9.2. Zwykli Znajomi

„Między mężczyzną, a kobietą przyjaźń nie jest możliwa.

Namiętność, wrogość, uwielbienie, miłość – tak, lecz nie przyjaźń”

-Oscar Wilde

          Regina Bulstrode wpięła we włosy Jo ostatnią wsuwkę. Dziewczęta przygotowywały się na imprezę halloweenową, a jako Ślizgonki na przyjęcie miały blisko, więc mogły pozwolić sobie na dłuższe strojenie. Regina nalegała, żeby Prewettówna ubrała śliczną, czarną sukienkę, która przy jej pomocy i kilku magicznych sztuczkach, przypominałaby szatę narzeczonej Draculi. Jo odmówiła. Jeszcze Snape pomyślałby sobie za dużo.

          W swojej głowie wciąż odtwarzała wygląd dziwnej, porannej wizji związanej z jedną z książek jej wychowawcy. Kadra nauczycielska zazwyczaj przechowywała własne zbiory, ściśle związane z nauczanym przedmiotem, w swoich gabinetach, ale Slughorn był wyjątkiem. Jego zainteresowania obejmowały o wiele więcej niż marne eliksiry, do tego stopnia, że być może posiadał on coś związanego z zaklęciami jednorazowymi. Może nawet napisane jest tam, jak je odwrócić. Boże, jak bardzo chciała, żeby Lilian Evans przestała włazić jej do głowy! 

-Powiesz mi, dlaczego idziesz tam ze Snape’ em?

          Faktycznie, mogła to lepiej zaplanować. Z pewnością będą tam Huncwoci i nagadają Peterowi, że… a w sumie po co ona, do jasnej cholery, jest jeszcze z Pettigrewem? Udało jej się wbić w śmietankę towarzyską, zbliżyła się do Evansównej i co jej to dało? Nic. Medalion został schowany i Bóg jeden wie, gdzie. Isaac dowiedział się, że nawaliła i zostawił runy, żeby ją nastraszyć. Ona wysłała do niego list, na który wcale nie odpowiedział. A skoro nie odpowiedział- Jo nie dowie się, co było w medalionie, nie dowie się, co wypłynęło i nie dowie się, jakie jeszcze krzywdy wyrządziła. Nie żeby brały ją wyrzuty, ale przecież zaklęcia jednorazowe są kompletnie nieokiełznane! Mogą obijać się o ściany tego zamku i w każdej chwili wpaść wprost do niej… i oberwie jakąś skomplikowaną klątwą, na którą nie ma przeciwzaklęcia! Och, tak- sytuacja jest wystarczająco opłakana. Co ją obchodzi Peter?

-Był pod ręką- odparła wymijająco. –Zresztą i tak długo tam nie zabawię… Widzisz, Regino…- zawahała się.

          Potrzebowała w tej chwili pomocy. Sama nie będzie w stanie ukraść książki i jednocześnie spławiać wszystkich gapiów… Nie może nikomu mydlić oczu ani rąbnąć kogoś jakąś klątwą… nie pod okiem nauczyciela. Wcześniej mogła mieć gdzieś, czy ją wywalą, czy też nie, ale teraz? Teraz, nie może opuścić murów tego zamku bez medalionu. Czy mogła jednak zaufać tej rudowłosej Ślizgonce? Należała do Łowów Śmierci- powinna zjawić się na każde jej skinięcie palca, bo w sumie, po to jest ta cała organizacja. Nie wygada się. Za bardzo się jej boi- słyszy jej niespokojne myśli. Wzięła głęboki oddech.

-Słucham cię- usłyszała drżący głos jej towarzyszki. Dobra, skoro już układa jej włosy, to chyba może zagadać Ślimaka?

-Nie idę tam przez przypadek. Muszę coś zwędzić. Jesteś ze mną?

***

          Dorcas przyjrzała się w lustrze szczupłej Gryfonce o gęstych, brązowych włosach i zagubionym spojrzeniu. Z jej uszu zwisały długie, rzucające się w oczy kolczyki, a dekolt zdobił słodki medalion w kształcie serca, który dał jej kiedyś jeden z kuzynów. W środku znajdował się otwór na zdjęcie, kogoś, kto jest dla niej drogi, ale odkąd go dostała, pozostawał pusty. Były co prawda momenty, w których chciała schować tam fotografię Syriusza, ale coś kazało jej się wstrzymać jeszcze trochę. I dobrze zrobiła. Medalion, jak tłumaczył jej kuzyn, jest absolutnie jednorazowy- zdjęcia nie będzie można już zmienić. Nigdy go nie zdejmowała. Gdyby za każdym razem widziała w nim podobiznę Blacka, z pewnością by jej zbrzydł, albo by go rozwaliła. A stracić coś tak nieodłącznego jak ten wisiorek, to jak stracić część siebie. I to przez głupiego, niewiernego chłopaka.

          Dokładnie- głupiego i niewiernego! Syriusz Black już nic, ale to nic, dla niej nie znaczy. Koniec z wiecznym dawaniem mu drugiej szansy. Mógłby zachować przynajmniej resztki honoru i przyznać się do tego, że jest dwulicowym babiarzem, ale nie- on jak trzymał się, tak trzyma się ciągle wersji, że nic nie zrobił i że to Emmelina i jego zakichane fanki zmówiły się przeciwko niemu. Myślał, że mu uwierzy… Owszem, zdawała sobie sprawę, że Titanicówna ma lekką słabość do Łapy, ale z natury była to taka energiczna, głupiutka i milutka dziewczyna, istne słoneczko- przez myśl by nikomu nie przeszło, że potrafi w ogóle knuć. A, gdzie tam. Huncwot kłamał coraz gorzej.

-Co jeśli on tam będzie?- spytała Lily, patrząc z troską na przyjaciółkę. Nie musiała mówić po imieniu. No właśnie- co jeśli przyprowadzi tam Clemence albo jakąś jego fankę o nikłym ilorazie inteligencji, albo…? Nie. Skoro ostatnio próbuje zagadać do niej, Dorcas, to chyba nie zaprzepaściłby wszystkiego w jeden wieczór zjawiając się z inną dziewczyną? A może? Wyprostowała się dumnie.

-Nigdy nie przychodzi do Ślimaka- odparła próbując przekonać samą siebie. -I nie ma partnerki- dodała zgryźliwie. –Gdyby miał, to bym wiedziała.

-Faktycznie. Black bez partnerki to jak Potter bez miotły…- skrzywiła się Lily. Dorcas obdarzyła ją zaciekawionym spojrzeniem, więc szybko sprostowała, żeby nie było, że porównuje wszystko do Pottera: -albo Emmelina bez tuszu do rzęs. Ale wiesz, że ma on nie po kolei w głowie, prawda? Może przyjdzie i będzie próbował cię uwieść albo coś w tym stylu… A tak w ogóle, powiesz wreszcie z kim idziesz?

          Uśmiechnęła się lekko widząc rozdrażnienie przyjaciółki. Faktycznie, nie powiedziała jej, kto zostanie tym szczęściarzem, ale miała na to swoje powody. Poza tym nie mogła porozmawiać z nią na osobności, bo zawsze wokół kręcił się Łapa albo Emmelina, której ostatnie czasy ciężko było zaufać. Przygryzła dolną wargę. Lily na pewno będzie zszokowana, jak tylko się dowie… Stwierdziła, że miło by było troszkę się podroczyć.

-Powiem. Ale ty pierwsza. Zmieszałaś Stevenson z błotem i idziesz z Rogasiem, czy… AŁA!- oburzyła się, bo Ruda właśnie cisnęła w nią poduszką. Strasznie przewrażliwiona.

-Zamknij się! Dobrze wiesz, gdzie mam Pottera i jego dziewczyny... Zmienia je i tak, co dwie minuty, więc dawno się pogubiłam.

-Gadałam z jego siostrą- kontynuowała Meadowes, wspominając dzisiejszą lekcję Numerologii. –Powiedziała mi, że umówił się z Phoebe tylko dlatego, że ktoś mu to załatwił…

-Och, a więc sam już nie potrafi załatwić sobie randki?!

          Wywróciła oczami, czując, że ta rozmowa nie wróży nic dobrego i skupiła się na istotnych w tej chwili sprawach- włosach:

-Rozpuszczone czy spięte?

-Spięte. Lekki kok będzie ci pasował do tej fioletowej sukienki.

-A jakie spinki? Srebrne czy czarne?

-Srebrne… Czarne się chyba połamały. Jak myślisz, po co ktoś miałby załatwiać Jamesowi randkę?- skrzywiła się.

           A więc jednak ciekawił ją ten temat! Chyba nikomu do tej pory nie udało się skłonić Rudej do rozmowy na jego temat. Jest cudotwórczynią! Coś jeszcze zwróciło jej uwagę… Czy ona się właśnie skrzywiła? Naprawdę się skrzywiła? Pewnie do jutra osoba, która zeswatała Rogacza i Stevenson będzie martwa.

-Uuu… A więc to już jest James? A nie Potter?

-Tak- odparła rudowłosa. -Powiedział, że będziemy znajomymi. Zwykłymi znajomymi.

-I był wtedy trzeźwy?

-Na umyśle? A czy kiedykolwiek był?- ugryzła się w język. –Miałam być milsza, ale mi nie wychodzi. Jeśli jest on moim znajomym… zwykłym znajomym, to chyba powinnam mówić do niego po imieniu, nie?

          Meadowes wzruszyła ramionami. Szczerze wątpiła w tak wspaniałomyślne intencje Rogacza jak przyjaźń z Lily… Nie. On z pewnością coś knuje. On i Black. Chociaż właściwie, po co ma się dzielić z przyjaciółką swoimi podejrzeniami? Lepiej poudawać, że wierzy w jego dobre intencje... Ona i Rogacz byliby znakomitą parą! Przecież ile on już się za nią ugania… A Evans była dzisiaj o niego zazdrosna, a więc nie jest jej tak całkiem obojętny...

-Chyba tak. Moim zdaniem możesz nawet mówić na niego Jamie- urwała widząc gniew w oczach zielonookiej.

-Dobra, koniec o mnie. Z kim idziesz?

         Ignorując pytanie, szatynka wspięła się na palce do stojącego na półce nad lustrem brązowego, tekturowego pudełka z wielkim napisem DORCAS i lekko mniejszym: NIE OTWIERAĆ. Wyciągnęła z niego trochę swojej biżuterii, wyszukując czegoś zielonego. W czym najładniej byłoby jej rudowłosej przyjaciółce? Grzebała chyba z dwie minuty, aż wreszcie wyciągnęła cudowny medalion z oczkiem w kształcie oka Horusa- pamiątki z Egiptu, gdzie pojechała razem z rodziną Rudej, w wakacje przed czwartą klasą. Dziewczyny obiecały sobie, że gdy tylko dorosną wrócą tam razem ze swoimi chłopakami. No dobra, to Dorcas wspomniała o chłopakach, a Lily wyśmiała całą tę ideę, ale ona wiedziała swoje. Wspaniały wyjazd.

-Co tam masz?

-Wiesz, zawsze ładniej z takimi rzeczami. Nie mam pojęcia, kogo zaprosiłaś, ale jeśli nie będzie on na tyle eee… godny uwagi…

-MEADOWES!

-..żeby Rogaś był zazdrosny…

-Jaaasne. Bo to jest mój priorytet- zazdrosny James Potter.

-…to przynajmniej będziesz pięknie wyglądać! Daj spokój- przez tę całą sprawę nawet się nie wystroiłaś. Idziesz w najgorszej sukience jaką masz. W tej chwili popieram pomysł Emmy, żeby ją spalić.

-Mnie się podoba.

-Yhym- mruknęła ironicznie. –Pozwól mi przemienić cię na dzisiaj w istną boginię! Nie mam pojęcia, co dzisiaj wieczorem mnie czeka, mogę na przykład zobaczyć z kimś Syriusza, a wtedy przynajmniej zachowam dobry humor, bo się zabawiłam w dormitorium.

          Czy ona bierze mnie na litość?!, oburzyła się Lil. Dorcas zrobiła słodkie oczka i złożyła ręce, jak do modlitwy. Przecież szatynce tak rzadko na czymś zależy… Z natury była porywcza, ale brakowało jej uporu, ale gdy już go okazywała, nikt nie miał serca jej odmawiać. W sumie... to wcale nie jest taki zły pomysł... Uśmiechnęła się łobuzersko… Już widziała minę Pottera.
          No ale nie może się tak po prostu zgodzić! To byłoby zanadto podejrzane... Przygryzła dolną wargę. Już wiedziała, jak to rozegrać:

-W porządku. Jak powiesz mi, z kim idziesz!

***

          -Wpadnę tam tylko na chwilę- stwierdził uśmiechnięty Łapa. Uwielbiał planowanie żartów Huncwotów- to było w tym wszystkim najzabawniejsze. Zapowiadało się najlepsze Halloween w Hogwarcie… Kawał wydawał się kompletnie bezbłędny. I pomyśleć, że przed kilkoma godzinami narzekał, że nie przeżyje tych kilku godzin… –Potem idę kończyć z Emmą, a wtedy możemy działać.

         James odpowiedział mu uśmiechem. On i jego przyjaciel rozumieli się bez słów, zupełnie jakby byli bliźniętami, których ktoś rozdzielił po urodzeniu. Byli zresztą do siebie bardzo podobni- oboje pewni siebie, diabelnie przystojni, aroganccy, utalentowani, inteligentni… w dodatku tacy skromni. Nic dziwnego, że każda dziewczyna w Hogwarcie chciała z nimi być. Syriusz jeszcze jako tako z tego korzystał, ale James… No właśnie- to ich jedyna różnica. Black uwielbiał zmienić panienki jak rękawiczki, co prawda jedną tak jakby wyróżnił na tle pozostałych, ale Meadowes na pewno nie miała na niego takiego wpływu, żeby mógł się do niej ograniczyć. Jeśli choć przez sekundę łudziła się, że zmieni on swoje dotychczasowe przyzwyczajenia ze względu na nią, to za bystra nie była. Owszem, przy ich zerwaniu pierwszy raz zrobiło mu się trochę przykro. Trochę. Ale to dlatego, że po raz pierwszy został rzucony. Na pewno. Zresztą, odzyska szatynkę już niedługo, a potem ona już zobaczy, kto tu kogo rzuca…

          A Rogaś? Evans okręciła go sobie wokół małego palca, a on, dureń, się dał. Podrywanie innych dziewcząt już nie sprawiało mu przyjemności, a gdy to robił, to tylko dlatego, żeby zagrać jej na nosie. Cały czas opracowywał jakieś plany na zdobycie jej, a każdy z nich skończył się fiaskiem. Oczywiście nie mógł zaakceptować tego, że ktoś mu się opiera, chociaż zdaniem Łapy Evans zachowywała się tak specjalnie. Chce wyplenić z niego resztki Huncwota i usidlić… I pewnie niedługo jej się uda. Już wystarczającą ilość razy prosił przyjaciela, żeby dał sobie z nią spokój. Jak grochem o ścianę. Nie, zdecydowanie nigdy nie zrozumie, co on widzi w tej wrednej, upartej istotce. Ładna może i była, ale bez przesady. Kompletna sadystka i egoistka! W życiu by z nią nie wytrzymał…

         Kiedyś w tym wszystkim okularnik zachowywał jeszcze zdrowy rozsądek, po prostu chciał ją zdobyć, zaliczyć i zostawić, jak każdą inną, ale przed te liczne odmowy, chyba coś mu się  poprzestawiało w tej rozczochranej głowie… Zakochał się? Nie… Nie potrafił sobie wyobrazić, żeby on albo Potter byli kiedykolwiek zakochani. Znaczy, mówiło się tak do każdej dziewczyny, ale to tylko puste słowa.  Żeby się zakochać, tak na serio… Daleko im do tego.

-A co zrobisz z Titanic? Uwiedziesz, pobawisz się i rzucisz jak zabawkę, tak chamski, że się emocjonalnie nie pozbiera?

        Hmm… Chyba tak. Ta zasada zawsze się sprawdzała.

-Taa… A potem dołączy do mojego anty-fanklubu, który naprawdę jest fanklubem, będzie chciała się na mnie mścić, ale w końcu jej się znudzi i zamieni się w psychiczną wariatkę. Potem pewnie będzie startowała na przewodniczącą mojego fanklubu… Ale one znowu wybiorą Clemence. Tak kończyły wszystkie.

-A co jeśli się nie podda? Jeśli zacznie cię pastwić?

-Nie sądzę, żeby przemieniła się w ciebie, stary.

          Rogacz nie roześmiał się i zerknął na białą tablicę, gdzie wciąż widniał napis Emmeliny:

POTTER vs EVANS

1:0

            Machnął różdżką, a na miejscu jedynki pojawiła się niedbale napisana dwójka. Syriusz ściągnął brwi. Spodziewał się, że zaraz zmieni on wynik Lily- w końcu skoro pozwoliła mu na zdobycie punktu, pewnie uprzednio zarobiła z tuzin swoich, ale nic takiego nie nastąpiło. Zamrugał.

-Co zrobiłeś?- spytał na wpół z przerażeniem, a na wpół z rozbawieniem.

-Zaproponowałem jej przyjaźń.

          Parsknął śmiechem.

-A serio?

-Ja mówię serio, Łapo.

          Black wciąż wyglądał na nieprzekonanego. Mierzył wzrokiem to białą tablicę zapełnioną różnorodnymi bazgrołami, to swojego przyjaciela, zamykając i otwierając buzię. Chyba pierwszy raz zapomniał języka w gębie. Minęło dobre parę chwil, nim oprzytomniał i podszedł do przyjaciela kładąc mu z politowaniem rękę na ramieniu.

-Rogasiu, w takim wypadku powinieneś mieć MINUS dwa punkty.

-Też byłem do tego negatywnie nastawiony- zaczął się bronić. –Sytuacja jest i tak już wystarczająco beznadziejna, a ja nie mam nic do stracenia.

-To fakt. Nie masz- przystał na to Łapa.

-A jeśli dalej będzie mnie ignorowała, co pewnie zrobi, i jeśli przyjaźń obróci się przeciwko mnie, wrócę do punktu wyjścia.

-O ile ona pozwoli ci wrócić do punktu wyjścia! Rogacz… Słuchaj- nie daj Bóg ci… a raczej wam, się uda. Co wtedy? Utkniesz na stopie przyjacielskiej i nic nie będziesz mógł zrobić. Już widzę, jak to się skończy… Chcesz wiedzieć?- Potter niechętnie kiwnął głową. –To będzie tak- Ruda znajdzie sobie chłopaka… a może nawet wróci do Chamberlaina…

          James zachichotał słuchając jego podejrzeń- Lily z pewnością nigdy nie wróciłaby do Doriana Chamberlaina. Kiedy ta dwójka ze sobą chodziła, Evans jeszcze nie za wiele dla niego znaczyła- chciał tylko się z nią umówić dla zasady. Spotykali się przez pół roku, od Balu Bożonarodzeniowego w czwartej klasie, a zerwali tuż przed końcem wakacji, naturalnie przez niego i naturalnie, jak to określiła Lily- „w przyjaźni”. Potem, w piątej klasie faktycznie czasami ze sobą rozmawiali, ale nic z tej ich „pozazwiązkowego koleżeństwa” nie wyszło. Potter zaczął się wtedy kręcić wokół niej, ale ona uparła się, że się z nim nie umówi, pewnie chcąc w ramach zemsty utrzeć mu nosa. Od tego wszystkiego minęło tyle czasu… Nie, ona z pewnością nigdy nie wróci do Doriana.

-Nie rżyj, tylko mnie słuchaj! Jak nie pasuje ci ten prefekt, to może być to każdy inny… ale mówmy na niego Dorian, żeby łatwiej się opowiadało, dobra? Okej… Wróci do Chamberlaina i pierwsze co zrobi, to powiadomi o tej „wspaniałej nowinie” swojego drogiego, rozczochranego przyjaciela. Jak byś się wtedy poczuł? Właśnie. Nie mógłbyś jej zwymyślać, bo „powinieneś ją wspierać w nowym związku”. Co będzie dalej? Ty będziesz cierpieć, ona po jakiś kłótniach z chłopakiem będzie do ciebie przychodzić po radę, a ty, idioto, będziesz jej tę radę dawał, a w końcu sowa przyniesie ci zaproszenie na ślub. NIE WYWRACAJ OCZAMI! I żeby było zabawniej Ruda zmusi Doriana, żeby zrobił z ciebie świadka. No i co zrobisz?

          Potter zastanowił się przez chwilę, czy oby nie jest to pytanie retoryczne, ale w końcu wzruszył ramionami i niby to żartobliwym, ale w pewien sposób pewnym swego tonem, odparł:

-Wiesz… Ksiądz zawsze gada takie tam, że ten kto się nie zgadza na małżeństwo, niech wystąpi i wtedy ja…

          Przerwało mu głośne parsknięcie. Nie ma co, Black chyba zaczął naprawdę wierzyć w swoje scenariusze:

-NIE MOŻESZ SIĘ NIE ZGODZIĆ NA TYM ŚLUBIE, BO BĘDZIESZ ŚWIADKIEM! TO DOPIERO BYŁBY SKANDAL!

-Syriuszu, ja właściwie nie wiem, po co my o tym gadamy. Serio jesteś ciekawy, co bym zrobił? Zgubiłbym obrączki. Sabotował wesele. Miałbym gdzieś, co sobie ludzie pomyślą.

-…a wtedy ona by cię przepędziła i tak by się skończyła wielka przyjaźń Potter-Evans, a raczej Potter-Chamberlain- zagderał tamten, przedrzeźniając jakąś dziewczynę… James był zbyt zdezorientowany wizją wyimaginowego ślubu, żeby móc połączyć go z kimś konkretnym… Chociaż… Czy tak nie brzmi Emmelina? -I CO WTEDY? Twoje dzieci będą ganiać za małymi evansiątkami?

-Nie wybiegaj tak daleko w przyszłość!- mruknął, ściskając mocno swój krawat przed lustrem. -Przecież dobrze wiesz, że Lily w życiu nie wyszłaby za Doriana Chamberlaina.

-W porządku- jak nie on to… eee… kogo ty jeszcze od niej odpędziłeś? Ten… jak-mu-tam… Podmo…- urwał. Czerwona poduszka leżąca spokojnie na najbliższym Potterowi łóżku, bodajże Petera, właśnie wylądowała na jego dopiero co ułożonej fryzurze. Krew się w nim zagotowała.

–Miło, że tak traktujesz tych, którzy wyrażają własne zdanie, bo chcą CI POMÓC.

-Nie próbujesz mi pomóc- stwierdził beznamiętnie Potter. –Tylko mnie dobijasz.

-Super. A teraz się odsuń- nakazał, wykonując ręką lekceważący gest. –Przez ciebie i ten żałosny rzut mam szopę na głowie, prawie taką JAK TWOJA. MUSZĘ to natychmiast NAPRAWIĆ.

          James niechętnie przystał an te warunki. Niewiele osób o tym wiedziało, ale Black był niezwykle przewrażliwiony na punkcie swojej urody. Trochę jakby dormitorium zamieszkiwała z nimi baba, a nie dumny Huncwot. Najwyraźniej każdy miał te swoje słabości.

          Skradziony znicz śmignął mu przed oczami. Nie złapał go. Wyśmiał całą teorię tego czarnowidza, ale nie mógł odpędzić się od wizji siebie, na ślubie Lily, ale z pozycji świadka. Zwykłej, nic nie wartej, prawej ręki pana młodego. To przerażające. Na samą myśl, że Evans mogłaby się pokazać z kim innym niż on, odczuwał dziwne skręty w brzuchu i nieopartą chęć kopnięcia czegoś. Ciekawe, czy po tym całym ślubie zdołałby się kiedykolwiek uśmiechnąć? I wtedy zdał sobie sprawę z czegoś, co było niby oczywiste, wręcz namacalne, ale co do tej pory skutecznie wypierał- on przegrywał. Tak, on, James Potter, ten, który nigdy nie odniósł porażki, naprawdę przegrywał. To jego przedostatni rok. Na zdobycie Lily zostało mu… ile? Niecałe dwa lata. Na upartego mógłby ją prześladować po Hogwarcie- miał wystarczające środki, żeby ją wytropić i kupić dom w bardzo bliskim sąsiedztwie, ale, pytanie tylko, po co? Czy naprawdę kiedyś przyjdzie do niego zaproszenie na jej ślub?

          Syriusz oderwał spojrzenie od lustra widząc, że jego przyjaciel złapał doła. Westchnął ciężko i położył mu rękę na ramieniu. Znów ogarnęło go uczucie, że rozumieją się bez słów.

-Będzie dobrze, Rogaczu.

***

           -Jesteś pewna, Lily?- spytała łagodnie Dorcas zatrzymując się na schodach do lochów, gdzie miało odbyć się przyjęcie. Pytała się o to już czwarty raz i szczerze wątpiła, że jej rudowłosa przyjaciółka zmieniła  zdanie, ale wolała się upewnić. Według niej, to co wymyśliła Evans, mieszało się z czystą głupotą. Chociaż… Było w tym coś bardzo miłego. Miłego, że dla niej, Dorcas, Lily Evans przełknęła nawet swoją dumę.  

-Meadowes, jak zapytasz się o to jeszcze raz, obiecuję ci, że się obrażę- mruknęła i pociągnęła ją w dół.

-Ale… Wiesz, że wtedy go wystawisz? Strugisa?

-Wiem- odparła beznamiętnie. –Ale nie martw się, chłopak jest zaradny- znajdzie sobie kogoś na moje miejsce.

-Ale… James będzie się z ciebie naśmiewał. Że nie masz partnera.

          Lily westchnęła ciężko i odwróciła się w stronę Dor robiąc swoją popisową minę, która nie znosiła sprzeciwu. W tej chwili była naprawdę przerażająca.

-Dorcas, powiedz mi proszę, jak długo już się przyjaźnimy? 

-Dwa lata. Bo wcześniej…

-Wiem- przerwała jej. –Nie przepadałyśmy za sobą. A pamiętasz, gdzie się pogodziłyśmy?

          Policzki szatynki pokryły szkarłatne rumieńce. Jasne, że pamiętała. Wszystko wydarzyło się w ciągu jednego Balu Bożonarodzeniowego w czwartej klasie. Lily przyszła tam z niejakim Dorianem Chamberlainem, a ona z… Jamesem Potterem! Nie miała ona wtedy zbyt dobrych kontaktów ze swoimi współlokatorkami i preferowała towarzystwo chłopców. Z Jamesem przyszła tylko dlatego, że nie chciała wyjść przy innych na idiotkę, a dlaczego? Och! No tak- Syriusz załatwił wszystkich jej potencjalnych partnerów i koniec końców nikt jej nie zaprosił. Jamesa wtedy coś tchnęło, gdy zobaczył Evansównę- pamiętała jego minę… Powiedział, że wygląda jak anioł. Następnego dnia zaprosił ją na randkę, ale ona była już zajęta. Podczas tej nocy Rogacz nagle gdzieś zniknął, a Black zrobił jej jakieś wyrzuty, że go wystawiła, chociaż nie przypominała sobie, żeby zgodziła się mu towarzyszyć na przyjęciu… Potem miała problemy z jego fanklubem, Clemence i reszta tych lafirynd chciały ją nauczyć szacunku do Łapy… i Ruda się za nią stawiła. Zaczęła się wydzierać, wyciągnęła różdżkę i zaskoczyła wszystkich swoją asertywnością do tego stopnia, że dziewuszyska praktycznie uciekły z płaczem. Od tej pory zostały przyjaciółkami i zakopały wojenny topór. Najwyraźniej niechęć do plastikowych lasek przeważyła nad niechęcią do niej.

-No właśnie- odparła po kilku minutach ciszy Ruda. –Nie zostawię cię samej, Dor. Nigdy. Nie obchodzi mnie, co sobie pomyśli Potter. Skoro nie masz partnera, to ja również nie będę go mieć.

          Meadowes przygryzła wargę. Wciąż nie mogła uwierzyć, że tak się to wszystko skończyło. Nie żeby była zbyt nieśmiała, żeby do kogoś zagadać… nie- ona po prostu… Nie mogła znieść poczucia winy, wyrzutów sumienia, które gryzły ją od środka, gdy tylko się do kogoś zalotnie uśmiechnęła, zupełnie jakby w dalszym ciągu musiała być wierna Syriuszowi. Powtarzała sobie, że on tej wierności nie uszanował, więc ona też nie musi, ale… To chyba było silniejsze od niej. Nie potrafiła tego wytłumaczyć. Miała nadzieję tylko, że gryzące uczucie niebawem zniknie, a ona nie zamieni się w płaczącą za chłopakiem hipokrytkę. To dopiero byłoby ośmieszające.

          Spojrzała na pokrzepiający uśmiech swojej przyjaciółki. Szły na przyjęcie razem… Bez chłopców. To pewnie będzie sensacja… Nikt nie zaprosił na imprezę Meadowes i Evans… Plotki będą chodzić po Hogwarcie przez najbliższe dwa tygodnie.

-To co? Dorcas Scarlett Meadowes- potowarzyszysz mi dzisiaj na tej prymitywnej prywatce?- parsknęła śmiechem widząc, że Ruda wyciąga doń dłoń z szelmowskim uśmiechem, naśladując jakiegoś mugolskiego dżentelmena. Och, chyba nie potrafiła jej odmówić.

-Jasne, Lilian.

 ***

           Wkroczyły lekko spóźnione, bo większość ich znajomych już dotarło, nawet nie kłopocząc się nań zaczekać. Marlena siedziała przy stole sącząc z papierowego kubeczka trochę ponczu i uśmiechając się do opowiadającego coś Franka Longbottoma- ciężko stwierdzić czy się pogodzili, czy jednak nie. Hestia prowadziła kokieteryjną rozmowę z jakimś starszym kolegą, co chwila odrzucając włosy za ramię. Potter siedział na jednym krześle słuchając świergotu Phoebe Stevenson, jak za karę. Z nieznanych powodów Lily od razu poprawił się humor.

          W gabinecie zaszły diametralne zmiany. Przede wszystkim wydawał się przestronniejszy i bardziej zachęcający- zewsząd nie waliły się stare tomiska książek, a opary eliksirów nie gryzły w nos. Mimo, że zabawa odbywała się lochu, nie było wcale wilgotno ani ciemno- Slughorn potrudził się na tyle by zainstalować u góry wielką kulę świetlną, która, gdyby była bardziej błyszcząca, mogłaby uchodzić za kulę dyskotekową. Wzdłuż drzwi stały rządy stołów, trochę, jak te w Wielkiej Sali, przy których siedziała większość pałaszując jakieś przysmaki, które z dodatkiem jakiś czarów wyglądały charakterystycznie do Święta Duchów- to posklejane prymitywną pajęczyną, to dziwacznie pokrojone. Podsumowując, było to całkowicie nadzwyczajnie spotkanie Klubu Ślimaka.

-DZIEWCZYNY!- usłyszały za sobą podekscytowany, melodyjny sopran. Nie było mowy o pomyłce- tylko jedna dziewczyna potrafiła tak piszczeć.  

-Kim jest partner Emmeliny?- szepnęła Dorcas widząc, że blondynka zbliża się do nich ciągnąc kogoś za rękę. Evansówna tylko pokręciła głową, na znak, że nie ma pojęcia.

          Dziwne, jakim cudem Emma przybyła przed nimi- w dormitorium były kompletnie same, Marlena i Hestia wyszły wcześniej zwalniając łazienkę, a wnioskując po ilości makijażu na twarzy blondynki nie było mowy o tym, żeby się minęły, a ona uporała się z przygotowaniami w jakieś pięć minut. Pewnie u kogoś siedziała.

-Dziewczyny…- powtórzyła Emma dysząc tak ciężko, jakby przebiegła właśnie całe boisko do Qudditcha. –Już myślałam, że nie przyjdziecie… Lily, gdzie podziałaś Strugisa Podmore’ a? Rachel Sommers twierdzi, że widziała, jak cię zapraszał, więc domyśliłam się, że z nim idziesz… O, Dorcas! Pytałam się WSZYSTKICH, którzy mogli coś wiedzieć, kim jest twój partner, ale oni kręcili głową. Chodzą nawet plotki, że idziesz z Marcusem Mulciberem- parsknęła. –Stwierdziłam jednak, że to niemożliwe…- roześmiała się sztucznie. –Dobrze się kryłaś, pytanie tylko- dlaczego? Czyżby twój towarzysz był tak okropny, że bałaś się naszej reakcji? Mojej i MOJEGO towarzysza?

          Nikt jej nie odpowiedział. Szatynka kompletnie zamarła, kiedy tylko zobaczyła z kim przyszła Emmelina. Zdawała sobie sprawę, że blondynka w tej chwili z pewnością sobie z niej żartuje, ale nie potrafiła skupić się na jej słowach. Boże, co będzie gdy tylko domyśli się, że z nikim nie przyszła… jak tylko on się dowie? Jak ona mogła jej to zrobić? Czy nie były przyjaciółkami już tak długo? Czy nie spały w jednym dormitorium? Czy nie dzieliły się sekretami, nie wiedziały o tym, kto się której podoba? Czy ona kiedykolwiek wyrządziła Emmelinie krzywdę? Zrobiła jej takie świństwo?

          Łzy napłynęły jej do oczu. Cały wcześniejszy entuzjazm zniknął tak szybko, jak się pojawił. Ruda ścisnęła mocniej jej rękę, żeby dodać jej otuchy, ale ona wiedziała, że już za późno… Przełknęła gorzko ślinę… Nie możesz się teraz rozpłakać, Dorcas… Nie możesz… Przecież ty nigdy nie płaczesz… Nie możesz dać jej tej satysfakcji… Musi stąd uciekać. Uciekać, zanim ta małpa ją zobaczy w takim stanie. Zanim ktokolwiek ją taką zobaczy…

-…dwie lewe nogi? Dorcas? Kochana, czy wiesz, co do ciebie powiedziałam? Dor? Słyszysz mnie?

-Przepraszam…- mruknęła pociągając nosem i uwalniając się z uścisku Lil. Przechodząc potrąciła zaskoczonego Syriusza Blacka.     

***

          -Jo, ale jak to mam zagadać Slughorna?- spytała kolejny raz Regina. Zapewne nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo potrafi być irytująca. –Wybacz, ale ja ani nie przepadam ani za nim, ani za eliksirami. Raczej nie znajdziemy wspólnych tematów.

-Możesz powiedzieć, że widziałaś jak ktoś pobił Wilkesa. To prefekt, chociaż nie za dobry, Slughorn z pewnością się nim zainteresuje- zaproponowała Jo. Regina zmarszczyła brwi.

-A pobijemy Wilkesa?- spytała tak cicho, jakby przerażał ją ten pomysł.

-Możemy- powiedziała zdawkowo Prewett.  -Ale to nie będzie konieczne. Eee… Spróbuj ściemniać, jak już się domyśli, że blefowałaś, że musiałaś się pomylić i doprowadź go do Snape’ a.

-A co jest ze Snape’ em?- Bulstrode przeraziła się nie na żarty. Jo zdawała się być kompletnie nieprzewidywalna, a skoro w swojej desperacji była gotowa okaleczyć jej kolegę, to musiało chodzić o coś ważnego. Nigdy nie lubiła się ze Snape’ em, ale raczej nie powinna pozostać na to obojętna, prawda?

-Nie bój się. Jest naszym sojusznikiem w tej chwili. Rzucę na niego kilka zaklęć, zrobimy trochę fałszywej krwi i voila. Pomfrey się skapnie, ale on nie jest na tyle inteligentny. Zresztą, tu nie chodzi o jakiś dłuższy okres- wystarczy mi kilka minut na zdobycie czegoś, co potrzebuję- wyjaśniła z grubsza. –Snape będzie ostatecznością. Być może nawet nie trzeba będzie przygotować przedstawienia.

          Ślizgonka kiwnęła głową.

-A… nie lepiej od razu powiedzieć, że chodzi o Snape’ a?

-Nie- odparła tamta nie ukrywając poirytowania. –On ma go gdzieś.

-Przecież jest dobry z eliksirów i w ogóle…

-Tak, ale on za nim nie przepada. Pewnie podejrzewa go o złe zamiary  i uważa, że obraca się w podejrzanym towarzystwie- rzuciła z uśmiechem. –Musi zapanować chaos, rozumiesz? Kompletny zgiełk. Normalnie pójdzie z tobą i zabierze ze sobą cały pakiet podejrzeń. Skupi się i wykryje, że blefujemy. A za taki numer możemy nawet wylecieć ze szkoły… szczególnie jak połączy fakty i zorientuje się, że coś mu ukradłam. Z Wilkesem będzie zbyt spanikowany, słyszałam nawet, że są spokrewnieni, więc...

-Ale… Przecież w końcu i tak doprowadzę go do Severusa…

-NO TAK. Ale będziesz z nim latać dookoła. Robić z tego kompletną paranoję. PARANOJĘ, Regina. Gdybyś panikowała przy Snape’ ie, byłoby to zanadto podejrzane. A tak, będziesz latać po całym Hogwarcie z rykiem- przystanęła na chwilę spoglądając w szare oczy towarzyszki. Ile emocji się w nich odbijało… Nie trzeba być dobrym w legilimencji, żeby wyczuć, ile sprzecznych uczuć nią teraz targało. Bała się. To było poniekąd bardzo żałosne- nie przepadała za tchórzami, którzy zaczęli od pewnego czasu cały czas ją otaczać. W Durmstangu nie było tchórzy. Specjalna sytuacja wymaga specjalnych środków.  –Posłuchaj…- mruknęła łagodnie siląc się na uśmiech i ruszyła dalej, wzdłuż korytarza. –To, co próbuję zdobyć jest bardzo ważne. A nie mogę zaufać większości osób. Wolę, żeby cały podstęp obejmował tylko naszą trójkę, uwierz mi, Snape na to pójdzie, już moja w tym głowa.

-Ufasz mu?- zdziwiła się jej towarzyszka.

-Jasne, że nie. Ale powiedziałam mu już kilka rzeczy i… chyba mogę zaryzykować bardziej. Znajdę na niego jakiegoś haka, już mam nawet kilka pomysłów…- przystanęła, bo stanęły tuż pod drzwiami gabinetu Slughorna, gdzie umówiła się ze „swoim partnerem”. Spojrzała ostatni raz na Reginę. Chyba ją przekonała. A nawet jeśli, potem zawsze może zmodyfikować jej pamięć, tak jak zrobiła z Lily. Lepiej żeby nikt nie wiedział, czego poszukiwała.

-Gotowa?- Bulstrode kiwnęła głową. –Jeszcze tylko znajdę Snape’ a i…

I rozpoczynamy przedstawienie.

***

          -Dor?- spytała niepewnie Lily. Stała pod kabiną w łazience w lochach, która od dawna została zdominowana przez Ślizgonów. Nie była tym faktem zachwycona. Tak bardzo chciała, żeby ten wieczór wypalił… To byłoby okropne, gdyby Black po chamsku wszystko zepsuł… Boże, a miała już nadzieję, że jej przyjaciółka zamknęła już ten niefortunny rozdział z nim w roli głównej.

         Zaskoczyła ją bezpośredniość Emmeliny. Zawsze była z niej tak miła dziewczyna… Zakompleksiona, nieśmiała, na której zawsze można było polegać. Istne słoneczko. Kiedy jej się odmieniło? Jak schudła i zyskała popularność? Nie… Po pocałowaniu Remusa w piątej klasie? Nie… Chyba od pierwszej nocy szóstej klasy, kiedy przypadła jej świeca. Kiedy powiedziała, że się zakochała. Już wiedziała, że miała na myśli Syriusza, ale… czy ten chłopak naprawdę miał aż taką moc niszczenia wszystkiego? Najpierw Dorcas, z którą Ruda się utożsamiała, która niedawno była jej autorytetem- chłodna, zimna i niedostępna dla pewnego chłopaka, który o nią zabiegał. Dorcas odrzucała Blacka, a Lily Pottera. Tak było zawsze. Aż do feralnej wycieczki do Paryża… W sumie Dor zmieniła się od tamtej pory na gorsze- zamknęła się w sobie, zaczęła robić się przewrażliwiona, zazdrosna i lekko zarozumiała. Stała się wrakiem tryskającej optymizmem samej siebie. Co Syriusz miał jeszcze na sumieniu? Skłócił dwie przyjaciółki. Meadowes i Titanic. No dobrze, może nie zawsze pałały do siebie sympatią, może czasem ich wzajemna zgryźliwość sprawiała drugiej przykrość, ale tak było zawsze- one ze sobą rywalizowały. Tylko, że zawsze na koniec zwyciężała przyjaźń. Nie ważne jakie świństwo jedna zrobiła drugiej. Czyżby teraz wszystko zaczęło się skończyć? Runąć jak domek z kart? Cała ich paczka miała się rozwiązać? Przez chłopaka? Och nie, Lily z pewnością nie miała zamiaru nigdy się zakochiwać.

-Idź sobie- wychlipała Meadowes. Nie mieściło się jej w głowie, że płakała. Dorcas nigdy nie płakała. To był tak rzadki widok jak… jak widok poważnego Pottera albo Blacka z szopą na głowie.

-Serio chcesz żebym poszła?- spytała niby to łagodnie, ale z mieszanką ironii. Westchnęła ciężko. –Dorcas, proszę cię odpuść sobie go… Ile razy on cię jeszcze zrani? Mało chłopaków w Hogwarcie? Na pewno jest w nich lepszy materiał na chłopaka. W tym wszystkim żal mi Emmeliny, bo pewnie oberwie tak samo jak ty- ugryzła się w język. Nie powinna wspominać o Emmie… To teraz temat tabu.

-Lily, zostaw mnie w spokoju- rzuciła tamta łamiącym się głosem. –Ja… ja nie chcę tam wracać. Nie chcę na nich patrzeć.

-Mnie też chcę się rzygać, Dor, jeśli o to chodzi- zażartowała chcąc rozluźnić atmosferę. Spojrzała jeszcze raz na drzwi kabiny. Naprawdę powinna ją teraz zostawić? Czy ona by tak postąpiła? Pewnie nie. Szatynka była zbyt napastliwa. Istniały dwie możliwości- Meadowes naprawdę pragnie chwili samotności albo wstydzi się przyznać, ale nie daje sobie sama rady i potrzebuje jej, swojej najlepszej przyjaciółki, jak nigdy wcześniej. Przełknęła ślinę.

          Dorcas nie chciała, żeby ktokolwiek widział jak płacze. To było dla niej największe możliwe upokorzenie. Lepiej dać jej się uspokoić. Lily, choć pełna obaw, powoli opuściła łazienkę. Miała wielką ochotę wrócić teraz na przyjęcie i porządnie zwymyślać Blackowi…

***

          James nudził się jak mops. Phoebe nie dawała mu dojść do głosu, co pewnie wprawiłoby go w zirytowanie, ale był już i tak wystarczająco zirytowany. Wkurzył się, bo nie mógł uwierzyć, że dał się wkopać w tak idiotyczny pomysł jak przyjaźń z Evans. No bo, między Bogiem a prawdą, każdy wiedział, że oni nie nadają się na przyjaciół. Byli takim typem osób, które mogły się wzajemnie albo kochać, albo nienawidzić. On skłaniał się ku pierwszej opcji, ale Lily była odmiennego zdania.

          Chciał wytropić jej partnera i zrobić mu jakiś głupi kawał. Dać mu do zrozumienia, o co się prosi, zagadując do niej. Szkopuł w tym, że kompletnie zgubił ją wzrokiem. Pamiętał jak wparowała tu z Dorcas, ubrana w cudną, zieloną sukienkę i z cudnie spiętymi włosami… Przez chwilę nie mógł oderwać od niej oczu. Było zupełnie tak, jak gdy pierwszy raz ją zauważył. W sensie, poznał tę rudowłosą osóbkę już na Pokątnej, kiedy wpadli na siebie w Esach i Floresach, a ona nakrzyczała na niego, bo… Boże, nie zdawał sobie sprawy, o co poszło. O jakieś głupstwo… W sumie, każda ich kłótnia zawsze była o jakieś głupstwo  i chociaż wszyscy panicznie bali się gniewu pani prefekt, on uważał, że jest wtedy wyjątkowo urocza. A co pomyślał jedenastoletni James Potter? Chyba walnął wtedy jakiś infantylny komentarz… Coś w stylu „nie chcę, żeby złość zaszkodziła twojej piękności, śliczna”. Pomyśleć, że był taki wyszczekany od dziecka. W każdym bądź razie, do Balu Bożonarodzeniowego w czwartej klasie widział w niej jedynie kujonicę, sztywną nudziarę, która co chwila psuła mu świetne kawały. Ładną, ale zbyt nudną, jak na niego. A wtedy… Kiedy zobaczył jak schodziła z dokładnie tych samych schodów, co dzisiaj… Miała piękną sukienkę, cudną fryzurę i poruszała się z taką gracją… Tak jakby przejrzał na oczy. Zupełnie jakby ugodziła go nagle strzała Amora. Stwierdził, że wszystko, co wcześniej go w niej irytowało- sztywność, przewrażliwienie, gniew i lekkie tchórzostwo- było zwyczajną maską, a przed nim stoi dziewczyna ze świetnymi predyspozycjami na huncwotkę. Jej temperamencik też był niewątpliwym atutem- w końcu gwarantował, że raczej nie będzie się z nią nudził.   

           Taaa, pobożne życzenia. Powinien skupić się na rzeczywistości. Jak odciągnąć od siebie Stevenson? Black najwyraźniej również miał problemy- Titanic nie odskakiwała od niego na krok, a któryś z nich musiał skoczyć po duchy, w celu wykonania kawału. Może po prostu powie o tym Phoebe? Wygląda na tak zauroczoną, że pewnie będzie zachwycona pomysłem spędzania z nim czasu, nie ważne w jaki sposób. Wyobrażał już sobie te komentarze „jesteś taki sprytny…” albo „prawdziwy z ciebie huncwot” i te tandetne trzepotanie rzęsami… Ale to łączyłoby się ze zdradzeniem jednej z tajemnic Huncwotów, a na to nie mógł sobie pozwolić przy byle kim. Trzeba ją zgubić.

-Wiesz, Pheob? Chyba skoczę do toalety- I wstał, z rozpaczą odnotowując, że dziewczyna robi dokładnie to samo. No nie! Jeszcze niech się do niego przyklei. –Ale sam- rzucił cierpko, tonem nie znoszącym sprzeciwu. Oczy jej się zaszkliły. Boże, ona chyba nie ma zamiaru się teraz rozpłakać, nie? Spojrzał nań nieco łagodniej i krzywiąc się nieznacznie rzucił:

-Jeszcze wrócę, nie martw się.

           Pomachała mu na odchodne, a ten wywrócił oczami. Miał na drugim końcu języka odruch wymiotny- dziewczyna przez jakiś moment się do niego przyssała, chyba kiedy przechodziła jakaś jej koleżanka, bo obrzuciła ich zazdrosnym spojrzeniem. Po co on się na to godził? Mijając Syriusza „przypadkiem”  ochlapał sukienkę Emmeliny- zwyczajnie nie mógł znieść tego fałszywego uśmieszku na jej twarzy. Wpakowała go w to bagno, to teraz ma. Skręcił w stronę schodów. Na co dzień ich tu nie było, ale Slughorn najwyraźniej postanowił zadbać o każdy szczegół. Podszedł na górę, a gdy tylko opuścił sztywną imprezę puścił się biegiem przez korytarz, uprzednio wyciągając w kieszeni swojej szaty wyjściowej pelerynę-niewidkę. Ileż on jej zawdzięczał! Przynajmniej oszczędzi sobie nieprzychylnych spojrzeń tej wstrętnej kocicy- Pani Norris. Już dawno miał zamiar zapoznać ją z Łapą w animagicznej formie, ale nie mógł tego zrobić tak po prostu. Trzeba było ją wywabić z zamku, a potem niewątpliwie o nią zadbają. Już miał zacząć wchodzić po schodach na piętro, ale poczuł, że ktoś na niego wpada. Cholera! Pewnie Filch wyskoczył z bocznego zakrętu, z łazienek. Teraz wszystko się wyda. Uniósł głowę, przygotowując się na to, że zaraz obślizgłe palce woźnego ściągną jego magiczny płaszcz, gdy natrafił na przerażone, płochliwe, szmaragdowozielone oczy najpiękniejszej dziewczyny pod słońcem. Lily.

          Nie zastanawiając się, co robi, ściągnął z siebie pelerynę i wyszczerzył nań zęby. Ruda zamrugała kilkakrotnie. Mina jej zrzedła. Pewnie bidulka nie spodziewała się, że dzisiaj znajdą się w tak niekorzystnej dla niej sytuacji. No tak! James dopiero teraz zorientował się, że zdezorientowana Evans wciąż spoczywa w jego ramionach. Jego umysł ogarnęło dominujące uczucie satysfakcji.

-Puść mnie, Potter- wymamrotała bezsilnie, wciąż wpatrując się w pelerynę-niewidkę w jego rękach.

-Podczas, gdy ja cię w ogóle nie trzymam- odparł z huncwockim uśmiechem. Uwielbiał się z nią droczyć… Lily szarpnęła się, ale zacieśnił uścisk w ostatniej chwili. Miał zamiar trochę wycisnąć z ich „przyjaźni”…

-Teraz mnie trzymasz- zauważyła obrażonym tonem. –Wydaję mi się, że nie zachowujesz się po koleżeńsku.

-Czy w układzie było coś o trzymaniu w ramionach?- spytał z błyskiem w oku. –Mówiłaś o całowaniu, otaczaniu ramieniem i przytulaniu w nie-zupełnie-przyjacielski sposób. Ani słowa o…

-Tak- warknęła Evans. –To nie możesz mnie trzymać w ramionach, okej? Widziałeś, żeby jacyś zwykli znajomi się tak zachowywali?

-Tak i nie- przyznał. –Teoretycznie rzecz biorąc wszystkie pary są w pewien sposób znajomymi, nie sądzisz?

          Lil aż zatrzęsła się ze złości.

-NIE! Albo jest się parą, albo znajomymi!

-…albo jest się PARĄ znajomych.

-Myślałam, że wydoroślałeś!- oburzyła się. –Że naprawdę zaczynasz się zmieniać, po tym jak zaproponowałeś mi przyjaźń, a ty… ty… jesteś jeszcze gorszy! I w dodatku… masz pelerynę-niewidkę? Przecież to… to na pewno narusza regulamin szkoły!

-Skonfiskujesz mi ją?- spytał, szczerze wątpiąc, że Evans posunęłaby się do tego. Owszem, nienawidziła naginania zasad i byłaby z siebie dumna, gdyby odebrała coś samemu Jamesowi Potterowi, ale nie była aż taka wredna… A nawet jeśli, nasłałby na nią Remusa, z którym utrzymywała przyjazne kontakty, a on namówiłby ją do zmiany zdania.

-Być może. A, co? Zabronisz mi?

-Nie!- zaprzeczył natychmiast. –Gdzie bym tam śmiał… Uważam po prostu, że byłoby to wybitnie nieprzyjacielskie zagranie, nie sądzisz?

-To ty zacząłeś być nieprzyjacielski- zarzuciła mu krzyżując ręce na piersi. –Prosiłam, żebyś mnie puścił, ale ty pozostajesz głuchy na moje póki co GRZECZNE prośby.  

          Puścił ją z tym niechętnie. Postanowił rozegrać to inaczej.

-Widziałem Strugisa Podmore’ a w parze z moją siostrą- odparł z łobuzerskim uśmiechem.

-No i?

-Oprócz niego nie przychodzi mi do głowy nikt, kogo zaproszenie na imprezę być przyjęła. To w końcu prefekt, nie?- spytał z goryczą. Lil zmarszczyła brwi.

-Sugerujesz, że jestem zarozumiała, bo nie przyjęłam twojego zaproszenia, którego, tak między nami, nie dostałam?

-A chciałabyś? Pytam po przyjacielsku- dodał szybko.

-Jasne. Nic tylko marzę, żebyś mnie gdzieś zaprosił- rzuciła sarkastycznie. –W ogóle, wiesz co? To moje największe hobby- rozmyślanie całymi godzinami, czy największy palant, jaki Hogwart widział,  zaprosi mnie na przyjęcie czy nie i jak ja będę mogła później żyć, jeśli tego nie uczyni- Wręcz kipiała gniewem. Chyba jeszcze nigdy nie udało mu się tak szybko ją rozzłościć…

-Wiesz, Lily. W porządku- zawahał się. Czuł, że balansuje na krawędzi wytrzymałości dziewczyny. Nie powinien ryzykować jej gniewem, ale musiał zacząć otwierać jej oczy. -Byłem po prostu ciekawy, z kim idziesz, to wszystko. Widzę jednak, że wolisz się na mnie wyżywać. Rób to dalej. Dobrze wiesz, o czym mówię. Nie pasuje do twojego schematu idealnego chłopaka, i tyle.

          Usta Rudej ukształtowały się w wyraźną literę: O z oburzenia. Jak on śmiał powiedzieć o niej takie rzeczy! Przecież nie ma ona jakiś schematów, według których wybiera znajomych… Przecież każdy mówi, że jest tolerancyjna- jak on śmie mówić jej takie rzeczy!

          Wbrew początkowemu oburzeniu, jej głowa zaczęła analizować fakty, które mogły naprowadzić Pottera na tak bzdurny wniosek. W porządku, może miał trochę racji- kiedy była mała wyobrażała sobie jak będzie wyglądać jej przyszłe życie- będzie słynną pianistką, albo zawodową baletnicą… Szybko jednak zarzuciła te marzenia- z wiekiem doszła do wniosku, że potrzebuje prawdziwego zawodu i wykształcenia- chciała uczyć angielskiego w szkole, do czego zainspirowała ją jej nauczycielka w podstawówce. A jak miało wyglądać jej życie uczuciowe? W jej przypadku powiedzenie, że córka szuka męża podobnego do ojca było bzdurą- szukała kogoś zupełnie odmiennego od beztroskiego Ethana Evansa o pogodnym usposobieniu, który był zbyt pochłonięty realizowaniem swojej pasji, czyli muzyce. Mimo porządnej pracy wciąż pisywał piosenki i najchętniej rzuciłby wszystko ruszając w trasę. Wiedziała, że takie było zawsze jego marzenie. I choć zdawała sobie sprawę, że ojciec ją kocha, widziała w jego oczach jakiś smutek, który, jak podejrzewała, wiązał się ze zbyt szybkim założeniem rodziny. Nie wyszalał się za młodu i wręcz męczyła go codzienna rutyna. A Potter… był do niego tak przerażająco podobny. Wiedziała, że to idiotyczne postrzegać każdego jej kandydata na chłopaka jako materiał na przyszłego męża, ale jakaś część umysłu robiła to mimowolnie. Chciała znaleźć spokojnego i odpowiedzialnego facetta, który potrafiłby poskromić jej gniew i przy którym nigdy nie musiałaby się denerwować. Może i byłoby z nim nudno, i nie byłaby do końca szczęśliwa, ale to najlepsze rozwiązanie. Czy to były schematy? Czy faktycznie jakieś wyobrażenia, które zapisała w głowie jako mała dziewczynka sprawiały, że odpychała Pottera? Ależ oczywiście, że nie. Denerwowała ją jego pycha… i pewność siebie… i arogancja… jakby sam fakt bycia Jamesem Potterem robił z niego niewiadomo kogo.

Nabrała głęboko powietrza.

-Sądzisz, że nie zadaje się z tobą przez jakiś schemat? Mylisz się- odparła z dziwną determinacją w głosie. –Dawaj. Powiedz jaki kawał szykujecie z Blackiem.  

***

          Kiedy Regina wyprowadziła Slughorna z jego gabinetu, Jo dobrała się do drzwi, które łączyły go z klasą do eliksirów. Tam musiała być… Pociągnęła za klamkę. Zamknięte, no pięknie! Jo aż syknęła ze złości.

          Zastanowiła się, czy oby nie powinna jakoś uprzedzić jej sojuszników o komplikacjach… Różdzkę zostawiła w dormitorium- Boże, jak mogła być aż tak głupia! Uderzyła głową o drewnianą framugę drzwi chcąc przypomnieć sobie coś, co mogłoby jej pomóc w teraźniejszej sytuacji. Zaklęcie niewerbalne… Nie, to nic nie da. Slughorn był doświadczonym czarodziejem, pewnie zwykła Alohomora by nie pomogła, a co dopiero jej słabsza, nieudolna wersja. Może włamie się tam po mugolsku? Jak oni to robili? Wyciągali wsuwkę… Wsuwka. Ma we włosach multum wsuwek Reginy… Parsknęła śmiechem z własnego farta. Rozejrzała się, według swojego zwyczaju, we wszystkie strony, poczym zaczęła wygrzebywać sobie jakąś spinkę z włosów. Kogo tam obchodzi jej fryzura…

          Zamek puścił. Wielu czarodziei zabezpieczało swoje rzeczy jedynie przed czarami nie będąc na tyle kreatywnym i nie biorąc pod uwagę jeszcze inne sposoby… W sumie jej pewnie i tak nie przyszłoby to do głowy. Szkoda tylko, że Slughorn dowie się, że ktoś u niego był. Bezszelestnie weszła do środka szukając wzrokiem tomiska, które widziała w swojej wizji. Była pewna, że je rozpozna. Tymczasem czas mijał nieubłagalnie, a ona nic nie miała.

          Po drugiej stronie- usłyszała w swojej głowie. Zamarła. Po raz pierwszy doświadczyła na własnej skórze telekinezy. Sama wielokrotnie jej używała, ale nie zdawała sobie sprawy, że to aż tak przerażające. Odczekała chwilę i unormowała swój oddech, potem zdecydowała się obrócić.

          Z regału naprzeciwko wśród tysięcy różnych pozycji wyłapała tą, która ją interesowała. Ile ma czasu? Czy powinna ją zabierać? Co jeśli ktoś ją zauważy? Przełknęła głośno ślinę łudząc się, że głos w jej głowie jeszcze powróci. Nic takiego nie nastąpiło.

         Chwiejnym krokiem ruszyła do drugiego końca pokoju, wciąż rozglądając się po kątach, czy nikt jej nie obserwuje. Wyciągnęła rękę po książkę i otworzyła ją na pierwszej, lepszej stronie. Zamarła.

          Po pomieszczeniu echem rozniósł się odgłos upadającego tomiska, które otworzyło się na kolejnej, przypadkowej stronie, która wyglądała tak samo, jak ta, którą Jo przeczytała, i jak wszystkie pozostałe strony. Na pożółkłej kartce widniały niedbale napisane dwa słowa:

ZABIJĘ CIĘ.

***

         James i Lily wrócili do towarzystwa z łobuzerskimi uśmiechami. Ten pierwszy nie zdawał sobie sprawy, że ukochana dziewczyna potrafi być tak nieprzewidywalna- kompletnie przejęła pałeczkę i sama zaczęła przekonywać duchy w imprezowym nastroju na odwiedzenie gabinetu Ślimaka. I w dodatku zrobiła to wiedząc, że z pewnością dostanie następny szlaban i towarzystwo rozczochranego chłopaka będzie znów ją prześladować.

          Gryfonka sama nie wiedziała, dlaczego tak bardzo chce udowodnić, że James się myli, a ona wcale nie ma wszystkiego z góry ustalonego i nie dokonuje na każdym selekcji, czy pasuje do jej wyobrażeń, czy nie. Być może dała się sprowokować, ale naprawdę przez chwilę spodobał jej się huncwocki styl bycia- mogła całkowicie wyluzować. I tak od początku tej imprezy wszystko szło nie tak. A gorzej chyba już nie będzie?

          Nagle wielka, świetlna kula nauczyciela eliksirów zerwała się z sufitu i niczym balon, z którego ktoś spuścił hel, zaczęła krążyć po całym pomieszczeniu, raz gasnąć, raz znowu oślepiając wszystkim blaskiem. W końcu, gdy już wylądowała na podłodze pękła z ogromnym hałasem. Zapanowały egipskie ciemności.

          Wtedy znikąd zmaterializował się Syriusz. Ruda aż podskoczyła słysząc jego głęboki głos w jej uchu.

-Proszę, proszę… Pokazujesz się z Rogaczem przy ludziach?

           Spiorunowała go mało łaskawym spojrzeniem, na co, podobnie jak jego przyjaciel w okularach, uśmiechnął się kokieteryjnie. Zawsze będą mieć takie same zagrywki… Pewnie ćwiczą te uśmieszki codziennie, pomyślała złośliwie.

          Następne wydarzenia kompletnie oderwały jej myśli od Blacka-do lochów wpadły duchy niosąc ze sobą swoje obrzydzające jedzenie i przypominającą drapanie paznokciem o tablicę muzykę. Zapanował kompletny zgiełk. Połowa uczniów miała ochotę jak najszybciej opuścić przyjęcie, ale zrozpaczony nauczyciel zagrodził przejście mówiąc, że natychmiast ich przepędzi. Na jego nieszczęście, wśród duchów prym wiódł Irytek i jego koledzy, jeden z nich złapał za wielki nos profesora, a drugi zaczął unosić w górę, tam gdzie niedawno zwisała kula świetlna, z głośnym chichotem. Pozostałe poobrzucały swoim śmierdzącym jedzeniem uczniów, na co tamci nie pozostali im dłużej, co z tego, że każdy ich kontratak w przezroczystego ducha kończył się fiaskiem? Porządnie się zawzięli, z czego wybuchła niezła wojna na jedzenie.  Całość ze schodów wyglądała tak komicznie, że Lily nie mogła powstrzymać się od chichotu. James puścił do niej oczko.

-To chyba pierwszy raz, jak śmiejesz się z naszego kawału, Evans!- zawołał Black starając się przekrzyczeć muzykę poltergeistów, od której bolała głowa.

-Teoretycznie bardzo pomogła go zaplanować- przyznał Potter. Lily w „nagrodę” za tę uwagę obrzuciła go garścią tarzającej się wokół zgnilizny, którą przytargnęły ze sobą duchy. Łapa zaśmiał się i dołączył do ataku na okularnika. Evans nigdy nie pomyślałaby, że można tak dobrze bawić się z dwójką tych gumochłonów. Humor poprawił jej się jeszcze bardziej, gdy Rogacz krzyknął do piszczącej Phoebe Stevenson:

-HEJ! Zatańczysz?

           Odpowiedział mu kolejny przypominający drapanie tablicy ryk.  

***

           -Wasz kawał był świetny- przyznała roześmiana Emmelina, gdy Slughorn kazał wynosić się wszystkim Huncwotom z przyjęcia, co skutkowało kolejnej dawce ich bezczelnych uwag na temat bezpodstawnych oskarżeń.

          Spędziła właśnie najpiękniejszy wieczór swojego życia- nie dość, że udało jej się rozzłościć Dorcas, to jeszcze spędziła kilka godzin tańcząc i śmiejąc się z najprzystojniejszym chłopakiem w Hogwarcie. Wręcz wróciła jej chęć życia! Miała ochotę obcałować wszystkich, których minęła.

-Twoje towarzystwo też było świetne- odparł z filuternym uśmiechem Łapa. Titanicównę oblał szkarłatny rumieniec. Miała wrażenie, że zaraz ktoś ją uszczypnie, a cały ten wieczór okaże się pięknym snem. Tylko pięknym snem… Tylko gdyby nie te gryzące wyrzuty sumienia… Jakby robiła cos złego. Zatrzymała się nagle i wbiła wzrok w chłopaka:

-Dlaczego mnie zaprosiłeś?- spytała głupio. Black aż zmarszczył czoło. –Chodzi mi o to… że uganiasz się cały czas za Meadowes i ja… czy byłam tylko beznadziejną zapchadziurą?

          Mimo wszystko blondynka nie mogła pozwolić sobie, żeby któryś chłopak ją w ten sposób wykorzystywał. Nawet Syriusz. Spędziła z nim cudowne chwile, ale jeśli to wszystko było nieszczere… nawet nie chciało jej się myśleć w ten sposób.

-Nie byłaś zapchajdziurą.

         Poczuła jak robi jej się sucho w gardle. Miała ochotę go o coś zapytać… O coś, co mogło przekreślić całą ich dzisiejszą nić porozumienia, ale musiała… musiała wiedzieć na czym stoi. Wzięła głęboki oddech.

-To znaczy, że… że będziemy razem?

***

BIG EDIT. 06.01: Boże... Czytam dzisiaj rano moje wczorajsze wypociny i chcę mi się płakać. Serio. Trochę mi wczoraj odbiło z pisaniem rozdziału- praktycznie nie opuszczałam laptopa, olałam klasówkę z historii i skrobałam, skrobałam i jeszcze raz skrobałam. Dlaczego? Pewnie bym tego NIGDY nie opublikowała, gdybym się tak nie spięła. Musicie wybaczyć, że jest taki niszowy-brak weny daje mi ostatnio w kość. W każdym bądź razie poprawiłam rażące błędy stylistyczne, których się dopuściłam, bo spałam na klawiaturze. Mam nadzieję, że jest teraz lepiej. 

Wasze notki? Nadrobię. Serio. Dzisiaj skomentuje te najnowsze rozdziały, a te dalsze... hmmm... mam szybko ferie w tym roku, dwudziestego wyjeżdżam w góry, ale w wolnych chwilach ogarnę wszystko na komórce. Po 27 wszędzie będą wyczerpujące komentarze- OBIECUJĘ. Tym razem naprawdę- zauważyłam, że jak chodzi o obietnice, co do notki, to jest krucho- miała być przed nowym rokiem, a było pięć dni poślizgu, a jeśli chodzi o komentarze, to jako tako je ogarniam.