24.3. Urodziny Mojej Dziewczyny

"A zresztą... czym są urodziny? Dziś są, jutro ich nie ma..."

- Kłapouchy, Kubuś Puchatek A.A.Milne'a

♥♥♥

Air Supply| All Out of Love

Emmelina i Chase tańcząc, przypominali Księcia i Kopciuszka na balu w pałacu, tam, gdzie się poznali i gdzie Kopciuszek zgubił pantofelek. Od samego początku zaległo pomiędzy nimi milczenie, jednak nie krępujące, ciążące ani niewygodne, tylko raczej naturalne, spokojne i ciepłe, takie, jakie łączą z tańcem szczególne względy. Łagodna, melodyjna muzyka dodawała ich ruchom gracji, a kołyszące się wokół pary roztaczały nad nimi przytulny, intymny krąg. Można by rzec, że atmosfera była idealna – jednak niezwykle ciężko docenić takowy komfort, kiedy co jakiś czas dopada cię gryzący niepokój – zupełnie jak oczekiwanie na północ i pryśnięcie czaru Wróżki Chrzestnej. Nawracające myśli o babeczkach, eliksirach i efemerycznych, nieprawdziwych uczuciach, za które Emmelina niedługo mogła stać się odpowiedzialna, prześladowały dziewczynę tak uporczywie, że co parę chwil przegrywała potyczkę z dławiącą goryczą i pozwalała jej przez siebie krzyknąć.

Chase nie zadawał zbędnych pytań, kiedy Emma raz po raz wybuchała płaczem, a jego wyrozumiałość, maniery i dżentelmeneria idealnie wpasowały się w rolę Księcia. Dziewczyna zdawała sobie jednak sprawę, jak dziwnie musi wyglądać jej zachowanie i że w ich obecnej sytuacji może doprowadzić Chase’a do niewłaściwych konkluzji. Starała się wytłumaczyć mu swoją emocjonalność i poprosić o radę, ale na zamiarach się kończyło, bo w swoim stanie Emma nie panowała ani nad głosem, ani tym bardziej nad umysłem.

— Już lepiej? – zapytał Chase, kiedy piosenka dobiegła końca.

Emmelina pokręciła głową energicznie i pociągnęła nosem. Jeśli Reagan dosyć miał już tych żali i lamentów, to zupełnie nie dał tego po sobie poznać.

— W porządku – powiedział głośno i złapał ją w talii, bo zaczął się właśnie bardziej statyczny kawałek. – Przepraszam.

Emma pokręciła głową, próbując tym samym dać mu znać, że nie o to – nie o niego – chodzi, ale Chase przyłączył się do przeczącego wymachiwania głową i kontynuował:

— Nie, Emma, naprawdę mi przykro. Nie powinienem być dla ciebie taki wredny w Hogsmeade – wziął głęboki oddech. – W ogóle nie powinienem być wredny – od tego należałoby zacząć – ale miałem ostatnio… ciężki okres. Nie gniewam się ani na ciebie, ani na Dorcas, ani na Syriusza – podwójna randka może i nie była zbytnio przyjemna, ale…

— Ch…Chase – wydukała, wdzięczna, że opatrzność sama zesłała temat podwójnej randki i że nie trzeba było go rozpoczynać. – Jeśl...

— Pozwól mi dokończyć – przerwał jej uprzejmie. – Nie wiem dlaczego poszedłem na to, kiedy Dorcas mnie zaprosiła. To chyba dlatego, że nie potrafię odmawiać dziewczynom – puścił do niej oczko. – Ale nie powinienem się zgadzać. Myślałem, że to koleżeńska przysługa i… i nie wiedziałem, że ty przyjdziesz z Syriuszem.

Emmelina pociągnęła nosem. Dlaczego los był taki okrutny?! Ona i Chase mogliby się pogodzić teraz, zaraz, i wszystko byłoby cudownie – ale, niestety, musiała pojawiać się feralna kwestia Eliksiru Miłosnego – która nie tyle, co zada kres nastrojowi zgody, a jedynie dodatkowo napnie ich stosunki. Powiedzieć mu o tym? Czy lepiej trzymać gębę na kłódkę, skoro nie wiadomo, czy babeczki nie wylądowały w koszu?

Dorcas nie mogła ich zjeść podczas podwójnej randki – bo chociaż przypuszczenia Emmy się potwierdziły i co chwila po nie sięgała, jej zachowanie w stosunku do Syriusza nie uległo drastycznej zmianie – chyba. Kiedy towarzystwo się zwinęło, większość jedzenia pozostało w Pokoju Życzeń – to jasne. 

Nieoczekiwanie jednak Dorcas pogodziła się z Lily i ruszyła ze spontanicznymi przygotowaniami do imprezy-niespodzianki – a w pierwszej kolejności pobiegła po jedzenie z podwójnej randki. Kiedy postanowiono, że impreza urośnie na skalę Hogwartu i wysłano Marley i Remusa po kolejny zapas smakołyków, Emma nie wiedziała dokładnie, co stało się z zakąskami i słodyczami z Pokoju Życzeń. Albo ktoś je zjadł, albo wyrzucił, albo rozmieszał z tymi, które były tutaj.

Przecież przestrzegłam Dorcas, żeby ich nie jadła, przypomniała sobie Emmelina. Jeśli połknęła ten eliksir to tylko dlatego, że chciała zrobić mi na złość. Sama sobie na to zasłużyła.

Łza ponownie zatoczyła łuk wzdłuż jej policzka, tym razem przez kłujące uczucie wstydu. Nie powinna, nie mogła, zrzucać odpowiedzialności na Dorcas! Emmelina była jedyną osobą, która zawiniła i powinna się w jakiś sposób ukarać. Stracenie dobrej opinii u Chase’a – o ile kiedykolwiek w ogóle taką miała – wydawało jej się odpowiednią nauczką, dostatecznie przykrą i surową.

Kiedy Emma walczyła z myślami i zbierała się w sobie, by wyznać wstydliwą prawdę, Chase nie próżnował i z ogromną krępacją dukał nieskładne i kompletnie niepotrzebne w tym momencie przeprosiny:

— To nie było… do końca prawdziwe, kiedy powiedziałem, że jesteś łatwowierna – zawahał się – i że nie masz u mnie… no, wiesz, szans. Nie wiem, co sobie myślałem, mówiąc coś takiego, nawet jeśli…

— …to prawda? – domyśliła się Emma, czując się tak, jakby ktoś kopnął ją z całej siły w brzuch. Chase pokręcił głową.

— To nieprawda… to znaczy… mam na myśli…

Westchnął ciężko i z rozpaczy rozejrzał się wokół, jakby szukając kogoś, kto mógłby pomóc mu w tej beznadziejnej sytuacji – jakiegoś gwiazdora-celebrytę, który pokazałby się nagle w Hogwarcie i zaciągnął Emmelinę do tańca. Los tym razem postanowił trochę go wesprzeć – chociaż w nie ten sposób, jaki Chase oczekiwał.

Z kanapki w kształcie motyla na drugim końcu komnaty podniosła się Hestia, a eskortował ją w tym wysoki, krzepki i ciemnowłosy chłopak o dość ciemnej karnacji – Jayden.  Złapał Hestię w talii i wyprowadził z Pokoju Wspólnego, uśmiechając się przy tym głupio i wyzywająco – jakby doskonale zdawał sobie sprawę, że Chase ich obserwuje. Reagan mimowolnie napiął mięśnie i mocniej złapał Emmelinę, aż do bólu ściskając ją w talii, ale dziewczyna była zbyt wzruszona i cierpiąca w duchu, żeby przyjmować kolejne bodźce, tym razem zewnętrzne.

— Nie musisz nic mówić – pokręciła głową. – Ja i tak nie zasługuję na twoje zainteresowanie… ja…

— Nie mów tak – westchnął ciężko, siląc się na uśmiech. — Bo myślę… myślę, że na pewnym etapie coś między nami było – powiedział nieprzytomnie, kiedy Hestia zniknęła za dziurą w portrecie.

Niechętnie odwrócił głowę w kierunku Emmy. Jej załzawione oczy teraz urosły dodatkowo w wyrazie zdumienia. Kontynuował dalej, sam już nie wiedząc, czy mówi prawdę czy jedynie białe kłamstwa, żeby poprawić Emmelinie humor i nieco ją podbudować:

— Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem cię w święta u Evansów… Wiesz… byłem ud dłuższego czasu samotny i chociaż wracałem od Hestii ze szpitala, to niespecjalnie… coś z tego było. A ty… — spojrzał jej głęboko w oczy – byłaś… nie, jesteś – taka urocza. Taka… dziewczęca – Emma wzięła głęboki oddech – i taka śliczna.

— Chase…

— I chociaż zdawałem sobie sprawę z tego, że nie powinienem… że mam Hestię i w ogóle… to wtedy przypominałem sobie, że ona jest z Jaydenem, albo że mnie nie poznaje, albo być może już nawet nie lubi – uśmiechnął się słabo – dlatego trochę… wysyłałem sprzeczne sygnały. Pewnie myślałaś, że się tobą bawię albo że cię podrywam, no ale… może i podrywałem, ale…

Emmelinie zakręciło się w głowie. Może i podrywałem…

Chociaż jeszcze przed chwilą było jej nieznośnie daleko od miłosnych wzniesień (ba! miała po dziurki w nosie zakochania i eliksirów, które je powodowały!), to romantyczna natura nie mogła puścić takiego wyznania – takiej prawdy – mimo uszu. Może i podrywałem… Taka urocza… taka dziewczęca… taka śliczna.

— Może i podrywałem… — powtórzyła, głosem zdławionym, ale tym razem przez coś innego niż szloch. Chase zamrugał, reagując z opóźnieniem – naprawdę niepożądanym dla niego opóźnieniem.

— No… tak… ale…

— O mój Boże – wydukała, pukając się w głowę. – Co ja narobiłam!

— Emmelina, daj spokój.. to nie twoja wina… — wydukał, kompletnie zawstydzony i pogubiony.

— Moja wina?! No nie… to nie może dziać się naprawdę… to… ojej…

— E…Emmie?

Ale było już za późno. Podobna szansa nie mogła się powtórzyć, a Emmelina po tym wieczorze i tak straci resztę szacunku u Chase’a, swoje dobre imię i reputację, nie tylko u niego. Nie miała nic do stracenia. A po tym co usłyszała – co jej powiedział… nigdy nie wybaczyłaby sobie, gdyby po prostu nie zareagowała, tylko stała tam dalej, płakała, dukała i otwierała usta jak ryba, która wyleciała z akwarium.

Wspięła się na palce, chwyciła Chase’a za krawat i z całą swoją siłą, rozpaczą i namiętnością, złożyła na jego ustach pocałunek.

♥♥♥

Genesis – Follow you, follow me

Lily zastała Dorcas zupełnie oderwaną od rzeczywistości, lecz nie w typowy dla niej romantyczny i nierozważny sposób – kilka spojrzeń wystarczyło, by zdiagnozować u Dorcas kompletne postradanie zmysłów ze szczęścia. Siedziała przy stoliku i plastikowym patyczkiem mieszała w kubeczku z ponczem, wzdychając przy tym i śmiejąc się do siebie. Miała ciemne, bordowe wypieki na policzkach i niebezpieczne błyski w oczach o poszerzonych źrenicach, jakby została odurzona tojadem co najmniej. Gladius cały się najeżył na jej widok, jakby wyczuwał, że zbliża się niebezpieczeństwo.

— Widziałaś Jamesa? – spytała Lily, poprawiając Gladiusowi łapkę, którą ciekawsko trącał jej kolczyki. Dorcas roześmiała się krótko, głośno i maniakalnie.

— Och, Lily, jak ja ciebie kocham! – roześmiała się, wstając gwałtownie z kanapy i zarzucając Evans ręce przez barki. – No po prostu… jesteś dziewczyna-bajka!

Lily głęboko wciągnęła powietrze nosem, jakby próbując wyczuć odór alkoholu bijący od Dorcas. Jej marny, człowieczy węch zupełnie ją rozczarował, jednak o wiele bardziej wrażliwe nozdrza drapieżnika z rodziny kotowatych ostrzegły Gladiusa, który zamiauczał z niezadowoleniem. Dorcas odsunęła się na długość swoich ramion.

—Uwielbiam twoje urodziny – powiedziała bez ogródek, opuszkiem palca trącając nosek kota. Gladius podrapał ją w odpowiedzi. Nawet to nie wybiło Dor z rytmu. – James? Czy widziałam Jamesa? – zamarła przez moment, raczej z powodu roztrzepania niż z faktycznej próby przypomnienia sobie, czy widziała tego chłopaka. – Nie… wiem. Mogę zapytać Syriusza.

— Nie musisz – pokręciła głową Lily. – Miał na mnie poczekać. Nie mam zamiaru biegać po całej komnacie i go szukać.

— Ależ masz zamiar! – krzyknęła Dorcas, po raz kolejny przywodząc Lily myśl, że jest zwyczajnie pijana. — On się zaraz pojawi… zaczekaj sekundę. SYRIUSZU! SYRIUSZU!

Syriusz Black, w całej swojej wspaniałości, wyłonił się z tłumu. Wyglądał jakby biegł, kiedy tylko usłyszał słodkie pokrzykiwania Dorcas. Lily wybałuszyła oczy. Mimowolnie otworzyła usta, kiedy jej przyjaciółka zarzuciła mu ręce na szyję, pocałowała w nos i szepnęła, podskakując, że Lily szuka Jamesa i że są „geniuszami”. Gladius przeciągle ziewnął.

— Poważnie? – zdziwił się, okazując niepokojąco mniej ignorancji i impertynencji niż zwykle (ale wciąż ciężko było powiedzieć, że minę miał zaciekawioną i życzliwą). – Kto zrobił przysługę światu i wyciągnął jej kij z dupy?

Lily nie odpowiedziała, pokazując mu tylko środkowy palec – z osobami jego sortu nie dało się inaczej porozumieć. Syriusz roześmiał się, jak zwykle zachwycony, kiedy Lily pod jego wpływem robiła się wulgarna.

— Nie widziałem go – powiedział po prostu, aż mrużąc oczy. – Serio… ostatnio go nie widziałem. Możliwe, że McDziwka wzięła go „na słówko”.

Dorcas pokręciła głową, wzdrygając się cała.

— Nie zaprosiłam jej – mruknęła i skrzywiła się jeszcze mocniej.  – A ona sama powiedziała, że nic tu po niej i nie będzie wpychać się tam, gdzie jej nie chcą.

— To po co wracała do Hogwartu? – prychnął Syriusz, zbliżając się do barku. Dorcas prędko stanęła u jego boku, przytrzymując dla niego kieliszek, kiedy o to poprosił i nie przegapiając żadnej okazji, żeby pocałować go w jakąś część ciała.

Lily wymieniła zniesmaczone spojrzenie ze swoim kotem.

— Co z wami? – zapytała, ostentacyjnie przykrywając sobie oczy. – Jesteście obrzydliwi.

— Mogę jej powiedzieć? – szepnęła Dorcas, łapiąc Syriusza za rękę. Chłopak wzruszył ramionami obojętnie i pociągnął ładny łyk ze swojego kieliszka. Dor odwróciła się do Lily, szczęśliwa za siebie, za Syriusza, za swoją przyjaciółkę, i za cały Pokój Wspólny. – Wróciliśmy do siebie.

— Co?!

Jej ton był tak ostry, że nawet Syriusz odwrócił głowę w jej kierunku, przestając ją ignorować i pić. Natychmiast się poprawiła:

— Yymm.. poważnie?

— Nie, na niby – mruknął Black.

— No to… gratulacje? – pokręciła głową. Zupełnie nie wiedziała jak zareagować na podobną rewelację. Zdecydowanie wolała swoją przyjaciółkę bez Blacka bez pobliżu, a już na pewno bez Blacka wpływającego na nią. – Nie no… bardzo się… cieszę.

Kłamała tak dobitnie, że jedynie Dorcas nie poznała się na tym i przytuliła dziewczynę z radości, w taki sposób, że ona, Lily i Syriusz stworzyli zamknięty, niewygodny i nieco dziwny krąg. Syriusz natomiast – albo o wiele mniej upojony miłością, albo po prostu bardziej błyskotliwy i życiowy – jedynie wywrócił oczami i uśmiechnął się sztucznie w stronę Evans, po czym złośliwie życzył jej szczęścia w szukaniu Jamesa.

— Chodźmy stąd, mała – mruknął do Dorcas, puszczając do niej oczko. Dziewczyna pokiwała głową ochoczo. Była taka zaślepiona i szczęśliwa, że poszłaby za Syriuszem nawet do jeziora pełnego inferiusów. – Chodźmy do mojego dormitorium.

Lily wzniosła oczy ku niebu, tak, że nie zdołała zobaczyć wyrazu twarzy Dorcas, ale potrafiła go sobie idealnie wyobrazić. Kiedy ponownie spojrzała na swoich kompanów, całowali się namiętnie. Dor oderwała się od niego na moment, żeby rzucić histeryczne: „papa, Lily!”, a potem ponownie przyssała się do swojego chłopaka (Evansówna uświadomiła sobie, że nigdy nie przyzwyczai się do takiego tytułu) i zaczęła powoli się z nim wycofywać, starając się zrobić wokół siebie jak najwięcej zamieszania.

Ach, młoda miłość.

— Na tym by stanęło, Gladius – mruknęła, wzdychając ciężko. – Idziemy spać?

Noc była co prawda jeszcze młoda, a impreza dopiero nabrała życia, ale Lily padała z nóg po nadmiarze dzisiejszych wrażeń – począwszy od całej „niespodzianki”, przez pogodzenie się z Chase’em, a na Jo i jej wariactwach skończywszy. Jutro był w dodatku wtorek, normlany szkolny dzień powszedni, o czym całe zgromadzone w komnacie towarzystwo zdawało się zapomnieć, a jakby tego mało ranek rozpoczynała godzina transmutacji z McGonagall, która zapewne będzie ją pytać i węszyć, jakim cudem zdała jej egzamin. Zanim Lily zdąży się rozebrać, umyć i domyć makijaż, minie mnóstwo czasu – lepiej zrobić to teraz, zanim zbierać się nie zacznie reszta dziewczyn, a łazienka zostanie zablokowana.

Niemal podjęła już decyzję, kiedy nagle nieoczekiwana istotka pokrzyżowała jej szyki – Gladius zeskoczył z jej ramion na cztery łapy, nie dość, że wystraszył ją nie na żarty, to jeszcze podrapał jej stopę, lekko przecinając materiał sukni.

— AUA! – jęknęła Lily. – Głupi kot.

Gladius prychnął, jakby rozjuszony podobnym wyzwiskiem. Trącił jej stopę jeszcze raz, tym razem pyszczkiem i nieco milej. Dziewczynę lekko to udobruchało.

— Co chcesz? – zapytała, nieco mniej ostro, ale wciąż tonem dziarskim i niewzruszonym. – Idziemy do sypialni, Gladius.

Kot zamiauczał, jakby w ramach sprzeciwu.

Lily zmarszczyła brwi.

— O co tutaj…?

Nagle zamarła, przypomniawszy sobie, kto podarował jej to małe, złośliwe, ale niebywale przebiegłe stworzenie. Spojrzała na kota podejrzliwie. Czy to możliwe, że James dał go jej ot tak, bez najmniejszego interesu dla siebie? Już wcześniej nazwała kota szpiegiem, ale nie przypuszczała, żeby…

— No nie – parsknęła, kręcąc głową. Gladius wlepił w nią swoje wielkie, zielone oczy. – Co za wariat. On jest nienormalny.

Czy ten kot przeszedł jakieś szkolenie? Czy został przygotowany, uprzednio poinformowany, co musi robić i jak się zachowywać? Czy to w ogóle jest kot?, pomyślała część Lily, która uwielbiała science-fiction, Czy jakiś zmutowany koci cyborg?

— Co ten zły człowiek ci zrobił, biedactwo? – jęknęła, zniżając się do poziomu kota i głaszcząc go czule po łebku. Gladius przez chwilę uległ jej pieszczotom, mrucząc z zadowoleniem, ale szybko przypomniał sobie, jakie jest jego zadanie – drapnął jej nadgarstek i zamiauczał wymownie. Lily westchnęła ciężko. Nie chciała nawet myśleć, jak to wygląda dla kogoś z zewnątrz. Prefekt Gryffindoru i solenizantka dzisiejszej imprezy, leży na podłodze i targuje się z kotem. Żałosne.

— Doprowadzisz mnie do niego? – zapytała z rezygnacją Gladiusa. Kot kiwnął głową i miauknął, ale tym razem z mniejszą pretensją, a z większym zadowoleniem, kierując ciało w stronę dziury pod portretem…

♥♥♥

Sense and Sensibilty Soundtrack – Combe Magna

Masonowie przez całe życie mieszkali w Irlandii, w Dublinie. Ulokowali tam cały swój majątek, zakupili piękne tereny, bardzo godziwy dworek, jak i kilka małych domostw, które w przyszłości w razie potrzeby miały zabezpieczyć młode pokolenie. Państwo Mason, czarodzieje czystej krwi z dziada pradziada, nie widzieli potrzeby podjęcia się zawodu czy zarabiania, a ambicja niezależności finansowej nigdy się na nich nie odcisnęła. Całkowicie utrzymywali się z dożywocia od protoplasty rodu Traversów, a że nie planowali żadnych działań niezgadzających się z rodowymi ideałami, a także nie zamierzali wchodzić w żadne spory z rodziną, nikt nawet nie myślał o możliwości utracenia tych pieniężnych świadczeń.

Kiedy na początku lat sześćdziesiątych w Dublinie rozpoczęła się seria nieszczęść związana z prześladowaniami grupy likantropów, Masonowie umyli ręce od całej sprawy, pomimo tego, że dziad Natashy, pan Travers, nakazał im dołączyć się do represji. Rodzinę cechowała zawsze wyjątkowa bierność, apolityczność i neutralność, z tendencją do ustawiania się po tej stronie, która mogła przynieść im więcej korzyści, a owej tendencji nie załamał nawet fakt, że szło tu o sprawy brudnej, mieszanej krwi. Ojciec Natashy nie dostrzegał najmniejszego pożytku w rozeźleniu niebezpiecznych mieszańców, a już na pewno nie za darmo, i to przesądzało sprawę. Była to pierwsza sytuacja od wielu lat, gdy rodzina Mason sprawiła Traversom zawód, a wręcz – zaczynała robić się problematyczna.

Kiedy pani Mason zaszła w ciążę z Natashą, ona i jej maż przestali bezustannie pilnować starszego, niesfornego syna Alexandra, który pomimo rozsądku i rodzinnego sprytu, dostał w genach również brak pomyślności. Marlena widziała jego aktualne zdjęcie, obraz bardzo przystojnego, krzepkiego i wyrośniętego młodzieńca, z inteligentnymi, błyszczącymi oczami i szlachetnymi rysami, przypominającego bardziej marmurowy, piękny posąg niż żywą osobę. Jako dziecko niewiele się różnił – był równie piękny, wyniosły i nierzeczywisty. Takie osoby mogły być albo wiecznymi samotnikami albo enigmatycznymi gangsterami. Wszystko wskazywało na to, że Alexander wybrał tę drugą opcję.

Wyruszył on pewnego wieczoru na spacer razem ze swoimi kolegami z rodzin czarodziejskich, na które Masonowie mogli wpływać. Koledzy wrócili do domów przed zmierzchem, Alexander – nie. Chłopca szukano przez następne dwa dni, zanim wrócił do domu zupełnie odmieniony. Zniknęła charakterystyczna dla niego pogoda ducha i rozmowność, a Alexander stał się posępny, tajemniczy i bardzo zatroskany.

Trzy dni po jego powrocie do domu, do drzwi zapukał nieznany rodzinie mężczyzna, który przedstawił się jako Todd Angelo. Był on bardzo wytworny, dostojnie ubrany i niewątpliwie bogaty, ale przy tym obejście miał grubiańskie i prostackie, a jego zaszczytna wizyta nie mogła zwiastować niczego dobrego. Szybko wyjaśnił, że przebywa w okolicach na zlecenie ministerstwa, i że zajmuje się zwalczaniem wspomnianej już grupy likantropów. Nie owijał w bawełnę – członkiem tej grupy niedawno stał się Alexander.

Nie było końca zdumieniu i niedowierzaniu, sam Alexander nabrał wody do ust i ani nie potwierdził tego oskarżenia, ani nie zaprzeczył, że wilkołakiem stał się w istocie. Na dowód swojej tezy Angelo odnalazł na ciele chłopca ślad po ugryzieniu. Zdał sobie sprawę, że Masonowie nie są rodziną byle jaką i że nie pozwolą, by taka aferka mogła zbezcześcić ich dobrą opinię na arenie czarodziejskiej, dlatego wiedział jak ich podejść, żeby na tym zyskać. Pośpiesznie zgodzono się na wszystko, co młody człowiek miał im do zaoferowania, pod warunkiem – oczywiście – że obieca zachować milczenie w tej sprawie i postara się w jakikolwiek sposób umniejszyć hańbę rodzinie. Todd opowiedział im o swoich autorskich badaniach nad lekarstwem na likantropię, bazowanej na płynnym akonicie, który w środowisku czarodziejskim uznawany był za niebezpieczny narkotyk. Wieloletnie badania dowiodły, że tojad ma działanie zgoła inne na zmiennokształtnych i że nie jest w ich przypadku tak inwazyjny. Zdesperowani państwo Mason wyrazili zgodę na udział Alexandra w eksperymencie i oddali syna na dwa miesiące do opieki panu Angelo, wypłacając mu niezłą sumkę, byle tylko zapewnił im odpowiednią dyskrecję. Do ostatniego dnia łudzili się, że panu Angelo uda się wyleczyć ich syna z wilkołactwa i że brudna krew nie splami wizerunku czcigodnej rodziny z Dublinu.

Pan Angelo powrócił z Alexandrem, informując rodzinę, że cały projekt powiódł się bez zarzutów i że chłopiec przeszedł pomyślnie – choć nie bez bólu – obie pełnie. Pijana ze szczęścia pani Mason wypłaciła jegomościowi następną godziwą sumkę, po czym rozstali się w zgodzie, szacunku i przysiędze zachowania milczenia.

A potem z Alexandrem zaczęły dziać się okropne rzeczy. Co wieczór moczył pościel, szamotał się w koszmarach, a w ciągu dnia zatykał uszy dłońmi, jakby próbował odgrodzić się w ten sposób od całego świata. W wypadku, kiedy matka lub ojciec próbowali nawiązać z nim kontakt, nie odpowiadał, a z jego nosa zaczynała lecieć stróżka krwi. Masonowie ignorowali problem dopóty, dopóki nie urósł do stopnia, którego nie sposób zlekceważyć. Chłopiec trafił do Szpitala Świętego Munga z silnym krwotokiem z uszu, nosa i ust. Wyniki badań były wstrząsające.

— Mój brat tamtej nocy, kiedy zaginął, nie został likantropem – powiedziała Natasha ze zdławionym gardłem. – Angelo albo się pomylił, albo nas oszukał, byle zyskać królika doświadczalnego do swoich badań. Alexander był wyniszczony, co tu ukrywać – był umierający. Akonit to silna trucizna, a rozcieńczony zabija umysł ludzki komórka po komórce.

Kilka dni potem pani Mason stawiła się u swojej matki, Cynthii Travers, z przerażającymi wieściami. Szybko streściła jej przebieg wypadków, żądając, by Traversowie wystąpili przed Wizetgamotem przeciwko Angelom, rodzinie nieco mniej majętnej i zdecydowanie mniej od nich wpływowej. Kiedy wyszło na jaw, że Todd spowinowacony jest z Rowle’ami i McDonaldami, chęć zemsty nieco okrzepła, co gorsza – Traversowie wzburzyli się ogromnie przeciwko polityce Masonów w stosunku do likantropów.

— Samo podejrzenie wilkołactwa u Alexandra było wielką zniewagą – mruknęła Natasha, a po jej minie Marlena odgadła, że nie podoba jej się ani trochę swoja rodzina rodowa. – Traversowie zgodzili się jednomyślnie, że to wszystko wina mojego ojca, który nie wsparł mordów na wilkołakach – jego pobłażliwość mogła zakończyć się hańbą dla całej rodziny.

Tymczasem zaczęły nasilać się plotki. Blackowie, Greengrassowie, Rosierowie i – przede wszystkim – Rowle’owie szeptali o synu-likantropie, którego matka skatowała, o tym, że Traversowie hodują akonit, że narkotyzują się i że są barbarzyńcami w ogóle. Ród musiał jakoś zareagować.

— Postanowiono odebrać nam cały majątek – powiedziała bez entuzjazmu Natasha. – Całą posiadłość w Dublinie, i cały park, i jeziora. Szybko wykupili go Bulstrode’owie, a nas wygnano do Brighton. Wykreślono nas z rodu, a moja matka została wyklęta. Moi rodzice byli bez zarobku, leczenie Alexandra wymagało pieniędzy, a cały czarodziejski świat odwrócił się od nas plecami. Matka zaczęła chodzić do prasy, gdzie opowiadała o postępkach Angela. Na początku pisały o nas tylko niepoważne i niezależne czasopisma, które czytali jedynie nieliczni, ale znajdywało się coraz więcej rodzin dotkniętych podobną krzywdą. Alexander nie był jedynym „wilkołakiem”, na którym Angelo testował swój eliksir tojadowy.

Gdy szepty o wariacie-szalonym naukowcu spowinowaconym z Rowle’ami i McDonaldami zaczęły robić się głośne, kiedy rozpoznano w nim tego samego prześladowcę, który wiele lat temu zwalczał mieszańców z Llyalem Lupinem i Jules Overstreet, i kiedy sprawiedliwości mogła stać się zadość, Angelowie się odezwali.

— Przyjechała do nas stara Heather McDonald.

— Moja babcia? – zdumiała się Marlena, chociaż było to dosyć oczywiste. Natasha kiwnęła głową.

— Zaproponowała ugodę. Mieliśmy zostać przyjęci na dwór McDonaldów, a dokładniej przypadło nam kilka pokoi w ich paryskiej willi, oczywiście objętych niemałym czynszem i jeszcze więkza listą zakazów i nakazów. Wcześniej to my panowaliśmy w całym Dublinie i wydzierżawialiśmy pobliskie dwory mniej czcigodnym rodzinom – a teraz my staliśmy się zależni od widzimisię rodzinki Rowle i spowinowaconych. Oczywiście, nie opłacało nam się to, a moi wygodni rodzice uznali taką ugodę za uniżającą dla arystokracji. Wtedy pojawił się pomysł z intercyzą.

W ramach rekompensaty McDonaldowie postanowili wydać najstarszą wnuczkę, córkę Flory Rowle, Alicję, za Alexandra, a jej pokaźny posag byłby w stanie zadośćuczynić utratę majątku w dużym stopniu – oczywiście pod warunkiem, że do wesela Masonowie dołączą się do ich nadwornej służby oraz przestaną klepać językiem na temat grzeszków Todda. Rzecz jasna, mająca wówczas sześć lat Alicja, była o wiele za młoda na małżeństwo, dlatego trzeba było trochę poczekać. Lata te rodzina spędziła na przypodobywaniu się Rowle’om, ale również brała udział we wszystkich bankietach i imprezach, w których owa rodzina tak bardzo lubowała, więc nie można powiedzieć, że dotknęła ich straszliwa krzywda. Data ślubu została ustalona świeżo po tym, jak Alicja skończy edukację w Hogwarcie. Ona i Alexander znali się od wczesnego dzieciństwa, dlatego tak niekorzystne dla dziewczyny zamążpójście z łatwością można było zrzucić na wielką i ślepą miłość do służącego.

I wtedy rozpoczęła się fala skandali.

— Alicja uciekła – powiedziała Natasha, śmiejąc się cicho. – Sama ją do tego namówiłam. Czy słyszałaś o tej sprawie?

Marlena pokręciła głową. Chociaż to wszystko działo się w rodzinie, McKinnonów wydziedziczono, a zaproszenie na kotylion było pierwszą odezwą ze strony Rowle’ów od wielu lat. Ponadto, rodzinny dwór w Paryżu znajdował się bardzo daleko od szkockiego domku, gdzie cisnęła się Esmeralda McDonald, jej mąż mugolak, ciotka Heather oraz Ann i Marlena. Nie dochodziły do nich nawet te najbardziej skandaliczne plotki.

Natasha zachichotała na samą myśl o tej sprawie.

— Alicja uciekła ze swoim własnym kuzynem.

Marlenę zmroziło. Rodzeństwo McDonaldów posiadało raczej żeńskie latorośle – Mary, Bree, Alicję, Ann, Marlenę, Georginę… Oczywiście, Marlena miała przed oczami jednego swojego „słodkiego” kuzyna, ale… czy to było możliwe?

— Z Sidneyem? – zdziwiła się nie na żarty. Natasha aż zakrztusiła się ze śmiechu.

— Z Kennym. Wiesz, bratem Mary.

— Z tym ćpunem? On był wtedy w kraju?

O skandalicznym życiu Kenny’ego słyszała nawet Marlena – a były to ciągłe konflikty z prawem, ciągłe łapówki dla sędziów i oszustwa jego ojca, szefa Departamentu Przestrzegania Prawa i zarazem głowy Wizetgamotu, a także ucieczki do państw, które nie posiadały magicznej ekstradycji, czyli nie pozwalały brytyjskiemu ministerstwu teleportować się na ich teren bez odgórnej zgody, nawet jeśli chodziło o pojmanie więźniów. Jego bezustanne uciekanie przed wymiarem sprawiedliwości było czystym obrazem jak wyglądało prawo w świecie magicznym za rządów ministra Minchuma – i wojny w ogóle. Nie chciało jej się wierzyć, że Kenny ośmielił się wrócić do Francji z jakieś Jugosławii, i porwać Alicję. 

Natasha zachichotała.

— Kenny był świetnym kumplem Alexandra. Sądzę, że się zgadali.

Marlena wybałuszyła oczy.

— Ale dlaczego?

— Po złamaniu intercyzy Rowle’owie musieli wypłacić nam pieniądze, a o to chodziło od początku do końca. Alexander jednak wyciął nam niezły numer i po tym, jak zostaliśmy wyrzuceni z dworu Rowle’ów, on zbiegł z kasą i ponoć wszystko stracił w kasynach – Natasha wzruszyła ramionami. – W każdym razie moja matka nie mogła pogodzić się ze swoim losem, a kiedy Alicja wróciła na dwór – sama, bo Kenny znowu się ukrywał – oświadczyła, że zaręczyny nie zostały zerwane. Oczywiście nie dotarło do niej, że to wszystko zostało wcześniej załatwione między Allie i Alexandrem – on narobił soie długów i potrzebował kasy, a ona chciała uwolnić się od zaręczyn, bo uwielbia robić wszystkim na złość. Ale znaleźliśmy się w martwym punkcie, bo sytuacja jest zbyt delikatna – a my wiemy o Rowle’ach za dużo. Gdybyśmy zaczęli gadać… och, Marley, cóż to byłaby za sensacja!

Marlena zmarszczyła czoło. Ta cała historia – o ile w ogóle miała cokolwiek wspólnego z prawdą – wydawała jej się naprawdę dziwna, niespójna i przede wszystkim – zupełnie nienadająca się do opowiadania komu wlezie, zwłaszcza, że Natasha widziała Marley po raz pierwszy na oczy. Dziewczyna już chciała zapytać, gdzie jest jej rola w tym całym bałaganie, kiedy brakujące ogniwa ich drużyny nareszcie przybyły na umówione spotkanie:

— Koniec plotek! – trzasnęła drzwiami Allie, patrząc na Natashę i Marlenę spode łba. – Czy tak ciężko było na nas poczekać?

Marlena zacisnęła pięści, sama nie wiedząc już dlatego, że zirytowała ją ta obcesowa odzywka, czy to że przerwano jej i Natashy, czy też zwyczajnie osoba panny Rowle.

— Czy tak ciężko było się nie spóźniać? – odgryzła się Natasha, puszczając do Alicji oczko. Był to jedyny rodzaj kpiny, na który można pozwolić sobie w stosunku do kogoś tak szlachetnie urodzonego jak Alicja, a brzmiał i tak w sposób bardzo ugłaskany.

Frank zamknąwszy drzwi, obszedł swoją dziewczynę dookoła i przysiadł się na łóżko obok Natashy, czochrając jej pieszczotliwie czuprynę.

— Wtajemniczyłam Marley we wszystko, tak jak mnie prosiłeś, Frankie – odparła hardo, po czym puściła oczko i do niego, i do Marleny. Dziewczyna uśmiechnęła się niepewnie, w głowie skreślając: „ZAPYTAĆ SIĘ, DLACZEGO NATASHA OPOWIADA MI HISTORIĘ SWOJEJ RODZINY” z listy rzeczy do zrobienia. – Byłam okrutna, bezwzględna i podła.

— Na to liczyłem, Natty.

Dziewczyna zaśmiała się krótko, a potem otworzyła szafkę nocną, gdzie trzymała kilka szklanek i butelkę słodkiego mlecznego nektaru z Miodowego Królestwa. Jednak kiedy tylko rozlała napój do szklanek, obaliła mit o jego rzekomym mlecznym składzie.

— Lubicie Leprechauna? To specjalnie dla ciebie, Allie.

Marley zmarszczyła brwi.

— Co to jest?

— Paryskie piwo cynamonowe – powiedziała niedbale Alicja. – Dzieciaki z Beaux piją je na każdej przerwie.

— Absolutna rewelacja, Marley – zapewniła ją Natasha, widząc jej nietęgą minę. – Mój brat przysyła mi je zawsze zamiast pocztówek i listów z pozdrowieniami.    

— Och! Jak dobrze, że sama zaczęłaś ten temat! – wtrąciła się Alicja, zanim Marley mogła grzecznie odmówić. — Twój brat przyjechał w te strony, żeby mnie kontrolować! Żeby mnie śledzić! Żeby mnie prześladować!

Natasha kiwnęła głową ze zrozumieniem, wypijając trochę piwa.

— Możliwe.

— Och, możliwe – Alicja wypróbowała, jak to słowo brzmi w jej ustach. Niestety, chyba nie spodobał jej się jego smak. — To jakieś pieprzone gierki! Myślałam, że się umawialiśmy.

— Pragnę ci przypomnieć, Allie, że wciąż nie wiemy, czy Alexander przyjechał tutaj naprawdę po to, żeby zatruwać ci życie – wzruszyła ramionami Natasha. – Może woli zatruwać moje.

— Czeka na odpowiedni moment – jęła Alicja. – Wydawało mi się, że doszliśmy do porozumienia – i że da mi spokój z tymi zjebanymi zaręczynami. Nie wiem, czy się nie zrozumieliśmy czy po prostu on coś do mnie czuje, ale powinnaś sprowadzić go jak najszybciej do pionu, Natasha, bo ja nie mam zamiary znosić tego, że bezustannie depcze mi po piętach, a matka Marleny wysyła nam listy z ostrzeżeniami, bo to po prostu śmiechu war…

— Dotarło to do nas, Allie – przerwał jej Frank, co było niezwykłym aktem odwagi, biorąc pod uwagę, że jego dziewczyna była niezłą zołzą, a Frank sam w sobie raczej nie posiadał siły przebicia, silnej woli i ani krztyny asertywności.  

Natasha zachichotała i puściła do niego oczko.

— Przepraszam – powiedział na swoje usprawiedliwienie, kiedy Alicja spiorunowała go wzrokiem. – Ale nie chce już dłużej o nim słuchać. Mam nadzieję, Natty, że wybaczysz mi uprzedzenie do twojego brata.

— Zwykle przyjmuje od chłopców jedynie zachwyt pod jego adresem. Teraz jestem pewna twojej orientacji – zachichotała, a Allie szybko od niej dołączyła. Frank jedynie się uśmiechnął, a Marley poczuła się możliwie jeszcze bardzie zagubiona.

Niby niewinny żarcik, ale natychmiast przypomniała sobie pewną drobnostkę – Natasha obracała się w towarzystwie osób o… wątpliwej orientacji. To nie powinno być dziwne, że jej kumple upodobali sobie Alexandra.  

Zabierzcie mnie stąd, pomyślała rozpaczliwie.

To śmieszne, ale teraz, kiedy przypomniała sobie, że Natasha… że Natasha lubi dziewczyny, zapragnęła jak najszybciej zakończyć tą niewygodną znajomość. To byłaby hipokryzja z jej strony, gdyby posiadała jakiekolwiek obiekcje czy uprzedzenia względem lesbijek, bo przecież miała na własnym koncie przygodę z Gią Davis, ale wolała wystrzegać się wpływu nie-heteroseksualnych w miarę możliwości. Chociaż to było głupie, łudziła się, że jeśli otoczy się osobami tradycyjnej orientacji, sama zacznie się ku niej skłaniać – kiedy natomiast wybierze sobie za kumpli towarzystwo Natashy – przechyli się na drugą stronę. Jako osoba posiadająca obydwie alternatywy, liczyła na to, że może jako tako wpływać na dominację jedną nad drugą i w ostateczności wyplenić z siebie te niebezpieczne tendencje.

— Czy ty siebie nienawidzisz Marley? – zapytała ją kiedyś Gia. – Tak jak nienawidzisz wszystkich, takich jak ty?

— Nie nienawidzę cię – wzruszyła ramionami. – Nie mam nic do tego, że lubisz dziewczyny.

— Ale obrzydza cię to – zauważyła, patrząc na nią wymownie. – Obrzydzasz samą siebie.

— To nie tak – pokręciła głową. – Ja lubię chłopców. Nasz związek… to było chwilowe szaleństwo.

Czy na pewno?

— Marley? – Natasha trąciła ją w ramię szklanką pełną piwa. Dziewczyna cała się wzdrygnęła i spojrzała na nią nieprzytomnie. – Żyjesz?

— Powiedziałam, że nie chcę – rzuciła, niechętnie odbierając piwo z rąk dziewczyny.

Natasha już chciała jej coś odpowiedzieć – coś zapewne bardzo motywującego i dziarskiego – gdy zniecierpliwiona Alicja uniosła głos, ponownie zgarniając całą uwagę towarzyswa.

— Co mam zrobić?! Co jeśli on mnie złapie i zabierze z powrotem do Paryża? Mam tutaj interesy. Mam bistro. I mam mnóstwo społecznych zobowiązań.

Zabrzmiało to zbyt wyniośle i egoistycznie nawet jak na Allie, dlatego szybko się zreflektowała i dodała z równą wyższością:

— A poza tym: Frank tu jest.

— Jeśli chcesz znać moje zdanie, to nie sądzę, żeby Alexander chciał się z tobą żenić – powiedziała brutalnie Natasha, a twarz Alicji lekko poszarzała. – Wiesz, że miał praktyki nauczycielskie w Beaux. Śmiechu warte! Alexander – nauczycielem! To wręcz obrzydliwe! – wzdrygnęła się. – Ale na szczęście jego własny debilizm uchronił nas przed podobną tragedią. Ponoć wylali go w zeszłym semestrze za romans z jakąś uczennicą. I z tego co zrozumiałam – to cały czas się z nią widuje.

Alicja i Frank wymienili zaskoczone spojrzenia. Natasha zachichotała i dopiła swoje piwo, nawet nie kryjąc próżnego rozradowania, że czymś ich zaskoczyła.

— A wiecie, co jest najlepsze? – zagadnęła ich z błyszczącymi oczami. – Wy znacie tę dziewczynę.

♥♥♥

Anni B. Sweet – CapturingImages

Something Happens| Momentary Thing

Alphaville – Forever Young

Lily nie miała pojęcia, czy to wredny, przekorny i dobijający chichot losu czy też celowy zabieg – ale Gladius doprowadził ją dokładnie na ten sam krużganek, gdzie równy rok temu o tej samej porze po raz ostatni całowała się z Dorianem. Wkrótce potem wyjechał on z Hogwartu, bo jego matka ciężko zachorowała, a ojciec nie był w stanie sam utrzymać rodziny i potrzebował pomocy wszystkich swoich pełnoletnich synów. Dorian zostawił ją samą po tym pocałunku, po tym jak narobił jej nadziei, nawet się uprzednio nie pożegnawszy. Dopiero kilka tygodni temu zobaczyła go ponownie, po takim czasie. Rok wystarczył, żeby utworzył się między nimi ten ustawiczny dystans i chłód, brak zrozumienia – i porozumienia. Te piękne chwile przed dwoma laty, te tygodnie ich związku, zakochania i bezbrzeżnego szczęścia, teraz wydawały się odległe i niesamowite, jakby kłócące się ze wszystkimi prawami, a przede wszystkim – wygasłe i zupełnie skończone.

Teraz to brzmiało śmiesznie, ale zawsze unikała tego miejsca, tego krużganka, a właściwie to trzymała się z daleka od całego skrzydła sięgającego najdalej na wschód. Dobrze wiedziała, że jest to najbardziej umiłowany przez uczniów rejon szkoły, gdzie najczęściej wymykano się po godzinie policyjnej, i gdzie towarzyska śmietanka włóczyła się i podejmowała liczne godzące w regulamin działania. Mimo tej świadomości, nigdy nie zachodziła tam podczas patrolów jako dyżurujący prefekt ani nawet gdy dopadał ją sporadyczny destrukcyjny nastrój. Wschodnie krużganki, tarasy i rządki opuszczonych klas choć kusiły, zawsze roztaczały pewną barierę, przeszkodę, przez którą Lily nie potrafiła się dotychczas przebić – albo z początku nie mogła, a potem po prostu do tego przywykła. Zabawne, że w towarzystwie kota-cyborga i z nieco sennym, biernym nastrojem udało jej się wreszcie tam dostać.

Księżyc rzucał srebrzystą poświatę, której podłużne wstęgi przebijały się przez okna pozbawione szyb do zabudowanego korytarza. Lily przypominała biało-czarne widmo, wlokące się niemal bezszelestnie wzdłuż przejść, i kołyszące się do tonów spokojnej i cichej melodii – intuicja podpowiadała jej, że dochodzi ona z miejsca, do którego kot ją prowadził.

Muzyka robiła się coraz głośniejsza, bardziej czysta i wyciszająca – brzmiała jak delikatne, umiejętne brzdąkanie na harfie i wyćwiczone pociągnięcia smyczka u skrzypiec. Przyśpieszyła nieco kroku, zaciekawiona i podekscytowana, spodziewając się, że kiedy wreszcie dojdzie do źródła tych łagodnych tonów, czeka ją cudowna niespodzianka. Jakie było jej zaskoczenie, kiedy odkryła – a właściwie prawie minęła – niezbyt szeroko otwarte drzwi do jednej z licznych pustych klas wschodniego skrzydła, które wychodziło na krużganek. Kot przecisnął się przez szparę i zniknął za drzwiami, a Lily dopadła go z pewnym wahaniem. Kiedy znalazła się w środku, aż wybałuszyła oczy ze zdumienia.

Gladius zwinął się w kłębek tuż pod starą, złamaną na w pół ławką, którą pewnie dopadł Irytek podczas swoich częstych hulanek w tych okolicach. Ułożył się tuż obok wytwornego gramofonu, nadającego tą coraz bardziej senną, niemal medytacyjną melodią. Oprócz tej nieszczęsnej ławki i złotego gramofonu w pustej, ponurej klasie z obdartymi tapetami i sypiącym się z sufitu tynkiem, nie było niczego intrygującego.

— James? – syknęła, rozglądając się wokół siebie. ­– James!

— Piękna noc, nieprawdaż? – szepnął tuż obok jej ucha. Lily aż podskoczyła, kiedy ciemna sylwetka chłopaka zarysowała się znikąd we mgle granatowej nocy.

James zrzucił z siebie pelerynę-niewidkę, uśmiechając się do Lily szeroko. Dziewczyna pokręciła głową – trochę ze zdumienia, a trochę z rozdrażnienia.

— Dlaczego mnie tu ściągnąłeś? – zapytała bez ogródek, nie odwzajemniając uśmiechu ani nie opowiadając na pytanie. – I czym jest ten kot? Twoim robotem?

— Dobrym kumplem – odpowiedział James, pieszczotliwie mierzwiąc Gladiusowi futerko na karku. Kot zamruczał z zadowoleniem. – Dobrze dogaduję się ze zwierzętami.

— Ciągnie swojego do swoich, co? – rzuciła zgryźliwie, a James roześmiał się lekko, ale inteligentnie nie odpowiedział na ten przytyk. Lily przewróciła oczami.

— Mówię poważnie, Potter… wierzyłam w twoje dobre intencje i naprawdę byłam ci wdzięczna za TO – wskazała palcem na Gladiusa – CO okazało się jedynie szpiegiem i nawigacją w słodkim przebraniu, które wyciągnęło mnie w środek zimnej nocy na zewnątrz w samej twojej skąpej sukience – która też może odwrócić się przeciwko mnie, nie wiem w jaki sposób…

— Nagle się rozerwie w pół i spadnie z ciebie – szepnął śmiertelnie poważnie. Lily uderzyła go w ramię.

— …a teraz jeszcze robisz sobie żarty! Nie możesz powiedzieć, o co ci chodzi?

James zdawał się przebywać w innym, nietowarzyskim świecie, gdzie głównym zajęciem w ciągu dnia było głaskanie zdradzieckich kotów – czym zajął się teraz bez reszty. Lily poczuła znajome – ale jakże w ostatnich godzinach zapomniane! – uczucie gniewu i irytacji, typowe dla jej cholerycznej natury. Czuła, jak jej krew robi się coraz bardziej gorąca, niemal wrzała, a jej ciepła para wydostawała się przez miarowy oddech dziewczyny.

— To śmieszne – mruknęła, ostentacyjnie ocierając otwarte dłonie o ramiona. – Jest lodowato. Wracam do zamku.

Odwróciła się na pięcie, chociaż wcale nie miała zamiaru odchodzić. Zgodnie ze swoimi przypuszczeniami, tą dziarską decyzją natychmiast przywołała Jamesa do porządku – wstał on na równe nogi i złapał ją za nagie ramię. 

— Zaczekaj, księżniczko – rzucił przepraszająco. Lily spojrzała na niego z nadzieją. – Mam coś na rozgrzanie.

O nie. Tego było już za wiele. Lily poważnie rozważała zabójstwo z premedytacją, kiedy James zupełnie rozluźniony wyciągnął zza połamanej ławki, nieco schowaną przez gramofon i sylwetkę Gladiusa łaszącego się do Pottera, butelkę z tequilą.

— Ja nie piję – powiedziała po prostu, strząsając jego dłoń ze swojego ramienia. – I tobie radzę to samo. Nie wierzę, że trzeźwy mnie tutaj wywabiałeś.

— Na wieży jeszcze piłaś – zauważył, otwierając butelkę. Puściła z taką łatwością, że musiała być wcześniej pozbawiana swojej zawartości.

Lily przymknęła powieki ze zmęczeniem.

— No tak. Ale to było tylko piwo. Nie będę pić wódki.

— Tequila jest słabsza od zwykłej wódki.

— Nie wydaję mi się.

— Mówię ci.

Lily, czując, że James w innym wypadku nic jej nie powie, a nawet nie da cennego spokoju, z furią złapała za butelkę i wypiła kilka kropel – zaiste rozgrzewających ale i zupełnie nie w jej guście.

— Zadowolony? – zapytała, krzywiąc się cała, kiedy gorzki i cierpki smak szarpnął ją w gardle. James uśmiechnął się szeroko.

— Bardzo.

Sięgnął za pazuchę po różdżkę, nie spuszczając z Lily oka. Dziewczyna zmarszczyła brwi.

— A teraz w drogę, kochanie – puścił do niej oczko i machnął różdżką. Połamana ławka na jej oczach zaczęła się podnosić, poszczególne deski wyrwały się i wyskoczyły w powietrze, a tam wykonując parę obrotów i modyfikując nieco swój kształt, opadły na przeciwległą ścianę, a oczom Lily stanęły stare, dębowe drzwi.

— Tajne przejście – pokiwała głową z uznaniem. – James Potter jak zawsze ma klasę.

James puścił do niej oczko, objął ją w pasie (muskając nagie plecy) i poprowadził w kierunku drzwi, szykowny, szarmancki i w niezwykle dobrym nastroju. Ledwie otworzył drzwi, już przeleciał przez nie kot birmański. Uśmiechnął się pod nosem, poszerzył szparę i puścił Lily pierwszą, a sam zamknął drzwi za nią i za sobą.

W tunelu było dużo cieplej niż na zewnątrz, a światła pochodni pozwoliły przyjrzeniu się sobie nawzajem lepiej niż w kryształowej smudze księżyca. Lily dopiero teraz zauważyła, jak bardzo jej sukienka jest wyzywająca, głupio wpatrując się w wielki dekolt i mając nadzieję, że pomimo okularów wzrok Jamesa jest dosyć upośledzony.  

Pozwoliła chłopakowi złapać się za rękę – bo możliwe, że nic nie widział pomimo nienagannego oświetlenia. Kroczyli ramię w ramię, spokojnym, jednostajnym krokiem, dostosowując się do leniwego tempa Gladiusa. Minęło jakieś pięć minut, zanim James zebrał się na odwagę i wyznał:

— Mam dla ciebie prezent.

— Już mi go dałeś – zauważyła rezolutnie, wskazując na kota i swoją sukienkę. James pokręcił głową.

— To był drogowskaz do prezentu – roześmiał się.

Rozpiął guziki marynarki i rzucił ją za siebie. Był obwiązany staroświecką, błękitną wstążką, z doczepioną wielką, wymyślną kokardą w kontrastowym kolorze. Lily roześmiała się szczerze, a jej śmiech potoczył się przez cały tunel.

— Nie chcesz otworzyć prezentu? – puścił do niej oczko. Dziewczyna pokręciła głową. – Rozedrzeć opakowania i w ogóle?

— Wiem doskonale, co planujesz – westchnęła, ale zdobyła się na kokieteryjny uśmieszek. — Ale nie uwiedziesz mnie dzisiaj, choćbyś nie wiem jak się starał.

James puścił do niej oczko, obdarzając swoim spojrzeniem pod tytułem: „Jeszcze zobaczymy, słoneczko”. Typowe.

— Dlaczego miałbym cię uwodzić? – zapytał niewinnie, przejeżdżając dłonią po jej nagich plecach i doskonale dowodząc, jak rewelacyjnie widzi w tych względnych ciemnościach. Lily zadrżała i zaklęła pod nosem.

— Nie wiem czy pamiętasz – zaczęła ostrożnie – bo to jest bardzo nieścisłe i moim zdaniem również bardzo głupie – James pokiwał głową z uwagą – ale mamy swego rodzaju… ograniczenia w znajomości.

— Jakiego rodzaju ograniczenia? – zapytał, udając kompletnego głupca. Lily westchnęła ciężko.

— Czy ten nieszczęsny zakład cały czas obowiązuje? Jest już i tak bardzo nieaktualny. Z Dorianem przestałam rozmawiać. Twoja burzliwa przeszłość przestała mnie interesować… Hogsmeade też przeminęło z wiatrem – wzruszyła ramionami. – Czy nie możemy wrócić…

— Do bezkarnego obmacywania się, kiedy przyjdzie ci na to ochota? – prychnął. – Jasne. Uwielbiam być przez ciebie molestowany.

Lily wywróciła oczami.

— Nie nazwałabym tego w taki sposób – rzuciła, nie patrząc mu w oczy.

— Uwielbiasz ugłaskiwanie wszystkiego, żeby poczuć się lepiej.

— Nie w tym rzecz! – podniosła głos. – Nie mogę znieść tego napięcia… tego ciągłego poczucia… zagrożenia – spojrzała na niego wymownie. – Rozumiesz.

James skrzyżował ręce na piersi.

— Niezbyt.

Lily wywróciła oczami.

— Przestań. Doskonale wiesz, o co mi chodzi – spotykając się z upartym milczeniem ze strony Jamesa, postanowiła dokończyć: — Ciężko mi nawet z tobą… rozmawiać. Cały czas tylko się zastanawiam, czy czegoś nie wymyślisz, czy coś się nie… wydarzy i czy nie będę musiała potem…

Przerwała jej nagła od dawna wyczekiwana reakcja u Jamesa – a był to nagły przypływ rozbawienia. Lily poczuła, jak wściekle się rumieni w miarę jego kolejnych salw śmiechu. Uderzyła go w końcu, rozdrażniona, że po raz kolejny wprawił ją w niekomfortowy nastrój. 

— Wybacz, Evans – pokręcił głową – ale jesteś naprawdę przezabawna. I słodka. Nie możesz nawet ze mną porozmawiać, tak bardzo pomiata tobą własne pożądanie… - pokręcił głową i zbliżył się do niej niebezpiecznie. – Tylko całowanie ci w głowie… przyznam, że tego się nie spodziewałem.

Lily osłupiała. Poczuła się głupio, bo zdała sobie sprawę, że to nie tyle, co James miał nierówno pod sufitem i w dodatku interpretował każde jej słowo na swoją korzyść, ale to samo zabrzmiało bardzo źle i niesmacznie. Dlaczego właściwie ten zakład jej przeszkadzał? Dopóki nie będzie go całować, nie dosięgnie ją żadna kara. Jej też specjalnie nie zależało na ciągnięcie Jamesa za język – usłyszała już dość dużo o jego wyboistej przeszłości – dlatego nie musiała być uwodzicielska ani kusić go o pocałunek. Mogła rozmawiać z nim po przyjacielsku, utrzymywać dobre, niezobowiązujące kontakty, a cień zakładu stale powstrzymywałby ją przed robieniem głupot. Dlaczego więc, skoro w gruncie rzeczy był jej na rękę, tak bardzo nie chciała, żeby trwał, czując się przez niego ograniczona i skrępowana, jak na jakeiś restrykcyjnej diecie?

Nie potrafiła odpowiedzieć sobie na to pytanie.

— Nie o to chodzi, kretynie! – pacnęła go dłonią w czoło. – Po prostu nie sądzę, że potrzebujemy takich zakładów. I tak nie będę cię całować. Po prostu różnie to bywa, a ty możesz potem odwrócić kota ogonem – jak masz w zwyczaju – i ubić niezły interes –prychnęła. – Myślę, że doskonale sobie poradzimy bez zakładu. A ty powinieneś wiedzieć, że randki i tak nie będzie – spojrzała nań wyzywająco – nieważne, czy miałaby dojść do skutku podstępem czy z mojej woli.

James zacmokał. Pomimo tego, że Lily raczej go nie oszczędziła w swojej przemowie, wydawał się być zachwycony i zrelaksowany.

— Widzisz? Mówiłem! Wszystko ugłaskujesz i zniekształcasz, żeby czuć się ze sobą lepiej – mrugnął do niej porozumiewawczo. – Obydwoje wiemy, że naprawdę jesteś biedną, zlęknioną dziewczynką, która lubi brać, ale nie przepada za dawaniem czegoś od siebie – Lily rozdziawiła usta z oburzenia – uwielbiasz się zabawiać i czerpać, ale tylko za darmo. Kiedy trzeba już zainwestować – kiedy trzeba już coś poświęcić – to od razu ci się wszystkiego odechciewa… czyż nie, księżniczko?

Lily zatrzymała się w środku tunelu. Nie miała zamiaru iść nigdzie dalej, no chyba, że otrzyma stosowne przeprosiny za tego typu nonsensy uderzające w jej dobre imię. Mówić takie bzdury! I to jeszcze w jej urodziny!

— Co za… dziecko – wydukała, patrząc na Jamesa z wściekłością.

Chłopak ucieszył się i pochwycił to słowo, zupełnie jak osoba, która ma coś na drugim końcu języka i nagle przypomina jej się, co chciała powiedzieć:

— Dokładnie, Lily! Popuszczałem ci jeszcze, kiedy byłaś niewinna, młoda i nieletnia – puścił do niej oko. – Dorosłej dziewczynie nie przystoi takie dziecięce zachowanie.

— Ty chyba sobie ze mnie żartujesz! – krzyknęła. – Jeśli jesteś poważny, to masz chyba jakiś uraz głowy, jakieś skrzywienie mózgu, jakieś zwyrodnienie... jesteś po prostu żałosny i jeśli myślisz, że w ten sposób sprowokujesz mnie do czegokolwiek…

James uśmiechnął się skromnie.

— W sumie to chyba faktycznie tak myślę… ale nie wydaje mi się, żebym był żałosny. Taka dziewczyna jak ty raczej nie szalałaby za żałosnym facetem.

Lily napięła wszystkie mięśnie niczym kulturysta w cyrku. Szala powoli zaczęła się przelewać…

— Nie szaleję za tobą.

— Oficjalnie nie – potaknął. – Ale jednak  nie jesteś w stanie nawet ze mną rozmawiać… czujesz się ograniczona, kiedy zmuszam cię do głupiej gadki, a ty nie możesz przystąpić do akcji… wiesz jak to się nie nazywa? Niekonsekwentność.

Nie wytrzymała. Uderzyła Jamesa z całą swoją siłą pół-anemiczki, prosto w policzek.  Nie zrobiło to na nim jednak oczekiwanego wrażenia.  Otworzył tylko szerzej oczy, jak człowiek, który przypadkiem sam sobie sprawi ból i lekko zachichotał. Lily rzuciła się na niego z pięściami, ale tym razem słynny refleks Jamesa uchronił go przed wątpliwą śmiercią. Złapał ją sprawnie, tak, że znalazła się w jego ramionach, a zaciśnięte pięści oparła o jego pierś, tak jak robiła czasami, kiedy się całowali.

Nie… ten człowiek był po prostu niemożliwy. Niepoprawny. Nie na jej poziomie.

Nie ma się po co przez niego denerwować.

Lily wzięła głęboki oddech.

— Idziemy dalej? – zagadnął ją James. – Wiem, że to szokujące, ale nie jestem tym prezentem – znaczy się, jestem – jego częścią, i pewnie tą, której najbardziej pragniesz, no ale…

Lily wyrwała się z jego objęć i już pruła do przodu, bo jeśli zawróciłaby bez wątpienia nie odnalazłaby spokoju – po Jamesie można było spodziewać się wszystkiego. Poszczułby ją jej własnym kotem albo coś podobnego.

— Zakład jest w takim razie aktualny – powiedziała twardo, nie patrząc w jego kierunku. Nie podobał jej się zwykle ten pomysł, ale nie chciała, żeby snuł jakieś swoje niemożliwe scenariusze z jej udziałem. – Chociaż i tak go nie przegram.

— Jasne, jasne… nie zwalniaj, księżniczko.

Tunel rozgałęził się trzy razy – za każdym razem James nakazał jej skręcić w lewo. Lily zapamiętała to dokładnie, żeby w razie ucieczki nie pogubić się w tajnych zakamarach zamku i nie zgotować sobie jeszcze większego piekła.

Po co ja opuszczałam wieżę?, pomyślała z rozpaczą. Co mnie podkusiło?

Obwiniała kota. James zaplanował to sobie sprytnie – wykorzystał miękkie serce Lily względem zwierząt, wiedział, że nie odmówi słodkiemu futrzakowi, chociażby nie wiem, jak bardzo nie chciała wymykać się z imprezy. To było przebiegłe. I przerażające, że nie zawahał się przed niczym – wykorzystał nawet takie biedne, niewinne stworzenie.

Okropny chłopak, pomyślała, chociaż złość na niego już nieco okrzepła. Kiełkujące zaciekawienie i coraz większa ekscytacja, gdzie też James ją prowadzi, zadziałały łagodząco na jego przewinienia. Dziewczyna wkrótce zupełnie odrzuciła myśli o nim i o Gladiusie na drugi plan, bo się na koniec tej plątaniny korytarzy i tajemnic, na miejsce „prezentu” Jamesa i tej wielce oczekiwanej niespodzianki. Wkrótce korytarz się załamał, jednak za zakrętem nie napotkali na żadne rozwidlenie ani przejście – naprzeciw im wychodziła jedynie wielka, kamienna ściana, o kontrastowym kolorze dla reszty zabudowania tunelu.

James dogonił ją i przecisnął się obok jej ramienia (w tym miejscu bowiem tunel znacznie się zawęził, tak, że obydwoje musieli stać bokiem, a Gladius schował się za zakrętem), puszczając do niej oczko. Sięgnął do kieszeni po różdżkę, dotknął jej czubkiem ściany i wyszeptał parę słów – było to chyba te same zaklęcie, które rzucał na początku ich wędrówki, kiedy przemienił złamaną ławkę w drzwi. Twarde kamienne płyty od razu zaczęły się zapadać w tył, tak gwałtownie, że cały korytarz się zatrząsł, a tynk spadł deszczem z sufitu.

Lily cofnęła się o dwa kroki, jakby z obawy, że zaraz drewniane belki i kamienne płyty osuną się na jej głowę, ale James złapał ją za rękę i gdy tylko to zrobił, trzęsienie ustało. Przejście dalej, usłane opadłym gruzem, odsłoniło się przed nimi, dając widok, na to, co się za nim skrywało – a była to piękna, przestrzenna i przystrojona komnata. Dziewczyna nie potrzebowała dalszej zachęty – przeskoczyła przez opadłe płyty kamienne i wpadła prosto do innego świata. Ledwie ona, Gladius i James przekroczyli próg wnętrza, kamienne płyty ponownie odcięły ich od świata zewnętrznego, wracając na swoje poprzednie miejsce.

Nie miała pojęcia, na którym piętrze zamku (czy w ogóle byli w Hogwarcie?!) się obecnie znajdują, bo tunel kilka razy wznosił się pod górę i niebezpiecznie opadał, ale wątpiła, że są na poziomie wież – a jednak komnata swoją wysokością wyraźnie temu dowodziła. Lily obróciła się na pięcie, ogarniając wzrokiem całe pomieszczenie – spojrzała też na górę, gdzie o jakieś trzydzieści metrów wyżej znajdowało się szklane sklepienie zakończone ostrą iglicą. Cała komnata również była ze szkła – wysokie lustrzane ściany, zmierzające pod lekkim pochyleniem do wysokiego wieżowego dachu, delikatna posadzka, brzęcząca przy każdym jej stuknięciu obcasem, a nawet delikatny parkiet i prowadzące na niego schody. W świetle dnia wnętrze te musiało przypominać lodowy zamek Królowej Śniegu, gdzie każdy promień światła odbijał i załamywał się milion razy przez szklane pryzmaty, teraz jednak było jak wyśnione. Lily widziała za ścianami granatową mgłę nocy i miliony perłowych punkcików, które odbijały się od szkła w niezwykle baśniowy, romantyczny sposób. Największy lampion świata, zwany potocznie księżycem, szybował gdzieś nad iglicą, a jego cień mienił się na każdej ścianie wszystkimi odcieniami srebra.

— Ojej… — westchnęła, obracając się jeszcze raz dookoła, lustrując wzrokiem każdą ścianę komnaty w kształcie ostrosłupa. Jej sukienka falowała wdzięcznie, równie zachwycona jak jej właścicielka. – Tu jest…

— Najlepszego, kochanie – rzucił James, uśmiechając się pod nosem. – Przypomnę, że obiecałaś mi taniec. Przecież nie mógł być byle jaki, nie sądzisz?

Lily zaśmiała się perliście, a jej śmiech rozbrzmiał echem parokrotnie. Rozbrzmiała delikatna muzyka, unosząca się do góry, i spadająca znowu na dół, odbiwszy się od iglicy. James podał jej dłoń, a ona ścisnęła ją, pełna entuzjazmu i zachwytu. Pozwoliła objąć się w pasie, a sama oparła ręce o barki chłopaka, wplatając dłonie w jego włosy. Westchnęła z rozkoszą i schowała twarz w zagłębieniu jego szyi, tuż pod brodą. Wzięła głęboki oddech, wdychając niepowtarzalny zapach Jamesa, z nutką piżma, szałwii i wanilii.

Kołysali się do rytmu, zatracając się w chwili i zapominając o czasie. Lily śmiała się, wirowała i wyciszyła, wcześniejsza złość, niepewność i podejrzliwość zupełnie wyparowała, a ogarnął ją lekki, beztroski nastrój, który bez wątpienia nie działał w zakładzie na jej korzyść. Zrezygnowała z opierania się o ramię chłopaka i utrzymywała z nim ciągły, nieprzerwany i hipnotyzujący kontakt wzorkowy – jego spojrzenie wpływało na nią jak tequila czy piwo – robiło jej się ciepło w gardle, nabierała spontaniczności, a myśli mocno zwalniały, rozpogadzały się i nie utrudniały żadnych decyzji. Lily czuła się jak pijana – od jego dotyku, od jego spojrzenia, od jego zapachu. Wszystko to odbijało się w niej milion razy, jak gdyby sama zrobiona była ze szkła.  

James zetknął ich czoła i przymknął oczy. Okulary ześlizgnęły się lekko z jego nosa. Lily niemal zachłysnęła się jego bliskością. Jej wzrok powędrował w kierunku jego ust – widok tak znajomy, ale jednak zapomniany, dawny, zabroniony, utęskniony… a teraz był tak blisko, znowu na wyciągnięcie ręki…

— Nie – westchnęła, zabierając ręce z jego włosów. – Nie możemy…

— Dlaczego? – szepnął James tuż obok jej ucha. Ciarki wstrząsnęły jej ciałem od stóp do głów.

— Nie pocałuję cię.

— Dlaczego? – powtórzył. Lily odzyskała zdrowy rozsądek w samą porę, odsuwając się od niego na bezpieczną odległość. Wzięła kilka głębokich oddechów i wycofała się tuż pod mur, przez który weszli do komnaty.

— Wychodzę – oświadczyła, kręcąc głową. – Wypuść mnie stąd.

— Dobra, dobra! – zreflektował się nagle i złapał ją za rękę. – Nie uciekaj przed kolacją.

Lily biła się przez chwilę z myślami. James był podstępny i udowodnił to już na tym etapie – czy naprawdę dobre byłoby dla niej czekanie do końca niespodzianek? Nagle poczuła wilczy głód, wzniecony przez długie chwile tańca. Co jej szkodzi? Czeka ją jeszcze długa podróż do wieży, a tam zapewne zostały tylko resztki słodyczy, tych nielubianych przez tłum…

Westchnęła ciężko i poddała się.

— Ale bez tańca – ucięła krótko. – Nogi mnie już bolą.

Obydwoje zeszli z parkietu i obeszli go dookoła, gdzie schowane były ruchome schody na antresolę, również oszkloną, tak, że było widać dokładnie cały dół pod stopami. Na górze czekał już na nich zasłany stół, co prawda bez potraw. Stolik i krzesła sprzeciwiły się konwencji i nie zostały wykonane ze szkła, ale mieniły się oślepiająco, co pozwoliło Lily przypuszczać, że są diamentowe.

Aż strach na tym usiąść, pomyślała.

James dosiadł się naprzeciw, ponownie machnął różdżką – zupełnie jak Dumbledore na rozpoczęcie uczty w Wielkiej Sali – a na talerzach pojawiło się jej ulubione danie.

Wegetariańska lasagne. Przewidywalne, ale zawsze mile widziane. Zaraz po daniu głównym, pojawiły się także butelki z półwytrawnym winem dla niej, szampanem na później i przeklętą meksykańską wódką - pewni– dla Jamesa.

Lily zabrała się za pałaszowanie, zadowolona, że jednak postanowiła zostać. Danie było wyborne – delikatny makaron rozpływał się w ustach, a kolejne warstwy warzyw pływających w kremowych sosach, po innym na każdą warstwę, dostarczały z każdym kęsem pełną gamę smaków – od słodkawych, przez słone, po pikantne. Genialne.

James jadł bardzo powoli, więcej pijąc przy tym swojej tequili i dumając nad czymś uparcie. Lily przerwała na chwilę jedzenie i go zaczepiła:

— Czy picie ci pomaga? Kiedy jesteś wstawiony, słabiej na ciebie działam?

Potter uśmiechnął się głupio i pokręcił głową.

— Piję z bólu serca.

— Doprawdy?

— Tak.

Zamilkli na chwilę.

— Dlaczego nie chcesz mnie pocałować? – zapytał ponownie, nalewając jej trochę wina. – Chodzi o randkę – o zakład – czy też zwyczajnie cię odrzucam?

— Odrzucasz każdego, kiedy jesteś wstawiony – rzuciła bezlitośnie.

Wzięła głęboki oddech i upiła trochę wina – miało lekko cierpki smak, ale pachniało odurzająco – tak jak uwielbiała. James nie odpowiedział, spodziewając się zapewne, że Lily zaraz coś jeszcze dorzuci. Miał – rzecz jasna – rację:

— Jak możesz podchodzić do mnie w taki sposób? – wyrzuciła z goryczą. – Niech cię licho, James! Miałbyś satysfakcję, jakby nasza pierwsza randka była wynikiem zakładu? Bo cię pocałowałam? Zero romantyczności, serio.

James zaśmiał się krótko, ale szczerze.

— Owszem, byłbym… i sądzę, że dużo w tym romantyczności – szepnął, nieco się do niej przybliżając. – Skoro mnie pocałowałaś, znaczy, że mnie pragniesz… a pragnienie to dobry wstęp do randki. Nie sądzisz?

Niesamowite – jeszcze przed chwilą znajdowali się po dwóch przeciwnych stronach blatu, a teraz James był tak blisko, jak podczas ich tańca. Nie dało się od niego odpędzić. Lily głośno odetchnęła. Cały czas pachniał tymi swoimi perfumami – niezwykle intensywnymi i trwałymi, jakby wylewał na siebie pół fiolki – ale teraz ten zapach zmieszał się ze słodką, ciężką wonią alkoholu. Wyjątkowo jej to nie odpychało.

— Porozmawiajmy – rzuciła słabo, bo tylko logiczna wymiana zdań mogła ją w tym momencie uratować. Kiedy przychodziło co do czego i musiała pogadać z Potterem, cały czar pryskał, a ona ponownie się irytowała. Napad gniewu był dokładnie tym, co potrzebowała w tej chwili.

— Rozmawiamy – wzruszył ramionami Potter.

— Nie w ten sposób… już dawno normalnie nie rozmawialiśmy, James. Można się pogubić w tym całym bałaganie – ja się pogubiłam. I chciałabym to z tobą jakoś uporządkować.

James zamruczał i pokiwał głową, muskając czubkiem nosa jej płatek ucha.

Lily odepchnęła go na oparcie swojego krzesła.

— Mówię poważnie.

Chłopak westchnął i odsunął się z powrotem na swoją stronę stołu. Jeśli go zirytowała, to nie dał tego po sobie poznać.

— Słucham cię.

Lily wyprostowała się, poprawiła włosy i spojrzała na niego wyniośle – przybrała ofensywną pozycję i miała nadzieję, że jej słowa dzięki niej staną się równie uderzające. Szybko przejrzała wszystkie swoje myśli, zastanawiając się, jak być jednocześnie wdzięczną za miły wieczór, dyplomatyczną, niedostępną i zdecydowaną. Musi sprowadzić go na ziemię.

— Nie chcę mieć chłopaka, James – powiedziała dobitnie. – Nie chcę umawiać się na randki.  Nie chcę mi się w to bawić. Ani z Dorianem, ani z tobą, ani z nikim. Nie… teraz – ucięła, upijając trochę wina. – To… może i dawałam ci fałszywe alarmy, ale…

— Dlaczego nie, Lil? – przerwał, zupełnie nie przejmując się jej słowami. Dziewczyna cała zadrżała. – Tyle się zmieniło, odkąd zapytałem cię po raz pierwszy, w czwartej klasie… Najpierw był Dorian – i okej, rozumiem, dlaczego nie chciałaś się zgodzić… byłaś zakochana w tym dra…

— Nie byłam – wyrwała się nagle, dziwiąc się samej sobie. James spojrzał jej w oczy z dziwnym wyrazem twarzy. Dziewczyna cała spurpurowiała. – To znaczy… nie mów, że byłam „zakochana”… To…

Zrobiło jej się gorąco, kiedy James obdarzył ją łaskawym, mile zaskoczonym spojrzeniem. Co ona robiła! Co ona gadała!

— Nie zrozum mnie źle – poprawiła się szybko. – On był dla mnie bardzo ważny – wtedy wydawało mi się, że najważniejszy na świecie, ale jak patrzę na to teraz… — sposępniała. – Darzyłam go uczuciem bardzo silnym, ale i bardzo ulotnym. Szybko mi przeszło. Szybko zapomniałam… i nie sądzę, że gdybym była zakochana… gdybym naprawdę go kochała… to tak szybko przestałoby mi na nim zależeć.

James kiwnął głową. Ewidentnie poczuł się lepiej i pewniej siebie – nie tylko dlatego, że znacznie zdegradowała swoje uczucie do Doriana w jego oczach, ale i że odważyła się wyznać mu coś szczerze… w jej przypadku to zawsze był wielki przywilej.

— Rozumiem – powiedział po prostu. Przez chwilę milczał, zatracając się w widoku jej żywych, zielonych oczu. Nie spuszczał z niej wzroku nawet na moment, gdy wrócił do tematu: — Dorian… Dorian był w czwartej klasie. Zamknięta sprawa – więc do tego nie wracajmy. Potem była piąta – i nieszczególnie cię winię, piąta klasa była uhonorowaniem mojej niedojrzałości – uśmiechnął się lekko. – No i Snape… no i Mary… gość mnie nienawidził – nienawidzi – i był twoim przyjacielem – i zgnoił sprawę – ale rozumiem, że nie chciałaś… no, spędzać ze mną czasu… i do tego dochodziła jeszcze Mary – potrafiła wtedy nieźle zaleźć za skórę, czyż nie?

— Wciąż potrafi – odparła, zdumiona, że tak dobrze rozumie o co mu chodzi, nawet gdy tak niedorzecznie bełkotał. – I wciąż jej na to nie zależy.

— Możliwe – wzruszył ramionami. – Chociaż wszystko się między nami dawno wypaliło, Lily. Mary – wziął głęboki oddech – kiedyś bardzo zawiodła moje zaufanie… i nie wiem, czy po tym wszystkim mogłoby być z nami tak jak dawniej… koniec był zbyt dramatyczny, żeby zostawić jakiekolwiek nadzieje na przyszłość…

Teraz to Lily zalała dziwna fala ciepła i satysfakcji. Bardzo zawiodła jego zaufanie… żadnych nadziei na przyszłość… ach, niech mówi jej dalej takie rzeczy!

Lily przypomniała sobie ucieczkę Mary do Francji, aferę, jaką zrobiła na całą Wieżę Gryffindoru po tym, jak James z nią zerwał… całe późniejsze wymowne spojrzenia, dziwne rozmowy po kątach, szokujące plotki… udział w wymianie międzyszkolnej do Beauxbatons… Ciągłe wyrzuty, obwinianie za swoje nieszczęście całego świata… Co się między nimi wydarzyło? Zaciekawienie po raz wtórny ją ogarnęło – chociaż po tych wszystkich tygodniach zakładu zaczęło lekko wygasać. Poczuła się pewniej, kiedy James powiedział, iż była to wyłącznie wina Mary – zapewne uknuła za jego plecami jedną z tych swoich intryg, a chłopak ją przejrzał i szczerze wzgardził jej tak podstępną i bezwzględną naturą – i chwała mu za to! James był podpity… miał nastrój na zwierzenia… może wcale nie będzie musiał przegrywać zakładu, żeby powiedzieć Lily, co się stało?

Już otwierała usta, żeby na niego nacisnąć, gdy po raz kolejny przerwano jej, a ona wypadła z rytmu:

— A potem szósta – kontynuował James, z coraz bardziej zawziętą miną. – Tu i teraz. Wiesz co? Tutaj zaczynam się już gubić. Najpierw mnie nienawidziłaś… i przez cały zeszły semestr się z tobą użerałem – Lily uśmiechnęła się lekko – ale wydaje mi się, że mamy to już za sobą… bo nie znosisz mnie teraz trochę mniej, co?

— Nie nie znoszę cię – powiedziała nieco zakłopotana. James rozchmurzył się jeszcze bardziej. – I nie sądzę, żebym kiedykolwiek cię nienawidziła.

Lily już chciała zamilknąć i dać mu kontynuować swoje wynurzenia, gdy poczuła przemożną chęć, by dodać coś jeszcze, nieco wyjaśnić swoje zachowanie – nie tylko przed nim, ale także przed samą sobą.

— Wiesz… - zmrużyła oczy. – Nigdy nic do ciebie nie miałam. Irytowałeś mnie trochę swoim zachowaniem – a może to Sev trochę demonizował cię w moich oczach – ale bez przesady. Potem…. Zrobiłam się trochę niesprawiedliwa – zaśmiała się z trudem. – Obwiniałam cię o całe zło mojego życia – najpierw o to, że Dorian ze mną zerwał, potem o pogarszający się kontakt z Mary, o to, że Snape mnie wyzwał… o to, że Mary mnie wyzwała… — westchnęła ciężko. – Chyba tak było mi po prostu łatwiej. Na początku szóstej klasy wszystko się zmieniło… - spojrzała mu głęboko w oczy. – Nie miałam Seva, nie miałam Mary, Doriana nie było w tej szkole… mój ojciec się ponownie ożenił, ja się zmieniłam…— zawahała się chwilę – ty się zmieniłeś…

— Nie lubisz zmian? – domyślił się chłopak dziwnie łagodnym tonem.

— Nie lubię się mylić – sprostowała. – Co do ludzi… co do siebie…

Zapanowało milczenie. Dopiero teraz Lily mogła usłyszeć cichą, nienarzucającą się muzykę – melodię znajomą i starą jak świat… Gardło jej się ścisnęło. To była ich piosenka… ta sama, która grała w jej pokoju w Boże Narodzenie, kiedy po raz pierwszy się pocałowali… The Prophet’s Song. Wspomnienia nagle eksplodowały, rozbłysły w jej głowie niczym pokaz barwnych, błyszczących fajerwerków. Mocny, ukochany, czteroktawowy baryton Freddiego stanowił idealne tło dla skrzących się fragmentów drogich, beztroskich scen.

Ona i James w jej pokoju, kiedy przyłapał ich jej ojciec. Potem czterdzieści metrów nad ziemią, na samym szczycie zawieszonego diabelskiego młyna. I wcześniej, w św. Mungu, kiedy rozmawiali o May, a Lily powiedziała mu o swoim dawnym nałogu… I kiedy leżeli razem w jego łóżku, a on opowiadał jej o Serenie Marceau… i w nawiedzonej cieplarni, podczas gdy za oknem obserwowała ich zdesperowana Caitlin Chamberlain… i na boisku… Dorian i James się pobili, a Lily ich rozdzieliła…  a potem James powiedział, że pobili się o nią. Przypomniała sobie, jak na początku roku uderzył w jej imieniu Severusa… i jak go ocalił przed wilkołakiem, gdy Black nawalił na całej linii… i gdy ją ocalił w pierwszą noc szóstej klasy, kiedy to ona nawaliła… i Hogsmeade, na samym początku roku..  

Przypomniała sobie wszystkie ich kłótnie, wszystkie spory, to, jak się prowokowali, godzili, droczyli, całowali, pieścili… Ile razy traciła przez niego poczucie czasu, tak jak na dole, podczas tańca? Tak jak w Nowy Rok, przez parę godzin, zanim Syriusz nie wrócił po nich rano swoją vespą… Tak jak wieczorem po tym, jak Luke Davis ją pocałował…

— W takim razie jak jest teraz, księżniczko? – szepnął James, idealnie wyczuwając nosem i przybliżając się nieznośnie. – Kiedy nie ma już żadnych wymówek… skoro przestałaś mnie nienawidzić… skoro zaczęłaś mnie lubić…

— Nie powiedziałam tego – powiedziała słabo. Ciarki przechodziły ją co parę sekund, od głosu Jamesa, od głosu Mercurego, od miauczenia Gladiusa… – Nie nienawidzę cię, ale nie pałam tez do ciebie ognistym uczuciem… jesteś mi obojętny.

Brzmiało to jak wcześniej nagrana wiadomość, wydeklamowana teraz przez robota.

— Och, czyżby? – szepnął, całując jej szyję. Lily zdawała się zupełnie nie kontaktować ze światem – jedynie kołysała głową, z otwartymi ustami i wybałuszonymi oczami. — Możemy to zakończyć? – szepnął. Był tak blisko, że przy mówieniu jego wargi niedbale muskały jej usta… były tak blisko, już ją dotykały, ale jeszcze nie całowały, jeszcze nie oddawały się jej bez reszty…

Lily jęknęła głośno, cofając lekko głowę. James oblizał wargi, wyraźnie zawiedziony.

— Lily, ja…

— Proszę cię… — westchnęła ciężko. – Nie psuj wszystkiego…

— Posłuchaj mnie tylko… — wstał. Lily pokręciła głową z rozpaczą. – Powiem ci prawdę – będę z tobą szczery w stu procentach. Jeśli… jeśli będziesz chciała, żebym odszedł – to odejdę i nie będę ci się więcej narzucać – Lily zamknęła oczy, czując, że wilgoć zbiera jej się pod powiekami. – Jeśli jednak… jest chociaż cień szansy… to nie każ mi dłużej czekać, kochanie… nie dam już rady.

Mała, kryształowa łezka wymknęła się spod ciepłego okrycia powieki, i powoli ześlizgnęła się wzdłuż jej policzka prosto na ramię.

— Jesteś dla mnie najważniejsza na świecie, Lily – powiedział głęboko, głaszcząc jej policzek. – Jestem… jestem przez ciebie zupełnie stracony – kolejna łza, i jeszcze jedna, zleciała po brodzie dziewczyny. – Nie mogę spać, nie mogę jeść, nie mogę normalnie żyć, nie mogę myśleć… no, chyba, że o tobie. Wszędzie cię widzę – roześmiał się nerwowo. – Jeśli uda mi się zasnąć, to śnisz mi się zawsze ty… jeśli wstanę, to tylko dla ciebie, żeby cię zobaczyć… jeśli coś powiem, to zawsze zastanawiam się, co ty być mi odpowiedziała… jeśli się nudzę, to przypominam sobie twoje oczy, twoje usta, twoją twarz… Czuję się jak zawieszony nad przepaścią – powiedział nagle. – Nie mogę się ani cofnąć, ani spaść, ani tak trwać – jakbym był zawieszony pomiędzy dwoma światami… jakbym był półżywy.

Potok łez, teraz już niepowstrzymanych spadał kaskadą na szklaną posadzkę, chłodził rozpalone policzki Lily, szczypał jej oczy. Wzięła głęboki oddech. James również. Wyglądał na przerażonego, ale pewnego siebie – ledwie otworzył usta, Lily podjęła decyzję.

— Koch…

— Nie chcę dłużej się w to z tobą bawić – przerwała mu, czując przypływ dziwnej fali zdecydowania.

James urwał. Lily wstała. Miał pusty wyraz twarzy, jednak jego oczy zdradzały wielką, nieludzką rozpacz pomieszaną z szokiem, rozczarowaniem i szaleństwem.

— Twoje słowa nic nie zmienią.

Chłopak kiwnął głową i spuścił wzrok, oddychając dziwnie płytko. Zgodnie ze swoim słowem, odwrócił się i zwrócił do wyjścia – gotów by zostawić ją samą i nie odbierać jej tej samotności już nigdy. Lily otarła oczy. Nie było jej już do płaczu.

Gwałtownym ruchem złapała Jamesa za ramię. Odwrócił się z wahaniem, patrząc na nią jak na najpiękniejszą i zarazem najokrutniejszą istotę, jaka kiedykolwiek zaszczyciła ten świat.

I wtedy Lily złapała go za kołnierz marynarki, pociągnęła w dół, na swój poziom, i pocałowała z całą swoją pasją, namiętnością i gorącym, płomiennym uczuciem.

♥♥♥

Gabrielle Aplin| The Power of Love

Hestia siedziała na jednej z ławek w opuszczonej klasie, czując jak powoli opada w dół – ale nie wiedziała, czy to wewnętrzne uczucie zapadania się w sobie czy też faktyczne ześlizgiwanie się z ławki.

Odwróciła głowę. Na tej samej ławce, tyłem do niej, przykucnął Jayden – z wyrazem twarzy zrozpaczonym, wstrząśniętym i dogłębnie poruszonym.

— Jak to się stało? – zapytała cicho, kurczowo łapiąc za swoją torebkę – uścisk aż do bólu pozwalał jej przepchać swoje wściekłe uczucia na zewnątrz.

Jayden wziął głęboki oddech.

— To był Sylwester… byłem wtedy u twojego kuzyna, nie wiem czy pamiętasz… rozmawialiśmy trochę – wydawało mi się, że wszystko z tobą okej, że mnie pamiętasz, chociaż niewykluczone, że byłaś nieco podbita i dlatego bardziej otwarta….

Hestia ukryła twarz w dłoniach. Przypomniała sobie poranek Nowego Roku – kiedy obudziła się w wannie, zziębnięta, zdezorientowana i zagubiona. Pociągnęła nosem. Żeby ukryć przed Jaydenem swoje łzy, sięgnęła po wyciągniętą wcześniej buteleczkę z bordowym eliksirem – wykrywaczem ciąży – i schowała ją z powrotem do swojej torebki.

— Co my teraz zrobimy? – szepnęła, odwracając się w kierunku Jaydena. Chłopak pokręcił głową, zbyt wstrząśnięty, żeby zebrać się na jakieś zapewnienia, pocieszenia, wzniosłe teksty, które mogłyby podnieść ją na duchu… Nachylił się tylko i niedbale, krótko, jakby z przymusu, cmoknął ją w usta.

— Poradzimy sobie – szepnął, chociaż coś w jego głosie wyraźnie temu przeczyło.

♥♥♥

Bombay Bicycle Club – Luna

Mary wróciła do swojej sypialni najpóźniej ze wszystkich tej nocy, chociaż wcale nie brała udziału w imprezie.  Księżyc odprowadził ją wraz z jej towarzyszem pod same drzwi wejściowe, a następnie w kilka innych miejsc i do dormitorium, wlokąc się za nią bladą poświatą, tyle że już w pojedynkę, bo Alexander wolał nie zbliżać się do zamku dalej, niż było to konieczne.

— Mogę obejrzeć twoją ranę? – zapytała na odchodne, zanim obydwoje rozeszli się w swoje strony. Alexander wysłał jej wściekłe i wyzywające spojrzenie, ale podciągnął rękaw szaty aż do zagięcia łokcia.

Rana przypominała rozcięcie pod względem dokładności i precyzji w kształcie imitującym cyfrę siedem, ale w strukturze była bardziej jak oparzenie – nieprzyjemna, gruba i wypukła. Skóra wokół przebarwiła się na kolor brunatno-śliwowy, i wpasowywała się w sam raz jako tło dla specyficznego tatuażu – czaszki z rozwartą szczęką, od której wychodził wąż.

Mroczny Znak.

— Co masz zamiar teraz zrobić? – szepnęła, uśmiechając się z zachwytem.

Alexander wzruszył ramionami.

— Stary Monroe wyszedł z Azkabanu. To ułatwi wszystko.

— Myślisz, że nie zorientuje się, że działasz w jego imieniu? – szepnęła, zaciągając mu z powrotem rękaw. Chłopak parsknął.

— Nie boję się go. Mamy wspólnego Pana. On mnie obroni.

Mary zamarła na chwilę.

— Tak – rzuciła nieprzytomnie – wiem, że cię obroni.

Chociaż Alexander wydawał się być co do tego przekonany od samego początku, to ewidentnie ulżyło mu, kiedy Mary się z nim zgodziła.

— Myślisz, że Jo już wie? – naciskał.

— Nie – powiedziała, tonem równie sennym. Alexander uśmiechnął się raz jeszcze, po czym życzył jej dobranoc i pocałował w usta. Mary odwzajemniła pocałunek, uśmiechnęła się życzliwie i zniknęła w Sali Wejściowej, depcząc dokładnie w tym samym miejscu, gdzie piętro niżej Ślizgonki kładły się do snu.

Jo mogłaby wiele powiedzieć na temat dzisiejszego wieczoru, który stał się naprawdę niezłą pożywką dla jej ciekawskiego umysłu. Pomyślała, że opowie niektóre z tych sensacji Jordanowi, oczywiście lekko je modyfikując. Dawała głowę, że chłopak nigdy nie słyszał niczego równie komicznego jak dramaty Larissy Richardson albo „tajna misja” Doriana Chamberlaina, którą Jo tak skutecznie udaremniła, odbierając mu ten cały „papierek”.

— Najważniejsze, że mam Zmieniacz Czasu – powiedziała do siebie, wchodząc do dormitorium, tego, które znajdowało się dokładnie pod Salą Wejściową.

— W tym jednym się z tobą zgodzę.

Jo zachłysnęła się powietrzem. Dormitorium siódmorocznych dziewczyn było puste, bo Amelia, Regina i dwie pozostałe dziewczyny, z którymi Jo nie rozmawiała, poszły odwiedzić Regulusa w Skrzydle, a potem chyba zabalowały na imprezie Evans. Głos nie należał do żadnej z nich – był ostry, gardłowy i męski. Jo znała ten głos.

Odwróciła się na pięcie, przygotowana na to, kogo zobaczy. W kącie, zaszyty w cieniu, stał Isaac Monroe. Uśmiechnął się do Jo, zadając następne pytanie:

― Skończyła siedemnaście lat?

__________________________________

Jeden z najkrótszych - o ile nie najkrótszy! - rozdział w historii bloga, ale nie wiem w sumie, czy to źle, czy to miła odmiana. Pisało się go długo, mimo tej mało szałowej obszerności - po prostu dwieście pięćdziesiąt dwa tysiące razy zmieniłam zamysł na najważniejszą jilową scenę, no a że nie mogła być przecież od czapy, to cackałam się z tym i cackałam. Obecna wersja względnie mnie zadowala i mam nadzieję, że was też :*

Myślę, że na dobry początek raz dwa rozliczę się z własnych obietnic i postaram się rozwiać wszelkie wątpliwości, żeby nie było tutaj żadnych niedomówień.

ROZLICZENIE

1. Miało być sześć pocałunków - a było siedem! (w kolejności):

* Lily i Dorian w retrospekcji,

* Syriusz i Dorcas,

* Peter i Greta,

* Emmelina i Chase,

* Lily i James,

* Hestia i Jayden,
* Mary i Alexander Mason.

2. Cztery pary miały wrócić do siebie lub zacząć być razem, i mamy tutaj:

* Dorcas i Syriusza,

* Petera i Gretę,

* Lily i Jamesa*,

* Hestię i Jaydena.

  

Kolejną rzeczą, którą wolę mieć już z głowy, to corozdziałowa dawka spoilerów dla zainteresowanych.

Spoilery na 25:

1. Isaac i Jo uprowadzają Lily, i dzięki Zmieniaczowi Czasu (hip hip hura!) wszystko im się upiecze. Niesamowite. Co duet L&J zrobiły, żeby zdobyć Zmieniacz dowiemy się w 25.

2. W tym rozdziale nie wystąpi nikt z naszej regularnej obsady z wyjątkiem Lily i Jo, no i Isaaca, ale on niekoniecznie jest w regularnej obsadzie. To znaczy, pardon, być może w retrospekcjach będzie trochę Mary, Bree, ale nie wiem, czy na pewno. To łączy się oczywiście z tym, że nie będzie żadnych scen Jily (powiedziałabym "w końcu!", ale też jest mi przykro, bo prawda jest taka, że ja piszę rozdziały jedynie po to, żeby wpieprzyć gdzieś scenę Jily... taka obsesja), Doriusza, Remleny ani Hagrida i McGonagall.

3. W tym rozdziale będziemy cofać się w czasie, ale też z zupełnie nowego POVa przyglądać się wydarzeniom z pierwszej części, więc jeśli coś będzie wydawało się wam znajome - to takie jest. 

4. To będzie popis szanowania kanonu przez moją osobę.

5. 25 rozdział można potraktować jako przerywnik, kompletną dygresję, wetkniętą pomiędzy rozdziały i wyjaśniającą to i owo. To jakby "zawieszenie w czasie" (zmieniacz), a więc żaden inny bohater nie będzie nam się wpierdzielał, i dopiero w 26 rozdziale cała ta błędna machina na nowo nabierze rozpędu i dowiemy się, co tam słychać u reszty. Kolejnym takim przerywnikiem będzie rozdział 31, który zamknie już wszystkie kwestie i wyjaśni to, co nie zostanie wyjaśnione w 25.  
6. W tytule - "Prawdziwe kolory" - chodzi nam oczywiście o prawdziwe kolory Jo i Isaaca, bo mam nadzieję, że uda mi się w tym rozdziale ukazać wam te dwie postacie z innej perspektywy. 

Rozliczenie było, spoilery były, czyli najważniejsze sprawy organizacyjne już za nami, i czas na pogadankę.

Oglądaliście ten nowy Marauders FanFilm? Jeśli tak, to zapraszam do wspólnego ponarzekania na niego ze mną. Nie wiem, czy ci "fani" mieli kiedykolwiek w ręku książkę Rowling, bo wydaje mi się, że coś jest nie tak, kiedy Severus jest tam największym przystojniakiem (dobra, płytka uwaga, ale to mnie najbardziej zniesmaczyło). Jak już jesteśmy w temacie oglądania, to jak u was z PLL? Czy tylko mnie zmroziło po finałowym odcinku? Okej, zaskoczyli mnie, ale powiem dobitnie, że nie wiem czym dokładnie: samym pomysłem czy jego bzdurą?
Ostatnio zwariowałam na punkcie klasyki, a zwłaszcza twórczości Jane Austen. Przeczytałam już RiR i DiU, ale następna będzie na pewno Emma, a potem Perswazje (żadna głupia księgarnia nie ma na stanie takich książek, wyobrażacie to sobie? niby kanon literatury, a spróbuj przeczytać) i doszłam do wniosku, że Darcy i Lizzie to jest czyste Jily. Podobieństwo jest tak rażące, że miałam ostatnio sen z Jilo-Dizzie, gdzie Lily Bennet i James Darcy żyli sobie w XIX wieku, i gdzie Bingley był Syriuszem, a Jane - mną. Nie mam pojęcia, czy ten sen świadczy o moim stopniu upośledzenia umysłowego czy też jest niezłym pomysłem na miniaturkę (no, Jane może być Dorcas, nie będę wpychać tam swoich danych osobowych).
W każdym razie, jeśli jest wśród was jakaś duszyczka, ktora chciałaby przegadać ze mną Dumę..., Rozważną..., Marauders FanFilm albo 6x20 PLL, to byłabym bardzo szczęśliwa ;>.
Strasznie żałuję, że nie zdążyłam Wam życzyć smacznego jajka przed Wielkanocą, no ale w życiu nie przypuszczałam, że tyle mi zejdzie z tym rozdziałem... niedawno ogarnęłam, że ja go piszę od schłyku września, czyli pół roku. No po prostu... aż ręce opadają. Co za wstyd. W każdym razie życzę wam teraz spóźnionego, no ale to ff fantastyczne, gdzie wędrówki w czasie to chleb powszedni, więc możemy na to przymknąć oczko, smacznego jajka, bogatego zajączka i wszystkiego na najlepsze :*. Pogoda póki co jest u mnie cudowna, a słoneczko uskrzydla mnie i napędza do pisania, więc mam nadzieję, że szybko się spotkamy w następnym rozdziale :*.
Trzymajcie się cieplutko,
xoxo
Abigail.