27.2. Huncwockie Gody

„Żyli w dwóch odmiennych światach, ale podczas gdy on chwytał się rozpaczliwie wszystkich możliwych sposobów, aby zmniejszyć dzielący ich dystans, ona nie zrobiła niczego, co nie prowadziłoby w kierunku wprost przeciwnym. Upłynęło wiele czasu, zanim odważył się pomyśleć, iż owa obojętność nie była niczym innym jak pancerzem przed strachem.”

- Gabriel García Márquez, Miłość w czasach zarazy

9.

Piątek.

Już po raz czwarty, bo od wtorku i co za tym idzie od znacznego ocieplenia się relacji Remusa i Bree, ci dwoje zawsze towarzyszyli sobie podczas śniadań i zgadzali się co do tego, że cudownie byłoby, gdyby ten zwyczaj stał się ich tradycją do końca Hogwartu. Obydwoje jadali z rana to samo – słodziutkie croissanty z marmoladą maczane w pachnącej gorącej czekoladzie; a jeśli podobne nawyki u Bree można usprawiedliwić francuskim pochodzeniem, to Remus po prostu przepadał za słodyczami i z wielką przyjemnością zapomniał o brytyjskich smażonych jajkach i gorzkim dżemie ze skórek pomarańczy.

Pałaszując takie przysmaki i popijając to tak wyborną czekoladą, nie sposób chyba rozprawiać o rzeczach nieprzyjemnych czy przykrych, dlatego wszelkie poranne pogawędki zawsze uderzały w miłe, ciepłe i sentymentalne tony i sprawiały, że poranek stawał się najmilszym punktem ich indywidualnych dni. Często wspominali dawne czasy, wspólne dziecięce zabawy i przygody, jakie ich spotkały. Bree wypytywała uprzejmie o to, jak zmieniło się po tylu latach Glasgow i Szkocja w ogóle, bowiem – jak utrzymywała – zawsze marzyła o przeprowadzce w tak mistyczne, naturalne i urokliwe regiony, stanowiące zupełne przeciwieństwo zatłoczonego i anonimowego Paryża. Zachwycała się nad drewnianym domkiem Lupinów i pomimo tego, że nie miała pojęcia co oznaczało życie pełne wyrzeczeń, narzekała na swój codzienny luksus i zbytek, na brak odpowiedniej atmosfery w ogromnej rezydencji Rowle’ów i w to, że czuła się we własnym domu jak w wiecznej gościnie u ciotki. Remusa z kolei niezwykle interesowało to, jak malowały się jej losy po przeniesieniu do Francji. To zabawne i odrobinę niepokojące, ale teraz, kiedy spędzał z Bree coraz więcej czasu, zaczynał przypominać sobie ich wspólne dzieciństwo, zupełnie jakby jej obecność stopniowo zapisywała pustą tablicę jego pamięci. Wielokrotnie przepraszał za swoją niedbałość i niewybaczalne zapominalstwo – teraz bowiem nie mogło przejść mu przez głowę, że był w stanie wyrzucić – lub wyperswadować sobie – z myśli postać Bree i nie spekulować nad jej losem przez tyle lat.

W piątek, zaraz po dość obfitym śniadaniu, Remus i Bree postanowili odprowadzić się wzajemnie na zajęcia, aby w ten sposób przedłużyć ciekawą rozmowę i nacieszyć się jeszcze swoją obecnością. Decyzja ta wkrótce miała okazać się niezwykle fortunna.

— Myśl o mnie na trzeciej godzinie – poprosiła go Bree i ze śmiechem wytarła odrobinę marmolady z jego policzka. – Slughorn oddaje wypracowania, a moja guwernantka nie uczyła mnie nigdy eliksirów.

Remus zarzucił na ramię tornister, chwycił w serwetkę jeszcze jednego rogalika i dolał sobie gorącej czekolady. Z takim ekwipunkiem złapał Bree za rękę i oboje wypadli z Wielkiej Sali, oddalając się w kierunku Pokoju Wspólnego Gryfonów.

— Też miałem mieć kiedyś guwernantkę – powiedział Remus, zanim zaczął się nad tym zastanowić. – Gdybym wiedział, że ominie mnie tyle lat eliksirów, to zgodziłbym się na to bez wahania.

Bree zadarła brew.

— Dlaczego miałbyś mieć guwernantkę? Tylko dzieciaki pozbawione przyjaciół nalegają na coś takiego.

Mrugnął porozumiewawczo, bo przecież nie mógł powiedzieć prawdy – że poprzedni dyrektor, profesor Dippet, nie chciał przyjąć wilkołaka do swojej szkoły, a Beauxbatons i Akademia Wenecka również mu grzecznie podziękowały.

— Niekoniecznie, Bree. Ty przecież masz przyjaciół i przez tyle lat…

— Moja matka stwierdziła wreszcie, że nie mam żadnych znajomych i że jestem aspołeczna, dlatego czas odesłać mnie do ludzi – sprostowała. – Tak to było. Dlatego się tu znalazłam. Nie musisz starać się tego dla mnie upiększać.

Remus wyglądał, jakby chciał się dalej spierać, ale jedno spojrzenie dziewczyny wystarczyło, by pojął, że jest to dla niej temat raczej drażliwy. Za żadne skarby nie chciał urazić Bree – udało mu się już zauważyć, jak wielka skrytość i oziębłość ją cechowały, i nie zamierzał sprawić, żeby przez jego niedelikatność dziewczyna ponownie zrobiła się cicha i beznamiętna. 

W lekko napiętej atmosferze zeszli do lochów, gdzie znajdywała się klasa od eliksirów. Skręcili w lewo i minęli dokładnie ten sam składzik na miotły, w którym zaledwie dwa dni temu Jo i Lily podsłuchiwały Mary, May i Jamesa, kroczących wówczas po tym samym korytarzu, co nieświadomi tego Bree i Remus. Zbliżyli się do kolejnego zakrętu, wychodzącego na gabinet profesora Slughorna i już mieli się pożegnać i umówić, gdzie spotkają się podczas lunchu, gdy zdarzyło się coś tak skrajnie niecodziennego i dziwnego, że musiało stanowić jakiś zew karmy czy chichot losu. Gdyby wydarzyło się to w jakimkolwiek innym dniu czy nawet w jakikolwiek inny piątek, bo przecież Remus odprowadzał Bree po raz pierwszy, i chociażby kilka chwil później, kiedy obydwoje siedzieliby już w klasach, byłoby o połowę mniej konsternujące i dziwne dla każdej ze stron. A oto, co się stało:

Tuż za gabinetem Slughorna znajdowała się klasa eliksirów i Bree już przekraczał jej próg, gdy nagle jej torba z książkami pękła od spodu, a wszystkie kałamarze, zwoje pergaminu, pióra, książki i liściki dotknięte bezlitosną siłą przyciągania, wysypały się z olbrzymim hukiem na zimną, kafelkową posadzkę. Remus schylił się, żeby pomóc koleżance i właśnie gdy obydwoje zbierali jej rzeczy z podłogi, rozległ się dzwonek, a drzwi gabinetu Slughorna otworzyły się na oścież. Oprócz Ślimaka – jak uczniowie zwykli nazywać poczciwego nauczyciela – z jego szmaragdowo-srebrnego pokoju wyszła osoba niepracująca w Hogawrcie, osoba, która chociaż mieszkała stosunkowo blisko magicnzje szkoły, w tej chwili powinna znajdować się o sto mil dalej, w ministerstwie. Był to rosły, siwiejący mężczyzna w okularach, z potężną muskulaturą i ostrymi rysami twarzy. Widząc naprzeciw siebie klęczących Remusa i Bree, cały zbladł. Dziewczyna zerknęła na swojego towarzysza – on też zbladł, a w dodatku cały zesztywniał i upuścił własną różdżkę, którą próbował usunąć atramentowy kleks.

— Tato!

Profesor Slughorn wysłał zdezorientowane spojrzenie w kierunku swojego gościa, a potem w kierunku podpierających się o podłogę Remusa i Bree. Chwilę zajęło mu rozpoznanie w dziewczynie swojej uczennicy na tej godzinie, a potem zrozumiał, dlaczego tak gorączkowo starała się uporządkować ten niezły bałagan.

— Spokojnie, Colette – rzekł beztroskim tonem, tak bardzo dla niego charakterystycznym. – Nie spiesz się i wejdź do klasy, kiedy wszystko uporządkujesz.

Zaraz potem przekroczył próg swojej sali, skinął głową w kierunku Llayala Lupina i zamknął drzwi. Remus i Bree momentalnie poderwali się z podłogi, a dziewczyna otrzepała w dodatku swoją czerwono-złotą spódnicę od mundurka. Llyal spojrzał na nich i uśmiechnął się łagodnie.

— Cześć, Remmy. Cześć…? – urwał i spojrzał podejrzliwie w kierunku Bree. Ona i Remus wymienili zaskoczone spojrzenia.

— Tato, to jest Bree…

— Jestem Colette – odparła tamta w tym samym czasie. Ponowna wymiana spojrzeń, tym razem bardziej rozbawionych. Llayl zmarszczył brwi. – Jestem Colette Angelo.

Pan Lupin aż podskoczył na dźwięk znajomego nazwiska. Kiedy po raz kolejny spojrzał na Bree, zdawał się być jakoś bardziej zdystansowany i poważny.

— Och! To… ty.

Dziewczyna uśmiechnęła się lekko, na próżno dopatrując się w tym przywitaniu chociażby krztyny sympatii. Remus najwyraźniej również zauważył to nieuzasadnione uprzedzenie w oczach ojca, dlatego niezbyt dyskretnie nadepnął mu na stopę. Llyal zdobył się na jeden, krótki, niezwykle sztuczny uśmiech.

— Colette! Co za… miła niespodzianka.

Bree grzecznie potaknęła i wlepiła wzrok w podłogę, zastanawiając się pewnie, czy powrócić do sprzątania swoich śmieci czy byłoby to raczej niegrzeczne. Remus jeszcze raz nadepnął ojcu na but.

— Jak ty urosłaś! – kontynuował Llyal, a jego uśmiech zrobił się odrobinę bardziej naturalny. – Ile masz teraz lat?

— Piętnaście- odpowiedziała. – Ale za dwa tygodnie kończę szesnaście.

— I przez następne dwa tygodnie ty i Remmy będziecie rówieśnikami – zauważył i pokręcił głową, jakby nie mógł w to uwierzyć. Bree wyszczerzyła zęby grzecznie.

— Mam wrażenie, że jest ode mnie dużo starszy.

Llyal pokiwał głową i umilkł, nie mając chyba już żadnych pomysłów na kontynuację rozmowy z córką swojego przyjaciela. Bree przeprosiła go uśmiechem i schyliła się po dwa najbliżej leżące podręczniki. Remus przez chwilę przyglądał się jej nerwowemu krzątaniu, ale zaraz potem odwrócił głowę w kierunku ojca i zapytał o to, co nurtowało go od samego początku:

— Dlaczego przyjechałeś?

Bree na chwilę przerwała wciskanie pergaminu do swojej torby, co nie uszło uwadze milczącego Llyala. Dziewczyna taktownie wróciła do sprzątania, chociaż wyglądała jakby w dalszym ciągu nasłuchiwała.

— Miałem sprawy do załatwienia z dyrektorem – odparł lakonicznie pan Lupin. Nie odrywał spojrzenia od panienki Angelo, podobnie zresztą jak jego syn. – To nic takiego… zabrałem się po prostu z Potterami. Seth był tak miły, że przed pracą zaszedł po mnie… ale to w sumie nieważne… co, pewnie bałeś się, że wezwali mnie tu, żeby opowiedzieć o twoich wagarach, co?

Bree roześmiała się niezręcznie. Szybko zorientowała się, że popełniła błąd, bo pomiędzy ojcem i synem ponownie zapanowała wymowna cisza. Sięgnęła jeszcze po ostatni kałamarz i zasunęła zamek od torby.

— Jakie sprawy do dyrektora? – naciskał Remus. Bree wstała na nogi tuż obok niego. Todd milczał, oczami starając się wskazać na dziewczynę. Jego syn zdawał się nie rozumieć, o co mu chodzi, ale do Colette dotarło to aż nazbyt dobrze. Zarzuciła torbę na ramię, skinęła głową na pożegnanie i mruknęła:

— To ja… zostawię panów samych.

Krótkie, strapione spojrzenie posłużyło tym razem jej i Remusowi jako pożegnanie. Wysławszy je, szarpnęła za klamkę drzwi do klasy eliksirów i po cichutku wślizgnęła się do środka. Pan Lupin odetchnął głęboko, najwyraźniej odczuwając ulgę z powodu odejścia tej dziewczyny. Przeczesał włosy palcami i dopiero teraz rozluźnił się na tyle, że ponownie przypominał chronicznie zmęczonego, ale zwykle pogodnego ojca Remusa.

To nie zwiodło chłopaka. Skrzyżował ręce na piersi, wymownie wskazał głową na zamknięte drzwi, za którymi zniknęła Bree i wyszeptał:

— O co chodzi tato?

— Co łączy cię z tą dziewczyną? – odszepnął Llyal natychmiast. W odpowiedzi otrzymał jedynie jeszcze bardziej zdezorientowane spojrzenie. Westchnął ciężko i zgodnie z wrodzoną grzecznością, w pierwszej kolejności odpowiedział na postawione przez syna pytanie:

— Dyrektor chciał porozmawiać ze mną o sprawie tego chłopaka, Severusa.

Twarz Remusa zmieniła się momentalnie. Z zaciekawionej i zmartwionej, nagle nabrała szarego, melancholijnego i skruszonego wyrazu.

— Tato, ja…

Machnął ręką, jakby chciał odgonić natrętną muchę.

— Daj spokój, to nieistotne. Masz szczęście, że to przydarzyło się jakiemuś chłopakowi bez grosza przy duszy, a nie na przykład panience Angelo – jeśli znam Rowle’ów wystarczająco dobrze, to możesz mi wierzyć, że zażądaliby odszkodowania równowartego całej naszej wioski. Co ta dziewczyna w ogóle tu ro…

Urwał w połowie i pokręcił głową. Brwi Remusa wędrowały coraz wyżej w górę. Llayl zamyślił się przez chwilę, po czym rzekł, tonem nienaturalnie swobodnym:

— Co teraz masz?

Remusowi chwilę zajęło zrozumienie, o co chodzi ojcu – a kiedy tylko przypomniał sobie o lekcjach, natychmiast pojął, że jest straszliwie spóźniony, bo dzwonek rozległ się dobre pięć minut temu. To na pewno nie ujdzie mu na sucho i na pewno nie zostanie niezauważone – Remus spóźniał się bardzo rzadko, a jeśli już, to jedynie w eskorcie swoich najlepszych przyjaciół po zrobieniu komuś jakiegoś wybornego kawału.

— Transmutację – powiedział ostrożnie. Llyal kiwnął głową, jakby na potwierdzenie, że wie, co to za przedmiot.

— Czy mogę cię z niej zwolnić?

Remus zrobił się jeszcze bardziej nieufny.

— Pewnie tak. Dlaczego?

— Bo chciałbym szczerze z tobą porozmawiać, a obawiam się, że mamy mało czasu i że ta rozmowa musi odbyć się w cztery oczy.

10.

James Artur – Impossible

Piątek.

Kiedy tylko Lily i Dorian rozstali się w dość napiętej atmosferze, a dziewczyna niemalże słaniała się, wstrząśnięta zapoznaniem się z treścią tak wielu tajemnic;  zaczęła raz jeszcze spekulować, ile razy w ciągu całego dnia zmieniła zdanie, co do odbycia szczerej rozmowy z byłym chłopakiem i tym samym spełnienia swojego udziału w cyrografie.

Z samego rana, zanim James wleciał na miotle przez jej okno, była zdecydowana. Cyrograf został podpisany, żal do chłopaka zatrzymany w sercu, nauki Jessiki zapamiętane. Potem James zaczął mieszać, otworzył jej oczy i uświadomił, jak bardzo została zmanipulowana. Uświadomiła sobie, że zgubiła gdzieś tak cenny dla niej zdrowy rozsądek, że pozwoliła swoim przywarom i słabościom, takim jak wrodzone wścibstwo i niecierpliwość, nad sobą zapanować. Wstydziła się podjętej decyzji i ubolewała, że do tego stopnia nie potrafi zwierzyć się Jamesowi ze swoich uczuć, iż musi cofać się do postępków tak niegodnych, żałosnych i egoistycznych.

Po rachunku sumienia, szczeremu ubolewaniu i mocnym postanowieniu poprawy, przyszedł czas na zadośćuczynienie i zdobycie się na szczerość. Starała się zatem naprawić sprawy jak najszybciej i jak najmocniej, wyraziła nawet gotowość przyznania się do swoich grzechów i zaniedbań – ale najpierw przeszkodziła jej Belle Potter, a potem sama Jessica, uzmysławiając słusznie, że cyrograf to jednak coś więcej niż symbol upadku jej obyczajów. Utargowała z nią po raz wtórny całkiem dobry układ i nie musiała już uwodzić Doriana, ale jedynie zaspokoić swoją ciekawskość i potem ubłagać Jamesa o ten pocałunek. Po raz kolejny, nieco już uspokojona i dumna z tego, że nie dała się tak łatwo omamić i do samego końca dzielnie walczyła o resztki swojego honoru, nawet jeśli znacząco nadszarpnęła go, podpisując tak obraźliwą dlań umowę. Zrezygnowana i smutna, ale gotowa by spełnić swoją powinność, skoro nie było innej opcji, już zmierzała w kierunku Doriana, Jessica bowiem napisała do niej notkę na rozszerzonych zaklęciach, że sprawa jest już załatwiona.  Złapał ją jednak Syriusz i wlał trochę oleju do głowy, za co była mu bardzo wdzięczna.

Zaraz po rozmowie z Blackiem, Lily ułożyła nowy plan obejścia cyrografu, tak, żeby nie dosięgnęły jej przykre konsekwencje i żeby umniejszyć Jamesowi bólu. Po pierwsze, musiała zebrać się na szczerość i do wszystkiego przyznać, zanim zrobi to za nią ktoś inny. Po drugie, należało jakoś wybłagać (a raczej: wytargować, bo wątpiła, że James tak po prostu spełni jej życzenie) ten pocałunek dla Jessiki, bo w końcu właśnie o niego toczyła się stawka, i on był ceną za pomoc: metamorfoza za pocałunek, a nie rozmowa z Dorianem za pocałunek. Jeśli Jessice naprawdę tak zależało na poznaniu sekretów Mary, to z pewnością już udało jej się wyciągnąć co nieco od „tak zaprzyjaźnionego” Doriana. Lily dotrzyma obietnicy, namawiając Jamesa do pocałunku (bo: po raz kolejny, ona zobowiązała się jedynie do perswazji, tak jak Jessica jedynie do przemienia jej wizerunku), a co zdecyduje James i czy Jessice to wystarczy, to już nie jej sprawa.

I właśnie wtedy, po tym, jak Lily wszystko tak rozsądnie obmyśliła, zaplanowała i przeanalizowała, musiało wydarzyć się coś tak nieoczkiwanego, coś, co zmieniło diametralnie spojrzenie na całą tę sprawę i wytrąciło z rąk każdą rzecz, w którą dotąd wierzyła.

To przełomowe zdarzenie miało miejsce w scenerii dość niewinnej – pod portretem Grubej Damy. Evansówna wracała do sypialni po dodatkowych zajęciach z muzyki z zamiarem zmycia z siebie niebotycznej grubości makijażu oraz odświeżenia się przed rozmową z Jamesem. Przed drzwiami do Pokoju Wspólnego Gryfonów czekała na nią niespodzianka… o ile można nazwać tak osobę Caitlin Chamberlain.

— Czy ty próbujesz kręcić z moim bratem? – wybuchnęła. Jej głos brzmiał cienko, jakby smarkata Puchonka walczyła z wybuchem płaczu.

Lily wysłała jej spojrzenie trochę bardziej niż zdezorientowane.

— Myślisz, ze o tym nie słyszałam? Ponoć Jessie Beinz dawała ci rady, jak go… — zrobiłą minę, jakby miała zwymiotować – chyba tego nie wymówię!... no dobra – jak go uwieść! Czy ty jesteś nienormalna? Co z Jamesem? Czy nie jesteście razem? Przecież Dorian jest obrzydliwy!

Evansówna uśmiechnęła się sztucznie, ale nie czuła się zobligowana, żeby zaprzeczać – co napełniło ją swego rodzaju satysfakcją. Naprawdę cieszyła się, że zauroczenie Dorianem miała już za sobą!

— Jessica nie kłamie, ale to nie…

— Nie możesz! – wypluła Caitlin, niemal płacząc. – Kto normalny wybrałby go zamiast Jamesa? To jak wybierać pomiędzy księciem Monako a… a Dorianem. A poza tym, Mary McDonald już go zaklepała. Ja bym nie wchodziła jej w drogę.

Lily wstrzymała oddech. Mary McDonald już go zaklepała… Mary McDonald…

Co to miało znaczyć, do jasnej cholery?

— Kto ci nagadał takich głupot? – wyrzuciła z siebie, cofając się o dwa kroki, jakby z obawy przed uderzeniem kolejnego pocisku ze strony Caitlin.

— Sama Mary tak powiedziała – odparła bez zastanowienia. – No wiesz, wtedy, kiedy oddawałam jej zdjęcia twoje i Jamesa w cie…

Kiedy oddawałam jej zdjęcia twoje i Jamesa w cie…

W cieplarni?

No jasne! Po tym jak Black zamknął ich w cieplarni, kogo zostawił, by ich pilnowała? I komu dał jedyną (wtedy…) odbitkę swojego zdjęcia „dla potomnych”?

Caitlin. Caitlin przekazała Mary to zdjęcie.

A to znaczyło, że…

— Czekaj… to ona porozwieszała te zdjęcia? – wydukała zmieszana Lily. – Ona je od ciebie dostała?

Caitlin prze chwilę straciła rezon, przypominając sobie chyba, że właśnie zdradziła bardzo dużą (i jakże zmieniającą wszystko!) tajemnicę. Zarumieniła się wściekle i zaklęła soczyście pod nosem.

— No tak... – przyznała, dłubiąc w swoich paznokciach. – Och, Lily, proszę, nie mów jej, że ci powiedziałam… musiałam! – wyrzuciła z czystą, nieprzesadzoną desperacją. – Tu chodziło o Jamesa, o was, przecież nie mogłam siedzieć cicho, podczas gdy…

— Dobrze zrobiłaś – przerwała jej. – Bardzo dobrze,

Kilkanaście minut później Lily pukała do dormitorium siódmorocznych chłopców, czy raczej – do sypialni Luke’a i Doriana, bo reszta współlokatorów wyniosła się parę godzin temu. Kiedy nikt jej nie otworzył, sama uchyliła drzwi.

Dormitorium zastała zupełnie opustoszałe. Nie mogła powiedzieć, że często składała Dorianowi wizytę w nowym pokoju (bo kiedy ten pozostał jeszcze w Wieży Ravenclawu, bywała tam całkiem częstym gościem), ale zauważała natychmiast, jak wiele się tutaj zmieniło. Sprzęt do Quidditcha, podręczniki czy też jedzenie przestało zajmować przestrzeń stolika do kawy, barku i licznych półek, zrobiło się tuż tu nienaturalnie czysto. Plakaty, zdjęcia i obrazki zniknęły ze ścian, tak samo jak poduszki z sof, a także czasopisma i korespondencja.

Czyżby spóźniła się, a Dorian i Davis dołączyłi do Luisa, Gavina i Sturgisa i przenieśli się w jakieś nieznane Lily miejsce?   

— Wchodź na górę, Lily!

Podniosła głowę do góry, ogarniając wzrokiem antresolę stanowiącą hall dla dwóch pokojów: dormitorium Prefekt Naczelnej, gdzie sypiała jedna część chłopców, oraz dormitorium Prefekta Naczelnego, gdzie z kolei stało łóżko Doriana, Luisa i Gavina.

Dorian, krzyknąwszy jej to polecenie zza balustrady antresoli, zaraz potem schował się z powrotem za drzwiami swojej sypialni. Dziewczyna pośpiesznie spełniła jego prośbę – dopadła spiralnych schodów, wskoczyła na antresolę i pośpiesznie skręciła do drzwi, za którymi zniknął Dorian.

Tamto miejsce także powoli zaczynało zupełnie pustoszyć. Wszędzie walały się ciężkie, zapełnione, tekturowe pudła, kufer Doriana leżał otwarty na jego łóżku, a wewnątrz spoczywały już pieczołowicie złożone swetry, polówki i flanelowe koszule.

— Co się u was stało? – wydukała, niepewnie dosiadając się na łóżko obok kufra. Dorian wywrócił oczami i sięgnął po szklankę stojącą na stoliku nocnym.

Ciecz pachniała Lily alkoholem, ale przez głowę przeszła jej szalona myśl, że jednak Jessica nie cofnęła się przed veritaserum.

— Czekałem na ciebie – odstawił drinka. Następnie podniósł z podłogi kolejny pulower i złożył go w kostkę. – Przeprowadzamy się.

— Przeprowadzacie? – powtórzyła. Sweter opadł na dno kufra. – Gdzie?

Dorian na chwilę zaprzestał pakowanie swoich rzeczy, pociągnął jeszcze jednego solidnego łyka swojego trunku i spojrzał na Lily ze złośliwym rozbawieniem:

— Daj spokój z przyjazną gadką, Lily… Jessica powiedziała mi już o wszystkim. Chcesz, żebym pogadał z tobą o Potterze.

— Nie przyszłam tutaj w tym celu – zaprotestowała od razu. Chłopak parsknął. – Dorian, dlaczego skłamałeś, że to ty rozpowiedziałeś plotkę o Jamesie i Serenie – ty i Emmelina? Że stałeś za zdjęciami… To wszystko zrobiła Mary, prawda?

Do pulowera dołączyła koszula w kratę. Dorian westchnął ze zmęczeniem.

— Dlaczego mnie okłamałeś? – nie poddawała się. – Przecież nie ty opowiedziałeś takie straszne rzeczy o Jamesie… i Syriuszu! Dlaczego wziąłeś na siebie jej winę? Opowiedz mi.

— Mary jest dobra w szantażowaniu – powiedział wreszcie. Zamykając kufer ze trzaskiem. Złapał go od dołu, tak, że naprężyły się wszystkie jego mięśnie rąk, i położył go na podłogę bez wysiłku. – A gdyby to były rzeczy dalekie od prawdy, nie myśl, że bym nie protestował.  

Zabrał szklankę z drinkiem i przysiadł na łóżko obok Lily. Nogi oparł o swój kufer. A potem rzekł po prostu:

— Szantażowała mnie tak samo, jak szantażuje Jamesa od jakiegoś roku.

Lily rozdziawiła usta i zmarszczyła czoło. Dorian roześmiał się bez humoru.

— Zainteresowałem cię? Może jednak utniemy sobie małą pogawędkę o przeszłości?

Dziewczyna pokręciła głową. Zaraz po rozmowie z Caitlin i stwierdzeniu, że Dorian zasługuje za przeprosiny z jej strony, obiecała sobie, że nie będzie wymuszała nad nim żadnych zwierzeń – ani też nie zgodzi się na wysłuchanie żadnych opowieści.  Postanowiła uszanować prywatność Jamesa – tak jak poprosił ją Syriusz.

Doriana ewidentnie nie zadowoliła ta odpowiedź.

— Och, daj spokój, Lily. Jak myślisz, dlaczego James zabronił ci się ze mną widywać? Nie patrz się tak – doskonale wiem o całym tym absurdzie. Spodziewałem się po nim takiego zagrania od samego początku.

— Bo ci nie ufa – powiedziała cicho. Poczuła, że robi jej się strasznie gorąco. Sama chciała wiedzieć, dlaczego James uparł się przy czymś tak bezsensownym! – Bo jest o ciebie zazdrosny.

— Pudło – zacmokał i uśmiechnął się pod nosem – i nie wiem właściwie czy to drugie to też nie pudło. Ale James przede wszystkim dlatego chce ograniczyć nasze kontakty, bo boi się, że powiem ci o nim za dużo. Że powiem ci rzeczy, które on usiłuje ukryć. Których się wstydzi. Których żałuje. Czy nie powinnaś wiedzieć, z kim się spotykasz? Czy nie powinnaś mieć pełnego spojrzenia na jego osobę? Czy nie sądzisz, że rozsądne byłoby poznać zdanie kogoś, kto nie jest jego przyjacielem i nie będzie wychwalać go do gwiazd?

Lily przygryzła wargę. Dorian dobrze wiedział, jak ją podejść… zawsze potrafił dobrać słowa w ten sposób, żeby zwątpiła w swoją najsilniej podjętą decyzję, żeby zaczęła wierzyć w rzeczy, w które nigdy wcześniej nie byłaby skłonna uwierzyć…

Muszę być silna, pomyślała. Muszę walczyć z moją wścibskością.

— James powie mi o wszystkim, kiedy będzie gotowy – oświadczyła głosem podejrzanie pewnym siebie. Grymas na ustach Doriana mówił wyraźnie, że szczerze w wątpi w taki rozwój wypadków.

— James nic nie powie, bo Mary wciąż trzyma go na smyczy. I – bez obrazy – ale nawet gdybyście się pobrali, on wciąż prędzej słuchałby niej niż ciebie… a to nie skończy się, dopóki Mary po prostu nie zejdzie z tego świata.

— Dobra, Mary jest przyjaciółką Jamesa i ma na niego pewien wpływ – zgodziła się, śmiejąc nerwowo. Słowa Doriana zdawały się być przerażająco realne. – Ale nie możemy przesadzać. On też ma swój rozum i wie, co dla niego najlepsze…

— Jak już mówiłem, Mary ma swoje sposoby, które zdecydowanie nie są godne pochwały, i jej perswazje i namowy nie ustaną nigdy, a to dlatego, że jej główną bronią jest fakt, iż jest jedyną osobą, która wie o Jamesie wszystko. On ma świadomość, że Mary nigdy się od niego nie odwróci i wydaje mu się, że ona, jako jedyna osoba na świecie, naprawdę go zna. Wychodzi z mylnego założenia, że Mary jest jego jedyną powierniczką sekretów, że nikt poza nią nie potrafi go zrozumieć i zaakceptować. Jedyne, co możesz zrobić, żeby móc z nią konkurować, to poznać część jego sekretów.

Lily zagryzła wargę. Zdawała sobie sprawę z tego, że zbyt łatwo ulega perswazjom i że nie może dać się zmanipulować – przecież przysięgła, że nie będzie dalej wtargać z buciorami w życie prywatne Jamesa. Ale jednak… Przerażało ją, jak przenikliwie Dorian dokonał analizy jej myśli. Wysuwał on wszystkie obawy, jakie rodziły się w sercu Lily, przytaczał takie argumenty, z którymi ona często biła się w myślach i przedstawiał wszystko w taki sposób, który dziewczyna uważała za przerażająco prawdopodobny i realny.

Przypomniała sobie o układzie z Jamesem – o tym, jak w razie jego przegranej on zobowiązał się powiedzieć jej, o swoich relacjach z Mary, w których – jak sam utrzymywał – od początku było coś nie w porządku. To oznaczało, że wyraził gotowość, aby jej się z tego zwierzyć – chociaż teraz udało mu się tego uniknąć. Czy mogła naruszyć jego intymną sferę, wściubiać nos w sprawy, którymi nei chciał się z nią dzielić, skoro sam jeszcze niedawno podchodził do nich na tyle lekceważąco, że mógł stawiać je na szali zakładu?

Oczywiście, że nie.

Przecież nie musiała od razu poznawać całej prawdy…

— Nie chcę znać sekretów rodzinnych Potterów – powiedziała zdecydowanie. Dorian spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Chcę po prostu wiedzieć, co ona mu zrobiła.

— To niezwykle troskliwe.

— James był gotowy mi o wszystkim powiedzieć – powiedziała na głos. Chamberlain pokręcił głową.

— To niemożliwe.

— Założyliśmy się – wyjaśniła. – Jeśliby przegrał, obiecał, że powie mi, co jest nie tak pomiędzy nim a Mary.

— Lily, możesz mi nie wierzyć, ale jestem przekonany, że bez względu na wynik waszego zakładu, James i tak nic by ci nie powiedział. On po prostu był na tyle zarozumiały, że nawet nie dopuścił do siebie wersji, w której to on przegrywa was zakład.  To tak jakbyś ty założyła się o pięć milionów galeonów, chociaż ich nie masz.

— Ale James ma wiedzę o Mary.

— Ale ci nic nie powie! – spojrzał na nią wymownie. – Przecież wiesz, że mam rację.

 Zapanowało milczenie. W oczach Lily tańczyły strzępy ulotnych, ambiwalentnych myśli i uczuć, a Dorian poddał się własnym rozmyślaniom, dobierając teraz słowa z niebywałą ostrożnością:

— Ja i tak nie wiem zbyt wiele na temat May czy zabójstwa Phila – powiedział szczerze. – Ale rodzina Potterów i van Weertów wyrządziła mojej rodzinie tyle bólu, że czuję się zobligowany, żeby cię przed nimi ostrzec. Odkąd wróciłem do Hogwartu nie mieliśmy okazji, że porozmawiać szczerze, ale to właśnie przez nich musiałem wyjechać, my musieliśmy się rozstać, i musiało dojść do wielu straszliwych tragedii w mojej rodzinie.

Lily wzięła głęboki oddech, ale mu nie przerwała. Po chwili kontynuował, czepiając się sedna tematu z drugiej strony:

— Przez pewien czas byłem szantażowany przez Mary – kto jak kto, ale ona jest tak zaślepiona rodzinką Potterów, że jest chyba jedyną osobą, która w pełni świadomości mogłaby chcieć się z nim spowinowacić. Teraz… teraz już nic nie może mi zrobić, bo ja już nie mam nic do stracenia i właściwie to na niczym mi nie zależy.

Dziewczyna dalej milczała. Dorian uniósł się na pięściach i spojrzał głęboko w jej zielone, zamglone oczy. Po chwili, Lily niemrawo odwróciła głowę w jego kierunku. Widział już, że się poddawała… że przegrywała walkę z własną ciekawością… W pełni świadomości uniósł dłoń i splótł ją z dłonią dziewczyny.

To śmieszne, ale po tych wszystkich lekcjach i radach Jessiki, dochodziło do paradoksu, że to Dorian posuwał się do uwodzenia jej, żeby nakarmić ją swoimi informacjami.

— Odpowiem na każde twoje pytanie, żebyś wiedziała, że możesz mi zaufać bez względu na wszystko – powiedział powoli i szczerze. Dziewczyna zadrżała. – Ja nigdy cię nie oszukam, Lily. Czy kiedy my byliśmy razem, kiedykolwiek mieliśmy podobne problemy?

Odwróciła głowę w kierunku drzwi.

— To… to co innego – powiedziała słabo.

Dorian nie zadowolił się taką odpowiedzią. Okrył swoją dłonią jej rękę i splótł ich palce.

— Daj spokój, Lily – szepnął jej do ucha. – Przecież nie robimy nic złego… tylko rozmawiamy…

Uniósł ich splecione ręce na wysokość jej ramienia i pocałował krótko jej zamkniętą dłoń. Usłyszał, jak Lily głośno przełyka ślinę.

— Czy zechcesz mnie wysłuchać? – cofając się, musnął przelotnie jej ramię. Lily nic nie powiedziała – zdobyła się jedynie na ledwo dostrzegalne, lekkie skinięcie głowy. Chłopak nachylił się i ucałował krawędź jej brody.

— Ile wiesz na chwilę obecną, kochanie? – szepnął zmysłowo. Lily odwróciła oczy w jego kierunku. – I czy masz jakieś pytania?

Dziewczyna wyrwała dłoń z jego uścisku i gwałtownie odsunęła swoją głowę. Dorian przesunął się z powrotem w kierunku miejsca, gdzie przed paroma chwilami spoczywał jego kufer, z obawy, że spłoszy dziewczynę. Dopiero kiedy schował ręce za siebie i ponownie oparł nogi o walizkę, Lily otworzyła usta.

— Nie wiem nic… - powiedziała cichutko. – Tylko to, co powiedział mi James, czyli raczej niewiele, no i plotkę rzuconą w obieg przez Mary. Ja… - wzięła głęboki oddech. – Właściwie to gubię się w tych wszystkich sekretach, morderstwach i sytuacjach…

Dorian potaknął ze zrozumieniem.

— I nic dziwnego… te wszystkie rzeczy działy się na całej przestrzeni siedemdziesiątego piątego roku – trochę przed i trochę po. To łańcuch zdarzeń i żebyś mogła zobaczyć całość, musimy przejść przez niego ogniwo po ogniwie, bo inaczej wszystko dalej będzie takie mgliste i mętne. A to oznacza, że przez moment będziemy musieli poruszyć również temat May. Czy to w porządku?

Tym razem Lily ani nie kiwnęła głową, ani odpowiedziała. Dorian postanowił uznać tę ciszę za niemą zgodę. Pociągnął sporego łyka drinka, wlepił wzrok w podłogę i cofnął się wspomnieniami o kilka miesięcy wstecz… zagłębił się w historię tak wiele razy odtwarzaną przezeń w głowie i tak wiele razy analizowaną na nowo… Kiedy przemówił, dobierał słowa starannie i niezwykle ostrożnie:

— Wszystkie problemy Potterów zaczęły się na początku waszego czwartego roku, kiedy May Potter znalazła sobie szalonego chłopaka – zaczął od Adama i Ewy. – O tym wiedzą wszyscy i nie ma co w ogóle zagłębiać się w tą sprawę, bo ani ty nie dowiadujesz się niczego nowego, ani ja ci nic nie opowiem, bo z reguły nie zaglądam ludziom do sypialni… no dobra, w ich przypadku może sprawy nie zaszły na tyle daleko, ale wiesz, co staram się powiedzieć.

Potem miał miejsce kotylion u Meadowesów. Kotyliony są co roku – mojej rodziny już się tam nie prosi, bo za bardzo spadliśmy z pozycji społecznej… ale byłem dwa lata temu w Cardiff na jednej takiej imprezie, i w zeszłym roku u Bulstrode’ów, w Irlandii, na drugiej. Dwa miesiące temu, podczas kotylionu w Paryżu, u Rowle’ów, nie tylko nie dostaliśmy już zaproszenia, ale również odwiedziła nas ciotka Flora i powiedziała, żebyśmy trzymali się z daleka od jej soiree.

Ale wracając do przed-przedostatniego kotyliona: w domu rodzinnym twojej przyjaciółki Dorcas. Słyszałaś zapewne o tragedii, do której tam doszło.

—Owszem – potaknęła Lily. Jej głos brzmiał nieprzytomnie i odlegle. – Zginęła wtedy jej siostra Calliope, prawda? Ale Potterowie nie mają chyba z tym nic wspólnego?

— No cóż, oficjalnie nie – przystał na to. – Ja wiem tylko tyle, że na czas kotylionu moja siostra Jenna (kojarzysz Jennę, prawda? Nie wiem czy pamiętasz, ale kiedy zajrzałaś do nas na Gwiazdkę, kiedy byliśmy parą, to Jenna grała z nami w pokera na crackery)… no więc moja siostra Jenna siedziała w Wenecji, w rezydencji van Weertów i opiekowała się moim schorowanym kuzynem, Jesse’im. Nie wiem czy pamiętasz, ale Jenna urodziła się jako charłaczka, bez umiejętności magicznych, dlatego musisz wyobrazić sobie, jak wielką łaska spadła na nas z niebios,  kiedy tak staroświecka kobieta jak moja ciotka Carlotta, zgodziła się przyjąć brudną siostrzenicę na stanowisko swojej pokojówki. Inna sprawa, że wyrzuciła ją właśnie w tym momencie, kiedy niemałe zarobki Jenny mogły wydźwignąć rodzinę na nogi… Ale to dyskusja na inny dzień. Tak więc, jak już mówiłem, Jenna była tego dnia w Wenecji. To dosyć znaczące, bo w czasie kiedy rodzina van Weertów pojechała sobie na kotylion i zostawiła tego nieznośnego smarkacza tylko Jennie, Potterowie dorzucili jej jeszcze May do niańczenia.

— Nie zabrali May ze sobą na kotylion? – zdumiała się Lily.

— Z tego, co słyszałem od Jamesa (Merlinie, my wtedy naprawdę mieliśmy dobry kontakt, uwierzysz? Ile się zmieniło od tego czasu!) to to, że jego rodzice zostawili May we Włoszech, bo w Cardiff mogłaby się spotkać z tym swoim nawiedzonym chłopakiem. Oczywiście potem wszelkie pretensje za to, że uciekła – i szantaże, żeby nie powiedziała nic a nic! – spadły na Jennę, chociaż jak ona mogłaby ją zatrzymać, skoro nie dysponowała magią – nie mogła skorzystać z sieci Fiuu ani zamknąć ją w żadnym pokoju… zresztą, ona z reguły ufa ludziom, nie spodziewała się, że May ją tak załatwi…

— Czyli May uciekła na kotylion? – pokręciła głową Lily. – I kim był jej chłopak? I kto szantażował Jennę, żeby o tym nie wspominała?

— Pan Potter – wywrócił oczami. – Ale nie znam odpowiedzi na pozostałe pytania. Nie powiem ci dużo o May, bo wiem właściwie jeydnie tyle, że oszalała. James nigdy o niej nie wspominał… rozmawia o jej przypadłości jedynie z Mary, chociaż wydaje mi się, że nigdy właściwie nic jej nie wyznał, a raczej to ona sama przejrzała prawdę. Informacje, które posiadam nie dotyczą raczej początku roku siedemdziesiątego piątego, który należał do May Potter i jej dziwnego zachowania… zresztą, jedyne co pamiętam z tamtych miesięcy to to, że my byliśmy razem.

Uśmiechnął się do Lily, ale ona odwróciła spojrzenie. Nie chciała wznawiać jeszcze tego tematu.

— Mogę ci za to opowiedzieć bardzo dużo na temat tego, co było później i co niewątpliwie bardziej cię interesuje. Wiem dużo o śmierci Phila, o zniknięciu Sereny i o związku Mary i Jamesa. Odpowiem na każde twoje pytanie.

— Chcę poznać twoją wersję biwaku we Flers – zażądała. – Bo ta, którą słyszałam, jest wersją Mary.

— James nic ci nie powiedział?

— Rozmawialiśmy o tym, ale pominął sam temat biwaku.

Dorian uśmiechnął się do siebie, jakby liczył na taki rozwój wypadków.

— Wersja Mary jest bardzo bliska prawdy, kochana. Gdyby rażąco gwałciła prawdę nie myśl, że bym nie zareagował. James niewątpliwie zamordował Phila van Weerta i zapylił Serenę, a uwierz mi – to jest dopiero czubek góry lodowej. Plotki zawsze mają w sobie trochę prawdy i trochę kłamstwa – i ta też nie jest zupełnie prawdziwa, ale uwierz mi – jest przy tymzupełnie pozbawiona fikcji.

—To znaczy?

— To znaczy, że ta historia składa się z autentycznych fragmentów i elementów, które miały miejsce w przeszłości lub przyszłości, a zostały tam po prostu wtrącone… dla dramaturgii. Nie znam całej historii sekretów Pottera, ale Mary wie o wszystkim, i to jest przerażające i toksyczne. Ta plotka mogła wyjść jedynie od niej, dlatego, że przenikała się z historią szaleństwa May i trochę z okresem zupełnej demoralizacji Jamesa. Mam na myśli to, że  opowieść o biwaku we Flers jest przeplatana wątkami z kotyliona, i z początku roku, i z końca. Mary opowiedziała wersję nie do końca prawdziwą, ale przede wszystkim bardzo tendencyjną i stronniczą. Nie możesz wyrobić sobie opinii, kiedy słuchasz relacji kogoś z wrogiego obozu – zaakcentował słowo „wrogiego”, jakby chciał zasugerować, że tym właśnie jest dla nich James. – Mary była w jednym namiocie z May, z Syriuszem, z Jamesem i Sereną… no i z Colette… z kolei ja byłem w drugim…

— Z Philem, Jesse’em, starszym bratem Mary i Skye – dokończyła Lily, zadowolona, że może pochwalić się znajomością choć części szczegółów.

— I z moim starszym bratem – dodał. – Z moim starszym bratem Finnem.

-—Tak, tak, tak… - kiwnęła głową. Pamiętała, że James nie był pewien, czy Finn brał udział w całym przedsięwzięciu, czy nie – ale to sprawa drugorzędna.

Dorian wzruszył ramionami, w ten sposób chyba przyznając jej rację.

— Mogę więc opowiedzieć ci tę historię z innego punktu widzenia – oświadczył. Pociągnął jeszcze jeden potężny łyk drinka, by nawilżyć gardło i dodać sobie rezonu. Lily wróciła do uważnego słuchania, czekając na to, aż dowie się czegoś nowego.

— Na biwak pojechaliśmy w lipcu, a Phil i Serena mieli pobrać się w sierpniu. Ona potraktowała ten wypad chyba jako niezły wieczorek panieński, bo powiem ci z ręką na sercu, że zabawiała się po prostu nieprzyzwoicie. Wiem, wiem, Phil nie był aniołkiem i zdecydowanie mógłby traktować ją z większym szacunkiem – ale uważam, że ona nie zasługiwała nawet na to, co miała – bo kiedy ktoś zachowuje się jak prostytutka, raczej nie powinien liczyć się z dobrym traktowaniem.

 Zacznijmy od tego, że wbrew całej tej śpiewce, że James nikogo nie skrzywdził, że to było nieporozumienie, a źli krewni szukali winnego za śmierć Phila na siłę – to kłamstwo. James albo go zabił, albo był świadkiem jego zabójstwa i przyglądał się temu biernie i z zadowoleniem. Tego dnia, kiedy to nastąpiło,  Phil przyłapał swoją narzeczoną i Jamesa in flagranti. Właściwie to nie wiem, kto z nich zachował się podlej – James w stosunku do Skye DeVitt, która przecież pojechała na biwak z nim, czy też Serena, która za kilka tygodni miała brać ślub.

W każdym razie doszło do strasznej awantury między moimi kuzynami, następnie do bójki, a potem Phil wyzwał Jamesa na pojedynek. Na próżno Serena i – no jasne, a któżby inny?! – Mary starały się jakoś ich rozdzielić. James niby to obiecał, że nie pójdzie zmierzyć się ze swoim kuzynem, ale wieczorem, kiedy został wyznaczony też żałosny pojedynek, Phil zniknął, a ja, mój brat Finn i Jesse poszliśmy go poszukać. Pod wielkim klifem, na którym się rozbiliśmy, znaleźliśmy poruszonego Jamesa starającego się uspokoić May – która dostała jakiegoś ataku, przysięgam – wydzierała się, że na terenie tego biwaku jest jej były chłopak – ten wariat, o którym mówiłem – co nie byłoby wcale takie szokujące, gdyby nie to, że się zabił pół roku wcześniej, tuż po kotylionie. Phila znaleziono tuż pod klifem, rzecz jasna nieżywego. Czy ty naprawdę uważasz, że to był przypadek?

Lily nie kwapiła się do wyrażenia swojej opinii na ten temat.

— Ale w waszym obozowisku nie było nikogo? – wolała się upewnić.

— Nikogo – potwierdził natychmiast – May tak histeryzowała, że sprawdziliśmy wszystko – nawet wiewiórka nie zakradła się nikomu do śpiwora, Merlinie – broń! A wiesz, co było najlepsze w tym wszystkim? Szybko zleciało się towarzystwo, a May zajęła się Mary – wiesz chyba, że ona jest jej jedyną przyjaciółką – i poprosiłą ją, żeby wskazała nam, gdzie widziała tego jej ukochanego. A wiesz, co ona zrobiła?

Dziewczyna pokręciła głową na znak, że nie ma żadnych pomysłów.

— Wskazała na wówczas czternastoletnią, Merlinowi winną, Colette Angelo. A świat poznał od tamtej pory jej twarz schizofreniczki.

 Dorian przerwał na chwilę, dając Lily czas na przeanalizowanie pierwszej puli rewelacji i nowych wiadomości, i na dopasowanie odpowiednich elementów do wiedzy, którą wcześniej posiadła. Dopił swojego drinka do końca, wzdrygnął się od jego gorzkiego smaku, po czym obszedł w swojej opowieści temat z zupełnie drugiej strony.

— Ja i James byliśmy wtedy pokłóceni, dlatego poszedłem do innego namiotu – roześmiał się. – Pokłóciliśmy się o ciebie. Pamiętasz chyba, co się stało.

Lily potaknęła, bo nie chciała, żeby ta stara historia po raz kolejny została rozkopywana. Na uroczystym zakończeniu roku szkolnego, kiedy Gryffindor zdobył Puchar Domów, a ich reprezentacja zdobyła Puchar Quidditcha, Lily razem z koleżankami poszła pogratulować swojej drużynie, w tym Jamesowi. Piętnastoletni wówczas chłopak wykorzystał fakt, że akurat przyglądał im się Dorian i skradł Evansównie pocałunek, co stało się potem powodem straszliwej kłótni, ostatecznie kończącej związek tych dwojga. Dorian pokiwał głową, sam też przypominając sobie całe tamto zajście. Prędko otrząsnął się i wrócił do swojej opowieści:

— Potem jednak katastrofa z Flers trochę nas do siebie zbliżyła – James był zrozpaczony, a mi było go szkoda przede wszystkim dlatego, że w sądzie wszyscy świadkowie opowiadali się przeciwko niemu. Dowody były dosyć mocne, trzeba to przyznać. Wiesz, kiedy w noc śmierci Phila, na miejsce przybyli zawiadomieni Aurorzy – w tym rzecz jasna Seth Potter – a Szalonooki Moody sprawdził Jamesowi różdżkę, ostatnim zaklęciem, jakie rzucono było zaklęcie zrzucające – zrzucające z klifu.

Dziewczyna pokręciła głową z niedowierzaniem.

— Nie wierzę, że on to zrobił – oświadczyła. – Kilka dni temu popełniłam ten błąd i zbyt pochopnie go oskarżyłam… ale teraz – pokręciła głową. – Nieważne, jak twarde byłyby dowody, ja będę wierzyć w to, że nikogo nie zabił… W końcu go uniewinniono, a to o czymś świadczy.

Dorian zaśmiał się trochę pusto, ale nie kłócił się z Lily w tej sprawie, co dobrze świadczyło o jego postępowaniu.

— Wyrok sądu jest tu akurat najsłabszym argumentem. Ale ja też bardzo długo wątpiłem w jego winę. Byłem przekonany, że James jest zbyt słaby… zbyt honorowy, żeby zrobić coś takiego i zatrzymać to w sekrecie. Potem jednak… kiedy doszło do pewnego wydarzenia, a ja poznałem jego prawdziwe oblicze… klapki spadły mi z oczu, a ja nie wierzyłem już w jego wizerunek niewiniątka. Ostatecznie  i ja odsunąłem się od niego. Nie zadaję się z Jamesem od ponad roku – oświadczył. – Dokładnie od Bożego Narodzenia.

— Od kiedy on zaczął chodzić z Mary? – domyśliła się Lily, bo tylko to kojarzyło jej się z tą datą.

— Nie tak opisałbym ich relację, ale… nie do końca o to poszło. Musisz wiedzieć Lily… a zresztą na pewno pamiętasz i na pewno wielokrotnie już o tym słyszałaś… ale cała ta afera we Flers, i sprawa kotylionu, i szaleństwo jego siostry… to wszystko po prostu przytłoczyło Jamesa, tak jak zapewne przytłoczyłoby każdego innego piętnastolatka na jego miejscu. On zrobił się… zupełnie nieokiełznany. Nieprzewidywalny. Zatracał się we własnej złości, w gniewie i wyrzutach sumienia… i to doprowadziło w końcu do straszliwej tragedii.

Po raz kolejny odpoczął od opowiadania i pozwolił Lily ułożyć wszystko w głowie. Tym razem jednak dziewczyna wykazała o wiele więcej zaintrygowania sprawą niż wcześniej – kiedy właściwie to słyszała jedynie powtarzające się, zasłyszane gdzieś wcześniej informacje. Nareszcie mogła poznać kolejną część tak ściśle skrywanego sekretu, kolejnego ogniwa łańcucha zdarzeń.

Kolejne zdanie Doriana, przyniosło dla niej jedynie rozczarowanie:

— Słyszałaś może o małej aferce, okrzykniętej w gazetach „pożarem domu Walkerów”.

Tak, chciała odpowiedzieć, ale ugryzła się w język.

To był ten wielki skandal? Naprawdę?

— Wiem niewiele – powiedziała wreszcie. – W zeszłym semestrze trochę się na ten temat dowiedziałam*.

Dorian wydawał się być dogłębnie poruszony tym faktem.

— Od kogo?

Lily pobieżnie przypomniała sobie rozmowę z Casperem Dabneyem i Skye DeVitt, którzy opowiedzieli jej trochę o przemianie Jamesa, kiedy dziewczyna weryfikowała autentyczność jego resocjalizacji. Co prawda, nie powiedzieli jej oni za wiele o tej sprawie, ale wystarczająco, żeby wyrobić sobie na ten temat jakąś opinię.

— To bez znaczenia, bo i tak wiem bardzo mało – wzruszyła ramionami. – Tylko tyle, że ty i James zrobiliście razem jakiś głupi wyskok, podpaliliście czyjś dom i od tej pory James przyrzekł swojej matce, że nie będzie robił więcej głupstw.

— Ach, to faktycznie niewiele… - potaknął Dorian. – To jedynie otoczka całej tej historii.. jedynie piękne obramowanie paskudnego obrazka.

Milczał jeszcze przez długą, nieznośną chwilę, a kiedy wrócił do opowieści, mówił inaczej – przestał już powoli analizować bieg wydarzeń, a zaczął mówić szybciej i sklejać krótsze, bardziej pourywane zdania. Jego głos natomiast wydawał się bardziej zdławiony i głuchy, jakby rozlegał się za niewidzialną ścianą.  

— Powiem ci całą prawdę Lily, chociaż jest dla mnie bardzo bolesna. Po prostu chcę, żebyś wiedziała, z jakim człowiekiem się związałaś. Czy wiesz, dlaczego w zeszłym semestrze wyjechałem z Hogwartu?

— Twoja matka zachorowała, van Weertowie odcięli was od pieniędzy, a ty pojechałeś pomóc ojcu i Finnowi w pracy w Australii – wyrecytowała to jak formułkę, bowiem słyszała tę wersję już miliard razy i dalej uważała ją za równie niejasną.

— Van Weertowie odcięli nad od pieniędzy tuż po biwaku we Flers, po śmierci Phila van Weerta, kiedy to ciotka Carlotta wpadła w szał i stwierdziła, że śmierć jej syna jest karą za mieszanie się z brudasami. Jej mąż, jako protoplasta rodu, rozporządzał majątkiem rodowym, posagami swoich sióstr oraz wypłacanym dożywociem, dlatego mógł w zależności od swojego widzimisię, odebrać nam majątek.

— Dożywocie? – powtórzyła z niesmakiem Lily. – Czy u was naprawdę czas zatrzymał się na sto lat temu?

— Dożywocie to świadczenie, z którego utrzymuje się znaczna część arystokracji. Akurat moi rodzice i Potterowie pracowali i zarabiali, ale można powiedzieć, że żyli ponad stan, dlatego kiedy van Weertowie odebrali nam te świadczenia, zrobiło się ciężko. Wiesz, wtedy jeszcze Jet nie chodził do Hogwartu, Jennę wyrzucono w dodatku z pracy pokojówki van Weertów, więc mój ojciec – i moja ciężarna matka – mieli do utrzymania siebie samych, Jennę, Leviego, Jeta, uczącego się Luke’a, narzeczoną Finna, Ellie, no i Roxy, kiedy tylko przyszła na świat. Do tego dochodziła jeszcze wyprawka mnie i Caitlin do Hogwartu, no i sądzenie się z van Weertami. Ale pomimo tej sytuacji poszedłem do Hogwartu, a wyjechałem nieoczekiwanie, w lutym. Nigdy nie wydawało ci się to dziwne?

Owszem, Lily bardzo często roztrząsała całą tę sprawę i za każdym razem uważała ją za tak samo niepojętą. W porządku, rozumiała tragiczną i opłakaną sytuację rodzinną, potrafiła wyobrazić sobie poziom desperacji Chamberlainów i skłonna była nawet zaakceptować wyciąganie syna ze szkoły. Ale Dorian zniknął tuż po jej urodzinach, na początku lutego, a przecież już w maju czekały go owutemy. Czy nie przydałby się rodzinie o wiele bardziej zaledwie trzy miesiące później, już wykształcony i gotowy do podjęcia specjalistycznych szkoleń? Jaki sens miał ten pośpiech? Swego czasu, Lily prowadziła nawet pomniejsze śledztwo w tej sprawie, ale ostatecznie poddała się i stwierdziła, że nigdy nie pojmie mentalności i systemu wartości staroświeckich, czystokrwistych rodzin.

— James po biwaku we Flers miał obsesję na punkcie pewnej czarodziejskiej rodziny, a ja sam nie wiem właściwie, dlaczego – zaczął gładko. – Może to miało związek z May, bo była to rodzina jej byłego chłopaka. Mowa tutaj o niesławnych Walkerach.

Lily zadrżała na dźwięk tego nazwiska. Dawała głowę, że słyszała je stosunkowo niedawno…

— Jakoś w Boże Narodzenie, kiedy przyjechałem z rodziną do niego na ferie i razem z Mary bez sensu włóczyliśmy się po okolicy, wyskoczył z pomysłem, że możemy wykorzystać jednodniową nieobecność naszych rodziców – Potterowie jechali na jakieś groby, czy gdzieś tam, nie pamiętam już, a moja matka była zajęta zajmowaniem się nowonarodzonej Roxy. Ubzdurał sobie, że wykorzystamy sieć Fiuu i przeniesiemy się do domu Walkerów, do Brighton. Mary ten pomysł od razu nie przypadł do gustu, ale James uparł się, a ja byłem na tyle znudzony, że na to poszedłem.

Mary wpadła w jakąś histerię i zaczęła wydzierać się na Jamesa, że to się źle skończy, bo ona tak czuje, ale on nic sobie z tego nie robił i generalnie to ta dwójka strasznie się pokłóciła, a Mary powiedziała, że pójdzie w odwiedziny do Skye, a my możemy dalej być skończonymi popaprańcami. No więc… zostaliśmy tymi popaprańcami i naprawdę przenieśliśmy się do Brighton.

Lily wzniosła oczy ku niebu. Bardzo rzadko przyznawała Mary rację i gratulowała jej zdrowego rozsądku – tym razem jednak musiała przyznać, że jako jedyna nie uległa temu napadowi szaleństwa i udowodniła, że nie jest jednak zupełnie zepsuta.

— Trafiliśmy na miejsce – kontynuował Dorian. – Nabraliśmy proszku Fiuu na drogę powrotną w kieszenie i byliśmy gotowi w każdej chwili przenieść się z powrotem do Doliny Godryka. Szybko jednak zdaliśmy sobie sprawę, że dom jest zupełnie pusty. No więc, tak od słowa do słowa, od żartu do żartu, James wpadł na pomysł, że możemy ten dom podpalić, bo przecież nie zrobimy nikomu... krzywdy.

Nawet gdyby Lily nie słyszała wcześniej wszystkich tych określeń o „straszliwej tragedii” i „paskudnym obrazku”, zobaczywszy minę Doriana, od razu przejrzałaby, jak zakończyła się ta historia. Poczuła, jak niemiły dreszcz biegnie jej po plecach.

Słodki Merlinie…

— Okazało się, że jednak ktoś był w środku, co? – szepnęła.

Dorian zawahał się.

— Niezupełnie. W szopie obok była tylko starsza pani, chyba babcia chłopaka May, która… no, przyznaję, kiedy doszło do wybuchu, bo wtedy to ja czarowałem… tylko ja byłem pełnoletni i upoważniony… to ona chyba oślepła, czy coś podobnego… Ale to nie jest najgorsze.

— Jak to: nie jest najgorsze? – oburzyła się. – I dlaczego mówisz z takim lekceważeniem o kobiecie, której odebraliście wzrok?!

— Ona już wcześniej miała z nim jakieś problemy – wywrócił oczami. – I oczywiście, jej stan był bardzo przykry, ale to, co wydarzyło się potem, było o wiele gorsze. W tym samym czasie w Dolinie Godryka Mary wcale nie poszła siedzieć u Skye, tylko zaalarmowała moją matkę, która – jak już wspominałem – siedziała i pilnowała mojej najmłodszej siostry Roxy. Powiedziała jej, gdzieśmy się wybrali i moja mama… stwierdziła, że się tam po nas teleportuje i że przemówi nam do rozsądku…

Lily rozdziawiła usta. Nagle wszystko stało się jasne, jak na dłoni.

To dlatego Dorian i James zaczęli się nienawidzić…

Dlatego obydwoje uważali siebie za zdegenerowanych i zepsutych.

Dlatego Dorian zniknął z Hogwartu tak nagle.

— Choroba mojej matki… ta choroba, przez którą musiałem wrócić do domu… to było poparzenie – powiedział po prostu. – Potworne poparzenie. Oczywiście udało się ją uratować, ale nie bez powikłań – moja matka nie mogła dłużej pracować jako położna, bo ucierpiał jej wzrok i słuch… a poza tym straciła czucie w rękach i…

Schował twarz w dłoniach. Lily nagle zapragnęła wydostać się stąd jak najprędzej.

Nie chciała słyszeć już ani jednego słowa…

— On mnie do tego namówił – mówił jak w malignie, z głosem przekładanym bezgraniczną rozpaczą. – Wiem, że to ja rzuciłem zaklęcie, ale przecież nikogo nie było w środku… a ja i takwybrałem ten stosunkowo słaby urok zapłonowy, po prostu James potem wyciągnął coś mugolskiego… jakiś środek wybuchowy… wiesz, jego ojciec zajmuje się modyfikacją mugolskiego złomu i trzyma w piwnicy mnóstwo mugolsko-magicznych bomb i petard… James chyba zaplanował całą tą akcję od samego początku, bo inaczej przecież nie brałby ze sobą czegoś takiego.

Lily nie znalazła w sobie dość siły, żeby jakoś skomentować całe zajście. Zastanawiała się, jak cała opowieść brzmiałaby w ustach Jamesa… czy obarczyłby całą winą Doriana, przyznał się do błędu czy też przedstawił zupełnie inną wersję wydarzeń?

I kto, do cholery, mógł przedstawić jej samą prawdę, skoro wszyscy wokół kłamali, albo zanadto kogoś demonizując, albo tę samą osobę wybielając?

— Ja i James po tej tragedii zupełnie utraciliśmy kontakt, ale nie można powiedzieć tego samego o nim i o Mary… Wiem o pewnej rzeczy, o której nie wiedział nikt inny, i Mary bała się, że właśnie o tym ci powiem… i to jest właśnie ta ich „ezoteryczna tajemnica”, a raczej to, o co ona się opiera. To jest to, o czym James chciał ci powiedzieć w ramach zakładu i to, dlaczego zerwali w tak dziwnych okolicznościach, a Mary wyjechała do Francji.

Lily czuła się tak słabo, że nawet nie protestowała przed zrzuceniem na nią jeszcze większej rewelacji.

— Jak postrzegasz słowo molestowanie, moja droga?

Oczy o mało nie wypadły jej z orbit.

— Co proszę?! – niemalże wrzasnęła. W tej samej chwili jakiś szalony kruk uderzył w sąsiednie okno dormitorium Prefektów Naczelnych.

Kiedy ta niewinna historia zaczynała przypominać klasyczny horror? Niech jeszcze tylko usłyszy o groźnych rottweilerach odgryzających nogi i o egzorcyzmach.

— Dużo osób zawsze postrzega molestowanie jako gwałt – powiedział sielankowym tonem. – To znaczy, że molestować można jedynie fizycznie… stosując przemoc.

— To chyba oczywiste.

Próbowała wyobrazić sobie Mary, niską i obwieszoną biżuterią jak zwykle, która podnosi rękę na około trzydzieści centymetrów wyższego i nieźle umięśnionego Jamesa.

Niestety, posiadała ograniczony zasób wyobraźni.

— A ja uważam, że molestować można kogoś również psychicznie – rzekł Dorian, teraz wcielając się w rolę psychoterapeuty. – Można kogoś molestować i zmuszać… do bycia ze sobą nie tylko agresją… Mary jest na to o wiele za bardzo przebiegła. Mary molestowała Jamesa, ponieważ zmusiła go do związania się z nią – i kiedy mówię zmusiła, to naprawdę mam na myśli zmusiła. Zastraszała go, szantażowała, namawiała do złego… i poznała jego najczarnieszą stronę – rozebrała go na czynniki pierwsze i wiedziała o nim tak wiele, że stał się zupełnie jej podległy… zupełnie od niej zależny. Najbardziej przerażające w ich relajci było to, że James nigdy nie zdawał sobie sprawy – i nadal nie zdaje – że jego związek z Mary jest toksyczny i że ona… go molestuje. Mogło zacząć się od zwykłych gierek psychicznych, ale pamiętaj o tym, że ta dziewczyna jest wilą… a urok wili można porównać do eliksiru miłosnego.

— James jest odporny na urok wili – zaprotestowała natychmiast. – Mary tysiąc razy błyszczała przy nim jak bombka, a go to obchodziło jak zeszłoroczny śnieg.

— Uodpornić się może jedynie ten, kto już kiedyś mu uległ i udało mu się przełamać tak prastarą magię. A James poddał się urokowi dwukrotnie – przez Mary i przez Serenę… dobrze o tym wiesz.

Miał rację. Lily nie mogła nazywać siebie znawczynią magii naturalnej i pierwotnej, ale wiedziała o niej wystarczająco, żeby wiedzieć, że władają nią na co dzień jedynie magiczne stworzenia oraz mieszańce. Ostatnia wycieczka z Jo i Isaakiem do Shelby była żywym przykładem zastosowania prastarej magii przez przedstawicielkę elfów. Rzecz jasna, urok wili działał na zupełnie innej zasadzie i opierał się o zupełnie inne umiejętności… ale magia pierwotna była na tyle prosta i czysta, i władały w nią siły tak naturalne i oczywiste, że faktycznie wystarczyło wysilić się na odrobinę wolnej woli, wystarczyło oczyścić swoje serce albo zakochać się w kimś głęboko i prawdziwie, aby przełamać każdy urok, tak jak w bajkach pocałunek prawdziwej miłości stanowił lekarstwo na wszystko.

A kiedy udaje się przełamać czar, nabywało się dożywotnią odporność na wszelkie sztuczki podobnej materii. To było idealne wyjaśnienie, dlaczego na Jamesa nie działa urok wili. To brzmiało absurdalnie, ale na tyle pokrywało się z prawdą, że musiało mieć z nią choć trochę wspólnego.

— A kiedy mówimy o molestowaniu… - zaczęła cicho. Teraz to jej ton zaczął drżeć i robić się zdławiony. -  To do czego dokładnie Mary zmuszała Jamesa? Wiesz… nie mówię już teraz o aspekcie przemocy fizycznej, skoro zgadzamy się do tego, że można zrobić to psychicznie, ale… molestowanie to zawsze zmuszanie kogoś do…

— Seksu? – dopomógł jej.

— Tak.

— Może i trochę wiem, ale nie myśl, że zaglądam im do łóżka. Mówiłem ci już dzisiaj, że nie wtrącam się do spraw na tyle prywatnych… Ale zaręczam cię, że Mary stać na coś takiego i myślę, że to był główny cel jej gierki.

Lily pokiwała głową, chociaż w myślach huczało jej od niemych szeptów: „nie, nie, nie, nie, nie!”.

— Kiedy James przejrzał na oczy? – spytała ze zdławionym gardłem.

Dorian spojrzał na nią ze współczuciem.

— A kiedy zakończył się związek Mary i Jamesa?

— Sumy z obrony przed czarną magią… - wyszeptała. Podobnie jak historia zerwania jej i Doriana, ta opowieść nie musiała być ponownie przytaczana. – James wtedy zaatakował Severusa i zaprosił mnie na randkę.

— Bingo. Tego dnia wydało się jedno z wielu kłamstw Mary… a to zadziałało jak efekt domina i wybudziło Jamesa z tej umysłowej hibernacji. Szybko zorientował się, że sprawy pomiędzy nimi wymknęły się spod kontroli i postanowił zupełnie zerwać znajomość z Mary…

— A ona wpadła w szał i wyjechała do Francji?

Dorian wzruszył ramionami.

— Jak widzisz, Jamesowi długo zajęło zrozumienie, że ta znajomość jest niebezpieczna. Ale chyba nie możemy mówić o tym w czasie dokonanym, skoro cały czas daje się wciągnąć w to jej błędne koło, nie sądzisz?

11.

Piątek.

Anni B. Sweet – Motorway

Zaraz po zaliczeniu zadania domowego (na dwa Nędzne, ale mogło być przecież gorzej, jeśli brało się pod uwagę fakt, że oboje prawie nic wczoraj nie przećwiczyli) na transmutacji, Chase i Emmelina wypili razem zwycięską szklankę soku pomarańczowego i spałaszowali wyniesiony ze śniadania talerzyk owsianych ciastek. Ten mini-piknik zorganizowali na blacie ostatniej ławki w klasie historii magii, podczas kolejnych wybitnie nudnych zajęć. Chase rzucał okruchami w siedzącą obok Lily, by zwrócić jej uwagę, że razem z Jamesem zachowuje się nieprzyzwoicie.

— Poczekaj tylko, aż profesor zwróci ci uwagę, Everdeen.

— A ty nie udław się ciasteczkiem, Richmond – zripostowała, po czym wychyliła się, podebrała jedno ciastko i połowę z niego włożyła Jamesowi do buzi.

Jak na zawołanie, duch na chwilę przerwał swój monotonny słowotok, i upomniał towarzystwo z ostatniej ławki – „Everdeen, Portera, Richmonda, Tyndall i Blacka (Syriusz był bowiem jedynym uczniem, którego nazwisko Binnsowi udało się zapamiętać)”. Wszyscy oprócz Emmeliny zachichotali. Nie uszło to uwadze Chase’a, który podpierając się na łokciu, spojrzał na nią ciekawie.

— Dlaczego jesteś smutna? Chyba nie z powodu ciastek?

Emma westchnęła ciężko i pokręciła głową. Wiele by dała, gdyby kaloryczność ciasteczek była jej największym problemem.

— Po tej godzinie idę rozmówić się z Dorcas – szepnęła mu do ucha, tak, żeby nie usłyszał jej ani siedzący obok Syriusz, ani Lily i James ławki po prawej Chase’a. Reagan jęknął ze współczuciem.

Jakkolwiek o mało nie doszło pomiędzy nimi wczoraj do kłótni przez nieszczęsne poruszenie tematu zaburzeń odżywiania, tak dość szybko wrócili na pomyślne tory i poruszali kwestie zupełnie bezpieczne, gawędziarskie, tak, że reszta wieczoru upłynęła im na rozmawianiu i stałym odkładaniu wspólnych ćwiczeń z transmutacji  na później (to stanowiło główną przyczynę ich dzisiejszych dość słabych ocen). Dyskutowali o swoich wyjazdach, zamiłowaniach i ulubionych filmach (Chase był jedynym znanym jej chłopakiem, który jak ona wielbił filmy kostiumowe, a nawet oglądał Wichrowe Wzgórza!), o jego gitarze i pisaniu piosenek (zaimprowizował nawet jedną dla niej, oczywiście podśpiewując w rytm energicznej melodii tysiąc razy imię Emmelina i szereg charakterystycznych dla niej cech), a Emma rozwodziła się na temat odwiecznego uwielbienia względem baletu i o tym, że robi najlepsze na świecie czekoladki. 

— Przetapiasz je na kształt głów jednorożców? – zapytał, udając zachwyt. Emma zaśmiała się i wyznała, że w wieku dziesięciu lat posługiwała się jedynie tą foremką.

Mimo tematów tak sielankowych, czasem zbaczali też na tory dogłębnie nieprzyjemne do obu stron – jak chociażby nieszczęsny temat Hestii. Pod koniec wieczora Emma odważyła się zwierzyć ze sprawy bardziej przykrej niż nawet temat bulimii i śmierci matki Chase’a, która prześladowała ją za dnia i w nocy, od tej feralnej podwójnej randki w zeszłą sobotę. Pokrótce wyznała, że udała się do Piękności po eliksir miłosny, że pokropiła nią babeczki cytrynowe, symbol jej problemów z odżywaniem, które – zgodnie z jej prognozami – Dorcas jadła w szaleńczym tempie, byle tylko sprawić jej przykrość i podkreślić jej śmieszność. Opowiedziała o tym, jak wplątała w całe to wariactwo Remusa i jak we dwoje usunęli każdy podejrzany obiekt z urodzin Lily, ale nie mogli pozbyć się pewności, czy oby na pewno wcześniej ktoś ich nie spałaszował („To podchodzi pod niemożliwość, żeby oprzeć się babeczkom cytrynowym, Chase!”). Potem Dorcas i Syriusz wrócili do siebie i zaczęli do niepojętego stopnia afiszować swój związek, co tylko utwierdziło Emmelinę w przekonaniu, że coś jest nie w porządku. Bacznie obserwowała zachowanie dziewczyny z ostatnich kilku dni i mówiąc szczerze – nie posiadała zupełnej pewności, czy Dorcas faktycznie jest czymś odurzona.

Ku jej szczeremu zdumieniu, chłopak wcale na nią nie nakrzyczał ani nie wygłosił żadnej moralizującej przemowy. Wręcz przeciwnie - przyjął to niemal z takim spokojem i rezygnacją jak Remus i zaproponował całkiem rozsądne wyjście z kłopotliwej sytuacji („Dolej jej do herbaty trochę Eliksiru Cofającego i zobacz, jak się zachowa”).  Porozumienie, które było pisane tej parze od początku z powodu licznych zbieżności charakteru pomiędzy Reagnem a Lupinem, a także cech wspólnych dla niego i samej Emmy; zostało nawiązane, ale nabrało raczej przyjacielskiego wykończenia niżeli romantycznego, jak dziewczyna wcześniej wróżyła. Rzecz jasna, nie wyleczyła się z fascynacji względem Chase’a w ciągu jednego wieczora (wręcz przeciwnie – jej uwielbienie w stosunku do niego znacznie urosło), ale zdała sobie sprawę, że jeśli pragnie utrzymywać z nim jakiekolwiek kontakty, to powinna na razie zadowolić się stopą przyjacielską i pod żadnym pozorem nie intrygować, tak jak czyniła to w bliskiej przeszłości.

Zgodnie z radą Jamesa, podebrała z prywatnych zbiorów takiej miłośniczki eliksirów jak Lily, a zarazem takiej wirtuozki w ich warzeniu, klasyczny Eliksir Odwracający. Postanowiła jednak ukarać się za błędy, czując to samo nieprzyjemne uczucie, co podczas afery zdjęciowej – i poinformować Dorcas o tym fatalnym zajściu, poprosić o wybaczenie i dopiero potem poczęstować Eliksirem Odwracającym. Jeśli w jej myśleniu nie ulegnie żadna zmiana, będzie mogła odetchnąć z ulgą, a jeśli nie… no cóż, na chwilę obecną Dorcas i Syriusz już za nią nie przepadali, nie martwiła się więc, że straci ich sympatię i szacunek.

Pokrótce zapoznała Chase’a ze swoim planem i przyjęła chętnie jego słowa zachęty i aprobaty.

— Dobrze robisz – powiedział. – Jeśli chcesz znać moje zdanie, to naprawdę wątpię w to, że Dorcas faktycznie łyknęła eliksir miłosny. Szczerze mówiąc, zdziwiłbym się, gdyby to była prawdziwa przyczyna jej adoracji względem Syriusza.

— Też mam nadzieję, że nic się nie stało… ale nie widziałeś ich, kiedy byli razem, Chase. Syriusz to związkofob – najbardziej odpowiada mu swoboda, wolność i okazjonalna zabawa. Dorcas zawsze strasznie to bolało i na siłę starała się walczyć z jego naturą. A teraz… mam wrażenie, że jest jeszcze bardziej przebojowa i rozwiązła niż on.

Zanim Chase zdołał to zripostować, rozległ się dzwonek, Binns zniknął za ścianą, a cała grupa poderwała się z ulgą na nogi i przemieściła się w kierunku drzwi.  

— Jak na bliskiego kolegę Dorcas, jesteś dla mnie stanowczo zbyt pobłażliwy – zauważyła Emma, kiedy oboje stanęli na samym końcu kolejki osób wypadających z klasy.

Chase wzruszył ramionami.

— Uważam, że źle zrobiłaś… nie myśl, że tak nie sądzę. To było potwornie lekkomyślne i głupie, ale… co to zmieni, kiedy na ciebie nakrzyczę? – spytał retorycznie. – Ty już wystarczająco się ukarałaś, a raczej – twoje sumienie już wystarczająco dało ci popalić. A to, że nie idziesz na łatwiznę, tylko zmierzasz na konfrontacje, bardzo dobrze o tobie świadczy. Gdzie właściwie jest Dorcas?

— Nie ma w piątki zajęć – odparła zanim oboje wyszli z klasy i zatrzymali się tuż na środku korytarza, ponieważ zmierzali w przeciwne kierunki. – Od rana siedzi i walczy ze swoim starym Singerem. Mówiła coś, że szyje stringi.

Chase kiwnął głową.

— W takim razie masz duże szansę na to, że będzie miała dobry humor. 

Emmelina zgodziła się, co do tego, chociaż szczerze wątpiła, że Dorcas dzięki temu lepiej przyjmie nowiny. Włos jeżył jej się na karku na samą myśl o tej rozmowie, a nie mogła teraz stchórzyć, po tym jak Chase ją pochwalił. Mogła za to odłożyć trochę tą przykrą konieczność.

— Co zrobisz z Hestią? – zagadnęła, odwracając głowę w kierunku orzechowowłosej dziewczyny z ogromną, neonową opaską we włosach i długich kolczykach z pingwinami. Oczy Chase’a momentalnie zaszły mgłą strachu, zupełnie jak te Emmeliny. Dziewczyna roześmiała się i żartobliwie trąciła go w stronę swojej współlokatorki. Rozmawiała ona właśnie o czymś z Syriuszem i uśmiechała się zagadkowo.

— Emma, chcesz żebym znowu się na ciebie pogniewał? – zagroził, ale wcale nie wyglądał na skorego do tego. – Nie sądzę, żeby Hestia chciała teraz ze mną rozmawiać.

— Dlaczego?

Chase oblizał wargi i dał jej sójkę w bok. Wyglądał na niemalże zawstydzonego. Emma nie odpuszczała i popychała go dalej, chociaż w głębi duszy naprawdę nie chciała, żeby Chase poszedł podrywać Hestię. Kiedy Chase jeszcze raz zaprotestował i powiedział Emmie, że to raczej ona powinna nareszcie się ruszyć, wysunęła przesądzający wszystko argument:

— Skoro w urodziny Lily Jayden wyciągnął gdzieś Hestię (a ja cię zatrzymałam, wybacz) to teraz czas, żebyś ty zrobił to samo. Musi być sprawiedliwie, nie uważasz?

Chłopak nie wyglądał na przekonanego, ale wzmianka o Jaydenie niczym woda sprawiła, że jego męskie ego wielkości ziarenko wykiełkowało i zaczęło nieco się rozrastać. W tej samej chwili Syriusz zostawił Hestię, przybijając sobie z nią piątkę, a dziewczyna zwróciła uwagę na Chase’a i Emmelinę. Zrobiła minę na tyle zachęcającą i sympatyczną, że napięte mięśnie Reagana momentalnie rozluźniły się, a on sam błysnął szerokim, niemalże oślepiającym uśmiechem. Emma przyjrzała się swoim paznokciom i podliczyła plamki po odpryśniętym lakierze.

— Przypomnij mi, co teraz mamy? – szepnął jej na ucho Chase. Uśmiechnęła się bardziej z satysfakcji niż z zadowolenia.

— Rozszerzoną transmutację, na którą nie chodzimy… i Hestia też nie.

— Emmelino?

— Taaak?

— Trzymaj kciuki – mrugnął do niej uroczo i podjął ostateczną decyzję: pomachał i krzyknął entuzjastyczne: „Poczekaj chwilę, H!”, a jego „H.” posłusznie zaczekała, aż do niej podejdzie.

Emma przyglądała się jeszcze przez chwilę krótkiej wymianie zdań tejże pary, zakończonej chyba wynikiem pomyślnym dla Chase’a, bo Hestia wyciągnęła z plecaka czapkę z wielkim, tęczowym pomponem i nierówny szalik, wyglądający jakby został zrobiony na drutach przez jego posiadaczkę. Oboje przetransmutowali swoje szaty od mundurka w grubsze polary i odwrócili się w kierunku schodów w dół, do Sali Wyjściowej. Chłopak złapał jeszcze swoją byłą dziewczynę w pasie i pomachał na pożegnanie do Emmeliny, a raczej próbował to zrobić, lecz Hestia szybko skradła całą jego uwagę, opowiadając jakiś dobry kawał. Titanicówna uśmiechnęła się pod nosem, chociaż czuła już znajomą, przemożną chęć zwymiotowania nieszczęsnych, owsianych ciastek.

 ♣♣♣

Śmiech Hestii rozniósł się po całym dziedzińcu, a Chase poczuł, że z tą chwilą temperatura jakby podniosła się o kilka stopni. Od kilku minut usiłowali postawić obok siebie bałwano-karła, jak nazwała go Hestia i szło im to na tyle beznadziejnie, że powinni prawdopodobnie zacząć budowę zupełnie od początku. Dwa nierówne kwadraty (doprowadzenie grubej warstwy śniegu do kulistego kształtu okazało się ponad ich siły) niebezpiecznie kołysały się to na prawo, to na lewo, gałązki ogołoconego krzewu wetknięto nierówno po niestabilnych bokach, czarne węgielki co chwila wypadały bałwankowi z oczodołów, nie wspominając już o groźnie czyhającej marchewce, przypominającej trochę egzekucyjny pal dla śnieżek.

— Jestem z niego dumna – powiedziała Hestia. – Zostawię mu mój szalik, bo jest wstrętny.

Z tymi słowami ściągnęła z szyi wyrób swoich własnych rąk i chociaż dziewczyna upierała się, że zrobiła dla siebie jeszcze kilka o wiele lepszych, Chase znał jej umiejętności w szydełkowaniu na tyle, żeby w to wątpić.

— Szkoda, że bałwano-karzeł będzie żyć tak krótko – mruknął, przyglądając mu się z niemalże ojcowską troską. – Jutro ponoć przychodzi odwilż.

Hestia rozdziawiła usta w wyrazie niekłamanej rozpaczy, odwróciła się wokół osi i ogarnęła wzrokiem cały dziedziniec okryty milutkim, białym, miękkim śniegiem, nie mogąc znieść myśli, że jutro zastanie tu jedynie kamienie, błoto i w dalszym ciągu tak samo groźną marchew.

— Powinniśmy nacieszyć się zimą jak najbardziej – stwierdziła podstępnie, cofając się w kierunku bałwano-karła. Chase spojrzał na nią podejrzliwie. Zdecydowanie znał ten błysk w oku. – Brytyjskie zimy są takie beznadziejne, nie uważasz? Popada tu dwa dni, ale zwykle po prostu jest błoto i grad.

— Hestia… - Nie dał się zwieść. Przybliżył się w jej kierunku, nie zdając sobie sprawy, że ułatwia cały plan…

Dziewczyna wyciągnęła zza pleców starannie ulepioną śnieżkę, natarła nią buzię Chase’a, tak, że zupełnie stracił widzenie i – jakby nie dość już zaziębiony! – wpadł na bałwana. Hestia roześmiała się serdecznie, kiedy podniósł się z miejsca, które kiedyś służyło bałwanowi za nogę i brzuch, cały biały i mokry. Zaraz potem pisnęła, bo Chase pociągnął ją wprost na siebie, tak, że sama wylądowała w zaspie zimnej, białej i wcale nie takiej miękkiej jak wcześniej myślała. Jęknęła przez salwę śmiechu i wypluła z ust trochę lodu. Ponownie nabrała w ręce sporą ilość zamarzniętego śniegu i zanim Chase zdołał zareagować już rzuciła się na niego, obsypując śniegiem całą jego twarz, szyję, uszy i inne odsłonięte miejsca, śmiejąc się na widok jego czerwieniejącej się skóry. Chłopak natychmiast zdobył się na kontrę, teraz sam przygwożdżając ją do ziemi obkutej lodem. Sięgał właśnie po śnieżkę, gdy Hestia połaskotała go po brzuchu. On nie pozostał jej dłużny. Oboje turlali się w śniegu, być może ostatnim śniegu tej zimy, połykali go i ciskali w siebie nawzajem, chichotali, śmiali się i łaskotali, czasem obrzucając również innymi zwłokami bałwana – jak chociażby te barwiące węgliki.

Wyglądało na to, że Hestia wygrywa tę zimną wojnę, bo po kilku minutach udało jej się zupełnie znokautować Chase’a i unieruchomić jego łaskoczące ręce. Z satysfakcją nachyliła się, by jeszcze raz wpleść trochę białego śniegu w jego jasne, harmonizujące włosy… gdy nagle straciła równowagę w łokciach i upadła, znajdując się niebezpiecznie blisko…

Chwilę później Chase odzyskał władzę w rękach, które od razu wplótł we włosy ukochanej dziewczyny i zamknął ją w swoim uścisku. Ich gorące usta przyszykowały dla śniegu namiastkę jutrzejszej odwilży.

12.

Piątek.

James ostatecznie umówił się z Lily na pierwszej godzinie, to jest transmutacji, zaraz po tym jak obydwoje śpiewająco zdali zadanie domowe i nieco pogrążyli prezentujących się po nich Emmelinę i Chase’a. Razem pozbierali swoje rzeczy ze wspólnej ławki, a zanim Lily wybiegła na korytarz i udała się do dosyć oddalonej klasy historii magii, James złapał ją w pasie i szepnął do ucha:

— Będę na ciebie czekać o siódmej pod Samotnym Gargulcem. Możesz włożyć ładną bieliznę.

Lily popukała się w czoło i pokazała mu środkowy palec, ale on znał ją na tyle, że wiedział, iż tym razem wcale mu nie odmawia i stawi się z pewnością.

Teraz James nie był już tego taki pewny. Od piętnastu minut stał pod kamienną rzeźbą na wiadukcie, zziębnięty, zawiedziony i upokorzony. Zastanawiał się, czy zegarek źle mu chodzi albo czy Lily na pewno wie, gdzie znajduje się Samotny Gargulec, chociaż podobny brak orientacji wydawał mu się niedorzeczny. Rzeźba ta stanowiła niemalże taki układ odniesienia jak Wielka Sala albo dziedziniec. Nie mogła zabłądzić. O siódmej było jeszcze zbyt wcześnie, aby coś lub ktoś mógł ją zatrzymać i za późno, aby ostatnie dodatkowe zajęcia mogły jeszcze trwać.

Wystawiła mnie, pomyślał wściekle. Naprawdę mnie wystawiła.

— Serce mi się kraje, jak widzę jego wzrok zawiedzonego pieska – mruknęła Jessica, wychylając się zza grubej ściany otwierającej się na wiadukt. – Musi pocierpieć, ale robimy to przecież dla jego dobra.

— Oczywiście, że tak, Jessie – uśmiechnęła się Mary, z satysfakcją ściskając zrulowany cyrograf. – Jesteś gotowa?

— Prawie – potaknęła przejętym głosem. – James jest nieco wściekły i może na mnie nieźle warknąć, kiedy zacznę opowiadać mu o grzechach nieszczęsnej Lily-Bloodily – zerknęła z ciekawością na Mary, jakby oczekując od niej jakiegoś wsparcia. – Mogę cię o coś zapytać?

— To zależy – odpowiedziała jej ostrożnie, chociaż domyślała się, jaka będzie treść tego pytania. Jessica ponownie schowała się za ścianą. Oblizała wargi i szepnęła konspiracyjnie:

— Skąd wiedziałaś, że James nie wygada się Lily? Jak udało ci się przewidzieć, że będzie milczał, mimo tego, że tak nalegała?

Mary uśmiechnęła się do siebie. Nie była przekonana co do tego, czy zdradzanie sekretu Jessice jest dobrym pomysłem, ale to pytanie za bardzo połechtało jej próżność i przyniosło zbyt wiele triumfu. Och, jak ona dobrze to rozegrała…

— Nawet gdyby chciał, to nie może – rzuciła zagadkowo. Krukonka pokręciła głową na znak, że nie rozumie.

McDonaldówna wychyliła się zza ściany, żeby sprawdzić czy James przypadkiem nie zmierza w ich kierunku. Jessica powinna jak najszybciej wyjść i o wszystkim mu opowiedzieć, bo – Merlinie broń! – on jeszcze przyłapie je na spiskowaniu za jego plecami, i cały plan szlag trafi. Ale to przecież zajmie tylko sekundę…

Westchnęła głośno, przełożyła różdżkę z zza pazuchy do kieszeni, tak, żeby móc podciągnąć rękaw na wysokość zgięcia w łokciu. Przez moment Jessikę poniosła wyobraźnia i wyobraziła sobie wielki, czarny  i świecący Mroczny Znak albo jakiś inny imponujący tatuaż, który zmieniłby jej spojrzenie na wszystko – ale oprócz małego guza i dwóch pękniętych naczynek na ręce Mary nie znajdowały się żadne znaki szczególne.

Aż do momentu, kiedy dziewczyna przyłożyła do odsłoniętego miejsca czubek różdżki. Nagle błysnęło, chociaż nie zostało rzucone żadne zaklęcie, a wokół ręki Mary zaczęły kształtować się złotawe, ozdobne więzy, przypominające trochę misterną, ozdobną bransoletę, mocno wżynającą się w rękę i krępującą ją już na zawsze, bowiem choćby nie wiadomo co, nie dało się jej ściągnąć. 

Jessica znała ten efekt. Wiedziała, co to oznacza.

— Wieczysta Przy…

— Owszem – przerwała jej w pół słowa. – Te kilka rzeczy, które tak interesują Lily Evans, znają tylko trzy osoby. Jedną jestem ja, drugą jest James, a trzecią jest Dorian, który był naszym gwarantem. James przysiągł mi wieczyste milczenie, a Dorian wie tylko tyle, ile może rozgadać, więc nad wszystkim, co ona wie, czuwam ja i tylko ja. A uwierz mi – ukrywam przed nią naprawdę wiele.

13.

Piątek.

— Peter? Petey czy… czy powinnam sobie pójść?

Rozmowa z synem przerosła Malvinę. Nie żeby spodziewała się innego obrotu sytuacji – wręcz przeciwnie, wiedziała, że nie będzie łatwo, że Peter nie przyjmie wiadomości, jaką musiała mu przekazać za dobrze i że ona sama zakopie się jeszcze bardziej we własnej żałobie. Przykry i bolesny temat niejako implikował do przykrych i bolesnych reakcji, lecz nie samo przekazanie fatalnych wiadomości sprawiło kobiecie najwięcej trudu. Ona po prostu czuła wstyd, bo w sytuacji tak rodzinnej, jak ta, w której Prettigrewowi się właśnie znaleźli, podkreśliła ogromne braki w ich wzajemnych relacjach, uwypukliła brak elementarnej wiedzy kobiety, co do charakteru i natury jej rodzonego syna i uświadomiła, że nie potrafi ani rozmawiać z nim, ani go pocieszać, ani już w ogóle przewidzieć tego, co on jej odpowie.

Malvina i Nestor Pettigrew poślubili się w wieku dość późnym, bo trzydziestu pięciu lat. Obydwoje zdążyli już nadać pożądanego tempa i kierunku swoim karierom, porządnie się wzbogacić i zdobyć cenne znajomości. Ani ona, ani on nie chcieli mieć dzieci – powiedzieli to sobie już na pierwszej randce i trwali w tym postanowieniu przez wiele lat. Pojawienie się w ich życiu Petera nie zostało wcześniej zaplanowane i – choć brzmiało to brutalnie – niezwykle im wadziło. To jasne, że kochali swojego syna, ale żadne z nich nie posiadało podejścia do dzieci ani pogody ducha, wewnętrznego ciepła, którym mogliby otoczyć swoją jedyną pociechę. Petera od dziecka niańczyły mamki, obydwie babcie, sąsiadki i ciotki, bowiem obydwoje małżonkowie nie mieli ani czasu, ani potrzeby wchodzić w życie syna.

Potem, kiedy ten otrzymał list z Hogwartu, obydwoje odetchnęli z ulgą. Tak, tak, oczywiście – przez cały ten rok w ich manchesterskim mieszkanku zrobi się trochę bardziej pusto, a oni z radością wyczekiwać będą listów od Petera, ale… rodzicielstwo na odległość, rodzicielstwo-minimum zawsze odpowiadało im o wiele bardziej, dlatego że mogli dzięki niemu realizować się w pracy, a równocześnie nie czuć wyrzutów z powodu zaniedbywania dziecka.

  Kilka tygodni temu, tuż po przerwie świątecznej, Nestor zasłabł w pracy i trafił na izbę przyjęć Szpitala św. Munga. Malvina, która była tam uzdrowicielką i ordynatorką, posiadała informacje z pierwszej ręki – jej mąż zapadł na jakąś nieznaną chorobę, bardzo niebezpieczną i prawdopodobnie niewyleczalną. Za jej przyczynę zdezorientowani magomedycy wskazywali przepracowanie i załamywali ręce nad jego wynikami i pogarszającym się stanem zdrowia. Sytuacja zrobiła się na tyle poważna, że pani Pettigrew poczuła się zobowiązana, by poinformować o wszystkim syna.

Niestety, teraz, kiedy siedziała z nim na jednej ławce, a obok stała ta Puchonka i trzymała go za rękę… Malvina uświadomiła sobie, że nie tylko nie wie, jak Peter się czuje i jak może mu pomóc, ale nie zdaje sobie zupełnie sprawy, czy odczuwa on jakikolwiek żal z powodu choroby ojca, którego praktycznie nie zna. I czy ruszyłaby jego śmierć, czy odczułby jakąkolwiek pustkę, gdyby doszło do najgorszego, a Nestor nie poczułby się lepiej. A potem zadała sobie pytanie, co by było, gdyby ją spotkało coś podobnego, ale wiele lat później. Czy Peter przejąłby się jej losem czy też praktykowałby troskę-minimum, tak jak ona, i raz na dwa tygodnie wysłał jej kartkę z pytaniem, czy wszystko w porządku.

Jeszcze raz spojrzała na puste, zagubione oczy swojego syna, a potem na dziewczynę, która szeptała mu jakieś uspokajające słowa i chociaż była dla niego właściwie obca, doskonale wiedziała, jak zachować się, żeby Peter poczuł się lepiej.

To trafiło do serca Malviny. Poczuła jak gorące łzy zbierają się w jej oczach i nie czekając na odpowiedź swojego syna, czy chce ją tuż jeszcze widzieć, poderwała się z ławki i po prostu uciekła.

14.

Piątek.

Kiedy tylko Dorcas zobaczyła znajome, sosnowe drzwi do gabinetu profesora Argenta, poczuła się niemalże jak człowiek, które przepłynąwszy cały ocean, nareszcie zobaczył przed sobą ląd. Droga od Wieży Gryffindoru do gabinetu nauczyciela obrony przed czarną magią, jeszcze nigdy nie wydawała jej się tak długa, wyczerpująca i ciężka; zupełnie jakby nowa wiedza, którą posiadła przed paroma minutami niczym ciężkie kamienie noszone na plecach, utrudniała jej każdy krok i tchnienie.

Dopadła drzwi, ale nie zapukała, nie mogąc się na to zdobyć. Wiedziała, że w takiej sytuacji jedynym lekarstwem będzie rozmowa z Liamem, że tylko on pomoże jej poukładać wszystko na nowo, ujrzeć prawdziwe oblicze ostatnich wydarzeń,  ale równocześnie obawiała się tej konfrontacji, podejrzewała, że ich relacja ochłodziła się już na dobre i to, co łączyło ich w przeszłości i co faktycznie teraz mogłoby wyleczyć ją od takiego bólu, mogło już nigdy nie wrócić.

Przyłożyła ucho do dziurki od klucza i zatkała usta dłonią, powstrzymując szloch. Ze środka nie dochodziły żadne odgłosy, co pozwoliło jej przypuszczać, że zarówno Liam, jak i Diana, gdzieś wyszli.

Poczekam tu, aż on wróci, pomyślała. Mam czas, żeby poukładać sobie wszystko na nowo.

Dzisiaj rano wstała o dziewiątej, jakieś trzy godziny po swoich przyjaciółkach, krzątających się wówczas po klaustrofobicznych klasach i powtarzających nudne tematy. Umyła włosy i zrobiła sobie pedikiur, a podczas piłowania pilniczkiem nierównych paznokci, wyobrażała sobie nowy, idealny sweter, który zamierzała uszyć, a potem wyhaftować na nim wielkie, pełne, różnokolorowe usta. Wizja ta spodobała jej się na tyle, że miała zamiar zaraz po pedikiurze zabrać się za urzeczywistnienie jej, jednak nie zostało jej to dane, bowiem zanim zdołała się chociażby przebrać i poszukać odpowiedniego materiału, do ich dormitorium wtargnęła Emmelina. Kiedy tylko zobaczyła jej zdesperowaną, emocjonalną minę, już wiedziała, że coś zepsuje jej cudowny poranek.

Odkąd Dorcas wróciła do Syriusza, nie mogła oprzeć się wrażeniu, że Emmelina jej ewidentnie zazdrości. Niejednokrotnie widziała, jak ta bacznie przygląda się nowej parze, jak żałośnie wygląda i jak ewidentnie ma do siebie żal – za to, że odpuściła Syriusza, jak podejrzewała wcześniej Dorcas. Prędzej czy później oczekiwała na jakąś gierkę ze strony dawnej rywalki, więc kiedy tylko usłyszała absurdalną bajeczkę o eliksirze miłosnym, właśnie za to ją wzięła – za głupią gierkę zdesperowanej i zazdrosnej byłej dziewczyny. Nie chciała połknąć eliksiru cofającego za żadne skarby świata, co prawda nie z obawy, że był on czymś innym – jak chociażby trucizną – ale z powodu podszeptu intuicji, że naprawdę nie chce tego wypijać. Aby uzasadnić swój sprzeciw, powiedziała, że dopiero co wypiła niezwykle obrzydliwą miksturę na włosy, której nie ma zamiaru sączyć ponownie przez jakieś głupie obsesje Emmeliny. W końcu jednak musiała ulec, bo wytrwałość i upór nigdy szczególnie ją nie cechowały.

Kiedy Dorcas była mała, babcia opowiadała jej na dobranoc historię o magicznej wodzie z jednego z walijskich jezior. Ponoć po wypiciu choć kilku kropel tej wyjątkowej cieczy, czarodziej potrafił przejrzeć wszystkie kłamstwa, nie ulegał żadnym złudzeniom, iluzjom i nie mogła go spętać żadna klątwa. Eliksir Cofający był wodą z magicznego jeziora. Eliksir Cofający pokazał jej całą prawdę i wymazał wszelki miraż.

Dziewczyna momentalnie poczuła, jak wszystkie gorące uczucia nazywane przez nią miłością do Blacka, jak cała obsesja, całe zauroczenie rosnące jakoś od podwójnej randki, jak to wszystko robi się coraz słabsze, coraz mniej intensywne, jakby rozrzedzało się po rozpuszczeniu w Eliksirze Cofającym. Silne przywiązanie do chłopaka nie wyparowało zupełnie, jednak w porównaniu ze stanem, w jakim Dorcas trwała jeszcze dzisiaj rano, było ono liche, żałosne i wątłe. Kiedy sięgała pamięcią wstecz i przypominała swoje zachowanie – swoje nadskakiwanie, swoją obsesje i swoją pobłażliwość – czuła wstyd i zagubienie. Pragnęła przypomnieć sobie, jak wyglądało jej życie przed związkiem z Blackiem, aby móc odcedzić fałsz of prawdy, złudzenie od uczucia. I dlatego właśnie potrzebowała rozmówić się z Liamem – osobliwym symbolem Dawnej Dorcas, tej Dorcas, jaką była zanim zmieniła towarzystwo i popełniła wiele tragicznych błędów.

Jak bardzo chciała teraz wrócić do tych czasów…

Roztrząsając wszystkie te sprawy na nowo, Dorcas nie mogła powstrzymywać szlochu w nieskończoność. Wkrótce wypuściła kilka łez ciążących pod powiekami, pozwoliła, by czerwone wypieki pokryły całą jej twarz i by makijaż spłynął po policzkach wodospadem. Wydawało jej się, że jest w miarę cicho, na tyle cicho, że nie usłyszą ją uczniowie siedzący w sąsiadujących do gabinetu klasach. W jednej z nich siedział teraz i Liam, prezentując jakieś obronne zaklęcia i opowiadając o klątwach i urokach. Dzwonek jeszcze nigdy nie wydawał jej się tak odległy.

Pochlipując i zatracając się w swoich ponurych myślach, niemalże nie usłyszała, jak za drzwiami do gabinetu coś się poruszyło, jak szurnęło krzesło, a potem – jak szarpnęła klamka, dopóki nie straciła oparcia w postaci drzwi i nie zobaczyła przed sobą poirytowanej Diany Jenkins. Na jej widok łzy wydała z siebie najrozpaczliwszy jak dotąd szloch. Siostra Emmeliny spojrzała na nią krytycznie, zapominając już chyba o pozorach sympatyczności, o jakie tak zabiegała w towarzystwie Liama.

— Co ty tu robisz, Meadowes? – spytała cierpko i przemądrzale, pomagając jej wstać. Dorcas pociągnęła głośno nosem. Nie chciała zwierzać się Dianie, ale wolała, by ta wpuściła ją do środka gabinetu – lepiej zaczekać na Liama w jego własnym azylu niż narazić się na spojrzenia połowy Hogwartu po dzwonku.

— Muszę porozmawiać z Liamem… muszę się z nim zobaczyć… - wydukała, pośpiesznie ocierając łzy. Na Dianie nie zrobiło to najmniejszego wrażenia.

— Czy to ma jakiś związek z konsultacjami z przedmiotu? – spytała zgryźliwie. –  Mogę pomóc ci równie dobrze jak profesor Argent. Też chodziłam do Szkoły Aurorstwa.

Dorcas pokręciła głową rozpaczliwie.

— Diana…

— Nie, Dorcas! – fuknęła. Teraz świdrowała ją spojrzeniem nie tyle co protekcjonalnym, ale bardziej wściekłym i nienawistnym. – Posłuchaj mnie uważnie: dobrze wiem, co łączyło cię z profesorem Argentem – podkreśliła tytuł „profesora”, jakby chciała zasugerować, że nie powinna nazywać go po imieniu. Dorcas spojrzała na nią bez zrozumienia. — Dobrze wiem, co zrobiłaś za plecami Berty.

— Diana, ja wcale nie chcę…

— Przestań zgrywać niewiniątko! – warknęła. W takim sytuacjach naprawdę przypominała pierwszą przewodniczącą Piękności. – Może i udało ci się omamić Liama, ale nie uda ci się ze mną. Wiem, że jesteś podstępną kłamczuchą i że wykorzystujesz jego dobre serce. A ja jestem bystrzejsza od Berty – skrzyżowała ręce na piersi. – I nie pozwolę, żebyś zrobiła mi to samo, co zrobiłaś jej.

Dziewczyna zaniemówiła. Zszokowała ją ta kategoryczność i władczość Diany, bo chociaż nigdy specjalnie jej nie lubiła, nie przypuszczała, że kiedykolwiek może okazać taki brak wrażliwości w stosunku do swojej Cassie. Nie miała pojęcia, czy należy wyjaśnić całe zajście i dać jej do zrozumienia, że ona nie chce… że nie planuje… odbić jej Liama, ani nic podobnego, ale… czy mogła powiedzieć Dianie o eliksirze miłosnym? Chyba nie zniosłaby podobnego upokorzenia.

Siostra Emmeliny najwyraźniej zinterpretowała to milczenie jako skruchę winowajcy, bo uśmiechnęła się triumfalnie i rzekła:

— A teraz zmykaj stąd, smarkulo, bo gwarantuję ci, że powiem o tobie i Liamie nie tylko Bercie, ale też samemu Dumbledore’owi. Nie masz pojęcia, jakie miałabyś przez to kłopoty.

15.

Piątek.

James umówił się z przyjaciółmi, że na czas randki z Lily (to brzmiało teraz tak niedorzecznie) będzie zwolniony z udziału w ostatnim natarciu na twierdzę wroga, szerzej znaną jako dormitorium Prefektów Naczelnych, przywłaszczone sobie przez Doriana i jego bandę. Syriusz przysiągł mu, że kiedy tylko wróci, zapewne rozanielony i zupełnie nienadający się do niczego, nie będzie musiał kłopotać się z wchodzeniem na Wieżę Gryffindoru.

— Idź prosto do naszego nowego dormitorium i nie martw się – spakujemy twoje rzeczy.

Chociaż Rogacz powątpiewał w tak korzystny rozwój wypadków, zaraz po rozmowie z Jessiką skierował się w owe miejsce, bardziej nastawiony na pomoc w realizacji ostatniego punktu planu Syriusza niż na faktycznie wprowadzenie się do zdobytej już sypialni. Jakież było jego zdziwienie, kiedy dotarłszy na miejsce, nie zastał w środku ani siódmorocznych Krukonów, ani swoich przyjaciół, ani poltergeistów!

Nie ulegało wątpliwości, że dzisiejszy wieczór obfitował w zwroty akcji nie tylko dla niego, co stanowiło pewną pociechę. Mimo niepewności, do kogo w tej chwili należy ekskluzywne dormitorium, pozostawił cały swój randkowy ekwipunek (pelerynę-niewidkę otrzymaną wieki temu od ojca; trochę domowych krówek od matki, które zostawiła mu rano podczas swojej wizyty; oraz prezerwatywy od Syriusza) na sofie w Pokoju Wspólnym Prefektów Naczelnych, a raczej – jeśli dormitorium faktycznie wpadnie w ręce Huncwotów – przyszłym Pokoju Barkowym, bo tak właśnie James miał zamiar przemianować to miejsce. Pełen sprzecznych uczuć – żalu; rozczarowania; konsumującego go, wewnętrznego chłodu; i odrobiny złości, którą zamierzał rozładować znęcając się na Dorianem; postanowił udać się na krótki spacer na błonia. Nie zabrał ze sobą peleryny – wolał wpompować do żył trochę adrenaliny dzięki podwyższonemu ryzyku na zostanie złapanym, bo w ten sposób mógł skupić się na czymś innym niż stałej przeplatance zwątpienia i nadziei wiązanych z Lily.

Wydawała się dzisiaj taka uszczęśliwiona, pomyślał i przypomniał sobie jej śmiejące się oczy, kiedy nacierali się nawzajem smarowidłami nad ranem, czy chociażby słodkie słówka, jakimi starała się go zaślepić tuż przed pojawianiem się jego matki.

Przez pierwsze kilka chwil po tym jak Jessica zastąpiła Lily na ich randce i zaczęła wymachiwać jakimś cyrografem, był pewien, że to wszystko to jeden, wielki, słaby żart. Myśl, że Lily mogłaby go oszukać, omamić i skrzywdzić bez zająknienia w ogóle nie chciała przejść mu przez głowę. Stopniowo, kiedy zaczynał poznawać kolejne elementy tej historii, odczuwał coraz większą paradoksalność i groteskowość sytuacji, w której się znalazł. Nie chciało mu się wierzyć, że dziewczyna wpadła na pomysł uwiedzenia Doriana, tego Doriana, o którym jeszcze niedawno mówiła tyle złego – że sam ją oszukał, że rozpuścił plotkę o Jamesie i Serenie, że jest naprawdę dwulicowy, pazerny i okrutny. To, że w tak przewrotny sposób usiłowała poznać prawdę, również zupełnie nie zgadzało się z jego znajomością i wizją jej charakteru – chociaż trudnego i zmiennego, to jednak niezwykle wyczulonego na ludzką podłość, wrażliwego i na tyle rozważnego, żeby ani przez sekundę nie rozważać takiego nonsensu. A to, że zrobiła tyle niepodobnych do siebie bzdur i to jeszcze obrała Jamesa jako osobę płacącą za podobne ekscesy…

Potem zaczął przypominać sobie o ich kłótni, o tym, jak wielki kryzys tożsamościowy przeżywała i jak bardzo wątpiła we własną kobiecość i atrakcyjność… o tym, jak przeżywała jego tajemnice z Mary i jak zostawiła go samego w Hogsmeade… i na sam koniec przypomniał sobie sytuację z rana, kiedy Lily chciała ewidentnie mu o czymś powiedzieć, ale w końcu zabrakło jej odwagi… teraz to wszystko nabrało innego znaczenia. Następne chwile, po zwątpieniu i wyśmianiu całego zajścia, spędził więc na spekulowaniu i ewentualnym gdybaniu, czy Lily w wyjątkowych okolicznościach mogłaby dopuścić się czegoś podobnego, oczywście natychmiast potem wyrażając skruchę i przepraszając.

Ale teraz, kiedy snuł się tak samotnie po całym zamku, podczas gdy wszyscy myśleli, że świetnie bawi się na randce? To zabawne, ale teraz uwierzył nie tyle, co z winę Lily, ale w jej moralność  w ogóle – zastanawiał się, czy zamierzała go o tym poinformować dzisiaj rano, czy też mydlić mu oczy po rozmowie z Dorianem. Potem naszła go refleksja na temat samych pobudek Doriana i tego, co mógł jej opowiedzieć – nie ulegało wątpliwości, że posiadał wiele informacji świadczących na niekorzyść Jamesa, ale – jak sięgał pamięcią – nie znajdował żadnej sytuacji, która pogrążając Pottera, nie dowodziłaby równocześnie o przewrotności i zepsuciu natury Doriana, słowem – jeśli już chciał splamić honor Jamesa, to nie mógł przy okazji zachować wizerunku nieskalanego i szlachetnego. Czy zaryzykował by degradację w oczach Lily czy też po prostu nakarmił ją kłamstwami i niedomówieniami?

 Ogarnęła go od razu tak przemożna ciekawość, by poznać wersję zdarzeń Doriana, że niemal pragnął, aby Lily okazała się kimś zupełnie innym, niż mu się wydawało, i poszła uwodzić tego kretyna. Pragnął poznać tę historię, usłyszeć, co jego kuzyn wygaduje za jego plecami, ale równocześnie modlił się, aby nic się nie zmieniło, aby historia Jessiki okazała się nieprawdą i aby Lily po prostu leżała teraz w skrzydle szpitalnym i to stanowiło przyczynę tego, że nie stawiła się na randce.

Schodził właśnie po schodach, kiedy jego dzień popsuł się możliwie jeszcze bardziej, a on zmuszony został do odbycia rozmowy prawdopodobnie jeszcze bardziej nieprzyjemnej, sztucznej i przykrej, niż dialog jego z Jessiką Beinz.

— James! – krzyknął męski głos. Chłopak zignorował go i zaczął zeskakiwać z kilku schodków na raz, chcąc jak najszybciej znaleźć się na zewnątrz i opuścić mury tego zamku. — Synu!

Podłoga kolejnej kondygnacji już się przed nim roztaczała, kiedy nagle schody zaczęły się trząść i obracać w lewo – tak jak często im się zdarzało, a James utracił niezbędne sekundy przewagi i niestety, wkrótce poczuł ojcowską dłoń na swoim ramieniu.

— Dlaczego mnie unikasz? - spytał tonem niemalże przyjaznym. James strzepnął jego dłoń ze swojego ramienia.

— A dlaczego ty wypuściłeś May przed czasem?

Seth rozejrzał się dookoła, jakby z obawy, że ktoś może podsłuchać ich na schodach podczas kolacji. W tym momencie schody zatrzymały się przed kolejnym piętrem, lecz zanim James zdołał uciec, jego ojciec przytrzymał go i szepnął:

— Nie traktuj mnie jak swojego wroga, James. Przecież dobrze wiesz, że robię to wszystko dla ciebie. Lepiej dla twojej siostry, żeby nie przypominała sobie tamtej nocy, bo to tylko wznowi cały ten koszmar na nowo, i…

— To ty się martwisz, co będzie, a nie ja – odparował. – Mam dosyć eksperymentowania kosztem May. Powinna wrócić na odwyk, zanim dzisiejsza sytuacja z podtruciem się eliksirem w skrzydle szpitalnym się ponowi.

 — Nic jej się nie stało! – zaprotestował natychmiast Seth. – May nie powinna być rzucana po różnych odwykach i szpitalach, jak do tej pory. Czuje się lepiej, więc może tak jest faktycznie? Czy możesz zacząć traktować ją jak normalną dziewczynę i przestać robić z niej inwalidkę?

— Nie traktuję jej jak inwalidki, ale myślę, że powinna wiedzieć przynajmniej tyle, ile ja!

Seth wyglądał na wstrząśniętego podobnym wybuchem. On i James zwykle zgadzali się w tej – jak i w większość innych – kwestii od razu, posiadali bowiem podobny sposób myślenia i obejście, i w związku z tym zwykle podejmowali bliźniacze decyzje. James postrzegał go jako swój największy autorytet od zawsze, jego słowa uważał za mądrości, a zamiary – za świętość. Na początku pan Potter chciał uniknąć synowi angażowania się w cały ten bałagan w związku z jego siostrą, ale im bardziej starał się zająć go czymś innym, tym bardziej intrygował go i zachęcał do dalszych badań. W końcu, kiedy doszło do tej nieszczęsnej sylwestrowej nocy, a James zawiódł na całej linii, nie mógł dłużej zatajać przed nim prawdy.

To wszystko miało miejsce dwa lata temu i stosunkowo niedawno, gdzieś od początku tego roku szkolnego, napotkał na pierwsze opory ze strony syna, na pierwsze sprzeciwy i własne sądy. Nie miał pojęcia, czy ktoś go podbuntował przeciwko ojcu, czy też dopadł go w końcu młodzieńczy bunt przeciw rodzinie – prawdą było jednak, że James zupełnie przestał go poważać i respektować, a nawet stał się odrobinę oziębły, co stanowiło nie lada kontrast w porównaniu do coraz gorętszych uczuć, którymi darzył matkę i siostrę. Seth obawiał się, że James zatracił się we własnych tajemnicach i gniewie na samego siebie, przez co zmienił swój system wartości i postanowił odciąć się od ojca. 

Całe szczęście, że nie doszło do najgorszego, pomyślał i skłamał giętko:

— Masz rację – poddał się wreszcie. – W porządku, pomyślę o tym, jak łagodnie odtworzyć wspomnienia May, skoro nalegasz. Ale mam nadzieję, że pamiętasz, że nie możesz nikomu nic mówić? Że nie możesz opowiadać o niczym ani rozmawiać na ten temat z nikim?

James potaknął, czując, że dopada go całkowita chandra, a on traci energię i witalność, i zupełnie nie ma już ochoty na przechadzkę po błoniach.

— To są sekrety rodzinne, James. One zostają w rodzinie. Mam nadzieję, że nie będziesz mieszać w to Lily Evans ani nikogo innego, kto zajmie twoje serce.

— Już powiedziałem, że nie będę – uciął trochę zbyt sucho. Seth westchnął ciężko.

— Zawsze byłeś o wiele zbyt uczuciowy, James. Zgarnąłeś o wiele za dużo cech swojej matki. Pozwalasz, żeby ludzie cię wykorzystywali i tobą rządzili, i jesteś jeszcze o wiele za bardzo naiwny.

Wyciągnął do niego rękę, jakby chciał się pożegnać, ale syn nie podjął tego gestu. Spojrzał jedynie na Setha beznamiętnie, wyminął go i zaczął wspinać się z powrotem na piętro. Mężczyzna chciał za nim pobiec, ale tak uderzająca rezerwa, natychmiast odwiodła go od tego pomysłu:

— Daruj sobie – rzucił James przez ramię, po czym szybko przemknął przez schody i rozpuścił się w wieczornym cieniu, wracając z powrotem do miejsca, z którego odchodził, zanim Seth go zobaczył i zatrzymał.

W dormitorium Prefektów Naczelnych od tego czasu niewiele się zmieniło – chłopak dalej nie dostrzegał ani swoich przyjaciół, ani Krukonów, ani duchów. Zerknął na sofę – peleryna-niewidka leżała, porzucona, tak samo jak prezerwatywy, ale… ktoś otworzył torebkę z krówkami i wyciągnął jedną lub dwie sztuki…

— Twoi kumple poszli po swoje kufry – rzekł znajomy, niski i szorstki głos z antresoli u góry dormitorium. James poderwał głowę. Gniew i żal ścisnął jego serce, kiedy tylko zobaczył wyraz satysfakcji na twarzy swojego kuzyna, przeżuwającego krówkę matki Jamesa.

Jego widok skutecznie odgonił ponure myśli o ojcu i zepchnął je na jeszcze bardziej przykre rozmyślania o cyrografie i Lily.

— Mówili coś, że przyjdziesz później… zbierałem moje książki – Dorian wskazał na wielki karton, do którego składował liczne podręczniki z zakresu owutemów.

— A więc wymiękliście, co? – James zdobył się a bezczelny uśmiech. – Przegraliście.

— Jessica, Mia i Pheobe zaoferowały, że nas przygarną – wzruszył ramionami. – Nie mogłem odmówić takim pięknym paniom, a jeszcze bardziej skusił mnie fakt, że kiedy tylko twoja szurnięta siostra wyjdzie ze szkrzydła, od razu do nas dołą…

James bez zastanowienia ugodził w niego Drętwotą. Trafił prosto w jego ręce, tak, że bez silnego oparcia karton zleciał na ziemię i z głośnym łoskotem potoczył się po schodach. Część książek poturbowało zdrętwiałe stopy chłopaka.  Dorian bez trudu rzucił zaklęcie niewerbalne i odzyskał sprawność w ruchach.

— Uniemożliwiając mi wyniesienie moich rzeczy, będziesz przedłużać moją wyprowadzkę w nieskończoność – pokręcił głową. – Och, Jimmy…

— Nie mów tak do mnie – warknął. Wziął głęboki oddech, odrzucił swoją torbę na pobliską sofę i zbliżył się w kierunku schodów na antresolę. Chwycił energicznie kilka książek i wrzucił je gwałtownie do kartonu. Chciał, aby Dorian jak najszybciej stąd zniknął – nawet jeśli on, James, będzie musiał pomagać mu nosić swoje graty.

Chamberlain oparł się poręcz schodów i ze złośliwym uśmiechem obserwował prace swojego kuzyna. Z nudów zaczął pogwizdywać i głośno nad czymś gdybać, co doprowadzało Pottera do białej gorączki.

— Mówisz, że przegraliśmy…

Książki głośno opadły na spód kartonu.

— Nie traktuje siebie w taki sposób. Może i oddaliśmy wam to dormitorium… ale nie sądzę, żeby to miało oznaczać, że wygrałeś w czymś nade mną. Wiesz… Miałem zamiar trochę się z wami jeszcze podroczyć, ale pewnej dziewczynie tak bardzo zawadzały te duchy, że musiałem ulec, żeby lepiej nam się… hmm… plotkowało?

James zamarł. Kilka podręczników wyślizgnęło mu się z rąk i potoczyło w dół schodów.

— Niezbyt obchodzisz mnie ty i twoje dziwki – powiedział zmienionym głosem. Dorian zagwizdał ponownie, powiedział entuzjastyczne: „dzięki, młody” i chwycił ponownie swój karton. Rogacz wciąż klęczał na schodach, zupełnie sparaliżowany.

— Nie udawaj, że nie wiesz o czym mówię – krzyknął przez ramię Dorian, dając nurka po ostatnie, zrzucone przez Jamesa książki. – Obydwoje wiemy, że dzisiejszego wieczora to ja wygrałem, a ty znowu okazałeś się zwykłą ofiarą losu. Lily powiedziała mi, że zabroniłeś jej się ze mną widywać – parsknął. – Myślałeś, że jeśli ograniczysz jej kontakty z prawdziwymi facetami, to cię nie zostawi?

Potter poderwał się na równe nogi. Tępy ból ogarnął całe jego ciało – pulsował od skroni, chwytał jak imadło za serce, rozpływał się po całym ciele pozostawiając nieprzyjemne uczucie pieczenia. Kiedy ból ten ustał, James nadal czuł cierpienie i udrękę – tym razem niewidzialne ostrze przecinało jego duszę, raniąc ją jeszcze bardziej na samo wspomnienie Lily.

— Nie wierzę ci.

Dorian wzruszył ramionami.

— Twoja sprawa – wycofał się do framugi drzwi i wyglądało na to, że zamierza odejść i zostawić Jamesa jego własnym demonom, gdy nagle coś mu się przypomniało i krzyknął przez ramię:  „Ach, jeśli znajdziesz tutaj gdzieś jakieś kolczyki, to oddaj jej, dobra? Możliwe, że… gdzieś się zagubiły. Baw się dobrze w swoim nowym dormitorium!”

16.

Cotton Matter - Lily Dreams On

Lily naprawdę nie zamierzała wystawiać Jamesa – kiedy tylko wypadła od Doriana i zorientowała się, że jest spóźniona,  od razu, czym prędzej pobiegła na umówiony wcześniej wiadukt i stanęła przed Samotnym Gargulcem. Pottera już nie było. Jęknęła głośno i opadła na pobliską ławkę, łudząc się, że może on też się spóźni. Czekała przepisowe piętnaście minut. Nie przyszedł.

Może wrócił do dormitorium, pomyślała. Nie wiem teraz tylko, czy iść do dormitorium Doriana, gdzie oni się przenoszą, czy złapie go jeszcze na Wieży Gryffindoru…

Dzisiejszego dnia była przepełniona werwą, energią i zapałem jeszcze bardziej niż zwykle, dlatego bieganie tam i z powrotem, główkowanie i roztrząsanie całej swojej nowej wiedzy, a potem również martwienie się o Jamesa i karanie samej siebie w myślach, mogło się z łatwością zsynchronizować. Z wiaduktu na siódme piętro (bo tam właśnie zamierzała rozpocząć swoje poszukiwania) miała trochę drogi do przebrnięcia, a podczas tej wędrówki dość łatwo wszystko jej się analizowało i układało w głowie. Chaos zasiany tam po wynurzeniach Doriana, chaos, niedowierzanie i nawet odrobinę złości, teraz układał się w poukładaną, coraz bardziej zrozumiałą dla niej całość. Chociaż dalej nie poznała całej prawdy, wiedziała już wystarczająco, aby wiele zagadkowych uwag Jamesa, Doriana, Syriusza czy Mary nabrało teraz więcej sensu i logiki.

Wyjaśnienie, dlaczego James i Dorian już ze sobą nie rozmawiają, uważała za wystarczające. Przypuszczała, że gdyby ona i Dorcas podpaliły jakiś dom, a ojciec Lily zostałby przez to ciężko ranny, to również ich kontakt znacznie by się pogorszył, a obydwie trzymałyby w sercu dużo żalu i złości na same siebie i na tą drugą.

I chociaż Dorian przedstawił całe to zajście jako winę właściwie to jedynie Jamesa, Lily nie kwapiła się jeszcze z wydawaniem osądów – mimo to nie ulegało wątpliwości, że wybitnie nie pochwalała podobnej zabawy. Możliwe, że nie byłaby taka pobłażliwa, gdyby nie usłyszała tragicznych i wstrząsających fragmentów tej historii, a gniew i rozczarowanie nad chłopakiem zostało zupełnie wyparte przez współczucie, żal i podziw dla jego siły psychicznej.

Gdyby Lily spotkało tyle złego – gdyby Petunia zupełnie postradała zmysły, kiedy znajdowała się pod jej opieką, gdyby oskarżono ją o zabójstwo kuzyna Stefano i gdyby chłopak, z którym straciła dziewictwo zaginął, będąc… właściwie to on nie mógłby być w ciąży, co jedynie podkreślało, że James cierpiał większe katusze… a gdyby do tego groźnie poparzyła i oślepiła swoją ciotkę, a jakiś jej przyjaciel z dzieciństwa – chociażby Snape – wciągnąłby ją w toksyczny związek i na każdym kroku zmuszał do rzeczy, na które nie miała ochoty…

Nie. Nie dałaby sobie z tym rady. Zawsze posiadała nerwicową i porywczą naturę i brakowało jej umiejętności zaakceptowania smutnego losu. James jej zaimponował. Zastanawiała się, czy gdyby rapem rok czy dwa lata temu spotkało ją tyle złego, potrafiłaby się jeszcze uśmiechać.

Dormitorium chłopców numer sześć było zupełnie opuszczone – ze ścian zniknęły plakaty,  z podłogi pozdejmowano pułapki na szczury (mniejsze) i na niedźwiedzie (te wielkie). Kufry zostały wyniesione, ubrania pozbierane, a oprócz chłopców pokój ten opuściły miły bałagan i ciepła, młodzieńcza atmosfera. Wycofała się z klatki schodowej dormitoriów chłopców i już miała skierować swoje kroki do tajnej sypialni należącej dawniej do Doriana i jego kolegów, kiedy intuicja zatrzymała ją w połowie Pokoju Wspólnego i podpowiedziała, że powinna zajrzeć jeszcze na chwilę do swojego dormitorium (a jeśli nie, to zmyć chociaż ten makijaż Jessiki, bo od rana nie miała ku temu okazji).

To przeczucie okazało się być prorocze, a chociaż Lily ucieszyła się, że udało jej się odnaleźć zaginionego chłopaka, to natychmiast na jego widok poczuła takie przerażenie, iż miała ochotę znaleźć się teraz w zupełnie innej części zamku.

Zaraz po przekroczeniu progu dormitorium zwróciła uwagę na dwie rzeczy: po pierwsze, wyglądało tu przynajmniej jak po przejściu tornada i fali tsunami; po drugie – na środku pokoju, tak, że blask księżyca oblewał ich w niemalże romantycznej scenerii,  stali James… i Mary.

— James? – udała zdziwienie i uśmiechnęła się nieco sztucznie. Chłopak wysłał w jej kierunku długie, nieprzychylne spojrzenie.

On wiedział. On na pewno wiedział.

—Cześć, Lily – rzekła niemal przyjaźnie Mary, uśmiechając się złośliwie i krzyżując ręce na piersi.

Ona też wiedziała.

Przez długi moment Evansówna zupełnie straciła rezon. Miała wrażenie, że wpadła w nieodpowiednim momencie, że przerwała coś Mary i Jamesowi, że lepiej byłoby, gdyby dalej siedziała u Doriana i nie przerywała im tak… intymnej chwili. Potem zaczęła zastanawiać się, czy tak właśnie czułby się James, gdyby powiedziała mu, że odwiedziła swojego byłego chłopaka i wypytywała go o zakurzone kwestie z przeszłości – tak, jakby poddana została akupunkturze z lodowatych, paraliżujących igieł.

Był taki moment, kiedy Lily chciała po prostu stamtąd wyjść – czuła, że zarówno Mary, jak i James, ewidentnie sobie tego życzą, a że nie miała nic inteligentnego do powiedzenia, nie zamierzała stać tam i coraz bardziej się pogrążać. Biła się z taką myślą, dopóki nie obudził się w niej bojowy głosik, ten sam, który odzywał się jedynie w sytuacjach podbramkowych. Nie mogła opuścić teraz Jamesa. Nie mogła znowu wybrać łatwiejszej opcji i po prostu stchórzyć. To Mary była tutaj intruzem – to Mary była intruzem od samego początku!

Skrzyżowała ręce na piersi i odchrząknęła kategorycznie. Ku jej zdumieniu, wila nie tyle co od razu pojęła, co Lily ma na myśli, ale też zbytnio się nie sprzeciwiła – wysłała jedynie do Jamesa jedno z tych manipulująco-toksyczno-wymownych spojrzeń, tak, że powietrze zdawało się zamarzać jak ziemia i parapety za oknem. Uśmiechnęła się na odchodne z satysfakcją, po czym  wyminęła Lily, otworzyła drzwi i za nimi zniknęła, a głośne uderzenia obcasów zza ściany dowiodły, że poszła na tyle daleko, by nie móc ich podsłuchiwać.

James nie patrzał w kierunku Lily. Stał dalej w tym samym miejscu, a światło księżyca oblewało go mleczną poświatą.

— Nie wystawiłam cię – powiedziała nagle, czując, że od tego należy zacząć. Jej głos zawisnął w ciężkim powietrzu. – Przysięgam, że cię nie wystawiłam. Trochę się spóźniłam, ale przyszłam na wiadukt, i…

— Wiem, gdzie byłaś.

Niesamowite, jak bardzo zimne, beznadziejne i okrutne przesłanie mogło zawierać się w tych trzech prostych słowach.

— Mogę to wytłumaczyć – rzuciła bezsilnie, zbliżając się do niego i zajmując te same miejsce, co Mary przed kilkoma chwilami. Oblizała wargi i sięgnęła po dłoń chłopaka, żeby ją ścisnąć. Schował ją za siebie, unikając jej dotyku. – To nie tak miało być… Chciałam ci o tym powiedzieć rano, i… w porządku, miałam jeszcze inne okazje, ale tak się bałam i tak było mi wstyd… nie masz pojęcia, jak bardzo żałuję… jak bardzo chciałabym… wszystko odwrócić.

To była prawda jedynie częściowo – Lily naprawdę żałowała podpisania cyrografu i tego, że musiała niejako nadużyć zaufanie Pottera. Niezbyt komfortowo czuła się też po usłyszeniu połowy rewelacji, które przekazał jej Dorian, ale nie mogła udawać, że część z nich nie rozjaśniła jej w głowie i nie odpowiedziała na wiele pytań gnębiących ją od początku roku szkolnego. Cieszyła się z tego, że poznała prawdziwe oblicze Mary i wiedziała już, jak bardzo należy chronić Jamesa przed jej wpływami, a nie – jak wcześniej postępowała – zezwalać mu na utrzymywanie z nią przyjacielskich kontaktów.

Dzięki tej rozmowie nie tylko bliżej poznała Jamesa, ale też zrozumiała, jak powinna mu pomóc i w jaki sposób może go uszczęśliwić. Czy cel nie uświęcał środków? Czy naprawdę reagowanie na krzywdę swojego chłopaka (bo tym chyba był dla niej James) należało potępiać? Czy cała jej troska i obawy niejako nie usprawiedliwiały przewrotnej drogi do poznania prawdy?

Może i tak by było, ale…

— Ale jednak poszłaś do Doriana, co? – parsknął. – Siedzieliście sobie i gadaliście o mnie, kiedy ja jak skończony idiota czekałem na ciebie pod Samotnym Gargulcem.

— To nie tak! – zaprotestowała. W świetle księżyca jej rumieniec kolorem przypominał wielkiego siniaka. – Rozmowa się nam trochę przeciągnęła, ale ja nie chciałam… nie zamierzałam… — wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić. – Naprawdę nie zamierzałam iść do Doriana. Po prostu… dowiedziałam się pewnej rzeczy i chciałam tylko… James… tak strasznie cię przepraszam, wiem, że nawaliłam, ale…

Zawahała się z obawy, że powie o kilka słów za dużo. James miał jej za złe, że spóźniła się na ich randkę, bo siedziała natenczas u Doriana. Czy możliwe, że wcale nie wiedział o cyrografie? Jeśli tak było, to może nie wszystko jeszcze stracone…

─ Przepraszam – powtórzyła, przytulając dłoń do jego policzka. Spodziewała się, że James westchnie ciężko albo jęknie, jak zwykle robił, kiedy próbował się na nią gniewać, ale zwyczajnie nie potrafił. Przypuszczała, że przez chwilę poudaje obrażonego, ale ostatecznie przyciągnie ją do siebie i zacznie szaleńczo całować. Że nieważne, jak bardzo się wścieknie, i tak w końcu wymięknie, bo przeprosiny ze strony Lily należały do takiej rzadkości, że faktycznie cieszyły się rangą magicznego słowa, zdolnego, by naprawić wszystko.

Nie zrobił tego.

Ani nie westchnął, ani jej nie pocałował, ani jej nie wybaczył.

Wyraz jego twarzy pozostał niewzruszony.

─ Rozmawiałem z Jessiką.

O, nie.

—Powiedziała mi, że dzisiaj zastępuje cię na randce, bo tak wytargowałyście. Że ona pomoże ci wyciągnąć moje sekrety od Doriana, ty pójdziesz od niego, a zamiast tego ona zabawi mnie na waszej randce. Naprawdę, Lily? Aż tak bardzo nie pasowało ci to spotkanie?

Co za… co za podstępna wywłoka!, pomyślała z wściekłością. Przecież Lily wyperswadowała jej wizję z randką na samym początku! Przecież powiedziała, że nigdy się na to nie zgodzi i że nie ma prawa podejmować podobnych decyzji za Jamesa!

Świetnie to wszystko sobie zaplanowała… Przyszła zamiast Evansówny na randkę, powiedziała, że ma ją zastąpić i jeszcze wymachiwała swoim okropnym cyrografem, na którym było napisane, że James ma ją pocałować… to wyglądało, jakby Lily zgodziła się na obydwie z tych rzeczy – na randkę i na zagwarantowany pocałunek podczas niej.

I jak miała też to wyjaśnić?

— Nie chodziło o randkę! – zaprotestowała, tonem chyba trochę za bardzo oburzonym. Wlepiła wzrok w ziemię i dodała o wiele pokorniej: — Tylko o pocałunek…

— No cóż, ja słyszałem coś zupełnie innego – wzruszył ramionami James, jakby było mu to zupełnie obojętne. – I widziałem tę waszą.. umowę.

— James, to nie było tak…

Uniósł otwartą dłoń na znak, że nie chce słuchać jej wyjaśnień. Wycofał się o krok, tak, że księżycowa poświata nie spływała już na jego twarz, a on utonął w wszechobecnym mroku. Lily zareagowała momentalnie – gwałtownie odskoczyła ze swojego Jamesa, wyciągnęła rękę i udało jej się zatrzymać Jamesa tuż przed drzwiami, złapawszy go za ramię.

Wyszarpał się z tego uścisku niemal natychmiast.

— Przestań – rzekł twardo. Lily poczuła niemiły ścisk w gardle. – Wiesz co? Przez całe te trzy dni naszego… bycia razem, jedyne, co czułem, to ból i rozczarowanie. Rozmawiałem z Mary przez jakieś pięć minut i… — wzruszył ramionami. – Już czuję się lepiej. Już nie czuję… zupełnie nic. To dało mi do myślenia.

Złapał już za klamkę, gotowy zostawić ją samą w tych ciemnościach, ale Lily po wzmiance o Mary poczuła przypływ odwagi (a raczej: gniew i żal, jak to bywa z intensywnymi uczuciami, zmotywowały ją do działania i walki):

─ Czyli wybierasz ją? – parsknęła, niemalże śmiejąc się szyderczo. James znieruchomiał. – Jak możesz tak po prostu zapomnieć o tym, co ona zrobiła?! Jak możesz tak łatwo dawać sobą manipulować i… w ogóle, porównywać mnie do niej!  Czy to ja okłamałam całą szkołę, o tym, że jesteś ojcem dziecka Sereny? Czy to ja szantażowałam cię i zwodziłam przez cały zeszły rok? Czy to ja posuwałam się do tych wszystkich zagrań, intryg, podstępów, żeby tylko dostać ciebie? To ona traktuje cię przedmiotowo – jak jej własność! Ja… ja nigdy nie umówiłabym cię z Jessicą, gdyby ona nie weszła między nas! Ja… ja zrobiłam to tylko dlatego, że…

─ Że nie chciałaś się ze mną umówić – dokończył, wyciągając zupełnie błędną konkluzję. – To tobie zależało, Evans, na tym durnowatym układzie – bądźmy zdystansowani i przyjaźni. Zgodziłem się na to, chociaż wybitnie nie było mi to na rękę. Ale to ty przegrałaś i powinnaś uszanować swoje własne zasady! Kiedy nareszcie pojmiesz, że nie chcę być twoim przyjacielem? Że nie chcę prowadzić z tobą żadnych niezobowiązujących pogawędek, że nie chcę być nic nieznaczącym elementem twojego życia, którego możesz z niego wykluczać, kiedy najdzie cię na to ochota? I wiesz co? Prawda jest taka, że ty też tego nie chcesz. Boisz się być ze mną na normalnych, szczerych zasadach, ale równocześnie boisz się, że mnie stracisz. Zależy ci tylko na tym, żebym się z tobą gruchał i żebym przypadkiem nie wrócił do Mary. Lubisz, kiedy jestem w pobliżu, bo masz z kim sobie pogadać, kiedy wszyscy mają już cię dość. Wykorzystujesz mnie – bo tak to właśnie się nazywa, i równocześnie zupełnie cię nie obchodzi, jak ja się z tym czuję. Robisz wszystko, byle tylko nie doszło do sytuacji, w której jesteś w jakiś sposób ode mnie zależna. Boisz się tego. Nasza sytuacja ci się podoba, bo możesz mieć do mnie dostęp, a kiedy zrobi się nieprzyjemnie ignorować mnie tygodniami, a potem argumentować, że nie mogę niczego od ciebie oczekiwać. Chcesz, żebym ja dawał ci wszystko, ale ty nie oddasz nic w zamian.  Jesteś bardziej egoistyczna niż Mary!

─ Wcale nie dajesz mi wszystkiego! – krzyknęła. Przez cały jego słowotok łzy zbierały się w jej oczach, a teraz kapały strumieniami z jej policzków. – Jak możesz oczekiwać ode mnie, że się zaangażuję, skoro cały czas latasz do Mary i rozmawiasz z nią o swoich problemach i… i obiecujesz, że nic mi nie powiesz? Dobrze słyszałam, że tak powiedziałaś! Nie potrzebuję tych dramatów. Nie chcę ich. I przepraszam, że nie potrafię tobą bezustannie komenderować, jak Mary i przepraszam, że staram się ułatwić nam wszystko, zamiast wciągać cię w sieć kłamstw i przekrętów! — pokręciła głową i wydała z siebie pojedynczy, cichutki szloch. Jamesa w ogóle to nie wzruszyło. – Przecież przejrzałeś już raz na oczy, James! Przecież rzuciłeś ją, bo zrozumiałeś, że jest toksyczna, że cię oszukuje i że… że cię molestuje! Zapomniałeś już o tym? Nie pamiętasz?

— Wiem o tym wszystkim, do jasnej cholery! – krzyknął tak głośno, że aż podskoczyła. – Nie zapomniałem.

— To dlaczego raptem pół roku później godzisz się na to wszystko na nowo? Dlaczego cala sytuacja zatacza koło? – wzięła głęboki oddech i szepnęła niemal błagalnie: - Po prostu mi to wyjaśnij. Wyjaśnij mi choć tą jedną rzecz.

James długo milczał. Jego oddech to przyśpieszał, to znowu zwalniał, dech stawał się głośny, niemal krzykliwy, a potem zamierał, jakby chłopak przestawał oddychać. Lily nie odpuściła. Skrzyżowała ręce na piersi i spojrzała hardo w jego oczy. Po chwili James schował dłoń, wcześniej wciąż spoczywającą na klamce, za siebie, i rzekł bardzo ostrożnie:

— Wszystko sobie wyjaśniliśmy na kotylionie, w grudniu. Przedtem jak wróciła do Hogwartu.

— Czy jest na to wyjaśnienie? – spojrzała na niego bez przekonania.

— Czy Dorian ci o tym nie powiedział? – zripostował.

Krew w Lily zawrzała. Już następowało przejaśnienie, James już nieco się na nią otwierał… i na koniec znowu musiał udawać wielkiego dupka!

— BYŁAM U DORIANA TYLKO DLATEGO, ŻE TY NIE CHCESZ MI NIC POWIEDZIEĆ – uniosła głos. Chciała dodać coś jeszcze, ale poczuła, że nie utrzyma go na jednakim tonie, że w połowie wypowiedzi straci dech i że głos odmówi jej posłuszeństwa. Przymknęła więc oczy i czekała na kontrę:

— JAK MAM CI COŚ POWIEDZIEĆ, JAK MAM CI ZAUFAĆ, SKORO BEZUSTANNIE LIŻESZ DUPĘ MOJEMU NAJWIĘKSZEMU WROGOWI!

— On się o ciebie martwi! Jesteście rodziną, James!

— ON NIE JEST MOJĄ RODZINĄ! Moja rodzina jest pojebana, Lily! Jest taka sama jak Syriusza, czy Dorcas, czy Mary – to fanatycy! Zepsuci, zdegenerowani fanatycy! A Dorian jest taki sam! Robisz z siebie idiotkę, że w ogóle ufasz jednemu jego słowu. Czy nie mogłaś chociaż raz wysłuchać mojej prośby i trzymać się od niego z daleka?

— DLACZEGO SĄDZISZ, ŻE ON JEST FANATYKIEM? WCIĄŻ NIE PODAŁEŚ MI ANI JEDNEGO SENSOWNEGO POWODU! Posłuchaj – ściszyła głos do szeptu. – Jeśli chodzi o sprawę pani Stephanie Chamberlain, to…

— Odchodzę – rzekł twardo James. – Nie mogę tego słuchać.

— James…

— Nie rozumiesz – warknął. – Odchodzę na dobre.

Z tymi słowami ponownie chwycił klamkę, ale tym razem szarpnął nią w dół i wpuścił do dormitorium powiew lodowatego powietrza z klatki schodowej. Lily stała jak sparaliżowana.

— Czy ty… — głos jej się załamał. – Czy ty ze mną zrywasz?

James nawet się nie odwrócił.

— Nie, bo nigdy nie byliśmy razem. I myślę, że raczej nigdy nie będziemy narażeni na podobną przykrość.

____________________

Gwałtownych uciech i koniec gwałtowny, hehe. Taki miał być cytat tego rozdziału, ale w końcu zmieniłam go na kilka zdań z "Miłości w czasach zarazy", bo jestem obecnie pod wpływem Marqueza. Genialny gość. 

Przepraszam was straaasznie za poślizg, ale przysięgam, że pisałam i dłubałam w każdej wolnej chwili - Dorian mi się poootwornie rozgadał, i zachciało mi się poprawiać wcześniej napisane fragmenty... no i to tego konsekwencje. Ogólnie mam wrażenie, że ten rozdział pod względem stylistycznym jest lepszy od poprzednika, chociaż pisałam go jeszcze bardziej "na szybko", a przyznaje, że bardzo tego nie lubię, bo wtedy cierpi na tym narracja. 

Cieszę się bardzo, że poprzedni rozdział (poprzednia część, pardon!) spotkał się z tak wielkim entuzjazmem. Przyznam wam się, że po 25 i 26 przeżywałam straszne zwątpienie w siebie i swoje opowiadanie i rozważałam nawet opuszczenie bloga po trzecich urodzinach i "Furii", ale trochę zostałam podbudowana na duchu przez garstkę przemiłych osób, które komentowały "Huncwockie Gody", dzieliły się swoimi teoriami i pisały szczere o swoich odczuciach... a ja tak uwielbiam wszelkie teorie i analizę tekstu, bo to dowodzi, że ktoś czyta to naprawdę dla siebie, a nie tylko z przyzwyczajenia/z konieczności, jak to często bywa. Jestem baaardzo wdzięczna i baaardzo szanuję wszystkie nowe osoby, które ostatnio dały jakiś znak życia. Nawet krótki komentarz, że się podobało albo chociaż, że się przeczytało, znaczy dla mnie bardzo wiele, bo dzięki temu mogę mniej więcej oszacować, dla jak dużej grupy piszę. Zajmuję mi to naprawdę dużo czasu i nierzadko czuje się zupełnie beznadziejnie, kiedy po tylu godzinach ciężkiej pracy, nerwów i wypitych herbat, nie spotykam się z praktycznie żadnym odzewem. No... dlatego właśnie dziękuję wszystkim komentatorom, bo to oni są pokarmem tego bloga-głodomora. Dzięki ostatnim komentarzom znalazłam w sobie mnóóóóstwo weny i niemalże zamknęłam już planowanie trzeciej części, z której jestem niemalże dumna. 

Co do 28.1? Mogę rzucić wam kilka spoilerów, jak zwykle:

* W 27.1 mieliśmy analizę ostatnich wydarzeń w duecie Liam i Di, teraz Dorian trochę też nam sypnął wiedzy, z kolei w 28.1 Lily spotka się z Syriuszem na pierwszej lekcji animagii, która właściwie zakończy się gadką-szmatką o życiu, a Syriusz też nam rzuci trochę informacji. Z kolei w 28.2 po raz kolejny Di i Liam będą dzielić się postępami w śledztwie, a w 29 wszystko wyjdzie na jaw i dojdzie do konfrontacji z zabójcą. Hue-hue.

* W 27.1 Hestia spotka państwa Rasaków, którzy przyjada ją poznać ze względu na ciążę i blah blah blah. 

* W 27.1. zawieje trochę starym HzTLem i znów ktoś będzie pisał pamiętnik;

* W 27.1. czekają nas sceny Jily i Chemmeliny. 

Jeszcze raz żebrzę o komentarze, chociażby coś w stylu: "<3" lub ":D", nie dlatego, że jestem kolekcjonerką komów, tylko dlatego, że chciałabym wiedzieć, dla ilu mniej więcej osób piszę. To mnie umacnia i podbudowuje. Pooozdrawiam wszytskich, a rozdział dedykuję mojej facebookowej Dianie Jenkins - pani detektyw z prawdziwego zdarzenia, która ma w sobie też dużo pazurka Di :*. Dedykuję go również Elitarnym Panienkom oraz wszystkim innym pomniejszym detektywom i dobrym duszkom, którzy mają mózg o wiele bardziej trzeźwy i logiczny niż mój. Jesteście najlepsi <3.

Pozdrawiam <3 i ściskam.

Abigail