19.2. Prawda czy fałsz?

Przedgadka + poprzednio

Druga część jest dużo dłuższa od poprzedniej (obiecywałam!), ale znaczną jej część stanowi maksymalnie wydłużony V. fragment. Kiedy piszę - maksymalnie wydłużony, to mam na myśli pełen opisów, w których znajdują się króciutkie charakterystyki i nawiązania do poprzednich rozdziałów, pisane albo na przypomnienie, albo dla tych, którzy zaczynają czytanie od szesnastego rozdziału (pisałam o tym pod Psychoanalitykiem). Jest to w sumie fragment wypruty z akcji, więc można go pominąć, no, ewentualnie przeczytać końcowe akapity (gdzieś od „ – Mimo wszystko sądzę, że ścigający powinni stanąć do pojedynku”), bo później i tak jest to analizowane przez nasze Plotkary :D. Rozbijam rozdizał na dwie części, że Blogger nie zwariował do reszty. Jutro (tzn. dzisiaj :D0 wieczorem spodziewajcie się drugiej, którą jeszcze muszę sprawdzić. Ja tradycyjnie życzę miłej lektury ;*. Ach! I dedykacja wędruje do Elfika ;*.

„Tylko jedna rzecz jest gorsza niż gdy o nas mówią, a mianowicie: gdy o nas nie mówią.”-Oscar Wilde

V

─ No, no, no… Po raz pierwszy dzisiaj ktoś opowiedział coś, czego nie wiedziałam – zaśmiała się Larissa, poprawiając swoje długie, kruczoczarne włosy. – Dlaczego zwlekałaś tak długo, Sally?

─ Mam na imię Sarah – wydukała „Sally”, nie wiedząc, czy przewodniczącej Piękności i w dodatku Prefekt Naczelnej wypada zwracać uwagę.

─ No i? – machnęła ręką Larissa, dla której Sarah straciła swoją wartość po zdradzeniu sekretu.

W dormitorium numer pięć przycichło. Jakkolwiek z początku przekrzykiwano się coraz bardziej i bardziej, to teraz gromadka plotkującej społeczności hogwarckiej przycichła, zajęła się poprawianiem fryzur i makijażu albo zaplataniem warkoczyków z długich, bo sięgających wręcz do pasa, włosów Katy Ollivander. Caitlin co prawda wciąż próbowała podpytać Sarę z pikantnych szczegółów kłótni jej „Jily”, ale nikt inny zbytnio się tym nie interesował. Zaczęto dyskutować więc o sprawach bardziej błahych: Georgia narzekała na to, że w zeszły czwartek podano na obiad koninę zamiast klopsików; Rachel podjęła ulubiony temat Piękności – wzdychanie do Liama Argenta, młodego, przystojnego nauczyciela obrony przed czarną magią; A.B. trochę pośmiała się z Hestii Jones, a z niej temat zgoła nieoczekiwanie spadł na Qudditcha – czyli to, o czym Piękności nie rozmawiały nigdy.

Wiadomo oczywiście, że rozmowa o Qudditchu nie polegała na kłóceniu się, jaką średnicę ma kafel, a jaką tłuczek, lecz na praniu drużynowych brudów, w czym szybko wyspecjalizowała się Sally McDonwer, dziewczyna Chrisa Wooda, obrońcy drużyny Gryfonów. Jako że zmuszał on ją do przychodzenia na każdy trening, posiadała naprawdę duży wgląd na dziejące się tam rzeczy.

─ Wiadomo, że obserwuję głównie Jamesa – przyznała, przewracając oczami – a on zwykle nie robi nic oprócz wypuszczania i łapania „tego złotego”, ale ostatnio coś przykuło moją uwagę – a mianowicie jego rozmowa z Mary.

─ Z Mary McDonald? – zdumiała się Rachel Sommers. – Myślałam, że wyleciała z reprezentacji Gryffindoru.

─ A ja myślałam, że wyleciała ze szkoły – wtrąciła się Georgia Powell. ─ Świat jest pełen niespodzianek.

─ Zaczekaj – Summer uniosła do góry rękę. – To co innego. Mary zniknęła z tej szkoły, bo była tu skończona, a wróciła pewnie dlatego, że przypomniało jej się nagle o Jamesie. Ale to, że została przywrócona do reprezentacji jest dziwne.

─ Siedziałam tuż za nimi – brnęła Sally – więc mogę zdać wam relacje z całej rozmowy, bo usłyszałam wiele rzeczy, których nie rozumiem. Może razem to poskładamy. A poza tym… ─ zarumieniła się cała – chyba mam jakieś szanse u Syriuszka.

─ Mów, Sarah. 

Nikt nie poprawił Larissy.

5 stycznia

Kiedy boisko Qudditcha zajmowała drużyna Gryfonów, wyjątkowo wiele osób zbierało się na trybunach, by obejrzeć trening. Wśród nich byli – naturalnie – ich koledzy z domu, ale również wiele Krukonów i Puchunów, którzy pasjonowali się królewską grą czarodziejów. Wszyscy (oprócz Ślizgonów) zgadzali się, co do tego, że treningi Gryffindoru są najciekawsze, ale również – co zabawniejsze – że kapitan drużyny Domu Lwa na tle pozostałych, prezentuje się najbardziej kiepsko.

To był główny problem drużyny czerwono-złotych – nie potrafili grać zespołowo. Pierwsza siódemka skupiała ludzi raczej przebojowych, którzy myśleli głównie o swoich zasługach w meczu, a ani śniło im się dzielić z kimś chwałę i uznanie całego domu. Mogliby – gdyby nauczyli się łączyć swoje umiejętności w całość – być kompletnie niezwyciężeni, jednak koniec końców wygrywali małą ilością punktów i Puchar Qudditcha uciekał im z przed nosa. A Frank Longbottom – nie da się ukryć – nie posiadał najmniejszych zdolności przywódczych i nie mógł służyć kolegom jako drogowskaz, który wskaże im, jak faktycznie powinni się dopełniać i dzięki współpracy niwelować drobne niedoskonałości, jak na przykład:

─ ZNOWU ŚPISZ, CHRIS! – krzyczał zrozpaczony Frank do Chrisa Wooda, obrońcy. – LEWA PĘTLA. Dlaczego NIGDY nie bronisz LEWEJ PĘTLI?

─ PODAJ DO NIEGO, BLACK! Za miesiąc będzie obok ciebie tylko kafel, tłuczek i cała drużyna Puchonów! Nie wyminiesz ich wszystkich!

─ WALNIJ w to, XAVIER! Ty nie chcesz zadrasnąć jej skóry, ale chcesz, żeby spadła z miotły, tak czy nie?!

Piłki latały w zawrotnej prędkości. Trzech wyśmienitych ścigających podawało sobie kafla z taką wprawą, że już po paru minutach nie można było go zauważyć. Tłuczki latały wte i wewte, nabierając czasem takiej prędkości jak kafel, a że istniały dwa, to jeszcze raz ciężej było wyłapać je wśród tych wszystkich kijów, mioteł i latających wkoło zawodników. O złotym zniczu nikt się nie wypowiadał, bo jego szybkość bynajmniej nie zależała od werwy drużyny. Ci wszyscy pałkarze, obrońcy i ścigający dokonywali cudu, nie tracąc z oczu pozostałych piłek, ale z góry poddawali się wyzwaniu znalezienia wśród styczniowej mgły małej, złotej piłeczki, a publiczność zwykle robiła to samo. Lecz James nie.

Chłopaka od najmłodszych lat kręciły rzeczy nieprzeciętne, nie do zdobycia dla jego rówieśników, a na wyciągnięcie ręki, jeśli włoży się w nie wiele pracy. Dlatego właśnie był szukającym. Chociaż uwielbiał znajdować się w blasku sławy, a jako poszukiwacz znicza owacje zbierał dopiero po złapaniu złotej piłeczki, niewątpliwie w jego naturze bardziej leżałaby pozycja ścigającego, na którego cześć wiwatuje się przez cały mecz. Kiedyś, kiedy grał jeszcze w podwórkowej drużynie, zawsze zgarniał pozycję zawodnika skupionego na kaflu i przerzucaniu go przez bramki. Zamiłowanie do „uganiania się za zniczem” zdobył dopiero po przekroczeniu murów w tej szkoły. Co to spowodowało? Cóż, chyba po prostu zrozumiał, że nie liczy się trwanie, lecz końcowy rezultat.

Co z tego, że przez lata ktoś ma wszystkiego pod dostatkiem, skoro ostatecznie zostaje bez knuta?

Co z tego, że ścigający przez cały mecz są podziwiani przez trybuny, skoro o wyniku meczu zwykle decyduje szukający?

Co z tego, że bezskutecznie latami gania za tą samą dziewczyną, ośmieszając się bardziej i bardziej, skoro na koniec rozkocha ją w sobie bez pamięci?

James siedział na ławce, wypuszczając i chwytając znicz do znudzenia. Jego dzisiejszy trening zakończył się wyjątkowo szybko, bo złapał złotą piłeczkę już po dwunastu minutach. Oczywiście zupełnie inaczej sytuacja malowałaby się, gdyby atakowały go tłuczki, a brutalni zawodnicy z przeciwnej drużyny staraliby się za wszelką cenę zwalić z miotły (szukający zawsze stawał się największym kozłem ofiarnym), ale i tak z powodzeniem mógł powiedzieć, że w drużynie jest najlepszym zawodnikiem. Bardzo zdumiał go fakt, że w tym roku nie dostał opaski kapitana (to faktycznie była duża strata, bo nie mógł prześladować Evans w łazienkach dla prefektów, do których miałby wstęp), ale pewnie jego zeszłoroczne zawieszenie zrobiło swoje.

W końcu stary Dumbledore też miał swoje zasady i nie mógł nagradzać go za niesubordynację, nawet jeśli faktycznie wybijał się na tle pozostałych zawodników swojej drużyny.

─ Mogłam nie chodzić z wami przez pół roku do szkoły, ale ominęło mnie mniej więcej tyle, co Syriusza panienek do wyruchania.

James natychmiast odwrócił się w kierunku osoby, która wypowiedziała te słowa, chociaż wcale nie musiał spojrzeć mówcy w oczy, żeby go rozpoznać. Pomyślmy… złośliwa, nie chodziła z nim przez pół roku do szkoły, prześladuje go wszędzie i nie lubi się z Syriuszem… hmm…

─ Przyszłaś na podryw, Mary?

─ Właściwie to… ─ przeciągnęła sylabę, dosiadując się do niego na trybuny.

Jak zwykle, kiedy wokół nie było nikogo, tylko ona i on, Mary zgubiła gdzieś całą pewność siebie. Oczywiście, jej oczy charakterystycznie błyszczały, więc Rogacz spodziewał się, że zaraz z jej ust wypadnie coś grubiańskiego, ale w tamtej chwili wyglądała jednocześnie na tak zagubioną i niepewną, że Jamesowi prawie zrobiło się żal. W takich momentach – kiedy była taka stremowana, a równocześnie starała się zachować pozory osoby twardej i zdecydowanej – najbardziej przypominała mu Evans, a jej nowy kolor włosów tylko potęgował to wrażenie.

 ─ …przyszłam potrenować – dokończyła, przyglądając się treningowi. James ze zdumieniem odnotował, że jest ona w stroju treningowym i że zabrała ze sobą miotłę.  

─  LEWA PĘTLA, WOOD! LEEEEWA PĘTLA! – krzyknął prawie natychmiast Frank, tak rozpaczliwie próbując zwrócić obrońcy uwagę, że aż o mało nie spadł z miotły. Mary uśmiechnęła się pod nosem i spojrzała na Jamesa zaczepnie:

─ Usłyszałam, że jakaś wywłoka zajęła moje stałe miejsce w składzie, więc chciałabym zobaczyć, kim jest ta sierota.

Jamesowi nie spodobało się, że Mary nazwała Hestię „wywłoką” i „sierotą”, ale wstrzymał się od komentarza. Dawno skończyły się czasy, kiedy próbował powstrzymać ją przed nieustannym strzępieniem sobie języka. Jeszcze mniej podobała mu się nagła metamorfoza dziewczyny – z lekko speszonej na nowo stała się arogancka.

─ Próbujesz wrócić do podstawowego składu – domyślił się. Wila kiwnęła głową.

─ Frank cię nie przyjmie.            

Była to prawda – Frank szybciej sam zrezygnowałby z kapitaństwa, niż przyjął z powrotem Mary, nie dość, że ścigającą grającą najbardziej samolubnie, to jeszcze kłótliwą, nieposłuszną i kompletnie nieszanującą jego osoby.

Dziewczyna zarechotała, jakby powiedział właśnie dobry żart.

─ Jamie – spojrzała na niego wymownie, uwalniając tak wiele uroku wili, że zaczęła praktycznie się żarzyć. James odwrócił głowę. – Frank może i nie jest zbytnio bystry i nie potrafi użyć swojej gęby do celów innych niż jedzenie, ale nie sądzę, by był takim idiotą i pozwolił nam w tym roku przegrać. A – nie czarujmy się – beze mnie wszystko się rozpadnie.

James, który swego czasu godzinami wysłuchiwał narcystycznych monologów dziewczyny, po prostu to zignorował. Wielu osobom Mary zaczynała przeszkadzać, zwłaszcza, że zapomniała już, kiedy należy zatrzymać słowne natarcie i o czym nie wypada wspominać. On sam natomiast starał się nie oceniać jej zbyt pochopnie. Dużo przeszła, a właściwie to przeszli, ona i on, razem. Znał ją na wylot, wiedział, że jest nieszczęśliwa i że tym nieszczęściem usiłuje zarazić całe swoje otoczenie. Mimo wielu szaleństw i zachowań, wciąż miał w głowie obraz zadziornej ćwierćwili, o której czasem myślał, że ma z nią więcej wspólnego niż chociażby z Syriuszem. Teraz odsuwał się od tego twierdzenia – nie wiedział tylko, czy to Mary się zmieniła na gorsze, czy on na lepsze.   

Dziewczyna jeszcze przez parę chwil wlepiała w niego swoje wielkie, błyszczące oczy, ale ostatecznie zrozumiała, że jej towarzysz w pewnym stopniu wyzbył się już przesadnego samouwielbienia i że charakter ich rozmów – jeśli chce się zachować – musi zostać zmodyfikowany. Powinna trzymać na wodzy swoje umiłowanie do obgadywania i ocenzurować wypowiedzi pchające się jej na język. Jako że była bardzo sprytną osobą, ale i powściągliwą, wolała rozgryzać Jamesa Pottera samemu, w odosobnieniu. Czasem miewała wrażenie, że tylko jej jedynej na tym – na zrozumieniu chłopaka – zależy.

─ Kenny jest już w domu? – spytał łagodnie, zmieniając temat. Mary wciągnęła głośno powietrze. Roztaczająca się wokół niej aura wili, momentalnie zniknęła.

─ Jest. Od dawna. Ciotka Flora dała ministrowi w łapę, i przeszło – uśmiechnęła się sztucznie. – Sporo osób robi teraz z tego wielką sprawę w ministerstwie, ale wygląda na to, że w jego przypadku, sprawiedliwości nie stanie się zadość. To trochę smutne, zwłaszcza, że brat Skye zapłacił za swoje grzechy i to chyba podwójnie – za siebie i mojego brata. Ale… to wina DeVittów, że zbankrutowali, czyż nie?

─ Dużo rodzin teraz bankrutuje. Przez nacisk Voldemorta wiele rodów odcina zdrajców krwi od pieniędzy, czy coś takiego.

─ Wiem. Słyszałam.

Zapanowało milczenie.

─ Ale was van Weertowie nie odcięli? – spytała Mary.

─ Nie. Ale Blackowie… odrobinę. Słuchaj, Mary – nie chcę mi się gadać z tobą o dupie Maryni – i zapytam prosto z mostu…

 ─ Chodzi ci o Beaux? – domyśliła się, nim zdążył dokończyć. James pokiwał głową. ─ Co miałam tam robić? – mruknęła, poprawiając sobie włosy. – Chociaż i tu, i tam wszyscy mnie nienawidzą, to tu przynajmniej mam… no, ciebie – przełknęła ślinę i spojrzała w niebo, podciągając nosem. James nie był pewien czy dziewczyna ma katar, czy udaje, że płacze. – Teraz wiele spraw się pokomplikowało i choć chciałam uciec od tego wszystkiego, wyjeżdżając do Francji, to chyba po drodze doszłam do wniosku, że tchórzę, a ja… a ja jestem zbyt zajebista, żeby…

─ Frank powiedział, że masz wracać na boisko, James – powiedział znajomy głos, który przerwał wili w połowie tyrady.

Mary wzdrygnęła się, nie tyle, co przerażona, bo ów głos dochodził zza jej pleców, to jeszcze nieźle rozeźlona, bo w swojej „oracji” dochodziła już do rzeczy naprawdę istotnych.

─ Ale nie pójdzie, łachudro – przywitała się, krzywiąc się ze złości.

Hestia zmarszczyła czoło. Nazwanie łachudrą niewątpliwie stanowiło pewien kontrast pomiędzy nieustannym trzęsieniem się nad nią, chuchaniem i dmuchaniem oraz ogólnym roztaczaniem nad nią pieczy przez praktycznie każdą osobę, która zaczepiła ją na korytarzu. Żadna z nich nie zdawała sobie sprawy, że Hestia jej nie pamięta.

Dla Jones powrót do Hogwartu był prawdziwym wyzwaniem, a Qudditch jedyną odskocznią od całego tego szaleństwa. Nie dość, że Chase Reagan nieustannie wokół niej skakał i matkował chyba nawet bardziej niż Belle Potter, to nie opuszczali jej też Huncwoci, zwłaszcza Rogacz i Łapa, którzy niczym ochroniarze rozprawiali się z każdą osobą, która zaczepiała ją na korytarzu. W normalnych okolicznościach Hestii perspektywa posiadania ochroniarzy wydawałaby się świetna, ale teraz odczuwała wyłącznie krępację. Jakby tego było mało – pozapominała wiele wiadomości ze szkoły, a w dodatku przez miesiąc nie chodziła na zajęcia, a to równało się olbrzymimi zaległościami. W tym roku musiała napisać w dodatku sumy, bo we Francji pisano je rok później i dyrektor przystał na takie rozwiązanie w jej przypadku.

A Quidditch nie był taki ciężki, taki mylący. Miejsce w drużynie było dla niej bardzo ważne. Odczuła więc pewne zagrożenie, kiedy zobaczyła dzisiaj na trybunach Mary i zgłosiła się na ochotniczkę, która ma pójść po Jamesa.

─ Wstawaj, James – wtrącił się Jayden Rasac, kolejny ścigający i kolejna osoba, która nie zostawiała Hestii samej ani na moment, przy czym była chyba najbardziej napastliwa. Zauważając obecność Mary, spiął się cały.

─ Cześć, Rasac – uśmiechnęła się słodko, wypuszczając trochę aury wili. Jaydenowi zakręciło się w głowie. ─ Powiedz Frankowi, że zbawienie dla jego drużyny nadeszło.

 ─ Jeśli natychmiast stąd nie pójdziesz, to…

─ To co? Twoja dziewczyna – wskazała głową na Hestię – naśle na mnie trzeminorka?

─ Nargla – mruknęła Hestia, czując się trochę niezręcznie, gdy Mary okrzyknęła ją dziewczyną Jaydena.

─ POTTER! – ryknął wiszący w powietrzu Longbottom, cały czerwony od krzyczenia „LEWA PĘTLA!” do Wooda. ─ Przysięgam, że jeśli nie zaczniesz trenować, to podczas meczu ograniczę cię do pilnowania na ławce bidonów z wodą!

─ Jest do ciebie sprawa, Frank! – odkrzyknął do niego Jayden.

Longbottom chwycił oburącz rączki swojej miotły, szarpnął nią i zwrócił się w kierunku Mary, jego szukającego i dwóch ścigających. Spodziewał się, że pojawienie się wili nie przyniesie niczego dobrego. Z głośnym westchnieniem nachylił się i zapikował. Chłodne powietrze nieprzyjemnie drapało jego policzki. Tuż nad ziemią gwałtownie się wyprostował, przerywając lot nurkowy i zeskoczył z miotły. W jego ślady poszła reszta drużyny, która uwielbiała oglądać kapitana w stanie białej gorączki, a powszechnie wiedziano, że z nikt nie jest dla niego taką solą w oku jak z Mary.

─ Słucham? – spytał chłodno, rozpychając się pomiędzy Hestię i Jaydena.

Mary zachichotała na sam widok Franka, dobrze wiedząc, że nic bardziej go nie rozzłości niż pobłażliwe traktowanie.

─ Chcę wrócić do drużyny – odparła, w dalszym ciągu szczerząc się jak hiena.

W oczach Franka zalśniły gniewne iskry. Chociaż zdarzało mu się to nader rzadko, teraz zdawał się balansować nad przepaścią, prowadzącą do stracenia nad sobą kontroli. Hestia intuicyjnie złapała go za rękę, przypominając sobie, że jest jedyną przedstawicielką płci pięknej w drużynie, a więc jedynie jej dotyk może uspakajać. Chociaż wyczytała tę mądrość w magazynie „Centaur”, z którego wielu jej kolegów kpiło, nie była wcale bałamutna – bo Frank rozluźnił mięśnie, wziął głęboki oddech i rzekł całkiem zdawkowo:

─ Wybacz, Mary, ale mamy pełen skład. Nikt nie spodziewał się, że wrócisz tu eee… kiedykolwiek.

─ A ja nie spodziewałam się, że wezmą na kapitana takiego głąba jak ty – zripostowała. – Chyba szukali kogoś, kto brak rozumu nadrabia wyrobioną krzepą, co nie, Frank?

─ W sumie to nie możesz jej odmówić, Frank – ocknął się nagle przysypiający Syriusz. Łudził się, że małe podroczenie się z McDonald pomoże mu funkcjonować przez resztę dnia, mimo że spał tej nocy dwie i pół godziny. – Znasz zasady.

─ Jest po naborze – uparł się.

─ Ale mnie nie było w szkole podczas waszego naboru – zauważyła trzeźwo wila, uśmiechając się lubieżnie, mając nadzieję, że dzięki temu znajdzie kolejnego sprzymierzeńca wśród męskiej części drużyny.

─ Trudno. Przepadło.

─ Pozwólcie jej zagrać! – krzyknęła z trybun Sally McDonwer, która uwielbiała wszelaką rywalizację, ponieważ zwykle wynikały z niej skandale, a skandale były tym, co mogła powtórzyć swoim koleżankom Pięknościom. ─ Hestię też przyjęliście po naborze.

Mary uśmiechnęła się z satysfakcją i puściła perskie oko w kierunku Sally. Frank, u którego asertywność nie była dominującą cechą, bardzo szybko wymiękł, pomimo niezadowolenia znacznej części swojej drużyny. Czuł, że powinien to jakoś skontrować, ale żaden argument nie przychodził mu do głowy.

─ Okej – skapitulował. – Jak chcesz. Proponuję mały pojedynek, jeśli pokonasz któregoś z mojej drużyny, to dostaniesz jego pozycję, zgoda? – spytał pobłażliwie, jakby szczerze wątpił, że Mary jest w stanie pokonać kogokolwiek z trenowanej przez niego drużyny. ─ Kogo wyzwiesz?

─ Chcę wrócić na pozycję ścigającej – zadecydowała, przyglądając się trójce największych wyrostków w drużynie. – Kogo my tu mamy… Jayden, stary druhu, jesteś zbyt ładny, żebym chciała ci zagrozić. Nie daj Bóg, zrobiłoby mi się żal… ─ uśmiechnęła się zalotnie, podczas gdy Frank (i Hestia) wywrócili oczami. ─ Syri, ciebie za bardzo lubię – zironizowała, a jej wzrok pognał do trzeciej osoby, która trzymała w ramieniu kafla i która jako pierwsza przyszła tutaj, by kazać Jamesowi wrócić do gry. ─ A ty… jak ci tam?

─ Hestia – mruknęła, jej uśmiech zdradzał pewność siebie. ─ Hestia już-nie-żyjesz, McDonald.

W tle rozległo się głośne „uuu…”, a James aż złapał Mary za ramię, jakby z obawy, że rozszarpie ona Hestię, zanim wsiądzie na miotłę. Jayden bardzo mocno kopnął Franka w piszczel, spodziewając się po McDonald najżałośniejszych przekrętów od czego chciał Hestię uchronić. Nie podobało mu się w ogóle, że Mary wypatrzała ją sobie jako nową ofiarę, bo to łączyło się z tym, że wila rozpoczynała ba niej swoją bezlitosną politykę eksterminacji.

─ Mimo wszystko sądzę, że wszyscy ścigający powinni stanąć do pojedynku – bąknął niepewnie Frank i spojrzał bardzo znacząco na Syriusza, który czerpał za wiele rozrywki ze zbliżającego się wyzwania. ─ Zwłaszcza, że niektórzy są z tego powodu bardzo podekscytowani.

─ To chyba uczciwy układ – westchnął Jayden, który jako ścigający z najdłuższym stażem, szczerze wątpił w to, że może stracić pozycję.

─ W takim razie – przedstawienie musi trwać. Dwyer, przynieś jeszcze trzy kafle – polecił pałkarzowi Frank. ─ A ty, Chris – skup się.

Dwyer wrócił z piłkami akurat wtedy, gdy atmosfera pomiędzy czwórką zawodników zrobiła się najbardziej gorąca. Mary jawnie nabijała się ze swoich przeciwników, zdając sobie sprawę, że w ten sposób najlepiej wytrąci ich z równowagi. Syriusz zarzucił Chrisowi ramię na barki i najwyraźniej próbował namówić go do niebronienia jego rzutów, a być może nawet jawnie mu groził. Jayden mówił coś do Hestii, która w siadzie płotkarskim robiła skłony do nogi i do wewnątrz. Sally McDonwer jęła zapisywać wszystkie ich reakcje na serwetce, w której zawinęła dla Chrisa faworki (zjadła je, żeby zdobyć cokolwiek, na czym mogła pisać). 

Frank przetarł ciężko oczy i usiadł w pierwszym rzędzie na trybunach, nakazując Jamesowi, Dwyerowi i zawodnikom rezerwowym usiąść obok siebie.

─ Macie po pięć rzutów. Gramy do skuchy – zadecydował Frank. – Bez odwołań, narzekania na gorszy dzień, kontuzję czy PMS – tu spojrzał znacząco na Hestię – i bez uroku wili – przeniósł wzrok na Mary – i bez korupcji – na Syriusza i Chrisa. ─ Zrozumiano?

Członkowie drużyny (i teraźniejsi, i byli) potaknęli, choć w głębi duszy poczciwy ton Franka nie zrobił na nich najmniejszego wrażenia.

─ Jedziemy alfabetycznie. Nie popisuj się, Syriuszu, bo wyjdzie ci to uszami. A ty, Chris – nie rozczaruj mnie.

Frank gwizdnął. Black i Wood poderwali się w powietrze, mrugając do siebie nawzajem. Chris – wedle swojego zwyczaju – podleciał pod środkową pętlę, bardziej pochylając się w swoją prawą stronę. Syriusz zrobił kilka ósemek i kółek w powietrzu, pikował, unosił się, zmieniał tor lotu, przyśpieszał i zwalniał, niby to, żeby zmylić Chrisa, choć większość swoich manewrów wykonywał w znacznej odległości od pętli i obrońcy. James chichotał na jego widok, Sally wzdychała, a Frank przewracał oczami.

Kiedy Syriusz zadecydował się zaatakować, naturalnie pokierował się wskazówką Franka, którą wykrzykiwał przez cały dzisiejszy trening – a mianowicie, wybrał lewą pętlę. W tym samym czasie, gdy Black przerzucił kafla przez koło, Chris był zbyt zajęty piorunowaniem swojej dziewczyny ostrzegawczymi spojrzeniami w zamian za wysyłanie całusów do Syriusza. Ten wykorzystał okazję i kiedy kafel przeszedł przez pętle, miotłą przeleciał na drugą jej stronę i przerzucił kafel jeszcze raz, a potem jeszcze i jeszcze, a gdy miał posłać piąty, swój ostatni, rzut, Chris z wściekłością skierował się w jego stronę, o mało nie zrzucając go z miotły.

Frank zagwizdał.

─ FAUL! – krzyknął. – Ogarnij się, CHRIS! Co się z tobą dzieje?!

Wood zdążył posłać jeszcze kafel prosto w brzuch Syriusza, który – śmiejąc się pod nosem – wrócił na ziemię i ukłonił się tak nisko, że niemal dotknął czołem ziemi.

Sally zaczęła klaskać.  

─ Syriuszu, miałeś oddać jeden rzut – upomniał go zrezygnowany Frank. – A nie cztery.

Black machnął ręką, uśmiechając się krzywo do Mary.

─ Będziesz teraz czekał trzy kolejki. Hestia, twoja kolej.

Chris, wciąż bardzo wyprowadzony z równowagi, nie polepszył swojej gry. Przełom nastąpił dopiero przy czwartej kolejce, kiedy to nieoczekiwanie obronił rzut Hestii na lewą pętlę. Towarzystwo zamarło. Jayden, który zgłupiał do tego stopnia, że wystąpił mimo kolejności przed Mary, również spudłował, a Wood obronił to tak brawurowo, że Sally po raz pierwszy odkąd zaczęła chodzić na treningi, biła mu brawo.

Mary, wyraźnie spanikowana nagłą poprawą obrony u Wooda, zawisła na chwilę w powietrzu, żeby obmyślić strategię gry. Szczwany uśmieszek zdradzał, że wpadła na coś dobrego. Udając, że zbliża się do środkowej pętli, nagle zapikowała i zaatakowała prawą. Ku jej zdumieniu Chris znalazł się tam przed nią. Wtedy po prostu wypuściła całkiem sporo uroku wili i rzuciła, kiedy Wood zdawał się zaraz spaść z miotły.  

Frank zagwizdał.

─ Mówiłem coś o uroku, Mary.

─ Naprawdę myślisz, że podczas meczu ktoś zwróciłby na to uwagę? – zakpiła dziewczyna. Frank westchnął i niechętnie przyznał jej rację, gwiżdżąc ponownie.

Chris cały się spiął. Zanurkował i podleciał do Franka, chyba żeby udusić go gołymi rękoma, ewentualnie wydusić z niego trochę charakteru. Wtedy zarówno Mary, jak i Jayden i Hestia rzucili kaflami kolejno w prawą, środkową i lewą pętlę. 

─ PRAWAAA PĘTLAAA, WOOOD! PRAAAWAAA PĘĘĘĘTLAAA!!! – przedrzeźniła Longbottoma Mary, kołując w powietrzu. 

Wood aż zleciał z miotły, wściekły, że tak go zlekceważono. Frank spojrzał na swoich ścigających z naganą.

─ Był gwizdek, Frank – wzruszył ramionami Jayden, ignorując ciągłe: „PRAAAWA PĘĘĘĘĘTLA”.

─ Niech wam będzie – przystał na to Frank. Chris był bliski rzucenia się na niego za aprobatę tak haniebnego zachowania i – przy tym – ośmieszenia na oczach jego dziewczyny, ale James przytrzymał go, zanim zdążył zrobić coś głupiego.

– Sytuacja wygląda więc tak… – przełknął ślinę Frank, niemrawo spoglądając na swojego obrońcę. Ten sam Chris o niedźwiedziowatej budowie i sile równej mocy pięciu mężów, ze wściekłymi, łypiącymi na niego oczami wyglądał dwa razy bardziej przerażająco. Longbottom był co prawda Gryfonem, kapitanem drużyny i Prefektem Naczelnym, ale nawet na niego zachowanie Chrisa mocno oddziałało. Już miał odwołać swoją decyzję, gdy zetknął się z równie nieaprobującymi wzrokami u Mary, Hestii i Jaydena. Wypadkowa stanowiła więc dwie wściekłe osoby więcej dla ścigających.

Jeśli istnieje coś bardziej katastrofalnego w skutkach niż bunt kobylastego obrońcy, to jest to niebywale bunt wściekłych, uzbrojonych o kafla ścigających.

Prosta decyzja.

─ … że zarówno Syriusz, Jayden jak i ty, Hestio, macie cztery rzuty, a Mary pięć. Aha, z tym że Black wykonał cztery nie do końca poprawne rzuty, a potem gdzieś sobie poszedł – przejechał z rezygnacją po twarzy. – Bardzo mnie zawiedliście. Idźcie poszukać Blacka, to rozstrzygniemy, kto z was opuszcza pierwszy skład drużyny, bo wygląda na to, że nie mam podstaw, by nie przyjąć do drużyny Mary.

Syriusza niedługo trzeba było szukać, bo niespecjalnie się krył i maskował (krzyczał, ile sil w płucach w najwyższym rzędzie trybun). Kiedy jego położenie przestało być niewiadomą, jednocześnie ocalił on swojego kapitana przed niechybną śmiercią i kalectwem z rąk wystarczającego wściekłego dziś Wooda. Jak go ocalił? Cóż, Black swoim zachowaniem nagrabił sobie u obrońcy stukroć bardziej niż Frank, bo uraził jego dumę w najgorszy możliwy sposób – flirtując z Sally.

James przeżegnał się.

─ Ty sukin… - Jayden rzucił się na Chrisa, zanim ten mógł dopaść Syriusza i – niewątpliwie – połamać mu żebra.

Nie da się ukryć, że Black był bardzo umięśniony i wysportowany, ale jednak Chris słynął ze swojej nadludzkiej wręcz siły. W zeszłym roku na przykład, po słynnej, druzgoczącej porażce Gryffindoru ze Slytherinem w finale Qudditcha, w pojedynkę, bez użycia różdżki, odesłał całą drużynę Ślizgonów do skrzydła szpitalnego z połamanymi rękami, nogami i kręgosłupami. Pokonał też Nestora Goyle’ a na czwartym roku, który nie dość, że chodził wtedy do siódmej klasy, to jeszcze nazywany był  „Gorylem” z oczywistych powodów. Nie ulegało wątpliwości, że gdyby Black wpadł w ręce wściekłego i agresywnego obrońcy , skończyłby jako kaleka do końca życia.

─ Syriuszu, jeśli teraz trafisz do któreś z pętli, to będziesz mógł pójść do zamku – obiecał Frank, widząc, że Chris wyrywa się Jaydenowi, Jamesowi, Dwyerowi i dwóm rezerwowym pałkarzom.

Black przełknął ślinę i pokręcił głową.

─ Nie wejdę na miotłę, nie obok niego – wskazał palcem na rozwścieczonego Wooda. – I nie bez ochroniarza. 

Frank syknął. Chciał wysłać zamiast Chrisa rezerwowego obrońcę, ale nie przyszedł on na dzisiejszy trening. Nie mógł kazać zrobić tego komuś innemu, bo w tej sytuacji prawie cała drużyna walczyła z Woodem.

Och, co za okropny dzień! Tyle trudnych decyzji do podjęcia!

─ Ja będę bronił – westchnął z rezygnacją. – No, chodź.

Syriusz, przekonany, że ma zagwarantowane miejsce w drużynie (każdy wiedział, że nikt nie bronił tak fatalnie jak Frank) pewnym siebie krokiem pokonał schody i zszedł na boisko, machając jeszcze do Sally. Ta odpowiedziała mu tym samym.

Tego rozwścieczony Chris Wood nie mógł już wytrzymać. Z łatwością zrzucił z siebie Jaydena i resztę pomagającej mu drużyny i nim ktokolwiek zdążył zareagować, powalił Blacka i wymierzył mu pięścią w zęby.

VI

─ I co się stało potem? – spytała Georgia Powell, machając rzęsami tak szybko, że aż rozbolały ją oczy. Sally zacmokała.

─ Syriuszowi nic takiego się nie stało, ale musiał na chwilę zjawić się w skrzydle szpitalnym po eliksir na… no otwarte złamanie ręki.

A.B. Norton gorzko zapłakała.

─ Nie to jednak najgorsze… Mary wróciła do drużyny, a Syri trafił na ławkę, bo po kolejnej kolejce wyszło, że Mary ma sześć goli, Jones i Rasac po pięć, a Syri tylko cztery początkowe. A Chris… cóż, Chris został zawieszony. Ponownie.

─ Niemożliwe – wydukała Keira Miller. Łzy chyba zaszkliły jej oczy.

Sally spuściła głowę. Zaczynała żałować, że wspomniała koleżankom o tej sytuacji. Nie miała takiego zamiaru, kiedy wybierała się na spotkanie, obawiała się bowiem, że zaczną one obwiniać ją o wypadek Łapy i w rezultacie zostanie wykluczona ze społeczności, tak jak Clemence Grant albo Edith Johnson. A gdyby przestała być Pięknością, nie dość, że straciłaby wszystkie przyjaciółki, to jeszcze wylądowałaby na samym dnie drabiny społecznej i stałaby się tak niepopularna jak jej „nie-Pięknościowe” współlokatorki. Póki co jednak, Larissę informacja Sally zbyt wstrząsnęła, żeby mogła rozważyć ewentualne wyrzucenie jej ze swojego klubu.

Co dziwniejsze, przewodnicząca Piękności nie zwołała nawet minuty ciszy, która zwykle zapadała w przypadku nieszczęśliwych wypadków przystojniejszych chłopców w szkole. Rachel Sommers zwróciła jej kilka razy uwagę z tego powodu, jednak Larissa jej nie słuchała, popadając w otchłań rozpaczy. A że była dziewczyną emocjonalną, ale zmienną i efemeryczną. Gdy więc zmęczyło ją pogrążanie się w żałobie, ale równocześnie nie chciała wyjść na niewzruszoną losem Łapy, zaproponowała słabym głosem, żeby ktoś opowiedział coś lekkiego, na odstresowanie:

─ O ocenach, romansach nauczycieli, nowych uczniach… ─ wydukała, głośno wydmuchując nos w chusteczkę. ─ Nie chcę mi się nawet analizować  rozmowy Jamiego z McDonald.

Pokój ogarnęła cisza. Chociaż Piękności zwykle nie miały problemów ze znajdywaniem tematów do rozmowy, teraz nic, o czym klekotały przez te dwa szkolne tygodnie, nie zdawało im się godne uwagi. Wreszcie, po kilku minutach takiego milczenia, o języku w gębie przypomniała sobie Sue Renner, nieśmiało wtrącając:

─ Słyszeliście może o tym, że ta wariatka, Jo Prewett przeskakuje klasę? Wszyscy sądzą, że ma starszego chłopaka, który nie chce czekać, aż skończy szkołę. Kiedy o tym usłyszałam, to myślałam, że padnę.

Summer Roberts pociągnęła nosem i zerknęła na chlipającą Larissę. Ta pokiwała głową, na znak, że Sue może opowiadać.

10 stycznia

We wtorek transmutacja była pierwszym przedmiotem na planie Gryfonów z szóstej klasy, ale jednak zaczynała się późno, bo o dziesiątej. Z racji, że szósta klasa przywykła do wstawania o szóstej oraz tego, że po ósmej nie było po co schodzić na śniadanie, sporo uczniów miało teraz dwugodzinne okienko.

Większość grupy zostawiła w klasie swoje tornistry i wyleciała na dwór, by nacieszyć się śniegiem. Pozostali ruszyli w inne, niezwykle zatłoczone o tej porze miejsce. Lily i Dorcas, jako najsłabsze transmutacyjne ogniwa, zdecydowały się zostać w klasie, by pouczyć się (Evans) i poprosić o radę (Dor). Prócz nich nigdzie nie ruszały się jeszcze Sue Renner i jej koleżanka z ławki, Jo Prewett, bazgrająca coś na kartce, ale ani Lily, ani Dorcas nie zawracały sobie głowy ich obecnością.

─ Wiesz co? – zaczęła Dor, łapiąc koleżankę rękę. ─ Będę miała korki.

Potaknięcie.

─ Z transmutacji – uściśliła.

Potaknięcie.

─ Z Blackiem.

Potaknięcie.

Poważnie?, jęknęła w myślach Dor, ona mi potakuje?!

Nie mieściło jej się w głowie jak tak poważny problem, jak taka katastrofa, może zostać zbagatelizowana zwykłym, prozaicznym potaknięciem. Na korepetycjach mogło stać się wszystko. Na Merlina, Black mógł nawet nasłać tam na nią hybrydę trytona z bobrem i kazać zmienić ją w serwetkę czy coś równie drastycznego. Albo po prostu mógł zacząć ją molestować. Natomiast Lily – tak świadoma szaleństwa Blacka, tak zapoznana z jego aktami (porwanie na szczyt karuzeli) i tak rozumiejąca powagę sytuacji – miała ją, Dorcas, w głębokim poważaniu, dochodząc do wniosku, że teoria zmieniania koloru oczu zamieszczona w podręczniku jest ważniejsza niż zbliżająca się apokalipsa.

Oburzające.

─ Zdajesz sobie sprawę, co do ciebie mówię? – spytała Meadowes, chcąc dać swojej przyjaciółce ostatnią szansę. Lily spojrzała na nią ze zmęczeniem, ale nie potaknęła, co świadczyło, że ocknęła się ze swojego apatycznego transu.

─ Wiesz… on jest bardzo dobry z transmutacji.

Dorcas ostentacyjnie uniosła ręce i teatralnie ściągnęła je na dół, demonstrując, że ręce jej opadają.

─ Ale jest też szatanem.

─ Prawda – zgodziła się Lily, upijając łyk herbaty, którą zabrała tu ze śniadania. – On i Potter niezaprzeczalnie mają w sobie coś z czarta.

Powiedziała to tak swobodnie, że Dorcas zirytowała się jeszcze bardziej.

─ Miałam nadzieję, że dasz mi jakąś radę, która uratuje nasz świat przez zagładą, ale jesteś już chyba stracona.

─ A duszę wyssał z niej dementor o imieniu Mary McDonald – podsumowała Emmelina, która nagle zmaterializowała się w klasie, promieniejąc jak słoneczko.

Dorcas parsknęła i spojrzała w kierunku Rudej z zainteresowaniem. Lily ostentacyjnie zasłoniła twarz swoją książką do eliksirów. Meadowes dała przyjaciółce sójkę w bok.

─ A co cię bardziej rozsierdziło – to, że i Mary, i James są szatanami osobno czy to, że są razem diaboliczni?

─ Najbardziej rozsierdziło mnie to, że zadajesz takie żałosne pytania.

Emmelina pokręciła głową i ze śmiechem zajęła ławkę przed tą Lily i Dorcas. Jedno krzesło chwyciła oburącz i dostawiła do koleżanek, a przed drugie przewiązała swój szalik, do rękawa kurtki wepchała wełnianą czapkę i grube rękawice, po czym rzuciła ją na blat ławki. Przed tym, jak padła na dostawione krzesło, spojrzała na Dor, jakby prosząc ją o przyzwolenie, czy może obok niej usiąść. Robiła tak często, wciąż nie będąc pewna, czy Meadowes życzy sobie jej towarzystwa.

─ Siadaj – uśmiechnęła się Dor, upijając łyk z herbaty Lily. 

Emmelina padła na krzesło i sprawnie wyrwała z rąk Evans zasłaniający jej twarz podręcznik.

─ A tak serio – co się dzieje?

Lily spojrzała nań nienawistnie, ale pod ostrzem spojrzeń koleżanek uniosła do góry ręce i oświadczyła dumnie:

─ Mary traktuje go tak, jakby faktycznie byli razem, a nie są. Jamesowi nic na ten temat nie wiadomo – skrzyżowała ręce na ramionach.

─ To się czasami zdarza, że chłopak nie wie, że z kimś chodzi – stwierdziła błyskotliwie Dor. – Kiedyś tak miałam z Tomem Starkweatherem.

─ Mogłaby nareszcie pojąć, że jak każda dziewczyna Pottera była jedynie zabawką i szantażami go nie odzyska – zripostowała Evans.

─ Daj spokój, Lily – machnęła ręką Dor. – Dobrze wiesz, że Mary jest głupsza nawet niż ja ( ─ Pojechałaś – szepnęła teatralnie Jo) i chociaż nikt nie może nadążyć za jej tokiem myślenia, to jest bardziej naiwna niż byle jakaś Piękność (─ Kto to mówi – burknęła Sue). A zresztą, co cię oni obchodzą?

─ Jakaś ty głupia – westchnęła Emmelina i pokręciła głową.

Dorcas zamrugała i uśmiechnęła się złośliwie. Lekko uprzedzona, co do osoby Titanicówny z mniejszym dystansem akceptowała to, co o niej mówiła. Określenie „głupia” w ogóle jej się nie spodobało, pomimo że sama przed sekundą tak się nazwała.

─ Więc o co chodzi?

─ Powiem ci na przerwie – odparła półgębkiem, patrząc z rozbawieniem na Lily. Ta odmruknęła tylko coś o tym, że nie zaczyna się zdania od „więc”, ale prócz tego nie uraczyła towarzystwa żadną ciętą ripostą.

Dorcas, wedle swojego zwyczaju, sięgnęła ręką do torby i wyjęła z niej listy, które otrzymała na śniadaniu. Bardzo rzadko otwierała je podczas posiłku, ponieważ zwykle spisywała wtedy zadania domowe od Lily, a że to bardzo absorbujące zajęcie, to równocześnie nieznoszące przerw na lekturę.  

Przejrzała więc szybko katalog sklepu Glorii Mordif, wydała z siebie głośne „och!”, kiedy zobaczyła Emmelinę na okładce „Czarownicy”, list od swojej kuzynki przeczytała w trymiga, jednak gdy sięgnęła po ostatni, zapieczętowany list w ozdobnej kopercie i zrozumiała, że to list od rodziców, cała zbladła.  

Lily zajrzała jej przez ramię i sama wybałuszyła oczy.

─ Wyjec? – szepnęła Emma, głośno przełykając ślinę. Dor pokręciła głową.

─ Gorzej. Oficjalny list informujący mnie, że zostałam wyklęta. Nie muszę nawet go otwierać, żeby wiedzieć, co przysłali – dziewczyna pomasowała swoje skronie, oblizała wargi i przerzucała list z prawej ręki do lewej, jakby koperta niemiłosiernie paliła ją w dłonie. Kilka razy ponownie zajrzała do katalogu sklepu z bielizną, wyprasowała rękoma zgniecione kartki wewnątrz Czarownicy, a nawet wyciągnęła książkę od transmutacji – prościej mówiąc, robiła wszystko, żeby zająć swoje zdradzieckie ręce, które w przepływie szaleństwa mogłyby otworzyć list od Meadowesów. 

Jo przyglądała się tej scenie jeszcze przez chwilę. Myśli Dorcas, okropnie głośne, chaotyczne i bezładne, przyprawiały ją o migrenę. Ślizgonka nie mogła jednak teraz przestać szperać w jej głowie, jakkolwiek nieprzyjemne by to nie było (krążące wokół mugolskich filmów, modelek i materiałów na ubrania myśli naprawdę fatalnie się odbierało).

Ostatni czasy starała się zajmować swój umysł jak najczęściej, bo wtedy równocześnie zamykała go dla innych. Ojciec Isaaca, profesor Monroe, nieustannie mawiał: „Najskuteczniejszą oklumencją jest silna legilimencja”, a ponieważ dziewczyna miała problemy z zamknięciem swojego umysłu, kazał jej skupiać się tylko na atakowaniu myśli innych. Jego metoda zwykle działała, a teraz mogła okazać się bezcenna, zważywszy, że w Hogwarcie jest szpieg.

A ten szpieg miał nawet imię.

Colette Angelo.

Kiedy tylko Jo wróciła z Cokeworth do Hogwartu (zahaczyła jeszcze po drodze o Leningrad, ażeby zgarnąć trochę pieniędzy od matki), czuła przez skórę, że przez jej nieobecność wydarzyło się coś niedobrego. I wydarzyło. Transfer.

Hogwart nie był taki jak Durmstrang, gdzie na porządku dziennym byli znikąd pojawiający się nowi uczniowie, przewijający się kolejni dziwni nauczyciele, a nawet codzienne apele, na których zwykle eksmitowano kilku uczniów. Nie. Tutaj raczej starano się utrzymać stałą kompanię, za niesubordynację karano szlabanami (komu w Instytucie chciałoby się bawić w coś takiego?) i bardzo, bardzo rzadko w środku semestru ktoś nowy pojawiał się na korytarzu. Jej matka miała nie lada problem z przeniesieniem jej tutaj, a przecież starała się o to w wakacje. Gdy w środku roku szkolnego zapisywał się ktoś nowy, to siły, które starały się o jego transfer, musiały być naprawdę wpływowe – zupełnie jak cała rodzina Angelów, a dokładniej Rowle’ ów.

Legilimencja to swego rodzaju przywilej – dzięki niej Jo mogła nie dość, że wyczuć, kiedy Colette, czy – jak tam ona wolała – Bree, się zbliża (nikt ze znanych Prewettównej osób nie miał tak obsesyjnego toku myślenia; no, może z wyjątkiem May Potter), to również dowiedzieć się, co o jej przybyciu sądzą inni. Co zabawne, najwięcej do pomyślenia na ten temat miały dobrze znane jej gryfońskie dzieciaki, na czele z jej kuzynkiem, Blackiem, i tym kochasiem Evans, Potterem. Nie było to dla niej szokujące. Afera we Flers dwa lata temu stanowiła niebywały temat do plotek w rodzinie Blacków, a skandalik, w który zamieszali się czystokrwiści nastolatkowie i Angelówna, był niemal tak głośny, jak ten z nią, Isaakiem i Jilly na czele. 

Dzisiejsza młodzież jest taka problematyczna.

Dla nich jednak pojawienie się Bree wciąż stanowiło zagadkę. A dla niej, Jo, sprawa była przecież oczywista – Tony Walker wysłał to okropne dziewczę tutaj, a to oznacza, że wraca do zdrowych zmysłów, skoro znowu może nią kierować.

Niedobrze.

Szturchnięcie Sally przywołało ją do porządku. Jo westchnęła, ponownie zagłębiając się w „myślotok” Dorcas Meadowes, gdy stało się coś bardzo dziwnego:

Wbrew temu, co gada moja babka, to nie mi przydałaby się sesja psychologiczna. W wakacje umówię Dor z Jordanem, jeżeli tylko Ryan i Caroline się nie wyniosą z Cokeworth… to całkiem przydatne – mieć w rodzinie psychoanalityków.

Już niemal zapomniała o ciągłej, uciążliwej więzi łączącej jej umysł z Evans. Wcześniej skutkowała jedynie problemami, ale teraz, kiedy Jo znajdowała się w zgoła dziwnej dla niej sytuacji, mogła okazać się pomocna…

─ Kim jest psychoanalityk? – wypaliła na tyle głośno, że zwróciła na siebie uwagę nie dość, że Evans, to jeszcze jej świty i Sally.

Jo dawała głowę, że jeśli upuściłaby w tamtej chwili szpilkę, jej upadek byłby całkowicie słyszalny.

─ C..co?! – wydukała Evansówna, wypluwając te słowa, jakby się krztusiła.

─ Kim jest psychoanalityk? – ponowiła pytanie Jo, wlepiając w Lily swoje wielkie, niebieskie oczy. Uśmiechnęła się chytrze. ─ Zresztą, nieważne… już i tak wiem.

Lily zamrugała parokrotnie, rozdrażniona, że Jo wciąż czyta w jej myślach.

─ Psychoanalityka, z tego co mi wiadomo, jest dziedziną psychologii założoną przez Freuda i kontynuowaną przez Junga.

─ A co to psychologia?

─ To… nauka o psychice. No wiesz, o emocjach, osobowości, szaleństwach ludzi… takich rzeczach.  

─ Ale co dokładnie robi psychoanalityk? – naciskała Jo.

─ No… zwykle to rozmawia z ludźmi, którzy w pewnym stopniu odchylają się od… no, normy. Na przykład z niedoszłymi samobójcami albo z anorektyczkami czy coś…

Jo zadumała się.

Wiedziała już trochę więcej, jednak po kilku dniach spędzanych z Jordanem dziwnych, niezrozumiałych wyrazów było bez liku, a ona musiała w miarę na bieżąco poznawać ich znaczenie, bo inaczej bynajmniej się z nim nie porozumie.

Postanowione. Lily Evans od dzisiaj jest jej tłumaczem.

Jo ruchem ręki nakazała Emmelinie zejść z krzesła. Ta natomiast, lekko zmieszana, przerwała pałaszowanie czekoladowych ciasteczek i posłusznie zwolniła jej miejsce. Wyglądała na trochę bardziej niż mocno zdumioną.

Jeśli Emmelina była bardzo zaskoczona, to mina Lily przypominała w tej chwili wyraz twarzy ryby.

─ Gdzie mogę znaleźć Audrey’s High School? I jak dojść tam z kawiarenki Prince’s? – spytała, przypominając sobie ostatnią rozmowę z Jordanem. Spotkać się tam mieli, co prawda, kilka dni temu, ale Jo zawsze może nakłamać, że zachorowała czy coś takiego (po obozie narciarskim chyba nikt nie byłby zbytnio zaskoczony). Chodziło o to, żeby do tej szkoły się w ogóle zapisać, a raczej, rzucić Confundusa na odpowiednie osoby, żeby wpisały ją na listę do klasy absolwenckiej. 

─ Nie… powiem ci – mruknęła defensywnie Lily, chociaż nie zabrzmiało to prawie wcale jadowicie.

Jo spojrzała jej głęboko w oczy, widząc podświadomie pełny zarys drogi. Musiała iść w kierunku przeciwnym niż na Spinner’s End, aż dojdzie na rynek, a skręcając na lewo, tam gdzie znajdowała się księgarnia, musiała iść deptakiem. Naprzeciwko Szkoły Podstawowej im. Williama Blake’a znajdowało się Liceum im. Audrey Hupburn z oddziałami muzycznymi i teatralnymi.

Na pewno tam dojdzie. Wiedziała też, gdzie mieszka Gavin, ten cały kumpel Jordana, od którego na Golden Road pożyczał narty, a więc z powodzeniem uda jej się znaleźć mieszkanie uroczego, mugolskiego psychoanalityka. O! A kiedy pojechała z Jordanem do Londynu, pokazał on jej swój uniwersytet. Umiejscowiony był naprawdę blisko od Dziurawego Kotła, więc i tam Jo trafi bez problemu.

Wiedziała, że w tej chwili popełnia zarówno straszny błąd, jak i wielkie szaleństwo, ale pragnęła spotkać się z chłopakiem raz jeszcze, a gdy Jo chciała czegoś tak bardzo, jak teraz, to automatycznie usuwała słowo „nie” ze swojego słownika. 

Chyba wiedziała, co musi teraz zrobić. Kiedy umawiała się z tym nieudacznikiem, Pettigrewem, pokazał on jej tajne przejście do Hogsmeade, z którego mogła teraz bezpiecznie skorzystać. Jeśli szczęście jej dopisze, to może uda jej się ubłagać kogoś, by pozwolił skorzystać jej z sieci Fiuu. Ma dużo pieniędzy, również funtów, więc to nie powinno stanowić problemu. Znalezienie Jordana również. Wyglądało na to, że najciężej będzie wytłumaczyć mu, dlaczego nie ma jej na liście uczniów AHS’u.

Miała już jakiś pomysł. Być może więź umysłów jej i Evans działa również na odległość i podczas rozmowy z Jordanem, będzie miała możliwość sprawdzenia tych wszystkich mugolskich terminów. Och, jakie miała dzisiaj szczęście!

─ M… muszę iść – mruknęła, nie do końca do siebie, ale równocześnie na pewno nie do Evans, Titanic, Meadowes czy – Merlinie, broń! – Sally.

─ Do toalety? – spytała głupio Emmelina, gdy Jo wyminęła ją, praktycznie gnając do drzwi.

Wówczas, prawie już przez drzwiami, doleciał do niej irytujący, myślowy wrzask Dorcas Meadowes:

Co jeśli Syriusz jednak przyjdzie i, co gorsza, FAKTYCZNIE będzie tam ze mną siedział, i nie wyjdzie, i…

─ Och, znajdź po prostu jakąś męską dziwkę, która rozsierdzi „Syriuszka” i obroni cię w razie, gdy ten sprowadzi na wasze korepetycje kosmitów – prychnęła, nie mogąc znieść dłużej tych dorcasowych andronów. Opuściła klasę tak jak lubiła najbardziej – z pompą. I uświadomiła sobie, że zapowiada się naprawdę dobry dzień.

Tak bardzo nie zamierzała pójść dzisiaj na zajęcia.

VII

                ─ Nie do końca wiem, dokąd to zmierza… - przyznała Georgia Powell. – Rodzinne dramaty Meadowes obchodzą mnie mniej więcej tyle, co zeszłoroczny śnieg, a ja liczyłam na jakiś prawdziwy skandal, a nie…

─ Przecież miało być coś lekkiego – zauważyła trzeźwo Annabelle Norton. – Ale, Sally, mówiłaś coś o przeskakiwaniu klasy, a ja niezbyt doszukuję się w tym… zbieżności.

─ Gdybyście posłuchały mnie do końca, to byście się dowiedziały, że tego samego wieczora Jo Prewett wpadła do gabinetu McGonagall, przeprosiła za całodzienne wagary i wyjaśniła, że spędziła je na nauce.

─ Na nauce? – zaśmiała się Summer, której nieoczekiwanie wrócił dobry humor. – To samo jej powiedziałam, kiedy zarwałam cały tydzień, bo ja i Casper Dabney mieliśmy ciekawsze rzeczy do roboty niż transmutowanie głupich robaczków w ciastka zbożowe.

─ Na nauce, bo rozmawiała już ze Ślimakiem na temat przeskoczenia jednej klasy, a on powiedział jej, że musi napisać jakiś cholernie trudny test z każdego przedmiotu i… i się uczyła.

─ Jeśli przeskakując klasy, przysługują ci dni wolne od szkoły to ja przeskakuje wszystkie jakie się da – rzuciła Larissa. Rachel Sommers zachichotała.

─  Jesteś w siódmej klasie. Nie możesz już przeskoczyć żadnej.

─ Zawsze można coś przeskoczyć, Rachel – zaprotestowała Keira Miller, która bardzo chciała przypodobać się przewodniczącej Piękności, mając nadzieję, że po jej odejściu przejmie sprawowaną przez nią funkcję. 

Rachel wyglądała jakby chciała coś odpowiedzieć, ale Caitlin jej na to nie pozwoliła:

─ Nudzi mi się. Czy ktoś wie cokolwiek o Jily albo Doriuszu? – spytała, podskakując niecierpliwie. Larissa  spojrzała na nią tak, jakby była małym, głośnym i skaczącym robakiem, którego znalazła w ciasteczkach wybielających zęby.

─ Och, zamknij się już z nimi. Jestem chora od ciągłego klekotania na ten gówniany temat nieustannych dramatów tej pruderyjnej, niewyżytej dziewicy Evans i coraz bardziej żałosnego partenofila, który kiedyś był całkiem gorący – warknęła Larissa, rozdrażniona nie tyle co towarzystwem Caitlin, ale przede wszystkim ponownym przerabianiem tego samego tematu, przez co miała wrażenie, że nieustannie gada jedynie o Evans, walniętej May Potter, Blacku i anorektyczce Emmelinie Titanic, Miss Szesnastolatek od siedmiu boleści.

─ W skrzydle szpitalnym słyszałam coś o tym, że Evans pobiła się dzisiaj z Mary – zaczęła nieśmiało Maggie Lambert. ─ Rozumiem twój gniew, Larisso, ale…

─ Och, zamknij się już i niech któraś z nich ci to opowie – wskazała na swoje podopieczne – ja idę poszukać Liesel, bo to niewybaczalne, żeby nie przychodziła sobie na nasze spotkania.

***

13 stycznia

music.

James ignorował Lily za każdym razem, kiedy ta dawała mu znak, że chętnie spędziłaby z nim czas. Nie reagował na prowokacje, liściki ani nawet rozpaczliwe próby nawiązania dialogu, podejmowane raz po raz przez osobę rudowłosej. Nie pchał się do niej, nie łasił, nie podrywał, nie odzywał, a przede wszystkim nie zwracał na nią uwagi, jakby z chwilą, kiedy powiedziała, że nie odmówi pomocy w projekcie Dorianowi, przekreśliła całą ich sześcioletnią relację.

Lil z ręką na sercu mogła zaręczyć, że zrobiła wszystko, co w jej mocy, byle odmienić tę sytuację. Zagadywała do niego, kiedy mieli razem lekcje, a ona siedziała w sąsiedniej ławce. Wykorzystując przeciw niemu jego własną broń, zaciągnęła go do małego pomieszczenia, z którego nie było możliwości ucieczki. Wynajęła nawet Remusa, żeby w jej imieniu przeprosił tego napuszonego palanta. 5  – odbyła prawdziwą walkę z wiatrakami, bo wszystkie te desperackie kroki nie owocowały niczym wartościowym.

─ Poproś Syriusza, żeby z nim pogadał – doradziła jej Dor, kiedy Lily – już naprawdę zdesperowana – poprosiła ją o pomoc.

I tak też zrobiła. Jednak Black, jak zwykle zajęty miliardem pierdoł, komunikatywny był w podobnym stopniu jak jego najlepszy kumpel, a więc Lily nawet przez niego nie mogła dowiedzieć się, co ugryzło Jamesa. Bez sprzeczek z nim i całuśnych skutków tych kłótni stres i złość zbierały się w niej, a z każdą sekundą dziewczyna była bliższa wybuchu. Szala goryczy przelała się w piątek na transmutacji, kiedy to zobaczyła Pottera i Mary, trajkotających jak dwie staruszki z tej samej klatki.

Scena ta zrobiła na Lily takie wrażenie, że aż upuściła ona wszystkie swoje cztery książki („Poradnik transmtuacji dla zaawansowanych”, „Transmutacja dla zielonych”, „Wielkie nadzieje” i własny pamiętnik). Schyliwszy się, by to wszystko pozbierać, pędziła swoimi myślami tak szybko, jak dawno jej się nie zdarzyło:

Dlaczego Potter rozmawia z najgorszą osobą na świecie, stricte jego BYŁĄ dziewczyną, co do której zaręczał, że nie mógł jej znieść przez cały poprzedni rok? Czy już o tym nie pamiętał? Dlaczego ignorował ją, Lily, która w gruncie rzeczy nic mu nie zrobiła? James nie miał prawa mieć wyrzutów w sprawie Doriana! Przecież nie umówiła się z nim na randkę ani nic podobnego. Oni po prostu robią razem projekt, który niesie za sobą obopólne korzyści. Dla Doriana, którego nie było przez zeszły semestr i który nie mógł dobrać dla siebie innej pary niż Luke Davies, za którym nie przepada, i dla Lily, która dzięki temu nie będzie musiała pisać okropnego testu wiedzowego z całego programu nauczania transmutacji.

Jak on mógł tego nie rozumieć? W porządku, ona i Chamberlain kiedyś się spotykali, ale to było tak dawno, że chyba każdy już o tym zapomniał. Ani ona, ani Dorian już nic nie czują względem siebie, czego nie można powiedzieć o Jamesie i MARY. Tutaj leżała różnica.

Ogarnięta nieznanym jej dotąd rodzajem wściekłości, już miała iść powiedzieć Jamesowi, co o nim myśli, gdy poczuła czyjąś dłoń na swoim nadgarstku.

Dorcas. To tylko Dorcas.

─ To dzisiaj, Lil – szepnęła, ciskając torebkę własnego projektu na najbliższą ławkę. ─ Moje korki z Blackiem są już DZISIAJ. Nie wiem, co robić. Miałam go ignorować. Na tym opierał się mój plan… nasz plan – spojrzała na nią błagalnie, podskakując jak mała dziewczynka. ─ Nie mam w sobie wystarczającej ilości silnej woli, żeby siedzieć przez godzinę naprzeciwko niego w bibliotece i, no, uczyć się.

Lily nie spojrzała w jej kierunku, chociaż kolejne słowa do niej docierały. Mary wypuściła właśnie aurę wili, a James uśmiechnął się w sposób, jaki niedawno myślała, że jest zarezerwowany tylko dla niej. Zmarszczyła brwi, gdy McDonald zarzuciła mu ręce na szyję, stanęła na palcach i szepnęła coś, na co on zareagował śmiechem.

Dorcas szturchnęła ją w ramię.

─ Ogarniasz? Lily, to jest poważne. Potrzebuję czegoś, co będzie mnie chronić. Może dalej będziemy praktykować nasze karteczki, jak wtedy, w Hogsmeade, kiedy byłam na randce z…

─ Dlaczego on z nią rozmawia? – wybuchnęła nagle, kiedy James i Mary zajęli razem ostatnią ławkę. To ona, Lily, siedziała z nim na Obronie przez cały zeszły semestr!

Ale w zeszłym semestrze nie było Mary, pomyślała ponuro, ostatecznie odwracając się w  kierunku Dorcas. Dla odmiany teraz ona patrzała na niedoszłą „pierwszą parę Hogwartu”, uśmiechając się pod nosem.

─ No cóż, może nareszcie się od ciebie odczepi, co nie? – spytała serdecznie, jakby było z czego się cieszyć. ─ Nie przepadam za Mary, i wiem, że ty też nie, ale James zna ją lepiej i lubi – wzruszyła ramionami – nic dziwnego że tak dobrze się dogadują.

Tak dobrze się dogadują… Nareszcie się od ciebie odczepi… Co to wszystko ma znaczyć? Czy Dorcas… czy ona sugeruje, że James chce do niej, do Mary, wrócić?

Nogi Evansównej zmiękły. Poczuła, że zaraz się przewróci, jeśli Dorcas nie krzyknie, że żartowała albo coś podobnego. Jeszcze raz wysłała niepewne spojrzenie w kierunku McDonald i Pottera. Mary patrzała w jej stronę i mówiła bardzo powoli. Lily przeszło przez myśl, że zapewne okrutnie ją teraz obgaduje. To tylko dolało oliwy do ognia.

Dorcas spytała ze zdziwieniem, czy Rudej nic nie dolega, nie doczekała się jednak odpowiedzi. W duszy Evansównej bowiem gromadziło się wiele negatywnych uczuć, a że te złe emocje nie były jedynymi, bo stanowiły zaledwie nieznaczną częścią kolekcji negatywnych uczuć, gromadzonych tygodniami przez Lily, to przypominała ona w tamtym momencie tykającą bombę. Dorcas nie wiedziała, czy powinna uciekać, czy raczej spróbować uspokoić swoją koleżankę.

Z opresji uratował ją wchodzący do klasy Luke Davis, który najwyraźniej chciał porozmawiać o czymś z McGonagall. Dor stwierdziła, że chętnie podpyta się go, o co dokładnie chodzi, czym prędzej uciekając z poligonu, jakim niewątpliwie stało się bliskie sąsiedztwo jej przyjaciółki.

Klasa zaczęła wypełniać się kolejnymi osobami – najpierw była to Hestia, która usłyszawszy, z jaką niesprawiedliwością Lily musi się zmierzyć, wręczyła jej jakiś tandetny medalik szczęścia i kazała spać w nim w noc owulacji, cokolwiek to znaczyło. Emmelina kazała jej przestać się przejmować i lepiej powiedzieć jej, gdzie kupiła swój błyszczyk, który wyglądał wspaniale dzisiaj na jej ustach.

─ Pachnie jak truskawki – zachwyciła się, kiedy Evansówna znalazłszy go, rozkręciła sztyft i dała Emmelinie aplikator do powąchania. ─ Niech James żałuje, że nie może go posmakować. A! I będę trzymać za ciebie kciuki na dzisiejszym pytaniu… wiesz, McGonagall praktycznie obiecała, że przepyta cię z definicji transmutowania koloru oczu.

Natomiast Marley, w której rękach była ostatnia nadzieja, spławiła ją tak, jak Emmelina – i poleciła raczej się uczyć niż przejmować Mary, Potterem i ich zabawą w dom.

Kątem oka zauważyła chichoczącą Dorcas, która najwyraźniej bardzo dobrze odnalazła się w towarzystwie Luke’ a Davisa, tego chłopaka, za którym Dorian tak nie przepadał i z którym miał wcześniej robić Zadanie Absolwenckie. Nie chciało jej się nawet tego komentować.

McGonagall tego dnia lekko się spóźniła, co nie zdarzało się praktycznie nigdy. Miała bardzo zły humor – wchodząc już nakrzyczała na Luke’ a i Dorcas za „szwendanie się po jej klasie”.  Lily momentalnie pożałowała, że nie przećwiczyła zaklęć zmieniających kolor oczu. Luke uśmiechnął się jeszcze do Dorcas, po czym uciekł z klasy, zapominając o swojej sprawie do McGonagall, jeśli w ogóle takową miał. Meadowes pomachała mu jeszcze i pobiegła pośpiesznie do swojej ławki, padając na krzesło obok Blacka (musiała z nim siedzieć tak, jak siedziała na początku roku, bowiem McGonagall nie zezwalała na przesiadki). Lily zmuszona była usiąść sama, bo James delikatnie mówiąc zignorował zasady McGonagall i nie wrócił na swoje stałe miejsce, obok zielonookiej.

─ Zanim rozpoczniemy zajęcia… – zaczęła Minerwa, zręcznie transmutując latający po klasie papierowy samolocik w pięknego albatrosa. Evansówna schowała twarz w dłoniach, przeczuwając, że  zaraz rozpocznie się egzekucja.

─ …panna McDonald i Evans mają coś wam zaprezentować, nieprawdaż?

Mary momentalnie zakrztusiła się własną śliną, a oczy Lily o mało nie wypadły jej z orbit. Na Merlina, jak mogły o tym zapomnieć!  Jak Lily mogła o tym zapomnieć! Projekt, kara… za całą tę aferę na uczcie pierwszego dnia nowego semestru. Miały wymyślić coś, co będzie „żywą prezentacją użyteczności transmutacji humanoidalnej w sytuacjach z życia codziennego”. Nawet nie rozmawiała z Mary od tej kłótni, a co dopiero planowała projekt!

Co za zły, co za fatalny, co za katastrofalny dzień…

─ Pani profesor – odezwała się wyniośle wila, oblizując nerwowo wargi. – Ja i Wyw… to znaczy Lily, myślałyśmy, że nasz projekt jest przyszłą lekcję.

─ Powiedziałam wyraźnie, że na dzisiejszą, panno McDonald – ucięła jej twardo profesorka. – A nawet jeśli, następną transmutację mamy w poniedziałek. Nie wierzę, że jeszcze tego nie rozpoczęłyście.

─ Rozpoczęłyśmy – brnęła wila – ale wolałybyśmy jeszcze trochę poćwiczyć. Wie pani, żeby wszystko było dopięte na… ostatni guzik.

Nawet osoba tak utalentowana we wszelkiego rodzaju kłamaniu i krętactwie jak Mary, miała problem z utrzymaniem z profesor McGonagall kontaktu wzrokowego i jednoczesnym łganiu jak z nut. Przygryzła dolną wargę i spuściła wzrok na blat swojej ławki. Albatros zdematerializował się w powietrzu, opadając na podłogę w postaci złotych iskier. Lily zadrżała.

─ Wstawajcie – rozkazała profesorka. – Bez przekrętów. Miałyście wystarczającą ilość czasu, żeby to zrobić.

Lily z ciężkim westchnieniem podniosła się z krzesła, robiąc przy tym wiele hałasu. W pomieszczeniu panowała przerażająca, nienaturalna cisza, którą przerywał jedynie jej ciężki oddech i stukanie obcasów butów Mary, która machając przy tym biodrami, praktycznie wybiegła na przód klasy i przypadkiem zepchnęła Evansównę na ścianę. Remus syknął, a Dorcas schowała twarz w dłoniach. Wiedziała, że ani Lily, ani Mary nie znają się na humanoidalnej transmutacji (Meadowes nawet nie wiedziała, co to znaczy), a najgorsze jest to, że żadna nie zachowała też zimnej krwi i nie była w stanie nawet spróbować coś zaimprowizować.

Kiedy już obie znalazły się na środku klasy, a niezbyt gromkie i niezbyt wspierające oklaski przycichły, McGonagall nakazała im powiedzieć, jaki jest temat ich projektu.

─ No, Mary, jaki jest temat naszego projektu? – spytała retorycznie Lily. Przez salę potoczyła się salwa cichutkiego, dyplomatycznego śmiechu.

─  Jest to żywa prezentacja użyteczności transmutacji humanoidalnej w sytuacjach z życia codziennego – mruknęła nieśmiało. McGonagall łypnęła na nie spode łba.

Lily, w przypływie paniki, spojrzała na Jamesa. Nie spodziewała się od niego jakieś niewerbalnej pomocy, przesłania jej telepatycznie tematu projektu albo czegoś podobnego, ale miała nadzieję chociaż na to, że odwróci wzrok od emanującej urokiem wili, ile wlezie, Mary McDonald. Złość buchnęła w niej jeszcze raz, dając początek jednemu z najbardziej szalonych pomysłów, jakie Lily kiedykolwiek wprowadziła w życie.

─ Postaramy się udowodnić, że eliksir wieloskokowy jest całkowicie zbędny, jeśli jest się dobrym transmutatorem – skłamała giętko. Mary zmarszczyła brwi. – Moja koleżanka ułatwiła mi zadanie, farbując się na rudo.

Parę osób ponownie zarechotało, ale McGonagall uciszyła ich jednym ruchem ręki.

Mary wysłała w jej kierunku ostrzegawcze spojrzenie, ale Lily nie zwracała na nią uwagi. Wyjęła różdżkę zza pazuchy i, uśmiechając się czarująco, odparła:

─ Na jej miejscu jednak zaczęłabym od oczu, bo to one są najważniejsze i najbardziej niepowtarzalne.

Puf!

Niebieskie, wielkie oczy Mary, zmieniły się w migdałkowe i szmaragdowozielone.

Dorcas nerwowo zaklaskała.

─ Jaaa! To takie prawdziwe. Mary wygląda zupełnie jak ty. To faktycznie bardzo użyteczne, transmutacyjne i humanoidalne, i sądzę, że już wszystkim nam wystarczy, i…

─ Proszę cię, ucisz się, Meadowes – zgasiła ją McGonagall. Wydawała się być do pomysłu Lily nawet bardziej sceptycznie nastawiona niż Mary. ─ Kontynuujcie.

Lily już miała skrócić koleżance nos, zmniejszyć usta i wydłużyć szyję, gdy wila przejęła pałeczkę, wyciągając swoją różdżkę.

─ Za to ja skrócę twój obsesyjny kompleks, przez który podejrzewałaś bycie bękartem i przyrodnią siostrą Jo Prewett, a więc to, co twój puszczający się na prawo i na lewo tatuś nie przekazał ci w genach, a co jeszcze bardziej zbliżyłoby cię do twoich nędznych, brudnych, mugolskich krewnych! – wybuchnęła, będąc cała czerwona ze złości. Najwyraźniej Lily zmieniając jej oczy, zaraziła ją również swoją podatną na czerwienienie się twarzą.

Puf!

Włosy Lily pojaśniały, aż stały się zupełnie blond. Dziewczyna z przerażeniem ujęła w palce kilka kosmyków. Nie były one takie jak te Mary przed przefarbowaniem – ani nie lśniły, ani nie miały pięknego, złocistego koloru, a już na pewno nie miały evansowej, słomkowej barwy. Przypominały raczej świński blond, jeśli miała być szczera.

Machnęła różdżką, chcąc zmienić je z powrotem w rude, ale jej transmutacyjna nieudolność znowu podcięła jej skrzydła – włosy stały się zupełnie białe, jak u albinosa. Mary zachichotała.

Lily pomyślała, że wila wyglądałaby bardzo ładnie, mając szyję jeszcze raz dłuższą niż Petunia.

Puf!

Mary wyrósł podbródek.

Puf!

Twarz Lily zaatakowały ogromne pryszcze.

Puf!

Włosy Mary z rudych stały się zielone, co w zestawieniu z jej niskim wzrostem czyniło z niej drugą Anię Shirley.

Puf!

Nos urósł Lily na połowę jej twarzy.

─ Dosyć! – upomniała jej McGonagall, ale dziewczyny zbyt zatraciły się we wzajemnej walce. Wkrótce znudziło im się oszpecanie siebie nawzajem, a Mary po prostu uderzyła Lily w nos, łamiąc go przy tym, a ta wyrwała jej kępę włosów z głowy. Szaleństwo to trwało przez jeszcze parę chwil, nim obydwie zostały oszołomione Drętwotą.

Jednak była to bardzo humanoidalna i użyteczna w życiu codziennym prezentacja.