24.1. Urodziny "Mojej Dziewczyny"

„Frajwędruj, Alicjo”

- Szalony Kapelusznik, Tim Burton

„Ale zresztą… czym są urodziny? Dziś są, jutro ich nie ma.”

-Kłapouchy, A. A. Milne

The Beatles - All You Need Is Love

30 stycznia, 1972

Kochany pamiętniczku,

Wczoraj pisałam o moim planie na zorganizowanie imprezy-niespodzianki dla Lily. No cóż… Nie wyszło. Powiedziałam Mary z samego rana, że planowanie wszystkiego na ostatnią minutę nie ma sensu. Ale ona się uparła. Jedyne co udało nam się przygotować, to kilka przebitych balonów i nietrzymające się sufitu serpentyny. Aha, i wyskoczyłyśmy zza fotela, wrzeszcząc z całym Pokojem Wspólnym „niespodzianka”. Nie dość, że wyglądało to fatalnie, to jeszcze niezbyt się udało, bo Lily usłyszała o naszym planie na zaklęciach, kiedy razem z Mary zastanawiałyśmy się, jak załatwić tort.

Powiedziała, że fakt, iż rozmawiam z Mary jest na tyle dziwny, że musiała dociec o co chodzi.

Lily dla własnego dobra powinna zrezygnować z tej podejrzliwości. 

Emmeline Issabelle Titanic

30 stycznia, 1973 

Peter puścił parę z ust. Mówiłam wieki temu, że trzeba mu zaszyć jadaczkę, a najlepiej w ogóle go ukamienować, ale nikt nie słucha mądrzejszych.

Naprawdę myślałam, że po tym, jak usuniemy te wszystkie homo nie bardzo sapiens jak Hipcia i Wydra [która postanowiła uszyć dla Lily spódniczkę na urodziny (Merlinie, kiedy do Meadowes wreszcie dotrze, że nikt jej nie lubi?), paplała o tym przez cały czas, ZWŁASZCZA WTEDY kiedy w pobliżu była Lily] może zajdziemy dalej niż rok temu.

Nawet nie chcę mi się tego komentować.

Mary McDonald

30 stycznia, 1974

Ach, a byliśmy tak blisko! Przygotowywanie rozpoczęłyśmy już tydzień wcześniej – zamówiłyśmy tort w Miodowym Królestwie, taki, jaki Lily lubi najbardziej, prezenty kupiłyśmy już w przerwie świątecznej, Pokój Wspólny został powiadomiony właśnie wtedy, kiedy Lily leżała ze skręconą kostką w skrzydle szpitalnym.  Nic nie miało prawa pójść źle, tym bardziej, że 30 wypadł w sobotę i mogłyśmy od rana wszystko organizować.

Zapoznałam z planem Remusa, który jakimś cudem załatwił mnóstwo jedzenia. Ten chłopak jest niesamowity. Kiedy zapytałam się, czy zrobił to sam czy coś, odparł, że po prostu ma kilka zaprzyjaźnionych skrzatów w kuchni. Fajnie znać takie osoby jak on. Serio, gdyby nie Remus wszystko poszłoby na marne.

Mary zmusiła Jamesa, żeby zajął czymś Lily (wiesz, pamiętniczku, oni teraz są razem i choć nie wygląda mi na to, że wytrzymają jeszcze długo, Mary wykorzystuje swoją władzę nad nim wyśmienicie) i tutaj chyba leżał nasz błąd.

Serio, nie spodziewałam się, że oni AŻ TAK SIĘ NIE LUBIĄ. To znaczy… Po tym jak Lily wleciała wściekła do Pokoju i powiedziała, że jeśli jeszcze raz zaczniemy organizować idiotyczne przyjęcie przez które będzie musiała spędzić urodziny z takim kretynem, to ona się z tego wypisuje.

James się z niej śmiał. Mary jest teraz na niego zła, ale nie wiem, czy to dlatego, że nie upilnował i zdradził Lily tajemnicę czy też dlatego, że przez cały wieczór bezczelnie się do niej dowalał. To znaczy – imprezy w końcu nie było, ale zmusiłyśmy Lily do zostania tu i zjedzenia z nami tego jedzenia z kuchni. James rzucał naprawdę dwuznacznymi tekstami.

O, Mary wróciła. Ciekawe, czy już zerwali.  

Marlene McKinnon

30 stycznia, 1975

Idioci zajmowali się imprezą-niespodzianką Lily już wystarczająco długo. Teraz pałeczkę przejęła Mistrzyni, jedyna i najlepsza, Dorcas Scarlett Meadowes. Nic nie może pójść źle.

 Sprężyliśmy się wszyscy – w tym roku zaangażowała się rekordowa ilość osób. Po raz pierwszy JA wzięłam to na poważnie, ale od mojego pojednania z dziewczynami raczej staram się integrować i w ogóle. Ja, Mary, Emma i Marley praktycznie wyprułyśmy sobie flaki, dodam, ale wszystko musiało zostać spartolone. PONOWNIE.

Wiesz, pamiętniczku, błędem była rozmowa z Jamesem Potterem. Od początku fakt, że interesował się przyjęciem urodzinowym Lily był dziwny. Zaoferował się, że pomoże nam wszystko załatwić, i faktycznie – zrobił to. James nie jest normalny – to chyba wiedzą wszyscy – dlatego zapytałam się, gdzie tutaj ukrył jakiś okrutny kawał, świadczący o zaawansowaniu jego szaleństwa? Wiecie, co on powiedział? Że on załatwi sobie od Lily pewne naturalne i pierwotne podziękowanie. Boże, co za dupek. Robi z siebie coraz większego idiotę i naprawdę nie wiem, o co chodzi mu tym razem. Lily w kółko przez niego płacze i w sumie – pomimo mojego dobrego koleżeństwa z Potterem – muszę przyznać jej rację. Przegrzał sobie chyba biedaczek mózg.

Pomijając jego ciągłe bezczelne teksty, ocieranie się, wpadanie na nią i klepanie po pewnych miejscach, to jeszcze bezustannie stara się ją poderwać, a co zabawne robi to zawsze w pobliżu Doriana. Chamberlain jest już tak wkurzony, że nawet nie zaangażował się w imprezę. Jest porównywalnym dupkiem co James.

Mary bardzo się wkurzyła – a kiedy mówię „bardzo” to mam na myśli „nieopisanie”. Z czystej złośliwości powiedziała Lily o całej sytuacji, po czym poszła kłócić się z Jamesem. Usłyszałam z jego ust bardzo dziwne zdanie, że od Balu Hannuko-Bożonarodzeniowego nie może przejść obojętnie obok Lily. Gdybym go nie znała, pomyślałabym, że nieźle go trafiło. 

Dorcas Scarlett Meadowes

 

30 stycznia, 1976

Cóż… mogę powiedzieć, że prawie się udało. PRAWIE, bo Lily nie przyszła. Plotki mówią, że urządziła sobie randez-vous z tym seksownym, napakowanym puchońskim pałkarzem, którego kaloryfer widziałyśmy, kiedy przez przypadek wlazłyśmy do szatni zawodników, szukając Mary. 

Ale ja w to nie wierzę.

Ktoś musiał się wygadać. Lily ewidentnie nie chciała psuć sobie niespodzianki, łamać nam serc i udawać, że jednak nic nie wiedziała. W sumie to obstawiam, że to Titanic, rzygając po kątach swoimi babeczkami z napisem „Odlotowej szesnastki, rudzielcu!”.

Dlaczego oni wszyscy są tacy beznadziejni? Spodziewałam się, że James pomoże mi w przygotowaniach, bo w końcu chodzi o urodziny jego ukochanej i w ogóle, ale on zdaje się ją ignorować. To coś nowego u Jamesa.

Mary jest na Lily obrażona (chodzi o Jamesa, a jakże!) i sama też nie zaangażowała się w przygotowania. Emmelina jest niekomunikatywna, bo w kółko obżera się i zwraca pochłonięty pokarm, a ja osobiście tego się brzydzę. A Marley jest bardziej zajęta obściskiwaniem się z Remim niż swoją przyjaciółką.

Boże, oni wszyscy są tacy gówniani. Na miejscu Lily też wolałabym spędzić swoje urodziny z kimś, kto ma kaloryfer niż z nimi. 

Dorcas Scarlett Meadowes

 

30 stycznia, 1977

Złączone siły

 

Dorcas Scarlett Meadowes

Emmeline Issabelle Titanic

Marlene McKinnon

Hestia Bethany Jones

Chase Reagan

Remus J. Lupin

Syriusz Orion Merlin Perseusz Regulus Black III

James Potter

Peter Pettigrew

Vance Joy – Riptide

Poniedziałek.

─ James, czy mogę zadać ci pytanie? – spytała rano Lily, kiedy jej przyjaciele powoli zaczęli zbierać się w klasie obrony przed czarną magią.

Był to kolejny poniedziałek, który szóstoroczni Gryfoni rozpoczynali od specjalnych zajęć z profesorem Argentem. Od przedwczesnej pobudki nie działo się nic nadzwyczajnego, oprócz tego, że połowa szkoły przeżywała wczorajszy mecz Quidditcha, ten sam, o którym w Hogsmeade tak namiętnie nawijał Dorian. Lily nadzwyczaj pilnie śledziła poranne wydarzenia – nawet jeśli wiązały się z Qudditchem –  starając się zauważyć coś niecodziennego, coś, co zaważyłoby na dalszy przebieg dzisiejszego dnia.

Poniedziałek poniedziałkiem, ale dzisiaj miało mieć miejsce coś przełomowego, przynajmniej w życiu Lily. Nigdy nie odczuwała potrzeby, żeby jakoś szczególnie celebrować swoje urodziny, jednak tym razem kończyła siedemnaście lat, a więc w świetle czarodziejskiego prawa uchodziła za osobę pełnoletnią. Tak wiele perspektyw i nowych horyzontów się przed nią otwierało! Wczoraj nie mogła legalnie używać magii poza Hogwartem, nie mogła pić, palić ani głosować w wyborach (o ile były jakieś wybory w Ministerstwie Magii, bo szczegółów Lily nie znała), dzisiaj wszystko to stawało się dla niej chlebem powszednim. Słodycz dorosłego życia ogarniała jej umysł i przyćmiewała zdrowy rozsądek. Miała ochotę zrobić tak wiele nierozważnych rzeczy, za które nikt już nie miał prawa ją ganić. Nie mogła powstrzymać się przed używaniem magii nawet w najmniejszej potrzebie – przywoływała do siebie przedmioty i rozczesywała zaklęciem włosy. Mogła robić to wszystko każdego innego dnia w Hogwarcie, ale teraz było to już w pełni legalne i o wiele zabawniejsze. Najbardziej jednak chciała odkryć, jak ten wyjątkowy dzień zostanie uczczony. Musiała po raz kolejny zepsuć sobie niespodziankę.

─ Jasne – mruknął James, grzecznie, ale jednak nie z taką przesadną uprzejmością, jak robił to dotychczas. To chyba nawet lepiej, pomyślała Lily. Nie jest przynajmniej w tym wszystkim taki sztuczny.

Od pamiętnej kłótni o Hogsmeade i zwariowanego sparowania Mary i Jamesa przez Lily, sytuacja pomiędzy nimi pozostawała napięta. Jeśli brać na poważnie wszystko, co sobie powiedzieli, to zawiązał się pomiędzy nimi jakiś rewanż zakładu. Ale obecna sytuacja w ogóle zakładu nie przypominała!

Wcześniej, przy – jak to nazywała Lily – pierwszej rundzie, skakali nad sobą, prawili komplementy i udowadniali, który z nich jest bardziej przyjazny. Po wszystkich tych zakręconych wydarzeniach – takich jak zamknięcie w nawiedzonej cieplarni, rozpuszczenie plotki na temat rzekomego ojcostwa Jamesa czy wrobienia go w randkę z Mary – chyba ich zapał osłabł, i teraz, zamiast się podpuszczać, czekali cierpliwie na dalszy rozwój wydarzeń. Dla Lily nie miało to zbytniego sensu, zwłaszcza, że teraz chodziło o wiele wyższą stawkę (o ile – oczywiście – ten rewanż się zawiązał, bo wciąż gubiła się w nowej sytuacji). Powiedziała przecież wyraźnie, że zakład obowiązuje, ale na zmodyfikowanych zasadach. Mogli od teraz umawiać się z innymi, ale tabu na wzajemne bliskości chyba wciąż między nimi wisiało. Potem się pokłócili, a Lily zrobiła wielką scenę, żeby potem wrócić z podkulonym ogonem i przeprosić go za tę dziecinadę. Nie rozmawiali o zakładzie. Czy on cały czas obowiązywał?

Jakkolwiek to wyglądało – nie zamierzała narzekać. Podobały jej się teraźniejsze stosunki jej i Jamesa – stopa przyjacielska tak bardzo do nich pasowała, tym bardziej, że teraz wszystko było bardziej zdrowe, naturalne i niewymuszone.

Jak co tydzień, Potter rozkładał na stoliku przyniesione z kuchni jedzenie dla nich wszystkich. Lily wiedziała, że James na śniadanie zawsze jadł jajecznicę z bekonem, ale ostatni czasy zauważyła, że w poniedziałki bekon ten zastępował pomidorem. Miło, że w jej towarzystwie walczył ze swoją mięsożerną naturą. 

─ Oni tego nie robią, prawda? Nie próbują zrobić idiotycznej imprezy-niespodzianki?

─ Czego, przepraszam? – zapytał, rozkładając na stole dżemy i marmolady.

Lily zmarszczyła brwi.

─ No, wiesz – Dorcas i Emmelina co roku próbują zorganizować dla mnie imprezę urodzinową, która nigdy im nie wychodzi, bo zawsze ktoś puszcza farbę?

Lily spodziewała się, że chłopak zaraz zdradzi po sobie, że i tym razem przejrzała całe przedsięwzięcie na wylot –  chociażby wykona sztywny ruch albo podrapie się po karku. Zresztą, nawet bez tych nerwowych tików Lily miała pewność, że poznałaby się na łgarstwie, bo nikt nie był taki kiepski w okłamywaniu jej jak właśnie James. Zamiast tych wszystkich rzeczy, otrzymała od jego osoby jedynie pośpieszne zerknięcie i bezpośredni uśmiech.

─ Masz dzisiaj urodziny? – spytał bez zbędnych ogródek Potter. ─ O. To wszystkiego najlepszego.

─ Eee… dziękuję. Przypuszczam – zaśmiała się nerwowo i podrapała po głowie. Czyżby… nie pamiętał? 

To z jednej strony nie powinno jej dziwić. Nigdy nie mówiła Jamesowi, kiedy ma urodziny. Ona sama też nie miała pojęcia, kiedy on się urodził (jakoś pod koniec marca, ale czy to był dwudziesty siódmy czy dwudziesty ósmy, nie dawała głowy). Miał prawo nie wiedzieć. To wcale nie musiało wynikać z jego ignorancji, tylko najzwyczajniej w świecie nie miał pojęcia. Zrozumiałe.

Ale jednak… Lily mimowolnie zrobiło się przykro, zupełnie jakby przyłapała kogoś bardzo bliskiego na braku elementarnej wiedzy o niej. A James nie był przecież bliski. Ona miała z nim tylko układ. O ile istniał.

Jeśli spodziewała się, że temat jej siedemnastych urodzin zostanie jakkolwiek rozwinięty, to musiała się mocno rozczarować. Potter usiadł do zastawionego, prowizorycznego stołu i zaczął pałaszować swoje śniadanie, zupełnie jakby Lily przed chwilą powiedziała, że jej ulubionym kolorem jest siwy. Nie złożył jej życzeń, nie objął przyjaźnie, nie rzucił żadnego dwuznacznego komentarza dotyczącego pełnoletności. Nic.

Czyżby w dalszym ciągu był obrażony?

— Cześć, słodziaki! – powiedziała Dorcas, ukazując się nagle w drzwiach, razem z Emmeliną, Syriuszem i Remusem. Każdy z nich wyglądał na niewyspanego i zblazowanego. Żaden też nie zaszczył Lily chociażby sympatycznym spojrzeniem.

Oni też zapomnieli?

Z konsternacją obserwowała ich ruchy, kiedy mozolnie padali na krzesła i dosuwali się do ławki pełniącej funkcję stołu. Emmelina nałożyła sobie na talerz trochę rucoli i pomidorów koktajlowych, Dorcas – omleta z cukrem pudrem, a Remus i Syriusz – jajecznicę w bekonie. Nic nowego. Nie zrobili nic, co mogłoby świadczyć o tym, że ten poniedziałek różni się czymś od pięćdziesięciu dwóch pozostałych poniedziałków w ciągu roku.

To było takie… nieoczekiwane.

Cisza tego poranka dla Lily stawała się nie do zniesienia. Ciężkie, gęste powietrze zalegało jej w głowie, coś gryzło ją w nosie i gardle, a pędzące myśli gnały i obijały się o kości czaszki. Próbowała wszystkich metod uspakajających – na podliczeniu wszystkich plam na serwetce począwszy, a na pierwiastkowaniu skończywszy – ale nic nie przyniosło oczekiwanych rezultatów. Niedowierzanie i swego rodzaju rozczarowanie mieszały się w bardzo dziwne, palące uczucie.

Nie cały świat obraca się wokół ciebie, przypomniała sobie słowa Jamesa. Słusznie, nie powinna tak bardzo tego przeżywać. To nie tak jakby zapomnieli o Dniu Niepodległości albo Bożym Narodzeniu. Miliony innych osób ma urodziny trzydziestego stycznia. Tysiące kończy siedemnaście lat. Dlaczego akurat zapomnienie o jej dniu miało zatrzymać całą planetę?

Nie powinna wymagać od nich tak wiele. Zapomnieli, to trudno. Zresztą, nie tylko oni. Jej ojciec też o niej zapomniał. Musi przestać się dąsać i może w sposób cywilizowany im o tym przypomnieć? Życzą jej sto lat i będzie po sprawie.

─ Żadnych planów na dzisiaj? – zapytała, podrzucając jabłkiem. Meadowes posłała ku niej zainteresowane spojrzenie.

─ Mam zamiar uszyć dla siebie dżinsową kurtkę z takim kwiecistym wzorem na kołnierzyku – odparła, uśmiechając się na samą myśl. – Pasuje w sam raz do mojej wielkiej sukienki, którą projektowałam już od miesiąca. Będzie miała taki malinowy kolor, plisowana, z wycięciem na nogę. O tym mówisz? – spytała, uśmiechając się delikatnie i przeciągnęła się jak kotka. ─ Merlinie, jestem taka zmęczona. Może zamiast tego zdrzemnę się dzisiaj, co?

Lily już chciała powiedzieć, co ona miała zamiar porabiać tego dnia – a było to świętowanie siedemnastki w odosobnieniu – ale Emmelina weszła jej w słowo:

─ Możesz skoczyć ze mną i Chase’em do Gnocchi, jeśli chcesz.

─ Macie dzisiaj randkę? – spytała Dor, chyba nie wyczuwając sarkazmu.

— Potrójną – mruknęła w odpowiedzi i puściła oczko do Remusa.

Lily otworzyła usta, żeby wtrącić swoje trzy grosze, co do wychodzenia z Chese’em na prawdziwe czy nieprawdziwe randki, gdy Dorcas weszła jej w słowo:

— Jacyś niemrawi jesteście dzisiaj, chłopcy. Zdechł wam chomik?

— Szczurek – mruknął Syriusz i zachichotał w swój dziwny sposób.

Evans dobrze wiedziała, co teraz będzie. Rozmowa o tym, o czym Rogacz i Łapa potrafią produkować się bez przerwy. O Quidditchu.

Cudownie. Teraz Lily może zapomnieć o swoim cywilizowanym planie napomknięcia o swoich urodzinach.

― Slytherin przegrał – oświadczył James, ponuro nadgryzając jabłko. Dorcas wybałuszyła oczy.

― Żartujesz?! Przegrali z Krukonami?

Syriusz pokiwał ponuro głową.

― To źle? – mruknęła Emma. – Od kiedy lubimy Ślizgonów?

― Od kiedy Krukoni zmiatają wszystkich dookoła i idą po zwycięstwo.

Lily wywróciła oczami. Dorian mówił jej dokładnie to samo, ale bez tej pesymistycznej otoczki. Czy oni wszyscy wyuczają się tych tekstów na pamięć, czy co?

Jakie smuty, pomyślała, sama nakładając sobie rucoli.

― Bardzo ich załatwili? – zapytała Dorcas. Temat ten raczej jej nie interesował, ale chciała jakoś rozkręcić rozmowę.

Albo nie dopuścić mnie do głosu, pomyślała Lily, ale natychmiast odgoniła tę myśl.

Miała skończyć z egoizmem i tym „świat-obraca-się-wokół-mnie” poglądem.

― Nie – pokręcił głową Syriusz, chociaż coś w jego głosie krzyczało: „TAK!”. – Dziesięć punktów przewagi.

— Krukoni na początku przegrywali, o sto czterdzieści punktów – kontynuował James. – Co się działo z atakiem Krukonów, to jakaś istna tragedia. Jeszcze nigdy nie widziałem tak złej gry u Jepsona i Podmore’a.

— Wykończyliśmy ich, Rogasiu.

Remus odchrząknął, zupełnie jakby nie chciał, żeby chłopcy wgłębili się w temat „wykańczania” siódmorocznych Krukonów. Lily zmarszczyła brwi.

— Możliwe, bo honor tej drużyny ratował jeszcze McDonwer – westchnął Potter. – Co z tego, że ośmieszyli się na tym meczu? Mieli szczęście i wygrali.

Dorcas westchnęła, wyciągnęła lusterko z torebki i zaczęła poprawiać sobie fryzurę. Lily dawała głowę, że jej przyjaciółka co sekundę zerkała w kierunku Syriusza, jakby chciała, aby zwrócił na nią uwagę. To było coś dziwnego. Zamiast Blacka, wzrokiem obdarzyła ją Emmelina. Nie spoglądała na nią tak jak zwykle – z pobłażliwą degustacją, a raczej z czymś, co podchodziło pod obawę.

O co u chodzi?

— Davis grał tak źle – odezwał się nagle Syriusz, mrugając w kierunku Meadowes – że aż sam zwalił siebie z miotły pałką. Phil Estradoth zrobił taką minę, że Avery od razu go sfaulował.

Dorcas poróżowiała. Lusterko wypadło jej z dłoni. 

— I od tego czasu Krukoni grali bez dwóch pałkarzy, no, Avery za faul też wyleciał, więc w sumie jedyną pałkarką meczu była ta starsza siostra Avery’ego – zaśmiał się James, jakby gryfońscy pałkarze nigdy nie dopuściliby do takiej sytuacji. — Pałkarze zawiedli na całej linii w tym meczu.

— Chamberlain też fatalnie bronił – Tym razem Syriusz postanowił pożartować sobie z Lily. Szkoda tylko, że obecnie Dorian interesował Lily tak, jak zeszłoroczny śnieg. – W porównaniu z Jasperem Woodem ze Slytherinu praktycznie w ogóle nie grał.

— Co ty nie powiesz – mruknęła, chociaż dobrze wiedziała, że brzmi jak Mary po wyjściu z łazienki. James obdarzył ją dziwnym wzrokiem. Nie spuszczał z niej spojrzenia nawet wówczas, gdy Syriusz wrócił do zdawania swojej relacji z meczu:

— Tylko jedna osoba grała więc u Krukonów dobrze: McDonwer. No, przed faulem jeszcze Estradoth.

— No i Hayes – wtrąciła się Emmelina, różowiejąc. – Ten chłopak jest boski.

— Słyszałam, że jest gejem – odparła trochę złośliwie Dorcas, uśmiechając się łobuzersko do Syriusza. Black nawet na nią nie spojrzał.

 — Trzeba mieć nieźle wypaczony mózg, Titanic, żeby uważać Hayesa za boskiego – odezwał się James, wzdrygając się mimowolnie. – Jest beznadziejnym szukającym. Ma tylko parszywe szczęście.

— I niezłą fryzurę – dodała Emma, zatykając sobie usta wielkim kawałkiem chałki.

— Hayes złapał znicza? – zapytała Dor. – Tylko dlatego Krukoni wygrali?

Od kiedy Dorcas interesuje się Quidditchem?, pomyślała Lily, marszcząc nos. Najwyraźniej od kiedy Syriusz opowiada.

— Tak, Hayes złapał znicza – powiedział wilk, o którym mowa. — Ale złapał go tylko dlatego, że Regulus nie wystąpił, a Ślizgoni nie mieli dobrej rezerwy za szukającego.

Nikt nie musiał kończyć tego zdania. Gdyby Regulus zagrał, Ślizgoni wygraliby mecz, ale nie mógł, bo obecnie leżał w Skrzydle Szpitalnym w stanie gorszym niż zły. A trafił tam z winy swojego starszego brata.

Syriusz obwiniał się o zwycięstwo Krukonów.

Lily mruknęła coś, co zabrzmiało jak: „Dziękuję” i poderwała się ze swojego krzesła. Obowiązkowe zajęcia czy nie, nie mogła usiedzieć tu ani chwili dłużej. Starała się myśleć racjonalnie i podjeść do sytuacji z dystansem, ale nie mogła – po prostu nie mogła – przyjąć do wiadomości, że jej przyjaciele zapamiętali każdy, cholerny szczegół jakiegoś meczu Quidditcha, a nie pamiętali o jej urodzinach.

Już miała wychodzić, kiedy w drzwiach pojawiła się Jo, uśmiechnięta, z wysokim kokiem na głowie i w koszulce, która z pewnością nie wchodziła w skład szkolnego mundurka. Lily zakrztusiła się ostatnim liściem rucoli ze swojego śniadania, kiedy przyjrzała się jej bliżej. Koszulka była mugolska i przedstawiała fotos z jakieś filmu popularnonaukowego.

Gwiezdne wojny.

Gwiezdne wojny.

Czy to był sen?

— Hej – przywitała się z nimi. – Byliście wczoraj na meczu?

ONA TEŻ?!

— Cześć, Jo – odpowiedział jej tylko Remus. – Wpadłaś w samym środku rozmowy na ten temat.

— Gdyby mały Black dbał o siebie, to byśmy wygrali – mruknęła, puszczając oczko do Syriusza. Lily nie odrywała spojrzenia od jej koszulki. – Ale mecz był bardzo dobry.

— Był długi – wtrącił się Remus.

– I padło bardzo dużo bramek, bo Chamberlain chyba zapomniał, jak się broni, a Wood miewał też lepsze dni.

Jo uśmiechnęła się sztucznie.

— Ja i Lily odpowiadamy za Jaspera. Odwalał dla nas w sobotę trochę roboty, co nie, Lily?

Rudowłosa zamrugała. Nagle wszyscy sobie o niej przypomnieli i nareszcie została gwiazdą dzisiejszego poranka, chociaż z zupełnie niewłaściwej przyczyny. O co chodziło Jo? Ona nawet nie wiedziała, jak Jasper Wood wyglądał. Wiedziała tylko, że był młodszym bratem gryfońskiego Chrisa, który niedawno złamał Syriuszowi rękę. Prychnęła głośno.

— Nie zadaję się z szumowinami.

Coś błysnęła w oczach Jo.

— Jasne – odparła dziwnym tonem i poprawiła sobie koszulkę, tak, że uwypuklała jej biust. Obrzydliwość. — Nie pamiętasz naszych pogaduch w Pokoju Życzeń?

♠♠♠

Toto – Africa

Niedziela.

Z powodu wielu zwrotów i przeszkód w styczniowym kalejdoskopie zdarzeń, a także nieoczekiwanej sprzeczki pomiędzy solenizantką a głównymi koordynatorkami imprezy, Emmeliną i Dorcas, przygotowania do urodzin ruszyły w przeddzień wielkiego dnia, w niedzielę. Z samego rana Dorcas porozdzielała zadania pomiędzy cały komitet przygotowawczy lub – jak wolała go nazywać – wszystkich zaprzysiężonych. Zakup kwiatów, świec oraz dwudziestu innych ozdób przypadł Emmelinie i Chase’owi. Łączyło się to z ponownym wyjściem do Hogsmeade, nielegalnym i godzącym w regulamin, szczególnie w przypadku zawieszonej dziewczyny.

Zabawne, pomyślała Emmelina. W piątek, z powodu Dorcas zdecydowałam się przyjąć karę zawieszania w prawach ucznia. A już w niedzielę na jej rozkaz zupełnie to ignoruję. 

Temperatura powietrza harmonizowała się z atmosferą pomiędzy Emmą a Chase’em – chłód, aż ciarki przechodziły. Po wczorajszej podwójnej randce wizerunek Emmeliny zupełnie zmienił się w oczach chłopaka. Słodka, zagubiona przyjaciółka jego siostro-kuzynki teraz przypominała raczej zdesperowaną wariatkę, która szarpała się o niego z równie szurniętą Dorcas Meadowes. Emmelina nie chciała, żeby brzmiało to tak drastycznie, ale kiedy tylko próbowała spojrzeć na wczorajszą sytuację z perspektywy Reagana, dostrzegała, jak bardzo przesadziła:

Obydwie dziewczyny, a raczej oni wszyscy, bo Syriusz również, bili się wczoraj o Chase’a jak o kawał mięsa i cofali się do najgorszych środków, byle tylko wziął ich stronę. Najstraszniejsze w tym wszystkim było to, że on ich de facto w ogóle nie znał, a przynajmniej nie na tyle, żeby z czystym sumieniem stawić się za którymś z nich. Nie dość, że trafił do nowej szkoły, zamieszkał z czwórką starszych chłopców, a w klasie wszyscy szeptali o tym, że jest bękartem, bratem Evans, to jeszcze znał tutaj dobrze właściwie tylko dwie osoby – Hestię i Lily. Na domiar złego, ta pierwsza go nie pamiętała, a ta druga – udawała, że nie istnieje.

I ten sam Chase, który na co dzień musiał mierzyć się z tyloma rzeczami naraz, trafił pomiędzy dwie wrzeszczące i zabijające się o niego wariatki, i równocześnie naraził się Syriuszowi, czyli całej trupie Huncwotów. Czy Emmelina mogła jakoś pomóc uporać mu się z tym wszystkim?

Nie rozpoczynała rozmowy przez pierwsze kilka sklepów, gdzie kupili kwiaty, balony oraz piniatę. Nie zamienili nawet zdania, wybierając wszystkie te produkty – Chase pokazywał palcem, gdzie co się znajduje (był o wiele bardziej spostrzegawczy niż jego towarzyszka), natomiast Emma wybierała właściwą sztukę, zdając się na własny gust w doborze kolorów. Dziewczyna zagadnęła go dopiero po godzinie zakupów, kiedy zapytała, czy może wstąpić na chwilę do sklepu zielarskiego po krem na hemoroidy.

— Hemoroidy? – powtórzył Chase. Mimo że brzmiał na nadąsanego, kąciki ust uniosły się do góry. – Skoro to na tyle poważne…

― Nie mam hemoroidów – odparła Emma, błyszcząc uśmiechem – ale mam straszne cienie pod oczami, a nic nie likwiduje ich równie skutecznie.

― Może przestań ćpać? – zaproponował, wzruszając ramionami.

― To moja jedyna droga, by nie zwariować – zażartowała i bez zastanowienia wypaliła: ― Obracam się w za bardzo wyniszczającym towarzystwie.

Jeśli przez chwilę na twarzy Chase’a gościł choć cień sympatii, to po tym wyznaniu natychmiast zniknął. Emmelina zaklęła w myślach.

Znowu wracała do podwójnej randki i do swojego narzekania na Dorcas. Czy ona naprawdę nie potrafiła poprowadzić rozmowy na inny temat?

Pomimo tego, że jeszcze wczoraj doszło do wielkiego pojednania jej, Lily i Meadowes, zgrzyty pomiędzy nimi nie zostały magicznie wymazane i wciąż ciągnęły za sobą pewne konsekwencje. Jedną z nich było napięcie z powodu Chase’a i mimo że Emmelina nie przyznała się, że darzy chłopaka jakimś uczuciem, Meadowes od razu przejrzała ją na wylot. Wspaniałomyślna jak zawsze, postanowiła trochę pomóc koleżance, a także zrekompensować jej ośmieszenie przed Chase’em na podwójnej randce, dobrała ją i chłopaka w parę i wysłała na zakupy.  I chociaż miała spore doświadczenie w parowaniu swoich znajomych, tym razem jej misterna intryga spaliła się na panewce. Dobre chęci dobrymi chęciami, ale co one mogły w starciu z nowo nabytym, silnym uprzedzeniem Reagana do Emmy?

Emmelina wciągnęła powietrze.

— To… dobra – pokręciła głową i rozmasowała kark z zakłopotania. – Wykreślmy ten krem, idziemy da…

Chase nawet na nią nie spojrzał, ale Emmelina wyraźnie poczuła pocisk z jego strony, jakby falę niechęci, i dlatego właśnie urwała zdanie w połowie. Złapała się pod boki i zebrała tyle odwagi, na ile było ją stać.

Odkąd zobaczyła Chase’a na ganku Evansów podczas przerwy świątecznej, jej romantyczne uczucia, dotąd skupione wokół osoby Syriusza, lekko się rozproszyły. Za każdym razem, kiedy rozmawiała z Reaganem, widziała go w szkole, uśmiechała się do niego czy chociażby odtwarzała w myślach słowa, które niegdyś wypowiedział, przez jej ciało przechodziły przyjemne prądy, a ich siła wzmacniała się z dnia na dzień. I chociaż Emma powstrzymywała się przed nimi całą siłą woli i powtarzała sobie, że Chase należy do Hestii, nic nie mogła na to poradzić. Przedwczoraj, kiedy dowiedziała się, że Chase i Dorcas są umówieni na randkę, coś w niej pękło.

Przedtem starała się pohamować, trzymać na dystans, wręcz zrazić Reagana do siebie, ale teraz – kiedy jej życzenia zaczęły się spełniać – nie mogła znieść podobnej sytuacji. Musiała zareagować.

To była jej ostatnia szansa na wyznanie swoich uczuć. Może i powielała błędy z przeszłości i zachowywała się nie w porządku, ale jeśli miała dalej się powstrzymywać, być może straci coś wyjątkowego. Nie mogła pozwolić, żeby Chase postrzegał ją jako drugą, zakłamaną Dorcas Meadowes. Musiała odzyskać jego sympatię, udowodnić, że może na nią liczyć w podobnym stopniu jak na Hestię.

Czas na chwilę prawdy.

— Słuchaj, Chasey – zaczęła Emma, przygryzając nerwowo wargi. Burknięcie z jego strony pozwoliło jej sądzić, że nawiązała jakiś kontakt ze swoim rozmówcą. – Wiem, że ja i Dorcas napędziłyśmy ci lekkiego stracha wczoraj, ale…

— Możemy o tym nie rozmawiać? – skrzywił się. – Co nam jeszcze zostało?

— Brokat w kleju – powiedziała po prostu. – Posłuchaj, ja…

— Nie – ty posłuchaj – przerwał jej niemal natychmiast. Emmelina wybałuszyła oczy. Jeszcze nigdy nie słyszała tak szorstkiej nuty w jego głosie. – Nie jestem tu z twojego powodu. Nie jestem też z powodu Lily, Jo ani żadnej mojej nowej siostry. Przeniosłem się z Beaux, żeby mieć oko na Hestię. I jeśli – prychnął – uważasz, że masz u mnie jakieś szanse, to bardzo mi przykro.

Emmelina zaniemówiła. Z całych sił zacisnęła powieki, obawiając się, że jeszcze moment i się rozpłacze.

— N…nie…

— Nie wiesz, o czym mówię? – kontynuował Chase, nadając wciąż na tej samej, wściekłej fali. Gdzie podział się ten kochany, uczuciowy chłopak? — Myślisz, że jestem zupełnie ślepy? Myślisz, że Dorcas nie powiedziała mi, co o mnie mówisz? Myślisz, że Lily…

Imię Lily natychmiast przywołało Emmelinę do porządku. Zapomniała o swoim planie poprawy wizerunku. Rozpoczął się pojedynek na słowa, a ona musiała go wygrać, żeby nie stracić do siebie resztki szacunku:

— Jak możesz zwalać to tylko i wyłącznie na mnie?! – podniosła głos. – Zarywasz do mnie odkąd zobaczyłeś mnie u Lily na ganku – wyszeptała. Gorące łzy rozpaliły jej policzki. –  Wtedy jakoś nie myślałeś o Hestii.

— Myślałem, że nie mam u niej szans – odparł, kręcąc głową. – Przypomnę ci, że to ty powiedziałaś mi, że jest jeszcze z tym gościem – Jaydenem – a potem okazało się, że jednak razem nie byli.

— Powiedziałam ci to, co wiedziałam! – krzyknęła. — Nie wmówisz mi, że cię nie obchodzę.

Chase pokręcił głową, śmiejąc się złośliwie.

— Merlinie, Emmelino… słyszałaś kiedyś, że jesteś strasznie łatwowierna?

Dziewczyna zakryła usta rękawiczką i zamknęła oczy. Jedynym, co zdradzało, że płacze, był nierówny oddech.

— Myślałem, że jesteś inna – ciągnął Chase, trochę mniej stanowczym głosem. Zniżył ton do szeptu. – Że nie jesteś taka… pusta.  Że nie jesteś taka jak…

— Jak kto? – zapytała gwałtownie, otwierając oczy. – Jak Dorcas?

— Jak Mary.

Emmelina zacisnęła zęby. Wpatrywała się bez słowa na powoli wycofującego się Chase’a. Gorące łzy spływały jej po policzkach. Dawno nie czuła się tak upokorzona.

Chase w tamtej chwili przypominał pewnego chłopaka, jej pierwszą młodzieńczą sympatię – Apolla Digorry’ego, a dokładniej – Amosa. Chodził on do klasy z Dianą, kuzynką Dorcas, profesorem Argentem i wieloma innymi absolwentami, którzy często pojawiali się w Hogsmeade (swoją drogą, ciekawe z czego to wynika, że raz na parę lat trafia się taki rocznik, który nie potrafi przeciąć pępowiny i rozstać się z Hogwartem). Miał takie same dołeczki na policzkach, jasne włosy i wyglądał jak mały, kochany kupidynek – a jednak kompletnie się ze mną nie liczył, dopowiedziała w myślach. Amos bowiem zabawił się nią w ten sposób jak Syriusz, jak Chase i jak każdy inny chłopak, a to wszystko dlatego, że była (a może jest?) za gruba.

Nie tylko na skojarzeniach się skończyło, bo w naturze Emmeliny leżało nakręcanie i zadręczanie się.

Czy coś jest ze mną nie tak?, pomyślała, czując, jak niewidzialna ręka zaciska się na jej gardle. Czy jestem brzydsza od innych dziewczyn? Głupsza? Sztywniejsza?

Nie miała pojęcia. Została w końcu Miss Szesnastolatek, w szkole może i nie należała do największych bystrzaków, ale utrzymywała się na Zadawalających, i nie wydawało jej się, że jest nieprzyjemna dla innych. Dorcas, pomyślała mimowolnie, jest wredna, przeciętna i najgłupsza w tej szkole. Dlaczego Syriusz wolał ją od Emmeliny? Dlaczego Chase wolał ją od Emmeliny? Dlaczego każdy wolał ją od Emmeliny?

Czy jako Miss nie powinna wzbudzać zainteresowania chłopców? Dlaczego, pomimo tego wszystkiego, co dla siebie zrobiła w zeszłym roku – jak chociażby zrzucenie dwudziestu trzech kilogramów – wciąż pozostawała w oczach innych tą żałośną Spasłą Emmą? Czy cały czas nosiła w sobie jakieś pozostałości po tym okropnym okresie? Czy chodziło o tego pieprzyka na szyi? O te krzywe łopatki? O to, że jedna kostka u lewej stopy leżała wyżej niż u prawej? A może…

— O nie… — jęknęła, czując, że zaraz zwymiotuje. Zamrugała i spojrzała na swój brzuch.

Nie był płaski. Nie był tak płaski jak jeszcze miesiąc temu. A jak złapała palcami za nadgarstek, wyczuwała jakby więcej skóry…

Przytyła. Musiała przytyć. Pewnie nawet nie widzi, jak bardzo koszmarnie wygląda. To dlatego Chase już się nią nie interesuje – to przez ten tłuszcz.

Emma padła na ławkę, skuliła w kłębek i trzęsła się, trochę z chłodu, a trochę z napadu histerii, którego nie mogła powstrzymać. Miała ochotę zjeść coś wysokokalorycznego. Bardzo dużo takich rzeczy. Aż do odruchu wymiotnego. Powinna teraz pozbyć się zawartości żołądka i nie jeść nic do końca dnia. Tycie jest niedozwolone w jej sytuacji. Przeżyła gorszą chwilę i teraz wszystko zepsuła – jej beznadziejny metabolizm wszystko zepsuł.

— Trzeba schudnąć – powtarzała sobie pod nosem. Nim szybciej wróci do normalności, tym szybciej może pokazać się ludziom. A potem nikt już nie będzie pomiatał nią w ten sposób.

Jeszcze im wszystkim pokażę, pomyślała, wyciągając z torebki paczkę ciasteczek amerykańskich.

♠♠♠

The Killers – Somebody Told Me

Poniedziałek.

— Bree, proszę cię, skocz po Chrisa – nakazał Argent, zaraz po tym jak wszedł do klasy i rozsadził swoich podopiecznych w bardzo dziwny sposób.

Cokolwiek chodziło po głowie młodego profesora, z pewnością ani nie lubił on Lily, ani nie wiedział o jej urodzinach – w innym wypadku na pewno nie umieściłby jej w jednej ławce z Mary po prawej i Jo po lewej.

Nie dość, że znalazła się w bardzo nieprzyjemnym położeniu, to jeszcze trafiło jej się feralne krzesło, które – jakby przez kogoś sterowane – przechylało się to w jedną, to w drugą stronę. Lily w konsekwencji musiała opierać się raz o Mary, a raz o Jo, a było to raczej przykre doświadczenie dla każdej z trzech stron.

Syriusz usiadł z Dorcas i Emmeliną (ten czarny humor Argenta dawał o sobie znać nie tylko w przypadku Lily), Remus został sam, czekając na Bree Angelo i Wooda, a  Regina Bulstrode trafiła do jednej ławki z Jamesem. Machała swoją rudą głową i śmiała się z czegoś, co do niej mówił.

Czy to jakieś kpiny?

— Słucham, Mary – odezwał się Argent, przywołując Lily do porządku. Dopiero teraz zobaczyła, że jej koleżanka od paru ładnych chwil siedzi z naburmuszoną miną i ręką wcelowaną w sufit.

— Chcę zgłosić, panie profesorze – zaczęła, trochę przesadzając z urokiem wili – że nie wszyscy z mojej grupy współpracowali w projekc…

— Ale konfidentka – zachichotała Jo, puszczając oczko w kierunku Lily.

Ale urodziny, sprostowała w myślach Lily, krzywiąc się w stronę Ślizgonki. To faktycznie była wymarzona siedemnastka – wszyscy o niej zapomnieli, Jo sugerowała jakieś niepokojące rzeczy związane z medalionem, a Mary naskarżyła na nią przed najdziwniejszym profesorem w tej szkole, zgłaszając, że nie brała udziału w dodatkowym projekcie na dodatkowych zajęciach. Czy Argent postawi jej przez to złą ocenę? Czy on w ogóle ma prawo stawiać im na tych zajęciach oceny? Była ciekawa, co matka Mary, koordynatorka całych tych lekcji, chciała osiągnąć. Może oni wszyscy – jej przyjaciele, Argent i pani McDonald – utworzyli jakiś spisek, mający na celu uprzykrzanie jej życia.

Pocieszające, pomyślała, nawet nie patrząc w kierunku Argenta. Nie miała siły by się bronić. Czuła się za bardzo wyniszczona i zmęczona, żeby kontaktować się ze światem. Katatonia stanowiła lepsze rozwiązanie.

— Jakim projekcie? – zapytał Argent, patrząc na Jo w osłupieniu.

Dorcas zachichotała z pierwszej ławki. Mary wzniosła oczy do sufitu i wymamrotała coś o przygłupach.

— Całkiem słuszna uwaga, panie profesorze Argent – zaświergotała Jo. Powietrze aż drżało od jej sztuczności. – Chodzi o naszą rywalizację międzydomową, wie pan, ta cała historia z najazdem na Biuro Aurorów?

Argent uniósł jedną brew, albo zupełnie nie wiedząc, o co chodziło z jakimś zamachem w Ministerstwie, albo – z projektem.

— Naprawdę? – zdziwił się i podrapał po czubku głowy. – No cóż… coś takiego było, ale szczegółów nie pamiętam… wybaczcie, ale chyba nie jestem jeszcze w pełni przytomny – sprawdzałem przez pół nocy wasze próbne owutemy — usprawiedliwił się. Lily zaklęła pod nosem. Owutemy były następnym zmartwieniem, które z nadmiaru trosk zmiotła pod dywan.

— Powiedział pan – zaczął objaśniać Remus – że mamy przygotować projekt dotyczący jakiegoś wyjątkowego miejsca w tej szkole.

— Bo w ten sposób bez wątpienia najskuteczniej obronimy się przed atakiem Śmierciożerców – wtrąciła się Mary przesadnie poważnym głosem, doprowadzając Reginę Bulstrode do śmiechu.

Lily wywróciła oczami. Nie miała pojęcia, czy nie popada teraz w paranoję, ale miała wrażenie, że od jakieś czasu Mary bezustannie kpiła sobie z Argenta, a on zupełnie ją ignorował, jakby ukrywał coś, o czym wila wiedziała i nie chciał jej prowokować do zdradzenia tajemnicy. Co dziwniejsze, Lily miała wrażenie, że to dziwne spięcie pomiędzy McDonald a nauczycielem obrony rozpoczęło się, odkąd Mary znalazła w gabinecie McGonagall jego dokumenty i nie chciała podzielić się nimi z Lily. To miało jakiś związek z jej matką…

Odpuść sobie, Lily, pomyślała, próbując zdławić wrodzoną żyłkę detektywistyczną. Za dużo tajemnic ostatnio odbijało się po murach tego zamku.

Dokładnie, Lily, szepnęła Jo w jej myślach, eksponując swoją koszulkę z Gwiezdnymi Wojnami. A nawet jeśli uda ci się na coś wpaść, będzie to tak niewiarygodne, jak oficjalne okoliczności zamachu na Kennedy’ego.

Lily aż podskoczyła na krześle.

— Co? – syknęła na głos.

Skąd Jo brała te swoje mugolskie porównania? Lily odruchowo przypomniała sobie program dokumentalny dotyczący zamachu na ukochanego prezydenta USA, zastanawiając się, czy padło tam kiedyś nazwisko Prewett. Wcale nie zdziwiłaby się, gdyby to ta dziwna rodzinka odpowiadała za śmierć tego człowieka.

Nie miałam pojęcia o co chodziło z tym całym zamachem, ale bardzo dziękuję za twoje streszczenie, odezwał się natarczywy głosik Jo, brzmiący jak fałszywy chichot.

Aż głowa ją rozbolała. Miała ochotę zażyć jakich eliksir, który sprawi, że zaśnie i obudzi się dopiero za sto lat, kiedy całe te irytujące towarzystwo, przestanie być dla niej problemem. Wtedy nie musiałaby myśleć o tym, że wszyscy zapomnieli o jej urodzinach; Chase w sobotę szedł na randkę z Dorcas, a dzisiaj – z Emmeliną; Jo gada o zamachu na Kennedy’ego i o Pokojach Życzeń; matka Mary ma jakieś układy z Argentem; a James być może jest tatusiem i nie wiadomo, czy nie ma przypadkiem z nim jakiegoś układu. 

Kiedy jej życie stało się takie pokomplikowane?

— Myślisz, że będę się z tobą bawić? – syknęła, patrząc na Jo sceptycznie. Kątem oka zauważyła, że Mary przestała kpić sobie z Argenta i nadstawiła ucha na rozmowę toczącą się tuż przed jej nosem. – Dobre sobie.

— Co nie? – poparła ją Jo, nieoczekiwanie podnosząc rękę.

Argent spojrzał na nią, niemal tak samo zdezorientowany jak Lily.

— Jo, mówiłem już, że nie musisz pytać się, kiedy chcesz wyjść do toalet…

— Och, nie – zaśmiała się kokieteryjnie, po raz kolejny doprowadzając całą klasę do odruchu wymiotnego. – Chciałam tylko zapytać, czy moja grupa może pierwsza przedstawić swój projekt.

Regina rozdziawiła usta, popukała się w czoło i zaczęła kręcić głową z kierunku Jo. Nikt inny nie protestował.

— Bo widzi pan, wybraliśmy Pokój Życzeń, a on faktycznie zapewnił mi dużą przewagę nam moimi wrogami, ponie…

— Jaką przewagę nad wrogami, co ty opo…

— Mieliśmy skopać Gryfonom tyłki, jeśli przegrają – odezwała się Regina, nagle przestając interesować się Jamesem. – Obiecał nam to pan.

— Dobrze, ale…

— …ale po co się nad tym zastanawiać, skoro i tak przegracie? – dokończył Syriusz, śmiejąc się pod nosem. – Pokój Życzeń? Żałosne.

— Na pewno lepsze niż jakieś lustereczko poprawiające twój wygląd, Black.

— Mojego wyglądu nie da się już poprawić, bo…

Emmelina syknęła, wskazując głową na drzwi klasy. Kołatały niebezpiecznie na zawiasach, jakby miały zaraz z ich wypaść. Argent odwrócił się flegmatycznie, wyciągnął różdżkę i odkluczył zaklęciem drzwi. Cała klasa wstrzymała oddech, ich serca spowolniły rytm, jakby w klasie miała zaraz pojawić się kostucha, i…

Do środka wpadła Bree Angelo.

Mary zaklęła pod nosem, łapiąc się za serce. Jo szepnęła coś o tym, że i bez tego wyjścia, smarkula jest wystarczająco upiorna.

Bree wróciła co prawda bez Chrisa Wooda, ale z trochę mniej beznamiętnym niż zwykle wyrazem twarzy. Ta zmiana wystarczyła, by wzbudzić powszechne zainteresowanie (i pozwolić na przewidzenie, że stało się coś potwornego).

— Profesor McGonagall odesłała mnie z powrotem do pana, zanim znalazłam Chrisa – odezwała się piskliwym głosem, teraz niemal brzęczącym jak cymbałki. – Chodzi o Regulusa Blacka. Wybudził się i ponoć jest opętany.

♠♠♠

Paramore – Ain’t it fun?

Niedziela.

Marlena i Remus stanowili następną parę dobraną przez Dorcas i, co więcej, okazali się równie nietrafionym strzałem co Emmelina i Chase. Ich zadanie prezentowało się następująco: mieli odwiedzić kuchnię, złożyć zamówienie na wszystkie wymyślone przez Meadowes potrawy, a także dokonać degustacji i selekcji najlepszych z nich. Marlenie nie wydawało się realne, żeby załatwić tyle rzeczy w ciągu jednego wieczoru, ale kiedy tylko przekroczyła próg kuchni, zapomniała o wszelkich wątpliwościach.

Pomieszczenie wyglądało dokładnie tak, jak Marley wyobrażała sobie fabrykę świętego Mikołaja tuż przed Bożym Narodzeniem. Skrzaty domowe krzątały się po pomieszczeniu i z wielkim zaangażowaniem przygotowały najróżniejsze potrawy. Ich ruchy były tak energiczne i nierzeczywiste, jakby stanowiły jedynie wyćwiczoną, taneczną choreografię. W powietrzu zastygła energia do pracy i zapał, które jak potężne zaklęcia mobilizowały skrzaty do działania.

Remus wysłał jej porozumiewawcze spojrzenie. Pomimo tego, że starał się zachowywać swobodnie, każdy jego ruch zdradzał, jak ciężko przebywać mu w towarzystwie Marley. Dziewczyna chciała zrobić coś, żeby to zmienić – chociażby uśmiechnąć się albo złapać go za rękę, ale im dłużej to rozważała, tym bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że byłoby to jedynie okrutne robienie nadziei.

Mam nadzieję, że on wreszcie o mnie zapomni i znajdzie sobie jakąś porządną dziewczynę, pomyślała, szczerze mu tego życząc i jednocześnie nieopisanie się tego obawiając.

Ledwie Remus i Marlena dobrze rozejrzeli się po kuchni, już kilka skrzatów podbiegło doń z misami pełnymi jedzenia i napojów – o tej porze była to herbata oraz mnóstwo samorobnych ciastek. Kilka skrzatów rozpoznało Remusa, zwracając się do niego po imieniu.

Ten to ma wszędzie znajomości, pomyślała Marlena, wysilając się na mało sympatyczny uśmiech.

 Kto jak kto, ale te małe, pracowite istotki, na pewno poradzą sobie z „zamówieniem” na spontaniczne, jutrzejsze przyjęcie.

— Panicz Remus… dawno panicza tu nie było, sir – odezwała się jedna skrzatka piskliwym głosikiem. – Może bezy?

Chociaż zwracała się do Remusa, talerzyk z bezą podłożyła pod nos Marleny. Dziewczyna pokręciła głową, starając się nie wychodzicie na niegrzeczną, ale efekt nie należał do zachwycających.

— Mam uczulenie na cukier – skłamała giętko, chociaż nienawidziła tego robić. Mina skrzatki lekko zrzedła, ale szybko zreflektowała się i podała dziewczynie oskrobaną marchewkę. Jak tu odmówić?

 — Wiesz co, Gildo? – odezwał się Lupin, ratując swoją koleżankę z opałów. – Mamy do ciebie ogromną prośbę. – Zechcesz nam pomóc?

Gilda uniosła swoje długie uszy i wybałuszyła olbrzymie oczy. Prośba o pomóc niewątpliwie jej schlebiała. Odwróciła się na pięcie i jakimś dziwnym gestem, znanym jedynie skrzatom, przywołała swoich „kolegów z pracy”. Marley nerwowo przebierała nogami. Nie miała pojęcia, co bardziej ją gryzło jej sumienie – obecność Remusa czy wyzyskiwanie biednych skrzatów domowych.

Kiedy Marley myślami zmierzała w kierunku Nibylandii, Remus nie owijając w bawełnę, starał się wykonać przydzielone im zadanie:

— Czy mogłabyś przygotować dla nas coś specjalnego na jutro? – zwrócił się do Gildy. – Małe przekąski. Obojętnie jakie, byle tylko bezmięsne.

— Nasza solenizantka niespecjalnie za nim przepada – szepnęła Marley, by uzupełnić wypowiedź kolegi. Nie chciała być całkowicie bezużyteczna.

— Desery też, sir? – zapytał jakiś inny skrzat, który wyleciał im na spotkanie.

Marlena i Remus wymienili spojrzenia. Dziewczyna wzruszyła ramionami, a chłopak potaknął:

— Mam nadzieję, że po tej imprezie Lily choć trochę przytyje – mruknął.

— Albo urośnie – uzupełniła Marley.

Skrzaty najwyraźniej uznały te komentarze za zachętę, bo przyśpieszyły tempo i z niewinnego krzątania, zaczęły biegać po kuchni. Zaglądały do szafek lub przywoływały kolejne przyrządzone desery do siebie i stawiały je na duży, okrągły stolik na środku pomieszczenia. Fabryka Mikołaja momentalnie przemieniła się w ogromną, pachnącą piernikiem kawiarnię, a stolik – w wielką wystawę słodkości. Tarty, torty, wuzetki, karpatki, pączki, babeczki, eklerki, faworki, zbożowe ciasteczka, kakaowe placki i prawdopodobnie każdy inny wysokocukrowy produkt świata błyszczały i kusiły, każdy w swój unikatowy, słodki sposób.

Czas na degustację, pomyślała Marlena, zbliżając się do stolika. Jej rola w organizacji imprezy dla Lily nagle nabrała zupełnie nowego, przyjemnego znaczenia. Remus najwyraźniej pomyślał podobnie, bo bez zastanowienia sięgnął po pierwszą z brzegu jagodową muffinkę. Aż jęknął, gdy przeżuł pierwszy kawałek.

— Genialne – westchnął. Marley uśmiechnęła się pod nosem i zapisała pierwszy produkt na swojej liście – muffinki.

Nie obrażaj się, Emmelino, pomyślała.

Wzięła do rąk rumianego pączka. Lukier oblepiał jej palce.

— Myślisz, że w dolnej warstwie jest żelatyna? – zapytała, wskazując na jedno z najbardziej apetycznych ciast, z galaretką.

Remus wzruszył ramionami i po nie sięgnął.

— Dopisz koniecznie – szepnął. – Jeśli Lily nim pogardzi, to ja zjem wszystkie kawałki.

Marlena uśmiechnęła się, władowując do ust pączka.

Jeśli wszystko tutaj jest takie przepyszne, to nie ma sensu tego zapisywać, tylko brać co się da, pomyślała, natychmiast nakładając na jeden z talerzyków kawałek tarty jabłkowej.

Remus, jakby czytając jej w myślach, poinformował skrzatkę, że weźmie wszystko, co będą mogli im dać jutro z rana. Gilda z radością życzyła im smacznego i wróciła do przygotowywania jedzenia na kolację. Marlena przestała dłubać w swoim cieście, kiedy zauważyła, że Remus się jej przygląda.

Zabiję Dorcas, pomyślała, uśmiechając się niepewnie.

— Zapowiada się niezła impreza – wydukała, wskazując głową na stół słodkości. Remus potaknął grzecznie, wpatrując się w cholewki swoich butów.

— Masz jakiś bilecik? – zapytał, puszczając do niej oczko. – Chciałbym zarezerwować chociaż jeden taniec.

Marlena już chciała powiedzieć, że oprócz niego pewnie nie będzie zbyt wielu chętnych, ale ugryzła się w język. Granie niedostępnej okazywało się coraz większym wyzwaniem.

— Idę z Frankiem – mruknęła, zlizując lukier z palców. – Raczej nie mam potrzeby, by tańczyć z kimś prócz niego.

Remus spojrzał na nią niepewnie.

— Twoja kuzynka zaprosiła mnie – odparł z rozbawieniem. – Zdziwiłem się, że Dorcas w ogóle powiedziała jej o tej imprezie.

Marlena wybałuszyła oczy.

— Mary cię zaprosiła?

Remus spojrzał na nią z zaskoczeniem.

— C..?

— James wie? – szepnęła, chcąc jakoś wytłumaczyć swój nagły wybuch.

— Em… tak – potwierdził chłopak, coraz bardziej zmieszany. – Ale… to nie ta kuzynka.

Marlena zamrugała.

— Przecież ja… och.

Remus potaknął, wyglądając na zniesmaczonego do podobnego stopnia jak ona.

— Taaa….

Zapanowało krępujące milczenie. Marlena zastanawiała się czy wściekłość może mieć jakiś zapach. Jej na pewno miała – a był on nieznośny i duszący.

— Bree – mruknęła, kręcąc głową. – A to spryciara.

Mogłaby skupić się tylko na psuciu związku Franka i Ally, pomyślała złośliwie. Najwyraźniej jest wielozadaniowa.

— Nie chciałem, żeby zrobiło jej się przykro – wyjaśnił, wpatrując się w Marlenę badawczo. Dziewczyna pokiwała głową i odłożyła swój talerzyk z głośnym łoskotem.

— Jasne.

Do końca wieczoru nie zamieniła z chłopakiem ani jednego słowa, przeklinając Bree Angelo na wszystkie znane jej sposoby i zjadając mnóstwo słodyczy.

Miała nadzieję, że przytyła przynajmniej pięć kilogramów. 

 ♠♠♠

Boomtown Rats - I Don't Like Mondays

Poniedziałek.

Katatonia Lily utrzymywała się przez resztę dnia. Jej sposób myślenia, nastawienie i humor nie zmienił się ani na gorsze, ani na lepsze, bez względu na kolejny rozwój wypadków. W ten oto sposób Lily praktycznie przespała przerwę na lunch, nie uśmiechnęła się do Jamesa czy Dorcas podczas godziny zielarstwa w nawiedzonej cieplarni, zaklęcia rozweselające raczej nie zrobiły na niej wrażenia (— Wyniki próbnych owutemów będą wywieszone o czwartej – oświadczył Flitwick. – Ale ja już wam powiem, że nie pamiętacie nic z trzeciej klasy) i nie wzruszyło jej nawet nieoczekiwane wezwanie do gabinetu McGonagall.

Nic nie było w stanie wyrwać jej z tej permanentnej apatii – ani złośliwe docinki Clemence Grant na temat afery zdjęciowej, ani nasilający się zły humor u Hestii, ani nawet rzekoma plotka o samobójstwie Prefekt Naczelnej Larissy, której absurdem żył cały Hogwart. Znużenie pochłaniało ją bez reszty, oznaki życia jakby przygasły, zupełnie jakby posępny dementor złożył śmiecionośny pocałunek na jej ustach. Czuła jedynie pustkę, czarną dziurę, jakby przebijającą się z wnętrza jej duszy, w którą zapadała się całkowicie. Dopiero kiedy dotarła do gabinetu McGonagall, po tym wspomnianym już wezwaniu w godzinach popołudniowych, coś w niej drgnęło i doprowadziło do całkowitego przebudzenia.

— Mam już wyniki waszego egzaminu – powiedziała profesorka do niej i do Jo, jak zwykle obecnej w momentach przełomowych dla Lily.

Jak anioł stróż, pomyślała sceptycznie Gryfonka, starając zdystansować się od całej tej sprawy z transmutacją. Zacisnęła pięści na kancie stołu, aż zbielały jej kostki. Jo wierciła się w krześle, nie z nerwów, ale ewidentnie dlatego, że chciała ją podrażnić.

— Panna Prewett zdała bardzo dobrze – zaczęła McGonagall, przenosząc teraz spojrzenie na Lily: - Natomiast panna Evans…

O, nie, pomyślała. Jo roześmiała się w jej głowie.

— Napisała egzamin bezbłędnie.

Lily zapowietrzyła się.

Bezbłędnie?

To niemożliwe.

Jo zagwizdała i zaklaskała, chociaż wyraz jej twarzy niemal krzyczał: Będziesz od dzisiaj moją niewolnicą, Evans!

Podczas gdy McGonagall i Jo wychwalały jej wkład pracy, ona zapadała się w głąb własnego umysłu. Nie odczuwała żadnej ulgi, radości czy chociaż niedowierzania – chociaż wybudziła się z ponurej apatii, teraz poczuła się o wiele gorzej niż podczas swojej duchowej nieobecności.

Wyrzuty sumienia, tłamszone przez te kilka dni od napisania egzaminu, teraz zaraziły żalem niemal każdą jej myśl. Nie mogła wziąć się w garść. Nie wiedziała, co powiedzieć. Spojrzała z rozpaczą na Jo, mając nadzieję, że zobaczy na jej twarzy coś więcej niż złośliwy błysk w oku.

— Brawo, Lily – powiedziała słodko, patrząc na nią wymownie.

Dziewczyna zebrała się w sobie. Całą swoją siłą wymusiła drobny ruch ust. Jej uśmiech przypominał raczej zrozpaczony grymas, ale nic nie mogła na to poradzić. Mięśnie twarzy bolały ją od tego pół-uśmiechu jakby dostała w to miejsce Cruciatusem.

— Ojej – wydukała, nie patrząc McGonagall w oczy. – A to ci niespodzianka.

— Kiedy na początku roku usłyszałam o twoim pomyśle, panno Evans – zaczęła profesorka, pogrążając tą swoją „panną Evans”, dziewczynę jeszcze bardziej – to szczerze wątpiłam, że ci się uda. Nie ukrywam, zaimponowałaś mi.

— Może powinnam napisać jednak część zamkniętą? – mruknęła niepewnie. Modliła się do wszystkich znanych jej bogów, żeby profesorka się zgodziła. McGonagall machnęła ręką.

— Tamte zadania były i tak dużo łatwiejsze. Nie widzę takiej potrzeby.

— To… cudownie.

Jo z ciekawości zerknęła na biurko McGonagall, gdzie na samym środku spoczywał test Lily, jakby było to jakieś honorarium.

— Bardzo trudny – powiedziała, wyśmienicie maskując rozbawienie. – Musiałaś się dużo uczyć, prawda, Lily?

W ogóle, odparła w myślach. Zamknij się.

W ogóle?, powtórzyła niewerbalnie Jo. Jaka zdolniacha.

Nienawidzę cię.

— Nie tak dużo – powiedziała na głos, żeby nie wyjść na niegrzeczną.

— Jesteś taka skromna – zauważyła Jo, kręcąc głową z podziwem. – Ideał.

— Rozumiemy, Prewett – wtrąciła się McGonagall. – Może dla odmiany zainteresujesz się własną kartką?

— Właściwie to chyba powinniśmy już iść, droga pani profesor – zaświergotała. – Ja i Lily mamy zajęcia dodatkowe.

— Takie z nas kumpelki – wyszeptała do siebie, mając nadzieję, że McGonagall jej nie dosłyszała.

— To wszystko, co chciałam wam powiedzieć – przyznała kobieta, wzruszając ramionami. – Chyba możecie iść.

— Jest pani tak miłosierna, że chyba napiszę rosyjską litanię do pani profesor.

— Idź już.

Jo wzruszyła ramionami, odwróciła się na pięcie i podeszła do drzwi. Lily z pewnym opóźnieniem zrobiła to samo. Kręciło jej się w głowie, jak na karuzeli.

Fatalne porównanie, pomyślała.

Uśmiechnęła się słabo do McGonagall i podeszła do Jo. Szybkie odejście z przeklętego gabinetu, uniemożliwił jej ostatni komentarz Minerwy:

— Och, i panno Evans – może wyjaśnisz mi, jak to się stało, że całkowicie zawaliłaś próbne owutemy z transmutacji?

Ups.

To faktycznie było trochę niesamowite z perspektywy McGonagall – egzamin z zakresy siedmiu lat napisała bezbłędnie, a sześciu – beznadziejnie.

Powiedz, że to było po prostu uwłaczające twojemu geniuszowi, doradziła jej wspaniałomyślnie Jo. Lily spojrzała na nią wściekle. Nie była w nastroju do żartów.

— Nie byłam tego dnia… sobą – wydukała w zamian, czując się jakby popadała w otchłań własnej kłamliwości. Poczuła jej palący wzrok na swoich plecach. Zrobiło jej się od niego gorąco.

— Rozumiem – przeciągnęła sylabę kobieta. Wstała z krzesła i podeszła do drzwi, jakby żegnała gości ze swojego domu. – W normalnych okolicznościach powiedziałabym, że ściągałyście od siebie… – przeniosła ostre spojrzenie na Jo. W ogóle nie zrobiło to na niej wrażenia. – …ale byłam z wami cały czas… i oprócz upadku Prewett nic się nie wydarzyło.

— Jestem posiniaczona do tej pory – przyznała Jo zawadiacko. Lily miała ochotę ją uderzyć.

— Obyś się z tego wylizała – syknęła McGonagall, lustrując spojrzeniem Lily. Dziewczyna miała nadzieję, że nie zna ona legilimencji jak Jo czy Isaac.

Szybko wypadła za drzwi, mając nadzieję, że wyglądało to choć trochę naturalnie.

— Do widzenia – powiedziała McGonagall, zamykając za nimi drzwi.

Lily i Jo odczekały chwilę, zanim zareagowały na swoje dwa, różne sposoby. Jeśli chodzi o Lily, było to schowanie twarzy w dłoniach, a o Jo – wybuch śmiechem.

— Ja wiem, że ściągałyście – mruknęła, przedrzeźniając McGonagall. – Test był mojego autorstwa! Sama nie potrafię go rozwiązać!

— Ona wie – szepnęła Lily, patrząc na Jo wymownie. – To nie jest zabawne.

Prewettówna zadumała się, teatralnie przykładając dłoń do skroni.

— O Zaklęciu Łączącym, które spoiło nasze umysły w dziwnie funkcjonującą, zintegrowaną jedność? – zaczęła przesadnie poważnie. – O tym, że wyciekło ono z medalionu, który należał do mojej rodziny od zarania dziejów, a który moja matka oddała swojemu mugolskiemu gachowi, bo jest taka tolerancyjna i leci na blondynów? O tym, że podstępnie i nieparlamentarnie zżynałyśmy od siebie wiadomości podczas tak znaczącego egzaminu? Chyba masz rację. Tak, ona na pewno wie.

— Mówię serio, Prewett – warknęła Lily, zakładając ręce na piersi. – Może i nie zna szczegółów, ale jest zbyt inteligentna, żeby nie zauważyć, że coś jest nie tak.

— No i? – wzruszyła ramionami Jo. – Niech sobie myśli, co chce. Mam ją w dupie.

Lily uderzyła ją w ramię.

— Ona jest nauczycielką – warknęła. – Powinnaś ją szanować.

— Czy to, że mam ją w dupie, znaczy od razu, że jej nie szanuję? – zapytała Jo z niewinną miną.

Rudowłosa założyła ręce na piersi i odchrząknęła znacząco. Ten gest zwykle skutecznie przywoływał ludzi do porządku, ale na Jo jednak nie zadziałał.

— Masz rację… niezbyt ją szanuję – puściła do niej oczko. – Ale ciebie też nie szanuję, jeśli poprawi ci to humor.

Lily jęknęła, odwracając się do niej plecami. Nie miała już siły na rozmowę z kimś tak niepoważnym. Jo może i pomogła jej na egzaminie, ostatnio prawie w ogóle nie planowała, jak doprowadzić cały magiczny świat do zagłady i niespecjalnie wybijała się na tle innych Ślizgonów pod względem niecności. Evans musiałaby być kompletnie zaślepiona, żeby nie zauważyć tej zmiany, ale nie ukrywajmy, że specjalnie to ona nie wierzyła w tę cudowną resocjalizację. Jo z pewnością udawała – miłą, przyjazną i bezproblemową, cokolwiek – by zepchnąć Lily na moralne dno. Innej opcji nie było. Dziewczyna musiała trzymać się od niej jak najdalej, bo jak tak dalej pójdzie, to skończy z Mrocznym Znakiem na przedramieniu i imieniu Sami-Wiecie-Kogo wytatuowanym na sercu.

Nie przesadzasz troszkę?, odezwał się ten natrętny głosik z dziwnym, wschodnim akcentem. Dzieciaki codziennie ściągają coś od siebie, a świat jakoś dalej się kręci.

Och, doprawdy!

Czy ona nie czuła chociaż najmniejszego wstrętu do siebie? Czy naprawdę nie posiadała żadnych barier molarnych? Czy nie było jej w ogóle wstyd!? Ten egzamin nie należał do byle zaliczeniówek, ale miał wkład w ich przyszłość, szczególnie przyszłość Lily, której bynajmniej nie chciała budować na kłamstwie. Jo dobrze o tym wiedziała, oglądając sobie każdą część jej umysłu, i rozmyślnie wyszeptała na tym egzaminie podpowiedź, byle tylko ją zagiąć, zdegenerować, osłabić

— Nie wyżywaj się na mnie tylko dlatego, że wszyscy zapomnieli o twoich urodzinach – zripostowała Jo, a Lily natychmiast odwróciła się do niej z powrotem.

— To… — zaczęła z mocą, ale i ogromnym rumieńcem – to nie ma nic wspólnego z…

— Jasne, jasne…

— Ale tak jest! — pisnęła, tupiąc nogą ze złości. Jo uśmiechnęła się pod nosem. – Chodzi mi o tą twoją… zintegrowaną więź! O te chore czytanie sobie w myślach! O…

— Kleszcza w mózgu? – domyśliła się dziewczyna, kiwając głową w zadumie.

— Tak! – poparła ją Lily, z nieukrywaną wdzięcznością. – To… to musi się skończyć.

Jo uśmiechnęła się do niej chłodno, zadumała się i znowu poprawiła swoją koszulkę z Gwiezdnych Wojen (swoją drogą, kogo ona próbowała sprowokować, nie nosząc mundurka?). Wyglądała na zadowoloną z przebiegu tej rozmowy, jak gdyby wszystko wcześniej zaplanowała – a może to zrobiła?

— To wszystko da się załatwić, siedemnastko – obiecała. – Ale musisz dać też coś od siebie.

Lily spojrzała na nią bez przekonania. Ciężko jej było brać na poważnie osobę, która ze złośliwości nazywa ją „siedemnastką”. Jo wywróciła oczami.

— Twoja kumpelka ma Zmieniacz Czasu.

Rudowłosa zapowietrzyła się na chwilę. Nie miała pojęcia, czym były Zmieniacze Czasu, ale brzmiały na coś nielegalnego. Nie przyjaźniła się z nikim, kto mógłby posiadać takie rzeczy…

…prawda?

— Która? – wyjąkała. Dziwny ciężar przygniatał jej mózg od środka, jakby ktoś upuścił jej cegłę na głowę.

Jo wzruszyła ramionami.

— Ta chora na głowę.

— Dorcas? – jęknęła Lily, bo to było jej pierwsze skojarzenie. Prewettówna przez chwilę milczała, a chwilę potem zataczała się ze śmiechu.

Pudło, pomyślała Ruda, gapiąc się na Jo jak sroka w gnat. Nie robisz na nikim wrażenia, „zwróciła się” do niej mentalnie. Odczekała jeszcze pół minuty, żeby jej towarzyszka mogła się uspokoić, a potem kontynuowała naciskanie myślowe.

— Nie – przerwała jej Jo. – To jest ta, z którą chodzę na runy.

Lily potrzebowała chwili, żeby połączyć fakty.

— H… Hestia? – wydukała, podświadomie czując, że to prawdopodobnie najgorsza opcja. Jo machnęła ręką zawadiacko, ale w jej oczach widać było, że od początku znała jej imię:

— Niezbyt interesuje mnie, jak się wabi.

— Skąd…

Skąd Hestia ma Zmieniacz Czasu?, chciała zapytać, ale zmieniła zdanie, bo jakkolwiek Jo była zagładą jej życia i postrachem Hogwartu, nie mogła wiedzieć wszystkiego.

— Po co ci Zmieniacz Czasu? – zapytała w zamian, siląc się na półuśmiech. – Chyba nie myślisz, że tak po prostu coś dla ciebie wykradnę.

Jo zatrzepotała rzęsami, komunikując w ten sposób, że o tym właśnie myślała.

Pudło, przedrzeźniła ją w myślach. Lily aż zadrżała z irytacji.

— Jak ci powiem, to nie uwierzysz – zaczęła bronić się Jo. – A poza tym… mała szczypta tajemnicy jeszcze nikogo nie zabiła, nieprawdaż?

Lily spojrzała na nią wściekle.

Mała szczypta tajemnicy! Też coś! Czy Jo wyciągała te swoje teksty z rękawa, czy ktoś wcześniej jej dla niej napisał?

— Nie zrozumiesz – ucięła dziewczyna w takim momencie, że Lily nie miała pojęcia, czy mówi o Zmieniaczach Czasu czy o swoich tekstach. – Słuchaj… Chcesz, żebyśmy przerwały Zaklęcie Łączące?

— Tak – wypaliła bez zastanowienia, chociaż wciąż kłębiło się w niej mnóstwo wątpliwości.

— Nie myśl, że ja nie chcę. Prosiłam o to Isaaca rok temu, kiedy pojawił się w Hogwarcie.

Lily aż zadrżała. Wzmianka o Isaacu była najwyraźniej celowym zabiegiem, byleby tylko zapewnić „szczyptę trwogi”. Kącik ust Jo lekko zadrżał.

— Facet potrzebuje teraz mojej pomocy, więc spełni każdą moją zachciankę. I ty też spełnisz każdą moją zachciankę, bo jesteś w sytuacji bez wyjścia.

— Tak ci się wydaje?

— Tak. Potrzebuję Zmieniacza. Ma go Hestia. Najlepiej przynieś mi go jutro i w nim nie grzeb. Jeśli nie wiesz, jak się za to zabrać, podeślij pytanie do mojej osobistej sekretarki, póki co nie mam…

— Jo, ale…

Jo odwróciła się na pięcie. Po raz pierwszy od bardzo dawna na jej twarzy zagościł stary wyraz – złośliwość i powaga zmieszane w przedziwnych proporcjach. Lily niemal czekała, aż zostanie nazwana „siostrzyczką”.

Pudło.

— Pomóż mi, Evans-wan Kenobi – szepnęła Jo, puszczając do niej oczko. – Jesteś moją jedyną nadzieją.

♠♠♠

Roxette – Listen to your heart

Niedziela.

Hestia od rana kleiła koperty z zaproszeniami, nie wspominając już o dekorowaniu ich brokatem i samoprzylepnymi serduszkami. Nienawidziła takich papierowych robótek, to fakt, ale nie oznaczało to, że nie podołałaby zadaniu w pojedynkę. Wręcz przeciwnie – dawała sobie świetnie radę z całym tym bałaganem i naprawdę doceniłaby, gdyby Dorcas nie przysłała do niej niepotrzebnej pomocy.

Chase i Emmelina okazali się zupełnie bezużyteczni, a wręcz siejący zniszczenie. Obydwoje, równie pozbawieni talentu manualnego, od razu pobrudzili przygotowane już zaproszenia, zużyli cały brokat, a serduszka pognietli i zniekształcili tak, że przypominały raczej jajka. Jakby tego było mało, Emmelina ewidentnie starała się nie dopuścić do rozmowy Hestii i Chase’a, popadając w taki słowotok, którego nie powstydziłaby się Dorcas Meadowes.

― Szkoda, że nie było was jeszcze z nami rok temu – ciągnęła. – Ja i Mary przygotowywałyśmy niemal wszystko same, no, może Dorcas trochę nam pomogła. Wszędzie tu roiło się od balonów z rudymi jednorożcami.

― Nel Beauregard miała podobną imprezę, pamiętasz, Hestia? — zagadnął Chase, posyłając jej swój najlepszy uśmiech.

― Nie. ― Odparła po prostu, z wściekłością ciskając kolejne zaproszenie w kopertę. Nie miała humoru na rozmowę z Chase’em, a poza tym wolała chyba, żeby poszedł sobie gdzieś z Emmeliną i nie mieszał w jej życiu jeszcze bardziej. Chase zmarszczył brwi, ale Titanicówna nie dopuściła do zabrania przez niego głosu:

― No tak, no tak! – potaknęła, jakby doskonale znała Nel Beauregard. – Wiecie może, czy na imprezie będą jakieś… babeczki? Najlepiej cytrynowe?

Hestia spojrzała na nią ze złością. Słodki Merlinie, czy ta dziewczyna nie miała jakiś poważnych problemów?! Hestia dowiedziała się wczoraj, że jest w drugim miesiącu ciąży, w dodatku straciła pamięć i całkowicie oblała próbne sumy z transmutacji (podczas gdy wszyscy jej rówieśnicy przygotowywali się do owutemów, ona miała przed sobą jeden egzamin więcej, bo w Beauxbatons zdawano testy w szóstej klasie), a Emmelina wyskakiwała tutaj z jakimiś ciastkami?

I co to w ogóle za przeskakiwanie z tematu? O czym oni w końcu rozmawiali, o imprezie jakieś Francuzki z Beauxbatons czy o pustych kaloriach?

— Wiesz coś o tym, Chase? – ciągnęła Emma. Chłopak zacisnął usta w cienką linię. Wyglądał na zmęczonego jej ciągłymi próbami nawiązania kontaktu.

― Garmażerką zajmują się chyba Remus i Marley – powiedział po prostu. Emmelina jęknęła.

— Chodzi mi o te, które zostały z naszej podwójnej randki. Czy ktoś je wyrzucał?

Chase napiął mięśnie.

— Nie wiem.

— Na pewno są już niedobre – wtrąciła się Hestia. – Czerstwe, znaczy się.

Emmelina oblizała wargi, albo ze zdenerwowania, albo na znak sprzeciwu, że te babeczki faktycznie nie są już świeże.

— Chyba zrobiłam coś głupiego – zadeklarowała, nerwowo rozczesując sobie włosy palcami.

— Och, doprawdy? – zapytał przesadnie poważnie Chase, puszczając oczko do Hestii. Uśmiechnęła się do niego w odpowiedzi. To był chyba pierwszy szczery uśmiech, jaki zagościł na jej twarzy, odkąd dowiedziała się o ciąży. – I to ma jakiś związek z babeczkami?

— To takie do ciebie niepodobne, Emmelino – poparła go Hestia, chichocząc dyplomatycznie. Chase zakrył usta dłonią, dziwnie się trzęsąc.

— Do ciebie niepodobny jest zły nastrój – odparła przekornie Emma, wpatrując się krytycznymi okiem na Hestię. Przeniosła wzrok na Chase’a. – A do ciebie ból dupy.

Obydwoje głośno się zaśmiali, raczej nie łechtając przy tym ego Emmy, chociaż zareagowali grzecznie na jej dowcip.

— To bardzo ważne – naciskała Emma. Wyglądała jak w amoku. – I chodzi o Dorcas.

Chase wywrócił oczami. Hestia uśmiechnęła się sztucznie.

— Niezłą obsesję masz na punkcie tej dziewczyny, Emmie.

Emmelina zacisnęła pięści i podniosła się ze swojego miejsca obok Hestii, chcąc chyba obejść stół i wepchnąć się Chase’owi na kolana (a nawet jeśli nie, to Hestii się tak wydawało), niestety, i tym razem się przeliczyła:

— Skoro już stoisz, Emmelino – odezwał się Chase ze złośliwym błyskiem w oku. – To może zostawisz mnie i Hestię samych. Bardzo cię proszę. – Chociaż chłopak użył magicznego słowa, bynajmniej nie zabrzmiało to uprzejmie. Emmelina zamarła w miejscu. Chase błysnął nieprzyjemnym uśmiechem (godnym Amosa Diggory’ego, jak pomyślała Emma), wskazał na ławkę i dodał: - Aha, i może wyniosłabyś śmieci?

To było już poniżej godności blondynki (i zdecydowanie za mocno raniło jej uczucia), dlatego zamiast spełnić grzeczną prośbę Chase’a, odwróciła się na pięcie, głośno pociągnęła nosem i wypadła przez dziurę w portrecie, udając się zapewne do kuchni. Chase przez chwilę się przyglądał się w miejsce, gdzie przed chwilą siedziała, dziwnie marszcząc brwi; ale ostatecznie wywrócił oczami i spojrzał porozumiewawczo na Hestię. Miał nadzieję, że zobaczy w jej oczach wyraz jakieś aprobaty (Hestia zwykle uwielbiała, kiedy Chase spławiał przy niej ładne dziewczyny), ale tym razem stało się inaczej. Patrzała prosto na dziurę w portrecie, marszczyła nos i najwyraźniej intensywnie się nad czymś zastanawiała. Sennym głosem wydukała:

— Nagle zrobiłeś się dla niej taki oschły?

Chase westchnął. Ta niebywała spostrzegawczość może i trochę przypominała dawną Hestię, ale na tym podobieństwo się kończyło. Żadnych porozumiewawczych uśmiechów, żadnych mrugnięć okiem, żadnych śladów jakiegokolwiek zadowolenia. Nowa Hestia była zupełnie pozbawiona zazdrości o Chase’a, radości z przebywania z Chase’em i ogólnie zainteresowania Chase’em.

To było… nietypowe.

— Jest płytka jak Odette Caouette – mruknął. – Nawet trochę wygląda jak ona.

Hestia oblizała wargi, wciąż ani trochę nie poruszona tym wyznaniem.

Nie cierpisz Odette!, chciał krzyknąć jej w twarz. Nie mogłem powiedzieć o Emmelinie nic gorszego!

— Jeszcze tydzień temu śliniłeś się na jej widok – odparła Hestia. – I pewnie na Odette też nie patrzałeś obojętnie. Nie pamiętam.

Ta ostatnia uwaga zapiekła go do żywego. Rozczarowanie z powodu Emmeliny, gniew na Dorcas i Lily, a także frustracja z powodu Hestii – to wszystko ogarnęło jego zwykle stoicki umysł i zawirowało, aż na chwilę przestał widzieć cokolwiek. Pokręcił głową i roześmiał się pusto, zaciskając pięści. Nieoczekiwanie uderzył otwartą dłonią w stół, a wszystkie schnące zaproszenia upadły na podłogę. Brokat rozlał się na spódniczkę Hestii, a serduszka opadły powoli, przypominając Chase’owi nieszczęsną podwójną randkę i tandetne konfetti.

— Więc nawet nie trudź się, by sobie przypomnieć – powiedział zimno, wpatrując się w jakiś punkt pod stołem. Na Hestii jego ton nie zrobił najmniejszego wrażenia.

— Nie gniewaj się na mnie – odparła. – Po prostu próbuję być z tobą szczera.

Zerknęła z rezerwą na owoc swojej pracy, w większości kompletnie zniszczony od brokatu i innych ciekłych ozdób, które wylały się na skutek wybuchu złości Chase’a.

—Posprzątaj to, proszę – odparła, nie patrząc w jego kierunku. Zerwała się na równe nogi. – Powiedz Dorcas, że nie będzie w tym roku zaproszeń.

Już miała odmaszerować z powrotem do swojego dormitorium, ale Chase złapał prędko jej nadgarstek. Hestia przymknęła oczy. Obawiała się, że jeszcze chwila i nie powstrzyma potoku łez.

— Poczekaj chwilę! – poprosił raczej rozkazującym tonem i sam poderwał się z krzesła. Hestia niechętnie obróciła się w jego stronę.

— Nie mamy sobie nic do powiedzenia, Chase.

Chłopak był najwyraźniej innego zdania, bo przybliżył się do niej na tyle, że czuła jego ciepły oddech na twarzy.

— A jeśli chce cię oficjalnie zaprosić na imprezę Lily? – szepnął, trochę mniej żądającym tonem. – No wiesz… to moja siostra – na pewno załatwi nam najlepsze miejsca przy stole.

Hestia nie roześmiała się z tego czarnego żartu, ale zrobiło jej się żal Chase’a, po raz pierwszy odkąd pani Pomfrey przedstawiła przed nią diagnozę. Wyślizgnęła dłoń z jego uścisku.

— Przykro mi – powiedziała po prostu, uciekając przez dziurę w portrecie, zupełnie jak Emmelina.

♠♠♠

The Verve – Bitter-Sweet Symphony

Poniedziałek.

Dmuchanie balonów, ozdabianie pokoju wspólnego oraz szereg innych prac niekoniecznych przypadł Syriuszowi i Dorcas, którzy po otrzymaniu zakupionych dekoracji od Emmeliny i Chase’a, zabrali się do pracy. Black, jak zwykle bezczelny i wyniosły, raczej przeszkadzał i dokuczał Dorcas niż pracował. Dzisiejszego dnia  jednak dziewczyna przymknęła na niego oko, a wręcz niespecjalnie miała mu to za złe. Właściwie to cały stres, nerwy i panika, które to kumulowały się w Dorcas przez cały weekend, teraz, przy Syriuszu, zaczęły ją opuszczać. Zdecydowanie ciekawe zjawisko, zważywszy, że to właśnie Black był katalizatorem wszelkich tych problemów i niepowodzeń.

Dziewczyna łapała się na tym, że zamiast kleić piniatę, przygląda się lewemu profilowi chłopaka, albo że chichocze, kiedy ten próbuje rozplątać serpentyny. Nie wiedziała dlaczego, ale jego uwagi odbierała jako zabawne, a nie irytujące, a psucie wszystkiego, co Dorcas stworzyła – za pociągające, a nie wkurzające.

Może to przez tą tragiczną wiadomość, którą przekazała Bree? Syriusz sprawiał wrażenie kompletnie zobojętniałego, ale Dorcas dobrze wiedziała, że jest przerażony – i ze swojego powodu, i z powodu brata. Tym bardziej, że to nie był pierwszy przypadek, kiedy rodzeństwo któregoś z Huncwotów traciło zmysły.

Z całym szacunkiem do May, pomyślała.

Nie chciała poruszać tematu Regulusa, bo pomimo tego, że cała szkoła teraz trąbiła o jego „wybudzeniu ze śpiączki”, nikomu, nawet członkom rodziny – nie można złożyć mu wizyty. Syriusz nie kłopotał się z  ukrywaniem własnych poglądów na ten temat – zaraz po zajęciach Argenta, wybiegł z klasy i pokłócił się ze swoją Poppy. Dorcas poczuła bardzo dziwną satysfakcję z tego powodu.

Dziwny dzień, pomyślała, zerkając na duży, staroświecki zegar obok kominka. Zbliżała się czwarta – za jakąś godzinę zaczną przybywać pierwsi zaproszeni naprędce goście. Nie wszystko było przygotowane.

— Gdzie jest Peter? – zapytała Syriusza, patrząc niespokojnie w kierunku stojących w kącie ławek. — Miał ustawić tutaj stół.

— Może dla odmiany zainteresował się własnym życiem? – zripostował Syriusz, przebijając pinezką jeden z nadmuchanych przez Dorcas balonów.

— Wszystko psujecie! – syknęła, prychając z niezadowolenia. – Najpierw te zniszczone zaproszenia, potem kradzież prezentów…

— …już znalazłem sprawcę – westchnął Syriusz. – Młodszy brat Wooda i banda drugoklasistów.

Dorcas wywróciła oczami.

— Nikt z was nie podchodzi do zadania poważnie! – oskarżyła go. – Emmelina i Chase kupili nie tą piniatę, co trzeba, Marley i Remus zamiast wybrać najlepsze przekąski, walnęli na nieustawiony stół multum słodyczy, jak na jakiś festyn… Lily może tu przyjść w każdej chwili, bo Jamesa zupełnie nie obchodzi to, że ma ją zagadać, a w dodatku…

— Ależ to kompletny koniec świata, droga Dor – potaknął Syriusz, łapiąc się za głowę. – Ja nie wiem – jak tak można… przecież to oburzające, obrzydliwe zachowanie, którego powinni się wstydzić…

— Przynajmniej ty mi pomagasz, Syriuszu – przerwała mu w pół słowa. Sama zdziwiła się nad barwą swojego głosu – zamiast ironii wystąpiła w nim nuta kokieteryjności. Zarumieniła się wściekle, z przejęcia sięgając po pierwszy lepszy słodycz, leżący na ławkach.

Cytrynowe babeczki?

Cudownie.

Wepchnęła ją sobie do ust, wiążąc na supełek kolejnego różowego balona. Z każdym kolejnym przeżuciem ciastka, czuła się coraz bardziej rozluźniona i spokojna. Psychologiczna terapia słodyczowa jak zwykle okazała się najskuteczniejsza.

Ale czy naprawdę tylko Dorcas zależało na tej imprezie-niespodziance?! Wydawało jej się, że w Hogwarcie jest więcej kreatywnych osób, które lubią angażować się w przygotowania, a nawet jeśli nie należy to do ich ulubionych rozrywek, to zrobią to dla Lily. Tymczasem ci, na których liczyła w poprzednich latach – jak Mary, James czy Dorian – albo zupełnie zrezygnowali z pomocy, albo zupełnie ignorowali swoje zadanie. Na początku przygotowań Emmelina dosyć jej pomagała, ale teraz pogrążyła się w kolejnej ze swoich chronicznych depresji, i spędzała cały dzień w łazience albo w kuchni.

Przydałby jej się chłopak, pomyślała Dorcas, bo wychodziła z założenia, że odrobina miłości to czyste panaceum. Marlenie też przydałby się chłopak. I…

— O rany! – pisnęła, wypluwając trochę babeczki na balon. Szybko wytarła go rękawem, mając nadzieję, że Syriusz nic nie zauważył.

— Co znowu, Meadowes?

Dorcas odwróciła się tak gwałtownie, że aż zrzuciła wszystkie pinezki na podłogę. Syriusz spojrzał na nią wzrokiem: „Nie zaczynaj tego po raz kolejny”.

— Wiesz, na co wpadłam? – zapytała, uśmiechając się promiennie.

Syriusz wzruszył ramionami.

— Że przenosimy imprezę na polanę jednorożców?

— Nie – pokręciła głową, zbyt poruszona, żeby załapać żart. – Długo zastanawiałam się nad tym, co kupić Lily na siedemnastkę… wiesz, potem się pokłóciłyśmy, a ja niespecjalnie coś jej kupiłam, kiedy byłam w Hogsmeade i…

— Mogę ci oddać mój prezent, Meadowes. Ale on nie jest zbytnio… serdeczny.

— Nie o to chodzi – westchnęła Dorcas, machając rękami z podekscytowania. Trzepotała rzęsami, podskakiwała i wysyłała Syriuszowi wymowne spojrzenia, jakby myślała, że w ten sposób naprowadzi go na właściwy trop.

— Jak myślisz – zaczęła tłumaczyć – dlaczego James wygląda jak półtora nieszczęścia?

— Cierpi na brak witaminy L.E?

Dorcas pokiwała głową, puszczając do niego oczko.

— Mniej więcej. A dlaczego Lily wygląda jak półtora nieszczęścia?

— Bo wszyscy zapomnieli o jej urodzinach? – szepnął dramatycznym tonem.

— Nie. Bo cierpi na brak witamy J.P.

Syriusz przez chwilę milczał, dokładnie analizując to, co usłyszał. Dorcas podskoczyła raz jeszcze, jakby chciała wznieść się w chmury i odlecieć do swojej wiecznie słonecznej krainy marzeń.

— Witaminy R – sprostował Syriusz, wciąż zamyślony.

— Nie, J.P.

— I co to ma wspólnego z twoim planem?

─ A to, że właśnie dzisiaj wieczorem zeswatamy Lilkę i Jamesa raz na zawsze.

Dorcas podskoczyła jeszcze raz, ale w ten sposób raczej nie zaraziła chłopaka swoim entuzjazmem. Syriusz wciągnął powietrze, westchnął ciężko i rzucił sarkastycznie:

— To coś nowego.

Dorcas dała mu sójkę w bok. Przyzwyczaiła się już do tego, że plany parowania ludzi są kontrowersyjne – jedni uwielbiają pomagać miłości (jak Dorcas), a inni podchodzili do tego jak do nauki na próbne owutemy z eliksirów (jak Syriusz). I chociaż Meadowes nie była w stanie zrozumieć, jak swatanie może być dla kogoś nudne, wiedziała, że Blacka do tego planu nie trzeba będzie dłużej namawiać.

— Uda się, zobaczysz! – szepnęła, uśmiechając się promiennie. – Rób wszystko, co ci powiem i proszę, nie zamykaj ich w żadnych szafach… ani nawiedzonych cieplarniach… ani nie zostawiaj na szczycie diabelskiego młyna…

─ Nikt nie kibicuje im bardziej niż ja, Dorcas – powiedział nieskromnie Syriusz. – Widzisz, ile ja dla nich zrobiłem? Ile mi zawdzięczają? Nikt bardziej ich do siebie nie popchnął niż ja.

─ Może z wyjątkiem pana Ethana – zachichotała. ─ W końcu to jemu zawdzięczają swój pierwszy pocałunek.

─ I Caitlin Chamberlain – przyznał uczciwie – ta mała jest kompletnie ześwirowana na ich punkcie.

─ W takim razie najbardziej kibicuje im Caitlin, potem pan Ethan, potem ty i potem ja – zawyrokowała Dorcas. – Gdybyśmy tylko połączyli siły…

— Wyobraź sobie, co by było, gdyby zamiast Caitlin swatała ich taka McDziwka… — zachichotał Syriusz. Dorcas też zachichotała.

— Gdyby nie ona, to już dawno byliby razem – stwierdziła. – Więc nie wiem, czy faktycznie w czymkolwiek by się nam przydała…

─ Żartujesz sobie? – prychnął Syriusz. – Gdybym miał włamać się do Gringotta, zabrałbym ze sobą Mary McDonald. Ta dziewczyna to geniusz zbrodni. Jestem pewien, że gdyby to ona im kibicowała, to już mieliby dwójkę dzieci.  Ślubnych. Nie bękartów.

─ Dziewczynek? – szepnęła Dorcas podekscytowanym tonem.

 ─ Idź się leczyć, Meadowes.

Dorcas zaśmiała się perliście. Syriusz już się nakręcał!

—To by było całkiem zabawne – szepnęła ,puszczając do niego oczko. ─ Wyobrażasz sobie, co by się działo?

Syriusz pokiwał głową, uśmiechając się mimowolnie.

— Załóżmy, że udałoby nam się ich sparować. Najpierw, wiadomo – sielana, nie ma tragedii, wszystko idzie jak z płatka. Ale potem…

— Zaczęliby się kłócić o byle pierdołę – uzupełniła. – Ach, to byłby pasjonujący związek.

— Z pewnością – mruknął z rezerwą. – Załóżmy, że jakoś im się udaje wytrzymać wśród tej nieznośnej atmosfery, Lilusia poznaje Belle i Setha..

— Ona już zna rodziców Jamesa – zauważyła Dorcas.

Syriusz spojrzał na nią ze zdumieniem. Po chwili otworzył szerzej oczy, pokręcił głową i zaklął.

— Ach, masz rację! W takim razie Jimmy poznaje pana Ev… a nie, wybacz, zna go już przecież…

— Jakby nie patrzeć, ich związek jest na bardzo zaawansowanym poziomie.

— Co nie? – wzruszył ramionami Syriusz. –  No ale dobra – kończymy szkołę, zaczynają się nocki u Jamesa – co już też było, swoją drogą – potem ten przygłup postanawia się oświadczyć…

— Jeśli jakimś cudem James wytrzymałby z nią do ślubu, to ich pożycie małżeńskie byłoby bardzo burzliwe – nakręcała się Dor. – Mowa o dwójce najbardziej inno-podobnych do siebie ludzi na świecie. Nie potrafiliby zrezygnować z podżegania siebie nawzajem. Awantury byłyby tam codziennie.

─ Co by było, gdyby mieli dzieci? – zachichotał Syriusz. – Wyobrażasz to sobie – dzieciaki aroganckie jak Rogaś, niezrównoważone i krzykliwe jak Evans, nafaszerowane brawurką i lubujące we wkurwianiu wszystkich dookoła?

─ Rudowłose okularniki – mruknęła Dorcas. – To by było dziwne.

─ Jak oni w ogóle by funkcjonowali? – zastanowił się. – Ruda wydziera się, jak musi podnieść pod kimś papierek, a co dopiero gdyby miała dla kogoś gotować, prać, sprzątać…

Dorcas zmarszczyła brwi. Sama również nie potrafiła wyobrazić sobie Lily jako gospodyni domowej. Ani jako matki. Ani jako żony.

─ Może James by to robił – wzruszyła ramionami. – No, z ich dwojga, to on jest dużo bardziej rodzinny…

─ Meadowes, proszę cię – jęknął Syriusz. – Rogaś na…

─ Kur…czaka domowego?

─ O czym rozmawiacie? – spytał skonsternowany głos zza ich pleców. Dorcas i Syriusz odwrócili się niemal równocześnie.

Na schodach do dormitoriów męskich stał James. Jego wyraz twarzy zdradzał zmęczenie, zdziwienie, ale i nieopisane rozbawienie.

─ O niczym – odpowiedzieli równocześnie. Syriusz zmarszczył brwi. Dorcas uderzyła go otwartą dłonią w ramię.

─ Jestem pewien, że słyszałem „Lily” i „bękarty”, i „kurczak domowy” – sprzeczał się z nimi James, bardzo dokładnie akcentując swoje każde słowo.

─ Syriusz opisywał swoje przyszłe życie – wypaliła Dor.

Łapa zakrztusił się własną śliną, a James aż podparł się ręką o poręcz, bo stracił równowagę.

— No tak… — szepnął Potter, całą siłą woli powstrzymując parsknięcie śmiechem. – To było dosyć oczywiste…

— Nigdy nie ukrywałem swoich najskrytszych marzeń – potaknął Black. – Co cię do nas sprowadza, Rogasiu? Potrzebujesz balonów?

Dorcas zignorowała jego uwagę i rzuciła się na Jamesa:

— Dlaczego nie pilnujesz Lily? Co jeśli ona zaraz tu wpadnie…?!

— Spokojnie, Meadowes… — uniósł ręce do góry. – Obserwuję ją. Jest w gabinecie McGonagall.

— Co?!

— Szalona  z niej kobitka, co nie? – westchnął z rozmarzeniem Syriusz. – Mam nadzieję, Rogasiu, że uda ci się kiedyś znaleźć kogoś równie wyjątkowego.

— Twoje poczucie humoru jest rozbrajające – odparował James, mimo wszystko śmiejąc się pod nosem. – Zagalopowaliście się lekko w przyszłość, co nie?

— Przyszłość to okres, o którym Dorcas jeszcze nigdy nie myślała – sprostował Syriusz. Uśmiech Jamesa rozszerzył się jeszcze bardziej.

—W każdym razie… Titanic zaczepiła mnie przed chwilą.

— Nie rzygnęła na twoje buty? – zapytał Syriusz, za co po raz kolejny oberwało mu się od Dorcas.

— Syriuszu.

— Właściwie to kazała mi coś przekazać tobie, Meadowes.

Dorcas spojrzała ze zdumieniem na Syriusza, który szepnął teatralnie: „Spotkał ją w męskim dormitorium?” i natychmiast przeniosła wzrok na Jamesa. Wyglądała na lekko przestraszoną.

— Mnie?

— Masz pod żadnym pozorem nie tykać cytrynowych babeczek – powiedział przesadnie poważnie. – Zwłaszcza tych, które zostały z podwójnej randki.

Dziewczyna postanowiła przemilczeć to, że wszystkie babeczki z podwójnej randki zostały już przez nią zjedzone. Zachichotała.

— Ups.

Uśmiechnęła się do chłopców promiennie, przygryzając ostatnią cytrynową babeczkę.

♠♠♠

Damone – Now is the time

Poniedziałek.

Peter, paradoksalnie, miał najwięcej do zrobienia ze wszystkich zaprzysiężonych. Jakkolwiek początkowy plan i przydział obowiązków wykonany przez Dorcas, zupełnie go pomijał i nie obejmował, tak otrzymał on różne polecania od trzech osób. Najzabawniejsze było to, że żaden jego zleceniodawca nie wiedział o pozostałych dwóch zadaniach i w konsekwencji cały trud i zaangażowanie Petera nie zostało docenione w pełnym wymiarze.

Dorcas kazała mu wynieść z pokoju wspólnego wszystkie kanapy i krzesła, a przygotować parkiet i jeden, długi szwedzki stół. Emmelina poprosiła, żeby zajął się aspektem muzycznym, bo – jak twierdziła – zrobi to najlepiej:

― Pamiętasz imprezę u Declana Sterne’a w wakacje? – zapytała, chcąc spławić go jak najszybciej. – Myślę, że dzisiaj też możesz zostać DJem.

Z kolei Syriusz powiedział, że w pierwszej kolejności musi udać się go Hogsmeade po procenty, a resztę niepotrzebnych zajęć zostawić pierwszoroczniakom.

― To męska robota, Peter! – wykrzykiwał, uderzając go w głowę różowym balonem. Zaprawdę, wyglądał przy tym bardzo męsko, a fakt, że jego koszulka kleiła się od brokatu, tylko utwierdzała w tym przekonaniu. – Chłopcy nie podołają.

Peter wybrał się więc do Hogsmeade podczas przerwy na lunch. Miał mnóstwo czasu, bo następne w planie lekcji były Starożytne Runy, a on nie chodził na ten przedmiot. Spojrzał na zegarek. Zostało mu jeszcze pół godziny, żeby kupić płyty do zmiksowania i wykupić whiskey według wytycznych Syriusza. Potem powinien ułożyć imprezową składankę utworów i pomóc w formowaniu tego przeklętego szwedzkiego stołu. Zabawne, jak bardzo się poświęcał dzisiejszego dnia, zważywszy, że Evans nie była nawet jego dobrą koleżanką.

Szyld sklepu Ostinato przypominał litery dymne, które rozbłyskają i znikają na niebie jak fajerwerki. Jak zwykle dochodziły stamtąd odgłosy przeróżnej muzyki zmieszanej w jeden, wielki dysonans przypominający drapanie paznokciami o tablicę albo pisk jego czteroletniej kuzynki.

Odjazd, pomyślał Peter, przyśpieszając tempa. Miał już wizję na muzykę dla Evans – to powinno być coś z lżejszego punku, hipisowskiego rocka i radiowej szmiry, najlepiej przerywane przez okropny, romantyczny, wolny kawałek na tańce par. Peter najchętniej zmiksowałby jakieś psychodeliczne nuty rodem z przyjęć pośmiertnych duchów z hałaśliwymi odgłosami manchesterskich ciężarówek, ale znaczna większość Hogwartu była za mało ambitna muzycznie na taki rumor. Stanąwszy w drzwiach, pozdrowił kierownika sklepu Briana, jego ciotecznego brata. Wbrew przyzwyczajeniom udał się do działu z muzyką popularną, gdzie wśród bestsellerów przodowała nowa płyta Fatalnych Jędz i Heartthrob. Same nudy.

Chwycił z ciężkim westchnieniem kilka winyli ze składanką hitów ’77 i skręcił w boczną alejkę sklepu, gdzie znajdowała się muzyka dziewczyńska, czyli miłosne ballady i inne okropności, których Peter nie znosił, a znał je tylko dlatego, że przez całe wakacje  namiętnie odtwarzała je jego kuzynka z Ameryki, Naomi.  Już z daleka widział tekturowe, ogromne okładki z różowymi serduszkami.

O, nie.

— Peter? – zapytał ktoś stojący przy różowym regale pełnym płyt Celestyny Warbeck. Chłopak zmarszczył brwi. Przez moment zastanawiał się, czy powinien zareagować – jeśli któryś z jego znajomych zobaczyłby go na wystawie promującej album Celestyny Werbeck i szyszmor, to byłoby równie ośmieszające jak przejście się po Hogwarcie w samej bieliźnie.

Ale to był głos dziewczyny, przypomniał sobie. Z dziewczynami raczej nie utrzymywał żadnych przyjacielskich relacji, która mogłaby ucierpieć podczas spotkania w takim miejscu. Odwrócił się. Momentalnie zarumienił się od stóp do głów.

Stała przed nim Greta Catchlove w różowym płaszczyku i ubraniach modelujących. Znacznie różniła się od starej Grety, od Grety, z którą Peter całował się w Boże Narodzenie. Tamta Greta miała cienkie, brązowe głosy z nieestetyczną, tłustą grzywką. Ta Greta była brunetką z kręconą, napuszoną burzą włosów. Tamta Greta wyglądała na zapadającą się jakby w głąb samej siebie – ta stała pewna siebie i wyprostowana. Tamta Greta nie przejmowała się zbytnio swoim wyglądem – a ta ewidentnie próbowała schudnąć.

Emmelina 2.0, pomyślał, wpatrując się w butelkę soku warzywnego, który piła Greta i tą okropną modelującą odzież. Chociaż włosy oceniał na plus.

— Jesteś na diecie? – zapytał, nie przejmując się w tej chwili taktem czy nietaktem.

Greta zlustrowała go dziwnym spojrzeniem. Chwilę milczała, utrzymując bardzo poważny wyraz twarzy. Peterowi zrobiło się gorąco. Ładna czy nieładna, każda dziewczyna wprawiała go w zakłopotanie.  Już chciał przeprosić i schronić się w składziku dla obsługi, gdy ciszę przerwał perlisty śmiech Grety. Zapomniał już, że była z niej bardzo równa babka.

— Szaleństwo, co nie? – pokręciła głową, wpatrując się na swój sok. – Caitlin mnie zmusiła. Dzielimy we dwie dormitorium z Clemence Grant, a to przyprawia o lekkie kompleksy.

Peter potaknął. Powoli zaczął sobie przypominać całe puchońskie towarzystwo z ich rocznika – Dabney, Stimpson, szalona anorektyczka Clemence, która w zeszłym semestrze zepsuła pierwszą randkę Syriuszowi i Dorcas, siostrę Chamberlaina wariatkę i właśnie Gretę, która swego czasu wymieniła się na jeden dzień życiami z Emmeliną. Teraz najwyraźniej postanowiła osiągnąć to, co ona, tyle że sprawiedliwie – bez aspektu z rzyganiem.

Nikt z nich – oprócz Stimpsona, gwiazdy Quidditcha – nie został zaproszony na dzisiejszą imprezę.

— Słuchasz Celestyny? – zainteresowała się Greta, obracając jeden ze swoich ciemnych loków wokół palca.

Peter przez chwilę zwlekał z odpowiedzią.

— Jasne.

Nie było to kłamstwo, bo faktycznie słuchał – a raczej słyszał ­– wyjce Celestyny. Nie powiedział przecież, że lubił jej płyty, tylko że je przesłuchał.

— Dlaczego nie jesteś w szkole? – zapytał protekcjonalnie. Greta zamrugała, rumieniąc się wściekle.

— Emm… — oblizała wargi. – Właściwie to…

— To? 

— Śledzę Mary.

Śledzi…

Śledzi Mary? McDonald?

Peter parsknął śmiechem, nie mogąc się powstrzymać. Greta zarumieniła się wściekle.

— C…co?

— Nie śmiej się – szepnęła, sama chichocząc dyplomatycznie. – Larissa mnie zmusiła.

— Prefekt Naczelna? – powtórzył Peter, coraz bardziej zdezorientowany. – Po co?

— Śledzimy ją na zmianę z Caitlin. Larissa zbiera na nią haki. Chyba czuje się zagrożona.

Peter zachichotał jeszcze raz. To był kompletny nonsens, ale pasował do Larissy i jej koleżanek. Podszedł bliżej do Grety, przełamując nieśmiałość i szepnął:

— Czego się dowiedziałaś?

Dziewczyna uśmiechnęła się tajemniczo, uniosła palec do góry, na znak, że Peter musi chwilę poczekać, i spojrzała za siebie, jakby sprawdzając, czy nikt ich nie podsłuchuje. Byli bezpieczni.

— Spotyka się z jakimś starszym facetem – szepnęła, poruszając znacząco brwiami. – Nigdy go nie widziałam. Ma dziwny akcent, ale jest strasznie przystojny.

— Gdzie oni są? – zainteresował się Peter. Wątpił, że rozpozna tego faceta, skoro Greta tego nie zrobiła, ale mógł zrobić zdjęcie i pokazać je Syriuszowi albo Jamesowi… to byłaby niezła sensacja… Peter nie znosił Mary jak dziewięćdziesiąt procent społeczności Hogwartu i z przyjemnością oglądałby jej upadek.

— Zgubiłam ich – zawstydziła się Greta. – Spotkałam ciebie, i… — westchnęła ciężko. – Jeszcze przed chwilą stali tam – wskazała regał z muzyką klasyczną. – Podeszłam tutaj i udawałam, że przeglądam wystawę – nie myśl, że słucham takiej szmiry.

Teraz to Peter poróżowiał. Greta podobała mu się coraz bardziej. Już chciał usprawiedliwić swoje wcześniejsze kłamstwo i wyjaśnić, że przyszedł tutaj tylko po to, żeby wybrać muzykę na imprezę z okazji siedemnastki Lily Evans, na której będzie DJem… ale wtedy przypomniał sobie, że Greta ani jej koleżanki nie mają pojęcia o tej imprezie, bo Dorcas zabroniła kilka razy zapraszać jakichkolwiek Piękności (zwłaszcza Larissy) albo osób, które za nimi przepadały (wszystkie Puchonki). Argumentowała, że te dziewczyny może i dobrze się prezentują, ale nie znoszą Lily do szpiku gości i jedynie zepsułyby atmosferę.

Ale z drugiej strony Peter też jakoś nie szalał za Lily Evans, a musiał przez cały wieczór miksować dla niej muzykę. Czy nie mógł pozapraszać kilkoro swoich znajomych, ot tak, dla towarzystwa? Jasne, że mógł.

Uśmiechnął się nieśmiało do Grety. To zabawne, ale nagle przestał utożsamiać tę imprezę jedynie z koszmarną muzyką.

♠♠♠

U2 – One

Poniedziałek.

Hestia długo stała pod drzwiami dormitorium numer sześć, zanim odważyła się zapukać. Wiedziała, że ta wizyta może wpłynąć na jej przyszłość, nawet jeśli nie dowie się niczego pewnego. Przez cały dzień rozważała wszystkie za i przeciw zwrócenia się do Huncwotów ze swoim problemem, i chociaż to wcale nie dodało jej odwagi, uświadomiło, że rozmowa z nikim innym nie wchodzi w grę.

Jayden i Chase kategorycznie nie wchodzili w rachubę, przynajmniej nie teraz. Hestia póki co musiała ustalić, który z nich jest bardziej prawdopodobny do roli ojca (modliła się, żeby Stara Hestia miała cokolwiek w głowie i wybrała porządnego kandydata), a dopiero później ryzykować ich gniew, niedowierzanie albo inne toksyczne uczucia. Jej współlokatorki raczej nie budziły w niej zaufania, zwłaszcza, że połowa z nich szpiegowała dla Chase’a – Dorcas i Emmelina na pewno, Lily pewnie pobiegłaby do niego, żeby upewnić się czy zostanie siedemnastoletnią ciocią, na Mary nie można było liczyć, a o Marlenie nie zdążyła wyrobić sobie jeszcze zdania.

Z kolei James i Syriusz byli jej kuzynami i chyba dostali w genach choć krztynę lojalności względem niej, prawda? Raczej nie pobiegną od razu do Jaydena lub Chase’a, kiedy podzieli się z nimi swoją… nowiną.

Po przekroczeniu progu dormitorium, z ulgą zauważyła, że zarówno Petera, jak i Remusa nigdzie nie widać i prawdopodobnie nie będzie musiała przy nich rozmawiać. Pierwsze, co rzuciło jej się w oczy po wejściu, to mnóstwo paczuszek zawiniętych w ozdobne papiery i przystrojonych kokardkami i wstążkami.  Zbliżała się godzina przyjęcia-niespodzianki dla Lily, a Huncwoci musieli jeszcze przenieść schowane u nich prezenty do Pokoju Wspólnego.

Hestia, której nagle zabrakło odwagi, już chciała powiedzieć, że nie będzie im przeszkadzać i uciec, gdzie pieprz rośnie, ale chłopcy nie pozwolili jej na taki krok.

— Hestia?

Dziewczyna poczuła, jak niewidzialny węzeł zaciska się na jej gardle. James – bo zdołała już rozpoznać, że to on – wymówił jej imię w tak ciepły, zachęcający sposób, że wszelkie jej bariery i zabezpieczania nagle się załamały, a ona spadła na ziemię, uświadamiając się, w jak tragicznej jest sytuacji.

Ciepłe łzy zaszkliły jej oczy. Odwróciła się do nich powoli, pociągając głośno nosem. Jej ramiona zatrząsały się rozpaczliwie. James i Syriusz wymienili zdumione spojrzenia.

— Co… co się…?

— M…muszę wam coś powiedzieć – wydukała, zaciskając mocno powieki, żeby uniemożliwić łzom spadek po policzkach. – To… ja nie w…wiem, co teraz zrobić.

Syriusz, który nie znosił płaczu, zwłaszcza u dziewczyn, spojrzał na Jamesa z przerażeniem. Potter z kolei, trochę bardziej doświadczony w łagodzeniu napadów histerii dziewcząt w swoim dormitorium, westchnął ciężko, objął Hestię ramieniem i posadził na swoim łóżku.

— Hest…?

— Merlinie… — jęknęła, wydmuchując nos w rękaw swojej polówki. – Co ja zrobiłam…

— Hestia, nie żebym cię poganiał czy coś… — zaczął Syriusz, nerwowo zerkając na zegarek. – Ale mamy naprawdę mało czasu i doceniłbym, gdybyś…

— Jestem w ciąży – powiedziała po prostu, chowając twarz w dłoniach.

Chciała mieć już to wyznanie za sobą, żeby mogła wysłuchać jakichkolwiek dobrych rad. Oczywiście pod warunkiem, że na jej problem istniało jakieś dobre rozwiązanie i to takie, na które mogliby wpaść chłopcy.

Przełknęła głośno ślinę i niemrawo zadarła głowę do góry. Jeśli spodziewała się, że Syriusz i James przejmą się tą wiadomością choć odrobinę i wyrażą przynajmniej minimalne współczucie, to i tym razem się przeliczyła. Rogacz wywrócił wysoko oczami, a Łapa wysłał w jej kierunku niemiły grymas.

— I ty przeciwko nam? – jęknął Syriusz. – Wiem, wiem, sprawa Sereny była przezabawna, ale ile można dłubać w jednym temacie, przecież…

— Nie wiem, o czym ty pieprzysz… — jęknęła, przymykając oczy. – Byłam w sobotę u Pomfrey. Tak jakby obrzygałam Jaydenowi buty, i…

— Skradłaś cały blask dzisiejszego dnia, Hestia. Evans cię zabije – przerwał jej Syriusz, zaczynając śmiać się pod nosem.

Hestia skrzyżowała ręce na piersi i odetchnęła głęboko. 

― Najpierw Regulus kompletnie traci zmysły, potem z zazdrości Larissa popełnia samobójstwo, teraz ty zachodzisz w ciążę… ale jesteście cięci na tą Evans. Nawet w siedemnastkę dziewczyna nie może mieć swoich pięciu minut.

— Ja wcale nie żartuję, nie rozumiesz, że…

— Hestia, złap za te zielone pudło, musimy to wypakować, zanim wleci tu Meadowes i wymyśli coś, co przebije wszystkie wasze sensacje razem wzięt…

Dziewczyna zatrzęsła się ze złości i sięgnęła do swojej torebki. Na początku miała nadzieję, że znajdzie w nim jakąś broń albo przynajmniej narzędzie tortur, ale zamiast tego wyciągnęła z niej coś o wiele lepszego – dowód.

Podniosła wysoko flakonik z bardowym eliksirem, ten sam, który dostała dwa dni temu od madame Pomfrey. Syriusz zachichotał i szepnął coś w stylu: „Soczek?”, ale James zamrugał i chwycił flakonik w dłoń. Przełknął głośno ślinę. Wyglądał, jakby nie po raz pierwszy miał styczność z takim kolorem eliksiru.

— Ona nie żartuje, Syriuszu – szepnął, nie patrząc w stronę Hestii. – O kurwa.

 Black zamrugał i sam wziął flakonik do rąk. Zlustrował ją pod każdym możliwym kątem, odkręcił buteleczkę i powąchał miksturę, krzywiąc się niewyobrażalnie.

— Nasikałaś tam?

— Naplułam – sprostowała Hestia. Syriusz wzdrygnął się jeszcze raz, oddając flakonik w jej ręce. Dziewczyna wywróciła oczami.

— Co masz zamiar teraz zrobić? – zapytał James, bardzo zmieszany. Temat rozmowy nie dość, że mu nie leżał, to jeszcze nie dawał za wielkiego pola do popisu – bo cóż on mógł wiedzieć na ten temat?

Hestia z każdą chwilą coraz bardziej żałowała, że tutaj przyszła.

— Miałam nadzieję, że pomożecie mi w tym choć trochę – przyznała, wzruszając ramionami. – Nic nie wiem. Nic nie pamiętam. Nie mam nawet najmniejszego pojęcia, o tym, co się działo te dwa miesiące temu.

— Przez cały grudzień leżałaś w szpitalu – zauważył trzeźwo Syriusz. – Nie sądzę, żeby w Mungu byli jacyś przystojni magomedycy na Pozaklęciowym. Czy listopad wchodzi jeszcze w grę?

Hestia wzruszyła ramionami. Miała nadzieję, że tak, bo szukanie jej kochanka wśród magomedyków było ostatnim, na co miała ochotę.

— Jeśli byłby to listopad, to możemy mówić tylko o Rasaku. No bo…

— Reagan dość często odwiedzał cię w Mungu – zauważył James, wpatrując się w nią bardzo intensywnie. — Tak mówiła moja matka.

— Myślisz, że bzykaliby się w sali chorych pod okiem Belle i bandy magomedyków? – wtrącił swoje trzy grosze Syriusz. – Dodajmy do tego fakt, że Hestia niespecjalnie mogła mówić. Czy to nie podchodziłoby pod gwałt?

— Daj już spokój, Syriuszu.

— Pozostaje jeszcze mowa ciała, ale serio, twoja teoria jest głupia.

Dziewczyna westchnęła głośno, wysyłając w kierunku kuzynka bardzo nieprzychylne spojrzenie.

— Nie pomagasz – szepnęła teatralnie. — Czy ktoś jeszcze wchodzi w grę?     

James i Syriusz wymienili zakłopotane spojrzenia.

— Jeśli pytasz się, czy kto któryś z nas…

— Ja wcale…

— Ignoruj go – doradził jej James. – Jest nieprzystosowany do życia w grupie społecznej.

— Cały czas nic nie wiem – przypomniała im, intuicyjnie łapiąc się za brzuch. – Powinnam napisać do twojej mamy, James?

Rogacz wzruszył ramionami.

— Z jednej strony to jest jakieś rozwiązanie… ona się zna na takich… rzeczach – wydukał. Syriusz zachichotał pod nosem. – Ale z drugiej, ona na pewno przesadzi, spanikuje…

— …poradzi się Lizzy Nass i McDziwka od razu będzie wszystko wiedziała…

— …pewnie tutaj przyjedzie, żeby zapytać się o radę Dumbledore’a…

— …i pewnie pokłóci się z Sethem…

— Pewnie tak – potaknął James, drapiąc się po głowie. – Na twoim miejscu bym się wstrzymał.

— Komuś muszę powiedzieć – spojrzała na nich porozumiewawczo. James i Syriusz spojrzeli na siebie z zakłopotaniem, jakby nie mieli pojęcia, czy faktycznie musi.

— Zacznij od Rasaka – doradził jej Syriusz. – Jest o wiele bardziej prawdopodobny. Reagan wygląda mi na prawiczka.

— Ty też wyglądasz na prawiczka – szepnęła Hestia. – Nawet zachowujesz się jak on.

— I paradoksalnie najbardziej doświadczony okazuje się Jimmy – zachichotał Syriusz, czochrając przyjacielowi włosy. – Może to jego sprawka?

— A może…?

Ktoś głośno zatrzasnął drzwi na korytarzu. Hestia wybałuszyła oczy, schowała flakonik z eliksirem do torebki i wstała na równe nogi.

— Wasi kumple wracają.

— To pewnie Pete – potwierdził James. – Nie wiem, czy…

— Porozmawiamy na imprezie – szepnął Syriusz, przykładając sobie dłoń na połowę twarzy. – Niech moc będzie z tobą.

♠♠♠

F.R.David - Words

i

The Aristocats – Everybody wants to be a cat

Poniedziałek.

James funkcję miał tylko jedną – odciągać Lily od całego zaprzysiężenia i z przykrością musiał stwierdzić, że wywiązuje się fatalnie ze swojego zadania. Mimo powszechnej opinii o klątwie urodzinowej, prawda była taka, że to James co roku psuł plany przyjęcia-niespodzianki. Na początku robił to z przekory i braku sympatii dla rudowłosej koleżanki, a potem – zupełnie przypadkowo. Przygotowania trwały, Lily nic nie wiedziała i nagle przypadkiem wpadała na Jamesa i wyciągała z niego całą prawdę. W tym roku obiecał sobie, że będzie inaczej i że choćby się waliło i paliło, on nie zejdzie na temat urodzin; niestety, pojawił się kolejny problem – a był to kompletny brak innych, nie-urodzinowych tematów.

Pomimo sobotniego, hogsmeade’owego pojednania, pomiędzy Lily i Jamesem wciąż dało się wyczuć spore napięcie i ciężko było je przełamać. Zwykle rozmowa z Evans zradzała się sama z siebie, bo pomimo wszystkich tych niepowodzeń i nieporozumień, Lily i James z trudem trzymali się od siebie z daleka. I nieważne, czy akurat się lubili, czy nie. Każda ich kłótnia skutkowała wybuchem frustracji, a ta z kolei – zbliżeniem do siebie. Na tym polegała nienormalna nuta w ich związku – im bardziej się od siebie oddali, tym bardziej angażowali się w ten związek. Kłótnie i sprzeczki były nieodłącznym elementem kształtowania się ich relacji.

Ostatnia kłótnia była inna. James po pogodzeniu się z Lily wcale się z nią nie całował, nie flirtował, nie czuł tego zżerającego go od środka pragnienia. Wszystkie te toksyczne, potężne uczucia jakby zapadły w głęboki sen i nie wybudziły się pomimo wybuchu tej frustracji. James przestał dostrzegać podobieństwa pomiędzy nimi, a zaczął zdawać sobie sprawę, że obok nich istnieje również przepaść, która pogłębiała się coraz bardziej.

To on był na straconej pozycji. Tak było od początku, ale teraz coraz bardziej zapadał się w swoją stratność. Od Bożego Narodzenia on i Lily bardzo się do siebie zbliżyli w aspekcie fizycznym – obydwoje. Jednak, niestety, w pod względem emocjonalnym to on zaszedł dalej, a Lily – chyba wciąż stała w miejscu. James nie gniewał się na nią, ale był wściekły na siebie i na swój los. Zupełnie jakby czas przyśpieszył tylko dla niego, a Lily cały czas pozostawała w tyle, nawet nie starając się go dogonić.

Zdał sobie sprawę, że jest zmęczony bieganiem za Evans. Zwykłe pocałunki i słodkie słówka przestały już go zadawalać i przynosić satysfakcję. Chciał, żeby cały ten bałagan, w który się zamieszał, zaczął być trochę mniej przytłaczjący, chciał, żeby Lily pomogła mu go posprzątać. Potrzebował czegoś pewniejszego niż zwykłe „momenty słabości” po ich kłótniach, bardziej stałego.

Potrzebował związku.

Tej samej rzeczy, której Lily nie potrzebowała w ogóle, a wręcz się jej obawiała.

To wszystko gnębiło go na tyle, że nie był w stanie zająć Evans niczym na czas przygotowań przyjęcia.  Pełen rezygnacji, ruszył jej na spotkanie, kiedy po wyczerpującym dniu (i wizycie w gabinecie McGonagall, co zauważył na Mapie) wracała do swojego dormitorium.

Uśmiechnął się do niej z wysiłkiem. Jeśli spodziewał się podobnego gestu z jej strony, to niestety – i tym razem był w błędzie.

─ Słuchaj, Po… James – wyrzuciła, patrząc na niego z niechęcią i zmęczeniem –  naprawdę nie mam na to teraz ochoty, ja…

─ Nawet jeśli powiem, że mam dla ciebie prezent urodzinowy?

Lily zadarła głowę do góry. Jej oczy wyrażały takie niedowierzanie, jakby powiedział, że wygrała w loterii milion galeonów. Pokiwał głową i wyjął zza pleców pudełko nierówno oblepione papierem i przewiązane niedbale wstążką. Kącik ust dziewczyny lekko drgnął.

— Ale przecież… — wyjąkała, rumieniąc się wściekle. Uśmiech mimowolnie rozjaśnił jej twarz.

— Powiedziałem, że nie pamiętam? – domyślił się, śmiejąc się perliście. – Emm… żarcik?

Lily przez chwilę mierzyła go podejrzliwym spojrzeniem, jakby miała wrażenie, że to tylko jakiś sen na jawie albo że James umieścił w tym pudełku łajnobombę. Aż podskoczyła, kiedy pokrywka pudełka poderwała się, jakby podniesiona od środka. Potter zaśmiał się dyplomatycznie, za co oberwał szturchnięciem od Lily. Dziewczyna wyglądała, jakby chciała powiedzieć coś niemiłego na temat „żarciku”, gdy prezent zadygotał raz jeszcze.

─ Jest czysty, przysięgam – powiedział, wręczając Lily pudełko. Było cięższe niż mogłoby się wydawać, dziwnie wierciło się w jej dłoniach i coś drapało o kartonowe ścianki. Spojrzała na Jamesa z obawą. Czego mogła się po nim spodziewać?

— Otwieraj – zachęcił ją.

Lily ani drgnęła.

— No dawaj – uśmiechnął się. – Chcę zobaczyć twoją minę. 

Pokrywka podskoczyła po raz trzeci. Tym razem z jego wnętrza wydobył się jakiś odgłos, bardzo trudny do zdefiniowania, ale raczej nie brzmiący na łajnobombę. Prezent był podobnie niecierpliwy jak jego dawca.

Lily westchnęła ciężko, przysiadła na pobliską ławkę i położyła prezent przed sobą. James usiadł z drugiej strony. Rudowłosa chciała obejrzeć dokładnie pudełko, zanim narazi się być może na wyskakującego z niego diabła, ale chłopak jej na to nie pozwolił, łagodnie umieszczając jej dłonie na kokardce. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego lekko i z dziecinnym podekscytowaniem rozdarła wstążkę i odczepiła kokardkę. Została tylko ona, James, pudełko i pokrywka. Oraz to, co znajdowało się pod tą pokrywką, rzecz jasna.

— Boję się – szepnęła, wybuchając nerwowym śmiechem. Prezenty! Naprawdę dostanie dzisiaj prezenty!

James pokręcił głową z rezerwą, sam się roześmiał i odparł:

— Zamknij oczy i wyciągnij ręce.

Lily przez chwilę się wahała, ale po chwili stwierdziła, że to faktycznie najlepsze rozwiązanie. Przymknęła powieki, zmówiła w myślach pacierz, i wyciągnęła obie ręce w kierunku Jamesa. Po raz kolejny usłyszała drapanie, następnie swego rodzaju szarpnięcie, aż w końcu coś miękkiego i włochatego opadło na jej wyciągnięte ręce. Dziewczyna straciła na chwilę równowagę, bo ta miękka i włochata rzecz paradoksalnie okazała się również lekko ciężka. Takich bomb chyba nie produkowano, prawda?

— Możesz otworzyć oczy.

Dziewczyna zrobiła to bez wahania. Zachwyt ścisnął jej gardło.

─ Słodki Merlinie!

Trzymała w rękach malutkiego kotka, wpatrującego się okrągłymi oczami na dno pudełka. Jego łapki dyndały w powietrzu. Lily otworzyła usta i usadowiła zwierzątko na kolanach, przyglądając się mu dokładnie. Było ono maleńkie, ale nie wyglądało na kociątko, ani też na kota-weterana. Podświadomie czuła, że w kocich latach ona i jej „prezent” byli rówieśnikami. Prawie całe futerko było w odcieniu brudnawej bieli, z wyjątkiem łap i pyszczka, gdzie kolor wpadał w czekoladę. Kot wpatrywał się w nią zielonymi, migdałkowymi oczami. Zadarł łapkę i podrapał jej koszulkę polo, brązowe uszy upadły mu na okrągłą, krótką głowę. Lily uśmiechnęła się nieświadomie.

— Podoba ci się? – doszedł do niej głęboki głos Jamesa. Kotek – w przeciwieństwie do jego nowej właścicielki – natychmiast zwrócił głowę w stronę głosu, po czym donośnie miauknął.

— Czy mi się podoba? – powtórzyła, głaszcząc zwierzątko po mięciutkim futerku. – Potter, uratowałeś moje urodziny!

Lily podrapała kotka za uchem, a ten ponownie miauknął, merdając czekoladowo-beżowym ogonem. Dziewczyna nie musiała patrzeć w kierunku Jamesa, żeby wiedzieć, że się uśmiechnął.

— Jak mogłeś włożyć go do pudełka! – wypaliła nagle. – To było…

Potter westchnął ciężko.

— Bardzo brzydkie zachowanie, wiem – potaknął, Lily spojrzała na niego przekornie. – Napiszesz zażalenie do Towarzystwa Ochrony Zwierząt kiedy indziej, dobra?

— A…ale – wydukała, kręcąc głową. – O rety. Skoro wiedziałeś od początku, to dlaczego…

— To miała być niespodzianka – mruknął. – Ale widok ciebie wyglądającej jak półtora nieszczęścia za bardzo mnie rozczulił. Nie ma za co.

— Niespodzianka? – powtórzyła. – Czyli…?

— Nie wiem – uciął szybko, sam też głaszcząc kotka po głowie. Mina dziewczyny lekko zrzedła. – Nie wiem, skąd mi się to wzięło. Mniejsza – machnął ręką. – Pochwal się, co jeszcze dostałaś.

Nastrój Lily zmienił się niemal natychmiast. Spojrzała gdzieś w dal, jej oczy przygasły, tęczówki jakby zapadły się do środka. Jedynym znakiem, że dziewczyna wciąż jest obecna na tej planecie, było stałe głaskanie kota po łebku.

— To… no wiesz, rozpocząłeś sezon na prezenty, że tak powiem.

James ze średnim powodzeniem udał zdumienie. Lily była na tyle rozkojarzona, że uwierzyła w jego grę aktorską.

─ Chyba nikt o tym nie pamięta, wiesz? – westchnęła dramatycznie. – Nawet MÓJ OJCIEC zapomniał. A ja mu nawet WYSŁAŁAM LIST, w którym praktycznie NAPISAŁAM MU O TYCH URODZINACH! Zrobiłam to na wszelki wypadek… byłam w sowiarni jakieś pięć tysięcy razy. Zapomniał.

James wybałuszył oczy, ledwo powstrzymując się od śmiechu. Prezent od pana Evansa od białego rana spoczywał wśród innych prezentów w specjalnej kryjówce w Pokoju Wspólnym.

— I Dorcas! – wydusiła. – Emmelina, Marlena! Do jasnej cholery, nawet MARY! Mogła dać mi zdechłego szczura albo cokolwiek, a nawet ona nie pamięta.

Spojrzała na Jamesa rozpaczliwie. Całą siłą woli powstrzymywał się przed śmiechem.

— Nieprawdopodobne.

Lily potaknęła. Miała powiedzieć coś jeszcze, gdy nagle zreflektowała się i spojrzała w jego stronę. Przyglądała mu się z takim skupieniem, jakby usiłowała zapamiętać każdą rysę jego twarzy. Wzrok chłopaka z jej twarzy zszedł niżej, na swój prezent, i jeszcze niżej, na pudełko. Poczuł instynktownie, że Lily uśmiecha się z triumfem.

— James.

— Tak, Księżniczko?

— Oni tego nie robią, prawda? – szepnęła, powtarzając dokładnie to samo, co na śniadaniu. Nie próbują zrobić idiotycznej imprezy-niespodzianki?

─ Czego, przepraszam? – powtórzył, uśmiechając się łobuzersko.

─ No, wiesz – Dorcas i Emmelina co roku próbują zorganizować dla mnie imprezę urodzinową, która nigdy im nie wychodzi, bo zawsze…

— …puszczam farbę? – dopowiedział, puszczając do niej oczko. – A gdzie tam.

Lily zaśmiała się perliście i schowała twarz w dłoniach. Kiedy odsłoniła ją z powrotem, na jej policzkach wyrosły wielkie, czerwone plamy.

— Zrujnowałeś całą niespodziankę – zauważyła, śmiejąc się pod nosem. Zabrzmiało to niemal pieszczotliwie. – Który to już raz?

— Kto liczy? – wzruszył ramionami.

Lily roześmiała się jeszcze głośniej.

— Jesteście okropni – powiedziała, krzyżując ręce na piersi. – Po prostu… potworni.

— Ja też? – zapytał, łapiąc się za serce.

— Ty zwłaszcza!  - wypaliła, patrząc na niego z wyrzutem. – Jak mogłeś mi nie powiedzieć! Przecież wiesz, jak bardzo nienawidzę niespodzianek. Szczególnie takich!

— Przepraszam, kochanie – odparł z niewinną miną. – Myślę, że wytrzymałbym do końca, ale nie wytrzymywałem już z Gladiusem*, i…

 Lily spuściła wzrok z powrotem na kota.

─ Jak na niego wołasz? – przerwała, patrząc na „Gladiusa” w  skupieniu.

James machnął ręką.

─ To… nie, nie, możesz nazwać go sama, ja… — uśmiechnął się łobuzersko. – W sumie miałam nadzieję, ze nazwiesz go Jimmy.

Lily całą siłą woli powstrzymała uśmiech.

— Jimmy to zbyt powszechne imię. Co drugi gówniarz je ma.

— No co ty nie powiesz – prychnął. – Może dlatego takie popularne, że najładniejsze?

— Taka jest twoja teoria – uściśliła. – Ale mi podoba się Gladius. Skąd się to wzięło?

James wyglądał, jakby chciał się sprzeczać w tej materii, ale pod wpływem jej spojrzenia, zaczął wyjaśniać:

— Spędziłem z nim trochę i musiałem jakoś go wołać i… w sumie Luniak to wymyślił. To od jego zębów. Zeżarł but Syriusza, prawie w całości. Można powiedzieć, że już jest wobec ciebie lojalny – zachichotał, a Lily poszła w jego ślady. – Trafiła kosa na kamień.

— Nie pozwalaj sobie – upomniała go. — Gladius to chyba jakiś miecz, czyż nie?

— Rzymski – potwierdził. – Ale skoro nie Jimmy, to może rozważ chociaż imię Ha…

Lily nie dała Jamesowi skończyć. Rzuciła się mu na szyję i przytuliła tak serdecznie, tak szczerze, jak małe dziewczynki przytulają swoich tatusiów. James z początku poczuł się lekko zdezorientowany, ale ostatecznie rozluźnił się, sam się w nią wtulił. Jej słodki zapach uderzył go po tym, jak zanurzył twarz w jej włosach. Wszelkie zmartwienia zaczęły powoli go opuszczać, dając mu tą jedną, krótką chwilę wytchnienia. 

I właśnie wtedy James Potter, pomimo silnego bólu serca, poczuł się najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.

__________
Betowała Lumossy :*

No i największa gwiazda dzisiejszego rozdziału - mały Gladiusek *_*. (Czy tylko ja mam taką obsesję na punkcie kotów?) Gdyby ktoś się interesował - kociak jest rasy birmańskiej.

* Tak, tak, nie tylko zżynam od Ricka Riordana, ale też od J.K.Rowling, jestem beznadziejna. Potterheadzi z lepszą pamięcią może przypomnieli sobie o naszym kochanym Fredzie Weasleyu, który nadał sobie ksywkę Gladius podczas nagrań dla Potterwarty w "Insygniach" ;>. I - TAK - to jest powiązane.

Ta część jest wstępowa, jak zwykle, a faktyczna akcja, kissy, pary i tak dalej, będą w następnej. To jest ostatni sielankowy rozdział, o czym trąbiłam już od dawna, bo w 25 wracają źli ludzie, Śmierciożercy, w ogóle ogarniamy się, że jest wojna, a potem równia pochyła, będzie koniec tej sielany, i bardzo dobrze, bo moje skłonności sadystyczne już mnie rozsadzają od środka.

Czy ktoś z was wybiera się za rok na PotterCon? A może był teraz (i jak wrażenia)? W te wakacje nie udało mi się wyrwać, ale teraz nie odpuszczę i na pewno się zjawię *_*. Tym bardziej, że mieszkam dość blisko Bydgoszczy, jakaś godzinka drogi, teraz u nas obwodnicę zrobili, w ogóle super się jedzie. A jak podwózki znowu nie będzie, to przewiozę dupę pociągiem. To będzie fajny akcencik przed PotterConem, szkoda tylko, że w teraz nie ma normalnych pociągów, tylko takie klony autobusów i nawet przedziałów w nich nie ma... wszystko zepsuli. Usunięto u nas PKP, ale ponoć do wakacji ma się sytuacja unormować... 

W ogóle ostatnio znalazłam cudowny sklep i chcę się przed wami pochwalić. Unaoczniłam sobie parę perełek ;>. Zastanawiam się nad czapką "Draco Malfoy" a "Expecto Patronum". Wkurza mnie tylko to, że prawie wszędzie panoszy się to nieszczęsne hasło; "Always"... -,-. Nie wiem, czy Snily mają silniejszy fandom (hahah, na pewno nie), czy po prostu Jily nie ma takiego hasła. A jak nie ma, to wściekam się jeszcze bardziej, bo jak zwykle lepsza para zostaje potraktowana po macoszemu. Zawsze tak jest. Zawsze. KLIK
Przepraszam, że czekaliście tak długo... po prostu z kompletnego no-life'a powoli zaczynam zamieniać się w - szok! - przeciętnie towarzyską osobę. Zmieniłam lekko otoczenie, zbliżyłam się do dawnej przyjaciółki i już mam wszystkie wieczory zajęte... I weny nie ma, i za dużo pomysłów się panoszy w głowie... impas.
Dobra, koniec moich smutów - po raz kolejny życzę wam miłej lektury na końcu rozdziału (brawa dla mnie) i przypominam o "Zombie to Sukces" - kto nie jest wtajemniczony niech wbije na Fb (wysuwana literka F ----->) lub do "Dekretów Edukacyjnych".
I zainteresowanych - na poprawkę Czwórki na wattpada, fanfiction albo tutaj.
Pozdrawiam cieplutko :*.