14. Fałszywa Prawda

"Kłamstwo nie staje się prawdą tylko dlatego, że wierzy w nie więcej osób"

-Oscar Wilde

Wiele osób brało prefektów za przykładnych, uczciwych i bystrych uczniów, którzy nie mają problemów w nauce i życiu osobistym, a już w ogóle nigdy się z nikim nie kłócą. Oczywiście cała ta teoria była bzdurna, a prefekci różnorodni do zaskakującego stopnia, ponieważ dyrektor nie dokonywał jakieś selekcji, który kandydat spełnia podane wyżej warunki. Jedyną cechą, którą wszyscy z nich dzielili, był ośli upór i brak tolerancji do cudzych racji i przekonań. W ciągu ostatnich lat nie da się znaleźć zebrania prefektów, które nie zakończyłoby się awanturą.

Funkcję prefekta naczelnego pełnił Frank Longbottom, chłopak dość uprzejmy i zdyscyplinowany, ale kompletnie pozbawiony jakichkolwiek cech przywódczych. Nie potrafił przekonać swoich „podwładnych” do przejęcia dodatkowych obowiązków, nie wiedział, jak załagodzić spór między nimi, nie miał pojęcia, jak znaleźć we wszystkim kompromis i złoty środek. Jednym słowem- mimo tego, że spełniał wszystkie warunki, które zdaniem uczniów charakteryzowały typowego prefekta, jako lider wśród nich wszystkich, wypadał beznadziejnie.

Drugim prefektem naczelnym była Larissa Richardson, również Gryfonka, w dodatku dziewiętnastoletnia, gdyż zawaliła jakiś rok, oraz dumna członkini grupy wielbicielek dwóch najpopularniejszych Huncwotów. Nikt jeszcze nie widział jej bez tapety na twarzy i szalonej ilości szminki do ust.  Sama nie odznaczała się charyzmą, ale potrafiła świetnie podbuntować albo przekupić najsłabsze ogniwa na zebraniach, dlatego w wyniku jakiś głosowań, jej strona prawie zawsze zwyciężała.   

Pozostali prefekci dzielili się na dwie grupy- sojuszników Franka i sojuszników Larissy. Właśnie te dwie nieoficjalne partie nieustannie darły ze sobą koty i robiły sobie na złość. Mało tego, na znak swojej wzajemnej dezaprobaty, zajmowały dwie kanapy naprzeciw siebie, a stolik w jednej z pustych sal użyczonych prefektom oddzielał ich wzajemnie i równocześnie powstrzymywał przed rzuceniem się z pazurami.

         Obecnie wszyscy prefekci zajmowali się uzgadnianiem kolorystyki choinek w poszczególnych pokojach wspólnych. Jako, że w poprzednich domach poustalano wszystko bez problemów pomiędzy ścisłym kręgiem prefektów danego domu, tak w Gryffindorze zgodna passa się przerwała (jak zwykle) i trzeba było uzgadniać kolorystykę z całym kompletem prefektów (oprócz Ślizgonów, bo ci sobie poszli okazując tym samym swój wybitny brak zainteresowania). Dyskutowali o tym już pół godziny i wszyscy mieli na tyle dość, że mogliby zgodzić się nawet na różowe bombki. Tylko jedna osoba dalszym ciągu nie odczuwała podobnego zmęczenia.

-Różowe bombki?- powtórzyła Lily, kilkakrotnie mrugając powiekami. –Żartujesz, prawda?

         Lily Evans, ze względu na to, że nienawidziła dziewczyn rodem  Larissy Richardson, od zawsze we wszystkim brała stronę Franka. Zdaniem wielu była jego prawą ręką, a raczej gardłem- nikt nie potrafił tak huknąć jak ona, a po podobnym podniesieniu głosu mało kto ośmielił się sprzeciwić. Niestety, każde prawe ręki, czy nawet gardła, prowadziły własne życie, a w przypadku Rudej bardzo awanturnicze życie, dlatego nie zawsze mogły przybyć z pomocą zrozpaczonemu prefektowi naczelnemu, bo zbyt zajęte były wykłócaniem się na własną rękę.

-Czemu nie?- wtrąciła jakaś puszczalska dziewczyna z piątego roku. –Byłoby ładnie.

-ŁADNIE?! Powariowałyście wszystkie już do reszty?

Gryfonka zaśmiała się głośno chcąc ukazać komizm całej tej sytuacji, ale nikt nie poszedł w jej ślady. Różowe bombki? To nie mieściło jej się w głowie! Przecież tak obskurna dekoracja wywołałaby powszechny bunt! Gryfoni patrząc na zakałę choinki w swoim pokoju domagaliby się zmian w kadrze prefektów! Wyszliby na ulicę z wielkimi transparentami i głowami ich wszystkich w wielkim, czerwonym, przekreślonym kole! Czy oni wszyscy chcieli tak ryzykować, żeby tylko pójść już włóczyć się gdzie indziej? Według Lily było to bulwersujące.

-Serio? Nikt z was nie protestuje? Chcecie mieć oszpecony pokój wspólny różowym badziewiem? Chcecie codziennie rano widzieć żywą parodię choinki? Będziecie tolerować tak żałosny widok? Nie będziecie czuć zażenowania widząc, że to biedne drzewo jest świąteczną wizytówką naszego domu?

         Frank Longbottom westchnął ciężko, złapał Lily za ramię i szepnął jakieś uspakajające słowa do jej ucha. Jeśli myślał, że kilkoma zdaniami rodem „bądź mądrzejsza i się nie kłóć” albo „niech głupi się cieszy”, uda mu się doprowadzić ją do ładu, musiał doznać gorzkiego rozczarowania.

-Bądź cicho, Frank- mruknęła zielonooka złowrogo. Miała tak przerażającą minę, że Longbottom na sam widok skapitulował. –Słuchaj- zwróciła się do puszczalskiej dziewczyny- jeśli choinka w pokoju wspólnym zostanie wystrojona na różowo, możecie być pewne, że dostaniecie taki patrol, że nie będzie mowy o powrocie na święta do domu. I o zorganizowaniu Balu Walentynkowego- warknęła. –Prawda, Frank?

         Larissa, która stanęła w obronie swojej puszczalskiej sojuszniczki i jej młodsze fanki skrzyżowały ręce na piersi i spojrzały z mocą na prefekta naczelnego. Właśnie- następne niewdzięczne zajęcie tegoż prefekta- musiał podejmować spontaniczne decyzje, które ktoś zawsze kwestionował. Spojrzenie chłopaka wiodło to od Lily z miną, jakby chciała powiedzieć „spróbuj zaprzeczyć, to się jutro nie obudzisz”, to do dziewczyn i ich miłych, aczkolwiek sztucznych oblicz. I co tu teraz zrobić?

-Pójdźmy na kompromis- zaproponował. –Róż jest odcieniem czerwonego, a czerwień jest barwą Gryffindoru. To będzie ładnie wyglądać ze zło…

-Czerwono-złoto było w tamtym roku- przypomniała mu niegrzecznie Lily. –I to źle wyglądało. Musi być jakiś kontrast, bo wszędzie otacza nas czerwień. Co nie zmienia faktu, że RÓŻÓWY wyglądałby tu wręcz TRAGICZNIE.

-Zgadzam się z Lily- wspomógł dziewczynę Lupin. –W kwestii różowej choinki.

-HA!

-…ale również jestem za pomysłem udekorowania jej na czerwo…

-Mam pewną uwagę- przerwała mu dziewczyna. –Uważam, że… wy, faceci, powinniście nie brać udziału w dyskusji na temat kolorystyki.

-A to dlaczego?- zdziwił się Rick Dwyer z piątej klasy.

-Bo…- Evans zastanowiła się, jak najładniej ubrać to w słowa. –Bo… Badania mówią, że wy… że wasza płeć, dość często cierpi na daltonizm, więc lepiej zostawić takie rzeczy…

-Po raz pierwszy w życiu się z tobą zgadzam, Evans!- przerwała jej Larissa. –Lepiej zostawić to jedynie żeńskiemu gronu- uśmiechnęła się, po czym wstała i rozłożyła ramiona, jakby chciała wszystkich nawołać do otwarcia umysłów. -Kto jest za różowymi bombkami?- spytała, sama natychmiast podnosząc rękę. W jej ślady poszły wszystkie jej koleżanki, co stanowiło pięć szóstych prefektów wśród dziewczyn, i jeszcze kilka innych. Jedynie Lily i Amelia Bones z Ravenclawu nie podniosły ręki do góry.

-Ojej… Przegłosowana.

-Ojej… Zamknij się- przedrzeźniła ją Evans. Kilka osób zachichotało.

-To… zagłosujemy normalnie- odezwał się Frank –czy…

         Ruda zgasiła go ruchem dłoni. Nie mogła dopuścić do wystrojenia choinki na różowo, to na pewno, ale włączając do głosowania chłopaków mogłaby wygrać zaprzeczając samej sobie. Namyśliła się trochę, po czym oznajmiła:

-Dobrze. Skoro nasze drogie koleżanki tak bardzo łakną demokracji, wnoszę o powszechne głosowanie wszystkich Gryfonów- zaproponowała, specjalnie dobierając słowa tak, żeby dziewczyny zgłupiały.

         Frank westchnął ciężko. Lily z całą pewnością należała do charyzmatycznych osób, ale swój dar do nakłaniania ludzi do czegoś, co im się nie uśmiechało, najczęściej łączył się z jej porywczym usposobieniem. Mało osób na świecie potrafiło się tak zawzięcie kłócić o jakąś głupią choinkę, jednak ta nigdy nie odpuszczała, nawet w tak błahych kwestiach. Szczerze? Longbottom mógł się założyć, że nawet jeśli cały Gryffondor dziwnym trafem zagłosowałby za różowymi bombkami, ona i tak postawi na swoim.

         Larissa najwyraźniej doszła do podobnego wniosku, bo odparła:

-Żebyś mogła wszystkich męczyć i szantażować do głosowania za twoim zielonym wystrojem?- zaśmiała się, jakby zielono-złota choinka była najbardziej absurdalnym pomysłem na świecie.

-Cóż… Nie moja wina, że nasze społeczeństwo jest tak podatne na propagandę.

-Dobrze, Lily- poddał się Frank. –Zrobimy głosowanie. Ale ty je zorganizujesz.

         Puszczalskie dziewczyny otworzyły z oburzenia buzie. Prefekt naczelny udał, że tego nie zauważył. Miał nadzieję, że to koniec tego tematu, bo w takim gradzie prac domowych, jaki trwał obecnie, nikt nie miałby czasu na organizację wielkiego ankietowania. A co dopiero jakieś publiczne nawoływania do głosowania za takim wystrojem, a nie takim.

         Niesamowite, jak bardzo się pomylił.

***

         -Gdybym cię nie znał, na pewno wziąłbym cię za kujonkę- uśmiechnął się Lupin. –Tyle tu siedzisz.

         Marlena uśmiechnęła się do niego lekko, na chwilę przerywając wertowanie starych numerów Proroka Codziennego. Może to dziwny układ, biorąc pod uwagę fakt, że Lupin i McKinnon zerwali wieki temu, ale tylko iodowo włosy wiedział, co dziewczyna robi podczas jej codziennych wypadów do biblioteki. Musiała mu powiedzieć, w końcu sam był w pewien zakręcony sposób z tym powiązany.

Odkąd Jules wymsknęło się, że jest zmiennokształtną i przy okazji rzuciła ów tajemnicze nazwisko- Trevor Monroe, dziewczyna nie ustawała w poszukiwaniu „afery sprzed lat, o której trąbiły media”. Póki co znalazła jedynie kilka wzmianek redaktorów o tejże osobie, napisanych raczej żartobliwie. Kiedy opisywano jakiś spór poprzednich Ministrów Magii, Marcalise McDonnewer powiedziała „że ich zarzuty były tak śmieszne, jak te Trevora Monroe”. Z kolei George Sorenson skwitował wtrącenie jakiegoś człowieka do Azkabanu bez wyraźnej przyczyny, że „potraktowano go, jak syn Trevora Monroe”. Na tym kończył się jakikolwiek rozgłos o tej osobie.

Na podstawie tych skąpych informacji, jakie usłyszała od Jules i jakie wyczytała od dwóch redaktorów, domyśliła się, że wiele lat temu mężczyznę miał proces, ale nie za to, co trzeba. Domyśliła się, że pewne osoby wnosiły się o wyrok za utworzenie patronatu zmiennokształtnych, ale wniosek został odrzucony, ponieważ karą za tego rodzaju przewinienie był, z tego co Marlena wyczytała, pocałunek dementora, a Jules Overstreet mówiła wyraźnie, że siedzi on we więzieniu.

Taki był stan wiedzy Marleny do czasu, aż pojawił się Isaac.

Chłopak dosiadł się do niej podczas jednego popołudnia z gazetami, zaśmiał się z jej starań i wyznał, że zna odpowiedzi na wszystkie jej pytania. Z początku lekko ją to zdezorientowało, jak każdego, kto usłyszałby, że dziwny, nieznany facet zna odpowiedzi na pytania, o których nie wspominała nikomu. Nie musiała jednak rozpoczynać tego tematu, bo Isaac natychmiast podał swoje nazwisko, które wyjaśniło całą tę zagadkową sprawę.

Monroe nie chciał zdradzić jej wszystkiego, ale opowiedział jej trochę o aferze sprzed lat, a nawet uchylił rąbek tajemnicy, co do zmiennokształtności.  Według niego kluczem do wyleczenia jest pewien medalion, którego ich pobratymcy szukają od zarania dziejów. Wyjaśnił, że od wieków przypisany jest jednej rodzinie i dokładnie pokazał jej jakiś szkic, który przedstawiał go w całej okazałości. Kilkakrotnie zapytał, czy kiedyś już go widziała, ale musiała zaprzeczyć- nigdy specjalnie nie interesowała się biżuterią i pewnie nie rozpoznałaby go nawet, gdyby jej matka przez całe życie nosiła to cudo na szyi, ale Isaac zdawał się być zdumiony jej odpowiedzią. Naciskał coraz natarczywiej, a kiedy dziewczyna wybuchła i spytała, czy skoro żaden zmiennokształtny go nie znalazł, to ona musi? Monroe powiedział, że „to co bliskie jest częściej najmniej dostrzegalne”.

O znajomości z Isaakiem nie powiedziała nikomu, i szczerze powiedziawszy nie miała zamiaru. Nie sprawiał na pierwszy rzut oka wrażenia sympatycznego. Medalion, o którym jej opowiedział stał się dla niej nową obsesją- wyszukiwała wszędzie jakichkolwiek wzmianek na naszyjnik z ogromnym, otwieranym oczkiem w kolorze lapis-lazuli. Wzmianek było niewiele, a jak się już jakaś pojawiła najczęściej obok niej umieszczano wielką ilustrację, która natychmiast burzyła jej nadzieję. Udało jej się nawet załatwić pozwolenie od Flitwicka na myszkowanie w Dziale Ksiąg Zakazanych, ale to również zakończyło się fiaskiem.

-Czytasz stare proroki?- zdumiał się Lupin i zajął krzesło naprzeciwko dziewczyny. Mara natychmiast zamknęła otwarty artykuł o biżuterii XIX wieku.

         Chłopak zmarszczył brwi. Naturalnie rozumiał, że nie ma prawa się bulwersować, w końcu on i McKinnon od kilku ładnych miesięcy nie są już razem, ale wciąż ciężko było mu się do tego przyzwyczaić, a widząc, że jego była dziewczyna skrywa przed nim jakieś sekrety, czuł się lekko urażony.   

         Tak, to egoistyczne z jego strony- w końcu sam nigdy nie był w stosunku do niej całkowicie szczery i to właśnie przez te sekrety się rozstali, ale ostatni czasy trochę się do siebie zbliżyli. Mara zrelacjonowała jedynie jemu wizytę u Jules, opowiedziała o całej sprawie z zmiennokształtnością i zaczął łudzić się, że coś drgnęło, że uda mu się powoli odbudować jej zaufanie. Mimo wszystko Marlena była jego jedyną dotychczasową miłością, a gdy dowiedział się, że jednak nic jej nie zrobił i nie „zaraził” jej likantropią, uwierzył, że nie wszystko jeszcze stracone. Chciał o nią zawalczyć. Fakt, że ufała mu bardziej niż Frankowi podnosił go na duchu.

         Do teraz.

         Gorycz ścisnęła jego serce. Wszystko, co sobie dopowiadał, czym się motywował, okazało się nieprawdą. Wcale nie ufała mu bardziej niż komukolwiek.

-Przestraszyłeś mnie- poskarżyła się dziewczyna i odsunęła się trochę robiąc mu miejsce przy stoliku. Lupin się dosiadł. –Jesteś strasznie blady.

-Pełnia się zbliża- odparł i wzruszył ramionami. –Wypadnie na Święta. Dumbledore załatwił mi szybszy przewóz do domu, pewnie znowu Błędnym Rycerzem. A jak u ciebie samopoczucie?

         Marlena zadumała się przez chwilę i przymknęła powieki, jakby przewijała w głowie momenty, które sugerowałyby, że źle znosi ostatnie tygodnie. Takowych nie było.

-Dobrze- odparła. –Czasem trochę odlatuję, ciężej z moją samokontrolą, ale w sumie nigdy nie byłam zbytnio zrównoważona.

         Remus uśmiechnął się lekko, a potem zapanowało milczenie. Nie było to jednak jedno z tych milczeń, podczas których wychodzisz z siebie, żeby znaleźć jakiś klejący się temat. Raczej jedno z tych, które zapada od czasu do czasu podczas wymarzonej randki, kiedy ukochani na chwilę przestają rozmawiać, żeby nacieszyć się wzajemnym widokiem. Naturalnie, żadne z nich nie było w tej chwili na randce, ale dwie pary podobnych do siebie brązowych tęczówek uparcie przyciągały się jak subtelne, niewidzialne magnesy.

         W pewnej chwili chłopak złapał Marlenę za rękę i delikatnie pogłaskał jej wierzch opuszkiem palca. Dziewczyna zamarła, ale się nie wyrwała. W jej oczach zaczęły tańczyć żarzące ogniki, a ona sama- tracić oddech. Około dwudziestu gapi, którzy rozsiedli się niemal wszędzie, w całej rozciągłości biblioteki, nie odrywało od tej sceny oczu, zupełnie jakby oglądali światowy finał Qudditcha. Pani Pince zrobiła wymowną minę, ale nie odchrząknęła, jak miała w zwyczaju, i nie kazała parze wynieść się z tak świętego miejsca, jak to książkowe imprium. 

-Masz plany na Hogsmeade?- wypalił nagle blondyn. Marlena słysząc jego niski głos oprzytomniała i bezwiednie pokiwała głową.

-Frank gdzieś mnie zabiera.

         Kiwnął głową w zamyśleniu. Ukradkiem zerknął na domknięty artykuł w starym Proroku Codziennym, ale litery nie łączyły się w żadną logiczną całość.

         Zerknął na zegarek.

-Boże, jak późno!- roześmiał się nerwowo i gwałtownie wstał ze stolika. Kilka numerów gazet spadło na podłogę. –Obiecałem Jamesowi, że… że pomogę mu zrobić coś tam. Nie za bardzo wiem, o co chodzi- wymyślił na poczekaniu. –Nie siedź tu za długo- pogroził jej palcem- Dorcas twierdzi, że w tym miesiącu jeszcze z tobą nie plotkowała.

-Prawdziwa tragedia- zgodziła się Mara i również wstała przygryzając nerwowo wargę. –Trzymaj się.

         Cmoknęła lekko jego policzek, a od miejsca, gdzie jej wargi spotkały się z jego skórą, zaczęło rozchodzić się dziwne ciepło. Chłopak poczuł, że się rumieni.

         W drodze powrotnej nie mógł odkleić własnej dłoni od policzka.

***

Świat jest taki nieznośny! Sprawiedliwość na nim nie istnieje! Dobrze, może po pewnym czasie do Emmeliny dotarło, że źle postąpiła nie odwiedzając Hestii, bo przelała na nią całą swoją złość i rozczarowanie, ale, na Boga, ktoś powinien się nią teraz zainteresować. Halo, ona ma złamane serce! Jej dotychczasowa przyjaciółka dopuściła się zdrady! Dlaczego nikt za nią nie stoi? Dlaczego nie ma grupowego obrażania się na Dorcas? Dlaczego nikt z nią nie rozmawia, a jak ona, choć to niedorzeczne, próbuje zagadać, od razu wszyscy wracają do sprawy z Hestią?

-To, że Syriusz cię zdradził, nie czyni z ciebie męczenniczki, Emmelino- wytłumaczyła Marlena kilka dni temu.

-Jutro odwiedzamy Hestię- zwróciła się do niej Lily przedwczorajszego wieczoru. –Mamy już zgodę McGonagall i wszystko. Jedziesz z nami czy znowu zgrywasz ofiarę losu?

         Dziewczyna nie pojechała. Ponownie. W głębi duszy czuła swego rodzaju złość na Jones, ponieważ przez nią Emmelina została całkowicie zlekceważona. Gdyby sprawy przybrały normalny obrót, w którym nikt nie trafiłby do Munga, na pewno właśnie ona cieszyłaby się zainteresowaniem. Tymczasem o wiele poważniejsze wydarzenie kompletnie przyćmiło jej tragedie, co było niesprawiedliwe, bo przecież przez wypadek Hestii jej złamane serce nie stało się mniej złamane, prawda?

         Nie, to nie docierało do „jej przyjaciółek”. Titanicówna została sama. Sama ze swoimi babeczkami, które przynosiły jej skrzaty codziennie. Sama, ze swoimi żałosnymi uczuciami i wyrzutami sumienia. Sama, z ciśniętymi na podłogę zdjęciami, niegdyś przedstawiającymi ją i Dorcas, a teraz tylko Emmelinę, bo ta druga część fotografii została spalona w kominku w pokoju wspólnym.

         W dzieciństwie, mimo doskonałej, rodzinnej przemiany materii Emma dość szybko nabawiła się poważnej nadwagi, a to dlatego, że jedzenie wysokokalorycznych produktów w szaleńczej ilości skutecznie poprawiało jej nastrój. Nikt nigdy jej nie akceptował- dzieciaki z podwórka, matka, upadła modelka, która otwarcie wstydziła się córki brzyduli, jej paskudnie idealna siostra, której znajomi śmiali się po kątach z wyglądu młodszej Titanicówny, a ta starsza ich nie karciła, jej ojciec, który wpadł nawet na pomysł zapisania jej na mugolski obóz sportowy, który mógłby jej pomóc schudnąć…. A Emmelina nie potrzebowała pomocy. Nie chciała zmieniać swoich starych nawyków. W porządku- nie zachwycała się swoim stanem i z pewnością nie podobała się sobie, ale wtedy jeszcze takie sprawy jak wygląd obchodziły ją w najmniejszym, lub w ogóle zerowym, stopniu.

         Gdy wyjechała do Hogwartu, prześladowanie zaczęło przybierać na sile. Najbardziej bolały ją dogryzki Mary McDonald, jej byłej współlokatorki, tej samej, która wyjechała do Francji po wielkiej kłótni z nimi wszystkimi. Należała do dość popularnych i ładnych dziewczyn, i co najważniejsze- niezwykle złośliwych i prześmiewczych. To właśnie jej komentarze, jej szyderstwa, nakłoniły blondynkę do jakiś zmian. Dieta nie była skuteczna, więc postanowiła załatwić sprawę w inny sposób… Sposób, o wiele skuteczniejszy i taki, który nie wymagał od niej wiele poświęcania. No i popadła w bulimię.

         Uzdrowiciel w Mungu uprzedzał, że dziewczyna musi natychmiast przestać rozładowywać stres poprzez jedzenie, bo w ten sposób choroba stale będzie do niej wracać. W sumie- to całkiem dobrze, że w tej chwili wszyscy ją ignorowali. Przynajmniej może sobie trochę pojeść.

         Która to już babeczka? Ósma? Dziewiąta? Już dawno przestała liczyć, ale coraz ciężej było brać następne kęsy. W pudełku od skrzatów domowych miała jeszcze pięć sztuk, a po lekcjach pójdzie po następną porcję. Sięgnęła po następną sztukę, gdy drzwi do łazienki, w której się ukrywała, stanęły otworem i pojawiła się dziewczyna, tak znienawidzona przez Titanicównę w ciągu ostatnich kilku dni…

-Zejdziesz na śniadanie?- spytała chłodno Dorcas Meadowes, po czym wparowała do łazienki Emmeliny i zaczęła pudrować sobie nosek. Emma zaczęła ćwiczyć w lustrze groźne spojrzenia, tak, żeby przybyszka je zauważyła.

         No właśnie- Dorcas. Blondynka nawet zapomniała już, że to właśnie jej ma najwięcej do zarzucenia. Nie dość, że sama namieszała, to jeszcze obraziła się (i nastawiła resztę przeciwko niej) dlatego, że nazwała ją „suką”. To określenie może i nie należało do najuprzejmiejszych, ale przecież Emma mogła nazwać ją o wiele gorzej! Mogła użyć takiego wyzwiska, którego znaczenia toporny umysł Meadowes nigdy by nie pojął.

-A ty tam będziesz?- spytała wyniośle Emmelina. Dorcas kiwnęła głową. –To nie.  

-Jagsofiekcesz- wydukała Meadowes nitkując zęby. –Mieiśmyobjaśnićkilgaszeczy.

-Twoje sprawy mnie nie ruszają- wyznała bez ogródek blondynka, po czym z trudem podniosła się z podłogi i podeszła do wielkiego lustra, bezczelnie rozpychając się przed szatynką. Dorcas zmarszczyła brwi i prychnęła jak rozjuszona kotka:

-Wiesz co?- spytała głośno łudząc się, że ktoś ją słucha. –Mam dość. Normanie nie zniżałabym się do gadania z tobą, ale próbowałam być mądrzejsza. Nie myśl,  że wszyscy będziemy wokół ciebie skakać i prosić o łaskawą rozmowę czy dotrzymanie towarzystwa, Titanic. Zobaczysz, że niedługo, nawet jak będziesz chciała, to nie znajdziesz osoby do towarzystwa.

         I wyszła, trzaskając drzwiami, a Emmelina obiecała sobie, że już wkrótce to oni będą błagać o jej towarzystwo.

***

         Zauważyliście, że po jakiś większych wydarzeniach, zwrotach akcji czy niepoukładanym grafiku pracy, rutyna sama się wkrada i twarzy coś na wzór nieugiętego planu dnia, który mimo wiedzy spełniacie w każdym punkcie?

         Mimo, że czasem w weekendy Gryfonki z siódmego roku jeździły odwiedzić Hestię, a był to jakiś tam odskok od przerażającej monotonii, „normalne” dni, a już w ogóle śniadania, przebiegały w ten sam sposób:

         Marlena wstawała pierwsza i zazwyczaj jadła śniadanie rano, kiedy można jeszcze złapać swoje ulubione przysmaki, a potem mijała się z dziewczynami, znikała w bibliotece i kompletnie nie miała dla nikogo czasu. Emmelina na posiłki nie schodziła w ogóle, uparcie twierdząc, że ma wystarczający zapas babeczek i amerykańskich ciasteczek (szkoda tylko, że żadna jej przyjaciółka nie wiedziała, gdzie owe słodkości kończą swój byt) i nie jest głodna. Lily i Dorcas jadły śniadania same, w towarzystwie Syriusza, bo reszta Huncwotów każdy dzień miała niezwykle zagospodarowany i również ciężko było ich złapać. Nawet w tym ścisłym gronie wszystko przebiegało identycznie, jak w poprzednim dniu- Evansówna łapała swoje ukochane gofry albo naleśniki z owocami i wymowną miną krytykowała nawyki żywnościowe Blacka, ten opowiadał milion dziwnych, aczkolwiek zabawnych historii i wybornie odganiał od siebie puszczalskie dziewczyny (Lily nazywała ich uprzejmie „niszą społeczeństwa”). Kiedy nie rozbawiał on towarzystwa, głos zabierała Dorcas i paplała o samych bzdurach, często powtarzając jakąś plotkę albo bezwstydnie kogoś obgadując.

-Jak można jeść tost z majonezem i dżemem?- wzdrygnęła się zielonooka udając, że rzyga. Syriusz wzruszył ramionami.

-Chcesz spróbować? Smaki mieszają się w taką pyszną ciapę- zachęcił ją i uśmiechnął się czarująco.

-Ma się pewnie od tego paskudny oddech.

-Syriusz po posiłkach przemywa sobie gardło jakimś zaklęciem- wyśmiała go Dorcas. –James mi nawet raz pokazywał, jak to się robi.

-Rogacz ma wybujałą wyobraźnię- skwitował Łapa. –Mój urok zwala z nóg tak bardzo, że nikt nie myśli całując się ze mną o…

-…małym koszmarku z twojej gęby?- dokończyła Ruda. Dorcas zaniosła się śmiechem i przybiła jej piątkę. Syriusz pokręcił głową i wymamrotał pod nosem coś w stylu „co ty wiesz o całowaniu, dziecko?”.

-A tak poważnie- uspokoiła się Dorcas pomiędzy salwami śmiechu. –Wiecie co jest dzisiaj?- spytała, prawie spadając z krzesła z podekscytowania.

         Syriusz i Lily wymienili spojrzenia. Meadowes uwielbiała robić z igły widły, więc bardzo możliwe, że cieszyła się tak z choćby kaszy gryczanej na kolację, oboje jednak postanowili wziąć ją wyjątkowo na poważnie, dlatego podzielili się swoimi podejrzeniami ze światem:

-Dzisiaj załatwisz nam bilety na Fleetwood Mac w wakacje?- spytała z nadzieją Ruda.

-Nie… W wakacje pojedziemy na Koncert Magicznej Różdżki!- uparła się szatynka. Lily wywróciła oczami.

-Organizujesz pseudo pokaz mody w nieswoim dormitorium i straszysz małe dzieci?- zgadywała dalej.

-Nie.

-Masz randkę?- spytał dziwnym głosem Łapa.

-Nie. A gdybym miała, to byś mnie powstrzymał?- zaczęła się droczyć. Black już otwierał usta, by coś odpowiedzieć, ale dziewczyna go uprzedziła wyjaśniając: -Widzę, że nie zgadniecie. Dzisiaj, za kilkanaście minut mamy-…

         Żeby przytrzymać ich w niepewności, wzięła w ręce dwa widelce i zastukała głośno w blat stołu, jakby uderzała w niewidzialne werble. Nikt się nie roześmiał z jej wygłupu.

-Nie trzymaj nas w napięciu- niecierpliwiła Lily. –Kombinuję, jak nie splamić honoru Gryffindoru i nie dopuścić do różowej choinki, więc błagam, nie zmuszaj mnie do trzeźwego myślenia w tej chwili.

-Jesteście beznadziejni- jęknęła szatynka. –Ja od razu wiedziałabym, że dzisiaj są paczki! 

         Lily i Syriusz wypuścili głośno powietrze z zawodem. Naprawdę zaczęli się łudzić, że to może być coś wielkiego. A paczki? Czy ktokolwiek oprócz niej przejmował się losowaniem paczek? Czy ktokolwiek o tym w ogóle pamiętał?

-Ach… Losowanie.

         Jak co roku w Hogwarcie odbywały się zapisy na paczki i jak co roku cały rocznik 1960 włączał się do akcji. W Pokojach Wspólnych stał wielki wazon, w którym leżało multum małych papierowych zawiniątek z imieniem i nazwiskiem osoby, której miało się kupić prezent. Właściwie nie było to wcale takie banalne, ponieważ dość często wylosowywanej osoby nawet się nie kojarzyło, a w skrajnych przypadkach nie wiedziało się nawet, czy ma się do czynienia z chłopcem czy dziewczyną.

Dobrym tego przykładem jest prezent Emmeliny w tamtych roku o osobie o imieniu Cameron.  Dziewczyna, przekonana, że ma obdarować dziewczynę, kupiła zestaw jakiś mazideł, a kiedy przyszło co do czego okazało się, że Cameron jest jedenastoletnim chłopcem i, jak łatwo się domyślić, nie należał on do osób zadowolonych z upominku.

Losowanie zawsze miało miejsce trzy dni przed wyjazdem na ferie do domów, dlatego nikt nie zwlekał i główkował nad prezentem kilka tygodni po zapisach. Całe szczęście, że następnego dnia odbywał się wieczorny wypad do Hogsmeade, który miał pomóc uczniom w wybraniu odpowiedniego prezentu. Lily szczerze liczyła na to, że trafi jej się ktoś, kto nie wraca na Święta do domu, tak jak ona, by miała więcej czasu do namysłu. Zawsze można kupić co prawa paczkę słodyczy z Miodowego Królestwa, ale znając Meadowes i jej oburzenia na tak karygodne pójście na łatwiznę, mogła postąpić tak tylko w skrajnych przypadkach.

-Dobra, czy jestem super naiwna łudząc się, że jesteście w jakieś fazie szoku i po oprzytomnieniu zaczniecie się tym interesować?- spytała szatynka smarując talerz miodem.

-Tak- odparli bezceremonialnie Syriusz i Evans.

-Dzięki- prychnęła tamta. –Mam nadzieję, że wylosuję któregoś z was, bo mam już nawet wybrany idealny prezent. Co powiecie na książkę pod tytułem „Nie potrafię się z niczego cieszyć i czekam, aż moi przyjaciele pozostawią mnie na pastwę własnego pesymizmu?”.

-Ktoś napisał takie badziewie?- zdumiał się Black.

         Dorcas westchnęła dramatycznie i puknęła go w głowę. Lily uśmiechnęła się pod nosem.

-Zawsze mam pecha w tych losowaniach- spoważniał Syriusz. –Rok temu kupiłem dziewczynie o imieniu Shannon koszulkę o…

-…dość sugestywnym napisie?- zgadła Lily. Chłopak ochoczo kiwnął głową i kontynuował swoją opowieść:

-…a okazało się, że to facet. Żeby jakoś załagodzić sytuację powiedziałem mu, że może dać tę koszulkę swojej lasce i… no tego…

-Lepiej nie kończ- wtrąciła się Dor. –Potrafię sobie wyobrazić jego reakcję. Nie wiem jak wy, ale ja nie jestem głodna… Myślicie, że już można iść i…

-Jaka ty nakręcona- zdumiał się Huncwot- jakimiś durnymi paczkami.

-Och, sam jesteś durny, Black- zripostowała. –Ty i tak masz to wszystko gdzieś.

         Zapanowało chwilowe milczenie, dość krępujące dla Dor i Syriusza, a dla Lily- w ogóle. Dziewczyna podśpiewywała sobie jakąś melodię, ochoczo rozsmarowywała kolejne warstwy malinowego dżemu i rozkoszowała się leniwym, niedzielnym porankiem. Podczas gdy tamta dwójka mierzyła się pozornie wrogimi spojrzeniami, a naprawdę pełnymi różnorodnych uczuć, wyciągnęła poobcinane kartki papieru i kilka piór, które zaklęciem zmusiła do wypisywania szczegółów głosowania. Za trzy dni wszyscy rozjadą się do domów, a więc zostaje jej mniej więcej jedno popołudnie do działania. Kończąc wypełniać pierwszy plik kartek, uśmiechnęła się z satysfakcją, ponownie machnęła różdżką, aż pojawiła się jaskrawa, okrągła odznaka, którą przyczepiła obok tuzina innych na swojej piersi. Literki układały się w słowa: świąteczna kontestacja.

***

         Godziny oczekiwania na przyniesienie kuli z losami było dla Dorcas żywą udręką. Każda sekunda wlokła się wyjątkowo powoli, a zegarek na jej ręce wydawał się nagle zatrzymać. Szczerze mówiąc, dziewczyna doszłaby do wniosku, że zatrzymała się w czasie, gdyby nie wygłupy Gryfonów w pokoju wspólnym, zanadto energiczne, by pomyśleć, że chwilowo czas nie płynie.

         Kiedy wreszcie zobaczyła schodzących ze schodów prefektów odpowiedzialnych za organizacje losowania, wręcz wbiegła im pod nogi, wyrwała kulę i wyciągnęła los dla siebie, Lily, Mary, Syriusza, Jamesa, Petera, a nawet dla Emmeliny, na wypadek jeśli opuści ona w najbliższym czasie swój łazienkowy azyl.

-Przeczytamy je na trzy, co wy na to?- spytała zajętej skrobaniem czegoś na pergaminie Lily i Marleny, która dała się porwać własnej imaginacji.

-Okej- zgodziła się ta druga i zaczęła powoli odwijać papierek.

-CZEKAJ! Musimy je odwinąć rów…

-CO?!- przerwał jej zduszony krzyk Lily, która, ignorując jak zwykle polecenie przyjaciółki, przeczytała już swój los. –Co to ma być?! Kogo ty mi wylosowałaś?!

-…cześnie. Co znowu cię ugryzło, Lily?- spytała szatynka siląc się na łagodny ton.

-CO MNIE UGRYZŁO?! ZAMIEŃ SIĘ ZE MNĄ TERAZ… JA… JA… O, Boże- ukryła twarz w dłoniach. –Nie mogę z nim rozmawiać. Nie mogę.

         Marlena wychyliła się i spojrzała na zmiętolony kawałek papieru, z dwoma, nadzwyczaj starannie wypisanymi słowami- JAMES POTTER. Gwizdnęła cicho. Dorcas nie bawiła się w wytężanie wzroku i bezceremonialnie wyrwała rudowłosej los z dłoni. Oczy zabłysły jej jak wielkie monety.

-Ojej.

-OJEJ? OJEJ?!- powtórzyła wzburzona Evans. –Wal się ze swoim „ojej”! Co ja mam teraz zrobić?

         Frustracja w jej głosie osiągała wybitny poziom, tak wybitny, że McKinnon nie mogła się powstrzymać i wybuchła szczerym śmiechem.

         Tymczasem Lily przybrała minę męczenniczki, a jej oczy zaczęły szalenie wirować wte i wewte. Przecież ostatni czasy nic, tylko unikała tego przesiąkniętego złem do szpiku kości faceta! Z jakiś dziwnych powodów wtedy, w Mungu otworzyła się przed nim i poruszyła delikatne kwestie z przeszłości, o których nie powiedziała nawet najbliższym przyjaciółkom. Wiedziała, że to tylko żałosna udawanka, ale Potter się zmienił od poprzedniego roku. Naturalnie, wciąż zaskakiwał swoją ujmującą głupotą i raz po raz zabłysnął infantylnym komentarzem, ale oprócz tego bezpośrednio nie działał jej na nerwy. Coraz częściej przychodziło jej do głowy, że źle go oceniła i że powinna dać mu szansę na przyjaźń. I mimo, że jeśli chodziło o takie sprawy, jak walka o nie-różową choinkę Lily nie miała sobie mocnych, kiedy miała okazać charakter w takich przypadkach życiowych jak przeprosiny albo przyznanie się do winy, odwaga natychmiast ją opuszczała.

         Nie może spojrzeć mu w oczy! Nie może z nim teraz rozmawiać! Nie może mu nic kupić! Czy ciężko to pojąć?

         Dorcas pokręciła głową z rezygnacją i rozpoczęła żmudny monolog o celach całego tego losowania. Rzuciła na koniec coś, że osobiście nie dopuści, choćby miała wyjść z siebie do jakiejkolwiek zamiany w jej bliskim gronie. Nawet jeśli miałaby powstrzymywać obcych ludzi. Jej zdecydowanie nie utrzymywało się za długo, bo gdy tylko otworzyła swoją karteczkę wydała się z siebie żałosny jęk.

-Kogo masz?- zagadnęła Lily z nadzieją w głosie.

-Sally Bellisario- mruknęła. –Nie mam pojęcia, kim jest Sally Bellisario.

         Mara wzruszyła ramionami.

-Wolałabym mieć kogoś obcego.

-A kogo masz?- spytała ponownie Lily. Każde niezadowolone z losu zwiększało bowiem jej szansę na potajemną wymianę. Na chwilę obecną wolałaby zrobić paczkę każdej z puszczalskich dziewczyn, które wniosły o różową choinkę po kolei, niż Jamesowi Potterowi.

-Franka- westchnęła Mara, jakby trafił jej się Filch.

         Dorcas wzniosła ręce ku niebu, jakby błagając o pomstę.

-Masz zrobić paczkę swojemu chłopakowi. Jak można nie chcieć zrobić paczki swojemu chłopakowi? Ja mam dziewczynę, której nigdy nie widziałam na oczy! I kto ma gorzej?

-JA mam najgorzej!- odezwał się za nimi głos Syriusza. Dziewczyny spojrzały w jego kierunku. Ten uniósł swoją karteczkę do góry. Bez problemu udało się z niej wyczytać: Emmelina Titanic.

         Meadowes zrobiła taką minę, jakby ktoś jej przywalił. Marlena jęknęła współczująco, a Lily poklepała chłopaka po plecach.

-Nie martw się, Syriuszu. Zamienimy się… Będziesz miał swojego najlepszego kumpla, a ja…

-NAWET. O. TYM. NIE. MYŚL- wycedziła Dor, przerywając przyjaciółce. –Pamiętaj o celu całego losowania! Mamy zmierzyć się z trudem i wysilić swoją wyobraźnię, kupując prezent.

-Dobrze, Meadowes- wtrącił się Black- ale jednak czasem zdarzają się takie sytuacje, w których lepiej się z kimś zamienić. Emmelina zacznie do mnie strzelać, gdy tylko się zbliżę.

-Normalnie obrzuci cię babeczkami- zakpiła. –A tak serio, to co zamierzasz jej kupić?

         Syriusz zadumał się przez chwilę, a raczej pokazowo udawał, że faktycznie się nad tym zastanawia, i odparł:

-Nie wiem jeszcze- przyznał. –Może poradnik dla hipokrytek? To pewnie wchodzi w tę twoją serię, Meadowes, którą chciałaś kupić mi i Evans… „Jestem pesymistą i coś-tam-coś”.

-„Nie potrafię się z niczego cieszyć i czekam, aż moi przyjaciele pozostawią mnie na pastwę własnego pesymizmu”- podpowiedziała mu. –I nie, w serię nie wchodzi żaden poradnik dla hipokrytek… znowu coś ci się pomyliło.    

-Moglibyście dać już tej Emmelinie spokój?- zirytowała się Lily. –Ja rozumiem, że nie pałacie do niej sympatią, ale nie musicie tak jawnie okazywać tej swojej niechęci. Jak już, to idźcie założyć jakiś klub „Nienawidzimy Emmeliny Titanic i się tego nie wstydzimy” i dajcie innym żyć!- wzięła głęboki oddech, nieoczekiwania uśmiechnęła się od ucha do ucha i kontynuowała swoją tyradę: -chociaż moja propozycja, co do wymiany jest wciąż aktu… ej, co ta ladacznica wyrabia?

         Syriusz, Dorcas i Marlena spojrzeli we wskazanym przez Evans kierunku. Na miano „ladacznicy” zasłużyła sobie kochana Larissa Richardson, ta sama, która zeszłego wieczora w tak oburzający sposób walczyła o różową choinkę! A dlaczegóż to tak została nazwana?

-Czy mam przewidzenia, czy ona bezwstydnie kokietuje biednych, czternastoletnich chłopców, żeby popierali chorą ideę RÓŻOWEJ CHOINKI?!- spytała retorycznie, tak głośno, że dosłyszała ją sama Larissa i radośnie pomachała ku rudowłosej.

-Masz przewidzenia!- odpowiedzieli natychmiast zgodnie Syriusz, McKinnon i Meadowes. Dorcas machinalnie złapała przyjaciółkę za rękę i półgębkiem szepnęła „nie opłaca się”.

         Ale Lily jej nie słuchała, tylko wciąż miażdżyła Larissę bazyliszkowym spojrzeniem.

-Robi to tylko dlatego, że chce mnie wkurzyć- prychnęła, jakby niezwykle ciężko było wyprowadzić ją z równowagi.

-Możliwe- poparł ją Łapa.

-To jest niemal jak sprzedawanie się! Co to za czasy nastały, żeby ludzie sugerowali się czymś tak… tak… tak…- zacięła się.

-Boże, chyba po raz pierwszy raz w życiu zabrakło jej słów- przeraziła się Mara.

-Albo szuka takiego, które wystarczająco zilustruje jej wściekłość- dopowiedział Syriusz.

         Lily spoważniała dopiero po dobrych kilku chwilach, swojego zgorszenia co prawda nie wyraziła niczym oprócz gniewnego warkotu, a potem wykrzykując jakieś odzywki rodem „ja jej jeszcze pokaże!” i „nie ma na świecie niczego, kto mógłby pokonać ludzką inteligencję. NICZEGO! Nawet piersi tej lolity…” i wpadając na jakiś pierwszoklasistów, skierowała się do dormitorium dziewcząt, gdzie zapewne chciała rozpocząć układanie swojego kontrataku.

         Właśnie w takim stanie zastał dziewczynę James, który dopiero co zawitał do pokoju wspólnego, żeby spokojnie wyciągnąć ostatni los, który pozostał. Widząc „wyjście smoka” dziewczyny, zmarszczył brwi.

-Hej, Rogaty!- przywitał się Black, gestem ręki zapraszając go do stolika, przy którym siedział on, Mara i Dor. –Evans wylosowała cię w paczkach.

         James nie zareagował w żaden typowy dla siebie sposób, co tylko podjudziło ciekawość Gryfonów. Typowy dla siebie sposób to oczywiście wielce niepoprawny komentarz, sugestywna teoria, co do postaci jej przyszłego podarunku, czy choćby huncwockiego uśmiechu. Potter obejrzał się za siebie jeszcze raz i palnął:

-To dlatego tak się wkurzyła?

***

-Co ty wyrabiasz, Lily?- spytała następnego ranka Dorcas, wskazując palcem na ustawioną w poprzek dziury pod portretem prymitywną budkę, z wymalowanymi na niej literami: POWSZECHNA SONDA. Rudowłosa podniosła głowę ze stosu papierów i spojrzała na Meadowes ze szczerą nadzieją.

-Oddasz głos?

Przed twarzą Dor pojawił się zestaw spiętych kartek z odznaczonymi miejscami na głos w formie krzyżyka. Na samym końcu listy, małymi literkami napisane było: „różowy wystój”. Lily przekreśliła go kilka razy, więc ciężko było go w ogóle zauważyć.

         Meadowes zrobiła tak zszokowaną minę, jakby zobaczyła właśnie Voldemorta tańczącego balet.

-Myślałam, że Marlena robiła sobie jaja, kiedy powiedziała, że organizujesz publiczny bunt przeciwko choince.

-Ktoś musi wziąć sprawę w swoje ręce, Dor- stwierdziła Ruda. –Pomyślałam, że jeśli zagracuję drogę wyjścia z pokoju wspólnego, naturalnie zmuszę każdego do oddania głosu. I przy okazji wydeklamuję krótką i zwięzłą mowę na temat nonsensu różowej choinki, którą wczoraj ułożyłam. 

-Chcesz powiedzieć, że siedziałaś tu wczoraj cały dzień i całą noc?

-Noo… tak.

-Czy ty kompletnie nie znasz ludzi w tej szkole, Lily?- jęknęła. -Jeśli zobaczą, że zależy ci na nie-różowej choince, to specjalnie będą na nią głosować! Powinnaś ustawić się gdzieś z boku albo…

-Uwierz mi, nie zagłosują- ucięła Ruda. –Z jakiś powodów się mnie boją.

         Ciekawe dlaczego, pomyślała Dor, ale zanim zdążyła to skwitować jej uwagę przykuło coś jeszcze:

-Czy ten stół ma wyłamaną nogę?

-O… tak- potaknęła Lily. –Przed chwilą był tu Chris Wood, a kiedy powiedziałam, że go nie przepuszczę, dopóki nie zagłosuje, wkurzył się, no i… no. On jest specjalną jednostką, Dorcas. Nie boi się mnie prawie w ogóle.

         Szatynka tylko pokręciła głową. Wiedziała, jak bardzo Evansówna potrafi być zawzięta, kiedy ktoś ją sprowokuje. Wiedziała, jak bardzo potrafi walczyć o taką pierdołę jak dekoracja choinki. Wiedziała nawet, jak bardzo potrafi być przerażająca, kiedy na czymś jej zależy. Ale z tym cyrkiem z choinką przeszła samą siebie. Może i mówimy o dziewczynie, która w zeszłym semestrze zorganizowała kampanię przeciw seksizmowi, bo jakiś głupi chłopak, od którego wszyscy wszystko odkupowali, powiedział, że nie sprzeda jej kociołka, bo jest dziewczyną, w dodatku rudą i mało rozwiniętą. Może i mówimy o dziewczynie, która przebrała się za uzdrowicielkę. Może i mówimy o dziewczynie, która prześladowała przez całe dwa lata biedną Minnie Meyer, za to, że zostawiła ją samą z projektem na transmutację, bo zachorowała. Może i należy brać to pod uwagę i nie dziwić się, że nareszcie padło i na kampanię na rzecz różowej choinki, ale jednak w Dorcas wyjątkowo coś pękło. Nie będzie, oj nie będzie, przyglądać się, jak jej najlepsza przyjaciółka robi z siebie kompletnego głupka!

         Bez wahania chwyciła plik kartek i cisnęła nimi o ziemię tak, że wyślizgnęły się z metalowej agrafki i upadły we wszystkich kątach pokoju. Ruda rozdziawiła usta z oburzenia.

-DOR!

-Ktoś musi sprowadzić cię na ziemię, Lily. Jeśli nie załapałaś po rozwaleniu stołku, to załap teraz!         

         Przez sekundę mogło się wydawać, że do zielonookiej naprawdę dotarło. Stała bez ruchu i bezgłośnie poruszała wargami, jakby chciała sobie coś przetłumaczyć. Złudzenie nie trwało jednak długo. Evans natychmiast oprzytomniała, zadarła wysoko głowę, powiedziała, że bardzo jej przykro, iż Dorcas kompletnie jej nie wspiera i zaczęła zbierać kartki z powrotem.

         Meadowes wywróciła oczami i opuściła Pokój Wspólny. Jej miejsce szybko zastąpiła Marlena, a potem dwie czwarte Huncwotów, czyli Syriusz i James. Oboje parsknęli głośno, gdy zobaczyli rozpadającą się budkę rudowłosej:

-Co tam dziewczyny?- zagadał Potter i wyszczerzył zęby.

-Dobrze cię widzieć, Syriuszu- przywitała się Lily, ignorując obecność Jamesa. –Organizuje rebelię, a wiem, że nie ma na świecie drugiego takiego oponenta, no może oprócz mnie, jak ty.

         Black powstrzymał się od śmiechu i spytał z przesadną powagą:

-O co chodzi, Evans?

-Otwieram protest przeciwko różowej choince- wyjaśniła gładko, jakby podobne protesty organizowano średnio siedem razy w tygodniu.  

-Co?

-Nazwałam to „Sprzeciwiamy się Naciskowi Niszy Społeczeństwa i Nie Dopuszczamy Do Zbezczeszczenia Naszego Dziedzictwa”- odparła dumnie i wskazała na plakietkę jaką przyczepiła do tuzina innych na swoim czerwono-złotym krawacie.  

-SNNSNDDZND- szepnęła Mara. –Za długa nazwa.

-Owszem- zgodziła się Evans. –Ale tylko ona odpowiednio przemawia.

-Nie przesadzasz trochę, Lily?- spytała miękko Marlena. –Przecież to tylko jakieś głupie ozdoby, i tak pewnie jacyś chuligani podpalą tę choinkę do jutra, więc…

-Ej!- obruszył się James. -To my wysadziliśmy choinkę rok temu i to nie jest żaden wandalizm, jedynie…

         Lily machnęła ręką, jakby jego słowa nie miały żadnej wartości i zwróciła się ponownie do Blacka:

-Mniejsza z tym! Musisz pomóc mi nakłonić resztę do poparcia naszego hasła!

         Do Syriusza chyba dotarło, że dziewczyna mówi na poważnie, bo przestał podśmiewywać się pod nosem i zrobił przerażoną minę. Jak tu odmówić Lily Evans?

-Lily, słuchaj…- zaczął grzecznie. -Naprawdę, chciałbym pomóc ci w tym całym cyrku, serio, ale znając twoje możliwości i kontakty z tymi dziewczynami, które będą robić ci na złość, ta wojna skończy się gdzieś koło Wielkanocy, a ja…

-CHCESZ MIEĆ RÓŻOWĄ CHOINKĘ W POKOJU WSPÓLNYM?- fuknęła, doprowadzając go do porządku.

-No, nie… Dobra, ja… Zagłosuje na nie i…

-I nakłoń do tego innych! Wymyśl coś, Black!

-Ja mogę ci pomóc, kochana- zaoferował się Potter. Lily udała, że niedosłyszała propozycji.

         W tym samym czasie do pokoju wspólnego zeszła roześmiana banda puszczalskiej „niszy społeczeństwa”, które, najgłośniej jak umiały, chwaliły się dotychczasowym wynikiem zebranych głosów za różową choinką (dwadzieścia siedem), a Larissa Richardson miała czelność nawet podejść do grupki sześciorocznych Gryfonów i zagadać:

-Ile zebrałaś głosów, Evans?- udała ciekawą. –Dwa, trzy? A może dobiłaś do pięciu?

         Kiedy twarz Lily Evans zaczyna przybierać barwę włosów, tak jak teraz, można być pewnym, że nie zbliża się nic dobrego. Marlena od razu to wyczuła, więc szepnęła stanowczo:

-Lily, nie…

         Ale ta już stała na stoliku i wykrzykiwała, ile sił w płucach:

-Drodzy Gryfoni, którzy usiedli sobie na kanapach, czekając aż sobie pójdę: nie głosujcie za różowym wystrojem! Nie bądźcie bierni! Włączcie asertywność! Chłopcy, wiem, że wasze libido szaleje i że Richardson eee… w pewien sposób zakłóca waszą deliberację, jest atrakcyjna i przez ten ciężki okres, jakim jest dojrzewanie, możecie przez chwilę odczuwać brak potrzeby posiadania własnego zdania i rozumu, ale nie możecie dopuścić do tego, żeby ona jakimiś szatańskimi gierkami ZMUSZAŁA was do głosowania na taki absurd, jak RÓŻOWA choinka. Wierzę, że dom Godryka Gryffindora jest na tyle stanowczy i nieugięty, że nie pozwoli szalonym hormonom wygrywać boju z własnym intelektem!

-Lily…

-Możecie sobie myśleć, że cały mój przekaz jest zwykłym bełkotem szurniętej rudej, dziwnej dziewczyny, która zasnęła dzisiaj przy powyłamywanym stole i listą z góra dwoma głosami, którą tak w ogóle ktoś mi podwędził, za co dziękuję, ale naprawdę, robię to wszystko dla was i dla naszego wspólnego domu…

-Lily…

-…a wtedy, kiedy przyprowadzicie tu jakąś osobę, która ma normalną choinkę u siebie w pokoju wspólnym, da się we znaki zażenowanie i wyrzuty, że kiedy mogliście, nie protestowaliście przeciw takiemu nonsensowi, jakim jest różowa choinka… AAA!

         Ale było już za późno- wyłamana noga stolika Lily nie wytrzymała, ugięła się wpół, a razem z nią ugięły się wszystkie pozostałe, a Ruda z głośnym trzaskiem, spadła na ziemię.

         Larissa, puszczalskie dziewczyny i cała reszta pokoju wspólnego Gryfonów (naturalnie oprócz wąskiego kręgu przyjaciół dziewczyny) wybuchła głośnym, złośliwym śmiechem. James pomógł jej wstać z ziemi i otrzepać spódniczkę (swoja drogą ciekawe, pomyślała Lily, dlaczego wybrał akurat tę część garderoby). Po kilku minutach cały tłum opuścił pokój, nie szczędząc przy tym drwin i złośliwych uwag, które dość inteligentnie ripostowali jej przyjaciele.

         Cóż, przynajmniej nie była w tym wszystkim sama.       

***

         -Wiesz, że jest mi przykro, że mieliśmy różową choinkę w pokoju wspólnym, prawda, Lil?- spytała Dorcas, kiedy we dwie spacerowały po zaśnieżonych uliczkach Hogsmeade. Rudowłosa, pogrążona w zadumie, pokiwała głową. –Ale od początku było wiadomo, że nie wygrasz tej wojny.

         Dzisiejszego, wtorkowego popołudnia drzewko pojawiło się w pokoju wspólnym, naturalnie ubrane w różowe bombki, lampki i z wielką, pudrowo-różową gwiazdą na samym czubku. „Niszy społeczeństwa” nie dane było nacieszyć się tym widokiem, ponieważ dosłownie dwie godziny później ktoś, zgodnie z wróżbą McKinnon, podpalił. Tylko takie pocieszenie dostała Lily i chyba po raz pierwszy w życiu spodobał jej się akt wandalizmu.

-Wiem- zgodziła się Evansówna. –Po prostu jestem zawiedziona. Chyba zawaliłam dzisiaj test z transmutacji, przez tę kampanię. A te… panie lekkich obyczajów mogą robić ze mnie kompletne wynaturzenie przez najbliższe dwa lata, więc… Sądzę, że wszyscy są szczęśliwi.

-To sprawiedliwie się rozstrzygnęło… no wiesz, jedni chcieli choinkę taką, drudzy siaką, a skończyło się, że nie ma jej w ogóle. A nimi się nie przejmuj- debile zawsze będą wkraczać w nasze życie.

-Czasem mam wrażenie, że wszyscy mnie nienawidzą, wiesz?- wypaliła Ruda, zanim zdążyła ugryźć się w język. Dorcas zmarszczyła brwi. –Stosunek ludzi do mnie jest zupełnie inny niż do ciebie- kontynuowała- albo chociaż do Mary czy Emmy.

         Szatynka długo nie odpowiadała, wpatrując się dziwacznie w swoją przyjaciółkę. Może i miała ona trochę racji? Mało osób za nią przepadało, większość nawet nie tolerowało jej obecności, przykładem mogły być ciągłe dogryzki albo głupie żarty, jak poplamienie jej swetra, nabazgranie jakiś tanich gróźb na książkach dziewczyny, czy ciągłe wylewanie na nią soku dyniowego przez Ślizgonów, kiedy przechodziły spokojnie korytarzem. Meadowes jednak nie miała pojęcia, że takie rzeczy naprawdę ranią jej przyjaciółkę. Lily sprawiała wrażenie osoby tak wyniosłej, tak dumnej, że nigdy nie przypuszczałaby, iż zwraca ona na nich uwagę.

         O tolerancję zawsze jest ciężko, tym bardziej, że Evans nigdy nie chciała być taka sama jak reszta. Wiecznie szła pod prąd, buntowała się, wykłócała, miała te swoje dziwactwa i było jej z tym dobrze. Zdanie innych zawsze pozostawało w jej głębokim poważaniu.

         Tymczasem nie była to prawda. Nie, z tym, że Lily nie szła pod prąd, oczywiście, tylko z tym, że jej to nie ruszało. Meadowes czasem zapominała, że Ruda jest w głębi duszy wrażliwą dziewczyną i jak każdy ma chwile słabości.

-Zazdroszczą ci- szepnęła. –Zazdroszczą ci tego, że jesteś jednorazowa. Nigdy nie znałam kogoś takiego jak ty, i pewnie już nie poznam.

         Ruda uśmiechnęła się słabo i złapała szatynkę za rękę, posyłając jej zainteresowane spojrzenie:

-Mniejsza o tym- lepiej chwal się, co kupiłaś tej dziewczynie, którą wylosowałaś.

         Dor ożywiła się znacznie, pogrzebała w swojej przerzuconej przez ramię torebce i wyjęła z niej małe zawiniątko. Były to krótkie, letnie szorty.

-Kupiłaś jej krótkie spodenki?- zdziwiła się Ruda. Dor kiwnęła głową. –Kupiłaś jej krótkie spodenki w środku zimy?

-Och, nie w środku zimy. Dopiero co skończyła się jesień. Poza tym, są bardzo ładne, w sklepie była przecena posezonowa, i po trzecie- jak jej się nie spodoba, to sobie je zatrzymam.

-A skąd znałaś jej rozmiar?

-Nie znałam. Kupiłam na siebie.

         Lily zaśmiała się głośno i dała przyjaciółce sójkę w bok. Meadowes przez kilka pierwszych chwil wyglądała na kompletnie zdezorientowaną i nie miała pojęcia, z czego Evans się tak śmieje. W końcu jednak (jak zawsze, gdy ktoś się obok niej śmiał wniebogłosy) dołączyła do chichotu i we dwie mijały kolejne uliczki magicznej wioski zanosząc się śmiechem. Pewnie trwałoby to jeszcze długo, możliwe, że przez całą drogę powrotną do Hogwartu, gdyby zielonooka nie zobaczyła kompletnie przypadkiem znajomej twarzy, łypiącej nań spode łba obok straganu z jabłkami na patyku oblanymi karmelem.

-Co z haha, co z tobą, Li-Lil?- spytała, pomiędzy kolejnymi salwami śmiechu Dorcas.

-Ja… Nie kupiłam nic Jamesowi- wyjaśniła nieprzytomnie dziewczyna. –I… Idź już, ja coś sama poszukam…

-Ale…

-Nie, Dor, serio. Nie będę zabierać ci czasu… Tam jest jakiś sklep Qudditcha, to… no to ja pójdę.

-Ale, Lily, sklep Qudditcha jest w zupełnie inną stro…

         Tamta już jej nie słuchała. Za dużo myśli zajęło jej umysł, z chwilą, gdy zobaczyła po raz pierwszy na żywo Isaaca Monroe.    

***

         Właściwie to Marlena nie wiedziała, dlaczego ta randka to kompletna katastrofa. Każda dotychczasowa chwila z Frankiem była w jej opinii świetnie spędzona, a teraz, od początku cała ta wizja idealnie spędzonego czasu legła w gruzach.

         Hmm… To zapewne przez jej nastawienie. W końcu, na początku jej znajomości z tym chłopakiem może i nie była do końca doń przekonana, ale szybko pozwoliła sobie go polubić, w końcu, jak to powiedziała Dorcas, lepiej już trafić nie mogła. I to możliwe, że wmawiając sobie dokładnie ten sam tekst z każdym razem, gdy nachodziły ją wątpliwości, w końcu sama w to uwierzyła. Dopóki nie przywróciła kontaktu z Remusem.

         Jej związek miał się świetnie, kiedy unikała zarówno Lupina, jak i Emmeliny, jak ognia. Co prawda, może nie był on zbudowany na wzajemnym zaufaniu, szczerości i tak dalej, bo w gruncie rzeczy Mara nie przyznała się o od początku ani do podejrzewanej likantropii, ani do zmiennokształtności. Zwyczajnie nie mogła. Są takie rzeczy, o których się nie mówi, kiedy dobrze się nie zna swojego „powiernika sekretów”. Nikomu, kogo za od trzech miesięcy nie powiedziałaby, że jest wilkołakiem, kleptomanką i ma skłonności biseksualne. Po prostu nie. Ale tu znowu nasuwa się pewna dręcząca myśl- czy oby nie popełnia tego samego błędu, co wcześniej Remus? Czy Frank, gdyby się dowiedział (bo w końcu na pewno się dowie o jednej z powyższych trzech rzeczy), mógłby się na nią wściekać jak ona na Lupina? Czy takim zachowaniem nie wychodzi na największą hipokrytkę tego świata?

         Dokładnie- chyba nikt, kto zadręczałby się tyloma rzeczami na raz, nie mógłby zwyczajnie bezmyślnie cieszyć się uroczą kolacją z uroczym chłopcem i śmiać się z jego uroczych opowieści. Ktoś, kto zadręcza się tym wszystkim może ewentualnie głupio kiwać głową i czasem rzucić jakiś niezwykle inteligentny komentarz rodem „o rany” albo „wow”.  

         Jakby się nad tym dłużej zastanowić, to McKinnon wcale nie znała Franka dobrze. Nie wiedziała nawet gdzie mieszka albo jaki jest jego ulubiony kolor. Zdawała sobie jednak sprawę z jednego- Longbottom jest niebywale spostrzegawczy i empatyczny (jak na faceta), dlatego też to, że od razu zauważył, że z jego dziewczyną jest coś nie tak, wcale nie robi z niego wspaniałego chłopaka, który dobrze zna swoją ukochaną (na Boga, on nie zdaje sobie sprawy z tych trzech powyższych, niebywale znaczących w jej życiu materii), najwyżej osobę dojrzałą i wrażliwą do zaskakującego i niemęskiego stopnia.

On musi być dojrzały i wrażliwy, pomyślała. Przecież to prefekt naczelny (ona też nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo nieidealni i kłótliwi są prefekci).

Cóż, ile w tym przekonaniu było prawdy, tego już nie dane nam się dowiedzieć, ale ważne było to, że trochę podniosło dziewczynę na duchu. To byłoby bardzo dobijające, gdyby on znał ją, a ona go nie.

-Na pewno dobrze się czujesz?- spytał po raz kolejny. –Jakoś dziwnie wyglądasz.

-Jasne- skłamała.

         Czy pożeranie się wzrokiem zalicza się do świadomego flirtu? Jeśli tak, to wczoraj przez około pół godziny flirtowała w najlepsze z Remusem Lupinem, jej byłym chłopakiem. A flirtowanie z byłym chłopakiem to pierwszy stopień zdrady. A więc, idąc tym tropem, zdradzała dzisiaj przez pół godziny Franka. Czy to też powinna zataić? Czy nareszcie powinna zacząć po ludzku normalnie gadać?

         Jak to się stało, że całe jej życie to kłamstwo? Wszyscy okłamują ją, ona okłamuje wszystkich patologicznie… nawet przed kilkoma sekundami musiała skłamać. Czy czuła się dobrze? Fizycznie? Nie. Psychicznie? Nie. Emocjonalnie? Nie. Mentalnie? Też nie. To już cztery kłamstwa i to w jednym słowie- pięcioliterowym „jasne”. Dlaczego ona tyle łgała?!

         Na pewno dobrze się czujesz, Marleno? Jakoś dziwnie wyglądasz.

         Nie, Frank. Czuje się tak źle, że chyba zaraz zwymiotuję.

-Co?!- wykrzyknął nagle chłopak. Mara zmarszczyła brwi.

         I wtedy do niej dotarło.

-O matko, powiedziałam to na głos?- przeraziła się. Longbottom powoli kiwnął głową z dość dziwnym wyrazem twarzy.

-Wiesz, jeśli źle się czujesz, to możemy…

-Nie.

-Co nie?

-Nie możemy tego odłożyć, Frank- wyjaśniła z głośnym westchnieniem. –Ja się chyba nie poczuję już lepiej. W ogóle.

-Ale…- zająknął się, zmieszany. –Jesteś chora czy coś…?

-Nie. Ja…

         Co z nią właściwie było? Marlena wiedziała tyle, że nie jest chora. Przynajmniej nie miała tego stwierdzonego. No chyba, że zaliczy zmiennokształtność. Ale nie w tym sęk.

         Jak powinno się zdiagnozować jej żałosne zachowanie? Dlaczego od wczoraj straciła wszelką energię? Dlaczego znowu wszystko zaczęło się komplikować? Dlaczego zaczęła się przejmować tak błahą rzeczą, jak jakaś rozmowa z byłym chłopakiem, nawet jeśli można ją zaliczyć do świadomego flirtu? Dlaczego przestało jej odpowiadać towarzystwo Longbottoma? Co się zmieniło?

-Ja… Ja chyba kocham kogoś innego. 

***

         Patrząc na to z pewnej perspektywy, można by pomyśleć, że Isaac Monroe stał się pasożytem umysłu Lily Evans. Z każdymi jego kolejnymi odwiedzinami, dziewczyna stawała się coraz bardziej podatna na legilimencję, a nawet ciężej było jej się na czymkolwiek skupić. Stała się dość pobudliwa, często musiała robić sobie przerwy w nauce, bo nie mogła spokojnie usiedzieć w miejscu, chociaż nigdy nie miała z tym problemu. Chłopak tymczasem nawiedzał ją częściej i częściej.

         Jego wkroczenie do jej „otwartego” umysłu zawsze zwiastował niemiłosierny ból głowy, nudności i przewlekłe zmęczenie. Następnie pojawiały się mroczki przed oczami, a nogi robiły się jak z waty. Na tym etapie rudowłosa zazwyczaj mdlała albo zasypiała na jawie, ale z czasem udawało jej się podzielić swoją uwagę na tyle, że prowadziła wyimaginowana rozmowę z chłopkiem, a jednocześnie trzeźwo funkcjonowała na jawie. Dlatego też nikt nie zdawał sobie sprawy, że pozyskiwała wartościowe informacje w tej samej chwili, w której kończyła jeść miskę kaszy.

         Nie chodziło o to, że była zbyt słaba, żeby zapobiec tym „najazdom” na jej umysł- Evansówna mogłaby przecież nauczyć się oklumencji (pewnie nie należałoby to do najłatwiejszych rzeczy pod słońcem, ale wszystko da się osiągnąć z odpowiednią motywacją), gdyby naprawdę jej zależało. A tak nie było. Isaac swoimi opowieściami powoli zapełniał puste elementy skomplikowanej układanki związanej z medalionem i Jo, a tego właśnie potrzebowała. Zawsze lepiej wiedzieć, z czym się ma do czynienia.

         Monroe opowiedział jej pewną czarodziejską legendę, czy tam bajkę, o której prawdziwości przekonał się osobiście. Medalion, którym interesowała się Jo, należał do jednego z siedmiu amuletów zabezpieczających, to znaczy, że mając go przy sobie formował się swoisty „parasol” obronny, który odpychał od siebie pewne rodzaje zaklęć. Na pytanie, jakie zaklęcia odbija jej medalion, Isaac nie potrafił odpowiedzieć.

         Jo dowiedziała się o nim od matki, ponieważ ten przedmiot był przekazywany z pokolenia na pokolenie u Prewettów. Najwyraźniej zwyczajnie upominała się o swoje. Tylko jaki ona miałaby mieć w tym wszystkim cel?

         Obecnie ona i chłopak siedzieli w jakieś dziwnej knajpce, a on studził swoją zamówioną herbatę, mieszając łyżeczką w lewo. Wyraz twarzy miał równie nieodgadniony jak pokerzysta.

-Wylosowałem cię w loterii szkolnej, wiesz?- przerwał niespodziewanie milczenie. Lily wzdrygnęła się, słysząc jego zachrypnięty głos. –I mam już nawet prezent.

-To… to super- wydukała. –Ale… nie musisz dawać mi go teraz, bo chyba… no, nie po to mnie zgarnąłeś z ulicy, co nie?   

-To jeden z powodów- powiedział zagadkowo. –Chociaż nie, masz rację- nie po to zgarnąłem cię z ulicy. Chciałem pogadać.

         Lily uniosła jedną brew do góry.

-Pogadać? Tak… werbalnie?

-Nie zawsze mam siłę wchodzić do twojego umysłu, Lily. Są takie dni, kiedy… kiedy po prostu nie mogę.

-I dzisiaj nie możesz?

-Nie mogę.

-A co dzisiaj jest?

-Dzień przed pełnią. 

         Lily zaschło w gardle. Sięgnęła po swój kubek z herbatą i jednym haustem wypróżniła ją do dna.

-Miejmy to za sobą… Dlaczego chcesz ze mną gadać?

-Musisz dać mi medalion.

-CO?!    

         Isaac oblizał usta w podenerwowania.

-Chcę go zniszczyć- wyjaśnił. –Niedługo Jo się o niego upomni, a wtedy już musi być po wszystkim. Już musi go nie być. Jeśli mi go oddasz, nic ci się nie stanie. Jeśli będziesz się stawiać… lepiej o tym nie rozmawiajmy, dobrze? Zbliżają się święta, to zbyt dobry okres, żeby mówić o śmierci.

         Lily przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Oczy Monroe’ a przybrały dziwną, czarną barwę, a gdyby miały coś symbolizować, bez wątpienia byłby to strach. Po raz kolejny pomyślała, że od tego chłopaka emanuje coś dziwnego, coś, co w niebywały sposób odstrasza innych. I faktycznie, przez pewien czas siedziała na krześle, kompletnie sparaliżowana strachem, całą siłą woli zmuszając się do nie myśleniu o miejscu, gdzie schowała naszyjnik. Nie miała pojęcia, skąd wzięło się u niej tyle odwagi, ale nagle usłyszała swój stanowczy głos:

-Dlaczego miałabym ci go dawać? Nawet cię nie znam.

-To prawda. Ale komu wolisz go dać- mnie czy Jo?

-Szczerze? Żadnemu z was.

         Isaac wcale się nie zdenerwował, jak można by było przypuścić. Oczy jedynie mu zabłysły, a on sam wykrzywił twarz w coś, co można było nazwać uśmiechem albo nieprzyjaznym grymasem.

-Co mam zrobić, żebyś mi zaufała?

         Co mógł zrobić? Chyba nic. W końcu zaufania nie dostaje się w nagrodę za zrobienie jakiegoś trudnego zadania. Zdobywa się je przez lata. Lily szczerze wątpiła, że na chwilę obecną w ogóle zna kogoś, komu dobrowolnie przekazałaby ten medalion, nawet jeśli miałby go zniszczyć. Musiał mieć wielką moc, większą nawet niż tą, w którą wierzył Isaac, skoro interesowało się nim tyle osób.

         Było jednak coś, co ją skusiło, żeby przynajmniej chłopaka podpuścić. W końcu, chyba nie każe jej dać jakieś wieczystej obietnicy czy czegoś takiego, na dostarczenie tego wisiorka, prawda? Jeśli się zapyta, a on jej teraz prawdziwie odpowie, będzie dysponowała wiedzą porównywalną do niego i Jo, a więc będzie miała nad nimi dodatkowo przewagę w postaci tego medalionu.

         Tak, pomyślała, warto spróbować.

-Musisz odpowiedzieć mi na jedno pytanie- zaproponowała. –Dlaczego nie możecie zwyczajnie wykraść mi tego medalionu, ty i Jo? Przecież jestem całkowicie bezbronna w dziedzinie legilimencji. W jakim celu próbujecie do mnie dotrzeć? Czemu chcecie, żebym osobiście wam go oddała?

         Chłopak nie zawahał się ani chwili i od razu zaczął tłumaczyć, zupełnie jakby przygotował się do tego już wcześniej:

-Medalion wybiera swojego pana. Przez wiele lat był przekazywany z pokolenia na pokolenie, a zmieniał swojego nosiciela dopiero wtedy, gdy został przekazany dobrowolnie. Jeśli wykradłbym go od ciebie, zacząłby się wylewać, znaczy się, zaklęcia, które zostały w nim umieszczone, zaczęłyby go opuszczać i mogłyby we mnie trafić… A od tych klątw nie ma odwrotu.

-Wciąż nie rozumiem- przyznała. –Skoro należał do rodu Prewettów i był przekazywany z pokolenia na pokolenie, jakim cudem znalazł się w rodzinie mugolskiej?

-To wszystko sprowadza się do twojego prezentu- wyjaśnił, po czym pogrzebał w wewnętrznej kieszeni kurtki i wyciągnął z niej napełnioną czymś fiolkę. –Wiesz, co to jest?

         Rudowłosa pokręciła głową. Isaac nachylił się bliżej, jakby obawiał się, że może być podsłuchany.

-To wspomnienie- wyjaśnił. –Obejrzyj je sobie w jakieś myśloodsiewni, a potem weź medalion i przyjdź do tego samego miejsca, w którym pierwszej nocy szóstej klasy zobaczyłaś dziwne światło. Będę czekać do północy. Nie spóźnij się.

         Lily nie zdążyła nawet zapytać, skąd chłopak wie o tym, że pierwszej nocy szóstej klasy widziała ów snob światła. Uważnie wpatrywała się we fiolkę pełną dziwnej cieczy i zastanawiała się, gdzie znaleźć myśloodsiewnię.  

***

         -Cześć, James- przywitała się z pierwszą osobą, na którą wpadła w Hogwarcie. Chłopak miał nadzwyczaj rozczochrane włosy, zmizerniałą twarz i wyglądał na zmęczonego. W ręce dodatkowo trzymał swoją miotłę, a więc zapewne wracał z treningu.

         Na jej widok od razu się ożywił, ale jednocześnie nie krył swojego zdumienia, że nareszcie zaczęła się do niego odzywać.

-Myślałem, że mnie unikasz- przyznał bez ogródek.

-Robiłam to- zgodziła się Lily. –Ale… wiem, że to zabrzmi źle, ale potrzebuję twojej pomocy- zawahała się, po czym dodała: -Proszę.

-O co chodzi?- spytał wywracając oczami. Lily zignorowała wyrzuty sumienia, że przychodzi z tym właśnie do niego, po popisowym unikaniu go przez kilka ostatnich dni.   

-Czy… wiesz może, gdzie w tym zamku znajduje się jakaś myśloodsiewnia?- spytała pozornie obojętnie.

-Pokój Życzeń- palnął od razu. –Ale po cholerę ci myślood… Evans, gdzie ty pędzisz?

-Muszę natychmiast się tam dostać- odkrzyknęła. –To sprawa życia i śmierci. Mam wspomnienie!

         Przez chwilę stał patrząc w oddalają się sylwetkę dziewczyny z mieszanymi uczuciami. Dopiero po chwili, wziął głęboki oddech i ruszył za nią biegiem.

***

         Kiedy wyciągnęła twarz z misy, była ona trupioblada, jak u albinosa. Oczy dziewczyny zaszkliły się niewidzialną mgłą, a ona sama otwierała i zamykała usta, jakby nic, co chciała powiedzieć, nie wydawało się być wystarczająco sensowne. James zmarszczył brwi i szepnął cicho:

-Lily…?

         Evansówna powoli podniosła głowę, przygryzła dolną wargę, po czym wydukała łamiącym się głosem jedno, przerażające zdanie:

-Myślę… Wydaje mi się, że Jo Prewett jest moją siostrą.

***

Tak, to ja. Autorka tego bloga, znana również jako NiewdzięcznicaKtóraNieKomentujeWaszychRozdziałów. Tak, ta sama.

Moi drodzy (moje drogie), mam straszne wieści- moja lista czytelnicza kompletnie sfiksowała. Wszystkie, ale to wszyściusieńkie obserwacje samoistnie się skasowały. Nie wiem, czy to tak for gud, czy może to kolejny foch Bloggera, który mu przejdzie… kiedyś. W każdym bądź razie nie mam obserwacji, nie mogę dodać nowych i nie mam pojęcia, czy coś nowego się u was pojawiło. Dlatego właśnie chciałam was wszystkich poprosić o informowanie mnie przez ten czas o nowych rozdziałach… Mam nadzieję, że uda mi się dotrzeć do tych notek, na których najbardziej mi zależy. I poinformujcie nawet jeśli post pojawił się wieki temu, a ja nie skomentowałam- to się psuło od dłuższego czasu. Chciałam was dać znać o tej awarii szybciej, ale głupio było mi wyskoczyć bez rozdziału. Dlatego napisałam Tocoś, co pewnie dopiero co skończyliście czytać. Gratuluję wytrwałości. Serio- to był najkoszmarniejszy rozdział w całej historii tego opka- nigdy nie miałam tak mało weny i nigdy tak bardzo się nie męczyłam.

Za to odnalazłam trochę polotu w pisaniu starych rozdziałów. Ogólnie doszłam do wniosku, że ta historia jest źle poprowadzona, zbyt chaotycznie, nie wykreowałam bohaterów tak, jak planowałam, a to przez zbyt ubogie opisy w początkowych rozdziałach. Dlatego zaczęłam pisać je od nowa.

Nie, żebyście musieli je czytać- w życiu nie skazałabym was na to po raz drugi- ale to możliwe, że mikroskopijne zmiany fabularne się wkradną, o czym naturalnie będę informować. Ale jeśli jednak znajdzie się ktoś, kto chciałby poczytać odnowione rozdziały to będę o ich pojawieniu się informować pod rozdziałami.    

Ponieważ obiecałam, dedykacja dla Wiatrusia <333.

Niech moc będzie z wami.