18.2. Sylwester w Dolinie Godryka

Poprzednio

James i Syriusz zapraszają dziewczyny na Sylwestra do siebie. James spotyka się z Mary McDonald, swoją byłą dziewczyną, z którą w przeszłości zerwał w tajemniczej przyczyny, ale teraz sądzi, że Mary się zmieniła, chociaż to lekko mija się z prawdą. Marlena przyjeżdża na kotylion, gdzie zostaje ośmieszona. Dowiaduje się, że na ekskluzywnym balu znalazła się tylko dlatego, że jej rodzina chce znaleźć dla niej kandydata na męża, którego majątek mógłby uratować McKinnonów przed bankructwem. Z kolei Belle Potter bez zgody swojej podopiecznej, wydaje zgodę na niebezpieczny zabieg dla Hestii, który może uszkodzić jej pamięć.

„W obliczu prawdziwej miłości nie można się poddawać , nawet jeśli jej obiekt Cię o to błaga.”

- Josh Schwartz & Stephanie Savage (twórcy Plotkary)

Rod Stewart - Tonight's the night

Bree i Marlena wpadły do Huncwotów dosłownie kilkanaście minut po pierwszej fali niezaproszonych przez gospodarzy gości, i kilka przed drugim podobnym nalotem, a więc zostały delikatnie mówiąc niezauważone przez towarzystwo. Bree, przyzwyczajona do tego, że zwykle gospodarze każdego domu, w którym postawiła swoją stopę, nic tylko próbowali jej udogodnić, z mniejszym wyczuciem określiła zaistniałą sytuację, do której ni w ząb była przygotowana: 

─ Oni nas tak jakby kompletnie olali – szepnęła, marszcząc czoło. – Nie wiedziałam, że tu będzie taka impreza.

─ Ja też – wydukała Marley, rozglądając się bez zrozumienia po tym, co niegdyś nazywano korytarzem domu Potterów.

Naprawdę dawno temu, kiedy jeszcze jej matka pracowała w Mungu jako recepcjonistka i przyjaźniła się z panią Potter, Marlena odwiedziła ową wspaniałą rezydencję w samym środku Doliny Godryka. W tamtym czasie holowi tego domu również brakowało wiele do perfekcyjnej czystości, ale teraz, po tylu latach – pomimo tego lekkiego, domowego bałaganu – skłaniała się do nazwania go wtedy idealnie uprzątniętym, bo niedoskonałości bagatelizowało to, jak wyglądał on teraz. Szkło na podłodze, multum porozlewanych cieczy, w większości klejących, okruchy, papierki, porozbijane przedmioty codziennego użytku, porzucone przez właścicielki torebki, dziwny smar na ścianach – to wszystko tworzyło kompletnie nie adekwatny do czasu trwania imprezy, bałagan.

                Wiedziała, że James i Syriusz są typami, którzy lubią się zabawić, ale cała ich gryfońska paczka z rocznika miała zwyczaj spędzania Sylwestra w swoim ścisłym, dziewięcio- lub – jak w tym roku – dziesięcioosobowym składzie. Spotkali się już przecież u Emmeliny, u Dor, u Remusa, i za każdym razem lista zaproszonych nie ulegała zmianie. Marlena była przekonana, że jak dotrze tu z Bree, to czekają na nią jedynie klasyczne, pozbawione sensu kłótnie, ewentualnie niemądra gra prowadzona pomiędzy najlepszymi znajomymi. A tutaj…

─ Wow – trafnie podsumowała to Angelo. Jej twarz jak zwykle nie wyrażała żadnych uczuć. 

                Taa… wow, pomyślała Marley.

                Nigdy nie przepadała za wielkimi imprezami. Zgiełk, hałas i towarzystwo ledwo trzymających się na nogach ludzi, kłopotało ją, a jeśli dodać do tego fakt, że gdzieś tu kręci się Remus, któremu Black zapewne zdążył wyśpiewać pikantne szczegóły jej związku z Gią Davis, oraz to, że zawarła dziwne przymierze z Alicją i Frankiem, które zobowiązywało ją do chociażby udawania, że wcale nie jest singielką, to ten wieczór nie zapowiadał się zbytnio obiecująco.

─ Hej, widziałaś gdzieś Hestię Jones? – szturchnęła ją nagle w ramię jakaś rozemocjonowana blondynka, trzymająca w rękach specyficzną paczuszkę. Marlena pokręciła głową.

                Dziewczyna kiwnęła głową, jakby wcale nie była nieusatysfakcjonowana tą odpowiedzią, a wręcz z nią pogodzona, i szybko wyminęła Marę i zdziwioną Bree, kiedy – zgoła nieoczekiwanie – odwróciła się na pięcie i, celując w nie palcem, zrobiła minę charakterystyczną do pewnej osoby. Sekundę zajęło Marley na rozpoznanie w niej Emmelinę Titanic.

─ Marley? – szepnęła, przeciągając sylaby, jakby rozmawiała z kimś martwym.

─ Cześć, Emma – odszepnęła, ale w tym samym czasie, ktoś głośno krzyknął: DOBIJ! i Emmelina zmarszczyła brwi, nadstawiając ucho. Marlena z ciężkim westchnięciem podjęła próbę przekrzyczenia tłumu: ─ CO. SIĘ. DZIEJE?

─ e… RY! – usłyszała w ospowiedzi, a potem Emmelina z kwaśną miną, popukała w swój zegarek na pasku, by dać znać, że musi już iść, szukać dalej.

─ Kim jest ‘Ery? – spytała Bree, kiedy Emma zniknęła już w tłumie. ─ I kim była ta dziewczyna?

                Marlena pokręciła głową.

─ Nie wiem, o co chodziło Emmelinie… a ona jest… moją hmm… koleżanką – rzuciła niepewnie, bo wciąż miała problem ze zdefiniowaniem, czy między nią i Emmą jest już dobrze, czy wciąż się nie lubią.  

─ Jakie to oschłe – zauważyła Bree, a skoro nawet ona wyłapała tak subtelny detal jak oschły ton, to przez Marlenę musiało pobrzmiewać mnóstwo goryczy.

                Ery… Ery.. Ery…

─ Wiesz… ─ zawahała się. – Ona poniekąd rozbiła mój związek… kiedyś.

                Kiedyś a pół roku temu to faktycznie niewielka różnica.

─ Pocałowała mojego byłego chłopaka – wyjaśniła, odkrywając, że jej kuzynka wpatruje się nią z nieukrywanym zaciekawieniem.

                Ery… Ery… Jerry… Larry…

─ Chłopaka? – powtórzyła jak automat Bree, marszcząc brwi. – To znaczy… Wiesz, Sid… kotylion… myślałam, że jesteś… no, inna bramka.

                Inna bramka? Marlena musiała pomyśleć kilka sekund, zanim skojarzyła fakty. Kotylion i Sidney, i Gia, i zdjęcie, i jej debiut, i Syriusz, i jego ostrzeżenie, i…

                Ery… ery… MARY!

─ Jestem bi – odparła tylko, po czym pośpiesznie chwyciła kuzynkę za rękę. Nie mogła stać tu bezczynnie, bo, nie daj Bóg, Mary ją znajdzie i… zrobi jedną z tych nieprzewidywalnych rzeczy, o których strach nawet wspominać.

                Podczas przeciskania się przez tłum, Bree raz po raz wspominała o czymś swoim piskliwym głosem, ale Marlena nawet nie starała się jej słuchać. Chciała jak najszybciej znaleźć kogoś odpowiedzialnego za to piekło – najlepiej Syriusza albo Jamesa – i zapytać się jakim cudem Mary McDonald w ogóle jest teraz w Dolinie Godryka.
         Powinna siedzieć w towarzystwie osób równie wyrachowanych jak ona w obrzydliwie eleganckiej rezydencji jej ciotki od siedmiu boleści... zaraz, zaraz. McKinnon zaklęła w myślach, nie mogąc uwierzyć poziom swojej głupoty. Mary nie mogła znajdować się teraz w Paryżu, bo przecież poniekąd jej miejsce zajęła Marlena. Nie mieściło jej się to w głowie - spędziła całe ferie, równiutkie siedem dni we Francji - niegdyś kraju jej marzeń, teraz raczej koszmarów - i nie połączyła elementów układanki. Nie zadała sobie pytania, gdzie jest jej niedoszła przyjaciółka, która nie powinna opuszczać Paryża do końca tego roku szkolnego. A przecież to było takie oczywiste.
          By być przynajmniej na tę chwilę perfekcyjnie dokładną, Marlena starała się utworzyć w myślach listę, gdzie Mary mogłaby jeszcze tkwić przez ten tydzień. Przychodziło jej go głowy jedynie Falaise, gdzie przez krótki okres pomieszkiwała z matką i nowym ojczymem, aż do chwili, gdy Elizabeth Nass ponownie się rozwiodła albo Brighton, miejscowość dzieciństwa McDonald, w której obecnie żył jeszcze jej ojciec i brat... lecz po co miałaby tam wracać? To logiczne, że skoro już postanowiła gdzieś wyemigrować padło na Dolinę Godryka. Na Jamesa. 

Pozostaje tylko pytanie, kto jej na to pozwolił i jak bardzo był wtedy nietrzeźwy.
─ I… czy mogłabym go zobaczyć, Marley? – doszło nagle do jej uszu, bo jej kuzynka najwyraźniej podniosła głos.

Kogo? Spojrzała na nią bez zrozumienia. Zaskakujące, jak bardzo przez sekundę nieuwagi mogła spaść z toru myślenia osoby, nawet jeśli tą osobą był ktoś tak powściągliwy i niekomunikatywny jak Bree.

─ No… twojego chłopaka. Byłego. Tego… co, ta blondynka…

─ Chcesz poznać się z Remusem? – przerwała jej, wytrzeszczając oczy.

                Nie miała pojęcia, co działo się dzisiejszego dnia z jej kuzynką. Najpierw zaaranżowała fikcyjny związek Marleny i Franka Longbottoma, aby pomóc jej i Alicji. Następnie zaproponowała, że obydwie uciekną z balu na przyjęcie do Huncwotów, z którymi rozmawiała mniej więcej ze trzy razy w życiu, kłamiąc swojej matce, że wybierają się do Hayesów. Angelowie darowali jej bankiet, bo przecież z Hayesów był Luis, chłopak, który został wytypowany przez nich jako przyszły mąż Bree, a to bardzo dobrze się składa, że ci dwoje chcą spędzać ze sobą czas poza dniami, kiedy są do tego zmuszani. Teraz ta sama dziewczyna, która zrobiła dzisiaj już tyle niepodobnych do siebie rzeczy, chce poznać jej znajomych. To wszystko było tak bardzo niezwykłe, a jeszcze bardziej zaskakujące, bo Bree czyniła to bez najmniejszego trudu.

                I w dodatku to wyjaśnienie… jak to szło? Nigdy nie byłam u nikogo na Sylwestrze?

                Nigdy nie była u nikogo na Sylwestrze.

                Właśnie wtedy – kiedy Bree wyskoczyła z pomysłem poznania Remusa Lupina – Marlena doszła do wniosku, że jednak źle oceniła ją, a nawet Sidneya. Ta dwójka od urodzenia była praktycznie pozamykana na cztery spusty we własnym domu. Nie chodzili nawet do szkoły, bo uczyła ich matka. Jedyne towarzystwo, które mieli, to wybrani przez ich rodziców czystokrwiste, wyrachowane dzieciaki. Marlena nie mogła wytrzymać ferii w domu wujostwa. A co ma powiedzieć Bree, która spędza tam każdy, pojedynczy dzień? McKinnon natychmiast porzuciła plan znalezienia i przyskrzynienia Pottera albo Blacka i, wracając na ziemię, obiecała sobie, że zrobi wszystko, żeby jej kuzynka nie była dzisiaj samotna. Mimo wszystko były przecież rodziną. Dla rodziny Marlena powinna być w stanie przełknąć wstyd i stanąć twarzą w twarz z Remusem, Mary czy Emmeliną. W końcu dla Ann została w Paryżu na całą przerwę świąteczną. Czy dla Bree nie mogła zapomnieć o starych konfliktach?

─ Jasne – obiecała i uśmiechnęła się serdecznie, a twarz Bree w odpowiedzi po raz pierwszy wyraziła coś poza obojętnością. ─ Poszukaj tylko ze mną Syriusza Blacka, przy nim Remus będzie się pewnie kręcił.

─ Twój były kumpluje się z Syriuszem? – zarumieniła się Angelo.

Marlena potaknęła ochoczo, przypominając sobie nagle kotylion, onieśmielenie Bree osobą Blacka, a potem… Syriusz powiedział do Sidneya, że dziękuje mu za pomysł, co skończyło się, jak się skończyło, ale jednak zwrócił się do niego tak bezpośrednio, jakby… jakby się znali. Wcześniej nawet przez myśl jej nie przyszło, że Black może znać się z jej kuzynostwem, chociaż teraz wydało jej się to oczywiste. Świat czarodziejów, zwłaszcza czystokrwistych, był taki mały, że praktycznie wszyscy tworzyli wielką rodzinę. Rowle’ owie pochodzili przecież od McDonaldów, a pomiędzy nimi a Rosierami – a co za tym idzie – Blackami – chyba też istniało jakieś pokrewieństwo. Ciekawe tylko, jak wielkie…

─ Znasz go? – spytała, niby to zdawkowo. Bree poróżowiała jeszcze bardziej.

                Ile emocji nagle okazała!

─ Poniekąd – odparła niechętnie, wcale nie patrząc jej w oczy. Marlena zmarszczyła brwi. – Możemy ich już poszukać?

─ Okej – przystała na to, lekko zdezorientowana nagłym powrotem oschłej, opanowanej osobowości jej kuzynki.

                Przez następne parę minut Marley i Bree nie rozmawiały, ta pierwsza zastanawiała się, dlaczego jej towarzyszka tak nieoczekiwanie zmieniła humor, a ta druga wciąż odtwarzała i odtwarzała w pamięci widok, który dostrzegła w momencie, gdy Marlena spytała ją o Syriusza Blacka:

                May Potter nie dość, że miała się świetnie i wciąż przebywała w rodzinnym domu, to jeszcze zeszła na dół, trochę się zabawić.

***

                ─ Jakim cudem ona załatwiła tyle alkoholu? – zapytał nagle Remus, kiedy Syriusz ogłosił, że wypił już swoją whisky w plastikowym, piknikowym kubeczku.

─ To Mary McDonald – wzruszył ramionami. – Działa jak mafia. W ukryciu, ale skutecznie. Widzisz gdzieś Evans, Luniaczku? – zmienił temat, uważnie lustrując wzrokiem każdą choć odrobinę rudą dziewczynę, jaką mógł zobaczyć z miejsca, gdzie siedział.

                Remus zmarszczył brwi i spojrzał na przyjaciela sceptycznie.

─ Czego chcesz od Lily? – zapytał ostrożnie, posyłając ku niemu pytające spojrzenie.

                Mimo że przez ostatnie kilka tygodni relacja Blacka i Evans nieco się ociepliła, ten wciąż nie szalał za ową dziewczyną, a już na pewno nie rwał się do pogawędek o niczym z jej osobą. Śmierdziało podstępem.

─ Muszę z nią pogadać.

─ Yhym – potaknął. – A o czym?

─ O Jamesie.

─ Yhym. To gorzej.

                Syriusz westchnął ciężko. Nie chciał nikogo wtajemniczać w zakład, bo zwycięstwo miał murowane, to po pierwsze, i nie chciał się nim dzielić z nikim, to po drugie. Z drugiej jednak strony nie mógł dłużej wytrzymać i musiał zdradzić komuś plan, który udało mu się zarysować przez te dwie wolne godziny, podczas których mógł skupić się tylko na myśleniu.

─ Chodzi o zakład – skapitulował wreszcie. – Muszę… muszę wygrać zakład.

─ Z nią? – spytał głupio Remus, nie nadążając za tokiem myśli jego przyjaciela. ─ Lily rzadko się z kimś zakłada.

─ Nie z nią… - prychnął Syriusz. ─ Z Rogasi… o, Meadowes! – nagle zerwał się z miejsca i z szarmanckim uśmiechem odstąpił jej miejsca. Dorcas z zakłopotaniem usiadła na kanapie.

─ Nie… - westchnęła ciężko, przygryzając z zakłopotaniem wargę. – Usłyszałam imię Lily i to, że ktoś się z kimś zakłada i po prostu… ja nie podsłuchiwałam ani nic, ale…

                Remus roześmiał się w duchu, widząc jak oczy Blacka rozszerzają się z każdym jej słowem. Dobrze wiedział, że Dorcas jest celem Syriusza na dzisiejszy wieczór i będzie on obchodzić się z nią niezwykle delikatnie, a w obecnej sytuacji tych dwojga wszystko, nawet zmawianie się za plecami najlepszej przyjaciółki Meadowes, mogło przesądzić o rezultacie jego dzisiejszego wyzwania.

─ Może… zatańczysz, kochanie? – zaproponował i, nie czekając na zgodę, chwycił ją za nadgarstek, umiejętnie posadził na ziemi, układając dłoń tak, żeby szatynka zrobiwszy piruet, wylądowała prosto w jego objęciach.  

                Remus, który pomimo kilku przechodzących obok kanapy dziewcząt, nie miał ochoty zaprosić żadnej do tańca, wziął do ręki kolejny piknikowy kubeczek i wlał do niego trochę whisky, bo już się kończyło. Kiedy dopijał już drugą dolewkę, ktoś zasłonił mu oczy zimnymi, delikatnymi dłońmi.

─ Poddaję się – podniósł ręce do góry na znak kapitulacji. Nie mógł pojęcia, kto to mógł być. Kiedy odzyskał już widzenie, natychmiast miał ochotę ponownie zamknąć oczy.

                Marlena. Mój Boże.

─ Cześć, Remusie – uśmiechnęła się lekko, aczkolwiek bardzo uroczo. – Chciałam… cóż, chcę przedstawić ci moją kuz…

─ Myślałem, że nie przyjdziesz – wypalił, czując, że krew napływa mu do policzków. ─ Syriusz mówił, że… że zostałaś we Francji.

                Syriusz… Syriusz, Syriusz, Syriusz…

                Rozmawiał z Syriuszem, pomyślała. Wiedział. 

─ Mo… może zatańczysz? – palnęła, zainspirowana pomysłem Blacka, któremu przyglądała się z daleka.

                Ten chłopak miał dobre pomysły. Nawet bardzo dobre pomysły.

                I długi język. Tak, posiadał dobre pomysły i długi język.

                Przez który wszyscy kopiowali jego dobre pomysły.

─ Eee… - bąknął Lupin, patrząc na nią dziwnie. Wtedy kolejny pomysł wpadł jej do głowy. Chwyciła za nadgarstek biedną Bree, która w dalszym ciągu nie wiedziała zbytnio co się dzieje, a następnie ujęła za rękę również Remusa i sprawnie splotła dwie, wyciągnięte dłonie – jej byłego chłopaka, i jej teraźniejszej kuzynki.

─ …z Bree? – dokończyła, popychając ich na parkiet, nim którekolwiek zdążyło zaoponować.

                Tak właśnie Remus Lupin poznał się z Bree Angelo, dziewczyną, od której potem już nie mógł się odpędzić. Przez Marlenę.

***

                Syriusz i Dorcas z pewnością wyróżniali się spośród tańczących par. Obydwoje od urodzenia uczeni byli tańca i można by pomyśleć, że opanowali tę sztukę znakomicie, jednak nie prezentowali się tego wieczoru idealnie. Po pierwsze, pomimo wielu lekcji tańca, żadne z nich nie przepadało za podobną rozrywką i – co za tym idzie – niespecjalnie przykładało się do nauki. Po drugie, atmosfera pomiędzy nimi była raczej gęsta, z dwóch zupełnie różnych powodów – Syriusz wciąż lekko ubolewał nad tym, że Meadowes usłyszała jak knuł przeciwko Lily Evans, chociaż zapewne gdyby wiedziała, jak szlachetny przyświecał mu cel (chodziło o los dwóch samotnych, przeznaczonych sobie osób!), a Dorcas… Dorcas zawsze czuła jakieś skrępowanie w towarzystwie Łapy, które ostatnio osiągnęło punkt kulminacyjny.

                Dlatego właśnie ta dwójka bujała się bezwładnie w rytm muzyki, raz prowadziła Meadowes, raz prowadził Black, raz prowadzili oboje, a raz żadne z nich nie musiało tego robić, bo jego partner wykonywało w tym czasie ruch z zupełnie innej parafii.

─ To… ─ jęknęła Dor, przygryzając z zażenowaniem dolną wargę. ─ O co chodziło z Li…

 ─ O nic – przerwał jej Black i uśmiechnął się tak rozbrajająco, że dziewczyna nie miała już nic do powiedzenia. Chcąc odwrócić do końca jej uwagę od tej sprawy w przypływie pewności siebie, podniósł splecione ręce jego i Dor do góry, a potem spróbował zrobić obrót, ale jego nędzne taneczne umiejętności, znowu dały się we znaki.

─ Oj! – pisnęła dziewczyna, potykając się o własne nogi i wpadając prosto w ramiona Blacka. ─ Odbiło ci? – spytała, łapiąc się za serce. Całe życie przeleciało jej przed oczami.

─ Przy mnie nic ci nie grozi, kochanie! – zacmokał Syriusz, obejmując dziewczynę w talii, zanim się wyrwała. Dorcas westchnęła ciężko i – udając, że bardzo jej się to nie podoba – założyła ręce wokół szyi swojego partnera.

─ Och, mi może faktycznie nic nie grozi, ale każdemu innemu to i owszem, prawda?

                Musicie wiedzieć, że Meadowes nie należała do osób, które wciągały w swoje problemy inne osoby lub posługiwały się ich przykładami we własnej obronie. A kiedy już tak postępowała, znaczyło to tylko jedną rzecz – jej sytuacja była na tyle rozpaczliwa, że Dorcas zaczynała zachowywać się wielce nietypowo.

                Syriusz zmarszczył brwi.

─ Nie mam pojęcia, o co ci…

─ O Emmelinę! – wysyczała mu prosto do ucha. – Miała nawrót bulimii, wiesz? Po tym, jak twoje zdrady wyszły na jaw!

─ Moje zdrady?! – roześmiał się Black. Jego głos opuściła charakterystyczna pobłażliwość, aczkolwiek wciąż rozmawiał z nią z lekkim przymrużeniem oka. ─ Z tego co pamiętam, to ty też miałaś w nich pewien czynny udział. A nawet więcej niż czynny, bo to ty poniekąd je zaczęłaś.

─ I tego żałuję! – wybuchnęła, wbijając lekko paznokcie w kark chłopaka. Syriusz się skrzywił. ─ Emma była wtedy nie do wytrzymania i nie próbuje ukrywać, że porządny kop w tyłek wyszedł jej na dobre, ale to wciąż moja przyjaciółka, Black i…

                Chłopak parsknął śmiechem tak złośliwym i tak pełnym zwątpienia, że zapiekł Dor do żywego. Poczuła się tak źle, jak czuła się od całej tej paskudnej sytuacji z końcówki listopada i słynnej już epidemii mononukleozy. We wcześniejszych latach również nie była najlepszą przyjaciółką dla Emmeliny, a wręcz traktowała ją w bardzo lekceważący sposób. Nie ukrywajmy, popełniła wiele błędów i wyrządziła Titanicównej różne świństwa, które w końcu przelały szalę goryczy i sytuacja z tego roku stała się tego skutkiem. Miała do siebie żal za wiele sytuacji, ale jednak to nawrót bulimii sprawił, że obudziła się i zrozumiała, że to zaszło za daleko. Spowodowała, że Emmelina znowu przeżywa to samo, że znowu ma poważny problem ze sobą, a… a poniekąd sytuacja zataczała koło, bo Dorcas wiele razy przyczyniła się do powrotu tej choroby.

                Tak wiele razy, że aż Black przestał traktować ją tak, jak powinien, i zaczął dostrzegać w niej osobę dla której najważniejsze jest obmacywanie się z nim…

                Spojrzała zimno w jego oczy.

─ Jeśli uważasz, że ta sytuacja jest zabawna, to powinieneś przestać tańczyć i kilka razy zdzielić się porządnie w głowę.

─ Och, nie tak ostro, skarbie. Przecież i ja, i ty wiemy, gdzie masz Titanic i gdzie ona ciebie. A to, że znowu zaczęła rzygać na pewno nie jest twoim problem – stwierdził beznamiętnie, pochylając się nad nią. Dor wyszarpała się z jego uścisku.  

                Nie wiedziała dokładnie, co się z nią działało. Black nie przystawiał się do niej ani nic podobnego, a wytykanie mu jego błędów niespecjalnie do niej pasowało. Uderzyło ją tylko to, że mówił o Lily jakieś rzeczy, których nie chciał jej powiedzieć i… i…

                Nie, zgasiła się natychmiast dziewczyna. To niemożliwe.

                A może jednak? Czy to byłoby bardzo dziwne, gdyby Syriusz nagle zainteresował się Lily? Co z tego, że na przeszkodzie stał James! Potter i Black niejednokrotnie kradli sobie sprzed nosa dziewczyny,  czasem bardzo ich to dzieliło, ale koniec końców zgodnie z ideą „dziewczyny za Huncwotami” godzili się, bo przyjaźń była dla nich ważniejsza niż panienki do zaliczenia. Dokładnie! Panienki do zaliczenia! W tym jednym Evansówna miała rację – oboje, i Potter, i Black, ścigali się w łamaniu innym serc, a czy Lily nie była idealnym wyznaniem dla Syriusza? Czy… czy nie o tym rozmawiali wtedy, w szpitalu? Czy to wszystko nie obracało się wokół trzech zetek, ich dewizy życiowej?

                Czy dlatego Syriusz nie chciał jej o tym powiedzieć? Bo rozmawiał z Remusem o metodzie „zdobyć, zaliczyć, zostawić”? Czy… czy ona też była temu poddana?

                Wielka ręka ścisnęła jej serce.

                Syriusz patrzał się na nią ze zdumioną miną.

─ Dobrze się czujesz, Meadowes? – spytał.

─ A tak wyglądam?! – prychnęła, odwracając się na pięcie. ─ Je… jesteś egoistą, wiesz?! – wybuchnęła, odwracając się na pięcie. ─ I nie jestem kolejną do kolekcji, Black!  

                Chłopak zacisnął pięści ze złości.

─ Oczywiście, że jesteś – wysyczał. ─ Już się dałaś złapać.

                Ale Dorcas nie została, żeby wysłuchać, dlaczego dała się złapać. Już po paru sekundach zniknęła mu z oczu, ukrywając się w tłumie innych tańczących par. Z początku chłopak chciał za nią pobiec, zatrzymać i udowodnić, jak bardzo się myli. Jak bardzo jest jak wszystkie inne dziewczyny i jak bardzo jest głupia, robiąc z siebie kogoś wyjątkowego. Chciał ją dogonić, nawrzeszczeć i najlepiej jeszcze ją pocałować, ale natychmiast zdał sobie sprawę, że byłoby to po prostu żałosne i po drugie, zaprzeczało jego słowom – jak niby mógł mówić dziewczynie, że jest dla niego nikim, skoro ganiał ją po całej rezydencji Potterów?

                Nie mógł. Właśnie w tym problem. Syriusz nienawidził, kiedy nie mógł czegoś zrobić.

Zamiast biegania, ganiania, latania i wrzeszczenia, wrócił po prostu na kanapę, gdzie parę minut wcześniej z Luniem pił whiskey. Jego przyjaciela – ani whiskey, nawiasem mówiąc – już tu nie było. Za to sofę zajmowała inna osoba, na której widok aż się ucieszył. Tylko dokuczanie tej małej jędzy mogło sprawić, że poczuje się teraz lepiej. 

─ Lily Evans! – ucieszył się sztucznie. – Osoba, której szukałem!

─ W to nie wątpię – westchnęła rudowłosa, odwracając głowę w jego kierunku. Na jej twarzy jak zwykle gościł wyraz wyższości, a przynajmniej zirytowany Syriusz tak odebrał jej dziwaczną minę. Zupełnie jak Dorcas, pomyślał.

                A zresztą, czego on się spodziewa! To oczywiste, że one wszystkie – Meadowes, Titanic i Evans – zachowują się identycznie. Spędziły razem ferie. Ta ruda wariatka zdążyła już zrobić swoim towarzyszkom pranie mózgu (a dokładniej Dorcas, bo jego skromnym zdaniem z Emmeliną i jej emocjonalnością zawsze było coś bardzo nie w porządku). To od niej zaczęło się to całe szaleństwo. To ona pociągnęła to wszystko.

                Poczuł, że zaciska pięści ze złości. Nigdy nie przepadał za Lily Evans, ale tego wieczoru miał wrażenie, że zaraz powyrywa jej te rude kłaki z głowy! Nie żeby coś mu zrobiła, z wyjątkiem istnienia, ale potrzebował osoby, którą mógł obarczyć za swoją porażkę, którą odniósł kilka minut temu. A czy istniał ktoś odpowiedniejszy niż ona?

                Ucieszył się z zakładu zawiązanego dzisiaj z Jamesem. Tu już nawet nie chodziło o pięćdziesiąt galeonów, Meadowes czy samą satysfakcję. Teraz zależało mu na tym, żeby zobaczyć jak Evans odchodzi od zmysłów z wściekłości, nawet jeśli miał przez to przegrać.

                Wyciągnął do niej rękę. Lily spojrzała na nią tak, jakby pomiędzy palcami schował coś, co zgniecie jej rękę.

─ Obserwowałam twój taniec z Dor – oznajmiła. – I nie mam zamiaru umierać przez kilka twoich lewych nóg.

─ Wszyscy musimy się czegoś wyrzec, Evans – odparł, wzruszając ramionami. – Mi też nie uśmiecha się tańczyć z najbrzydszą dziewczyną w promieniu dwudziestu mil, ale mam tyle taktu i nie mówię tego na głos – wycedził. Lily spiorunowała go spojrzeniem. – Ups! Chyba coś mi się wymsknęło…

                Dziewczyna z głośnym prychnięciem ujęła jego dłoń i wstała z kanapy. Jedną rękę wplotła w jego włosy, a drugą przytrzymała się ramienia. Poruszała się z o wiele większą pewnością niż Dorcas, aczkolwiek zdarzyło jej się kilka razy nadepnąć na stopę Syriusza, zapewne specjalnie. Tańczyli w milczeniu przez kilka minut, ale kiedy taniec zaczął coraz bardziej przeobrażać się w konkurs, kto mocniej kopnie kogo w kostkę, Lily zaczęła się niecierpliwić:

─ Nie będę się dłużej z tobą bawić, Black.

─ Och, no tak! Bo przecież masz wybrane specjalne osoby do zabawy, no nie, Evans? A zwłaszcza do dręczenia.  

                Syriusz doskonale wiedział, jak wygrać zakład, bo Evans – w przeciwieństwie do pewnych efemerycznych i skrajnie bipolarnych osób – należała do osób śmiesznie łatwych w użyciu, o ile tylko – oczywiście – znało się instrukcję obsługi. A Syriusz musiał ją znać, bo wręcz sam ją opracował.

                Jeśli chciał popchnąć Lily w ramiona Rogacza, musiał jej tego odradzić. Nic bardziej nie motywowało ją do czynów, niż zakaz.

                Dziewczyna roześmiała się szyderczo.

─  Wybacz, ale nie będę rozmawiać o dręczeniu z chłopakiem, który dziennie dla sportu rzuca z piętnaście uroków na pierwszoroczniaków.

─ Wybacz, ale nie będę rozmawiać o urokach z dziewczyną, która ma kij w tyłku – odgryzł się. Lily kopnęła go w kostkę tak mocno, że chyba zbiła sobie palec.

─ Lepiej zamiast bawić się w parafrazy i metafory powiedz mi prosto w twarz, o co ci chodzi – zaproponowała, uśmiechając się sztucznie. Syriusz odpowiedział jej tym samym.

─ O twoje zwodzenie Jamesa.

─ Nie zwodzę go! – zaprzeczyła niemal natychmiast.

                Dobrze, może całowanie się z nim w wigilię w jej domu, a potem unikanie podczas przebywania na Sylwestrze w jego domu można było nazwać na upartego zwodzeniem, ale to wszystko było złą interpretacją. Lily nigdy nie chciała zwodzić Jamesa. To wychodziło samo z siebie, dlatego że on kręcił się wokół niej i robił dziwne rzeczy, których nie rozumiała. A potem… pojawiało się zwodzenie.

─ Jasne. A ja jestem prawiczkiem – zironizował Black, wywracając oczami.

─ To sobie nim bądź.

─ To był sarkazm, Evans.

─ Nowe słowo, Black? Ile je ćwiczyłeś, zanim twój marny iloraz inteligencji zdołał je udźwignąć?

─ Dwa razy mniej niż ilość twoich pocałunków w ciągu życia… To jest ZERO na DWA. Prosta matematyka, Evans.

                Prychnęła jak rozjuszona kotka. Wściekłość zalała jej umysł, ręce zaczęły drżeć, a zęby niebezpiecznie zgrzytać. Gdzieś tam pomiędzy jej próbami zachowania spokoju przewinęła się nutka satysfakcji, bo jeśli Black myślał, że nikogo nie całowała, znaczy to, że nie wiedział o pocałunku sprzed tygodnia z Jamesem. A to znaczy, że jego kumpel, za którym teraz z takim przejęciem się stawia, nie jest z nim perfekcyjnie szczery…

                Już miała napomnieć o tym małym incydencie, gdy stała się najbardziej niemożliwa rzecz sylwestrowego wieczora, a jako że była to noc naprawdę obfita w niesamowite rzeczy, a to wydarzenie umieszono na samym apogeum, jest już chyba niezgodne z prawymi natury. A o to co się stało:

─ Odbijany! ─ krzyknęła głośno Mary McDonald, naskoczyła na Syriusza i popchnęła jego Lily prosto w ramiona swojego niedoszłego partnera. Z początku zdezorientowana dziewczyna, z przerażeniem wpatrywała się jak jej nowy partner uśmiecha się, a w końcu parska śmiechem. Jej tożsamość była po prostu nieprawdopodobna, biorąc pod uwagę fakt, że to MARY zaaranżowała ich taniec:

─ Lily Evans – ucieszył się James i sprawnym ruchem nadgarstka przyciągnął dziewczynę blisko siebie, tak, że praktycznie zderzali się nosami. Oczy rudowłosej przypominały w tym momencie wielkie, rozszerzone, zielone galeony. – A wiesz, że szukałem dobrej tancerki?

─ Czy… czy MARY właśnie…?

─ Odbiło jej – wzruszył ramionami James, podnosząc rękę i zmuszając ją do zrobienia piruetu. ─ Ale wszystkie szaleństwa należy wykorzystywać, czyż nie?

─ Mówisz to w ten sposób, jakbyś w ciągu życia wykorzystał naprawdę dużo różnych wariactw – zauważyła, mrużąc oczy.

                Chłopak puścił do niej oczko i znowu zrobił obrót, tym razem zakręcając ją tak, że jej głowa znalazła się tuż pod jego brodą, i nie widziała nic, oprócz jego rąk, trzymających ją w pasie. W przeciwieństwie do swojego przyjaciela, był znakomitym tancerzem. Chociaż Lily i jego chętnie kopnęłaby w kostkę.

─ Chętnie wykorzystam dzisiaj i twoje, kochanie – szepnął jej do ucha lubieżnie. Ruda uderzyła go łokciem w brzuch.

─ Jeśli powiesz jeszcze jedno słowo, to przysięgam, że zafunduje ci piekło na ziemi – obiecała.

─ Może być – potaknął James, i zakręcił ją tak, że znowu znajdowali się twarzami do siebie. ─ Niebo, piekło -  to taka kwestia, o którą mógłbym się z tobą pokłócić.

─ A nie moglibyśmy mieć choć jednej rozmowy, która by się tak nie skończyła? – spytała retorycznie. ─ No wiesz, kłótnią.

                James spojrzał na nią jak na wariatkę.

─ Para, która ma tyle chemii, co my, miałaby się nie kłócić… och, to chyba nie wyjdzie.

─ Ale spróbować nie zaszkodzi, co nie? – naciskała. – No wiesz, za… kilka godzin będziemy rocznikowo pełnoletni i w ogól…

─ Jimmy, whiskey poszło! – jęknęła Mary, która nagle oprzytomniała i przypomniała sobie, że po drodze oddała swoją drugą połówkę największej rywalce. Lily spiorunowała ją nieprzychylnym spojrzeniem.

                Oczywiście nie chodziło, o to, że była zazdrosna o Jamesa – co za absurd! Po prostu przeszkadzało jej, że Mary nie miała pojęcia nic a nic o prywatności i obmacywała go przy tych wszystkich osobach, które pozapraszała bez zgody gospodarzy! Poza tym nigdy nie odpuszczała, kiedy mogła dopiec komuś, kogo nie lubiła tak bardzo jak Mary. Spojrzała na nią krzywo.

─ Yyy… to idź dokupić? – zaproponowała ironicznie.

                McDonald, jakby chcąc bardziej ją zdenerwować, włożyła swoje wścibsko-zaglądające-gdzie-nie-wypada ręce pod jego koszulkę, po czym odparła lubieżnie:

─ Wolę, żeby James mnie podprowadził. No wiesz, o tej porze chodzi na zewnątrz mnóstwo meneli.

─ To byłby uczciwy układ – przyznał James, który nawet nie ukrywał, że bawił się znakomicie. Lily wywróciła oczami.

                Co za pajac.

─ Mary pozapraszała tych wszystkich gości, to niech teraz o nich zadba – zauważyła trzeźwo.

─ Goście dbają sami o siebie – zripostowała Mary, patrząc Lily wyzywająco w oczy.

─ James może iść sam.

─ Wolę mieć towarzystwo! – zaprzeczył James. – Monopolowy jest aż piętnaście minut stąd. Co ja będę robił przez tyle czasu sam?

─ Liczył kroki? – zaproponowała. Potter poruszył sugestywnie brwiami, a Mary odpowiedziała mu tym samym.

Co oni wyprawiają?! Czy ta cała wyprawa po alkohol nie jest zwykłym pretekstem, żeby zaszyc się gdzieś i trochę poobmacywać? Lily nie mogła do tego dopuścić! To było… to było… niepoprawne. Oni… Mary na pewno lekko sobie podpiła, a w tym stanie nie wie, co robi! Gdyby zostawiła ją samą z Potterem, który – nie ukrywajmy – jest niewyżytym, nastoletnim chłopcem, zdominowanym przez własne hormony! Tylko Lily dzisiaj nie piła. Tylko ona mogła ich przypilnować… tylko ona…

─ To JA dotrzymam ci kroku, James – wysyczała, wcale nie patrząc w kierunku swojego rozmówcy. Zbyt zajęła się piorunowaniem Mary najgorszym z zestawu jej najpaskudniejszych spojrzeń.

                Gdyby tylko wiedziała jak zwykła, niewinna wyprawa po alkohol się zakończy!

***

Heart - Magic Man

Sprzedawczyni była dosyć młoda, zapewne sama niedawno skończyła Hogwart. Miała na sobie świecącą i nieprzyzwoicie obcisłą bluzkę oraz krótką miniówkę. Jaskrawość jej makijażu prawdopodobnie łamała prawa natury, a Lily mogła postawić galeona o to, że popijała szampana i mocniejsze trunki na koszt firmy przez całą swoją dzisiejszą zmianę, bo ledwie stała na nogach.

James posłał ku niej rozbrajający uśmiech, a kobieta, której plakietka zdradzała imię Millie, cała rozpromieniała. Dopiero po kilku głębszych wdechach i ukradkowych spojrzeniach, udało jej się pisnąć:

─ James… Dawno cię tu nie było.

Powiedziała to takim tonem, jakby liczyła dni od jego ostatniej wizyty, a wyrywając kartkę z kalendarza, notowała na niej z rozczarowaniem wypisanym na twarzy- JESZCZE GO NIE MA. James nie zdawał się być z tego powodu zniesmaczony, a wręcz wyszczerzył zęby jeszcze bardziej. Chyba takie tanie teksty mu schlebiają, pomyślała Lily i wywróciła oczami, sprowadzając towarzystwo na ziemię:

─ No raczej go nie było. UCZY się. A kiedy ktoś się UCZY, to raczej nie spędza każdego popołudnia w monopolowym, nie zgodzisz się? Tak mogą robić ewentualnie osiedlowe pijaczyny.

Millie zaśmiała się krótko i sztucznie, mamrocząc do siebie coś w stylu „a co ty tam wiesz, ruda wywłoko”. Lily bardzo chciała powiedzieć jej, jak wiele tym wie, ale Potter uspakajająco złapał ją za nadgarstek, co przypomniało jej o tym, że wykłócanie się o takie rzeczy, mogłyby zostać przez niego sprzecznie odebrane. Najlepiej nie zniżać się do rozmowy ze zwykłą tanią siłą społeczną, postanowiła.

─ Słuchaj, Mills – zaczął James. ─ Organizuję z Syriuszem domówkę, ale skonfiskowano nam szampana w ostatnim tygodniu, więc… Co polecasz? ─ spytał, podpierając się o ladę i niby to przypadkiem dotykając swoją dłonią jej dłoni.

Mills? Czy Potter naprawdę musi się ze wszystkimi tak spoufalać? Czy naprawdę jest „na ty”  każdym sprzedawcą alkoholi w Dolinie Godryka? Lily nie potrafiła ukryć swojego zażenowania jego infantylnym sposobem na zdobycie upragnionego szampana.

─ A na pewno chcecie tylko szampana? ─ spytała Millie. W jej głosie dało się doszukać trochę kokieteryjnego zabarwienia.

─ A umiesz czytać między wierszami? ─ odpowiedziała jej retorycznie Evans.

                James parsknął i – puszczając do Millie perskie oko – zabrał swoją dłoń. Dziewczyna odpowiedziała tym samym i bez gadania czy powtarzania zawieszonej nad ladą formułki: NIETRZEŹWYM I NIELETNIM ALKHOLU NIE SPRZEDAJEMY, zabrała się do ściągania z półek szampanów, whisky i innych trunków, które dyktował z pamięci Potter.

Po tej krótkiej, aczkolwiek treściwej wymianie zdań i otrzymaniu alkoholu, James wziął wszystkie butelki z nieprzeciętną zręcznością, jakby codziennie chwytał sześć butelek jedną ręką, a siedem drugą. Sprzedawczyni Millie uśmiechnęła się do niego raz jeszcze, pomachała i odetchnęła ustami, wydając z siebie zduszony dźwięk, który można było zinterpretować jako: „papa, Jaaaaames” albo „trzymaj się przy mnieeee”.

Lily wywróciła oczami i zabrała chłopakowi kilka butelek, bo zaczął się już popisywać, puszczając jedną z nich i łapiąc sekundę przed jej rozbiciem o chodnik. W milczeniu doszli na rynek miasteczka, ze skwerem, fontanną, jakąś restauracją i kilkoma sklepami z podświetlonymi wystawami, na których stały stare manekiny z oderwanymi głowami i modele najnowszych mioteł. Tam rudowłosa rozpoczęła rozmowę, bo bardzo nie lubiła krępujących milczeń, uważając, że takowe robią z niej słabego rozmówcę, na co – naturalnie – nie mogła pozwolić:

─ Ta baba kompletnie jadła ci z ręki ─ stwierdziła zdawkowo. Brew Pottera powędrowała ku górze.

─ Tak działam na dziewczyny, skarbie.

Lily prychnęła i kopnęła chłopaka mocno w łydkę. Ten zaśmiał się w odpowiedzi, jakby opowiedziała mu świetny żart. Ledwo już znosiła te jego ciągłe humorki, a wręcz skrajne zmiany w zachowaniu, jakby miał jakieś sympatyczne alter-ego, które co jakiś czas się budziło i próbowało walczyć z dominującą osobowością idioty-Jamesa, czy coś takiego. Nie znała bowiem żadnej innej osoby, która jednego dnia mogła być tak lojalna, bystra i zabawna, a drugiego znowu stać się gruboskórna, jowialna i rozwiązła.

I jeśli jego zdaniem bipolarność jest atrakcyjną cechą dla płci przeciwnej, to Lily czuła się zobowiązana sprowadzić go na ziemię:

─ Nie na wszystkie ─ odparła wreszcie.

─ Czyżby, kochanie?

Ruda przystanęła i zacisnęła wargi z wściekłości. Jej oczy szaleńczo śmigały to w prawo, to w lewo, co było oznaką, że w tej chwili gorączkowo wyszukała odpowiednio przemądrzałej riposty. W końcu zadowoliła się pospolitym:

─  Przestań. Nie jestem żadnym twoim „kochaniem”.

─  Skarbem? – droczył się James, kładąc ramię na jej barki i wykorzystując bezmyślność Lily w chwili, gdy zabierała mu butelki. Przecież to oczywiste, że teraz, kiedy ma jedną rękę wolną, będzie mógł spokojnie ją nią torturować, pomyślała.

─  Nie.

─  Słoneczkiem?

                Strzepnęła jego rękę. James założył ją ponownie.

─  Wal się.

─  Ślicznot…

─  Dlaczego właściwie z tobą gadam? – fuknęła, z całej siły uderzając pięścią w jego nadgarstek. James najwyraźniej nic nie poczuł, bo nie zabrał swojej ręki.

                Cóż, to chyba niepodważalny dowód na to, że James Potter jest poważnie chory na analgezję czy inną chorobę, przez którą nie jest w stanie odebrać ludzkich uczuć.

                Chłopak wzruszył ramionami i uśmiechnął się do niej huncwocko: 

─ Odpowiedź jest prosta- nie chciałaś zostawiać mnie samego z osobą tak nieobliczalną jak Mary i z czystej troski – zaakcentował to słowo, jakby troska nie była wyrazem do końca obrazującym jej uczucia – postanowiłaś ocalić mnie przed nieuchronnym molestowaniem.

─ Jasne – prychnęła. – Myślę, że chciałbyś być molestowany.

─ Wiesz… Zależy przez kogo. Jeśli ty masz mi to do zaoferowania, to się skuszę.

─  Wydaje ci się, że jesteś zabawny z tymi tekstami?

─  Nawet nie próbuję. Ale jeśli o wydawaniu mowa, to wydaję mi się, że na mnie lecisz.

                Lily przetarła dłonią twarz. Z nikim tak trudno jej się nie rozmawiało jak z Jamesem. Posiadał on podobny do niej upór i determinację, a jeśli dodać do tego wrodzone zamiłowanie do gier słownych i zdolność do odwracania wszystkiego na swoją korzyść, to jej domena, czyli wykłócanie się, które z każdą inną denerwującą osobą robiło porządek, na Pottera działało wręcz motywująco.

                Dlatego tak beznadziejnie było być Evans dla Jamesa. Bo James traktował ją inaczej. Lily oczywiście nie wierzyła w to, że jest on w niej zakochany czy nawet zadurzony, ale wiedziała, że ma jakąś znaczącą rolę w jego życiu. Rolę, której jeszcze nie potrafiła do końca scharakteryzować. Przypuszczała wcześniej, że Potter wykazuje chęć do umawiania się z nią dla kpin, bo nikomu innemu nawet przez myśl by nie przeszło, by umówić się z taką sztywniarą i histeryczką jak ona. Taki numer bardzo by do niego pasował. Do niego i jego beznadziejnego poczucia humoru. Teraz… na chwilę obecną nie była pewna niczego. A musicie wiedzieć, że nic bardziej nie wyprowadzało Lily z równowagi niż niewiedza i niepewność. 

─  Chciałbyś – wysyczała tak zjadliwie, że aż sama się siebie przestraszyła.

                Jamesa, jako szesnastoletniego mieszkańca wioski, chyba opętał duch Godryka Gryffindora, bo ani trochę ów syk go nie zniechęcił do dalszego napierania i działania jej na nerwy:

─  Czy.. to rumieniec? – zapytał, przejeżdżając opuszkiem palca po jej policzku.

─  Rumieniec? Jest dwadzieścia na minusie, debilu! Policzki mi zmarzły.

─  Jasne – powiedział sceptycznie. – Nie musisz się wstydzić, kotku, wyglądasz przeu…

─ JESZCZE RAZ NAZWIESZ MNIE KOTKIEM, TO ZADBAM O TO, ŻEBYŚ WIĘCEJ NIE OTWORZYŁ SWOJEJ PRZEBRZYDŁEJ GĘBY, POTTER! – wybuchnęła i w przytłaczającym napadzie agresji, zaczęła okładać go najtwardszą – w jej mniemaniu – butelką szampana.

─  Nie tak ostro, skarbie… – zaśmiał się James, próbując złapać jej ruchliwy nadgarstek. Ruda wzmocniła atak. ─  …Evans – poprawił się, kiedy już złapał ją za przegub z dłoni z refleksem absolutnie godnym szukającego. ─ Uspokój się, okej? Chcę dożyć do północy.

                Po tych słowach puścił jej nadgarstek, a potem znowu zapanowało milczenie. Lily zastanawiała się, czy znowu go nie przerwać, ale zaraz potem doszła do wniosku, że zapewne znowu się pokłócą. Z pewnych powodów wcale nie chciała mieć wrogich stosunków z Jamesem Potterem. Przynajmniej nie tej nocy.

                Lily i James szli ramię w ramię przez następne uliczki, zakręcając prawie zawsze w lewo (czy też w prawo – rudowłosa od zawsze miała problem z odróżnieniem tych dwóch kierunków) oraz – co było bardziej dziwne – w pewien sposób oddalając się od miasta, chociaż dziewczyna dałaby sobie rękę uciąć, że uliczka, na której mieszkali Potterowie znajdowała się w samym centrum.

                Z tymi sprzecznymi sygnałami, biedna, zagubiona Evansówna szła ufnie przy boku wieloletniego mieszkańca Doliny Godryka, licząc, że zaraz zobaczy jakiś punkt, dzięki któremu skojarzy, gdzie się obecnie znajdują.

─ Masz zerową orientację w terenie – zaśmiał się James, po kilku minutach obserwowania miny Lily i jej charakterystycznie zmarszczonych brwi. Co do niego podobne – ani trochę już jej nie zaczepiał, a jego głos brzmiał po prostu sympatycznie, a nie złośliwie, jak kiedy nazywał ją kochaniem, skarbem i raczył innymi takimi afektonimami .

                Lily westchnęła. Dla odmiany teraz jej brakowało energii i chęci na pogawędkę.

                Nie może mnie zmusić do odpowiedzi, zauważyła, mocniej zaciskając wargi. Do sklepu monopolowego szli jakieś dziesięć minut, a szósty zmysł podpowiadał jej, że mniej więcej tyle już minęło. Muszą być gdzieś w pobliżu domu…

─ Nie możesz zabronić mi ze sobą rozmawiać – zauważył chytrze James. ─ Tak zachowują się tchórze, a ja nigdy cię za podobną osobę nie uważałem.

                Cóż za dziecinna prowokacja, oburzyła się w duchu. Wiedziała, że Potter dobrze zdawał sobie sprawę, że mimo jej niezwykłej asertywności (a przynajmniej to ona myślała, że jest asertywna), tekst rodem: „jesteś tchórzem” albo „po prostu przyznaj, że się boisz” zwykle nagabywał ją do zrobienia wszystkiego, nawet jeśli bardzo jej nie odpowiadało. Lily, zupełnie jak James, nosiła w sobie wielką dumę i tego typu infantylny komentarz nie mógł zostać przez nią zignorowany.

                Dlatego, chociaż wiedziała, że daje się zaczepić, odwróciła głowę w jego kierunku i – dbając o to, żeby jej wzrok dosłownie zabijał – wycedziła:  

─ O co ci znów chodzi? Przecież rozmawiamy.

─  No tak, ale… na taki nieciekawy temat. Ja chętnie podyskutowałbym o… ─ zastanowił się James, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że irytuje swoją towarzyszkę ─ …na przykład, jak ci minęły Święta? A szczególnie Wigilia? – poruszał sugestywnie brwiami.

                Lily otworzyła usta z oburzenia. Oczywiście! Można by pomyśleć, że James będzie miał w sobie na tyle taktu, żeby nie przypominać tego horrendalnego (chociaż powiem wam uczciwie, że w tym przymiotniku było naprawdę dużo przesady) doświadczenia, czyli pocałunku u niej w domu. 

                Do tej pory dziewczyna myślała o nim bardzo dużo, nawet więcej niż o fakcie, że Chase jest jej bratem, co było niepokojące, ale przecież musiała przewijać i przewijać ten moment w swojej głowie! Chciała przecież znaleźć przyczynę swojego psychicznego zachowania. Napisała nawet listę przyczyn, które mogły ją do tego podkusić, a wyglądała ona tak:

POWODY MOJEGO SZALEŃSTWA:

napisane przez Lily Annabeth Evans dnia 29.12.1976 r.

1.       Z psychologicznego punktu widzenia – prawdopodobnie zaczęłam objawiać zachowania znacznie odchylające od normy przez: stres, nadmiar nauki, nacisk zewnętrzny, problemy w domu, brak nikotyny, której zażywanie rzuciłam, bo nie mam ochoty zginąć z tak żałosnego powody jak rak płuc (chyba pójdę kupić sobie Camele), źle zbilansowaną dietę, bezsenność lub nadmiar snu, oraz przez przebywanie w nieodpowiednim dla mnie towarzystwie (jak moja siostra, macocha albo James Potter), które negatywnie odbija się na moim samopoczuciu.

2.       Miałam w organizmie ogromną ilość endorfin przez ten czekoladowy tort, jaki zjadłam, kiedy wszyscy skakali wokół tej imitacji choinki, która stoi u nas w salonie, jakby było nad czym się rozpływać. Jestem prawie pewna, że mam uczulenie na cukier, bo inaczej nie zachowywałabym się tak szalenie. 

3.       Prawdopodobnie po tym, jak dowiedziałam się, że jednak rodzina Evansów nie jest w połowie tak psychiczna jak myślałam, bo Jo Prewett się do niej nie zalicza, ulga przyćmiła mój umysł, euforia i inne chwilowe wariactwa kompletnie mnie ogarnęły, że aż… cóż, że aż zrobiłam, co zrobiłam.

4.       Nie mogę zapominać, że jestem dojrzewającą nastolatką, w której organizmie szaleją te wszystkie hormony i inne zło. Zaatakowała mnie fenyloetyloamina czy coś podobnego, co widziałam w książce od biologii Tunii.

5.       Ktoś zatruł mnie eliksirem miłosnym. To pewnie Black, bo tylko on ma takie kretyńskie pomysły i tylko on warzy takie badziewie eliksiry, że skłoniły mnie TYLKO do pocałunku. Ja oczywiście nic tutaj nie sugeruję, ale jako miłośniczka eliksirów, wiem, że zazwyczaj działają one trochę inaczej. I ponownie mam ochotę zabłysnąć tymi dziwnymi terminami, które teraz przepisuję to znaczy, które zapamiętałam z podręcznika Tunii.

6.       Potter zwodzi mnie swoją chorobą dwubiegunową, a mój mózg fiksuje, idąc w jego ślady.

7.       To wszystko równocześnie.

Lily czuła się więc przygotowana na tę rozmowę, bo przygotowane przez nią wymówki naprawdę były sprzedajne.

─ Nie będę o tym z tobą rozmawiać – oświadczyła jedynie, czując, że już przegrała tę wojnę.

─ W takim razie ja będę mówić – zadeklarował się James. – A ty będziesz potakiwać na znak, że się zgadzasz.

─ Zwykle nie potakuje, kiedy ktoś gada bzdury.

─ O to się nie martw, kochana, nie powiem niczego, co nie byłoby prawdą.

Zabrzmiało złowieszczo, pomyślała.

Westchnęła ciężko. Jedyną rzeczą gorszą od rozmowy o pocałunku, było wysłuchanie monologu Jamesa na jego temat. Znała już tego chłopaka i jego niepowtarzalne wiercenie dziury w brzuchu. Potrafił zmusić kogoś do przyznania mu racji, nawet jeśli sam wiedział, że jej nie ma.

─ W takim razie będę rozmawiać – skapitulowała. ─ Ale tylko przez pewien czas.

─ Bardzo dojrzałe – pochwalił ją Potter, jakby miał jakiekolwiek pojęcie o dojrzałych rzeczach. – Świat byłby o tyle lepszy, co nie, gdyby wszyscy mogli przestać gadać w tym momencie, kiedy już wiedzą, że przegrywają.

─ Po prostu nie chcę zdeptać sobie mózgu przez tę rozmowę, ale bardzo się cieszę, że usłyszałam twoją hipotezę, bo teraz wiem, jak mój pomysł odebrał ktoś chory na głowę.

─ Dobrze, Lily – poddał się James. ─ Nie będziemy o tym teraz rozmawiać. Ale – jak sama zaproponowałaś, możemy dać temu czas.

                Nie do końca o to jej chodziło. Dziewczyna chciała zakończyć rozmowę równie szybko i niespodziewanie, jak się zaczęła, czyli po jakiś pięciu minutach. James jak zwykle wszystko odwrócił na własną korzyść, ale… czy faktycznie jedynie na jego korzyść? Lily, jeśli dostałaby ten czas, o którym mówił, mogłaby przygotować się psychicznie na tę rozmowę i – co za tym idzie – ostatecznie ją wygrać. Ostatnie, czego sobie życzyła, to to, że Potter odwróci kota ogonem, ona chwilowo zgłupieje i „dojdą” do tak przerażającego wniosku, jak… jak że on jej się podoba czy coś takiego.

─ Czas? – wydukała głupio. James kiwnął głową. Towarzyszył mu charakterystyczny błysk w oku, który zazwyczaj zwiastował tragedię:

─ No wiesz… nie poruszymy tego tematu aż… aż będziesz chciała, żebyśmy go poruszyli – zaoferował wspaniałomyślnie. Lily nie chciało się wierzyć w to, co usłyszała. James Potter rezygnujący z gierek słownych? To jakiś sen?

─ A… a gdzie jest haczyk? – spytała nieufnie.

─ Pogadamy o tym przed północą.

─ C…co?

                Ta propozycja nie trzymała się kupy. O ile pamięć jej nie myliła, z domu Pottera wychodzili około dwudziestej. W sklepie tej dziwnej baby siedzieli około piętnastu minut. Rozmowa o pocałunku, nawet jeśli zostanie odłożona teraz, to dosłownie za kilka chwil, znowu do niej wrócą. Ale… Jeśli rozegrałaby to wystarczająco zmyślnie, być może do północy nawet by się nie spotkali. W końcu u Potterów siedzi jakieś pięćdziesiąt osób, a podczas ich nieobecności mogło ich nawet trochę dojść. Nietrudno wtopić się w tłum… a gdyby postawiła przed nim jeszcze jeden warunek.  

─ Nie obchodzi mnie czy to będzie teraz, czy o dwudziestej trzeciej pięćdziesiąt dziewięć, Evans – powtórzył spokojnie James. Jego oczy podejrzanie się błyskały. – Ważne, żeby było dzisiaj. Chcę dać ci czas, żebyś mogła uzupełnić swoją kolekcję wymówek, w które nikt nie wierzy.

                Lily się zawahała. Nie miała najmniejszego doświadczenia w takich układach, i szczerze wątpiła, że uda jej się pokonać dzisiaj Pottera. Mógł on przecież ją wytropić, zaciągnąć gdzieś i zmusić do rozmowy. Albo po prostu nie przystać na ten jeden warunek, który gwarantowałby jej nietykalność…

─ Zgoda – podjęła spontanicznie decyzję. – Ale ja też mam haczyk.

                James parsknął. Najwyraźniej wątpił, że to może zmienić cokolwiek, w huncwockim planie, który powoli rysował sobie w głowie, ale – jak przystało na prawdziwego gentelmana – oddał jej głos:

─ Natychmiast po północy zapominamy o całej sprawie i nie wracamy do niej, chyba że obydwoje będziemy chcieli do niej wrócić – wydeklamowała swój warunek jak formułkę na pamięć.

─ Mówiąc po ludzku, po prostu chcesz mieć pewność, że uda ci się nawiać – przetłumaczył, uśmiechając się pobłażliwie, jakby wątpił, że ktokolwiek czy cokolwiek jest w stanie mu uciec.

─ Proszę, niech każdy interpretacje warunków zostawi dla siebie – odparła profesjonalnie.

                Potter uniósł jedną brew, a następnie wyciągnął rękę, niczym pracodawca, która wita w swojej placówce nowego podwładnego. Można to znakomicie porównać do tego, że okularnik uroczyscie witał ją w świecie przekrętów, bo faktycznie, od tego momentu Evansówna rozwinęła skrzydła w tej dziedzinie. Lily z pewną siebie miną uścisnęła jego rękę. Nie miała wtedy jeszcze pojęcia, w co się pakuje.

***

─ Hestia, czy mogę zamienić z tobą słówko? – starczała jej nad głową kolejna osoba, która twierdziła, że świetnie ją zna, chociaż Hestia mogła przysiąść, że te szafirowe oczy czy długie, połyskujące, złociste włosy nie wyglądają ani a ani znajomo, chociaż powinny. Dziewczyna nie miała w zwyczaju zapominać o osobach z oczami o barwie minerałów. Słyszała, że taka barwa oczu to symbol…

Symbol…

Hestia zamrugała oczami, zdezorientowana. Na pewno wiedziała, czego to symbol, przynajmniej kiedyś. Teraz próbując znaleźć odpowiedni fragment układanki w głowie, widziała jedynie czarną czeluść zapomnienia. Nie jednak takiego typu zapomnienia, które po kilku gorączkowych wysiłkach nagle ustępują miejscu uczuciu ulgi i triumfu, kiedy rzecz, która pomalutku uciekała nam z głowy, została złapana i przywrócona na swoje miejsce. Nie. Jonesówna obawiała się, że nie przypomni sobie kompletnie nic ani o symbolice szafiru, ani o właściwościach jakiegokolwiek innego minerału.

Nic.

Nie wiedziała nic o szafirach.

Nic o szafirowych oczach.

I nic o posiadaczce szafirowych oczu.

─ Nie – odpowiedziała i chwyciła ostatnią butelkę whiskey, która została na stole, a po którą w ogóle wyszła z maskującego ją tłumu.

Dlaczego niby miała rozmawiać z obcymi ludźmi? A przynajmniej z takim rodzajem obcych, których nie znała ona, a którzy znali ją. O wiele sympatyczniej bawiła się wśród obcych w dwie strony, którym był tłum, sprowadzony przez tę rudowłosą wilę, której imienia Hestia za nic w świecie nie mogła sobie przypomnieć. Dlatego właśnie już miała wracać do tego przystojnego chłopaka, który opowiadał jej jakąś przezabawną historię i wziął ją do tańca pięć razy pod rząd, kiedy czyjaś ręka zacisnęła się na jej nadgarstku.

To ta blondynka.

Znowu.

Hestia westchnęła ciężko, siląc się na sztuczny uśmiech.

─ Nie znam cię – odparła gniewnie, wyrywając swoją rękę z jej uścisku. ─ I jestem lekko zajęta.

─ To zajmie chwileczkę – nalegała blondynka. ─ Chce tylko ci coś przekazać.

                A potem… Jonesówna zobaczyła tylko znajomy przedmiot. Taki, który naprawdę coś jej przypominał. Blondynka wrzuciła go na jej ręce i to była generalnie ostatnia rzecz, którą pamiętała tamtej nocy.

***

ABBA - Fernando

─ Gdzie jesteśmy?! ─ wybuchnęła Lily, stając na środku drogi wzdłuż oszronionej i ciemnej alei. Nigdy nie słynęła z cierpliwości, ale James wprowadził ich na tę prowadzącą donikąd drogę już godzinę temu, jak nie więcej, a w dodatku cały czas zabawiał ją rozmową o niczym, jakby wcale nie zgubili się gdzieś w środku zimnej i śnieżnej nocy; a więc zapewne każdy inny człowiek zacząłby dostawać w tej scenerii szewskiej pasji.

─ Jeszcze w kraju ─ odpowiedział tym samym beztroskim tonem jej towarzysz, ale również się zatrzymał, by wyciągnąć jeden z szampanów. ─ Och, nie martw się, Evans, nic nam się nie stanie.  

                Rudowłosa spiorunowała go swoim najbardziej paskudnym spojrzeniem, ale gdy to działanie nie przyniosło spodziewanego efektu, a James wciąż z dziecinnym uśmiechem próbował otworzyć butelkę, kopnęła go z całej siły w łydkę. Chłopak zachwiał się przez to, a korek od szampana niespodziewanie wystrzelił w powietrze, sam napój zaś zadowolił się niższym lotem – prosto na jej sukienkę.

─ No i widzisz, Evans? Teraz nawet jeśli powiesz, że nie piłaś, to nikt ci nie uwierzy – zacmokał Potter i z ciężkim westchnięciem stwierdził, że w butelce nie ma już ani krztyny trunku.

─ Mam tego dość! ─ warknęła, wymachując rękami. ─ Nie mam pojęcia, co sobie myślałam, w ogóle idąc gdziekolwiek Z TOBĄ, ale jeśli myślisz, że łażenie po całej Dolinie Godryka ZIMNĄ NOCĄ i włóczenie się jakimiś uliczkami godzinami jest…

─ Zimno ci? ─ zmienił temat James, dotykając cienkiego materiału jej kurtki, niczym nadopiekuńcza babcia. ─ Och, Evans, Evans, nie potrafisz o siebie zadbać… ─ westchnął i odłożył butelki na ziemię, zapewne, żeby rozbić tutaj swój obóz i zacząć pić.

─ Co proszę? – prychnęła Lily, gotowa wymienić mu powody, które dowodzą, jak bardzo o siebie dba, a jak bardzo tego dzisiaj nie widać, bo w ogóle pojechała do niego na Sylwestra. Tę tyradę powstrzymał jednak nieoczekiwane opadnięcie czegoś ciepłego i ciężkiego na jej ramiona.

                James oddał jej swoją kurtkę, stojąc teraz przed nią w samej białej koszuli i poluzowanym krawacie. Evansówna zamrugała oczami bez zrozumienia.

─ Co ty robisz? – spytała podejrzliwie.

─ Oddaję ci kurtkę – wzruszył ramionami Potter. – Skoro jest ci zimno.

─ Ale teraz tobie będzie zimno – zauważyła trzeźwo.

─ Przeżyję.

                Chłopak znowu chwycił sprawnym ruchem alkohol w jedną ręką, a drugą wyciągnął, by ponownie złapać ją za nadgarstek, ale Ruda zaprotestowała.

─ Nie, nie przeżyjesz! Ja mam przynajmniej sweter, a ty…

─ Ale mi wcale nie jest zimno, kochanie – odparował. – W twoim towarzystwie zawsze jest gorąco.

                Puściła ten komentarz mimo uszu.

─ Weź… weź przynajmniej mój sweter – upierała się.

─ Nie, Evans – westchnął. – Nie ubiorę damskiego sweterka, nawet jeśli jest twój. Chodź – chwycił jej rękę – to już blisko. Nim szybciej dotrzemy do domu, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że dostanę zapalenia płuc i umrę.

─ Okej – skapitulowała, poprawiając sobie jego kurtkę na ramionach. ─ Dzięki.

                Szli w milczeniu jeszcze kilka minut, a w oddali stopniowo coś zaczęło się pojawiać. Najpierw był to jedynie cień, potem zamazana sylwetka czegoś dużego i kolorowego, a na koniec już wielka, żywa mozaika wszystkich neonowych barw świata.

                To na pewno ta bogata uliczka, gdzie mieszka Potter, pomyślała z ulgą Lily, dopóki nie przypomniała sobie, że ta uliczka znajdowała się naprzeciwko wielkiego sklepu miotlarskiego. Którego nie było. Tak samo jak nie było żadnej uliczki.

─ Gdzie my jesteśmy? ─ szepnęła niespokojnie, rozglądając się we wszystkie strony.

Ten sklep musi gdzieś tu być…, powtarzała sobie w myślach, niespokojne myśli kojąc faktem, że nigdy nie należała do spostrzegawczych osób. Swidrowała spojrzeniem okolicę.

Dostrzegła jakiś park. To nie to.

Zauważyła zamknięty sklep odzieżowy. Nie to.

Ujrzała również klub nocny, z którego dobiegała głośna muzyka.

Żadnych sklepów miotlarskich.

─ W Manchesterze ─ odparł beztrosko James, tonem, jakby mówił jej, kto wygrał poprzednie mistrzostwa w Quidditchu i dlaczego nikt nie był zaskoczony (Francja i to po raz trzeci z rzędu).

                W Manchesterze… W Manchesterze…

                W MANCHESTERZE!!!

─ Gdzie?! ─ wrzasnęła Lily, mając nadzieję, że jej towarzysz zaraz zachichocze i przyzna, że to tylko żart. Tylko głupi, infantylny, szczeniacki żart, a oni wcale nie są… oni wcale nie są…

─ Wyluzuj – poklepał ją po plecach. ─ Dolina Godryka znajduje się praktycznie tuż pod Manchesterem, a maskuje ją czar dekoncentrujący. Pół godzinki i będziemy z powrotem.

                Pół godzinki i będziemy z powrotem.

                PÓŁ GODZINKI I BĘDZIEMY Z POWROTEM!

                Czy on się dobrze czuje? Czy James Potter jest zdrowy na umyśle? Najwyraźniej nie. Najwyraźniej trafiła na jakieś odludzie w Manchesterze z niezrównoważonym psychicznie tyranem. Jak mogła być tak głupia i w ogóle godzić się przyjechać do niego na Sylwestra? Jak mogła nie wyczuć podstępu? Sama jest sobie winna. Sama jest winna temu, że przebywa teraz sam na sam z psychopatą gdzieś w Manchesterze, około dwieście mil z dala od domu.

─ PÓŁ GODZINKI I BĘDZIEMY Z POWROTEM? Odbiło ci już do reszty, czy zdołałeś się już nieźle napić?! – krzyknęła histerycznie. – A może i jedno, i drugie?!

─ Och, daj spokój. Zobaczysz – nie pożałujesz, że tu ze mną przyszłaś – obiecał, uśmiechając się huncwocko. Lily mogła przysiąc, że niewiele brakowało, a zaczęłaby go dusić.

                Wdech, wydech, Lily, powtarzała sobie. Wdech, wydech…

─ Po co tu w ogóle przyleźliśmy? – jęknęła rozpaczliwie. – Jaki jest w tym wszystkim cel?!

─ Zobaczysz ─ powtórzył, otaczając ją ramieniem. Lily nie miała nawet siły go strzepnąć.

Przez kilka minut milczała, pogrążając się w otchłani własnej furii. Umarła w niej nawet chęć, by zrobić taką scenę, jakiej James Potter nie zapomni do reszty swojego nędznego życia. W Manchesterze mieszkali przecież mugole, a ze względu na to, że była to sylwestrowa noc, na pewno mnóstwo ich wałęsało się o tej porze na zewnątrz. I mnóstwo z nich mogło pomyśleć sobie o niej parę rzeczy, gdyby znowu zaczęła okładać swojego towarzysza butelkami szampana. Przy obcych ludziach czy kasjerkach w Dolinie Godryka nie miała takich oporów. A może po prostu gardło bolało ją już za bardzo, by znowu zacząć się wydzierać? Tego nie mogła do końca stwierdzić. 

                Ważne jest jednak to, że odtwarzając w myślach milion sposobów na zamordowanie Jamesa Pottera przed północą (żeby nie dożył wieku rocznikowych siedemnastu lat i nie przyniósł wstydu całej społeczności pełnoletnich ludzi), nawet nie zdążyła zorientować się, że jej towarzysz wykorzystał fakt, iż chwilowo przestała mówić (co było bardzo rzadkim wypadkiem) i doprowadził ją do finału całej wyprawy. Odkrząknął parokrotnie, zanim rudowłosa wróciła na ziemię. Kiedy już to zrobiła, natychmiast chciała wrócić do bujania w obłokach. Rzeczywistość była bowiem zbyt brutalna.

─ Wesołe miasteczko ─ powiedziała Lily po kilku sekundach przyglądania się stojącym przed nią karuzelom i straganikom, takim, gdzie można wygrać wielkiego pluszaka za zbicie rządku szklanek czy zastrzelenia ruchomych figurek kaczek. ─ Proszę, powiedz, że żartujesz.

─ Nie ─ zaśmiał się James i zaczął intensywnie wdychać powietrze. O mało nie zadławił się wonią unoszącej się w powietrzu własnej satysfakcji.

─ To nie jest zabawne, Potter.

─ Ależ jest, Evans.

─ Czyli… chcesz powiedzieć, że zrobiliśmy tyle mil od Doliny Godryka do Manchesteru, żeby obejrzeć zamknięte wesołe miasteczko? – Mówiąc to, o mało nie wybuchnęła płaczem.

─ Tak.

                Tak. Tak. Tak. Tak. Tak. Tak. Tak, krzyczał jego natrętny baryton w jej głowie.

                Lily zazgrzytała zębami, w myślach licząc do dziesięciu, byle tylko się uspokoić.

Jeden.

─ Dobrze – westchnęła, siląc się na spokój. ─ Co chciałeś przez to osiągnąć?

Dwa.

─ Osiągnąć? W sumie to nic – przyznał bezwstydnie okularnik.

Trzy.

─ W takim razie czy możemy już, PROSZĘ, wrócić?

Cztery.

─ Nie.

                Pięć. Sześć. Siedem…

─ Dlaczego? – wycedziła, uśmiechając się sztucznie.

─ Bo wesołe miasteczko to idealne miejsce, żeby trochę się poobmacywać.

                Lily zadrżała z wściekłości.

OSIEM. DZIEWIĘĆ. I PÓŁ. 

─ Dobra, dobra – zaśmiał się James. – Wrócimy do tego tematu później. Póki co – wygram dla ciebie jakiegoś miśka.

                Dziesięć.

─ NIE. CHCĘ. OD. CIEBIE. NICZEGO – wycedziła. Zazwyczaj taktyka liczenia do dziesięciu lekko ją uspakajała, ale James jak zwykle zburzał wszystkie możliwe bariery samokontroli.

                Co za paskudny chłopak.

─ Nie musisz dziękować – złapał ją za rękę, nie zważając na jej poprzednią deklarację, i pociągnął do pierwszego z mugolskich straganików.

Krótka instrukcja, przybita gwoźdźmi do budki, informowała, że aby wygrać, należało trafić lotką w sam środek zawieszonej kilka stóp dalej tarczy, a do wygrania były – naturalnie – wielkie pluszami wielkości połowy Lily, a może nawet i Jamesa. Chłopak poszukał na ladzie stołu jakiś lotek, kiedy jednak ta penetracja zakończyła się fiaskiem, podparł się dłońmi i łokciami o stolik, odbił nogami od trawy i sprawnie przedostał na drugą stronę stołu, grzebiąc za ladą właściciela straganu. Lily wywróciła oczami.

Po niecałych dwóch minutach James wziął przepisowe trzy rzutki i ponownie przedostał się na drugą stronę stołu.

─ Żeby było sprawiedliwie ─ dodał, cofając się do zaznaczonego na chodniku czerwoną tasiemką miejsca, skąd powinien rzucać. Chwycił jedną lotkę, poprawił okulary, przykucnął i z perfekcyjnym, wyćwiczonym od Qudditcha ruchem nadgarstka, wycelował w tarczę.

                Lotka trafiła w sam środek.

                James chwycił drugą.

                Przyczepiła się tuż obok.

                Trzecia znalazła się nieznacznie dalej.

─ Ty tu jesteś ekspertem – zwrócił się chłopak do Lily i z łobuzerskim uśmiechem wskazał na swoje dzieło. – Wygrałem?

─ Imponujące – odparła bezbarwnie. James wyszczerzył do niej zęby.

─ No, zgodnie z naszą umową – Cmoknął ją z zaskoczenia w policzek i wrócił do samego stołka, zanim Lily zdążyła choćby kopnąć go w goleń – którego chcesz? ─ spytał, wskazując palcem na poprzyczepiane do dachu budki wielkie pluszaki.

─ Nic od ciebie nie chcę.

                James ponownie ją zignorował. Bawił się zbyt dobrze, żeby zwracać uwagę na jej humor.

─ Tę pandę? Okej ─ uśmiechnął się, ponownie naskoczył na stołek, ale teraz wygiął się, by sięgnąć do nagród i pieczołowicie rozpoczął odwiązywanie wielkiej, pluszowej pandy.

─ To jest kradzież, James – odezwała się nagle Lily, kiedy moralność dała górę nad wściekłością.

─ Nie, nie jest – parsknął James. – Przecież wygrałem. Sama tak powiedziałaś.

                Nim Lily zdążyła to zripostować, już uwolnił pandę od sznurów, które przyczepiały ją do dachu straganu i zeskoczył ze stołka, po czym wrócił do rudowłosej i z rozbrajającym uśmiechem wręczył jej pluszaka. Dziewczyna przyjęła go niechętnie.

─ Idziemy dalej! – klasnął w ręce James i ponownie – nim zdążyła zareagować – pociągnął w głąb wesołego miasteczka, bawiąc się jak małe dziecko. Szkoda tylko, że entuzjazmem bynajmniej nie zaraził swojej towarzyszki.

 ─ Chcesz może watę cukrową? – zapytał, wskazując na kolejny stragan.

─ Nie.

─ To nawet lepiej – rzekł optymistycznie – bo nie wiem, jak włączyć to dziwne coś. Idziemy dalej! 

 Lily zakręciło się w głowie od tego „chodzenia dalej”, a poza tym w jej umyśle powoli zaczęły odzywać się charakterystyczne dla niej, wyemancypowane hasełka, dzięki którym zmotywowała się do postawienia Jamesowi:

─ Nie, nie idziemy.

─ Czyli akceptujesz plan obmacywania? – poruszał sugestywnie brwiami. – Nie powiem, odpowiada mi twoja sugest… - Lily wymierzyła mu z butelki prosto w brzuch. ─ AUA! Evans!

─ Zachowuj się – warknęła.

─ Jeśli masz takie zapędy, to na przyszłość okładaj mnie pluszakiem, okej? – wywrócił oczami James, ale wedle jej oczekiwań stracił połowę swojego wigoru i przestał biegać jak wariat po zamkniętym wesołym miasteczku. ─ Co proponujesz?

─ Wracajmy.

─ A coś innego? – ponowił pytanie. Lily spiorunowała go swoim popisowym spojrzeniem. James, wyjątkowo odporny tego wieczoru, kompletnie się tym nie przejął. ─ Jak już tu doszliśmy, to chociaż trochę posiedźmy, kochanie.

─ W takim razie usiądźmy gdzieś i porozmawiajmy jak cywilizowani ludzie, zanim ktoś nas zauważy i zgłosi, że rabujemy park rozrywki po nocy – poddała się.

─ Lubię rozmawiać – zgodził się James.

─ Zauważyłam.

                Na miejsce swojej poważnej i cywilizowanej rozmowy Lily i James wybrali mniej poważne miejsce, czy – by być perfekcyjnie szczegółowym – JAMES wybrał, a Lily, z obawy, że zedrze sobie dzisiaj gardło i szkołę przywita z koszmarnym jego bólem, przystała na to bez wyjątkowo ostrych sprzeczek – a było to podwójne, znajdujące się najbliżej ziemi krzesełko diabelskiego młyna o prawie czterdziestostopowej średnicy koła.    

                Zanim Lily zdążyła się dobrze rozsiąść, po raz kolejny tego wieczoru zbeształa się za brak instynktu samozachowawczego, a tym razem – ku jej rozpaczy – skutki mogły być najbardziej opłakane.

                Ponieważ właśnie wtedy, kiedy ona i James usiedli na dwuosobowym krzesełku, jednym z wielu w mechanizmie wielkiej, okrągłej karuzeli, znikąd zmaterializował się zwiastun największych tragedii i prawdopodobnie w poprzednich życiach wyobrażenie starożytnych Greków boga rozpusty – Syriusz Black III.

                Lily powinna w tej chwili prawdopodobnie zerwać się z miejsca i uciekać gdzie pieprz rośnie, byle jak najdalej od diabelskiego młyna i Pottera, ale nie miała pojęcia, że Syriusz jest do tego stopnia niezrównoważony i że posunie się do tego, co zrobił w następnych minutach. Dlatego siedziała, głęboko poruszona i lustrowała spojrzeniem kolejno to Jamesa, to Blacka.

                Zmowa – to pierwsza myśl, która przeszła jej przez głowę. Wszystko – ta cała farsa – jest tylko jedną, wielką zmową. Rozejrzała się wokół – całe to wesołe miasteczko było zmową. Spojrzała na swoje ręce – cała ta panda była zmową. Zerknęła na plecy – cała ta kurtka była zmową.

                Zmową. Zmową pomiędzy Syriuszem Blackiem a Jamesem Potterem. Pomiędzy tymi dwoma zdradliwymi, przebiegłymi kretynami.

─ Czyż nie mamy dzisiaj pięknej nocy, Evans?! ─ parsknął Syriusz, nucąc pod nosem coś, co brzmiało jak Venus Shocking Blue.

                O, zgrozo. Lily natychmiast przestała myśleć o zmowie Pottera i Blacka przeciw niej, bo oskarżenia utraciły zasadniczą pozycję w jej głowie na rzecz wizji, co wyprawia Dolina Godryka na Sylwestrze w tej chwili. Skoro sam Black jest już nieźle wzięty, a niecałą godzinę temu był po zaledwie dwóch piwach... w pamięci dziewczyny Syriusz na wszystkich imprezach wykazywał się niezłą głową. Jej przyjaciele i reszta Hogwartu pozapraszana w ostatniej chwili przez Mary, musiała jakoś sama załatwić sobie alkohol, kiedy ona i James nie pojawiali się od takiego czasu. Tylko… skąd Black się tu wziął?

                Dziewczyna spojrzała na swojego towarzysza, mając nadzieję, że wyczyta z jego twarzy, na co się zanosi. James wcale nie wydawał się przerażony stanem swojego kumpla, wręcz przeciwnie – nawet nie starał się ukrywać rozbawienia. Szkoda tylko, że uśmiech tak szybko opuścił jego twarz.

─ Black, dobrze ci radzę, lepiej wracaj już tam, skąd przyszedłeś, i… no właśnie, JAK w ogóle się tu znalazłeś? – zamrugała rudowłosa, wciąż bezmyślnie siedząc na krzesełku karuzeli. – Śledziłeś nas czy co?

                Syriusz roześmiał się z uciechą. 

 ─ Kiedy… hik! wyleźliście od Millie… ─ znowu się roześmiał. – To nietrudno było się domyślić, że nie wracacie… hik! do siebie… znaleźć sobie pokój.

                Ruda wywróciła oczami. Black nie był w tamtej chwili ani a ani komunikatywny. Najwyraźniej jego przybycie na zawsze już pozostanie zagadką, bo dziewczyna śmiała wątpić, że Syriusz będzie pamiętał cokolwiek z tej nocy.

─ Nie widziałam cię za nami – drążyła temat, rozmawiając bardziej ze sobą niż z nim. – I… ej, co jest…? ─ wychyliła się, zauważając cień czegoś znajomego za Blackiem. ─ Przyjechałeś na motorze – stwierdziła, rozpoznając nagle czarną Husqvarnę, o której wiedziała tyle, że należy do Syriusza. ─ Jechałeś PIJANY na motorze?! Czyś ty zwariował do reszty?! – podniosła głos.

                Syriusz ziewnął wymownie. Ruda ukryła twarz w dłoniach. Jutro w Proroku Niedzielnym z pewnością pojawi się wiele informacji o wypadkach w okolicy Doliny Godryka z udziałem motocykla. Nigdy, naprawdę nigdy, nie spotkała tak nieodpowiedzialnego człowieka.

                Prawdopodobnie właśnie w tym momencie – kiedy Lily zaczęła rozpływać się nad brakiem rozumu jej kolegi – on i James wysłali do siebie jeden z tych sygnałów, które rozumieli jedynie chłopcy, bo coś takiego musiało mieć miejsce. W porządku, Syriusz zawsze był lekko niezrównoważony, a jeśli dodać do tego jego wątpliwą trzeźwość, mógł wpaść na tak szalony pomysł, jaki kilka chwil później wprowadził w życie; ale nawet pomimo tych faktów Lily nie chciało się wierzyć, że nie było tam żadnej niewerbalnej zachęty ze strony Jamesa. 

                A o co dokładnie chodzi? Wszystko przebiegło tak:

                Syriusz, ponownie wykorzystując fakt, że jest pełnoletni i bezkarny, wyciągnął swoją różdżkę i zaczął oglądać ją z każdej strony, jakby chciał dopatrzeć się na niej jakiś zabrudzeń, korzystając jedynie ze światła księżyca. Na tym etapie Lily wciąż w myślach załamywała się nad jego bezmyślną jazdą Husqvarną. Kiedy chłopak zakończył swoje oględziny, coś przykuło jego uwagę, a co jeszcze bardziej obciąża Jamesa – Potter zrobił to samo dokładnie w tym samym momencie. To coś Evansówna zauważyła dopiero, kiedy nic już nie dało się zrobić.

                Black zainteresował się dźwignią, która uruchamiała karuzelę. Szarpnął nią, ale nic się nie wydarzyło. Wtedy – robiąc minę, jakby doszedł do niezwykle ważnej i zmieniającej obliczę nauki konkluzji – wyciągnął różdżkę i z łobuzerskim uśmieszkiem szepnął coś, celując prosto w Lily i Jamesa, jak wydawało się Rudej. Dopiero później odkryła, że chłopak celował w krzesełko, na którym siedziała.

                Barierka bezpieczeństwa z głośnym hukiem opadła na nogi Evans i Pottera, dociskając ich do siedzeń. To był właśnie znak dla rudowłosej, że Black szykuje coś nikczemnego, który na dobre wyrwał ją z zamyśleń. Rozdziawiła usta z oburzenia i szarpnęła barierkę, ale ta nie chciała ustąpić. James poszedł w jej ślady, ale nawet mu nie udało się oswobodzić i – jednocześnie – uratować ich dwoje w ostatniej chwili.

                Od tej chwili byli skazani na łaskę i  niełaskę Syriusza Blacka, pijanego motocyklisty.

                Pięknie.

─ Wypuść nas, Black – zażądała Lily zmęczonym tonem. Syriusz zachichotał i pokręcił głową, jak mały chłopiec, który ma zbyt wielką uciechę, żeby się teraz zatrzymać.

─ Poważnie, Łapo. Krew nie dopływa mi do nóg – pożalił się James, ale nawet to nie poskutkowało. Syriusz odważył się bowiem zrobić następny ruch, ruch, który Lily przewidziała o sekundę za późno i ostatecznie brakiem spostrzegawczości przypieczętowała swoją nędzną dolę.

                Ów ruch udało jej się przewidzieć dopiero po tym, jak karuzela ruszyła.   

                James zbladł.

Młyńskie koło działało bardzo powoli, ale w tym wypadku pod żadnym pozorem nie była to zaleta. Lily wolałaby jak najszybciej znaleźć się na górze, żeby stamtąd zrzucić coś bardzo twardego na Blacka. Miała chyba przy sobie…

─ Zabrał butelki?! – zdumiała się, zauważając, że po szampanach nie pozostało ani śladu. James zignorował ją i zaczął krzyczeć coś do swojego przyjaciela, bezskutecznie, bo ten odkrzykiwał mu tylko głośne, pijackie: COOO?!

                Cóż, zawsze pozostawała jeszcze panda, pomyślała Lily. Ale rzut pluszakiem z czterdziestu stóp nie byłby już tak efektowny.

                Krzesełko Lily i Jamesa powoli, w ślimaczym tempie, zbliżało się na sam szczyt. Syriusz, butelki i ziemia oddalali się coraz bardziej, jednak Potter wcale się nie poddawał i wciąż wydzierał, ile sił w płucach, do Blacka, a ten wciąż odkrzykiwał mu: COOO?!

─ Koniec zabawy, BLACK! – wydarła się Lily, wiedząc, że jej dziewczęcy, wytrenowany, wysoki głos ma o wiele większe szanse, by dotrzeć do Syriusza, niż baryton Jamesa. ─ COFNIJ ZAKLĘCIE I OBIECUJĘ, ŻE DOŻYJESZ DO NASTĘPNEGO SYLWESTRA!

─ MAM COFNĄĆ ZAKLĘCIE?! ─ odkrzyknął Syriusz, a jego głos zabrzmiał tak wyraźnie, że na pewno użył zaklęcia Sonorus.

─ TAK! – odwrzasnęli równocześnie użytkownicy karuzeli.

─ Wedle życzenia!

                Chłopak machnął różdżką, a karuzela stanęła. Krzesełko Lily i Jamesa znajdywało się na samej górze. Lily odetchnęła. Syriusz Black chyba właśnie udowodnił, że ma coś, czego posiadania nie był do końca pewny – sumienie.

─ Tylko nie świńcie! – To były ostatnie słowa Syriusza, zanim cofnął zaklęcie (ale zrobił to zupełnie inaczej, niż Lily by sobie życzya) i – kompletnie ignorując wszelkie wrzaski, krzyki i piski – dosiadł swojej czarnej Husqvarny i odjechał, podśpiewując I’m your Venus, I’m your fire at your desire, czego – niestety lub stety – Potter i Evans już nie słyszeli.  

***

Jeanette - Porque te vas

                Picie samotnych dusz rozpoczęli za radą Jamesa Dorcas i Remus, ale nie minęło wiele czasu, a dołączyła się do nich Bree, Marlena, Emmelina, Peter i wiele innych osób, które pozapraszała Mary, a które nie miały partnera. Nie minęła godzina, a pokój Jamesa i Syriusza został paradoksalnie nazwany „klitką singli”, gdzie stadami przychodziły kolejne samotne i zrozpaczone dziewczęta, które wręcz oblegały dwie czwarte pozostałych, obecnych w tym pokoju Huncwotów.

                Dor nie czuła się zbyt dobrze. Zazwyczaj na imprezach nie miała problemu z odnalezieniem się, ale dzisiejszej nocy wolała siedzieć w klitce singli niż zejść na dół i się zabawić. Bała się, że spotka tam Blacka albo, co gorsza, że James i Lily wrócą ze swojej wyprawy po alkohol (─ Wyprawa po alkohol. To brzmi jak rozdział jednej z tych książek, których dziewczyny nigdy nie kupują! ─ wzdrygnęła się Emmelina) i któreś z nich zmusi ją do konfrontacji z Blackiem. James zrobi to, bo jest Jamesem, a poza tym Meadowes odnosiła wrażenie, że dzisiaj chce ją popchnąć w ramiona swojego najlepszego kumpla, a Lily… Lily zapewne podbuntuje ją swoimi zgryźliwymi uwagami, zmusi do zostania niezależną i śmiałą na chwilę i każe przejść obok Syriusza obojętnie czy coś równie niemożliwego do zrealizowania. Jak taniec. Tak… Evansówna mogłaby kazać jej zatańczyć i przez całą tę farsę, trwającą piosenkę (pewnie wolną), wygłaszać pod jego adresem złośliwości.

                I to był problem ich wszystkich – zmuszali ją do działania. Nikt nie dawał jej czasu, by mogła pomyśleć, przeanalizować swoją sytuację czy zrobić listę za i przeciw powrotu do strefy przyjaźni/nieprzyjaźni z Syriuszem. Dorcas wiedziała, czego chciała, ale była wolna. Robiła niepewne kroki. Zazwyczaj nie brakowało jej pewności siebie czy pozytywnej energii, ale jeśli chodziło o chłopców, a dokładniej chłopców, na których bardzo jej zależało, stawała się nieśmiała i niepewna. Oni wszyscy – Lily, Marley, James, Remus, Peter, czy sam w końcu Syriusz tego nie rozumieli. Nikt z jej znajomych tego nie rozumiał. No dobrze, z jednym wyjątkiem.

                Emmelina Titanic. Tak, ta sama Emmelina Titanic, przez którą Dorcas w ogóle ma takie problemy jak Syriusz Black i kwestia ich przyszłej przyjaźni/nieprzyjaźni. Ta sama Emmelina Titanic, która podstępem zaaranżowała domniemaną zdradę jej byłego chłopaka. Ta sama Emmelina Titanic, która chodziła z nim po Dor przez trzy miesiące i ta sama, którą Black z nią zdradzał.

                Przy tym jednak ta sama, która została przez niego okrutnie oszukana, kiedy to Syriusz dla samej zabawy podał jej zmodyfikowany eliksir wielosokowy i zamienił w Gretę Catchlove. Ta sama, która dowiedziała się o jego zdradach podczas epidemii mononukleozy w Skrzydle Szpitalnym. I ta sama,  która popadała w depresję i dostała nawrotu bulimii.

                Tylko ta sama Emmelina mogła ją w tej sytuacji zrozumieć.

                Dlatego właśnie dziewczyny zawiązały na tę noc przymierze. Dorcas wyjęła z torebki te same zaczarowane papierki po gumach do żucia, które używała z Lily podczas swojej pierwszej randki z Syriuszem w Hogsmeade, i na których miała napisać S.O.S, w razie wszelkich problemów*. Pokrótce wyjaśniła Emmie jak to działa, a tamta przysięgła, że jeśli tylko dostanie wiadomość, natychmiast przyjdzie jej z pomocą.

                Dor siedziała więc na kanapie w ostatnim pokoju, gdzie alkohol jeszcze nie znikął, z piwem w prawej ręce i mugolskim długopisem w drugiej. Problem w tym, że nawet tak niezwykle przezorne położenie nie mogło uchronić jej przed Huncwotem. 

                Wszystko zaczęło się od Hestii, która lekko już podpita, wpadła do klitki singli z bandą innych podchmielonych osób, śmiejąc się z czegoś wniebogłosy. Wśród nich Dor zauważyła lekko zakłopotaną Emmelinę, obrońcę w gryfońskiej drużynie Qudditcha i – w najbardziej szampańskim humorze – Blacka, który nieoczekiwanie wrócił stamtąd, gdziekolwiek był, obładowany alkoholem i ponownie uwielbiany.

                Dorcas niebezpiecznie poruszyła się na sofie. Przybycie całej bandy popularnych dzieciaków do klitki singli nigdy nie zwiastowało dobrych rzeczy. Już miała wstać i uciec na dół, pod pretekstem, że idzie do toalety albo coś takiego, gdy Hestia złapała ją w pasie i cmoknęła w policzek, mówiąc: „a gdzie ty się wybierasz, kochanie?” zupełnie nie swoim tonem. Emanowała z niej wyczuwalna woń alkoholu.

─ Zagramy w siedem minut w niebie, co ty na to?! ─ zaśmiała się serdecznie Jonesówna, a kilka jej  wziętych koleżanek wzięło z niej przykład.

─ Hestia, ale my wcale nie chcemy grać… ─ odezwała się za nią, wedle przymierza, Emmelina, bo Dor zbyt sparaliżowało.

─ Ja zagram – wyrwało się Dor.

                Pisząc „wyrwało się” mam na myśli ten typ wyrwania się, kiedy mówi się coś kompletnie się nad tym wcześniej nie zastanawiając, z przyzwyczajenia, albo przez chwilowy przypływ szaleństwa, a nie ten, kiedy coś, co bardzo chce się powiedzieć wypada z ust, chociaż normalnie brakuje odwagi, żeby to wygłosić na głos.

                Bo Dor nie chciała grać w siedem minut w niebie. Nie miała zamiaru obserwować z zainteresowaniem kręcącą się butelkę, wyrocznię, która skaże ją na zamknięcie w szafie z prawdziwym bogiem albo z kimś z piekła rodem. Myśl o tym, że z bandą pijanych dzieciaków będzie podsłuchiwać (albo sama zostanie podsłuchana), co para zamkniętych robi w szafie, w ogóle jej nie podniecała.

                Hestia podskoczyła tak wysoko, że omal nie uderzyła głową o sufit i wydała z siebie uszczęśliwiony, pijacki dźwięk. Emmelina otworzyła szerzej oczy.

                Kilka sekund zajęło Dorcas zrozumienie, co palnęła. Natychmiast potem zaczęła się jąkać:

─ A… a… le… ja…

─ Siadaj! – rozkazała Hestia, łapiąc ją za rękę i ciągnąc za sobą na podłogę.

Meadowes, czując się jakby grała w to po raz pierwszy, po prostu przyglądała się w ciszy, jak cała ich grupa – pewny siebie Syriusz, rozentuzjazmowane koleżanki Jones, kilku rozchichotanych członków gryfońskiej i puchońskiej drużyny Qudditcha, w końcu lekko zdezorientowany Remus, beznamiętna Bree, zakłopotana Marlena i wkurzona Emmelina – siadają  w kręgu, w środku którego Chris Wood położył pustą butelkę po szampanie. Gdy Black już klaskał w dłonie, a Hestia z przejęciem wrzeszczała: KRĘĆ! KRĘĆ!, Dorcas przypomniała sobie, że potrafi mówić, i wydukała:

─ Może najpierw ustalimy jakieś zasady, co?

                Humor towarzystwa natychmiast się popsuł, ale teraz targało nim jedno, podobne uczucie – konsternacja. Wyglądało to tak, że kilkanaście osób przez kilka chwil patrzało się prosto na nią, jakby nie wiedząc, czy żartuje czy jednak nie. Pierwsza ochłonęła Delly Shacklebolt, która zaśmiała się niezręcznie i powiedziała tonem, jakby zwracała się do małego dziecka:

─ Zasady? Chyba coś ci się pomyliło.

─ Do gry w siedem minut w niebie niepotrzebne są reguły – obudziła się Hestia, kręcąc w głową, jakby sama chciała się do tego przekonać. – No wiesz… butelka losuje… zamykasz się w szafie… po siedmiu minutach ktoś cię otwiera… jeśli było nudno pod kątem dźwiękowym pijesz karniaka. PROSTE.

─ Karniaka? – powtórzyła Marlena, mrugając bez zrozumienia. – Jeszcze nigdy nie spotkałam się z tym, żeby przez hmm… ubogie wydawanie dźwięków piło się karniaka.

─ A zresztą nie mamy alkoholu – dodała ze smutkiem Sally McDonwer. ─ Zostało tylko piwo.

Hestia wydała z siebie zawiedziony dźwięk, jakby fakt, że mają piwo zrujnował cały przyszły rok.

─ Piwo? To nie ma po co grać!

                Syriusz przyjrzał się jej poważnie (a raczej – na tyle poważnie, na ile pijany Huncwot może się przyjrzeć), potem spojrzał na butelkę, a następnie znowu na Hestię. Jego kuzynka podtrzymała spojrzenie, a potem nieoczekiwanie złapała za rękę Dorcas, która siedziała obok niej, kiwając głową.

                Bardzo jej się to nie spodobało.

─ Skoro mówisz, że nie ma po co grać, to może po prostu…

─ NIE! – przerwała jej Hestia, podnosząc do góry wskazujący palec, jakby nagle coś sobie przypomniała. – Skoro nie mamy kary za brak akcji, musimy uzgodnić jakieś minimum.

                Reszta towarzystwa (z wyjątkiem tych osób, którzy jeszcze jako tako zachowali trzeźwość, mowa tu o Emmelinie, Dorcas, Marley i Remusie) wydała z siebie pomruki aprobaty. Jonesówna ponownie klasnęła.

─ Postanowione! To jakie mamy wymogi?

─ Nie zaliczamy, jeśli ktoś wyjdzie z taką samą zapiętych guziczków, jak kiedy wchodził – postanowił za wszystkich Black. Ponownie mniej świadoma część towarzystwa przyjęła jego propozycję bardzo pozytywnie. 

─ A może bramka trochę niżej? – zaproponował Remus, który postanowił lekko ostudzić atmosferę. ─ Może, no nie wiem… damy żyć po jednym pocałunku?

                Larissa Richardson ziewnęła.

─ On ma rację ─ poparła go Marlena. ─ Nie wszyscy są tacy podchmieleni jak wy.

─ Niech ci będzie – zgodziła się niechętnie Hestia, wywracając oczami. – JA KRĘCĘ PIERWSZA!

                Towarzystwo nie miało o tym oczywiście pojęcia, ale ja mogę wam zdradzić, że Jones miała spore doświadczenie w kręceniu butelką. Dawno temu, kiedy jeszcze chodziła do Beauxbatons długo trenowała ruch nadgarstka, dzięki któremu mogła zakręcić w taki sposób, żeby szyjka butelki wskazała na osobą, którą ona chciała, żeby wskazała. Ćwiczyła głównie po to, żeby wykręcić Chase’ a Reagana, ale tego – naturalnie – nie pamiętała.

                Z dziecinną radością wykręciła Syriusza. Rozległy się piski i okrzyki zadowolenia.

O, tak. Zaraz ktoś wygra siedmiominutowe obmacywanie się w szafie z Syriuszem Blackiem, gdzie pocałunek jest gwarantowany. Emocje sięgają zenitu. Szkoda tylko, że Hestia zdążyła już wybrać idealną partnerkę dla Blacka…

─ Ja? – pisnęła Dor, otwierając usta. ─ Pasuję.

                Rozległ się okrzyk niedowierzania. Sam Syriusz uniósł jedną brew w górę, nie wierząc, że Dorcas Meadowes – ta sama Dorcas Meadowes, która nie mogła oprzeć się pocałunkom z nim nawet, kiedy był w związku – odrzuca go teraz, wolnego i gotowego na wszystko.

                Rzadki widok.

─ To kręć jeszcze raz – podekscytowała się Belle Norton, jedna z Piękności. Widocznie chciała zostać wylosowana. Hestia pokręciła głową.

─ Zasady są jasne – uparła się. – Sama chciałaś zasady, Dor. NIE MA, że pasujesz. Wchodzisz do szafy albo dostajesz zadanie – dokończyła, brzmiąc lekko złowieszczo na koniec.

─ Niech będzie więc zadanie – skapitulowała Dor, podnosząc ręce. ─ Przełknę wszystko.

                Hestia uśmiechnęła się radośnie i pochyliła się ku niej, by szepnąć kilka słów, które zrobiły na dziewczynie piorunujące wrażenie. Z każdym słowem oczy Meadowes robiły się większe i większe, a kiedy Jonesówna nareszcie skończyła i odsunęła się z daleka od niej, padając na ziemię i zaczynając zataczać się ze śmiechu, Dor przełknęła głośno ślinę.

─ To jak? – uśmiechnęła się diabolicznie Hestia. Szatynka spojrzała na nią nienawistnie.

─ Idę do szafy – zawyrokowała. Kilka graczy (a raczej graczek) wydało z siebie okrzyk niezadowolenia, za to zarówno Hestia, jak i Syriusz zatarli ręce.

                Jak tylko Dorcas zauważyła znajome iskierki w oczach Blacka, wstała gwałtownie z podłogi i z gracją ruszyła w kierunku szafy, mając nadzieję, że następne siedem minut minie szybko i bezboleśnie. Przykro mi to mówić, ale – podobnie jak kilka minut wcześniej jej rudowłosa przyjaciółka – bardzo się pomyliła.

                Szafa, do której weszła była bardzo, bardzo mała, a wręcz klaustrofobiczna. Zapach naftaliny niemiło gryzł jej nos. Dziewczyna spróbowała przykucnąć przy ścianie szafy, ale zawieszone płaszcze i żakiety uniemożliwiały jej najmniejszy ruch.

                Kilka minut później do szafy wszedł Syriusz, a woń naftaliny zmieszała się z intensywnym zapachem jego wody kolońskiej. Gdy tylko chłopak schował głowę i jakoś upchnął się w ciasnym meblu, który dzielił z nią i wieszakami, ktoś już zamknął za nim drzwi z takim impetem, że szafa aż się zatrzęsła. Zapanowały egipskie ciemności. Dorcas widziała przed oczami jedynie ─  czarną nicość, ale wzrok to jedyny zmysł, który w tej chwili ją opuścił, bo i słyszała głęboki oddech jej towarzysza, i czuła ciepłe powietrze, które łaskotało ją w szyję, i w końcu nie mogła ignorować tego paskudnego zapachu z nutką bergamoty i lawendy.

                Siedem minut… to tylko siedem minut…

─ Chyba powinniśmy przystąpić do akcji, co nie, Meadowes? – usłyszała znajomy, filuterny szept. Skrzywiła się, słysząc jego baryton. Cóż za absolutnie okropny głos! ─ Mamy wytyczne.

                Dorcas co prawda nie widziała nic a nic, ale dała sobie rękę uciąć, że na twarzy Syriusza pojawił się ten słynny, zawadiacki uśmieszek. Miała ochotę dać mu w twarz, ale na pewno by chybiła.

─ Przesiedzimy tu te idiotyczne siedem minut, nie odzywając się do siebie i – to już na pewno – nie dotykając się – wysyczała.

                Syriusz posłał ku niej pobłażliwe spojrzenie. Czego ona się spodziewała? Że postąpi jak dżentelmen i naprawdę zostawi ją w spokoju? Dlaczego w ogóle godziła się na tę głupią grę? Dlaczego nie wyczuła podstępu? Z każdą sekundą i z każdym kolejnym wdechem woni bergamoty i naftaliny, stawała się coraz bardziej zła na samą siebie. Jest sobie winna tej sytuacji. Gdyby ruszyła głową i uciekła z klitki singli, kiedy tylko banda tych zdemoralizowanych dzieciaków wpadło tam z butelką i otworzyło szafę, nie doszłoby do tak potwornej sytuacji. Mogła sobie pogratulować. Mogła sobie pogratulować braku najmniejszego instynktu samozachowawczego.

─ Przecież sama naciskałaś, żeby ustalić reguły i zacząć się całować – przypomniał jej. Dorcas warknęła, przytknęła rękę do swoich ust i bardzo głośno pocałowała piąstkę. Nim Syriusz zdążył sę odezwać, już kopnęła go z całej siły w goleń i szepnęła mu do ucha (a przynajmniej tam, gdzie intuicyjnie czuła, że jest ucho):

─ Zamknij się.   

─ Żądam powtórki! – prychnął Syriusz, tak głośno, że jego głos doszedł zapewne do tej bandy idiotów, którzy teraz sterczeli pod szafą, próbując coś usłyszeć. ─ …bo jeszcze nie można tego ZALICZYĆ – odparł, specjalnie nawiązując do ich poprzedniej rozmowy.

                Dorcas zalała fala wściekłości, tak wielkiej, jakiej jeszcze nigdy nie doświadczyła. Gniew kompletnie wykluczał u niej logiczne myślenie, sprawiał, że trzęsła się tak, jakby było jej zimno, a nawet przez sekundę poczuła, że chętnie by coś rozwaliła. W ciągu swojego życia zdarzały jej się wybuchy złości, ale jeszcze nigdy, nigdy…

                Z całej siły kopnęła drzwi szafy, mając gdzieś to, że przegra grę i dostanie jakieś okropne, ośmieszające zadanie. Nie było nic gorszego niż siedzenie tu przez następne sześć minut z NIM.

                Drzwi ani drgnęły.

                Dorcas zaczęła bić w nie pięściami i kopać, ile miała sił w nogach.

                Nic.

─ Otwieraj, Hestia! – wrzasnęła. ─ Poddaje się!

                Rozległy się głośne chichoty po drugiej stronie, Dorcas nie miała najmniejszych problemów z ich usłyszeniem. Następnie poczuła, że ktoś z drugiej stronie szarpie drzwi.

                Ani drgnęły.

─ Alohomora! – powiedział ktoś. Poczuła, że szafa się trzęsie, ale gdy ponownie kopnęła drzwi, one znowu nie zaskoczyły.

─ Co się dzieje?! – krzyknęła. Rozpacz chwyciła ją za gardło.

                Black roześmiał się i sam zaczął mocowanie z drzwiami szafy, jakby sądził, że choć Dorcas i cała banda po drugiej stronie mogli wspólnymi siłami otworzyć mebla, on to zrobi najmniejszym palcem u lewej ręki.

                Drzwi nie zaskoczyły.

─ Chyba się zablokowały! – usłyszała głos Hestii, a potem ktoś jeszcze raz rzucił Alohomorę.

                Dorcas miała wrażenie, że to jakiś koszmarny sen.

─ To nie ma sensu! – krzyknął do nich Syriusz. Słychać było, że jest bardzo rozbawiony. ─ To mi wygląda na kontratak Jamesa Pottera. 
_____________

Największy moment rozdziału :D.