11. Pocałunek Szatana

„Każdy człowiek ma pra­wo wątpić w swo­je po­wołanie i cza­sem zbłądzić.

Nie wol­no mu tyl­ko o nim za­pom­nieć.”

-Paulo Coelho

music.

       W życiu zagubionego człowieka pewnego dnia ktoś puka do drzwi. Zagubiony idzie otworzyć, wciąż niepewny, czy tym razem wybiera prawidłową drogę, a gdy drzwi stają otworem, ich śladem idą i oczy. Pewne wydarzenia potrafią zamienić niepoukładany labirynt życia w istną apokalipsę. Pewne przeżycia na zawsze zmieniają nasz światopogląd. Pewne osoby odwracają kierunek naszego postępowania o sto osiemdziesiąt stopni. Bezpowrotnie.

***

          James przechadzał się bez sensu po całej rozciągłości korytarza na czwartym piętrze, w dodatku bez peleryny-niewidki, bez Mapy Huncwotów, w niezbyt trzeźwym stanie. Zapomniał nawet o minimalnej ostrożności, jaką było nasłuchiwanie czy nikt się nie zbliża- szlaban miał gwarantowany. Nie to jednak zaprzątało teraz jego głowę. Zbliżył się do ciężkiego okiennego parapetu i przerzucił wzrok na piękną poświatę okrągłego księżyca. Sam widok zsyłał do jego podświadomości znajome wycie wilka. To była pierwsza pełnia odkąd opanował animagię, na której nie towarzyszył Lupinowi. Nawiał nawet raz ze Skrzydła Szpitalnego byle tylko nie przegapić transformacji przyjaciela. A teraz? Żeby miał chociaż dobre usprawiedliwienie- nie, to zawsze była Evans. W tej chwili naprawdę się na nią gniewał- chociaż gniewanie się na tę rudowłosą osóbkę nie wchodziło w jego naturę. 

      Przez głowę przechodziły mu różne myśli- przede wszystkim powoli zgadzał się z Syriuszem- Evans z całą pewnością była egoistyczna, apodyktyczna i samolubna. Cisnęły mu się w usta coraz to gorsze określenia, ale w porę się powstrzymywał. Nie chciał wyjść na hipokrytę. Przecież zdawał sobie sprawę z jej usposobienia od początku... nigdy nie przeszkadzały mu jej wady- wręcz przeciwnie, uwielbiał jej charakter. Nie pierwszy raz zalazła mu za skórę, ale zawsze jej wybaczał i w głębi serca nie potrafił być na nią zły. Być może w tym leżał cały błąd? Może naprawdę stał się "chłopcem na posyłki"? Może gdyby raz postawił się tej złośnicy, przestał zgrywać łagodnego baranka zaczęłaby liczyć się z jego uczuciami? Westchnął ciężko. Jego życie naprawdę pokomplikowało się odkąd upatrzył sobie Evans jako przyszłą, potencjalną dziewczynę. Wyróżniała się wśród innych nietypową urodą i brakiem banalności, niejednokrotnie zaskakiwała go swoimi przesadnymi reakcjami, nietypowym poglądem na świat i miłość, intelektem i niekwestionowaną odwagą. Dziewczyna idealna- no może, gdyby nie była taka wredna i niedostępna.

-Zdajesz sobie sprawę, że gnijesz tu już godzinę?- usłyszał znajomy, protekcjonalny mezzosopran pewnej brunetki. Tylko jedna osoba mówiła z taką wyższością. 

-Jo.

       To nie było pytanie, tylko stwierdzenie. Jo Prewett- śliczna Ślizgonka z oczami koloru lapisu lazuli, roznosząca przyjemną woń lukrecji- siedziała na parapecie kilka okien dalej, a na jej twarzy jaśniał lekki uśmiech. Do tej pory nie widział jej szczerze uśmiechniętej. Dopiero teraz zwrócił uwagę na jej, rozjaśnione w świetle księżyca, walory urody. Emanowała z niej dziwna energia, zupełnie jakby była wilą czy innym magicznym stworzeniem z aurą, ale w jakiś inny, bardziej złowrogi sposób. W jej tęczówkach odbijały się dziwne kształty, zdawały się być odległe, zupełnie jakby dziewczyna odpłynęła w głąb swoich marzeń. Wiedział jednak, że to nierealne- kto jak kto, ale Jo Prewett z całą pewnością nie była marzycielką. Musiała szperać mu w myślach. 

-Cześć. Dlaczego nie siedzisz w wieży Gryffinoru?

-Cześć. Po co pytasz?

          Jo ściągnęła brwi, ale natychmiast zrozumiała aluzję. Chłopak musiał złamać jej zaklęcie zapomnienia na Evans, a może nawet od dłuższego czasu znał jej niecne umiejętności. Przechyliła głowę i zatonęła w jego ciepłych, orzechowych tęczówkach ukrytych za szkłami okularów… Jego myśli były nieuporządkowane, biegały po głowie raz po raz wybuchając. Wszystkie nadzieje, wspomnienia i plany rozsypały się jak puzzle z tysiąca kawałków. Bez wątpienia myślał o Lilian.

-Widzę, że jesteś coraz lepiej poinformowany- odparła z leciutkim uśmiechem. –I widzę, że dostałeś kosza.

         Potter wywrócił oczami i wcisnął się po jej prawej stronie na parapet. W tej chwili nie był stuprocentowo pewien, co robi. Czuł nadmiar energii, chęć zasmakowania adrenaliny. Odległe przedmioty zdawały się być wyjątkowo intensywne i krzykliwe, ale na wszystko patrzał przychylniejszym okiem. Być może Prewett robiła mu pranie mózgu, a może po prostu procenty zawarte w Ognistej Whiskey dawały o sobie znać w nieznany mu dotąd sposób? Uśmiechnął się rozbrajająco do dziewczyny. Jego fanki pewnie dałyby się za taki gest pokroić.

-Kosza? Gdzie tam, no chyba, że tak nazwiesz życie. Wiesz, dochodzę do brutalnych wniosków… - mruknął, poufale kładąc jej rękę na ramieniu. W normalnych okolicznościach z pewnością nie byłby taki wylewny.

         Niebieskie oczy dziewczyny zabłysły, jakby właśnie miała wydarzyć się pierwszorzędna okazja do realizacji dawno postawionego sobie celu. Odpowiedziała mu równie rozbrajającym uśmiechem.

-Brutalnych?- spytała słodko. –Czyżby szykowała się debata w stylu „życie jest bez sensu”, „nikt mnie nie rozumie” i „nie mam pojęcia, co ze sobą zrobić”? Po kim, jak po kim, James, ale po tobie nie spodziewałam się takiej apatii… Peter zawsze przedstawiał cię jako największego optymistę tego świata.

-Więc rozmawiasz z Peterem?- odparł nieprzyjemnie. –Zdawało mi się, że jest tylko nic nie wartym łącznikiem.

          Jo westchnęła głęboko. Wciąż nie wiedziała, jak to najlepiej rozegrać… Skoro ten chłopak wiedział, że umie czytać w myślach, musiał być w posiadaniu również bukietu innych, cennych informacji. Jak na gryfona przystało miał bardzo wielkoduszne i głębokie myśli, wyjątkowo głośne, zupełnie jakby wykrzykiwał je na pustym korytarzu… Jednocześnie jednak w jego umyśle istniały zamknięte niewidzialną klapą zakamarki, do których nijak nie mogła się dostać. Jak obejść jego blokadę i dowiedzieć się, gdzie jej ruda siostrzyczka schowała medalion? Proste. Wystarczy go zdezorientować. A jak najłatwiej zdezorientować chłopaka? Boże, co za łatwizna. Isaac nie będzie musiał jej zabijać.

-Nie jestem aż taka okropna- mruknęła siląc się na lekko obrażony ton. –Wiem, że masz mnie za tą podłą prześladowczynię twojej ukochanej, ale, możesz w to nie wierzyć, mam dobre zamiary. Realizacja moich planów może i jest nieco hmm… okrutna, ale cel jest wielce wspaniałomyślny.

-Okrutną realizacją nazywasz wertowanie cudzych myśli?

-Nie. To, co zrobię niebawem będzie okrutną realizacją.

           Spojrzał głęboko w jej oczy. Jo była pewna, że potrafił odróżnić blef od prawdy, całe szczęście, że ułożyła zdania w ten sposób, by nie skłamać. Na pierwszy rzut oka widać, że jest pijany… Jej szanse dzięki temu znacznie wzrosną…  Tylko, żeby go teraz nie wystraszyć.

-Powinienem się bać?- spytał ironicznie. Parsknęła śmiechem. 

-Coś ty. To w żadnym calu nie dotknie ciebie. Ani twojej dziewczyny, kochasiu.

          Wywrócił oczami na to określenie. Tak! Jest wystarczająco zirytowany… Trzeba subtelnie zasugerować mu chwilowe odpuszczenie sobie Evansówny… Przeglądając jego najświeższe myśli (głębiej zapuścić się nie mogła, bo by się zorientował) stwierdziła, że dziwny z niego chłopak. Nigdy się z takim nie spotkała. Uparty, szlachetny, odważny… bez wątpienia beznadziejnie zakochany. W tej chwili widziała z jego wspomnieć wszystkie razy, podczas których zawiódł się na zielonookiej. Zawsze jej wybaczał. Zawsze znajdował następny pokład motywacji do zdobycia jej… Zadanie zdawało się być coraz trudniejsze.

-Dawaj- dała mu kuksańca w bok. –O co poszło?

-Szkoda gadać…- westchnął. Gdyby nie jego stan, na pewno nie udałoby jej się tyle wycisnąć. –Znasz uczucie towarzyszące zostaniem niesłusznie oskarżonym?- Kiwnęła głową. –Wyobraź sobie, że poświęcasz coś dla kogoś, ale w ramach wdzięczności zostajesz zmieszany z błotem.

-Sam znalazłeś sobie taką dziewczynę- odparła wyrozumiale. –Musi być wyjątkowa, no nie? Skoro jeszcze sobie jej nie odpuściłeś.

-Odpuściłem…- powtórzył, jakby zastanawiając się nad znaczeniem tego słowa. –Pewnie gdybym poszedł po rozum do głowy, zrobiłbym to już dawno. Ale nie chcę.

-Rozumiem- skłamała. –Trafiło cię.

-Hę?- zmarszczył brwi, a Jo roześmiała się perliście.

-No wiesz… trafiło cię- zabujałeś się. Ciężko ci ją odpuścić, bo ją kochasz.

          Ku jej zdumieniu chłopak sam parsknął śmiechem i pokręcił głową.

-Ja? Zakochany? No nie wiem… To zbyt poważne słowa. Szaleję za nią… Uwielbiam… Jestem oczarowany… Ale miłość? To raczej się tak nie objawia… Skoro ona nawet mnie nie toleruje…

-Wiesz… To, że ona cię nie kocha, nie oznacza, że ty jej nie możesz…- urwała. Nigdy nie była dobra w gadkach na romantyczne tematy. –Może ona nie zdaję sobie z tego sprawy… albo zwyczajnie zgrywa niedos…

-Słyszałem to już- przerwał jej wpół słowa. –Ale ja tego nie kupuję. Zgrywać niedostępną to można przez jakiś tydzień, w ekstremalnych przypadkach miesiąc… na pewno nie dwa lata.

-A więc skoro w to nie wierzysz, dlaczego nie odpuścisz?- spytała. Chłopak otwierał już buzię, ale szybko dokończyła: -Tak, wiem… Nie chcesz. Nie chodzi mi o takie poważne odpuszczenie, bo na to cię raczej nie stać- dodała przywołując na chwilę swój złośliwy ton. –Raczej takie chwilowe. Daj jej do zrozumienia, że nie zawsze będziesz na każde jej zawołanie. Przyjmij politykę twojego przyjaciela.

-Syriusza?- zdziwił się.

-Yhym. No wiesz… Trzy zetki- „Zdobyć. Zaliczyć. Zostawić.” Zabaw się trochę. Może Evans będzie nawet trochę zazdrosna- dodała z łobuzerskim uśmieszkiem.

          James zamyślił się. Jo nawet nie zajrzała mu do umysłu, łatwo wyobrazić sobie, jaki temat drążył. Zainteresowała się nagle niesfornymi kosmykami jej lśniących włosów i zaczęła się nimi bawić, skręcając w ślimaczki. Potter nagle uśmiechnął się z uznaniem, najwyraźniej spodobała mu się jej rada. Prewett nigdy nie przypuszczała, że może udzielić dobrej rady…

-Masz rację. Zabawić się- szepnął bardzo głębokim, męskim tonem. Uśmiechnęła się delikatnie i kilka razy oblizała wargi. Chłopak jednym susem zmniejszył dystans pomiędzy nimi. Jego wargi musnęły jej usta.

          Całował ją wręcz brutalnie, zeskakując z parapetu i przygwożdżając do ściany. Jo zaczęła mieć problemy ze złapaniem oddechu i, co gorsza, we wpiciu się w jego myśli. Na chwilę straciła orientację i znieruchomiała, ale wróciła jej kontrola, kiedy już widziała ułamki wcześniej niedostępnych scen, odtwarzanych jak źle zmontowany film.

„Lily- usłyszała ponownie ten głęboki i kojący ton głosu- nie sądzę, żeby twoja mama chciała, żebyś płakała przez taki kretyński kawał. Nie mam pojęcia, jak ten medalion dostał się w ręce tego gówniarza, ale taka dziewczyna jak ty, na pewno nie chce dawać mu satysfakcji z osiągniętego sukcesu, mylę się? Wiesz, jeśli chcesz iść dalej, powinnaś go schować, ten naszyjnik. Najlepiej tu. Nie wracać do niego.”

          Gdzie oni są? Skupiła się na tej scenie i zobaczyła kucającego przy zapłakanej Lil Jamesa. Znajdowali się w jakimś obskurnym pokoju- gołe ściany, zdrapana i rozrzucona tapeta, połamane meble… Gdzie to jest? Gdzie…

„-Mogę cię o coś zapytać?- usłyszała głos Lilian.  -Skąd wiedziałeś, gdzie mnie szukać?”

„-Sama musisz sobie odpowiedzieć”… Gdzie to jest… James, pomyśl, gdzie to było, błagała w myślach. Mocniej do niego przyległa i skupiła się na pocałunku. Musi go zdekoncentrować… Musi się dowiedzieć, gdzie jest medalion.

         W takiej pozie zastał swojego przyjaciela i dziewczynę pewien szczur, który wałęsał się po zamku, żeby dowiedzieć się, dlaczego Potter nie pojawił się we Wrzeszczącej Chacie. Teraz już wiedział.

***

Christina Aguilera (z Burleski) - Something's Got a Hold On Me        

Tydzień później

      Emmelina wstała jako pierwsza, ale nie obudziła przyjaciółek, jak miały w zwyczaju. Stwierdziła, że Marlena z pewnością za kilka minut zrobi to sama, a ona może wykorzystać ten krótki okres by zrobić z siebie bóstwo. To okropne, ale ostatnio kompletnie się zaniedbała- po południu nawet nie zdejmowała z siebie tego bezguścia, nazywanego mundurkiem, chociaż rok temu byłoby to nie do pomyślenia. Przestała używać mazideł swojej siostry, które dostała na święta, a przecież wiedziała, że bez nich wygląda jak blond-zombie. 

         Sama idea porannej regeneracji tak ją pochłonęła, że wcześniejsze przyczyny niezadowolenia wypadły jej z głowy. W końcu, czym tutaj się jeszcze martwić? Syriusz  jest z nią, Emmeliną, Dorcas dostała za swoje, została prawdziwą królową Hogwartu, pewnie każdy chłopak o niej teraz marzy... Oprócz tego pogodziła się z przyjaciółmi, może nie całkowicie, ale częściowo- najważniejszy procent z nich jest już zbratany. Ma oparcie, ma chłopaka, ma popularność, ma władzę- żyć nie umierać. Dorcas Meadowes zajmie się później. 

       Kiedy zamknęła drzwi łazienki oczom ukazał się piękny flakonik perfum od Cichego Wielbiciela. Odynie! Jak mogła o nim zapomnieć? Kolejny dowód na przepracowanie- żeby nie otworzyć tak uroczego prezentu przez taki ogrom czasu! Uśmiechnęła się do buteleczki z Francji, jakby była ona jej odwieczną powierniczką sekretów, bliższą od kogokolwiek innego. Zdumiewające, jak zwykły płyn mógł poprawić humor Emmelinie. Rozpuściła włosy i zakręciła je przy końcach zaklęciem, wytapetowała twarz i wypiła jeden z eliksirów uwarzonych przez Lily, dzięki któremu wybieliły jej się zęby. Nie minęło kilka minut, a już usłyszała znajome dobijanie się do łazienki.

-Już wychodzę!- zaskrzeczała i pośpiesznie spryskała się kilkakrotnie perfumem. Zapach wpłynął do jej nozdrzy, a ona poczuła dziwne kręcenie w nosie. Kichnęła.

          No nie! Jak nic ma uczulenie... Zapytam się Lily, czy na to też ma eliksir, postanowiła. Już dawno nie była tak zadowolona z przyjaźni z rudowłosą. W wyśmienitym humorze opuściła toaletkę, ale na zewnątrz czekała ją niemiła niespodzianka. Wszystko zaczęło się, gdy odkryła, kto dobijał się do drzwi. Meadowes. Ona też wstała wcześniej i również nie obudziła współlokatorek. W dodatku ubrała się niechlujnie (czerwono-złoty krawat dyndał z jej szyi pod dziwnym kątem, a kołnierzyk był przybrudzony), włosy miała rozczochrane, twarz czerwoną jak piwonia i minę, jakby ktoś przyłapał ją na czymś niezbyt chwalebnym. Gdyby nie była ona Dorcas Meadowes, z pewnością nie wzbudziłaby zainteresowania Titanic, jednak znała dziewczynę wystarczająco długo, żeby przekonać się, że szatynka nigdy nie wychodziła w takim stanie, chyba że bardzo jej było śpieszno, czyli najprościej mówiąc pędziła do chłopaka. A to oznaczało z kolei, że Meadowes kogoś ma. Oczy blondynki rozszerzyły się i nabrały kształtu okrągłego galeona. Już chciała spytać jej, dokąd się wybiera, ale szatynka ją uprzedziła:

-Co ty robisz w tym dormitorium?- spytała niezbyt sympatycznym tonem.

           Emmelina aż otworzyła usta z oburzenia- doprawdy, zdawać już się mogło, że po babskim wieczorku na nowo odnalazły wspólny język- nawet przestały (a przynajmniej Titanic przestała) na siebie warczeć. A teraz? Czy ona właśnie została wywalona z własnego dormitorium?

-Mogłabym spytać o to samo, Meadowes- syknęła. Dorcas otworzyła usta, ale natychmiast je zamknęła. Grymas spełzł z jej twarzy i ustąpił lekkiemu zdezorientowaniu.

-Wiesz... Masz na imię Greta, prawda? Mieszkam tutaj już szósty rok i raczej nie ma mowy o pomyłce- roześmiała się sztucznie. -Jak mi nie wierzysz, to możesz sprawdzić na drzwiach nazwiska... Catchlove tam nie znajdziesz.

          Że co? Prychnęła głośno i zaskrzeczała:

-Nie jestem żadną Gretą Catchlove, idiotko! Nie udawaj, że mnie nie znasz, bo to żałosne, Meadowes!

        Dorcas zamrugała parokrotnie, nie wiedząc, czy biec po pielęgniarkę, czy może się odszczekać. W końcu spojrzała na dziewczynę z troską. Zawsze żal jej było dziewcząt takich jak Greta- niezbyt urodziwych i utalentowanych czarodziejek, otoczonych wianuszkiem fałszywych ludzi i odnajdujących radość jedynie w śledzeniu każdego kroku słynnych hogwarckich osobistości, w szczególności Syriusza i Jamesa. Chyba do końca ześwirowała, skoro spędził tu noc i jeszcze dostała jakieś dziwnej amnezji.

-Dobrze. To jak się nazywasz?

-EMMELINA! Emmelina Isabella Titanic! Przyszła pani Black! Boże, Meadowes, przestań udawać, że widzisz mnie po raz pierwszy na oczy!- to ostatnie zabrzmiało niemal błagalnie. Meadowes aż wytrzeszczyła oczy ze zdumienia. No, pięknie. Niech tylko Emmelina się dowie, że jakaś dziewczyna się pod nią podszywa… Biedna Greta nie będzie miała już spokojnego życia.  Trzeba subtelnie sprowadzić ją na ziemię.

-Kochanie, chyba obie wiemy, jak wygląda Emmelina Titanic, prawda?- Tamta tupnęła nogą ze złości, ale potaknęła. –Teraz chodź ze mną do łazienki i spójrz w lustro. Okej?

       Prychnęła, ale dała się poprowadzić. Gdy przekroczyła próg łazienki pośpiesznie schowała do kieszeni mundurka flakonik perfum. Nie wiedziała czemu, ale miała przeczucie, że zostanie jej on inaczej odebrany. Dorcas rozejrzała się po pomieszczeniu, jakby w obawie, że coś tu zaginęło, poczym wskazała jej lustro, jakby Emmelina nie wiedziała, gdzie się ono znajduje. Piorunując towarzyszkę niezbyt przychylnym spojrzeniem i zerknęła w lustro. Cała pobladła.

      Nie była sobą. Nie miała pięknych, gęstych, słomkowych włosów. Nie miała głęboko osadzonych tęczówek w kolorze lapiz lazuli. Nie miała nawet swoich malinowych, kształtnych ust. Przytyła, włosy miała rozdwojone i łamliwe, o jakimś dziwnym, nieokreślonym kolorze, oczy były zapadnięte, a pod nimi zamiast turkusowego cienia, jej twarz szpeciły ohydne wory. Całą cerę pokrywały pryszcze i wągry, wargi miała spierzchnięte i popękane. W skrócie- wyglądała jak obraz nędzy i rozpaczy. Z jej ust wydarł się krzyk.

-Dajcie człowiekowi pospać!- usłyszały pretensjonalny ton Hestii. Przewróciła się ona na drugi bok, ale z łóżka wygramolił się kto inny. 

-Co się stało?- warknęła Evans, wściekła, że ktoś ją obudził. Przeniosła wzrok na Emmelinę –Dorcas, co ona robi w naszym dormitorium?

       Meadowes wzruszyła ramionami.

-Ja… nie jestem sobą- szepnęła Emmo-Greta. –Ja… Mój Boże…- złapała w garść pukiel „swoich” matowych włosów. –Co żeście mi zrobiły?!

-Kiedy się obudziłam, już tu była i twierdziła, że jest Emmeliną- usłyszała ostrożny szept szatynki. Tego już za wiele! Meadowes musiała rzucić w nią jakimś okropnym urokiem, a teraz jeszcze udaje, że to ona, Greto-Emmelina, jest pomylona. Tak! Meadowes na pewno chce się zemścić za to, że Syriusz jest JEJ chłopakiem. Musiała bez afer wytłumaczyć to pozostałym przyjaciółkom.

-Ja JESTEM Emmeliną- warknęła. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że posiada teraz chrapliwy, niski alt… Jak bardzo on różnił się od jej starego, ukochanego sopranu… Nie wytrzyma ani chwili dużej w takiej sytuacji!

-Nie obraź się- zaczęła nieco cynicznie Evans- eee…

-Greta- podpowiedziała jej półgębkiem Meadowes.

-…Greto, ale wiemy jak wygląda i jak zachowuje się nasza przyjaciółka Emmelina i… no, nie czarujmy się, nie jesteś do niej podobna… w ogóle.

-Gdyby naprawdę zależało wam na mnie, na pewno byście mnie rozpoznały!- niemal zapłakała Greta. –Gdybym was obchodziła… Gdybyście nie były tak zajęte NIĄ- wskazała pulchnym palcem na Dor- WIEDZIAŁYBYŚCIE, że jestem sobą! Na Merlina, pytajcie mnie! Pytajcie, o cokolwiek, to wam odpowiem!

       Ku jej zaskoczeniu szatynka nie obraziła się na takie oskarżenie. Uśmiechnęła się jedynie przymilnie i szepnęła coś na ucho rudowłosej. Jak mogła mieć taki dobry humor? Przecież ona jest zła… wredna… podstępna… powinna zacząć ją wyzywać! Powinna dać się sprowokować! Chce, żeby wszyscy wzięli ją, Emmelinę, za tę najgorszą. Udaje wyrozumiałą, a naprawdę jest… jest… kanalią!

-Nie wygłupiaj się, Dor- wywróciła oczami Ruda.

-Może to delikatnie sprowadzi ją na ziemię, Lily. Zapytajmy się o to.

-Jak chcesz.

-W porządku- Dorcas odchrząknęła dyplomatycznie. –Greta… Znaczy się, Emmelino… Skoro uważasz, że jesteś naszą przyjaciółką i współlokatorką…

-Bo jestem- przerwała jej niecierpliwie.

-…na pewno będziesz pamiętała o takich rzeczach, jak nasze urodziny. Kiedy urodziła się Lily?

       Ha! Już po niej, zaśmiała się w myślach blondynka. Lily urodziła się… urodziła się… Przełknęła głośno ślinę. Na gacie Merlina, przecież to podchwytliwe pytanie! Dorcas na pewno wybrała je specjalnie, bo wiedziała, że nie ma ona pamięci do dat… Albo namieszała jej w głowie… Tak! Na pewno nie zapomniałaby, kiedy urodziła się Ruda… Przecież to jej najlepsza przyjaciółka. Z Dorcas to co innego. Jej datę urodzenia miała prawo zapomnieć.

       Ale to nie o swoje urodziny spytała szatynka. Zapytała o datę, którą powinna znać… Boże, ona na pewno urodziła się jakoś zimą… W grudniu? Nie… Z grudnia jest Mara. Luty? Z lutego chyba jest jej siostra… Styczeń, marzec? Czy ma to jakieś znaczenie? Blondynka zawsze kupowała jej prezent kiedy spadał pierwszy śnieg, a dawała go, kiedy Dorcas i Marlena zaczęło po cichu planować imprezę-niespodziankę, która póki co nie udała się ani razu. Emmelina nie musiała znać tej daty!

       Lily patrzała na nią wyczekująco. Mijały minuty. Titanic nie miała pojęcia jak okazać kapitulację. Na pewno sobie nie przypomni… Gdyby tylko bardziej uważała, gdyby starała się zapamiętać… Spuściła głowę.

-Nie? To może podasz przynajmniej imię mojej… zmarłej siostry?- Głos szatynki się załamał.

       Zaraz? To ona miała rodzeństwo? Zmarłe? To możliwe, że kiedyś o tym wspominała… Titanic pewnie zaszufladkowała te zwierzenia do „narzekania na swoje ciężkie dzieciństwo” i zwyczajnie przestawała jej słuchać, czasami rzucając taki komentarz jak: „jesteś taka biedna…” albo „nie wiem, jak ja bym sobie z tym poradziła…”. Po raz drugi dzisiaj przyłapała się na braku znajomości podstaw z życia swoich „najlepszych przyjaciółek”. Już chyba Peter Pettigrew wiedział o nich więcej.

Lily prychnęła: -Przyznaj się lepiej, że nie jesteś Emmą. Dla niej przyjaźń jest najważniejsza. Na pewno zna daty naszych urodzin i imiona członków rodziny.

       Łzy napłynęły jej do oczu. Miała rację… Kiedyś przyjaciele byli dla niej najważniejsi… Stara Emmelina gardziłaby tą Nową. Otyła Emmelina na pewno uważałaby Królową Emmelinę za fałszywą, infantylną idiotkę… Ale nie mogła ich teraz stracić! Nie mogła dać Meadowes tej satysfakcji!

-Zaczekajcie!- zaskrzeczała, kiedy Dor i Lily wychodziły z toaletki, by się przebrać. –Gdzie waszym zdaniem jest Emmelina, jeśli nie śpi?

-Z Blackiem?- spytała rezolutnie Evans.

-Nie- wyrwała się do odpowiedzi szatynka. –On nigdy nie wstaje tak wcześnie- wytłumaczyła. Nie zabrzmiało to jak prawdziwy argument, który chodził jej po głowie.

-To prawda- poparła Titanic tonem znawcy. Jeśli ma się zachowywać jak ona, to właśnie to robi- nigdy nie odpuszcza w debatach o Syriuszu.

-No to nie wiem- ciągnęła zielonooka. –Może na śniadaniu?

       TAK! Tam cały przekręt Meadowes wyjdzie na jaw… Musi.

-No to chodźmy!- rozpromieniła się Greto-Emmelina. –Zobaczycie, że jej tam nie ma! Za to są dwie ja! NO CHODŹCIE!- pociągnęła je jak szalona, zostawiając za sobą dormitorium i ciągnąc dwie przyjaciółki w piżamach, z szopami na głowie, do Wielkiej Sali.

       Dla Emmeliny to była jej pierwsza z, jak się później okazało, trzech poważnych życiowych lekcji. Zdała sobie sprawę, że to ona lekceważy przyjaciół, a nie na odwrót. Kwestią czasu pozostawało, kiedy oni również to spostrzegą.

***

          -Jesteś pewien, że to dobry pomysł, Remusie?- spytała Marlena, tuż przed drzwiami do gabinetu profesor McGonagall. Nie mogła pozbyć się wrażenia, że robi coś złego albo przynajmniej niewłaściwego. Chłopak spojrzał na nią łagodnie.

-Chcesz się teraz wykręcić? Daj spokój, moja ciotka cię przecież nie pogryzie.

          Uśmiechnęła się nerwowo. Przeżywała właśnie konflikt wewnętrzny. Z tego co mówił Lupin, jego ciotka, a właściwie matka chrzestna, miała nieprzeciętną wiedzę na temat wilkołaków i innych magicznych istot. Specjalizowała się i pracowała z nowymi przedstawicielami gatunku, zgłębiała nowe skutki uboczne przemian i pomagała jak mogła.  Rozmowa z kimś takim bardzo by jej się teraz przydała, ale z nieznanych przyczyn czuła się onieśmielona samotnymi odwiedzinami kogoś z bliższej rodziny swojego byłego chłopaka. Jeszcze pani Overstreet sobie coś o niej pomyśli…

         STOP! Co ją właściwie obchodzi opinia jakieś obcej kobiety? To nie jest przedślubne zapoznanie z rodziną. To nie są żadne przesłuchania, jakie miał w zwyczaju robić jej ojciec każdej nowej sympatii jej starszej siostry Ann. Przedstawi się jako dobra koleżanka albo lepiej, przyjaciółka Emmeliny. Matka chrzestna Remusa na pewno ją zna.

          Nacisnęła drzwi. W środku czekała już na nią profesorka, ubrana w staroświecki, brunatny szlafrok i puchate laczki. Włosy miała spięte, jak zwykle, w ciasnego koka. Obok niej stał niziutki profesor Flitwick, w szacie wyjściowej ze sporym kufrem podróżnym. Czyżby wybierał się z nią do tego miasteczka czarodziejów, niedaleko Glasgow?

-Dzień dobry- przywitał się miodowowłosy, a ona idąc w jego ślady skinęła grzecznie głową.

 -McKinnon, Lupin, jesteście nareszcie- odetchnęła nauczycielka transmutacji i wskazała ręką na dwa krzesła naprzeciwko jej biurka. Zazwyczaj siadywali tam James i Syriusz, po tym jak po raz kolejny wygłupili się na lekcjach. –Usiądźcie proszę. Filiusie, na pewno nie będzie to dla ciebie problem?

-Najmniejszy, Minerwo- odparł beztrosko profesor Flitwick.

-W takim razie, dobrze- rzuciła krótkie spojrzenie Marlenie i Lupinowi. –Panno McKinnon, możesz odwiedzić swoją krewną, ponieważ profesor Flitwick wybiera się akurat w tamte strony.

-Dawntown to mój drugi dom- wtrącił się nauczyciel zaklęć, by dodać słowom profesorki mocy.

        Marlena ściągnęła brwi: -Przepraszam bardzo, moją krewną?

         Syknęła cicho, bo Remus kopnął ją w kostkę. Wtedy dopiero zrozumiała- najwyraźniej McGonagall nie zdradziła nikomu prawdziwego celu jej wizyty, a to oznacza, że generalnie jeszcze nikt poza nią, Lupinem, Dumbledore’ em i Lil nie wie o jej „chorobie”. Kamień spadł jej z serca. Nie spodziewała się aż takiej poufności.

-Ach… tak, tak… Ciocia Jules. Przepraszam, nie wyspałam się, jestem nieprzytomna.

-Właśnie widzę. Może, panno McKinnon, jest panna zbyt zmęczona, żeby w ogóle się gdziekolwiek wybierać…

-Ależ skąd!- przerwała jej niegrzecznie. –Muszę odwiedzić moją ciocię… Mama mówiła, że źle z nią i…- urwała. Nigdy nie była za dobra w kłamaniu. Miała wrażenie, że każdy się na nim poznał.

-Świstokilk czeka na boisku Qudditcha- oświadczyła McGonagall, poczym spojrzała krytycznie na Remusa. –Panie Lupin, pan również się wybiera.

-Nie- odpowiedziała szatynka uprzedzając chłopaka. Proponował jej on co prawda swoje towarzystwo, ale jego obecność wyglądałaby przynajmniej dziwnie. W końcu, kto normalny jeździ na jakieś wizyty z byłą dziewczyną? Zarumieniła się lekko, bo Lunatyk spojrzał na nią przenikającym wzrokiem. Robiła to częściowo dla niego. Chciał jej wynagrodzić krzywdę, jaką było przemienienie w wilkołaka, a jedyną rekompensatą, która przyszła mu do głowy było zapoznanie jej z nową sytuacją. Ciągle pytał o jej samopoczucie i oferował swoją pomoc. Marlena sądziła, że wizyta u Jules Overstreet mogła trochę zminimalizować jego wyrzuty.

          McGonagall mówiła coś jeszcze, ale ona nie słuchała. Zastanawiała się, co dzisiaj usłyszy i jaki to będzie miało wzgląd na jej przyszłość. Nie zdawała sobie nawet sprawy, jaką wiedzą zostanie niedługo obarczona.

***

         -Ależ oczywiście, że ona nie jest mną!- krzyknęła Emmelina (a właściwie to Greta) tak głośno, że jej głos rozniósł się po całej Wielkiej Sali. –Przecież to widać na pierwszy rzut oka!

-Ja…- Druga Emmelina spojrzała z niepokojem na siedzącego obok niej Syriusza, a potem poszukała wsparcia u przyjaciółek. –No chyba nie sądzicie, że…

-JA NIE SIĘ TAK NIE ZACHOWUJE! JA SIĘ NIE JĄKAM!- krzyczała coraz głośniej Greta.

          Kiedy Emmelinie (to znaczy Grecie) udało się już przyciągnąć na śniadanie Lily i Dorcas, żeby z satysfakcją pokazać, że miejsce obok Syriusza jest wolne, czekał ją jeden z największych życiowych szoków. Krzesło po prawej stronie Blacka wcale nie było wolne. Ktoś tam siedział. Ona tam siedziała. Prawdziwa Emmelina, z krwi i kości. Znaczy się- jakaś oszustka w jej ciele, bo przecież prawdziwa Emmelina była teraz Gretą. Nigdy jeszcze nie odczuła takiego szoku i bezsilności- skończyły jej się argumenty, by przekonać przyjaciółki, co do swojej prawdziwej tożsamości, skończyły się już dowody, które mogłyby obciążyć Meadowes. Szczerze? Titanic nie przypuszczała, że ta głupia dziewczyna jest takim mistrzem zbrodni! Przekabaciła wszystkich na swoją stronę, znalazła najbrzydszą dziewczynę w Hogwarcie, którą miała się stać szkolna piękność. Pewnie myślała, że to ją zagnie. Załamie na tyle, że przestanie logicznie myśleć. Pfi! Ona jeszcze jej pokaże. Niebawem to Dorcas Meadowes będzie w ciele jakieś pryszczatej Puchonki, już ona o to zadba…

-Greta- odezwała się dziewczyna, o której mowa- przykro nam, ale chyba teraz powinnaś przestać wmawiać sobie, że jesteś Emmeliną. Na Boga! Przecież ona siedzi tuż przed twoim nosem!

          Fałszywa Titanic pomachała jej głupiutko, jakby dawała znać, że to o nią chodzi. No dobrze, ona nie zachowałaby się tak na pewno! Nigdy, ale to nigdy, nie byłaby taka spokojna, gdyby ktoś tak bezczelnie się pod nią podszywał! Musi jakoś ją wydać… Trzeba znaleźć jakiś haczyk… Przecież skoro jest Oszustką, na pewno nie zdaje sobie sprawy z przynajmniej połowy faktów w jej życiu. Czy jednak zadawanie pytań jest dobrą taktyką? Ostatnio sama się na to dała złapać… Być może tamta odwróci kota ogonem albo odeprze atak czymś znacznie inteligentniejszym? Zamaskowała się, więc Titanic nie miała pojęcia, czego mogła się spodziewać po fałszywej wersji siebie. 

         Jej myślenie zakłóciła jakaś niska dziewczyna o irytującym głosie, która przybiegła tutaj do Grety, nie zastając jej przy stole Puchonów:

-Hej, Greta!

          Dziewczyna była ubrana w mundurek z barwami Hufflepuffu, miała wielkie, niebieskie oczy i gęste, równie matowe jak jej, włosy. Uśmiechała się w dziwny sposób. Od razu skojarzyła- to na pewno jedna z tych głupich fanek Jej Chłopaka i Jamesa Pottera, współlokatorka Clemence i... Emmeliny, od dzisiaj.

-Co ty robisz tu z NIMI?- spytała takim tonem, jakby jedzenie śniadania ze swoimi wieloletnimi przyjaciółmi było czymś wspaniałym. –Nie…- szepnęła z niedowierzaniem -Rozmawiasz z SYRIUSZEM i z… MÓJ BOŻE, CZY TO LILY EVANS?

-Znasz mnie?- zdziwiła się rudowłosa.

-No raczej! Jesteś dziewczyną JAMESA POTTERA!

          Evans zamrugała kilkakrotnie i zrobiła taką minę, jakby właśnie usłyszała straszną obelgę. Meadowes i Syriusz zachichotali głośno. Fałszywa Emmelina uśmiechnęła się lekko.

-Nie jestem jego dziewczyną- oświadczyła poirytowanym tonem zielonooka, zaciskając zęby i licząc pod nosem do dziesięciu. Chyba była na pograniczu napadu wściekłości.

-A mów sobie, co chcesz!- zaśmiała się Puchonka, po czym na nowo spojrzała na Emmelino-Gretę. –Ja i Greta tylko czekamy, aż NARESZCIE będziecie razem, no nie?

           Titanic nagle zrozumiała, że to chyba było do niej. Och… Czy ona ma za grosz rozumu, w tej swojej wielkiej głowie? Przez jej tekst straciła w oczach Lil, która dotychczas była jej jedyną sojuszniczką (w końcu Meadowes mogła jakoś omotać Syriusza, ale Ruda nie odwróciłaby się od niej). Skrzywiła się.

-Czy ja cię znam?- spytała niezbyt grzecznie. Lily prychnęła.

-No… Tak… Przecież…- w oczach Puchonki zalśniły łzy, ale natychmiast zniknęły, gdy zobaczyła coś dziwnego w wyglądzie swojej „przyjaciółki”. –O rety! Skąd masz szaty Gryfonów? Jakie one są ładne! Matko, ten czerwony krawat tak ci pasuje… Chyba trafił ci się zły dom- roześmiała się. Boże, co za irytująca, mała idiotka, no jasne, że te szaty jej pasują w końcu… Wtedy ją olśniło. Szaty. Oszustka nie mogła mieć szat Gryfonów, a skoro Grety Catchlove nie ma w dormitorium, bo nachodzą ją jej przyjaciółki, a Emmelin są dwie, to logicznym wytłumaczeniem jest to, że Greta jest Fałszywą Emmeliną. A to oznacza, że ma inną szatę.

-Emmelino- odezwała się wyniośle Greta- dlaczego, jak nasza kochana koleżanka eee…

-Caitlin- podpowiedziała Dziewczyna, jakby nie pierwszy raz komuś z bliskiego otoczenia zdarzało się zapomnieć jej imienia.

-…Caitlin zauważyła, nie masz gryfońskich szat? Czy jako Gryfonka nie powinnaś mieć czerwonego krawatu? I pozłacanych rękawów?

Oczy Fałszywej Emmeliny wytrzeszczyły się, a ona cała poróżowiała. Już po niej…

-Wiesz… Mogłaś ukraść moje ciuchy!- nie zabrzmiało to wiarygodnie. –Albo… Przypadkiem ubrałam te szaty mojej siostry, które spakowałam dlatego, że mają taki ładny zapach…- rozmarzyła się.

-MOJA siostra była Krukonką!- wrzasnęła, teraz naprawdę już rozzłoszczona. To Dziewuszysko, które się pod nią podszyło, jeszcze pożałuje… Dziewczyny na pewno pamiętają do jakiego domu uczęszczała Diana! A jak nie, to odezwie się Syriusz. Przecież on się kiedyś nawet z nią spotykał…

-Oj… Faktycznie- mruknęła Fałszywa Emmelina.

-Oj… Faktycznie- przedrzeźniła ją Prawdziwa Emmelina.

-Em… Nie gadaj, że zapomniałaś, że Diana była Krukonką!- zachichotała Dorcas. Z kolei  Lily, która do tej pory przyglądała się tej wymianie zdań sceptycznie, nareszcie odzyskała mowę:

-Sądzę, że gdybyś naprawdę była Emmeliną, Greto, nie byłabyś taka wredna. Znam swoją przyjaciółkę i wiem, że nigdy nie wrzeszczałaby tak na obcą osobę.

-Lepiej już sobie idź, Catchlove- odezwał się Black. –Koleżaneczka na ciebie czeka- puścił oko do Caitlin, która na chwilę przestała oddychać.

-Syriuszu!- skarciła go Fałszywa Emmelina, poczym uśmiechnęła się pobłażliwie i cmoknęła Blacka w policzek. Titanic nie miała już siły tłumaczyć, że ona nie byłaby taka wyrozumiała, gdyby Syriusz flirtował z jakąś hołotą z fanklubu. Prychnęła głośno, odwróciła się na pięcie, ciągnąc „przypadkiem” Meadowes za włosy (musiała na kimś wyładować całą swoją złość i frustrację) i ruszyła za Caitlin, która nawijała coś o tym, że pożyczy jej swoje szaty, zanim profesor Sprout ją tak zauważy.

         I to była druga lekcja Emmeliny- jej przyjaciele póki co przyjaźnią się z nią tylko dlatego, że wciąż postrzegają ją jako starą, uśmiechniętą dziewczynę wypierając jej nowe oblicze. Byli skłonni zaakceptować nawet zupełnie obcą osobę, tylko dlatego, że wciąż żyli w przekonaniu, że ona nie skrzywdziłaby muchy.

***

          Świstoklik zatrzymał się gwałtownie, a Marlena upadła głośno na betonowe podłoże. Otrzepała sprawnym ruchem swoje dżinsowe spodnie, zdmuchnęła trochę kurzu z rękawów swojej kamizelki, poczym wstała i rozejrzała się po brukowanym placu. Według mosiężnej tabliczki przyczepionej do bramy jednego z ogromnych, ustawionych w szeregu budynków, które wybudowano kilka stóp dalej, znajdowała się w miasteczku Dawntown, w Szkocji. Zapewne było to jedno z tych wiosek zamieszkanych jedynie przez czarodziei, gdzie na Święta wracało wielu jej szkolnych kolegów. Ona sama zamieszkiwała mugolski Liverpool, więc nie miała o nich najmniejszego pojęcia. W porządku- czasami przyjeżdżała do Doliny Godryka, gdzie mieszkała jej babcia, no i niejednokrotnie wędrowała po przecznicach Hogsmeade, ale te miasta znacznie się różniły od jej teraźniejszego miejsca pobytu. Przede wszystkim- tryskało z nich życie, na ulicach panował wesoły gwar, małe dzieci namawiały swoich rodziców na kupno jakiegoś gadżetu z wystaw uroczych, przydrożnych sklepików, a dorośli nie potrafili im odmówić. W tłumie było jej znacznie raźniej i chociaż nie znała wcale dobrze tych miast, jakoś łatwiej było funkcjonować w tak żywych miejscach niż na kompletnym odludziu, jakim było Downtown. 

          Na placu prócz niej i nauczyciela nie było nikogo. Pożałowała, że zdecydowała się na samotną podróż, jedynie z profesorem Flitwickiem, który najwyraźniej miał tak wielką orientację w tych terenach, jak ona sama. Remus na pewno wiedziałby, gdzie mieszka ta jego ciotka Jules. W pamięci wróciła do instrukcji, których pośpiesznie udzielił jej Lupin. „Jak zobaczysz spiżowe lwy na rynku, to stamtąd już widać jak na dłoni dziwny dom Jules”. Znajdowała się na rynku. Po śpiżowych lwach jednak nie było śladu.

-I co, panienko McKinnon?- zagadał nauczyciel zaklęć. –Poznaję panienka okolicę?

          Szatynka przygryzła nerwowo wargę. Zdawała sobie sprawę, że to jedyna szansa na pozbycie się profesora, który pewnie skoczy do pobliskiego pubu. Tak bardzo chciała porozmawiać w cztery oczy z panią Overstreet, w sumie dlatego zbyła Remusa. Flitwick bez wątpienia byłby piątym kołem u wozu, ale czy to bezpieczne, zapuszczać się w nieznane tereny samotnie, bez możliwości użycia czarów, w dzielnicach o wysokiej przestępczości? Na pierwszy rzut oka widać było, że jest to miejscówka tych wszystkich byłych więźniów Azkabanu…

-Naturalnie, panie profesorze- skłamała. –Dom mojej eee… krewnej, leży raptem kilka przecznic dalej… Widzę już stąd jej komin… O tam- wskazała na pierwszy lepszy dom. –Tak… Poradzę sobie.

-Jesteś całkowicie pewna? Może cię podprowadzę, skoro to tak bli…

-A gdzie tam! Nie będę panu przeszkadzać. Profesor McGonagall mówiła, że ma pan tutaj jakieś sprawy do załatwienia, prawda? Dam sobie radę.

-Skoro tak- odetchnął z zadowoleniem. –Jakby coś się stało, puść czerwone iskry z różdżki. Pamiętasz zaklęcie?

-Och, tak… Perriculum?

          Flitwick uśmiechnął się twierdząco. Rozejrzał się jeszcze raz, jakby sądził, że Śmierciożercy pod jego spojrzeniem natychmiast wyskoczą ze swojego ukrycia. Dopiero kiedy po kilku minutach całkowicie zniknął jej z oczu, zaczęła poszukiwania spiżowych lwów. Świstoklik musiał zabrać ją w zbyt ogólne miejsce, bo chociaż Jules mieszkała w pobliżu rynku, nie mogło to być na wyciągnięcie oka. Westchnęła ciężko i rozważała, czy stałoby się coś, gdyby użyła jednego z zaklęć nakierunkujących, które przerabiali w Hogwarcie tydzień temu. Kończyła ona jednak siedemnaście lat dopiero za miesiąc, a wcześniej, poza terenem szkolnym nie wolno jej było użyć czarów. Nawet w tak słusznej sprawie.

          Skoro Flitwick pozwolił mi rzucić Perriculum, to chyba nic się nie stanie jak…, pocieszała się, ale natychmiast zrozumiała, że wtedy jej małe kłamstewko niewątpliwie wyszłoby na jaw. A jeśli pójdzie błądzić wzdłuż uliczki naprzeciw tego placu, może natknąć się na kogoś niebezpiecznego. Była to zupełnie przeciwna strona tej, którą wskazała nauczycielowi i wyglądała o wiele groźniej. Wiatr rozrzucał po niej ulotki z twarzami poszukiwanych przestępców, a jeśli rynek był opustoszały, to tam panowało niemal odludzie.

-Zabłądziłaś?- powiedział ktoś za nią. Marlena obróciła się na pięcie w mgnieniu oka, naprędce wyciągając różdżkę.

          Kobieta za nią nie była jednak uzbrojona. Miała hardą minę, ciemne, krótkie włosy i kilka szram na policzku. Górowała nad nią o głowę, posiadała szczupłą i wyrzeźbioną sylwetkę. Szatynka nie mogła pozbyć się wrażenia, że widzi jakąś panią oficer ze szkoły wojskowej. Nie ulegało wątpliwości, że to Jules Overstreet- zahartowana matka chrzestna Remusa.

-Pani Overstreet?- spytała Marlena, opuszczając różdżkę. –Jak… Nawet pani nie widziałam i…

-Lepiej nie chowaj różdżki, dziecko- rzuciła twardo. –W Hogwarcie możecie sobie w kaszę dmuchać, ale tutaj nie można być bezpiecznym. Gdzie twój opiekun?

-Profesor Flitwick dopiero co poszedł coś załatwić. Wierzył, że do pani trafię- przełknęła głośno ślinę. Jules dziwnie ją onieśmielała. –Remus napisał o mojej wizycie, prawda?

-Och, oczywiście, że pisał!- prychnęła głośno. –Ale skąd miałam wiedzieć, że to nie jest tylko jakaś zasadzka, powiedz mi? Śmierciożercy ostatnio zainteresowali się rodzinami w Cokeworth. Robią tu czystki- odparła z wrogością. –Nie zdziwiłabym się, gdyby wykorzystali tę sytuację do zbawienia mnie z domu.

-Eee…- bąknęła Marlena. –Może być pani pewna, że nie jestem młodą Śmierciożerczynią.

         Kobieta uniosła jedną brew i krytycznie zlustrowała ją od stóp do głów. W końcu z cichym westchnieniem pociągnęła ją gwałtownie za rękę.

-Przecież widzę, że nie. Ale warto zachować wszelkie środki bezpieczeństwa, nie uważasz?- spytała retorycznie. –Może powiesz jak ma na drugie imię mój chrześniak?

-John- odpowiedziała natychmiast. Nie spodobał jej się sposób testowania jej przez kobietę, więc pretensjonalnie sama zadała pytanie: -A może mi pani pokazać list od niego? Albo powiedzieć chociaż, co napisał?

          Jules parsknęła- na pół śmiechem, a na pół z przekąsem.

-Czegoś się dzisiaj nauczyłaś- minimalnej ostrożności. Mam nadzieję, że w przyszłości przestaniesz łazić w nocy po Zakazanym Lesie, bo trafisz na kogoś gorszego niż wilkołak.

         I tą aluzją odpowiedziała na pytanie dziewczyny. Gryfonka była przekonana, że nie ma tu mowy o pomyłce.

 

***

          -Hej, James!- pomachał mu przed oczami Syriusz. –Wracamy na ziemię, dobra?

          Rogacz spojrzał na przyjaciela z pretensją. Przecież dobrze wiedział, że nie jest w nastoju do bezsensownego gadania. Przetarł dłonią oczy i założył okulary.

-Jest ranek- usprawiedliwił się. –I jest wcześnie. Musisz mi wybaczyć brak energii.

-Ale ty zawsze masz w sobie energię!- jęknął Łapa. –A właściwie to miałeś, bo nie masz jej już odkąd znowu pokłóciłeś się z Evans. Zrozumiałbym, gdyby wasze sprzeczki były przynajmniej rzadkie, ale gdzie tam… Co z tego, że ta dziewczyna obraża się na ciebie trzysta sześćdziesiąt pięć dni w roku, postanowiłeś przejąć się tym, akurat teraz, kiedy…

-Tu nie chodzi o nią- mruknął rozeźlony i przygryzł dolną wargę. –Peter już wyszedł?

-Przecież wiesz, że on wstaje o szóstej i idzie na śniadanie, żeby jeść tam następne cztery godziny do jego pierwszej lekcji. I możesz nie zmieniać tematu? Rozmawialiśmy o Evans, no nie?

          Potter westchnął ciężko. Syriusz miał rację, jeśli chodzi o to całe obrażanie się, ale teraz wyjątkowo sprawa przyjęła inny obrót- to on był obrażony, a Ruda wychodziła z głowy, o co mu chodzi. Nie była to całkowita zamiana ról- on na jej miejscu na pewno przynajmniej próbowałby przeprosić, a ona skwitowała, że zachowuje się jak niedojrzałe dziecko. Jeśli miała choć minimalne wyrzuty sumienia, za to, że potraktowała go tak niesprawiedliwie, nie dała tego po sobie poznać.

-Tu wcale o nią nie chodzi- mruknął. –Czyli Petera nie będzie aż do… mamy razem OPCM?

-Tak, ale… Zaraz- co cię tak nagle zainteresował Peter? Pamiętasz, że mamy misję? Mieliśmy zrujnować dzisiejszy dzień Emmelinie!- uśmiechnął się łobuzersko. –Gdybyś ją dzisiaj widział przy śniadaniu… „JA NIE SIĘ TAK NIE ZACHOWUJE! JA SIĘ NIE JĄKAM!”- zapiszczał falsetem. –„PRZECIEŻ NA PIERWSZY RZUT OKA WIDAĆ, ŻE ONA JEST OSZUSTKĄ!”

         James w końcu nie wytrzymał i również parsknął śmiechem. Emmelina była taka naiwna… Kwestią czasu pozostawało, kiedy użyje eliksiru wielosokowego w formie perfum. Syriusz rzucił na flakon Zaklęcie Proteusza, a więc, gdy dzisiaj rano blondynka go użyła, identyczny flakon w ich dormitorium zaczął się rozlewać, a kilka kropel spadło na stopę Pettigrewa. Poinformowany o planie wszczął alarm, Black pobiegł poinformować o tym Gretę, i zabrał ze sobą drugą dawkę napoju, żeby zmienić ją w Emmelinę, a Glizdogon poczłapał na śniadanie nie zauważając nawet, że miejsce jego zdartego paznokcia zajął nowy, zgrabny i kobiecy. Mu skończyły się już pomysły na zniszczenie tej dziewczynie dnia, ale Syriusz zdawał się wyciągać je z rękawa. Naprawdę zalazła mu za skórę.

-Nasłałeś na nią fanki?

-Jak najbardziej. W sumie, nie musiałem nic robić, bo od razu przybiegła ta mała siostra Doriana Chamberlaina, tego byłego chłopaka Evans… Caitlin, czy jak jej tam… A biedna Emma, to znaczy Greta, o mało się nie popłakała, gdy poznała swoje nowe towarzystwo.

-Kiedy chcesz uświadomić ją o tym, że jesteś pomysłodawcą tego cyrku?

          Sprawa Emmeliny wałkowana była w tym dormitorium już od dłuższego czasu. Biała tablica z nieaktualnym już wynikiem 2:0, Evans versus Potter, poniżej zapisana była niedbałym pismem różnymi szatańskimi planami zemsty. Choć z początku cała zamiana ról miała być wystarczającą nauczką, Syriusz, w miarę czekania na pierwsze użycie perfum, dodawał do tego nowe pomysły. Gwoździem programu miało być „przypadkowe” wtargnięcie blondynki do Pokoju Życzeń (James był odpowiedzialny na doprowadzenie jej tam), gdzie Black i Greta mieli niedelikatnie, w ramach rozmowy, uświadomić jej całą naiwność, jaką była wiara w to, że podstępem kiedykolwiek uda jej omamić Wielkiego Huncwota. Okrutne, ale skuteczne, podsumował zadowolony Łapa.

           Zwiastun dzisiejszego przedstawienia trochę poprawił samopoczucie Rogacza. Od tygodnie zżerały go wyrzuty sumienia, bo chyba tylko tak można to nazwać, po jego „pijackim incydencie z Jo”. Jakaś dziewczyna powiedziałaby, że złamał „kodeks przyjaźni”, czy jak to się nazywa, bo w końcu trzy uczennice, kolejno dziewczyna Łapy, Lunatyka i Glizdka, powinny być dla niego niedostępne. Czy o to jednak chodziło? Nie da się ukryć- Huncwoci byli zgraną paczką, łączyło ich coś w rodzaju braterskiej więzi, jeden za wszystkich i wszyscy za jednego, ale niekoniecznie traktowali dziewczynę przyjaciela jak świętą… Przykładem mógł być Syriusz, który niejednokrotnie całował jego byłe dziewczyny. Nawet się o to nie kłócili, w końcu to tylko jakieś głupiutkie fanki. Czy jednak byłby on w stanie zarywać do bodajże takiej Lily, która zawsze znaczyła dla niego więcej niż przeciętna dziewczyna? Raczej nie, no chyba, że dałby sobie z nią tak naprawdę naprawdę spokój. On pocałował Jo. Dziewczynę Petera, najsłabszego ogniwa grupy, jego pierwszą dziewczynę. Przecież to niemalże świętokradztwo! Wcale nie zdziwiłby się, gdyby ten przestał się do niego po czymś takim odzywać przez najbliższy miesiąc. On sam też miał żal do siebie… Przyjaciele zawsze byli dla niego najważniejsi. Robiąc im na przekór krzywdził najbardziej siebie.  Niepokojąca była jeszcze jedna rzecz- jego wyrzuty były podwójne, jakby skrzywdził tym występkiem nie tylko Petera… O kogo mogło chodzić? Do głowy przychodziła mu tylko Lilian, ale nie trzymało się to zbytnio kupy. Dlaczego miałby czuć się źle, skoro oni nie byli nawet na jednej randce? Ma być jej wierny, chociaż tamta traktowała go jak szkodnika i pewnie tę całą lojalność by wyśmiała?

-Och, to dopiero na koniec- machnął lekceważąco ręką. -To co? Lecisz ze mną? Mam w planie nasłanie na Greto-Emmelinę jakiegoś obleśnego Ślizgona… Nawet znalazłem miejsce do dogodnego oglądania jej męk… 

          Pokiwał głową z uznaniem. Ubrał się pośpiesznie i poczochrał sobie włosy- w takim stanie był całkowicie gotowy do opuszczenia dormitorium. Miał jedno życzenie- żeby kawał na Titanic choć przez chwilę odciągnęła jego myśli od całej tej sprawy.

         I tak było, przez chwilę. Zajął myśli wymyślaniem jakiegoś inteligentnego sposobu na zagonienie jej do Pokoju Życzeń, że uwolnił, po raz pierwszy od tamtej nocy, swój umysł od Evans, Prewett i ciągłych dramatów z nimi na czele. Nawet poprawił mu się trochę humor. Syriusz od razu to zauważył i postanowił wykorzystać okazję by zaspokoić swoją ciekawość, niestety, tym samym niszcząc swojemu przyjacielowi chwilę wytchnienia:

-To może powiesz nareszcie, co nagadała ci Evans, że się na nią obraziłeś?

-Nic- odparł aż nazbyt chłodno. –Nie obraziłem się.

          Syriusz zaśmiał się krótko.

-Błagam. Jak chcesz mi mydlić oczy, to przynajmniej wymyśl jakieś lepsze kłamstwo.

-Podczas, gdy to nie jest kłamstwo. Nie obraziłem się. Ja jestem wściekły.

          Oczy Blacka zabłysły.

-Ale… Wściekłeś się, bo nie uwierzyła w rewelacje o wertowaniu jej umysłu czy… nie, nie wkurzyłbyś się o takie coś. Musiała naprawdę wbić się czymś w fotel. 

-Dałbyś spokój- warknął. –Lekceważy wszystkich dookoła, ma się za wszystkowiedzącą Miss Doskonałości i w dodatku bez powodu miesza mnie z błotem. Czy to nie są wystarczające powody do wkurzania się?

-W twoim przypadku? Nie. Znaczy… Nie zrozum mnie źle, przyjacielu, ale ty… no, jeśli chodzi o nią… no, nie potrafisz się denerwować, okej? Ale wyluzuj, nie bocz się- masz swoją słabość, tak jak każdy z nas… no może ty, jako Huncwot, mógłbyś zapobiec takim sytuacjom, ale nie mam pretensji, gdzie tam…- ciągnął, raz po raz wlepiając w niego swoje szare oczy. –Więc… No weź, James! Powiedz mi nareszcie, o co poszło!

-Czyli…- zaczął powoli Potter, zaskoczony szczerym wyznaniem Blacka. –Sądzisz, że… EJ! Ja nie mam żadnych słabości, okej? Evans mnie wkurzyła- jest zarozumiała i snobistyczna i  wyzywa od takich mnie, nie posiada za grosz wdzięczności, wszędzie doszukuje tylko dziur w całym i wyrobiła sobie o mnie zdanie wieki temu… To przegrana sprawa- ona mnie już nie obchodzi. Tak! Nie przesłyszałeś się Syriuszu- mam zamiar żyć dalej, cofam całe wcześniejsze dwa lata mojego życia i godzę się z pierwszą odmową, jakiej doznałem. Nie chcę się ze mną umówić? Trudno. Najwyraźniej nie mogę mieć wszystkich dziewczyn w Hogwarcie! Zresztą- ty też byś przy niej nie mógł… Chyba należałby mi się chociaż grosz zainteresowania po dwuletnim zabieganiu, nie sądzisz? Nie! Jestem uniżeniem godności Wielkiej Lily Evans- zakończył swój monolog, krzyżując ręce na piersi.

          Łapa przyglądał mu się przez moment badawczo, rozważając, czy oby naprawdę to koniec całej tej szarady „Evans, umówisz się ze mną?”, czy oby James robi sobie z niego kawał. On się nigdy nie poddawał… Nie ważne, co Ruda by powiedziała. To… Po prostu nie wchodziło w jego naturę. Ale skoro zmądrzał- zamknął ten bzdurny evansowy rozdział w swoim życiu to… Syriusz był naprawdę z niego dumny. Tak dumny, że aż poklepał go głośno po plecach i poczochrał włosy.

-Nie wierzę! Ty zmądrzałeś, ty naprawdę zmądrzałeś! Będziemy mogli chodzić razem na dziewczyny… Jakieś podwójne randki z fankami… Coś w stylu „Kto pierwszy dobierze się jej do ust?”, no nie? Będzie jak dawniej. Będzie tak cudownie, jak dawniej!

-Eee… Skoro ci na tym zależy, to… jasne.

-To miażdżące, James! Na twoim miejscu uczciłbym to dobrą imprezą! Może taką urządzimy? Wiesz… Ja pozbędę się Titanic, ty pozbyłeś się Evans… Zatytułujemy całą bibę „Huncwocki Tryumf” albo wymyślimy coś równie dystyngowanego.  Co ty na to? Albo lepiej! Powiesz mi teraz, jak chcesz odegrać się na Jo!

           James zmarszczył brwi. Przyzwyczaił się już, że Blacka często ponosi fantazja, kiedy jest podekscytowany, ale zaczepka o Jo była naprawdę sprytnym posunięciem… Zaśmiał się krótko i powtórzył:

-Odegrać się na Jo?

-No… bo wiesz. Skoro ona uprawia tę całą legilimencję, to być może nie tylko Evans była jej ofiarą… na przykład biedny Peter- odwracała jego uwagę i wertowała psychikę od klatki do klatki… i teraz wie… no, wie wszystko. Nie bulwersuje cię to?

-Szczerze? Mam już dość tego tematu. Ta dziewczyna pewnie niebawem zniknie. Tak samo jak się pojawiła- oświadczył, przypominając sobie te słowa: Realizacja moich planów może i jest nieco hmm… okrutna, ale cel jest wielce wspaniałomyślny. Wystarczy nie wchodzić jej w drogę… Może i było to lekkie zbywanie z jego strony, bo nie chciał widywać się z tym Szatanem, przez którego zdradził przyjaciela, ale w  głębi duszy naprawdę kupował te jej dobre intencje. Był wtedy wzięty, to wiadomo, ale zawsze potrafił odróżnić prawdę od kłamstwa. Nawet jeśli ktoś był tak znakomitą kłamczuchą jak Jo. To był jego osobisty Dar, taka supermoc i ten Dar do tej pory go jeszcze nie zawiódł, więc… należałoby dać się dziewczynie zabawić.

-Nie rób mi tego!- jęknął Syriusz. –Słuchaj, gadałem z Regulusem, a to wystarczające święto, więc chciałbym przynajmniej zamknąć tę sprawę. Jak sam mówiłeś, ona jest dziewczyną Petera i jako jego przyjaciele… James, wszystko okej?- zaniepokoił się Black widząc, że jego przyjaciel bladnie. Po raz kolejny w tym tygodniu. Wcześniej szarooki myślał, że po prostu niepokoił go temat Evans, ale teraz pojął, że osobą, która w tej chwili naprawdę się zamartwiał był Peter Pettigrew.

Peter-Żarłok.

Peter-Niemowa.

Merlinie, jakie to wszystko porąbane.

-Może wrócimy do tematu Emmeliny?- spytał z nadzieją Potter. Black westchnął. Postanowił, że wyciśnie z niego prawdę kiedy indziej…

***

          Dla Grety Catchlove cały Hogwart był nowy. Niby przechodziła tymi korytarzami multum razy, ale wtedy wydawały jej się takie… zwyczajne. Teraz, w ciele najładniejszej i najpopularniejszej dziewczyny tej szkoły wszystko było wyjątkowe. Chyba zrozumiała już, dlaczego powszechnie mówiono, że blondynki mają życie usłane różami- wiecznie kolorowe, jakby ktoś przełączył ich świat na tryb stałej sielanki. No bo w sumie, oprócz problemu z niewiernym, złym chłopakiem, który wyrolował ją i podał ukradkiem eliksir wielosokowy, co było nie tak w życiu panienki Titanic? Miała trzy (a właściwie to cztery, z tego co mówiła Dorcas Meadowes o Marlenie, która dzisiaj pojechała do siostry) wspaniałe przyjaciółki, o wiele lepsze niż Caitlin i dziewczyny z fanklubu, z którymi się zadawała jako prawdziwa ona. Można było z nimi fajnie spędzić czas- porozmawiać, pośmiać się… Tylko tyle wystarczyłoby Grecie do szczęścia, ale to dopiero początek! Mnóstwo chłopców gwizdało, gdy przechodziła z klasy do klasy, wielu nawet odważyło się rzucić jakiś dwuznaczny komentarz. Najwyraźniej korzystali, bo wyjątkowo nie było przy niej Syriusza. Co jeszcze? Miała przyjaciół, adoratorów, była piękna, popularna, modnie ubrana… Żyć nie umierać! Przy życiu Emmeliny Titanic, życie jej, Grety, zdawało się szare i ponure. To smutne, dochodzić do takich wniosków. Smutne, że udając kogoś bawi się lepiej niż gdy jest naprawdę sobą. Jak leciała ta mądrość? Le­piej żeby mnie niena­widzi­li ta­kim, ja­ki jes­tem, niż kocha­li ko­goś, kim nig­dy nie będę? Coś takiego. Była to święta prawda, oczywiście, ale… Greta chciała wykorzystać ten dzień, jak się dało, bo raczej nie będzie mieć więcej okazji życia w ciele Bogini Hogwartu. Westchnęła. Właśnie zmierzała na OPCM i „poprawiała” słabą pracę Emmeliny na temat obrony przed śmierciotulami. Nie wiedziała po co to robiła, w końcu to nie ona dostanie ocenę… Chyba po prostu chciała w ten sposób odwdzięczyć się za chwilowe „pożyczenie” życia.

         Kiedy weszła do klasy od razu zauważyła siedzącego w ostatniej ławce smutnego, pulchnego chłopaka. Jak on miał na imię… Peter. Tak, Peter. Greta w głębi serca była bardzo wrażliwa na ludzkie cierpienie i nieszczęście, dlatego nie mogła znieść przygaszonych iskierek w oczach chłopaka. Powiedziała Hestii, że zaraz wróci i niepewnym krokiem ruszyła w kierunku Pettigrewa.

-Cześć- odparła przyjemnym dla ucha głosem Emmy i położyła rękę na blacie jego ławki. –W porządku?

-Cześć… Emma- odpowiedział jej nieco zmieszany Pettigrew. Najwyraźniej Oryginalna Emmelina nieczęsto odzywała się do niego. –Ja… Tak. Jasne.

-Z kim właściwie siedzisz?- spytała niby to zdawkowo. Sama przez połowę życia nie miała koleżanki w ławce, no dopóki nie zbratała się z Caitlin, i znała ten ból. W dziwny sposób czuła sympatię do tego chłopaka- był on takim wyrzutkiem jak ona. Nie odnajdywał się wśród swoich nieprzeciętnych przyjaciół. To musiało być trudne. Być przyjacielem takiego Syriusza, Jamesa, czy Emmeliny. Przecież oni byli na ustach wszystkich… Pewnie wielu rzeczy dowiadywał się z bzdurnych plotek, które systematycznie wymyślała ona i jej koleżanki. Tak… Peter zdecydowanie miał najtrudniejsze położenie w całej tej śmietance towarzyskiej. 

-Z… Jo. Ale ona siedzi dzisiaj tam- wskazał głową na ławkę w zupełnie innym kącie sali. No proszę… Dosiadła się do samej Lily Evans. Tyle tylko, że tamta nie była z tego powodu zachwycona.

-To może… Ja z tobą dzisiaj usiądę?- zapytała przyjaźnie. Peter otworzył szerzej oczy ze zdumienia.

-A… A… A co z Hestią?- zająknął się.

-Ona siedzi z Dorcas.

-Aha… No to… Jeśli chcesz…

-Dzięki- przerwała mu nie chcąc bardziej go onieśmielać i usiadła na drugim krześle. Co za dziwne uczucie… Ona kogoś onieśmielała.

          Zobaczyła, że oprócz podręcznika na ławce Peter postawił butelkę słodkiego soku z Miodowego Królestwa. Znała ten sok. Uwielbiała go. Nie piła go tak dawno… Caitlin, Clemence i kilka innych fanek-współlokatorek zarządziło ścisłą dietę, więc o słodkich napojach nie było mowy. Catchlove nigdy nie miała odwagi, żeby im odmówić. To chyba zrozumiałe, że teraz nie mogła się powstrzymać. Zerknęła z ukosa na Petera i spytała:

-Mogę łyka?

          Oczy niemal wypadły mu już z orbit.

-No… nie wiem. Piłem… no, wiesz, piłem z tego.

-No i?- powtórzyła, zdziwiona.

-Ty nie pijesz po mnie. Ty nie pijesz po nikim.

-Ten sok mogę wypić po każdym- uściśliła. Kiwnął niepewnie głową, a ona uśmiechnęła się wdzięcznie i upiła połowę zawartości. Chyba właśnie łamała podstawowe zasady bycia Emmeliną… Niezbyt ją to interesowało. Wciąż przecież nie dowiedziała się, czemu Peter był taki smutny. Dała mu przyjaźnie kuksańca w bok.

-Skoro oboje jesteśmy fanami tej wylęgarni kalorii, możesz mi chyba powiedzieć, dlaczego jesteś taki przybity, nie?

-To pytanie retoryczne?- spytał głupio. I wtedy Greta znalazła pierwszą wadę bycia Titanicówną- to było dość przykre, wszyscy brali ją za pustą, zarozumiałą i okropną. Może choć trochę poprawi jej wizerunek? Tak… w ramach wdzięczności?

-Nie. Naprawdę. Chyba możesz mi powiedzieć, prawda? Znamy się już sześć lat.

-Nigdy ze mną nie rozmawiałaś. Przez całe te sześć lat- rzucił, wciąż bardzo onieśmielony.

-Serio? Boże… Naprawdę jestem jędzą. Znaczy się… byłam jędzą. Chcę wszystko naprawić. I zacznę misję „Miła Emmelina” od ciebie.

         Peter westchnął. Najwyraźniej nie chciało mu się teraz wszczynać dochodzenia, a potrzebował wyżalić się komuś ze swoich problemów.

-Wiesz… Mam dziewczynę…

-Tak? Kogo?- zaciekawiła się.

-No… Jo.

-Jo? Jo Prewett? Tą, Jo Prewett, z którą siedzisz, a która teraz poszła do Lil?

-No… Tak.

-Ach…- zreflektowała się. –I co z nią?

-Zo… zobaczyłem ją z innym chłopakiem. A ten chłopak jest… był… będzie… ehh… moim przyjacielem. - wyznał cicho.

          Greta spojrzała na niego ze szczerym współczuciem. Przypomniała jej się pewna historia z czwartej klasy, niezwykle przykra, ale jednak pouczająca. Miała chłopaka. Clemence jej go załatwiła. Był w porządku, znaczy się- był całkiem miły. Nawet przyjemnie im się rozmawiało. Cieszyła się, że kogoś ma. To było zbyt niewiarygodne, że ona, niemrawa brzydula, znalazła sobie kogoś. I wtedy zobaczyła go z Caitlin. Jej przyjaciółką. To zdecydowanie najbardziej przygnębiające wspomnienie, jakie miała. Tak się cieszyła… Tak się cieszyła ze swojego pierwszego związku, podczas gdy on… gdy on nic nie znaczył. To dziwne, ale po raz kolejny tego dnia utożsamiła się z biednym Peterem Pettigrewem.

-Chcesz mojej rady?- spytała z niezwykle poważną miną. Ten tylko kiwnął głową.

-Nie wiem, kto pocałował Jo, ale podejrzewam, że to któryś z Huncwotów.

         Peter przytaknął.

-Taa… Słuchaj, Peter, jesteście niezwykle zgraną paczką. Zawsze zazdrościłam wam tego, wiesz? Ja i dziewczyny kłócimy się non stop, zawsze o jakieś bzdury. Nie twierdzę, że wy tego nie robicie, tylko… Nawet ktoś z zewnątrz widzi, że w głębi serca jesteście jak rodzina i zawsze możecie na siebie liczyć. Nie powinieneś zaprzepaszczać tego tylko dlatego, że trafił ci się fatalny typ dziewczyny- uśmiechnęła się. –Związków możesz mieć wiele. Pewnie większość z nich szybko się skończy. Ale przyjaźń jest na zawsze. Jestem pewna, że twój przyjaciel tego teraz żałuje- rzuciła na zakończenie, zdumiona, że potrafi, jak trzeba, mówić z taką mocą. Peter również się zdumiał.

-Trochę dziwne słyszeć to od ciebie- odparł wreszcie. –Po tej całej aferze z Dorcas i Syriuszem. Ty nie wybrałaś przyjaciółki.

          Westchnęła.

-Mylisz się. Ja właśnie to zrobiłam.

 ***

          Lily w kiepskim humorze opadła na swoje krzesło w klasie do OPCM’ u. Ten dzień był równie beznadziejny jak jego poprzednicy. Ten rok był beznadziejny. Cały ten semestr był beznadziejny! Całe jej życie było beznadziejne!

          No bo, podsumowując jej ostatnie losy, to faktycznie, dostrzegała jedynie niepowodzenia. Pokłóciła się z Mary… oczywiście przez Pottera… Snape wyzwał ją od szlam… to też częściowo wyczyn Pottera… James Potter się jej uczepił… to już w całej rozciągłości zasługa Pottera… Rzucił ją Dorian… tutaj też brawa należą się Potterowi… Był jak pasożyt, który powoli niszczył jej życie… Robił to z szelmowskim uśmieszkiem i burdlem na głowie… Gdyby na tym się skończyło… Gdzie tam! Do tej pory jedno trzeba było mu przyznać- mimo, że okazywał to w dziwny sposób, to trochę mu na niej zależało. A teraz? Teraz to przekreślił- zniszczył jedną dobrą stronę tego całego cyrku! Już nic więcej zepsuć nie może!

          Zawsze była inna, dziwna… odstawała od większości. Czarownica wśród mugoli, mugolaczka wśród czarodziei, specyficzna wśród dziewcząt, swoista wśród Gryfonów… Ruda, złośnica, nie cierpiąca kiczu, romantyzmu i sentymentalności. Zupełnie z innej parafii. Połowa biedy byłaby gdyby każdy odbierał tę dziwność jak ona, a nie traktowali ją jak kogoś wyjątkowego, jedynego w swoim rodzaju… Na Boga! Po co ona mówi w liczbie mnogiej? Przecież tak spostrzegała ją tylko jedna osoba, jeden chłopak, przez którego nie ma już spokojnego, normalnego życia. Tak bardzo chciałaby cofnąć czas i zgodzić się za pierwszym razem, kiedy Potter zaproponował jej randkę. Pewnie odpuściłby i dzisiaj znana by była jako jedna z wielu jego byłych dziewczyn. I to byłby jeden krok ku normalności.  Nie musiałaby teraz tego wszystkiego tak przeżywać.

           Wkurzało ją dziecinne zachowanie Pottera. Naprawdę wkurzało. Przeprosiła go nawet… Może nie użyła słowa „przepraszam”, ale przyznała, że trochę ją poniosło. To i tak dużo! Ale gdzie tam, kogo obchodzi jej stracona duma- lepiej się obrazić, nie ma co… Nie miała pojęcia, co ją tak w tym drażni, ale wściekłość tak bardzo się w niej gotowała, że tylko danie mu kilka razy z liścia mogłoby wyładować całą tę frustrację… Powinna dostać jakąś terapię! Jest niebezpieczna i agresywna, i…

-Można?- usłyszała za sobą dobrze znany, protekcjonalny głos. Jo Prewett z wymalowaną satysfakcją na twarzy stała pod jej ławką, opierając się o jej blat nonszalancko. I zanim Ruda zdążyła odmówić, już miała nową sąsiadkę w ławce. Zacisnęła palce na krawędź stołu, wżynając je przy tym boleśnie.

-Nie siedzisz z Peterem?- spytała nieprzyjemnie.

-Nie siedzisz z Jamesem?- odgryzła się tamta. Evansówna bardzo chciała przekazać jej jakąś nieprzyjemną uwagę telepatycznie, na znak, że wszystko jej się przypomniało, ale nie była pewna, czy pamięta, jak to zrobić. W końcu postanowiła się jawnie okazywać swoją dezaprobatę, poprzez nie odzywanie się, ale i tego nie mogła dokonać- Jo bowiem zagadywała ją na tak bzdurne tematy, jak dzisiejsza pogoda.

-Och, Lily, widzę, że jesteś w bardzo kiepskim nastroju dzisiaj…- zauważyła z udawanym współczuciem. –A może zwyczajnie masz taki kwaśny wyraz twarzy?

-Jesteś taka wredna z natury czy maskujesz tym słabość psychiczną?

-Czy gdybym powiedziała, że wiem, dlaczego on cię tak unika, byłabyś taka nieprzyjemna?

-Och, nie. Byłabym o wiele gorsza, bo to dowód, że znowu wpychasz swój wścibski nochal w sprawy innych ludzi.   

          Jo wciąż się uśmiechała. Najwyraźniej uważała, że jej złość jest urocza. Nie myśl o medalionie, głośno powtórzyła w myślach. Prewett na chwile zmarszczyła brwi, poczym powiedziała zimnym tonem:

-Wiesz… Każdy normalny pomyślałby, że tęsknisz za uwagą Jamesa. Potrzebujesz całego jego zainteresowania, prawda? Muszę cię zmartwić. On już o tobie zapomniał.

-Nie uda ci się w ten sposób mnie zdekoncentrować.

-…bo całował inną dziewczynę- zakończyła złośliwie.

          Oczy Lily się rozszerzyły.

-Nie… Nie wierzę, że go całowałaś.

-Zaszłam dalej niż ty, co nie?

-NIE!- podniosła głos rudowłosa. –Jesteś dziewczyną Petera, a on nie jest taką świnią, żeby…

-Nie okłamałabym przecież prefekta- roześmiała się brunetka. –To szczera prawda.

-Nie wierzę ci- zaparła się zielonooka. Kupiłaby wszystko- nawet to, że James całował się z profesor McGonagall, ale nie to. Przecież sam oczerniał przy niej tę dziewczynę… Sam przyznał, że jest zdemoralizowana i niebezpieczna… Mógł sobie lubić adrenalinę i łamanie zasad, ale nie pocałowałby Jo Prewett! Nigdy by tego nie zrobił.

-To uwierz.

-Chcesz, żebym pomyślała, gdzie jest medalion.

-O, nie! Rozgryzłaś mnie!- jęknęła Jo z udawanym przejęciem, zaśmiała się cicho pod nosem, poczym wróciła do swojego stałego, lodowatego tonu: -Tak, Lily. Naprawdę ci współczuję, wiesz? James dał sobie z tobą spokój, podczas, gdy całuje tak bosko…

-NIE WIERZĘ CI!- krzyknęła już na tyle głośno, żeby zwrócić uwagę wszystkich w klasie. Odszukała wzrokiem Pottera. Wpatrywał się w nią ze ściągniętymi brwiami, ale gdy tylk ich spojrzenia się spotkały, odwrócił głowę.

Chcesz, żebyśmy go o to zapytały?, usłyszała głos w swojej głowie. Spojrzała na ławkę jego i Blacka jeszcze raz. Łapa wciąż wlepiał w nią wzrok, ale Potter zajął się ożywioną rozmową z jakąś dziewczyną, siedzącą ławkę dalej. Coś, jakby olbrzymia ręka, ścisnęła jej serce. To niemożliwe, że pocałował Jo… Ona na pewno chce ją podpuścić. Odwrócić uwagę od… Nie powiem ci, gdzie jest medalion, odpowiedziała jej mentalnie.

Wcale cię o to nie proszę. Pytamy Jamesa, czy się cykasz?

Pytamy. Po tej lekcji.  

***

          -Dobra, Remus pisał, że w specyficzny sposób przechodzisz przemianę- zaczęła Jules, kiedy już znalazły się w jej przytulnym salonie.

          Już na pierwszy rzut oka widać było, jakie zainteresowania posiada Jules, kiedy znalazło się w jej mieszkaniu. Nie było uprzątnięte, wszędzie walały się książki w stylu „Jak przeżyć pełnię i nie zwariować” lub „Ugryzienia i skaleczenia- co zrobić, kiedy jest już za późno?”, na ścianach pozawieszane były czarodziejskie zdjęcia i obrazy, wszystkie przedstawiające watahę wilków wyjących do okrągłego księżyca, a gdzieniegdzie mieściły się też antyramy, wewnątrz których na papierze wypisano różne symboliczne anegdoty z aluzją, która naprowadzała na likantropię. Overstreet położyła nonszalancko nogi na stolik na kawę i gestem dłoni zachęciła McKinnon do zajęcia miłego fotela po drugiej stronie stolika.

-Właściwie to… Chyba powinnam to raczej pokazać- sprostowała Marlena, zanim przysiadła. Jules ściągnęła brwi.

-W sensie… Masz jakiś defekt, tak? Cały czas? Nie tylko kiedy zbliża się termin pełni?

-Nie…

-Yhym. Coś na nodze?

          Szatynka kiwnęła głową, nieco uspokojona faktem, że Jules od razu zorientowała się, o co chodzi. Może faktycznie nic niezwykłego się z nią nie wyprawia? Zawahała się, ale po niemym zachęceniu Overstreet odważyła się podciągnąć nogawkę spodni, odsłaniając specyficzne „pęknięcie” od miejsca jej zadrapania, do kostki. Teraz, w towarzystwie kogoś takiego jak Jules rana ta przybrała jakiegoś dziwnego kształtu, a raczej, Marlena spojrzała na nią innym okiem. Przypominała cyfrę siedem, nieco zakrzywioną i przekreśloną dwukrotnie po środku. Może i wpadała w paranoję, ale zdawało jej się, że tak nie wyglądają zwyczajnie „zadrapania”. Tymczasem kobieta zamrugała kilkakrotnie, upiła jednym susem całą kawę z filiżanki, przy okazji krztusząc się przeraźliwie. Gryfonka zamarła.

-Słuchaj… Opowiedz mi może, w jakich eee… okolicznościach Remus cię ugryzł? No wiesz… czy zemdlałaś, czy mogłaś potem chodzić, czy miałaś przeszywające bóle między poszczególną fazą księżyca…?

-On mnie nie ugryzł- wytłumaczyła szybko. –Ja… znaczy się, zostałam zadrapana. Tylko zadrapana.

-I chcesz mi wmówić, że od zadrapania zaraziłaś się wilkołactwem?- spytała Overstreet, a pytanie zmieszane z jej hardym głosem zabrzmiało niemal jak szyderstwo.

-No… Tak powiedziała pięlegniarka i Dumbledore, i uzdrowicielka z Munga…- wytłumaczyła skołowana Marlena.  

-Trafiłaś do Munga?- kontynuowała przesłuchanie Jules. –Więc jednak coś się bolało?

-No… nie! Po prostu Dumbledore ją zaprosił, żeby spojrzał na moją ranę ktoś, kto się w tym specjalizuje i… Czy coś nie tak, proszę pani?

-Dumb… Dumbledore tak powiedział?- nie chciała uwierzyć kobieta, poczym westchnęła ciężko. –Znowu dałaś się oszukać. Zatajono przed tobą prawdę- odparła bezceremonialnie. Marlena zamrugała kilkakrotnie.

-Jak… Jak to?

       Jules w odpowiedzi warknęła, zupełnie jak wilk. Wyglądała na wzburzoną. Szósty zmysł podpowiedział Marlenie, że nie była zła o jej tępotę, tylko o ukrywanie prawdy. Sama była zbyt zszokowana, żeby czuć złość. Bezsilność, to jedyne, co ją wypełniało w tej chwili. Nic nie idzie dobrze… Znowu się coś zagmatwało… Skoro Dumbledore nie powiedział jej prawdy to niewątpliwie była ona przerażająca, wręcz nie do udźwignięcia przez zwykłą, szesnastoletnią dziewczynę. Może i była masochistką, ale w tej chwili jedyne, czego chciała, to poznanie tej straszliwej prawdy. Chciała wiedzieć na czym stoi, wiedzieć, jak bardzo jej sytuacja jest beznadziejna. Skoro zniosła likantropię, biedę w rodzinie, zdradę przyjaciółki i milion innych porażek w jej pechowym życiu, to to jedynie ją wzmocni. Przełknęła głośno ślinę.

-Czy… Co jest ze mną, proszę pani?

          Kobieta pokręciła głową bezradnie.

-Słuchaj, dziecko, jestem człowiekiem Dumbledore’ a, a skoro on stwierdził, że nie powinnaś znać prawdy, to jej nie poznasz, przynajmniej teraz. Jeśli cię to uspokoi, powiem, że twoja sytuacja się poprawiła… Jesteś bezpieczna... Póki On…- urwała i spojrzała na dziewczynę z innej perspektywy- po raz pierwszy z żywym zainteresowaniem. -Boże, poszukiwałam takich jak ty przez całe życie! Nigdy… Nikt mi nie uwierzy, kiedy powiem, że spotkałam… 

-Że spotkała pani kogo?- spytała poirytowana. –Czy ktoś, do jasnej cholery, może mi powiedzieć, co jest grane?

       Jules wciąż rozmawiała sama z sobą. W końcu podniosła wzrok i znów obdarzyła ją łaskawym spojrzeniem. Dziwnie kontrastowało to z jej twardym usposobieniem.

-Czy miałaś w rodzinie jakiegoś badacza niebezpiecznych zwierząt… albo jakiegoś aurora?

-Nie… Obawiam się, że nie- odparła wywracając oczami. –Ale co to ma do rze…

-Ciekawe- ucięła jej Jules. –Naprawdę ciekawe. Jesteś pewna, że twój ojciec albo dziadek nie interesowali się zaginionymi, magicznymi stworzeniami? Jak… elfy?

         Marlena prychnęła cicho. Kobieta co prawda tym zdaniem nie kpiła otwarcie z członków jej rodziny, ale powszechnie wiadomo było, że tylko szaleńcy wierzą w elfy, takie elfy, jakie wyobrażali sobie mugole. Jako wielka fascynatka zwierząt, Marlena wiedziała, że ten gatunek kiedyś istniał, ale wszyscy przedstawiciele rdzennych elfów wyginęli, najczęściej powybijani podczas licznych wojen z czarodziejami, o których nasłuchała się od profesora Binnsa. Lekcje poświęcone elfom były bowiem jedne z ciekawszych tematów, podczas których mała garstka osób zaczynała słuchać. Nie pozostaje jednak tajemnicą, że tych istot już nie ma- a właściwie zostało po nich jedynie kilkoro następników- małych chochlików, skrzatów czy wil. W ustach tak zrównoważonej osoby jak Jules, pytanie o elfy mogło być jedynie upewnieniem się, czy wśród McKinnonów nie było szaleńców.

-TAK! Jestem pewna, że nie ma w mojej rodzinie, żadnego fanatyka tych bzdet o elfach i innych fanaberiach!

-Nieważne…- westchnęła Overstreet, najwyraźniej zawiedziona odpowiedzią. -A może ktoś miał na pieńku z jakimś czarnoksiężnikiem? To nie musi być Sama-Wiesz-Kto, zwyczajnie, z kimś, kto bardzo interesował się czarną magią?

          Otworzyła aż usta z oburzenia. Fajnie, że Jules jest w swoim żywiole i poznaje nieznane dotąd przypadki ofiar wilkołaków, ale na Boga, mogłaby chyba powiedzieć, o co chodzi? Marlena zawsze miała problem z panowaniem nad sobą, a czuła, że zaraz, jeśli się czegoś nie dowie, to narobi sobie wstydu.

-Proszę, niech pani powie mi, co się ze mną dzieje! Zniosę prawdę! Jestem silna! A skoro to lepsze od likantropii, to nie rozumiem…

-To niewątpliwie nie jest tak przykre jak likantropia, dziecko, twój przypadek, również nie zgadzam się z Dumbledore’ em w tej kwestii, ale musiał mieć swoje powody by ci o tym nie mówić… Słyszałam, że Wasz Patron zaginął… Że to był jeden z Nich… Byłabyś pierwszym takim przypadkiem w tym… nie wiem, dziesięcioleciu? Odkąd zaklęcie zaginęło? –Mam jeszcze jedno pytanie- rzuciła nagle. –Czy… Czy posiadasz może specyficzną biżuterię?

-CO?!- Doprawdy, ona tu martwi się o swoje życie, a Jules zagaduje ją na temat jakiś łańcuszków?

-Chodzi mi o jakiś… no nie wiem, bodajże, medalion, i zawsze jak go nosisz masz jakieś… wyjątkowe szczęście albo pecha… czy gdzieś znalazłaś coś takiego? Albo widziałaś?

-Nie. Przykro mi, ale znowu: nie. Chociaż być może pamięć bardziej by mi się rozjaśniła, gdyby wyjaśniła mi pani, co takiego zataił przede mną Dumbledore?!

-Wszystko w porządku, Marleno- usłyszała za sobą ten łagodny głos. Nie… To niemożliwe. Jak on… jakim cudem mógł się tutaj znaleźć? –Witaj i ty, Jules. Byłabyś tak miła i zrobiła mi herbaty?

***

          -Co profesor tutaj robi?- spytała zaskoczona Jules, kiedy już podała starcowi filiżankę herbaty. –Gdybym wiedziała, że ma profesor jakąś sprawę do mnie, sprzątnęłabym trochę…

-Och, dopiero dzisiaj się o tym dowiedziałem. Miałem tu sprawę do załatwienia, przysługę, o którą poprosił mnie minister magii i natknąłem się na Filiusa Flitwicka. Nie wiedziałem, że panna McKinnon odwiedzi cię akurat dzisiaj. Gdybym wiedział, to bym uprzedził.

       Marlena zaczerwieniła się jak piwonia. Dopiero co została przyłapana przez dyrektora na karygodnym eee… obgadywaniu go, bo nie przychodziło jej do głowy żadne inne słowo, które mogłoby nakierunkować całą tę sytuację, więc chyba każdemu zrobiłoby się głupio. Ma za swoje… Trzeba było panować nad temperamentem.

-A dlaczego chciał profesor odwiedzić panią Overstreet w ten sam dzień, co ja?- spytała głupio. Jej zażenowanie sięgało zenitu.

-Och… Przecież mamy ci wszystko wytłumaczyć, prawda?- zagadnął z łagodnym uśmiechem.

         Wytłumaczyć? Czy to oznacza… Czy Dumbledore chciał jej powiedzieć o tej całej ciężkiej przypadłości, ale czekał na odpowiedni moment? Przewidział, że odwiedzi ciotkę Lupina? Nawet on nie potrafiłby przewidzieć takich rzeczy! Mógłby powiedzieć jej o tym od razu, zaprosić panią Overstreet na rozmowę, tak jak wcześniej uzdrowicielkę z Munga, i wtedy mógł sobie tłumaczyć. Zacisnęła palce na kolanie, żeby jakoś rozładować swoją frustrację. W przeciągu… pół godziny dowiedziała się tyle o swoim życiu… Nie dostała odpowiedniego czasu by przyswoić ten nadmiar informacji, by przyswoić, że nie jest wilkołakiem, chociaż już przyzwyczaiła się do tej myśli… Wtedy może miałaby humor do gadki na temat paciorków, wisiorków i elfów.

 -Jules, znak jakiego patronatu został wydrążony?- spytał Dumbledore z zainteresowaniem. Overstreet znowu przysiadła na kanapie, tym razem nie zarzucając już nóg na stół i po kilku łykach, odważyła się odpowiedzieć:

-Patronatu Trevora Monroe- odparła krzywiąc się przy tym. –Chociaż wiem, że to niemożliwe. 

          Profesor zamyślił się i złączył palce obu dłoni, jak do modlitwy. W jego oczach tańczyły tajemnicze ogniki.

-Dziwne? Owszem. Niemożliwe? Ani trochę! W końcu pan Monroe żyje, ma się całkiem dobrze, często widuje się z synem…

-Jest w Azkabanie- sprostowała kobieta. -A jego syn zamordował rodzoną siostrę. Pamiętam całą tę sprawę… Kilka lat temu została wielce nagłośniona. I z tego, co wiem, nie przekazał nikomu patronatu. A skoro nie przekazał nikomu patronatu, ona nie może do niego należeć- wskazała głową na Marlenę.

         Dziewczyna zamrugała parokrotnie. Nic już z tego nie rozumiała.

-Och, oczywiście, że może. Po prostu nie wykonuje poleceń patrona. Według mnie nie ulega wątpliwości, że panna McKinnon jest zmiennokształtną.

          Serce zaczęło jej walić. Ktoś nareszcie nazwał rzecz po imieniu! Spoglądała to na Dumbledore’ a, to znów na Jules, oboje mierzyli się porozumiewawczymi spojrzeniami.

-Jestem kim?- spytała głośno. Ciotka Remusa zerknęła na dyrektora, który skinieniem głowy pozwolił jej wytłumaczyć.

-Nie słyszałaś nigdy o zmiennokształtnych? Istotach związanych, podatnych na wszelkiego rodzaju mutacje i metamorfozy?- spytała, najwyraźniej retorycznie. –Tak… To rzadka wiedza. O nich się raczej nie mówi, tak w porządku dziennym. To zakazana wiedza. Głównie z najczarniejszych dziedzin magii.

          Marlena zamrugała parokrotnie.

-Czy to oznacza, że… Że oberwałam jakąś czarnomagiczną klątwą?- przeraziła się. Z dwojga złego wolała już chyba likantropię, o której coś wiedziała, niż całkowicie nieznane skutki uboczne jakiegoś niebezpiecznego uroku.

-Niekoniecznie- wtrącił się Dumbledore. –Mogłaś odziedziczyć skłonność do zmiennokształtności, ale w twojej sytuacji… Tak, myślę, że ktoś wymierzył w ciebie zaklęciem. I to nie byle jakim zaklęciem.

-Widzisz…- wróciła do tematu Jules. –Zmiennokształtność można porównać do… do alergii. Można z nią walczyć, jeśli będzie się unikać przedmiotu uczulenia, i można nawet o niej nie wiedzieć, jeśli… nigdy nie miało się z tym przedmiotem kontaktu. Być może ktoś uczynił cię zmiennokształtną już we wczesnym dzieciństwie, i twoja początkowa blizna, którą wzięłaś za zadrapanie jest po tym jedyną pamiątką, ale ta twoja… skłonność do zmiennokształtności aktywowała się dopiero tej nocy… Tej nocy, podczas której na twojej nodze ukształtował się znak przynależności do…- westchnęła, nie wiedząc jak ubrać to w słowa. –Może zacznijmy od postaw, dobrze?

          Marlena niepewnie kiwnęła głową.

-Zaklęcia zmiennokształtności są karalne, ale kilkanaście lat temu wielu czarnoksiężników je konstruowało. Konstruktora, autora zaklęcia nazywa się potocznie patronem. I każdy, kto oberwie zaklęciem od patrona, no i aktywuje je, automatycznie zapisuje się do patronatu, czyli do takiej armii konstruktora zaklęcia.

-Mam rozumieć- zaczęła powoli McKinnon- że jestem członkiem jakieś siły zbrojnej? I co pełnie wykonuje jakieś… zadania?

-No…- jęknęła Jules. –Tak można to nazwać. Wszyscy członkowie danego patronatu są całkowicie bierni w stosunku do patrona- wykonują każde jego polecenie, ale tylko jeśli dostaną rozkaz bezpośrednio, rozumiesz? Podczas pełni każdy z nich ma… nabywa specyficznej umiejętności… trochę jakby… no wiesz, jakby miał połączony umysł z patronem, czy coś… I wtedy jest tak całkowicie mu oddany, że aż traci wspomnienia z całej nocy. No bo nie pamiętasz, zupełnie jak wilkołaki, co dzieje się podczas pełni, prawda?

          Pokręciła głową.

-Drugiego dnia tego roku szkolnego- przemówił Dumbledore- zaraz po pełni, stawiłaś się u pani Pomfrey, ponieważ miałaś złamaną rękę, prawda? I tego właśnie dnia po raz pierwszy zobaczyliśmy i zdiagnozowaliśmy u ciebie skłonność do zmiennokształtności. Ale wtedy jeszcze nie aktywowała się ona u ciebie. Dopiero podczas pierwszej pełni, ukształtował się u ciebie symbol patronatu. A to oznacza, że podczas okresu pomiędzy dwoma tymi samymi fazami księżyca, musiałaś spotkać patrona albo innego członka twojego patronatu. To jest właśnie warunek aktywacji zaklęcia.

-Rozumiem- powiedziała. Potem zapanowało milczenie.

          Kogo spotkała pierwszej nocy szóstej klasy? Zemdlała w Zakazanym Lesie, więc teoretycznie wiele osób mogło się tamtędy przewinąć, o ile oczywiście, zaklęcie aktywuje się również, kiedy nie widzi się zmiennokształtnego na oczy. Ale może odpowiedź jest bardziej oczywista? W końcu, kto ją wtedy ocalił? Malum Avery. Nie… Przecież widywała go często, chodzili razem na zajęcia, a skoro jedyne, co potrzebne to zetknięcie się z innym zmiennokształtnym, to zaklęcie powinno aktywować się już w pierwszej klasie.

          Chyba, że urok został rzucony tej samej nocy, w której spotkała Avery’ ego. W końcu, nigdy wcześniej nie widziała tej rany u siebie na nodze. Nie przeoczyła by tego, prawda? Na pewno zauważyłaby taką szpecącą szramę.    

-A więc… Inny zmiennokształtny…- zaczęła niepewnie- z mojego eee… patronatu, też jest w Hogwarcie, tak?

-Na to wychodzi, tak- zgodził się Dumbledore. –I musiałaś spotkać go przynajmniej raz.

***

          Przyjęło się, że sytuacje niecodzienne i nietypowe nazywamy dziwnymi. Niesłychana inność czy odmienność bardzo często traktowana jest mało przychylnie. Wbrew pozorom nie lubimy niespodzianek i odskoków od rutyny, bo to wszystko segregujemy i szufladkujemy do wielkiej klatki DZIWNOŚCI.

         James Potter, kiedy tylko rozbrzmiał dzwonek zwiastujący koniec obrony przed czarną magią ustawił się w kolejce do biurka nauczyciela Argenta, aby oddać swój esej na temat śmierciotul, za którego, tak między Bogiem a prawdą, wziął się dopiero na przerwie obiadowej. Ku zdziwieniu Remusa udało mu się napisać wymagane cztery stopy jedynie na podstawie zapamiętanych informacji, nawet na chwilę nie otwierając podręcznika. Taki właśnie był- nigdy specjalnie nie przykładał się nauki, ale ona sama wchodziła mu do głowy. Posiadał doskonałą pamięć i gdy tylko uważał i słuchał na lekcji zapamiętywał wszystko, co powiedział profesor. Cóż, to mogło wyjaśniać, czemu tak nie szło mu z eliksirów- słowa Slughorna wpadały jedynym uchem, a wylatywały drugim. Jakie dziwne wydarzenie go spotkało? A więc, gdy ustawił się w kolejce do biurka nauczyciela, poczuł, że ktoś delikatnie, aczkolwiek stanowczo, ciągnie go za ramię. A kim była ta osoba? Lilian Evans. Proszę, proszę.

-Hej- przywitała się z lekkim uśmiechem, który prawie natychmiast zbladł, a na jego miejsce wszedł wyraz niezadowolenia. Nie odpowiedział. Stał z założonymi rękami i czekał na to, co powie. –Słuchaj wiem, że nie gadamy… a raczej ty, nie gadasz ze mną, ale…

-Czego chcesz, Evans?

          Jego ton głosu był tak chłodny, że Lily zamarła. Zaczerwieniła się cała i zaczęła bąkać coś pod nosem.

-Jak tam, przystojniaku!- znikąd zmaterializowała się Jo i cmoknęła go w policzek. Lily wstrzymała oddech, a James zmarszczył brwi. Okej, nie żeby miał coś przeciwko całującej go ładnej dziewczynie, co dodatkowo wstrząsnęło Evans, ale ta sytuacja była tak niecodzienna (bo nie czarujmy się- Jo nikogo nie całuje bez powodu), że nawet nie spytał, co się tu wyprawia.

-Więc… oh… to prawda, tak?- zmartwiła się Ruda. James chyba nigdy nie widział jej tak niepewnej i zawstydzonej… Zawsze emanowała z niej duma i pewność siebie.

-Co jest prawdą?- spytał ostro.

-Nooo…

-Lily nie może uwierzyć w to, że nareszcie zmądrzałeś i sobie ją odpuściłeś-wtrąciła Jo zniecierpliwionym tonem- całując się ze mną.  

          Powiedziała jej?! Doprawdy, nie spodziewał się, że z Jo Prewett jest taka plotkara! Skoro powiedziała o tym Lily, za którą uczciwie mówiąc nie przepada, to co dopiero z bardziej znośnymi towarzyszkami… Kto jeszcze wie? Cały Slytherin? Gryffindor? Peter? Poczuł, że ponownie przytłaczają go wyrzuty sumienia, które, jak wcześniej myślał, zostały zażegnane. Wcześniej to była kwestia sumienia- czy Peter się dowie, czy też nie, ale teraz poczuł, że u tej dziewczyny żaden sekret nie jest bezpieczny… To jakby pocałował Emmelinę- dwie minuty później wie cała szkoła.

-Nawet nie zaprzeczasz!- jęknęła Evans.

-Nie mogę zaprzeczyć.

          Jo zaśmiała się szyderczo, oczy Lily przybrały kształt zielonych ćwierćdolarówek, a James dopiero teraz zaczynał nazywać tę sytuację dziwną. Skołowana Lily Evans, Jo Prewett paplająca jak małe dziecko i sam fakt zobaczenia tej dwójki razem niewątpliwie był jednym z najdziwniejszych, jakie miał okazję zobaczyć. Tymczasem Prewett przeszła do swojego asa w rękawie, czując, że teraz nadchodzi jej triumfalna chwila:

-Wydaję mi się, że to wcale nie ja jestem zazdrosna, Evans.

          Rudowłosa nie odpowiedziała. Jo uśmiechnęła się z satysfakcją i rzuciła na odchodne:

-Jak to się mówi, Potter- dziewczyna jest właśnie wtedy, gdy nie chcesz.

   

***

          Dorcas co parę sekund wychylała spojrzenie znad książki do transmutacji z bibliotece i chyba nikt, kto uważnie ją obserwował, nie dałby się nabrać, że spędza ona ten czas na powtarzaniu materiału. Ona zwyczajnie tak nie robiła- była zanadto nadpobudliwa, żeby się uczyć. Miało to oczywiście negatywny wpływ na jej oceny, ale Dorcas niespecjalnie się tym przejmowała. Wiedziała, że nie ma na tym świecie ideałów, a to, co jej nie idzie, to nauka.

           Drugim powodem, dlaczego nikt nie uwierzyłby, że uczy się w bibliotece była jej mina i charakterystyczny uśmieszek, który przybierała tylko, kiedy na coś, a raczej kogoś, czekała. A gdyby dodać do tego jeszcze fakt, że przed chwilą podmalowała sobie usta, wiadomo było, że czeka na chłopaka. Kolejny raz zerknęła w litery książki, które zdawały się wirować i zmieniać miejsca przed jej oczami. I wtedy ktoś zasłonił jej oczy zimnymi dłońmi.

-Jesteś- uśmiechnęła się, poczym strąciła ręce chłopaka, wychyliła głowę i złożyła na jego ustach krótki pocałunek. Syriusz Black uśmiechnął się łobuzersko.

-Długo czekałaś?

-Nie.

          Wstała ze stołka i rzuciła książkę na pierwszą lepszą półkę. Syriusz przysiadł na jej miejsce i wciągnął na kolana. Dorcas uśmiechnęła się niczym mała dziewczynka, która siada na kolanach swojego tatusia, i tak samo jak ona zarzuciła mu ręce na szyję. Szarooki pogładził opuszkiem palców jej wargi.

-Jak ci minął dzień, ślicznotko?

-Średnio. Każdy dzień mija mi średnio, bo muszę patrzeć się jak Titanic się do ciebie łasi…- wywróciła oczami ze złością. –„Syri, jak pięknie dzisiaj wyglądasz”, „Syri, słyszałam, że za pięć miesięcy jest Hogsmeade, może już zrobisz dla mnie miejsce w swoim napiętym kalendarzu?”, „Syri, a mogę pójść dzisiaj na wasz trening?” i inne równie głupio-idiotkowo-żałosne teksty, takie same jak ona- zrobiła skwaszoną minę, skrzyżowała ręce na piersi i siląc się na słodki ton, spytała: -Kiedy z nią zerwiesz.

-Przecież ci mówiłem- wyjaśnił cierpliwie Syriusz. –Już wiem, jak to zrobić. Musisz dać mi tylko trochę czasu.

       Zaśmiał się widząc gniew w oczach szatynki, a gdy tamta już otwierała usta, by jakoś to zripostować, umiejętnie zamknął je pocałunkiem. Syriusz i Dorcas spotykali się w bibliotece codziennie, od pamiętnej nocy po babskim wieczorku. Z początku to faktycznie był przypadek- Meadowes przyszła tutaj poszukać Lily, a Black- Lupina i oboje wpadli na siebie przechodząc pomiędzy regałami. Skończyli tak samo- całując się namiętnie na jednej z kanap do czytania. A drugiego dnia już zaczęli się umawiać. Mogłoby to być ich oficjalne zejście, ale Black nagminnie powtarzał, że póki co nie zamierza rzucić Emmeliny, „bo czeka na odpowiednią chwilę”. Jaka miała być tak odpowiednia chwila? Dorcas nie miała pojęcia. Spodziewała się, że chce on zrobić coś okropnego, bo raczej z uczuciami blondynki się nie liczył.

          Pocałunek pogłębiał się i pogłębiał. Zapach Blacka, jego mocne ramiona i włosy, które czochrała swoją dłonią wprawiały ją w tak błogi stan, że nie miała pojęcia gdzie jest i która godzina. Zaskakujące, jak wielki wpływ miał na nią zwykły chłopak. Chłopak, którego całkiem niedawno nie chciała znać i któremu na każdym kroku dawała kosze. Boże, jak dobrze, że nareszcie mu uległa… Syriusz z całą pewnością górował nad wszystkimi jej dotychczasowymi partnerami razem wziętymi. Mijały minuty, a oni odrywali się od siebie tylko po to, żeby złapać oddech. Być może siedzieliby tam, w tej pozycji, do wieczora, aż pani Pince nie przyłapałaby ich i nie przepędziła łańcuszkiem przekleństw, gdyby nie…

-DORCAS?!- uniosła głos rudowłosa dziewczyna. Meadowes natychmiast oderwała się od Blacka.

-Lily? Co ty tu robisz?- speszyła się czerwieniąc jak piwonia.

-BLACK?!- krzyknęła jeszcze głośniej.

-Ciebie też miło widzieć, Evans- uśmiechnął się sztucznie. –Wiesz, byłoby miło gdybyś sobie już może…

-Myślałam, że Emmelina ma paranoję- wyznała szczerze. –Ale miała dużo racji. Oszukujecie ją!- obruszyła się.

          Dorcas oblizała nerwowo wargi. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Może, że niezbyt obchodzi ją, co pomyśli Titanic? Czy wtedy wyszłaby na zołzę?

-Co za psychiczny dzień…- szepnęła Evans. –Najpierw Potter, teraz wy…

-A co zrobił James?- zainteresowała się Dorcas. Chciała natychmiast zmienić temat. Syriusz westchnął ciężko, ale po szeregu znaczących spojrzeń, które mu wysłała, podchwycił rozmowę.

-Właśnie, co zrobił Rogaś?

         Ruda zaśmiała się szyderczo, gotowa podzielić się oburzającym odkryciem, ale w porę ugryzła się w język. Black najprawdopodobniej wiedział o tym całym wariactwie, a gdyby zauważył, że nie jest zachwycona całym tym incydentem, z pewnością pobiegłby pochwalić się przyjacielowi. Zamiast tego przybrała twarz pokerzysty i rzuciła:

-Nie zmieniajcie tematu. Powiecie może o tym… incydencie Emmelinie?- prychnęła, widząc ich milczenie. –Jasne, że nie! Rozumiem, że uważacie, iż nie zasługuje ona na prawdę?

-To nie jest twój interes- wypaliła Dorcas. –Och, proszę, Lily… Obiecaj, że jej nie powiesz… My liczymy się z jej zdaniem, prawda, Syriuszu?

-Jasne- mruknął Black bez przekonania.

-Och… No weź.

-Nienawidzę kłamstwa- rzuciła chłodno Evans. –Pomyśleliście może, że ona może wpaść do biblioteki w każdej chwili?

-Eee… Szczerze? Nie.

-…a gdyby zobaczyła was, w takiej scenerii- rzuciła wrednie- wątpię, żeby wam szybko wybaczyła.

-Dobrze, skończyłaś te gorzkie żale? Teraz powiedz, co zrobił Rogacz- poprosił Łapa. –Ostatnio nic mi nie mówi.

-Nie?- zdziwiła się Lil. –Czyli nie wiesz o jego romansie z Jo Prewett?

-Co ty, do jasnej cholery, powiedziałaś?!

          Lily wzruszyła ramionami i zrobiła jedną ze swoich wymownych min, po których nikt nie śmiał wałkować dalej tego tematu. Syriusz to marszczył brwi, to mrugał intensywnie, to znów parskał, bardziej z oburzeniem niż ze śmiechu. A Dorcas… Dorcas przez chwilę nie odrywała spojrzenia od swojej przyjaciółki. Na zewnątrz wyglądała na całkiem opanowaną i twardą, ale w oczach tańczyły jej smutne ogniki. Czy to możliwe…? Czy Dorcas znowu coś sobie dopowiada?

-Czekajcie, a Jo Prewett nie była dziewczyną Petera?- spytała szatynka chcąc przerwać ciszę.

-Nie tyle co była, ale jest- sprostował Syriusz, poczym wyprostował się jak struna. –Nie wierzę ci, Evans.

-Tak, ja też nie wierzyłam- wyznała zgryźliwie Lilian. –Jo mi powiedziała na Obronie, ale byłam pewna, że tylko ściemnia… ale zapytałam twojego kumpla i on to wszystko potwierdził.

-Ale przecież… on całkiem niedawno praktycznie przeklinał tę dziewczynę… śledził ją… to…

-Wiem! Czyste szaleństwo.

-Ale…

-Lily, czy ty troszkę nie dramatyzujesz?- spytała nagle Dorcas z łobuzerskim uśmieszkiem godnym huncwotów. –W końcu… to był tylko pocałunek, no nie?

-Tylko?- powtórzyła Evans bez przekonania. –Trochę jak wy dzisiaj tylko się całowaliście, ale to starczy Emmelinie do obrażania się, możecie mi wierzyć.

-No tak…- wciąż naciskała dziewczyna. –Ale Emma jest dziewczyną Syriusza, a James… on właściwie jest wolny, co nie?

-No… tak… Ale Jo nie jest!- krzyknęła oburzona.

          Ku jej zdumieniu Dorcas wybuchła perlistym śmiechem, a Black szybko wziął z niej przykład.

-Czy tylko mi nie wydaje się to zabawne?- spytała z zażenowaniem.

-Ty… Boże, czy ty jesteś zazdrosna?- zapytała szatynka z błyskiem w oku. Po tych słowach Syriusz roześmiał się jeszcze głośniej.

-Ja? Zazdrosna? Żartujesz sobie ze mnie?

-Wybacz, Evans, ale mam podobne skojarzanie- przyznał Łapa. –Masz minę, jakby popełnił przestępstwo.

-Zrobił świństwo swojemu, i tak nawiasem mówiąc TWOJEMU, przyjacielowi. Gardzę nim! Jest obrzydliwy i jest hipokrytą!

          Widząc poirytowanie przyjaciółki Meadowes podniosła ręce w geście kapitulacji.

-Jak chcesz. Może wtajemniczycie mnie, dlaczego James tak bardzo niedawno przeklinał i śledził tę dziewczynę? Bo mówicie tu jakimś szyfrem, a człowiek z zewnątrz nie ma pojęcia, o co chodzi.

-Widzisz, kochana… Niedawno rozmawiałem na jej temat z moim braciszkiem… Bez komentarza- rzucił wywracając oczami. –I dowiedziałem się, że prowadzi ona jakąś grupę fanatyków Voldemorta i praktykuję legilimencję.

-Legilimencję?- powtórzyła szatynka.

-To… umiejętność czytania komuś w myślach- wyjaśniła treściwie Lil. –A tak właściwie to… zdaje się, że mnie tym zaraziła.

-Zaraziła?- zamrugał Syriusz.

-No… Ja słyszę jej myśli, ona słyszy moje… Właściwie to możemy sobie tak niewerbalnie pogadać- wyjaśniła, przygryzając dolną wargę. –No wiecie, telepatycznie.

-I mówisz o tym dopiero teraz?- oburzył się arystokrata. –Nie ma to jak mieć przed wszystkimi sekreciki.

-Weź się lepiej nie odzywaj- syknęła. –Masz więcej sekretów niż ja!

-Ale- zabrała głos Dorcas- nie jestem pewna, czy to normlane… no, że tak nagle odkryłaś u siebie takie umiejętności. Umiałabyś pogadać z kimś innym?- spytała nagle. Lily pokręciła głową, zrezygnowana.

-Próbowałam. Ale nie potrafię nic zrobić, gdy jej nie ma. Kiedy jest w pobliżu… kiedy patrzę jej w oczy, to słyszę jej myśli… tak jakby rozbrzmiewające po mojej głowie… to jest psychiczne- poskarżyła się. –Czuję się psychicznie.

          Dorcas i Syriusz wymienili spojrzenia. Niewątpliwie słowa Lily lekko ich zaintrygowały. Black spojrzał na zegarek. Miał iść z Jamesem teraz na Emmelinę… Gwóźdź programu- uświadomienie jej, że cały cyrk z zamianą ról był przez niego zorganizowany… Czy wypadało jednak tak nagle zostawić dziewczyny? Ze zdziwieniem odkrył, że bardziej ciekawi go cała zagadkowa sprawa Jo Prewett niż mina Emmeliny na te rewelacje… Jego najlepszy kumpel ją całował. James zawsze się poświęcał dla niego… To był swego rodzaju wybór- mógł upewnić się, czy jego przyjaciel nie popełnia jednego z największych głupstw swojego życia, gadając z dziewczyną, której delikatnie mówiąc nie znosi, albo iść zadbać o swój dobry humor… Obie opcje były równie kuszące. Teraz tylko, co wybrać?

                                                                                                                      

***

           -Wiem, że kochałeś się w Amelii Bones w drugiej klasie!- szepnęła triumfalnie Greta, a właściwie to Emmelina. Remus Lupin zmarszczył brwi.

-Okej, jesteś Emmeliną- zaniepokoił się. –Ale Merlinie, po jakie licho nałykałaś się eliksiru wielosokowego?

-Nie nałykałam się- wyznała dziewczyna. Mimo niskiego głosu Grety zabrzmiało to równie słodko i naiwnie, jak gdyby wypowiedziała to swoim charakterystycznym sopranem. –Nie jadłam dzisiaj nic! Bałam się, że Meadowes mnie otruła!- wyznała żałośnie.

         Lupin westchnął ciężko. Nawet nie chciało mu się wybijać z głowy swojej przyjaciółki tych bzdurnych teorii o tym, że przyjaciółka chce się jej pozbyć.

-Na pewno? Nie piłaś niczego? Nie brałaś rano?

-Mówię ci! Rano weszłam do łazienki i wszystko było normalnie! A potem… kiedy z niej wyszłam już byłam żałosną Gretą Catchlove! I co gorsza, minęło już tyle godzin, a mi nawet nie zmienił się kolor oczu!

          Remus zastanowił się głęboko. Co z tego, że ostatnio nie dogadywał się z blondynką? Przyjaźń przez tyle lat do czegoś zobowiązywała. Zastanowił się głęboko… Skoro ona nic nie jadła, to logicznym wytłumaczeniem byłoby, że ktoś wlał jej kilka kropel eliksiru do jakiegoś mazidła, które ona używała w niewyobrażalnych ilościach… ale to niemożliwe, po tylu godzinach działanie eliksiru z pewnością by ustąpiło. Emmelina westchnęła żałośnie i z nerwów wypsikała się flakonikiem perfum… dziwne miała sposoby na odstresowanie.

         Zaraz, zaraz!

-Emma, daj mi ten flakon- poprosił. Titanic zmarszczyła brwi, poczym podała mu francuską buteleczkę.

-Dostałam od Syriusza- pochwaliła się. –Prawda, że pięknie pachnie?

          Że na to nie wpadł od razu. Zacisnął zęby i, by się upewnić, sprawdził ten „piękny” zapach. Oczywiście. Boże, jakie to sprytne…

-Emmelina, to zmodyfikowany eliksir wielosokowy. Ma osłabione działanie, ponieważ nie podaje się go doustnie. Musiałaś wylać na siebie nienormalną ilość tego świństwa, skoro utrzymuje się do teraz!

          Gryfonkę (w ciele Puchonki) zatkało. Spoglądała to na niego, to na flakonik, to znów na swoje paznokcie, które nie były ani pomalowane, ani dobrze wypielęgnowane.

-Czy to oznacza…

-Syriusz zabawił się twoim kosztem. Tak, o to mi właśnie chodzi. 

          To właśnie była trzecia lekcja Emmeliny. 

______

 Heeeeej :*. Wróciłam. Nie zabiłam się w górach. I muszę wam powiedzieć, że WSZYSTKIM, którzy stracili wenę, gorąco polecam taką zmianę klimatu. Wróciłam z tyloma pomysłami!

Stary punkt programu- kiedy skomentuje wasze rozdziały? Wiem, jestem na siebie wściekła, że tego jeszcze nie zrobiłam! To znaczy zrobiłam... W jakiś 10 procentach. Po prostu rzadko zaglądałam w komputer (ten rozdział we większości napisałam w górach)... ale obiecuję- zrobię to. Niedługo.

Chciałam wam podziękować za to, że komentujecie każdy rozdział, nawet jeśli to nie idzie w dwie strony. To wiele dla mnie znaczy. Dlatego też dedykuję rozdział Wam wszystkim- czytelnikom. Cieszę się, że ze mną jesteście. 

PS. Lista czytelnicza Bloggera chyba wciąż nie działa.